Veel sneller dan verwacht lag de Green Card op me te wachten in de brievenbus. De dame had tijdens het interview gezegd dat "eind van de week, begin volgende week" de bevestigingsbrief zou komen, en dat het dan 4 tot 6 weken zou duren voor de Green Card zou komen.
De bevestigingsbrief kwam "begin volgende week", op maandag, en daarin stond dat ik de Green Card kon verwachten binnen 3 weken. Tot mijn grote verbazing (en vreugde natuurlijk!!) kwam de Green Card al op vrijdag binnen! Zo snel had ik hem niet verwacht!
Ik dacht dat deze donderdag (de 15e oktober) de mensen van de Social Security Office in de stad zouden zijn, maar helaas, zij komen niet de derde donderdag van de maand, maar de donderdag na de derde woensdag ....
En nu alles zoveel sneller gaat dan verwacht, en ik daar eigenlijk blij mee zou moeten zijn (en ook heus wel ben, hoor) merk ik nu dat ik deze vertraging minder goed kan hebben. Ik wil het nu weleens achter de rug hebben! Ik wil dat nummer! Ik wil nu eindelijk eens aan de slag met m'n rijbewijs! *zucht*
De perfecte timing was ook omdat Mike deze week vrij had genomen, en we dus zonder problemen naar die Social Security mensen konden. Nou ja, volgende week levert het ook geen problemen op, natuurlijk.
Dus toch nog even geduld uitoefenen, het is niet anders.
Van een heel andere orde: het eerste weekend van oktober waren de races 'in town'. Ook dit jaar deed Mike niet mee, maar broer Roy zou wel deelnemen, en het weekend bij ons doorbrengen. Dat alleen al was beregezellig, en Mike en ik gingen ook met hem mee als "cheer team". Voor mij de allereerste ervaring van zo'n racegebeuren na alle verhalen van Mike. Ik wist nog niet wat ik ervan moest vinden, of ik het uberhaupt wel leuk zou vinden.
Ik moet zeggen, ik heb het ontzettend naar m'n zin gehad en als er weer een race in te buurt is zou ik zo weer meegaan. 't Is toch even een heel andere wereld, en ik heb met volle teugen genoten. Ik heb ook zo'n 200 foto's gemaakt, en die zijn inmiddels op de website van de locale race organisatie geplaatst en ik kreeg er veel complimenten voor.
De eerste dag van de races zat het Roy niet super mee, hij kwam niet superhoog in de lijst terecht, maar de tweede dag, op een motor ooit van Mike gekregen, heeft hij de eerste plaats behaald! Of onze aanmoedigingen daarbij hebben geholpen .. Wie zal het zeggen. Maar wel heel erg trots op hem, natuurlijk.
En ik had het al genoeg naar m'n zin, en toen waren de quads aan de beurt om te racen....! Ik vond dat helemaal geweldig om te zien, de beste foto's waren ook van de quads (vind ik zelf, in ieder geval) en meteen had ik fantasien om ook zoiets te gaan doen. Maar goed, realiteit haalde me rap weer in, als absolute beginner durf ik nog niet eens al te hard een bocht in te gaan, uit angst van de quad te kukelen. En daarbij, op de quad die ik nu heb kan ik niet racen, die is daar niet voor bedoeld. En we hebben niet bepaald een geldboom in de tuin om ook nog een race quad aan te schaffen.
Maar och, een mens mag toch dromen, niet?
Ik heb het in ieder geval erg naar m'n zin gehad, en hieronder volgen wat foto's die vast een impressie geven van de races. En de quads. En lekker spelen in de modder.
Een impressie van de kampeerplek naast de racebaan, waar veel mensen hun tijdelijke kamp hadden opgeslagen. Ook Mike had z'n trailer aangehaakt, 's avonds gingen we wel weer naar huis, maar het was wel erg handig om die trailer te kunnen gebruiken overdag, voor een plasje, hapje eten, even uitblazen, van dat soort dingen:
Zwager Roy is klaar voor z'n eerste race. Dit is dus de eerste dag, ik had helaas geen foto van hem gemaakt voor de tweede race, met de andere motor waarop hij heeft gewonnen:
Een foto van de start van een van de races. Rij voor rij moeten ze vertrekken. Een kabaal van jewelste!:
Al mijn foto's zijn in 'de arena' gemaakt, met de sprong en de modderbak. Ik had zo het idee dat dit meer spectaculaire plaatjes zou kunnen opleveren en daarbij, in de arena waren ook de tribunes, dus een plekje om te zitten:
Een foto van Roy tijdens zijn winnende race. Voor mij het makkelijkst herkenbaar vanwege de kleine videocamera die hij op z'n helm had bevestigd:
En hier komen de quads ..... :
Bij de quads waren ook de zijspannen gevoegd. Deze tak van racen is niet zo heel erg groot in Amerika.
En als klap op de vuurpijl ook nog een Nederlandse Amerikaan tegen het lijf gelopen! Op de foto hieronder is hij degene aan het stuur. Hij heet Conrad en woont inmiddels zo'n 20 jaar in Amerika. Kon ik ook wel horen aan z'n accent. Maar even gezellig in het Nederlands kunnen kletsen, dat was best wel grappig!
