Vorige week zaterdag, 8 augustus, zijn we naar Bakersfield gereden voor de biometrics. Het was ongeveer een trip van 2 uur en een kwartier. Een leuke trip voor mij, omdat we dit keer een kant opgingen die voor mij helemaal onbekend was.
De afspraak was om 2 uur 's middags, we waren op tijd vertrokken en ruim op tijd voor de afspraak (tien voor half 2). We besloten meteen naar binnen te gaan en dan wel te zien wat er gebeurde. br> Ik werd meteen geholpen, een vriendelijke heer gaf me een formulier om in te vullen, en daarna liep hij het met me door om te zien of alle informatie er was.
Daarna moest ik weer even op een stoeltje gaan zitten, in afwachting van het volgende. Een kleine 10 minuten later werd ik geroepen en werden m'n vingerafdrukken genomen. Alles electronisch tegenwoordig, geen geneuzel meer met stempelinkt e.d. Na de vingerafdrukken de foto, en dat was alles! Het meest langdurige was het gedoe met de vingerafdrukken, eerst alle vingers van de linkerhand, dan de duim van de linkerhand, vervolgens alle vingers van de rechterhand, vervolgens de duim van de rechterhand, vervolgens vinger voor vinger linkerhand, vinger voor vinger rechterhand, en nog een keer de wijsvinger van de rechterhand.
Om 2 uur liepen we weer naar buiten, dus dat was mooi op tijd. Aangezien we toch in de buurt van een winkelcentrum waren, besloten we nog even te shoppen. We zijn een Smart en Final ingegaan, waar je meer spullen in bulk kunt kopen, dus meteen maar een voorraad van het een en ander ingeslagen.
's Avonds om half 8 waren we weer thuis. Dat viel dus reuze mee!
Even wat mooie plaatjes van Mono Lake. Deze dag was het water helemaal glad, en gaf een mooi spiegelend effect. Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden. De tweede foto is een close up van de tufa towers, opbouw van mineralen e.d. Oorspronkelijk was dit gebied nl. de bodem van een groot meer.
Hier een foto van de oude dames, zoals ik ze altijd noem. Het zijn vulkanen, en het zijn eigenlijk relatief jonge bergen (de jongste is ongeveer 650 jaar oud).
Vrijdag zijn we richting Virginia Lakes gegaan, waar Mike weer even lekker aan het vissen is geslagen. Ik had een leesboekje en puzzelboekje bij me, en het begon met lekker warm en zonnig weer. Heerlijk, lekker zitten nietsdoen!
In het water kijkend, zag ik allerhande stenen met allemaal kringels erop (zandafzetting). Een prachtig gezicht, en het is zowaar gelukt er een plaatje van te schieten.
Ik heb ook heel voorzichtig eentje uit het water gehaald, en het lukte me zonder het zand eraf te spoelen. Ik heb hem heelhuids thuis gekregen, maar als ik m nu in het water leg, gok ik dat ik de kringels er alsnog afspoel. Dus maar even bedenken hoe ik dat ga oplossen. Wellicht met een lijmspray of zo.
Op onze kampeerplek hadden we veel bezoek van kleine eekhoorntjes, grondmarmotten en ook vogels. Van de knaagdieren heb ik geen fotos, die zijn zo snel! Maar een foto van de vogel is gelukt. Grappige punker! Naar die vogel kijkend, konden we ons zo voorstellen dat de indianen, heel vroeger, zulke beesten zagen en daarmee ideeen opdeden voor kapsels en hoofdtooien!
Onze laatste ochtend daar waren er ineens 3 tegelijk. We denken dat het een familie was. Mike had eerder wat kruimels gegooid naar een eekhoorntje (al zei ik dat hij dat beter niet kon doen maar ja, soms is de neiging sterker dan gezond verstand ...), maar die zag het niet.
De vogels zagen het wel, maar de kruimels waren redelijk dichtbij ons. Toen ging (we vermoedden) vadervogel op de grond liggen, vleugels gespreid. Hij zag er ernstig gewond uit ... Af en toe draaide hij zn koppie naar ons om te zien wat we deden. Wij bleven gewoon zitten, maar verstoorden ook de andere vogels niet, terwijl ze de kruimels oppikten.
Vader deed een nieuwe poging, opnieuw zag het er dramatisch uit!! Geen reactie onzerzijds. Ik geloof dat hij toen wel geloofde dat we geen kwaads in zin hadden, en ging ons van een afstandje zitten bekijken. Moeder en kind deden zich tegoed aan de kruimels, behalve die welke het meest dicht bij ons lagen.
Mike zei even later, toen we binnen zaten, dat hij had gezien dat pa de laatste kruimels oppikte. Had hij ook nog een lekker hapje, en verdiend, na al het harde werken!
Achteraf gezien vind ik het wel jammer dat we niet meespeelden met pa vogel. Ik ben ervan overtuigd dat - als we opgestaan waren en naar hem toe waren gelopen om te zien wat er aan de hand was - hij verderop was gegaan, en daar weer gewond vogeltje ging spelen, ons weglokkend van zijn familie. Kan het nu dus niet bewijzen, maar ik geloof wel dat het zo zou zijn gegaan.
En tja, aan alles komt een eind, dus ook aan deze kampeertrip. Zaterdag zijn we weer huiswaarts gekeerd. We hebben er alle tijd voor genomen, het is ongeveer 4 uur rijden, maar we vertrokken om 1 uur s middags en kwamen 9 uur s avonds aan. Onderweg zijn we diverse keren gestopt, een keer voor een langere tijd, zodat Mike weer even kon vissen. (En nee, hij heeft deze hele trip geen geluk gehad, en geen visje aan de haak geslagen, helaas.)
Onderweg zagen we helaas tot twee keer toe rook van bosbranden, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door bliksem.
Deze was ongeveer ter hoogte van een dorpje Indepence geheten. We zijn even gestopt om dit vast te leggen.
Deze brand was dichter bij huis, ongeveer ter hoogte van Olancha (een uur verwijderd van Ridgecrest). Dit keer zijn we niet gestopt, deze foto is vanuit de rijdende auto genomen.
Toen we thuis kwamen, konden we de rook nog steeds zien, in de verte.
En vandaag, 3 weken later, brandt het nog steeds .
De reden: het gebied waar de bosbrand is, is het officieel aangemerkt als wilderness. Dit betekent dat je er alleen te voet kunt komen en mag rondlopen (niet met off road vehicles komen). Het wordt ook niet onderhouden. Maar het betekent ook dat, als het brandt, er niet wordt ingegrepen en men de natuur zijn gang laat gaan.
Poeh, ik zie aan de datum dat ik wat achterstallig onderhoud heb, op dit blog.
Mn laatste bericht was in juli, inmiddels is het alweer ruimschoots augustus.
Waar blijft de tijd?!?
We hebben weer een kampeertrip achter de rug, wederom vlakbij Lee Vining. We waren er beiden hard aan toe om er eens helemaal uit te zijn. Helaas lukte dit niet geheel. Vlak voor vertrek (maandagmiddag, we vertrokken dinsdag) had Mike nog een vergadering en moest daarvoor een dik pakket papierwerk doornemen. De vergadering werd vervolgens uitgesteld, en Mike werd verondersteld alle op- en aanmerkingen die hij had te mailen. Nou had hij er zich met een jantje van leiden vanaf kunnen maken, maar zo is hij niet. Dus de woensdag en de donderdag van de kampeertrip stonden toch vooral in het teken van de nog te mailen opmerkingen. Hoewel Mike eerst aangaf dat hij dit niet erg vond, moest hij later toch toegeven dat het hem minder goed was gelukt om helemaal relaxed te zijn en ons doel om er even helemaal uit te zijn niet had gehaald. Maar desondanks is het een lekkere trip geweest.
Ook deze trip hebben we Lars meegenomen. De vorige keer heeft hij zich keurig gedragen, de terugweg is hij helemaal stil gebleven en had hij zich niet bevuild. Maar dat deed hij wel op de heenweg, en dat vond ik toch wel erg vervelend (hoewel we toch ook regelmatig gestopt zijn en we hem bij de kattenbak neerzetten).
Dus deze keer hebben we iets nieuws geprobeerd. Zodra we comfortabel op weg waren, hebben we de draagmand op de console van de truck gezet, en hem eruit gehaald. Ik zette hem bij mij op schoot, en vol verwachting wachtten we op zijn reactie. Mike was bang dat hij in paniek zou raken en door de auto zou schieten. Maar nee, niets van dit alles. Hij was wel een beetje onrustig, maar bleef in eerste instantie op mn schoot zitten, druk om zich heen kijkend.
Na verloop van tijd wilde hij even aan de andere kant een kijkje nemen, ik had hem toch vast bij de riem, dus als hij alsnog gek werd kon ik hem zo binnenhalen. Maar dit alles was nergens voor nodig, hij ging lekker bij Mike op schoot staan en keek naar buiten.
Na verloop van tijd ging hij zn draagmand in, ging comfortabel liggen, en we hebben geen kat meer aan hem gehad! De rest van de trip heeft hij daar gelegen. Dus dat was blijkbaar wat hij nodig had: de mogelijkheid om zn mand uit te komen wanneer hij daar behoefte aan had.
We hadden deze keer een geweldige plek op de camping! Helemaal omringd door groen, en daardoor geen directe buren.
Hoewel we nu wat verder van het water zaten, konden we het nog steeds horen als we s avonds in bed lagen. Heel rustgevend geluid.
De bergen zijn nooit ver weg ..
De foto hierboven, achter deze bergen ligt Yosemite. Deze keer zijn we er niet geweest, de toegang kost $ 20,- en deze trip zaten we op een strikt budget. Jammer genoeg hadden we geen vooruitziende blik. Je kunt nl. voor $ 40,- een toegangsbewijs voor het hele jaar krijgen!! En inmiddels zijn we er twee keer geweest, en hebben dus al $ 40,- betaald. Maar we hadden niet voorzien dat we zo vaak in de buurt zouden komen .. Suf, en zonde van de centjes. Maar volgend jaar weten we beter ;)
Mike moest natuurlijk ook even een poging doen om te vissen.
We hadden nu ook wat hout meegenomen, om lekker gebruik te maken van een knapperend vuurtje, s avonds. Hier zijn pa en moe, met Lars op schoot.
Donderdag heeft Mike een groot deel van de middag aan zn laptop zitten werken. s Avonds zijn we even een stukje wezen rijden, naar Mono Lake. We hebben Lars meegenomen, en toen we eruit gingen om een stukje te lopen, namen we hem natuurlijk mee.
Ik ben ervan overtuigd dat we inmiddels goed bekend staan als The crazy couple with the cat.
