Sinds afgelopen vrijdag ben ik een stukje mobieler geworden!
Michael kwam met het voorstel, omdat het toch allemaal wat langer duurt dan gedacht met mijn rijbewijs. Ook al mag ik er niet mee op de geasfalteerde weg, met de quad kan ik, via allerhande zandwegen, toch bij de belangrijkste winkel(s) komen, dus daarmee ben ik in een klap een stuk mobieler geworden. En niet alleen praktisch .. we hebben het er al heel lang over dat we graag de woestijn en/of de bergen in willen, en Mike's truck heeft wel 4-wheel drive, maar is voor sommige wegen te groot.
Mike heeft z'n motoren en kan er daamee wel komen. Ook had hij een oude quad in de garage staan en het was de bedoeling dat hij die ging opknappen, die was dan voor mij om op rond te kachelen. Maar voor Mike gaat veiligheid voor alles, en hij was er niet van overtuigd dat de oude quad voldoende veilig zou zijn voor mij. Dus een nieuwe quad is het geworden (na alle financien even op een rijtje te hebben gezet).
Vrijdagmiddag zijn we haar gaan ophalen, en ben ik wat oefenrondjes in de tuin gaan maken. (Haar ja, want ondanks het formaat en een zekere aura van stoerheid vind ik de quad wel iets vrouwelijks hebben.)
En ook m'n eerste mijl erop gehaald. Aaaaaaah!
Zaterdag ben ik voor 't eerst het hek uitgeweest, en heb op zandpaden rond het huis rondgereden. (En een eerste transformatie is al zichtbaar. De vorige dag nog met m'n gewone T-shirt, nu al in een van Mike's race jerseys. Is ook verstandiger, lange mouwen, met bescherming op de ellebogen .. En het is de bedoeling dat er nog een echte broek bij komt, maar dat wordt vast nog een frustrerende trip naar de winkel en passen, passen, passen!)
En zondag zijn Mike en ik een rit wezen maken. Hij op een van zn vintage motoren, ik op mn tank. De trip duurde uiteindelijk vier uur! Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar zo kom je er rap achter dat de wereld een heel stuk kleiner is geworden, je snel op een andere plek bent, en dan ook heel snel denkt: "Nu we hier toch zijn ... kunnen we ook daar en daar even gaan kijken". Mike zei achteraf dat hij zich een beetje ongerust had gemaakt, want we hadden niet veel water meegenomen. Maar gelukkig is het goed gegaan, wel een goede les voor de volgende keer om toch vooral goed voorbereid te blijven, en desnoods veel meer water mee te nemen dan de geplande trip zou toelaten. Je weet tenslotte maar nooit.
Met een topsnelheid van zon 90 km/u kan ik aardig hard gaan. De eerste keer buiten het hek vond ik 50 km/u al hard genoeg, maar tijdens de zondagse rit heb ik het gered tot zon 85 km/u! Maar zon snelheid hou ik niet lang vol, op die zandpaden. Zeker omdat ik nog onbekend ben met het terrein, en het nog moet leren lezen. Zo weet ik nog niet of een bepaalde donkere verkleuring een gat in de weg is, of simpelweg een andere kleur zand. En op topsnelheid lig je zo op je (gebroken) rug, als je niet uitkijkt.
Al met al vind ik het prima om met een gangetje tussen de 30 en 40 km/u rond te kachelen. Kan ik ook de tijd nemen om even om me heen te kijken en van de omgeving te genieten.
Gedurende onze vier uur durende trip zijn we niemand tegen gekomen. Wel verkeer gezien in de verte, (onze route bracht ons op gezette tijden in de buurt van een snelweg) maar daar bleef het bij. Een hele bijzondere gewaarwording. Ga op zondag in Nederland maar een gebied in, je stuikelt over de wandelaars, families met kinderen, hondenuitlaters, en andersoortig volk!
We zijn onder andere bij een verlaten mijn geweest. Best wel spookachtig! We hebben daar een pauze gehouden, daar was nl. wel voldoende schaduw. Helaas heb ik nu geen foto's van de trip, ik had m'n camera niet meegenomen. Maar het is zeker de bedoeling dat foto's volgen, want dat wilde ik altijd al, zolang ik hier ben. De paden op, de bergen in, met camera en alles vastleggen!!
Vorige week zaterdag, 8 augustus, zijn we naar Bakersfield gereden voor de biometrics. Het was ongeveer een trip van 2 uur en een kwartier. Een leuke trip voor mij, omdat we dit keer een kant opgingen die voor mij helemaal onbekend was.
De afspraak was om 2 uur 's middags, we waren op tijd vertrokken en ruim op tijd voor de afspraak (tien voor half 2). We besloten meteen naar binnen te gaan en dan wel te zien wat er gebeurde. br> Ik werd meteen geholpen, een vriendelijke heer gaf me een formulier om in te vullen, en daarna liep hij het met me door om te zien of alle informatie er was.
Daarna moest ik weer even op een stoeltje gaan zitten, in afwachting van het volgende. Een kleine 10 minuten later werd ik geroepen en werden m'n vingerafdrukken genomen. Alles electronisch tegenwoordig, geen geneuzel meer met stempelinkt e.d. Na de vingerafdrukken de foto, en dat was alles! Het meest langdurige was het gedoe met de vingerafdrukken, eerst alle vingers van de linkerhand, dan de duim van de linkerhand, vervolgens alle vingers van de rechterhand, vervolgens de duim van de rechterhand, vervolgens vinger voor vinger linkerhand, vinger voor vinger rechterhand, en nog een keer de wijsvinger van de rechterhand.
Om 2 uur liepen we weer naar buiten, dus dat was mooi op tijd. Aangezien we toch in de buurt van een winkelcentrum waren, besloten we nog even te shoppen. We zijn een Smart en Final ingegaan, waar je meer spullen in bulk kunt kopen, dus meteen maar een voorraad van het een en ander ingeslagen.
's Avonds om half 8 waren we weer thuis. Dat viel dus reuze mee!
Even wat mooie plaatjes van Mono Lake. Deze dag was het water helemaal glad, en gaf een mooi spiegelend effect. Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden. De tweede foto is een close up van de tufa towers, opbouw van mineralen e.d. Oorspronkelijk was dit gebied nl. de bodem van een groot meer.
Hier een foto van de oude dames, zoals ik ze altijd noem. Het zijn vulkanen, en het zijn eigenlijk relatief jonge bergen (de jongste is ongeveer 650 jaar oud).
Vrijdag zijn we richting Virginia Lakes gegaan, waar Mike weer even lekker aan het vissen is geslagen. Ik had een leesboekje en puzzelboekje bij me, en het begon met lekker warm en zonnig weer. Heerlijk, lekker zitten nietsdoen!
In het water kijkend, zag ik allerhande stenen met allemaal kringels erop (zandafzetting). Een prachtig gezicht, en het is zowaar gelukt er een plaatje van te schieten.
Ik heb ook heel voorzichtig eentje uit het water gehaald, en het lukte me zonder het zand eraf te spoelen. Ik heb hem heelhuids thuis gekregen, maar als ik m nu in het water leg, gok ik dat ik de kringels er alsnog afspoel. Dus maar even bedenken hoe ik dat ga oplossen. Wellicht met een lijmspray of zo.
Op onze kampeerplek hadden we veel bezoek van kleine eekhoorntjes, grondmarmotten en ook vogels. Van de knaagdieren heb ik geen fotos, die zijn zo snel! Maar een foto van de vogel is gelukt. Grappige punker! Naar die vogel kijkend, konden we ons zo voorstellen dat de indianen, heel vroeger, zulke beesten zagen en daarmee ideeen opdeden voor kapsels en hoofdtooien!
Onze laatste ochtend daar waren er ineens 3 tegelijk. We denken dat het een familie was. Mike had eerder wat kruimels gegooid naar een eekhoorntje (al zei ik dat hij dat beter niet kon doen maar ja, soms is de neiging sterker dan gezond verstand ...), maar die zag het niet.
De vogels zagen het wel, maar de kruimels waren redelijk dichtbij ons. Toen ging (we vermoedden) vadervogel op de grond liggen, vleugels gespreid. Hij zag er ernstig gewond uit ... Af en toe draaide hij zn koppie naar ons om te zien wat we deden. Wij bleven gewoon zitten, maar verstoorden ook de andere vogels niet, terwijl ze de kruimels oppikten.
Vader deed een nieuwe poging, opnieuw zag het er dramatisch uit!! Geen reactie onzerzijds. Ik geloof dat hij toen wel geloofde dat we geen kwaads in zin hadden, en ging ons van een afstandje zitten bekijken. Moeder en kind deden zich tegoed aan de kruimels, behalve die welke het meest dicht bij ons lagen.
Mike zei even later, toen we binnen zaten, dat hij had gezien dat pa de laatste kruimels oppikte. Had hij ook nog een lekker hapje, en verdiend, na al het harde werken!
Achteraf gezien vind ik het wel jammer dat we niet meespeelden met pa vogel. Ik ben ervan overtuigd dat - als we opgestaan waren en naar hem toe waren gelopen om te zien wat er aan de hand was - hij verderop was gegaan, en daar weer gewond vogeltje ging spelen, ons weglokkend van zijn familie. Kan het nu dus niet bewijzen, maar ik geloof wel dat het zo zou zijn gegaan.
En tja, aan alles komt een eind, dus ook aan deze kampeertrip. Zaterdag zijn we weer huiswaarts gekeerd. We hebben er alle tijd voor genomen, het is ongeveer 4 uur rijden, maar we vertrokken om 1 uur s middags en kwamen 9 uur s avonds aan. Onderweg zijn we diverse keren gestopt, een keer voor een langere tijd, zodat Mike weer even kon vissen. (En nee, hij heeft deze hele trip geen geluk gehad, en geen visje aan de haak geslagen, helaas.)
Onderweg zagen we helaas tot twee keer toe rook van bosbranden, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door bliksem.
Deze was ongeveer ter hoogte van een dorpje Indepence geheten. We zijn even gestopt om dit vast te leggen.
Deze brand was dichter bij huis, ongeveer ter hoogte van Olancha (een uur verwijderd van Ridgecrest). Dit keer zijn we niet gestopt, deze foto is vanuit de rijdende auto genomen.
Toen we thuis kwamen, konden we de rook nog steeds zien, in de verte.
En vandaag, 3 weken later, brandt het nog steeds .
De reden: het gebied waar de bosbrand is, is het officieel aangemerkt als wilderness. Dit betekent dat je er alleen te voet kunt komen en mag rondlopen (niet met off road vehicles komen). Het wordt ook niet onderhouden. Maar het betekent ook dat, als het brandt, er niet wordt ingegrepen en men de natuur zijn gang laat gaan.
Poeh, ik zie aan de datum dat ik wat achterstallig onderhoud heb, op dit blog.
Mn laatste bericht was in juli, inmiddels is het alweer ruimschoots augustus.
Waar blijft de tijd?!?
We hebben weer een kampeertrip achter de rug, wederom vlakbij Lee Vining. We waren er beiden hard aan toe om er eens helemaal uit te zijn. Helaas lukte dit niet geheel. Vlak voor vertrek (maandagmiddag, we vertrokken dinsdag) had Mike nog een vergadering en moest daarvoor een dik pakket papierwerk doornemen. De vergadering werd vervolgens uitgesteld, en Mike werd verondersteld alle op- en aanmerkingen die hij had te mailen. Nou had hij er zich met een jantje van leiden vanaf kunnen maken, maar zo is hij niet. Dus de woensdag en de donderdag van de kampeertrip stonden toch vooral in het teken van de nog te mailen opmerkingen. Hoewel Mike eerst aangaf dat hij dit niet erg vond, moest hij later toch toegeven dat het hem minder goed was gelukt om helemaal relaxed te zijn en ons doel om er even helemaal uit te zijn niet had gehaald. Maar desondanks is het een lekkere trip geweest.
Ook deze trip hebben we Lars meegenomen. De vorige keer heeft hij zich keurig gedragen, de terugweg is hij helemaal stil gebleven en had hij zich niet bevuild. Maar dat deed hij wel op de heenweg, en dat vond ik toch wel erg vervelend (hoewel we toch ook regelmatig gestopt zijn en we hem bij de kattenbak neerzetten).
Dus deze keer hebben we iets nieuws geprobeerd. Zodra we comfortabel op weg waren, hebben we de draagmand op de console van de truck gezet, en hem eruit gehaald. Ik zette hem bij mij op schoot, en vol verwachting wachtten we op zijn reactie. Mike was bang dat hij in paniek zou raken en door de auto zou schieten. Maar nee, niets van dit alles. Hij was wel een beetje onrustig, maar bleef in eerste instantie op mn schoot zitten, druk om zich heen kijkend.
Na verloop van tijd wilde hij even aan de andere kant een kijkje nemen, ik had hem toch vast bij de riem, dus als hij alsnog gek werd kon ik hem zo binnenhalen. Maar dit alles was nergens voor nodig, hij ging lekker bij Mike op schoot staan en keek naar buiten.
Na verloop van tijd ging hij zn draagmand in, ging comfortabel liggen, en we hebben geen kat meer aan hem gehad! De rest van de trip heeft hij daar gelegen. Dus dat was blijkbaar wat hij nodig had: de mogelijkheid om zn mand uit te komen wanneer hij daar behoefte aan had.
We hadden deze keer een geweldige plek op de camping! Helemaal omringd door groen, en daardoor geen directe buren.
Hoewel we nu wat verder van het water zaten, konden we het nog steeds horen als we s avonds in bed lagen. Heel rustgevend geluid.
De bergen zijn nooit ver weg ..
De foto hierboven, achter deze bergen ligt Yosemite. Deze keer zijn we er niet geweest, de toegang kost $ 20,- en deze trip zaten we op een strikt budget. Jammer genoeg hadden we geen vooruitziende blik. Je kunt nl. voor $ 40,- een toegangsbewijs voor het hele jaar krijgen!! En inmiddels zijn we er twee keer geweest, en hebben dus al $ 40,- betaald. Maar we hadden niet voorzien dat we zo vaak in de buurt zouden komen .. Suf, en zonde van de centjes. Maar volgend jaar weten we beter ;)
Mike moest natuurlijk ook even een poging doen om te vissen.
We hadden nu ook wat hout meegenomen, om lekker gebruik te maken van een knapperend vuurtje, s avonds. Hier zijn pa en moe, met Lars op schoot.
Donderdag heeft Mike een groot deel van de middag aan zn laptop zitten werken. s Avonds zijn we even een stukje wezen rijden, naar Mono Lake. We hebben Lars meegenomen, en toen we eruit gingen om een stukje te lopen, namen we hem natuurlijk mee.
Ik ben ervan overtuigd dat we inmiddels goed bekend staan als The crazy couple with the cat.
We hebben inmiddels de hele papierhandel voor de Green Card op de post gedaan, meteen ook een formulier met toestemming om te werken. Nu is het afwachten op een reactie, eerst volgt een afspraak voor 'biometrics', dat is een foto maken en vingerafdrukken maken, van dat soort.
Het kan nog wel een half jaar duren voor ik m'n Green Card in bezit heb, dus het heeft geen zin me daar nu al druk over te maken.
Afgelopen donderdag waren de mensen van de Social Security in Ridgecrest, dus wij er ook naar toe om voor mij een Social Security Number aan te vragen. Nou is de Social Security vooral voor uitkeringen en zo bedoeld, en een keer in de maand komen dus afgevaardigden naar Ridgecrest zodat mensen vragen kunnen stellen, veranderingen kunnen doorgeven, of een nummer aanvragen. 't Is dus vooral voor de lagere klasse (al moet iedereen die werkt ook zo'n nummer hebben, want je hebt het ook weer nodig bij teruggave van belastingen en zo) en ik moet zeggen, ons bezoek aan de afgevaardigden heeft toch een aantal vooroordelen bevestigd, vrees ik. Ik heb nog nooit zoveel tandenloze vrouwen, bh-loze vrouwen en opgeblazen mannen met tatoeages tot in hun nek bij elkaar gezien!
Ik zag er een beetje tegenop, niet wetend wat er allemaal van me verwacht werd, en gezien onze ervaringen met een aantal 'officiados' in het verleden zette ik me al schrap. Maar nee hoor, nergens voor nodig. Het was een zeer vriendelijke man die de zaken afhandelde, en eigenlijk was het niet meer dan 'alleen maar even de papieren inleveren'. Tussen de 8 tot 10 werkdagen zouden we een reactie krijgen, en dat kan een afwijzing worden, maar ook een nummertoewijzing.
Inmiddels zijn we een week verder, en heb ik mn officiele afwijzing voor een SSN binnen. Keurig binnen de tijd, ruim, zelfs.
We hebben besloten om niet meer naar de DMV hier in Ridgecrest te gaan, met alle ervaringen uit het verleden lijkt het erop dat men hier niet genegen is om zich aan de regels te houden. Een en ander blijkt op basis van de discretion of the manager te gaan, en hoewel ik steeds met de vereiste papieren ben langsgeweest was men niet van plan mij een permit te geven. Om de een of andere reden durfde men dat niet aan.
Dus we gaan het binnenkort een stukje verderop proberen. Misschien in Palmdale, of Mojave. Wellicht zijn daar wel mensen die de juiste papieren herkennen en weten wat ze kunnen doen.
En ook is de uitnodiging voor de biometrics binnen. Op 8 augustus a.s. moet ik om 2 uur s middags bij het kantoor in San Bernardino zijn. Ik ga toch maar even bellen of dit klopt, want 8 augustus is een zaterdag! Maar het zal vast wel kloppen, ondanks alle ervaringen tot nog toe ga ik er toch vanuit dat er ook hier hardwerkende rijksambtenaren zijn ;)
En verder nog wat gezelligheid rond huize G. We hebben al een tijd lang aanspraak van een familie quails. Ik heb geen idee hoe ze in het Nederlands heten, en voor de volledigheid geef ik maar even een link naar Wikipedia, voor meer tekst en uitleg. Ja, het is wel in het Engels, vrees ik.
http://en.wikipedia.org/wiki/California_Quail
Het begon met een viertal volwassen vogels, die altijd rond 6 uur s avonds langs kwamen en druk in de grond aan het pikken waren. Vervolgens kwamen ze met een stel kleintjes, en inmiddels is het aangegroeid tot een hele (extended) familie. Laatst kwamen ze weer eens langs, en besloten gezellig te buurten in onze garage. Op zich vond ik dat wel knus, maar we hebben hier ook een dikke kat die vast wel een quailtje lust, dus Mike en ik deden diverse pogingen om de familie uit de garage te jagen. Nou, dus niet! Als die kleintjes ergens goed in zijn dan is het in wegstuiven, ergens verstoppen en vervolgens doodstil blijven zitten! Pa quail gaat vervolgens uitgebreid ergens anders rondhollen, en probeert je weg te lokken van de kleintjes. Wel erg grappig om allemaal te zien, en ik heb getracht een en ander vast te leggen op de foto.
Het lukte dus niet om ze uit de garage te krijgen, daar hebben we het op een gegeven moment maar bij gelaten, beseffend dat ze vanzelf weer verder trekken. En inderdaad, een half uur later waren ze al vertrokken, en voor zover we hebben gezien is er geen verorberd door onze Lars.
Moeder gaat de garage binnen.
Daar komt Pa Quail aan.
Moeder Quail nog een keer, beetje onscherp want lastig scherp te stellen met al die motoren in de garage!
Ieniemienie Quailtjes schieten de garage binnen.
Nog even een close up van een paar quailtjes.
Gisteren kwam ik buiten en deed de hele Quail goegemeente opschrikken. En tot mn grote verrassing waren er weer meer kleine quailtjes bij! We hebben zo onderhand een familie van zon 30 quails
Ja, inderdaad, ze schijnen ook overheerlijk te smaken. Maar laat de recepten maar achterwege. :p
Een uitdrukking die men gebruikt om aan te geven dat men iemand erg dom vindt: Hoewel John nooit zijn deur op slot doet, is hij nu verbijsterd dat er is ingebroken. Wow .. theres one born every minute.
Helaas, met het schaamrood op de kaken moet ik toegeven dat Mike en ik nu ook onder die categorie vallen. We zijn een beetje belazerd, en het is onze eigen schuld.
Vorige week deden we boodschappen en zagen een advertentie van iemand die een slaapkamerset aanbood met California King size matras. Hij had er foto's bij gedaan en het zag er allemaal best wel oke uit. Plus de prijs, $ 600,-, wat zeeeer schappelijk was.
[Even een uitleg van maten: op het gebied van tweepersoonsbedden is er naast de queen ook de King (die is dezelfde lengte als de queen maar een heel stuk breder) en California King (korter dan King, maar veel langer).]
Wij hoefden niet per se een California King, ik ben misschien dan wel langer dan de gemiddelde Amerikaanse mensch, maar niet dusdanig dat ik een aangepaste matras qua lengte nodig zou hebben. Maar och, voor dat bedrag met een toffe set erbij, hadden we geen bezwaar tegen een California King bed.
Wij 's avonds nog kijken, het bed en de set zag er goed uit. Het huis daarentegen .. Nog nooit zo'n teringbende bij elkaar gezien!! De verkoper had als excuus dat ze er net ingetrokken waren maar werkelijk .. Het was gewoon smerig. Niet alleen 'verhuistroep'. Bijna een soort van studentenhuis. Overal lag was (ik heb het niet nader bekeken of het vuile of schone was was), stof, troep, en de kat had ernstige problemen om in zijn kattenbak nog een schoon plekje te vinden om in de poepen. Van dattum.
Maar de slaapkamerset zag er goed uit en de matras voelde zeer comfortabel aan, dus we probeerden de rest van de zooi maar de negeren. Het hoofdeinde van het bed stond in de garage, ook dat vond ik wel logisch, kijkend naar de meuk in het huis. Zo van "Hij had gewoon geen zin om het aan het bed te schroeven".
De volgende dag zijn we alles wezen ophalen. In het harde daglicht zag de set er ietwat meer gebutst uit, maar nog steeds goed genoeg. Het huis was nog even smerig .. haha
Wij alles naar huis gesleept, eerst goed schoongemaakt alvorens het in de slaapkamer te plaatsen, en toen we de bodem van het bed op goed formaat hadden voor de matrassen, bleek het hoofdeinde niet te passen. Te klein. Mike en ik keken elkaar eens aan, toen keken we eens goed (voor de eerste keer) op het ieniemienie stickertje helemaal onderaan het hoofdeinde. Inderdaad, het was bedoeld voor een Queen sized bed. Daar waren we allebei even goed chagerijnig van (het was dan ook bloedheet, en om er na al dat gezeul in de hitte achter komen viel extra slecht). Maar goed, Mike is ervan overtuigd dat hij wel iets kan fabriceren waardoor het hoofdeinde toch aan de bedbodem kan bevestigd worden, en omdat we de set ook nog steeds mooi vinden (het hoofdeinde past bij de spiegel van de set) laten we het er verder maar bij zitten.
[Bovendien .. we weten waar de verkoper woont, we kunnen er altijd nog een keer naartoe rijden om hem iets vreselijks aan te doen. Zoals z'n huis schoonmaken of zo.]
's Avonds ben ik on line gegaan om eens te kijken wat er allemaal te koop is aan beddengoed. We hebben een katoenen King size deken, en de lakens zijn allemaal Queen size, dus er moet wel even iets anders gekocht worden. Nou blijkt dat ietwat lastiger dan gedacht. Er zijn zat California King lakens te koop, maar katoenen dekens.... Je valt al snel in 'sets', van die opgepoefte dekbedachtige dingen met een ziljoen kussenslopen erbij (want blijkbaar moet dan ook je bed worden ondergesneeuwd met kussens). En da's een tikseltje teveel voor de hete zomernachten hier. Katoenen dekens California King size zijn blijkbaar te moeilijk om te fabriceren. Na enige frustratie heb ik het die avond opgegeven, de volgende ochtend weer een verse start gemaakt, om vervolgens dezelfde frustraties tegen te komen. Op een gegeven moment deed Mike de suggestie om niet op type te zoeken, maar gewoon de maten op te geven en te zien wat daaruit komt. Om zeker te weten dat ik de goede maten had, ging ik het bed nog eens even opmeten. En toen nog een keer .. eens aan m'n kop krabben .. Nog eens meten .... Dit waren geen maten voor een California King size bed?! Dit waren KING size maten! Ik nog eens checken op internet en ja hoor, de maten van ons bed correspondeerden met de maten voor een King size matras, dus niet een California King!! Toen moesten we wel even heel erg hard lachen, want dit sloeg werkelijk nergens op. Ik ben er dan ook van overtuigd dat die gozer ook inderdaad dacht dat hij California King matras had .. want waarom zou hij daarover liegen? 't Is niet bepaald dat een California King bed populairder is dan een gewone King, dus onder de noemer King had hij het net zo goed kunnen verkopen. Voor ons kwam het eigenlijk even goed uit, we waren niet per se op zoek naar een California King, dus het feit dat dit een King bed is, is even prettig. Prettiger zelfs, want we hebben meer ruimte. (Ieder avond zwaaien we nu even naar elkaar, vanuit onze kant in het bed.)
Maar och och och, wat zijn we ook een stel sukkels geweest toen we dit kochten. We hebben de feiten niet gecheckt, maar gingen er blindelings vanuit dat verkoper de feiten gaf. Maar eigenlijk heeft hij dus over alles gelogen in z'n advertentie.
(Toen hij hoorde dat ik Nederlands was, vertelde hij dat hij van Spaanse afkomst was. Zal ook wel gelogen zijn, 't is vast een 'ordinaire' Mexicaan .. hahahaaaa!)
Maar goed, het bed is dus een zaligheid, een heerlijk stevig en groot matras, en sinds we erop slapen hebben we allebei hele goede nachten achter de rug. Goddelijk, werkelijk!
Ik had al eens gemeld dat ik een tijd terug bij de DMV (Department for Motor Vehicles) ben geweest, en dat mij toen werd verteld dat ik een Social Security Number (SSN) nodig heb om mijn permit te kunnen krijgen. En iemand had ons geadviseerd om met die SSN te wachten tot we getrouwd waren, kon ik meteen mn nieuwe naam opgeven, en daarmee zou dan een hoop gedoe achteraf (naamswijzigingsformulieren e.d.) voorkomen worden.
Nou, na enig geneuzel ontvingen we dan eindelijk van de week de kopieen van de trouwakte, die we ook hard nodig hadden voor dit alles.
We gaan naar de site voor de SSN en tot onze verbazing lezen we dit: dat er geen SSN wordt afgegeven dat (uitsluitend) tot doel heeft een rijbewijs te verkrijgen.
Mike is vervolgens persoonlijk naar de DMV getogen, in de hoop een helder antwoord te krijgen. Hij vertelt daar wat er op de site voor de SSN staat. Reactie muts DMV: Nou, dat kan wel zo zijn, maar wij willen een SSN.
Mike: Maar de SSN wordt niet afgeven alleen voor de DMV.
DMV muts: Boeit niet wat die site zegt, wij willen een SSN.
Dan zit je toch vast? Wat is dit voor een raar gedoe?
Mike was helemaal over de rooie toen hij thuis kwam, vooral ook door de houding van die troela bij de DMV. Zodra hij om een verklaring vroeg (die ze natuurlijk niet had, want ze wist zelf ook wel dat er onzin uit haar mond kwam zetten), werd ze bijzonder onaardig en prikkelbaar. De tijd dat je service kreeg bij welk bureau dan ook is duidelijk lang voorbij, tjonge jonge!
Mike heeft vervolgens tijden aan de telefoon gezeten om iemand persoonlijk te spreken te krijgen bij het bureau voor SSN. Wat blijkt nou het geval? Wij moeten inderdaad een SSN aanvragen. Die zal worden geweigerd (omdat ik er nog geen recht op heb want ik heb nog geen Green Card, want ik heb nog geen permissie om te werken, want het is woensdag en de wind staat in het oosten .. wat de reden ook moge zijn). Daarvan krijgen we officieel bericht, en met dat officiele bericht gaan we dan naar de DMV en vervolgens krijg ik alsnog mijn permit.
Je vraagt je af wat hier zo moeilijk aan uit te leggen is. Een klein voorbeeld van hoe in mijn bescheiden optiek het gesprek tussen Mike en muts van DMV ook had kunnen gaan:
Mike: Jullie willen een SSN, maar op de site voor de SSN staat vermeld dat deze niet alleen wordt afgegeven voor de DMV.
Muts: Dat klopt inderdaad. t Is een beetje een rare situatie, maar wat u moet doen is een SSN aanvragen, deze wordt afgewezen. De afwijziging is een officieel stuk papier, die neemt u mee naar de DMV, en dan krijgt uw vrouw alsnog een permit. Het is wat omslachtig, maar zo werkt het nu eenmaal, vrees ik.
Mike: Okay, dank u wel.
Zou toch helemaal niet zo moeilijk zijn, toch? Mike tevreden weg, zij niet gefrustreerd .. maar nee, dat is blijkbaar teveel gevraagd.
*zucht*
Met die kopieen van de huwelijksakte werd ik ook nog even weer helemaal driftig toen we die ontvingen. Dit moest allemaal helemaal overnieuw, omdat ik de naam van de County Clerk had ingevuld (zoals dat ook stond aangegeven op hun voorbeeld), en dat bleek dus niet goed te zijn. En waarom mocht daar geen naam staan? OMDAT ZE DAAR EEN STEMPEL MET DIE NAAM ZETTEN.
Dus we hebben nu een huwelijksakte zonder enige originele handtekeningen (dat kan dus wel) omdat er een klein hokje was ingevuld (volgens voorbeeld). Het kon blijkbaar dus niet weggewerkt worden met witsel om daar een stempel te zetten. Dat was nooit zichtbaar geweest. Maar nee. Stel je voor dat je zoiets voor de hand liggends doet!
En dit kostte ons een kleine maand vertraging en $ 10,00 strafkosten.
Nou, nu maar duimen voor ons, want gisteren hebben we weer een papieren horde genomen: de I-485 (en de I-765). De I-485 is het formulier om de Green Card mee aan te vragen. En natuurlijk moest er weer het een en ander meegestuurd: uittreksel geboorteregister, bewijs van financiele ondersteuning (door Mike), etc. etc. etc. Een heel dik packet papieren, al met al.
De I-765 is een formulier om toestemming te krijgen om te mogen werken. De rompslomp rondom de Green Card kan oplopen tot een half jaar. Met een beetje mazzel komt die toestemming om te mogen werken binnen 3 maanden, dat scheelt dan weer. Kan ik in ieder geval actief op zoek naar werk.
En met het inleveren van dit papierwerk zijn we bijna aan het eind gekomen van alle papieren, formulieren, toestemming, bureaucraten. De Green Card is voor 2 jaar geldig (als ik die krijg, maar ik zie eigenlijk geen reden waarom niet), dan moet ik weer aan de bak om een verlenging aan te vragen. Die is dan vervolgens 10 jaar geldig.
Dus langzaam maar zeker begint de papieren stroom op te drogen tot een trage drup. ;)
Maar duim toch maar even voor ons, dat deze laatste horde met enige souplesse genomen wordt, zonder dat we alteveel kleine potentaatjes (die thuis niets hebben en het op hun werk komen halen bij een ander) tegenkomen!
Na die enge, kriebelige (en ook giftige) beesten van mn vorige blog, nu maar even iets gezelligers.
Tijdens ons laatste bezoek aan Escondido zijn we wezen winkelen met Mikes ouders. En we hebben verschillende thrift shops (kringloopwinkels) aangedaan. In een hiervan zag ik een paar beren. Nou heeft dat sowieso wel iets sneus, vind ik, een knuffeldier in een kringloopwinkel. En ik vond het wel mijn taak om een paar van hen een nieuw leven te bieden. Uit de collectie heb ik er twee gekozen, en vanaf nu gaan zij gezellig met me mee in de auto.
Ze zijn allebei gekozen om hun uiterlijk, die olijke snuiten maakten me meteen aan het lachen. En eentje is ook uit een of andere collectie (ik zag er ook een uit een volgend jaar), en dit thema sprak me wel aan. Zie wat er op zn poot staat:
Lijkt me wel een goed devies, Trust in Yourself. En dat gevoel heb ik dan ook wel, als ik achter het stuur van mn autootje ga zitten. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik dit kan leren.
We hebben niet alleen enge, giftige dieren in de woestijn. Vanaf mijn eerste bezoek hier ben ik helemaal verliefd geworden op de hummingbirds (kolibries). Ze zijn zo schattig klein, een bol koppetje met een enorme lange en spitse snavel.
Hier een foto die ik vorig jaar heb genomen, van een hummingbird op de tijdelijke waslijn (die er ook alweer 2 jaar hangt, sinds ik het heb opgehangen .. hihi), vlak naast een standaard huis-, tuin- en keukenwasknijper, om te laten zien hoe klein ze zijn.
Om hen een beetje aan huis te binden hebben we een hummingbird feeder opgehangen, en deze wordt dagelijks bezocht.
Ook door andere, grotere vogels, die gaan lekker op de bloemen zitten en nemen hun dagelijke drankjes.
Als er een kolibrie in de buurt is kun je dat over het algemeen wel horen. Ze gaan zo snel met hun vleugels op en neer dat het klinkt alsof ze een klein motortje hebben.
Het zijn ook best wel felle dondertjes. Als er eentje aan het drinken is en er komt een andere aangevlogen gaan ze over het algemeen meteen met elkaar in de clinch. Ook zien we vaak zon klein kolibrietje een grotere vogel achterna zitten. En door zn felheid lukt het hem dan ook vaak om andere (grotere) vogels te verjagen.
Toen ik de fotos aan het nemen was van de kolibries tijdens het drinken (al lastig genoeg, want ze zijn snel en voordat je je camera hebt scherpgesteld zijn ze alweer vertrokken), kwam er eentje vlak naast me zitten, op de waslijn. Ik had hem al gehoord, met het was niet tot me doorgedrongen dat hij daar was gaan zitten, ik dacht dat hij langs me heen gevlogen was. Toen ik opkeek, zat hij op nog geen meter van me vandaan me te bekijken! Zn kopje van links naar rechts, met een zekere eigenwijzigheid. Langzaam bewegend probeerde ik hem vast te leggen op de camera. Maar het leek wel alsof hij me een beetje aan het pesten was. Toen ik eindelijk de camera goed had ingesteld ging hij er al vandoor voordat ik kon afdrukken. Pestkop!
P.S.: Dat huis in de achtergrond is overigens te koop. Dus voor wie m'n overburen willen worden .. haha!
Het leven in de woestijn heeft ook zo z'n nadelen.
Het leven in de woestijn heeft ook zo zn nadelen.
Zo begint het bij vlagen al op te warmen.
Maar dat vind ik niet het ergste. Ik geniet van het lekkere weer, de (over het algemeen) strakblauwe lucht, de zon, het licht. Als het te heet wordt, kan ik altijd binnen gaan zitten, waar de swamp coolers hun werk doen. Nou moet ik toegeven, ik heb het allerheetste weer nog niet meegemaakt, dat het dagen achtereen overdag tussen de 43 en 45 graden C is, en s nachts niet verder afkoelt dan 35 graden C. En vooral augustus is berucht, omdat dan ook de vochtigheidsgraad flink kan oplopen vanwege de oceaanstoringen.
Erger vind ik het ongedierte. Nou heb ik al een fobie voor spinnen, en mn hele leven in Nederland heb ik gehoord dat ik nergens bang voor zou moeten zijn, ze zijn ongevaarlijk en ook nuttig omdat ze andersoortig gespuis oppeuzelen en zo. En nu zit ik ineens in een deel van de werel waar deze spinnen niet bepaald ongevaarlijk zijn. Vooral de Black Widow en de Brown Recluse staan alom bekend om hun vleesaantastende (soms dodelijke) beten, en laten die nou veelvuldig voorkomen in Californië! De Black Widow is het meest zichtbaar, al zoekt die vooral de donkere hoeken de omgeving op. Ik loop minder risico om de Brown Recluse tegen te komen. Gelukkig maar, ik kan vanuit hier zo naar een plek lopen (buiten) waarvan ik weet dat er verschillende Black Widows zitten, en dat vind ik al meer dan genoeg!
Vorige week moest Mike even in de garage zijn, en vertelde bij terugkomst ietwat aangeslagen te zijn: hij was een schorpioen tegen het lijf gelopen. Het dier was al stervende (Mike zorgt er goed voor dat er een stevig cordon van gif om het huis ligt, om alle ongedierte zo goed mogelijk te weren), en het kostte dan ook weinig moeite om het verder te elimineren.
Natuurlijk moest ik ook even kijken, en ik heb er een foto van gemaakt. Met sigarettenpakje ernaast, om een beeld te geven van de grootte.
De volgende ochtend de garagedeuren waren open vertelde Mike dat hij bij de garage aankwam, en tot zijn stomme verbazing zat een roadrunner (ook veelvoorkomend hier) op een van zijn motoren met die dode schorpioen in zn snavel! Zodra Mike opdook ging die vogel er natuurlijk in volle vaart vandoor. Jammer dat je dan even geen fototoestel paraat hebt! Haha! Ze zijn wel een beetje kieskeurig, die roadrunners. Het stukje staart van de schorpioen met de gifpunt ligt nog in de garage...
Later was de roadrunner weer terug. Dacht hij dat we weer voor een volgend maaltje sappige schorpioen hadden gezorgd? Nu was ik in ieder geval wel paraat, hier een foto van het dier in onze garage, hij heeft het hogerop gezocht, in de balken.
Toen Mike me ooit vertelde dat er hier veel roadrunners voorkomen, was ik natuurlijk alleen maar bekend met dit fenomeen:
Hoewel ze er in het echt anders uitzien dan dit olijke cartoonbeestje, zijn ze best wel snel. Het is me nog niet gelukt een goede foto van ze te maken terwijl ze in de tuin aan het rondhollen zijn, dus maar even een foto van internet geplukt (omdat mijn foto - van onderaf genomen - ook niet het beste beeld geeft).
Ook al waargenomen:
Ze staan bekend als Vinegaroon, en volgens Mike is dat omdat je als ze je bijten een smaak van azijn (vinegar) in je mond krijgt. Ik hoop dat zowiezo nooit mee te maken, en gelukkig komt het weinig voor dat ze het huis in komen (vanwege dat stevige cordon met gif). En over het algemeen komen ze (en ander ongedierte) vooral in huis om vervolgens de pijp uit te gaan. Maar deze liep er nog behoorlijk fris bij, en Mike heeft hem maar even geëlimineerd (hij kwam kijken omdat ik de keuken inliep, deze griezel (maar dan een paar slagen kleiner) zag rondlopen en uitriep What the fuck is that??).
Tot slot, een andere gast. Van de week, tijdens mn oefenrondje in de tuin met de auto, kwam ik het volgende - overstekend wild - tegen:
Een gopher slang (geen idee hoe het in het Nederlands heet, en te lui om dat nu even op te zoeken ). Nou ben ik zelf niet bang voor slangen, ik vind ze nogal gaaf, eigenlijk. Maar hier in Californië moet ik alert zijn, vanwege ratelslangen. Nou heb ik begrepen dat je wel een beetje je best moet doen om gebeten te worden door een ratelslang, maar het heeft wel als effect dat ik slangen niet zomaar benader.
Zo. Ik denk dat ik een aantal van jullie wel de riebels heb bezorgd met de fotos en zo. Sorry!
.. zijn niet anders dan ambtenaren in Nederland.
En het zal hoogstwaarschijnlijk ook niet anders zijn in willekeurig welk land.
Omdat wij voor ons huwelijk gebruik maakte van een "Deputy for a Day", was San Diego County zo vriendelijk om ons papieren te sturen met daarin uitgebreide uitleg hoe de papieren in te vullen e.d. M.b.t. het stukje van de getuigen en wat bij de Deputy moest worden ingevuld, kregen wij deze uitleg:
Lekker duidelijk en overzichtelijk, dacht ik zo. Officieel moest dit worden ingevuld door de Deputy, maar om gemiemel en gedoe met het papier op het strand zoveel mogelijk te voorkomen, heb ik het merendeel van de dingen alvast ingevuld. Het enige wat nog moest gebeuren waren de handtekeningen van de twee getuigen en van de Deputy.
Het eindresultaat zag er als volgt uit (en ik heb wat aanpassingen gemaakt om de onschuldigen te beschermen):
Dit is dus het originele formulier, ingevuld en ondertekend en al, zoals het door ons is opgestuurd. Er zit een klein verschil in met het voorbeeld hierboven, bij dit stuk zit een onderdeeltje wat ingevuld moest worden ingeval van een naamswijzing, dus daar verder maar niet op letten.
Dit formulier kreeg de Deputy terug, want er was een ernstige fout gemaakt. Ik zou zeggen .. kijk eens even goed naar de twee formulieren en zie wat er niet goed aan is gegaan.
Het kostte ons ook een paar telefoontjes alvorens het antwoord kon worden gegeven: we hadden de naam van de local registar niet mogen invullen! Maar als je naar het voorbeeldformulier kijkt, staat die naam wel ingevuld, en daarnaast twee hokjes waarin met nadruk staat "Leave blank" ("Niet invullen"). Dus mijn gedachte is dan ook: als jullie niet willen dat een naam wordt ingevuld, vul die naam dan ook niet in op het voorbeeldformulier en zet ook daar "Leave blank". Het laatste is er nog niet over gezegd, maar ik wacht even tot we de papieren in huis hebben alvorens ik een klacht indien.
En de reden dat er niets mocht worden ingevuld bij die naam, is omdat San Diego County daar een stempel wil zetten.
Nou moet de Deputy opnieuw een formulier invullen met alle gegevens, behalve dat ene blokje, er hoeven geen handtekeningen worden gezet, en dit formulier samen met het formulier met de originele handtekeningen is dan wel goedgekeurd als 1 officieel huwelijkspapier. Maar op ons originele formulier mocht niet een klein hokje worden witgemaakt om een stempel op te zetten.....
*zucht*
En de Deputy moest het opnieuw ingevulde formulier, samen met een cheque van $ 10,00 retourneren. En al met al lopen we een vertraging op van 3 weken.
Dus dankzij een incomplete (en foute) uitleg van San Diego County moeten wij geld betalen en langer wachten op een formulier dat zo belangrijk is voor mijn verblijf hier.
Ik heb een kopie van de huwelijksakte nodig om bij te voegen bij mijn formulieren voor de Green Card. En dat gaat al een half jaar duren voordat die komt.
Ik heb een kopie van de huwelijksakte nodig om een Social Security Number aan te vragen, want die heb ik weer nodig om mijn rijbewijs te kunnen gaan halen.
Allemaal nogal belangrijk, maar het heeft helemaal geen zin om me daar al te druk om te maken. Maar frustrerend is het wel!
Het enige andere goede nieuws m.b.t. formulieren e.d. is dit: Met de aanvraag van een Green Card is het ook mogelijk om een soort van toestemming te vragen om te gaan werken. Het proces rond de Green Card is ongeveer 6 maanden, en als men om een toestemming vraagt is dat met ongeveer 3 maanden rond (dus ik zou in dat geval nog eens 3 maanden wachten alvorens ik op banenjacht zou kunnen). Die aanvraag kostte ook nog eens $ 340,00 en we hadden eigenlijk besloten (met tegenzin) om dit niet te doen, aangezien we al zo'n beetje helemaal blut zijn als we de Green Card moeten gaan aanvragen (kost in totaal $ 1080,00). Het zat me wel dwars, want dat betekent nog eens een half jaar thuis rondhangen, samen met die 3 (bijna 4) maanden dat ik hier nu zit, had ik in de tussentijd makkelijk een kind kunnen baren! Bij wijze van spreken dan, natuurlijk. Maar nu las ik op de officiele immigratiesite van de Amerikaanse regering dat er niet meer betaald hoeft te worden voor die toestemming als die toestemming tegelijkertijd met de aanvraag voor de Green Card wordt verzonden. Dus dat is in ieder geval een meevallertje.
Het wachten is nu op onze opgevraagde kopieen van de huwelijksakte. Nou waarom heb ik nou zo het gevoel dat we hier ook weer achteraan moeten gaan bellen???
Sinds donderdag 4 juni ben ik de trotse bezitter van een voiture.
Een 1989 Honda Accord, voor $ 600,00 gekocht van een collega van Mike.
Deze collega zegt dat hij de auto toen nieuw heeft gekocht, en dat zijn vrouw en zijn 2 dochters erin hebben leren rijden.
En nu is het mijn beurt. De opluchting was erg groot, dat we dit mazzeltje tegenkwamen. Vind maar eens zoiets voor zon bedrag, en in redelijke conditie!! Voor mij een prachtig wagentje, dacht ik zo, om me te bekwamen in alle ins en outs van het autorijden.
Het duurt alleen nog even voor ik ermee de weg op kan.
Eerst moeten we een kopie van de trouwakte krijgen, want dat is het officiele bewijs dat ik hier op juiste titel in Amerika ben. Met die trouwakte kan ik een Social Security Nummer aanvragen, want het DMV (Department of Motor Vehicles) wil dat graag zien, alvorens ze overgaan tot het uitgeven van een instruction permit.
Om een instruction permit te krijgen, moet ik eerst een schriftelijke test afleggen, m.b.t. wetten, regels, e.d.
Met een instruction permit mag ik rijden in aanwezigheid van een persoon, ouder dan 18 jaar, in het bezit van een rijbewijs. Ik mag nooit alleen rijden, altijd in aanwezigheid van een ervaren chauffeur. Mike, dus.
Als ik denk voldoende ervaren te zijn, mag ik mijn examen afleggen, en als dat goed gaat, krijg ik mijn rijbewijs.
Maar goed, eerst maar eens even leren rijden en wennen. Ik mag wel rondjes rijden in de tuin, en dat doe ik nu dus. Kan ik in ieder geval de basics leren kennen!
En later, als ik voldoende rijervaring heb, en heel veel centjes heb gespaard, hoop ik deze droom te kunnen laten uitkomen:
Een 1957 Chevrolet Bel Air
*zucht*
Mooi he? ;)
Na ons trouwen zijn we nog een paar dagen in San Diego / Escondido gebleven.
Maandag togen we richting Seaworld. Achteraf gezien hadden we beter die maandag lekker ongepland moeten laten, doodmoe als we waren van de dag ervoor. Maar de tickets voor Seaworld waren al geboekt en betaald, dus toch die kant op. Wat kribbig en moe, al werd het aan het eind van de middag wel wat relaxter. Het lukte ons om de grote Shamu show (met de orka) tot twee keer toe te missen! De eerste begon om 12.30 uur, maar we kwamen door vermoeidheid wat traag op gang en arriveerden om 12.45 uur in Seaworld. Om 16.30 uur zou er nog een show komen, dus we hadden alle tijd van de wereld. Toch? Dus we genoten van de dolfijnshow en de zeehondenshow, en bezochten aquariums en andere zaken, tussendoor een sigaretje roken (Mike) of een winkeltje inschieten (ikkuh) en toen hoorden we gejoel en keken op de klok en was het 16.35 uur. Wetend dat de toegang tot die show wordt afgesloten zodra het begint: Shamu weer gemist! Maar goed, de tickets waren goed voor een entree van 2 dagen, dus we bedachten dat we zat de volgende dag terug konden komen voor Shamu, en dan Old Town ingaan, en een toer boeken waarmee we in zon open dubbeldekker konden rondkachelen.
Dus dinsdag kachelden we wederom richting Seaworld, en het lukte ons weer om de Shamu show van 12.30 uur te missen! Knap, niet? Maar we waren nu een heel stuk uitgeruster en relaxter, en besloten ter plekke dat Old Town er een andere keer ook nog wel is, dus we deden Seaworld voor de tweede dag. En hebben er nog meer van genoten dan maandag. De ijsberen waren nu aktiever, en nu waren we ook op tijd om de roggen te kunnen aanraken en zo. Dus veel fotos gemaakt, hieronder volgt een impressie. Gelukkig hebben we Shamu nu wel gezien, dus moe en voldaan keerden we hotelwaarts (maar ik heb eerst ook nog even lekker een Shamu hoed gekocht!).
Woendag moesten we het hotel verlaten, en zijn we een paar uur aan het relaxen geweest aan het strand, op dezelfde plek als waar we drie dagen ervoor trouwden. Daar kwamen we ook helemaal van bij.
Vervolgens stopten we nog bij Roy en Treva (Mikes broer en zijn vrouw), om hun fotos en de video van onze trouwdag op te halen. En daarna ook nog even langs bij Elizabeth en Chris (Mikes zus en haar man), want daar hadden we Lars geparkeerd. Ook zij hadden hun fotos al overgezet op disc, heel handig! En toen de bijna 4 uur durende trip richting Ridgecrest, waar we om 12 uur middernacht aankwamen. Helemaal uitgekakt!
De donderdag was gevuld met was draaien en de trailer klaarmaken voor de geplande kampeertrip. Gelukkig had ik al het een en ander eraan gedaan, in de weken hiervoor, dus dat scheelde weer. Maar nog steeds kostte het een paar uur om alles op orde te krijgen, en we vertrokken laat richting Lee Vining (langs Highway 395). We redden het niet om daar die avond te komen, dus we hebben overnacht op een stopplek voor truckers e.d. Dit is dusdanig goed bevallen dat we hier volgend jaar waarschijnlijk ook weer gebruik van zullen maken, mocht dat nodig zijn. Maar we waren al aardig in de buurt van waar we wilden wezen, dus we konden het vrijdagochtend redelijk rustig aan doen, en nog waren we op tijd bij het kampeerterrein (Lower Lee Vining Campground geheten, een beetje buiten het stadje Lee Vining, aardig in de richting van Yosemite). Mike wilde er op tijd zijn, omdat dit een first come, first serve kampeerterrein is. En omdat het dit weekend Memorial Day weekend was, zeer berucht vanwege de drukte (zon beetje iedere Amerikaan gaan kamperen en barbequen en zo met Memorial Day Weekend), gingen we het natuurlijk niet gokken qua plek. We waren mooi op tijd, er was plek genoeg en we konden de trailer er gemakkelijk kwijt. Een prachtige plek, met zoveel naaldbomen dat de geur overweldigend was, zodra je uit de auto stapte. Ook was er een bruisend water vlakbij, die we ook s nachts konden horen. Een rustgevend geluid. Ons kampeerplekje. En het uitzicht vanuit de trailer (zolang we geen directe buren hadden). Het water vlak bij de trailer
Ook deze trip hadden we Lars meegenomen. Ik moet zeggen: hij deed het fantastisch! We hadden een harnasje voor hem gekocht (de kattenharnassen waren allemaal te klein voor hem, dus het werd een puppy harnas), en deze liet hij zonder mankeren aandoen. (De eerste keer dan, daarna begon hij wel wat te bijten, maar niet met veel overtuiging, overigens.) De allereerste keer met harnas begon hij wat sluiperig te lopen, ik kon me wel voorstellen dat het voor hem voelde alsof een hand op zn rug drukte. Maar daarna wende hij er snel aan, en ik vind dat het hem erg stoer staat .. Alsof hij een kogelvrij vestje aanheeft .. hihi! Lars in zn kogelvrije vestje
De eerste paar keren in de auto deed hij wat moeilijk, ook heeft hij zichzelf bevuild. Maar daarna is het goed gegaan, en zelfs de weg terug naar huis bleef hij uiteindelijk geluidloos, en heeft hij het droog en schoon gehouden. Ik denk dat hij er nu aardig aan is gewend. En dat vind ik wel een prettig idee, want ik wil hem graag kunnen meenemen.
Lars kon natuurlijk zn lol niet op in de trailer, want daar verbleef hij gedurende het kamperen. s Nachts kwam hij in bed bij ons (in huis wil ik hem niet in de slaapkamer hebben, maar in de trailer wordt dat natuurlijk een stuk lastiger), en hij bleef maar kopjes geven en knuffelen en spinnen. Heel knus!
We zijn tot en met de dinsdag na het weekend op de plek gebleven. In eerste instantie zouden we maandag (dus Memorial Day zelf) naar huis zijn gereden, maar volgens Mike zou het zo beredruk op de weg zijn, dat we al snel van plan zijn veranderd. En dit is goed bevallen. We hebben de dagen deels rondlummelend doorgebracht (ik lekker lezen en tukjes doen, Mike lekker vissen), en deels in de auto naar Yosemite. Tot twee keer toe, de eerste keer de hele route naar de andere kant gereden, waar de grote rotsformatie rond El Capitain en het beroemde Half Dome is. Maar dit is wel een trip van een paar uur, de tweede keer hebben we een deel van de route gedaan. En een ochtendje gewinkeld in Lee Vining, en rondgereden in de omgeving.
Yosemite .. ben even vergeten hoe deze rotsklomp heet, maar je kunt er aardig hoog komen zonder klimmaterialen, zoals Mike even demonstreert!
Yosemite ligt zo hoog, dat er nog sneeuw te vinden was. Rare gewaarwording, ronddarren in de sneeuw zonder winterkleren aan!
Vlnr: El Capitain; Half Dome; Bridalveil Fall Waterversnelling onderaan Bridalveil Fall; Half Dome vanaf een viewpoint in het oosten van Yosemite genomen; ikkuh met in de achtergrond Half Dome
Ik ben dus getrouwd. Op het strand vlakbij San Diego, in een plaatsje Cardiff-by-the-Sea geheten. De avond ervoor bracht ik door bij Mikes zus Elizabeth, ik kreeg ook een manicure en pedicure van haar (ze werkt als schoonheidsspecialiste .. Heel handig, dus!), en de ochtend van de grote dag was ze echt een reuzegrote steun bij de transformatie van Hester in Bruid. Mike bracht de avond door bij zn andere zus Becky, en zondagochtend ging hij in alle vroegte met zijn broer Roy naar het strand, om een beetje een plek vrij te houden. Officieel hadden we een permit moeten aanvragen, maar welk telefoonnummer Mike ook belde, hij kreeg nooit een duidelijk antwoord waar hij wezen moest. Dus we hebben de gok maar gewaagd. En de club aanwezigen was ook dusdanig klein (zon 30 in totaal, gok ik), dat dit verder geen problemen veroorzaakte.
Zus Becky had er ook voor gezorgd dat hun motorhome op de parkeerplaats stond, dus toen ik aankwam ging ik daar naar binnen, en werd de laatste hand aan mn outfit gelegd.
En toen was ik zover
Traditiegetrouw brengt de vader de bruid naar het altaar, en wordt gevraagd wie de bruid weggeeft (ik weet t, ik weet t .) en antwoordt de vader. Maar ja, dat gaf in ons geval natuurlijk een probleem, want mn papa zat aan de andere kant van de wereld. We hebben het dus een beetje anders gedaan. Mikes vader Wesly bracht me naar Mike, en daar werd gevraagd wie mij namens mijn vader welkom heette in de familie. En Mikes vader gaf het antwoord. Vervolgens werd gevraagd wie namens mijn overleden moeder getuige was van de ceremonie. Ik had Mikes moeder gevraagd voor deze rol (om hen beiden dus een actievere rol in de ceremonie te kunnen geven), en zij beantwoordde dus deze vraag.
Toen was de beurt aan de ambtenaar. Maar die hadden we lekker niet. Ik had gelezen dat het mogelijk was dat een burger de rol van ambtenaar kon spelen, Deputy for a Day heet dat. En het leek me wel leuk dat iemand van de familie dit deed. En mijn eerste gedachte was Jason, de zoon van Mike. Jason had er helemaal geen bezwaar tegen, en voor Mike scheelde dit een moeilijke keuze: wie werd zijn Best Man: zoon Jason of broer Roy. Nu Jason Deputy was, kon Roy Best Man zijn.
Met een term als Deputy for a Day duurde het niet lang voor ik Jason Deputy Dawg ging noemen, in zijn rol als officiele huwelijksvoltrekker. En dit heeft hij ook lekker serieus genomen, en kwam gekleed als Deputy Sheriff. Geweldig :)!!
Deputy for a Day/Hij is er klaar voor!/Broederlijke liefde
Een paar dagen voor het huwelijk had ik nog een tijdje met Jason aan de telefoon gezeten. Hij was bezig met zijn speech, en bemerkte dat hij een aantal zaken over mij niet wist (of was vergeten). Dus ik was wel benieuwd hoe zijn babbel zou zijn. En ik zag het gebeuren: Jason stond klaar om te beginnen, keek ons aan, keek om zich heen naar de andere gasten .. en bevroor, als het ware. Alles wat hij had voorbereid, verdween in de golven. Hij had niets opgeschreven, en had dus geen reddingslijntje. En daarmee werd onze cemeronie een van de kortste in de geschiedenis. Haha! En dat vond ik ook niet zo heel erg. Maar het allerbelangrijkste zei Jason wel. In de trant van Het heeft jullie jaren gekost, en jullie hebben heel wat mijlen moeten overbruggen, maar nu hebben jullie elkaar dan toch gevonden. En daar kwam het uiteindelijk toch op neer, nietwaar? En vervolgens schakelde hij over richting de I dos, werden de ringen uitgewisseld en werden we officieel in de echt verbonden.
You may kiss the bride
We hebben vervolgens alle tijd genomen om fotos te maken, er waren zon 4 digitale cameras aktief (en dat voor zon select clubje mensen .. haha), en ook nog 2 videocameras! De fotos zijn bijna allemaal binnen, van een neef moet nog een cd komen. De videos worden nog een keer bewerkt door Mike, die volgen nog. Het geluid is niet super, dat was te lastig met de zee en de wind, maar hier en daar zijn de belangrijkste zaken wel hoorbaar. Maar dat komt dus nog.
Vlrn: De mannen van de familie; de vrouwen van de familie; met zus Becky, haar man John en zoon Johnny; met zus Elizabeth en haar man Chris; met broer Roy, zijn vrouw Treva en hun dochters Amanda en Khya; met tante Lucille en haar zonen Jamie en Jody.
Na de ceremonie op het strand volgde een dinner bij Bretts BBQ, een restaurant dat we online hadden gevonden. De eigenaar heeft een geweldige deal met ons gemaakt, echt voor belachelijk weinig geld konden we een ruimte buiten reserveren (en mocht het weer niet hebben meegewerkt, had Brett binnen ruimte voor ons gemaakt). Alles was heel goed geregeld. Hoewel mensen eerst wat bevreemd reageerden (alsof je je huwelijksfeestje bij de Febo geeft, dat idee kreeg ik in ieder geval erbij), kwamen ze er al rap achter dat ze beregoed konden eten, en het buffet is dan ook schoon opgegaan. Niet slecht!
Tijdens het etentje hebben Mike en ik ons even omgekleed, en toen moest de taart nog worden aangesneden. Elizabeth had een geweldig stelletje gevonden voor op de taart, ontzettend leuk!
Mierezoete taart, maar ook wel weer lekker, bij al die gebarbecuede etenswaren. En toen vertrokken langzaam maar zeker de gasten, wij natuurlijk als laatste, richting hotel, waar Mike de Presidential Suite had geboekt. (Ze hadden geen Honeymoon Suite.) We waren doodop, en dat ondanks de korte ceremonie en de niet al te grote groep gasten. Maar s avonds hebben we nog even lekker rondgehangen met Jason en zijn vriendin Jessica, die in een motel vlakbij zaten.
Zo vaak zien vader en zoon elkaar niet, en Jason en ik hebben elkaar alleen maar korte momenten gezien. Jessica ontmoette ik zelfs voor het eerst deze dag op het strand! Een gezellige afsluiting van een grandioze dag!
Een nieuwe poging om een blog te starten, het wil maar niet lukken met de Nederlandse. Ondanks herhaalde mailtjes van mijn kant aan die blog (om het maar zo te noemen) heb ik geen reactie gekregen en is het nog steeds niet mogelijk om als bezoeker een reactie te geven. En aangezien ik er geen zin in heb om iedereen te verplichten ook lid te worden van een blog, heb ik gekozen voor een alternatief: dit blog! Zodra ik dit berichtje heb opgeslagen zal ik nogmaals de beginblog plaatsen zoals ik die ook op de Nederlandse blog had geplaatst. Alles wat daarna volgt (hopelijk) zal vers materiaal zijn.
Een eerste update uit het verre Amerika. Vanaf het eerste begin voelt het alsof ik hier veeeeel langer ben! Waar dat nou aan ligt .. Het is in ieder geval een beredrukke tijd geweest, met ook behoorlijk veel stress, al met al.
Het begon ermee dat we, meteen na aankomst uit Nederland, druk op zoek zijn gegaan naar meubels. Mike had niet zo heel veel meer staan, had een oude bank weggegeven aan zijn zoon, en zat inmiddels al een paar maanden op een klein oncomfortabel restant van een hoekbank. En ook omdat hij er zelf aan toe was (maar ook om het voor mij zo snel mogelijk zo comfortabel mogelijk te maken) was Mike zeer gedreven om snel meubilair uit te zoeken. Dit bleek niet zo gemakkelijk, omdat onze (grote) verschil in smaak al snel naar de voorgrond kwam. Het was een heel moeizaam proces, er waren momenten dat ik het even somber inzag voor onze relatie, zoveel energie kostte het!
Mike vroeg zich op een gegeven moment af hoe het toch kwam dat we het twee jaar lang altijd over van alles eens waren via de telefoon, maar nu we daadwerkelijk op zoek gingen was er helemaal niets meer waar we het eens over waren! Tja, nogal logisch eigenlijk. Vond ik dan. Je kunt wel twee jaar lang praten over het feit dat je het graag gezellig wilt maken in je huis. Maar we hebben nooit specifiek vergeleken wat we beiden mooi vonden, of waar we allebei een vreselijke hekel aan hadden. Weleens in het algemeen, en toen kwamen de verschillen al duidelijk naar voren. En nu, doodmoe na een hele drukke week in Nederland en een lange reis, zouden we in alle redelijkheid die verschillen moeten overkomen. Dat ging natuurlijk niet. Dat trok wel even een zware wissel op de relatie, moet ik zeggen. De timing was dan ook niet zo handig, doodmoe als we beiden waren.
Maar we zijn er doorheen gekomen, we zijn tevreden over de uiteindelijke keuze, het is zeer comfortabel, ook. Dus dat is wel goed gekomen. Gelukkig was daarmee ook de grootste stressfactor weggewerkt, over andere zaken kunnen we het gemakkelijker eens worden!
Mike moest ook nog een omschakeling maken. Hij dacht dat ik degene was die de grootste veranderingen doormaakte en dat hij alleen maar een beetje hoefde in te schikken om plaats te maken voor mij. Natuurlijk gold het wel dat de grootste veranderingen op mijn conto kwamen, maar voor Mike betekende het veel meer dan alleen maar een beetje in te schikken. Pas vorig weekend drong het zo'n beetje tot hem door dat het voor hem ook veel verandering betekende. Dat hij ook zijn leven moest aanpassen, en dat het leven zoals hij het tot nu toe kende, eigenlijk ook voorbij was. Dus zo langzamerhand beginnen de puzzlestukjes wel op hun plek te vallen. En dat kost natuurlijk nog steeds wel energie.
En natuurlijk zijn we nu druk doende met de voorbereidingen voor de trouwdag. Bijna alles is inmiddels geregeld, het weekend van 18 en 19 april gingen we weer richting Escondido (ligt bij San Diego, waar z'n familie woont, en waar we ook gaan trouwen), want ik moest nog iets van een top o.i.d. hebben, en ook een sluier (heeft Mike romantische fantasieen over .. voor mij hoefde dat niet zo nodig .. haha!), en eigenlijk wilde Mike verschillende restaurants af gaan om te zien of er iets geregeld kon worden voor een kleine receptie. Maar dat laatste is inmiddels geregeld, via een online restaurantengids vonden we een simpel restaurantje waar ze er geen probleem van maakten om ruimte te maken voor onze receptie, en dat voor een zeer schappelijke prijs. Dus nu hoefde ik alleen nog maar wat kledingzaken af, samen met de zussen van Mike, Elizabeth en Becky.
Het weekend is een behoorlijke uitputtingsslag geworden (wederom). De rit ernaar toe al duurt tussen de 3 en 4 uur (afhankelijk van het verkeer), dat gaat al niet in de koude kleren zitten. Het winkelen zaterdag trok ook een behoorlijke wissel, winkel in, winkel uit. Maar het is me gelukt om een top te vinden bij de rok. Dat viel echt niet mee, gezien de kleur en de specifieke stof ... Uiteindelijk, in de laatste winkel, het laatste wat ik aantrok: dat was hem! Al met al is het een klassiek iets geworden, ik zie er bruidiger uit dan ik in gedachten had. Toch wel grappig om te merken, hoe m'n gedachten en ideeen omtrent wat ik wil dragen die grote dag toch steeds 'traditioneler' zijn geworden.
Maar na al dat shoppen had ik nog steeds geen sluier, en uiteindelijk zijn we zondag toch weer richting San Diego gereden (vanaf Escondido is dat een kleine 30 minuten), ditmaal in gezelschap van Mike's moeder. Die zag dat wel zitten, en ik vond het zelf ook wel leuk dat ze erbij was. Ditmaal zijn we naar een echt bruidswinkel gegaan, en dat was me een ervaring. Al die vrouwen en meisjes, op weg naar de grote dag .. Toch wel bijzonder. Ik was al online wezen kijken naar een sluier, en in eerste instantie was mn keuze gevallen op een Mantilla sluier (maar efkes googelen ;)) En de uiteindelijke keuze is dus niet gevallen op zon sluier, maar een meer traditionelere. Om te beginnen had deze winkel geen Mantilla sluiers, maar er was er wel eentje die ervan gemaakt kon worden. Toen ik die over m'n hoofd trok en het effect bekeek in de spiegel, viel dat nogal tegen. Het ligt zwaar op je hoofd, en daardoor maakt het je haar raar en zo. Dat bleek 'm dus niet te zijn. Een lieve mevrouw hielp me verder, en zij kwam met de suggestie van een gewonere, traditionele sluier met een klein, parel-achtig randje. Niet een te dikke rand met bloemen (die vond Mike ook erg mooi), dat paste totaal niet bij de top die ik had aangeschaft. En daarbij een tiara en een blusher (zoals dat hier heet, zou niet eens weten hoe dat in het Nederlands heet), die dus voor m'n gezicht hangt, en die teruggeslagen wordt op het moment supreme. Ze hielp me met het aanbrengen van het geheel, en toen ik in de spiegel keek, raakte ik toch wel even behoorlijk geemotioneerd. Want ik zou niets liever willen dan dat mijn eigen moeder daar was in de winkel, terwijl al die toeters en bellen rondom mij gaande waren. Dat had ze vast fantastisch gevonden.
Die emoties van haar missen en willen dat ze erbij had kunnen zijn beginnen nu meer naar de voorgrond te treden, en de laatste tranen zijn daar vast nog niet over gevloeid.
Dus ja, emoties en vermoeidheid eisen hun tol wel, maar tot de grote dag kan ik het lekker rustig aandoen. En als we getrouwd zijn zal het ook heel fijn zijn om weer naar Escondido te gaan, maar nu zonder al die drukte en al wat er geregeld moet worden. Ik stel me zo voor dat dat dan ook een stuk relaxter gaat. Als ik terug kijk, zijn al m'n trips richting Escondido met veel drukte gepaard gegaan, eerst met de familie kennismaken tijdens de vakanties, en nu steeds moeten shoppen en van alles moeten regelen voor het huwelijk en zo. Dus dat zal ook wel fijn zijn!
En voor de rest .. dobber ik hier lekker rond en ik geniet er met volle teugen van. Het niets doen verveelt me nog niet, het enige lastige is dat ik van Mike afhankelijk ben voor vervoer. We dachten op een gegeven moment wel dat ik een rijbewijs zou kunnen gaan halen, Mike had daar op z'n werk bepaalde verhalen over gehoord. Dus wij naar het DMV (department of motor vehicles). Maar het bleek heel anders te zitten, en eigenlijk wel logisch. In Californie is het rijbewijs ook een officieel identiteitsbewijs, dus je moet ook bewijs kunnen overhandigen dat je hier legaal zit. En dat kan ik nog niet. Ik ben binnen gekomen op een visum, maar die is inmiddels verlopen en was ook alleen bedoeld om het land mee binnen te kunnen komen. Pas als ik getrouwd ben en m'n status officieel is veranderd, heb ik de officiele papieren in handen om m'n rijbewijs mee te kunnen gaan halen e.d.
Het had me wel handig geleken: in afwachting van de huwelijksdag alvast m'n rijbewijs halen, maar nu ik die details weet snap ik ook wel dat dit een nogal naieve gedachtengang was ;) Dus ik blijf maar even ronddobberen. Na het huwelijk zal er ook nog wel wat tijd overheen gaan alvorens alles officieel is afgehandeld. Een kleine twee maanden nog, wellicht? Dat red ik wel. Af en toe stap ik 's ochtends bij Mike in de auto en dan zet hij me af bij de dichtstbijzijnde winkels, en als ik wat rondgekoekeloerd heb loop ik weer naar huis. Dat is ongeveer 50 minuten lopen. Best wel een tippel, maar goed te doen en dan heb ik meteen m'n lichaamsbeweging binnen ;)
Zo moet het maar even, ik kan er niets anders van maken. Mike heeft hier wel een oude fiets staan, en die wil hij wel opknappen, maar echt veilig zal ik me daar niet op voelen, ze zijn hier niet supergoed ingesteld op fietsers! Dus voorlopig houden we het even bij het oude, er komt vanzelf een rijbewijs (de komende weken kan ik in ieder geval goed gebruiken om de regels e.d. te leren, zodat het papieren gedeelte van de test me weinig moeite zal gaan kosten), en dan zal het ook niet lang duren voor ik een autootje heb en zelf kan gaan rondkachelen.
Traditiegetrouw brengt de vader de bruid naar het altaar, en wordt gevraagd wie de bruid weggeeft (ik weet t, ik weet t
.) en antwoordt de vader. Maar ja, dat gaf in ons geval natuurlijk een probleem, want mn papa zat aan de andere kant van de wereld. We hebben het dus een beetje anders gedaan. Mikes vader Wesly bracht me naar Mike, en daar werd gevraagd wie mij namens mijn vader welkom heette in de familie. En Mikes vader gaf het antwoord. Vervolgens werd gevraagd wie namens mijn overleden moeder getuige was van de ceremonie. Ik had Mikes moeder gevraagd voor deze rol (om hen beiden dus een actievere rol in de ceremonie te kunnen geven), en zij beantwoordde dus deze vraag.
