The medals on our chests, are port-a-caths for meds. Helmets won't stay on cause no hair is on our heads. Our weapons of destruction, we take every day. We fight the battle within us while we struggle on to play. We fight with honor and courage. No marine can do as well. We are only little children, living in this hell. So bring on all those medals, the purple hearts of wars, the gold cross,the silver star, to place upon our scars. For we are kids with cancer, no one has fought so hard. But every day we struggle on. Our LIFE is our REWARD!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Het Seppe Dagboek
Maart 2005 kreeg Seppe de diagnose kanker, hersentumor, een medulloblastoom. Zijn gevecht, zijn herval en zijn palliatieve periode kan je hier volgen.
30-11-2009
Goed, beter, slecht
Lieve schat, het is weer een tijdje geleden dat ik je blogje nog eens heb aangevuld hé! Maar je zusje vroeg zich een beetje af..of ik er nog wel zin in had. Wel.. het is zo moeilijk..de gedachten aan vorig jaar! Toen was je nog hier bij ons hé man. En hoe gaat het met ons? Jill heeft het zo moeilijk...overal. In school gaat het er niet vlotjes in, ook al doe ik zo mijn best met haar. Je knuffels gaan nu voortaan mee naar school...wat ze eerst niet deed. Ze mist je ook zo Seppe. En haar verdriet is zo voelbaar. Papa is weer terug aan het werk...na een zware periode thuis. En ik je mammie...haar hartje is in miljoenen stukjes. Het gemis is zo ondenkbaar! Maar een gemis en verlangen naar jou..dat het een moederhart verscheurd. Geen glimlach meer...het sporten aan de kant...laat me maar alleen. Geen droom meer van jou...waar zit je toch Seppe? Achter elke glimlach...zitten zoveel tranen. Al bijna 365 dagen laat ik immens zoveel tranen voor jou...en ben ik een stuk van mezelf verloren. Kijken in de toekomst...nee Seppe*....dat lukt me niet. Niet op dit moment! Maar je papa, Jill en ik... je mammie....willen dat je hierboven gelukkig bent! We doen ons best seppeman...alleen voor jou!
