Ik ben dus getrouwd. Op het strand vlakbij San Diego, in een plaatsje Cardiff-by-the-Sea geheten. De avond ervoor bracht ik door bij Mikes zus Elizabeth, ik kreeg ook een manicure en pedicure van haar (ze werkt als schoonheidsspecialiste .. Heel handig, dus!), en de ochtend van de grote dag was ze echt een reuzegrote steun bij de transformatie van Hester in Bruid. Mike bracht de avond door bij zn andere zus Becky, en zondagochtend ging hij in alle vroegte met zijn broer Roy naar het strand, om een beetje een plek vrij te houden. Officieel hadden we een permit moeten aanvragen, maar welk telefoonnummer Mike ook belde, hij kreeg nooit een duidelijk antwoord waar hij wezen moest. Dus we hebben de gok maar gewaagd. En de club aanwezigen was ook dusdanig klein (zon 30 in totaal, gok ik), dat dit verder geen problemen veroorzaakte.
Zus Becky had er ook voor gezorgd dat hun motorhome op de parkeerplaats stond, dus toen ik aankwam ging ik daar naar binnen, en werd de laatste hand aan mn outfit gelegd.
En toen was ik zover
Traditiegetrouw brengt de vader de bruid naar het altaar, en wordt gevraagd wie de bruid weggeeft (ik weet t, ik weet t .) en antwoordt de vader. Maar ja, dat gaf in ons geval natuurlijk een probleem, want mn papa zat aan de andere kant van de wereld. We hebben het dus een beetje anders gedaan. Mikes vader Wesly bracht me naar Mike, en daar werd gevraagd wie mij namens mijn vader welkom heette in de familie. En Mikes vader gaf het antwoord. Vervolgens werd gevraagd wie namens mijn overleden moeder getuige was van de ceremonie. Ik had Mikes moeder gevraagd voor deze rol (om hen beiden dus een actievere rol in de ceremonie te kunnen geven), en zij beantwoordde dus deze vraag.
Toen was de beurt aan de ambtenaar. Maar die hadden we lekker niet. Ik had gelezen dat het mogelijk was dat een burger de rol van ambtenaar kon spelen, Deputy for a Day heet dat. En het leek me wel leuk dat iemand van de familie dit deed. En mijn eerste gedachte was Jason, de zoon van Mike. Jason had er helemaal geen bezwaar tegen, en voor Mike scheelde dit een moeilijke keuze: wie werd zijn Best Man: zoon Jason of broer Roy. Nu Jason Deputy was, kon Roy Best Man zijn.
Met een term als Deputy for a Day duurde het niet lang voor ik Jason Deputy Dawg ging noemen, in zijn rol als officiele huwelijksvoltrekker. En dit heeft hij ook lekker serieus genomen, en kwam gekleed als Deputy Sheriff. Geweldig :)!!
Deputy for a Day/Hij is er klaar voor!/Broederlijke liefde
Een paar dagen voor het huwelijk had ik nog een tijdje met Jason aan de telefoon gezeten. Hij was bezig met zijn speech, en bemerkte dat hij een aantal zaken over mij niet wist (of was vergeten). Dus ik was wel benieuwd hoe zijn babbel zou zijn. En ik zag het gebeuren: Jason stond klaar om te beginnen, keek ons aan, keek om zich heen naar de andere gasten .. en bevroor, als het ware. Alles wat hij had voorbereid, verdween in de golven. Hij had niets opgeschreven, en had dus geen reddingslijntje. En daarmee werd onze cemeronie een van de kortste in de geschiedenis. Haha! En dat vond ik ook niet zo heel erg. Maar het allerbelangrijkste zei Jason wel. In de trant van Het heeft jullie jaren gekost, en jullie hebben heel wat mijlen moeten overbruggen, maar nu hebben jullie elkaar dan toch gevonden. En daar kwam het uiteindelijk toch op neer, nietwaar? En vervolgens schakelde hij over richting de I dos, werden de ringen uitgewisseld en werden we officieel in de echt verbonden.
You may kiss the bride
We hebben vervolgens alle tijd genomen om fotos te maken, er waren zon 4 digitale cameras aktief (en dat voor zon select clubje mensen .. haha), en ook nog 2 videocameras! De fotos zijn bijna allemaal binnen, van een neef moet nog een cd komen. De videos worden nog een keer bewerkt door Mike, die volgen nog. Het geluid is niet super, dat was te lastig met de zee en de wind, maar hier en daar zijn de belangrijkste zaken wel hoorbaar. Maar dat komt dus nog.
Vlrn: De mannen van de familie; de vrouwen van de familie; met zus Becky, haar man John en zoon Johnny; met zus Elizabeth en haar man Chris; met broer Roy, zijn vrouw Treva en hun dochters Amanda en Khya; met tante Lucille en haar zonen Jamie en Jody.
Na de ceremonie op het strand volgde een dinner bij Bretts BBQ, een restaurant dat we online hadden gevonden. De eigenaar heeft een geweldige deal met ons gemaakt, echt voor belachelijk weinig geld konden we een ruimte buiten reserveren (en mocht het weer niet hebben meegewerkt, had Brett binnen ruimte voor ons gemaakt). Alles was heel goed geregeld. Hoewel mensen eerst wat bevreemd reageerden (alsof je je huwelijksfeestje bij de Febo geeft, dat idee kreeg ik in ieder geval erbij), kwamen ze er al rap achter dat ze beregoed konden eten, en het buffet is dan ook schoon opgegaan. Niet slecht!
Tijdens het etentje hebben Mike en ik ons even omgekleed, en toen moest de taart nog worden aangesneden. Elizabeth had een geweldig stelletje gevonden voor op de taart, ontzettend leuk!
Mierezoete taart, maar ook wel weer lekker, bij al die gebarbecuede etenswaren. En toen vertrokken langzaam maar zeker de gasten, wij natuurlijk als laatste, richting hotel, waar Mike de Presidential Suite had geboekt. (Ze hadden geen Honeymoon Suite.) We waren doodop, en dat ondanks de korte ceremonie en de niet al te grote groep gasten. Maar s avonds hebben we nog even lekker rondgehangen met Jason en zijn vriendin Jessica, die in een motel vlakbij zaten.
Zo vaak zien vader en zoon elkaar niet, en Jason en ik hebben elkaar alleen maar korte momenten gezien. Jessica ontmoette ik zelfs voor het eerst deze dag op het strand! Een gezellige afsluiting van een grandioze dag!
Een nieuwe poging om een blog te starten, het wil maar niet lukken met de Nederlandse. Ondanks herhaalde mailtjes van mijn kant aan die blog (om het maar zo te noemen) heb ik geen reactie gekregen en is het nog steeds niet mogelijk om als bezoeker een reactie te geven. En aangezien ik er geen zin in heb om iedereen te verplichten ook lid te worden van een blog, heb ik gekozen voor een alternatief: dit blog! Zodra ik dit berichtje heb opgeslagen zal ik nogmaals de beginblog plaatsen zoals ik die ook op de Nederlandse blog had geplaatst. Alles wat daarna volgt (hopelijk) zal vers materiaal zijn.
Een eerste update uit het verre Amerika. Vanaf het eerste begin voelt het alsof ik hier veeeeel langer ben! Waar dat nou aan ligt .. Het is in ieder geval een beredrukke tijd geweest, met ook behoorlijk veel stress, al met al.
Het begon ermee dat we, meteen na aankomst uit Nederland, druk op zoek zijn gegaan naar meubels. Mike had niet zo heel veel meer staan, had een oude bank weggegeven aan zijn zoon, en zat inmiddels al een paar maanden op een klein oncomfortabel restant van een hoekbank. En ook omdat hij er zelf aan toe was (maar ook om het voor mij zo snel mogelijk zo comfortabel mogelijk te maken) was Mike zeer gedreven om snel meubilair uit te zoeken. Dit bleek niet zo gemakkelijk, omdat onze (grote) verschil in smaak al snel naar de voorgrond kwam. Het was een heel moeizaam proces, er waren momenten dat ik het even somber inzag voor onze relatie, zoveel energie kostte het!
Mike vroeg zich op een gegeven moment af hoe het toch kwam dat we het twee jaar lang altijd over van alles eens waren via de telefoon, maar nu we daadwerkelijk op zoek gingen was er helemaal niets meer waar we het eens over waren! Tja, nogal logisch eigenlijk. Vond ik dan. Je kunt wel twee jaar lang praten over het feit dat je het graag gezellig wilt maken in je huis. Maar we hebben nooit specifiek vergeleken wat we beiden mooi vonden, of waar we allebei een vreselijke hekel aan hadden. Weleens in het algemeen, en toen kwamen de verschillen al duidelijk naar voren. En nu, doodmoe na een hele drukke week in Nederland en een lange reis, zouden we in alle redelijkheid die verschillen moeten overkomen. Dat ging natuurlijk niet. Dat trok wel even een zware wissel op de relatie, moet ik zeggen. De timing was dan ook niet zo handig, doodmoe als we beiden waren.
Maar we zijn er doorheen gekomen, we zijn tevreden over de uiteindelijke keuze, het is zeer comfortabel, ook. Dus dat is wel goed gekomen. Gelukkig was daarmee ook de grootste stressfactor weggewerkt, over andere zaken kunnen we het gemakkelijker eens worden!
Mike moest ook nog een omschakeling maken. Hij dacht dat ik degene was die de grootste veranderingen doormaakte en dat hij alleen maar een beetje hoefde in te schikken om plaats te maken voor mij. Natuurlijk gold het wel dat de grootste veranderingen op mijn conto kwamen, maar voor Mike betekende het veel meer dan alleen maar een beetje in te schikken. Pas vorig weekend drong het zo'n beetje tot hem door dat het voor hem ook veel verandering betekende. Dat hij ook zijn leven moest aanpassen, en dat het leven zoals hij het tot nu toe kende, eigenlijk ook voorbij was. Dus zo langzamerhand beginnen de puzzlestukjes wel op hun plek te vallen. En dat kost natuurlijk nog steeds wel energie.
En natuurlijk zijn we nu druk doende met de voorbereidingen voor de trouwdag. Bijna alles is inmiddels geregeld, het weekend van 18 en 19 april gingen we weer richting Escondido (ligt bij San Diego, waar z'n familie woont, en waar we ook gaan trouwen), want ik moest nog iets van een top o.i.d. hebben, en ook een sluier (heeft Mike romantische fantasieen over .. voor mij hoefde dat niet zo nodig .. haha!), en eigenlijk wilde Mike verschillende restaurants af gaan om te zien of er iets geregeld kon worden voor een kleine receptie. Maar dat laatste is inmiddels geregeld, via een online restaurantengids vonden we een simpel restaurantje waar ze er geen probleem van maakten om ruimte te maken voor onze receptie, en dat voor een zeer schappelijke prijs. Dus nu hoefde ik alleen nog maar wat kledingzaken af, samen met de zussen van Mike, Elizabeth en Becky.
Het weekend is een behoorlijke uitputtingsslag geworden (wederom). De rit ernaar toe al duurt tussen de 3 en 4 uur (afhankelijk van het verkeer), dat gaat al niet in de koude kleren zitten. Het winkelen zaterdag trok ook een behoorlijke wissel, winkel in, winkel uit. Maar het is me gelukt om een top te vinden bij de rok. Dat viel echt niet mee, gezien de kleur en de specifieke stof ... Uiteindelijk, in de laatste winkel, het laatste wat ik aantrok: dat was hem! Al met al is het een klassiek iets geworden, ik zie er bruidiger uit dan ik in gedachten had. Toch wel grappig om te merken, hoe m'n gedachten en ideeen omtrent wat ik wil dragen die grote dag toch steeds 'traditioneler' zijn geworden.
Maar na al dat shoppen had ik nog steeds geen sluier, en uiteindelijk zijn we zondag toch weer richting San Diego gereden (vanaf Escondido is dat een kleine 30 minuten), ditmaal in gezelschap van Mike's moeder. Die zag dat wel zitten, en ik vond het zelf ook wel leuk dat ze erbij was. Ditmaal zijn we naar een echt bruidswinkel gegaan, en dat was me een ervaring. Al die vrouwen en meisjes, op weg naar de grote dag .. Toch wel bijzonder. Ik was al online wezen kijken naar een sluier, en in eerste instantie was mn keuze gevallen op een Mantilla sluier (maar efkes googelen ;)) En de uiteindelijke keuze is dus niet gevallen op zon sluier, maar een meer traditionelere. Om te beginnen had deze winkel geen Mantilla sluiers, maar er was er wel eentje die ervan gemaakt kon worden. Toen ik die over m'n hoofd trok en het effect bekeek in de spiegel, viel dat nogal tegen. Het ligt zwaar op je hoofd, en daardoor maakt het je haar raar en zo. Dat bleek 'm dus niet te zijn. Een lieve mevrouw hielp me verder, en zij kwam met de suggestie van een gewonere, traditionele sluier met een klein, parel-achtig randje. Niet een te dikke rand met bloemen (die vond Mike ook erg mooi), dat paste totaal niet bij de top die ik had aangeschaft. En daarbij een tiara en een blusher (zoals dat hier heet, zou niet eens weten hoe dat in het Nederlands heet), die dus voor m'n gezicht hangt, en die teruggeslagen wordt op het moment supreme. Ze hielp me met het aanbrengen van het geheel, en toen ik in de spiegel keek, raakte ik toch wel even behoorlijk geemotioneerd. Want ik zou niets liever willen dan dat mijn eigen moeder daar was in de winkel, terwijl al die toeters en bellen rondom mij gaande waren. Dat had ze vast fantastisch gevonden.
Die emoties van haar missen en willen dat ze erbij had kunnen zijn beginnen nu meer naar de voorgrond te treden, en de laatste tranen zijn daar vast nog niet over gevloeid.
Dus ja, emoties en vermoeidheid eisen hun tol wel, maar tot de grote dag kan ik het lekker rustig aandoen. En als we getrouwd zijn zal het ook heel fijn zijn om weer naar Escondido te gaan, maar nu zonder al die drukte en al wat er geregeld moet worden. Ik stel me zo voor dat dat dan ook een stuk relaxter gaat. Als ik terug kijk, zijn al m'n trips richting Escondido met veel drukte gepaard gegaan, eerst met de familie kennismaken tijdens de vakanties, en nu steeds moeten shoppen en van alles moeten regelen voor het huwelijk en zo. Dus dat zal ook wel fijn zijn!
En voor de rest .. dobber ik hier lekker rond en ik geniet er met volle teugen van. Het niets doen verveelt me nog niet, het enige lastige is dat ik van Mike afhankelijk ben voor vervoer. We dachten op een gegeven moment wel dat ik een rijbewijs zou kunnen gaan halen, Mike had daar op z'n werk bepaalde verhalen over gehoord. Dus wij naar het DMV (department of motor vehicles). Maar het bleek heel anders te zitten, en eigenlijk wel logisch. In Californie is het rijbewijs ook een officieel identiteitsbewijs, dus je moet ook bewijs kunnen overhandigen dat je hier legaal zit. En dat kan ik nog niet. Ik ben binnen gekomen op een visum, maar die is inmiddels verlopen en was ook alleen bedoeld om het land mee binnen te kunnen komen. Pas als ik getrouwd ben en m'n status officieel is veranderd, heb ik de officiele papieren in handen om m'n rijbewijs mee te kunnen gaan halen e.d.
Het had me wel handig geleken: in afwachting van de huwelijksdag alvast m'n rijbewijs halen, maar nu ik die details weet snap ik ook wel dat dit een nogal naieve gedachtengang was ;) Dus ik blijf maar even ronddobberen. Na het huwelijk zal er ook nog wel wat tijd overheen gaan alvorens alles officieel is afgehandeld. Een kleine twee maanden nog, wellicht? Dat red ik wel. Af en toe stap ik 's ochtends bij Mike in de auto en dan zet hij me af bij de dichtstbijzijnde winkels, en als ik wat rondgekoekeloerd heb loop ik weer naar huis. Dat is ongeveer 50 minuten lopen. Best wel een tippel, maar goed te doen en dan heb ik meteen m'n lichaamsbeweging binnen ;)
Zo moet het maar even, ik kan er niets anders van maken. Mike heeft hier wel een oude fiets staan, en die wil hij wel opknappen, maar echt veilig zal ik me daar niet op voelen, ze zijn hier niet supergoed ingesteld op fietsers! Dus voorlopig houden we het even bij het oude, er komt vanzelf een rijbewijs (de komende weken kan ik in ieder geval goed gebruiken om de regels e.d. te leren, zodat het papieren gedeelte van de test me weinig moeite zal gaan kosten), en dan zal het ook niet lang duren voor ik een autootje heb en zelf kan gaan rondkachelen.
Traditiegetrouw brengt de vader de bruid naar het altaar, en wordt gevraagd wie de bruid weggeeft (ik weet t, ik weet t
.) en antwoordt de vader. Maar ja, dat gaf in ons geval natuurlijk een probleem, want mn papa zat aan de andere kant van de wereld. We hebben het dus een beetje anders gedaan. Mikes vader Wesly bracht me naar Mike, en daar werd gevraagd wie mij namens mijn vader welkom heette in de familie. En Mikes vader gaf het antwoord. Vervolgens werd gevraagd wie namens mijn overleden moeder getuige was van de ceremonie. Ik had Mikes moeder gevraagd voor deze rol (om hen beiden dus een actievere rol in de ceremonie te kunnen geven), en zij beantwoordde dus deze vraag.
