Een eerste update uit het verre Amerika. Vanaf het eerste begin voelt het alsof ik hier veeeeel langer ben! Waar dat nou aan ligt .. Het is in ieder geval een beredrukke tijd geweest, met ook behoorlijk veel stress, al met al.
Het begon ermee dat we, meteen na aankomst uit Nederland, druk op zoek zijn gegaan naar meubels. Mike had niet zo heel veel meer staan, had een oude bank weggegeven aan zijn zoon, en zat inmiddels al een paar maanden op een klein oncomfortabel restant van een hoekbank. En ook omdat hij er zelf aan toe was (maar ook om het voor mij zo snel mogelijk zo comfortabel mogelijk te maken) was Mike zeer gedreven om snel meubilair uit te zoeken. Dit bleek niet zo gemakkelijk, omdat onze (grote) verschil in smaak al snel naar de voorgrond kwam. Het was een heel moeizaam proces, er waren momenten dat ik het even somber inzag voor onze relatie, zoveel energie kostte het!
Mike vroeg zich op een gegeven moment af hoe het toch kwam dat we het twee jaar lang altijd over van alles eens waren via de telefoon, maar nu we daadwerkelijk op zoek gingen was er helemaal niets meer waar we het eens over waren! Tja, nogal logisch eigenlijk. Vond ik dan. Je kunt wel twee jaar lang praten over het feit dat je het graag gezellig wilt maken in je huis. Maar we hebben nooit specifiek vergeleken wat we beiden mooi vonden, of waar we allebei een vreselijke hekel aan hadden. Weleens in het algemeen, en toen kwamen de verschillen al duidelijk naar voren. En nu, doodmoe na een hele drukke week in Nederland en een lange reis, zouden we in alle redelijkheid die verschillen moeten overkomen. Dat ging natuurlijk niet. Dat trok wel even een zware wissel op de relatie, moet ik zeggen. De timing was dan ook niet zo handig, doodmoe als we beiden waren.
Maar we zijn er doorheen gekomen, we zijn tevreden over de uiteindelijke keuze, het is zeer comfortabel, ook. Dus dat is wel goed gekomen. Gelukkig was daarmee ook de grootste stressfactor weggewerkt, over andere zaken kunnen we het gemakkelijker eens worden!
Mike moest ook nog een omschakeling maken. Hij dacht dat ik degene was die de grootste veranderingen doormaakte en dat hij alleen maar een beetje hoefde in te schikken om plaats te maken voor mij. Natuurlijk gold het wel dat de grootste veranderingen op mijn conto kwamen, maar voor Mike betekende het veel meer dan alleen maar een beetje in te schikken. Pas vorig weekend drong het zo'n beetje tot hem door dat het voor hem ook veel verandering betekende. Dat hij ook zijn leven moest aanpassen, en dat het leven zoals hij het tot nu toe kende, eigenlijk ook voorbij was. Dus zo langzamerhand beginnen de puzzlestukjes wel op hun plek te vallen. En dat kost natuurlijk nog steeds wel energie.
En natuurlijk zijn we nu druk doende met de voorbereidingen voor de trouwdag. Bijna alles is inmiddels geregeld, het weekend van 18 en 19 april gingen we weer richting Escondido (ligt bij San Diego, waar z'n familie woont, en waar we ook gaan trouwen), want ik moest nog iets van een top o.i.d. hebben, en ook een sluier (heeft Mike romantische fantasieen over .. voor mij hoefde dat niet zo nodig .. haha!), en eigenlijk wilde Mike verschillende restaurants af gaan om te zien of er iets geregeld kon worden voor een kleine receptie. Maar dat laatste is inmiddels geregeld, via een online restaurantengids vonden we een simpel restaurantje waar ze er geen probleem van maakten om ruimte te maken voor onze receptie, en dat voor een zeer schappelijke prijs. Dus nu hoefde ik alleen nog maar wat kledingzaken af, samen met de zussen van Mike, Elizabeth en Becky.
Het weekend is een behoorlijke uitputtingsslag geworden (wederom). De rit ernaar toe al duurt tussen de 3 en 4 uur (afhankelijk van het verkeer), dat gaat al niet in de koude kleren zitten. Het winkelen zaterdag trok ook een behoorlijke wissel, winkel in, winkel uit. Maar het is me gelukt om een top te vinden bij de rok. Dat viel echt niet mee, gezien de kleur en de specifieke stof ... Uiteindelijk, in de laatste winkel, het laatste wat ik aantrok: dat was hem! Al met al is het een klassiek iets geworden, ik zie er bruidiger uit dan ik in gedachten had. Toch wel grappig om te merken, hoe m'n gedachten en ideeen omtrent wat ik wil dragen die grote dag toch steeds 'traditioneler' zijn geworden.
Maar na al dat shoppen had ik nog steeds geen sluier, en uiteindelijk zijn we zondag toch weer richting San Diego gereden (vanaf Escondido is dat een kleine 30 minuten), ditmaal in gezelschap van Mike's moeder. Die zag dat wel zitten, en ik vond het zelf ook wel leuk dat ze erbij was. Ditmaal zijn we naar een echt bruidswinkel gegaan, en dat was me een ervaring. Al die vrouwen en meisjes, op weg naar de grote dag .. Toch wel bijzonder. Ik was al online wezen kijken naar een sluier, en in eerste instantie was mn keuze gevallen op een Mantilla sluier (maar efkes googelen ;)) En de uiteindelijke keuze is dus niet gevallen op zon sluier, maar een meer traditionelere. Om te beginnen had deze winkel geen Mantilla sluiers, maar er was er wel eentje die ervan gemaakt kon worden. Toen ik die over m'n hoofd trok en het effect bekeek in de spiegel, viel dat nogal tegen. Het ligt zwaar op je hoofd, en daardoor maakt het je haar raar en zo. Dat bleek 'm dus niet te zijn. Een lieve mevrouw hielp me verder, en zij kwam met de suggestie van een gewonere, traditionele sluier met een klein, parel-achtig randje. Niet een te dikke rand met bloemen (die vond Mike ook erg mooi), dat paste totaal niet bij de top die ik had aangeschaft. En daarbij een tiara en een blusher (zoals dat hier heet, zou niet eens weten hoe dat in het Nederlands heet), die dus voor m'n gezicht hangt, en die teruggeslagen wordt op het moment supreme. Ze hielp me met het aanbrengen van het geheel, en toen ik in de spiegel keek, raakte ik toch wel even behoorlijk geemotioneerd. Want ik zou niets liever willen dan dat mijn eigen moeder daar was in de winkel, terwijl al die toeters en bellen rondom mij gaande waren. Dat had ze vast fantastisch gevonden.
Die emoties van haar missen en willen dat ze erbij had kunnen zijn beginnen nu meer naar de voorgrond te treden, en de laatste tranen zijn daar vast nog niet over gevloeid.
Dus ja, emoties en vermoeidheid eisen hun tol wel, maar tot de grote dag kan ik het lekker rustig aandoen. En als we getrouwd zijn zal het ook heel fijn zijn om weer naar Escondido te gaan, maar nu zonder al die drukte en al wat er geregeld moet worden. Ik stel me zo voor dat dat dan ook een stuk relaxter gaat. Als ik terug kijk, zijn al m'n trips richting Escondido met veel drukte gepaard gegaan, eerst met de familie kennismaken tijdens de vakanties, en nu steeds moeten shoppen en van alles moeten regelen voor het huwelijk en zo. Dus dat zal ook wel fijn zijn!
En voor de rest .. dobber ik hier lekker rond en ik geniet er met volle teugen van. Het niets doen verveelt me nog niet, het enige lastige is dat ik van Mike afhankelijk ben voor vervoer. We dachten op een gegeven moment wel dat ik een rijbewijs zou kunnen gaan halen, Mike had daar op z'n werk bepaalde verhalen over gehoord. Dus wij naar het DMV (department of motor vehicles). Maar het bleek heel anders te zitten, en eigenlijk wel logisch. In Californie is het rijbewijs ook een officieel identiteitsbewijs, dus je moet ook bewijs kunnen overhandigen dat je hier legaal zit. En dat kan ik nog niet. Ik ben binnen gekomen op een visum, maar die is inmiddels verlopen en was ook alleen bedoeld om het land mee binnen te kunnen komen. Pas als ik getrouwd ben en m'n status officieel is veranderd, heb ik de officiele papieren in handen om m'n rijbewijs mee te kunnen gaan halen e.d.
Het had me wel handig geleken: in afwachting van de huwelijksdag alvast m'n rijbewijs halen, maar nu ik die details weet snap ik ook wel dat dit een nogal naieve gedachtengang was ;) Dus ik blijf maar even ronddobberen. Na het huwelijk zal er ook nog wel wat tijd overheen gaan alvorens alles officieel is afgehandeld. Een kleine twee maanden nog, wellicht? Dat red ik wel. Af en toe stap ik 's ochtends bij Mike in de auto en dan zet hij me af bij de dichtstbijzijnde winkels, en als ik wat rondgekoekeloerd heb loop ik weer naar huis. Dat is ongeveer 50 minuten lopen. Best wel een tippel, maar goed te doen en dan heb ik meteen m'n lichaamsbeweging binnen ;)
Zo moet het maar even, ik kan er niets anders van maken. Mike heeft hier wel een oude fiets staan, en die wil hij wel opknappen, maar echt veilig zal ik me daar niet op voelen, ze zijn hier niet supergoed ingesteld op fietsers! Dus voorlopig houden we het even bij het oude, er komt vanzelf een rijbewijs (de komende weken kan ik in ieder geval goed gebruiken om de regels e.d. te leren, zodat het papieren gedeelte van de test me weinig moeite zal gaan kosten), en dan zal het ook niet lang duren voor ik een autootje heb en zelf kan gaan rondkachelen.
