Loopwedstrijd voor het goede doel gisteren, o.a. voor Villa Rozerood in De Panne. Lastig parcours, maar het doet goed dat te kunnen. Luc 10 km, ikzelf 5 km. Wout en Sarah waren niet ingeschreven maar kwamen supporteren. Voor Guust en Trien, papa en mama en Sven en Lieve. Er waren nog meer supporters. Vannessa en haar ouders. En Gwenda met haar pa. Die mevrouw volgt heel wat kinderen, een supporter met een warm hart. Ik herinner me hun kerstkaartje toen Wout ziek was. Ik vroeg me af wie dat toch kon zijn. Fijn om daar nu een gezicht op te kleven. Het is bijna ongelooflijk dat iemand zo kan meeleven met onbekenden. Veel bekenden slagen daar niet in, maar voor hen lijkt het bijna de normaalste zaak dat ze dat doen. Echt mooi. Geef de wereld meer zo'n mensen en het wordt veel aangenamer om er te leven.
In de voormiddag woonden we een viering bij buiten onze eigen stad. Als we er uren later nog over bezig zijn, dan is het toch een teken dat de Geest zijn werk heeft gedaan...
Net toen we naar de loopwedstrijd zouden vertrekken had Wout weer buikpijn en was hij weer misselijk. Gebeurt af en toe eens en dat maakt me zo nerveus... Ik ben boos geworden en dat had niet gemogen. Ik wil dan redenen zoeken waarom hij buikpijn heeft... gulzigheid? ontbijt te taartachtig op zondag voor hem (eclairke, achtje en een puddingkoek... is dat wel gezond vraag ik me dan af). En ik zag de namiddag in het water vallen, of toch die dreiging, en ik ging flippen. Uiteindelijk is hij kunnen meegaan. Ik heb me dan verontschuldigd. Wel niet leuk hoor, zegt hij, ik lig daar met pijn in de zetel en gij zijt boos omdat ik pijn heb... Ik besef dat alle mogelijke redenen die ik kan bedenken waardoor ik ben gaan flippen, niet voldoende zijn. Wout doet niet alsof. Zijn buik ligt nu eenmaal vlugger overhoop. Meestal keert het snel, me opjagen heeft geen enkele zin en me boos maken nog veel minder.
|
