Ik had al eens gemeld dat ik een tijd terug bij de DMV (Department for Motor Vehicles) ben geweest, en dat mij toen werd verteld dat ik een Social Security Number (SSN) nodig heb om mijn permit te kunnen krijgen. En iemand had ons geadviseerd om met die SSN te wachten tot we getrouwd waren, kon ik meteen mn nieuwe naam opgeven, en daarmee zou dan een hoop gedoe achteraf (naamswijzigingsformulieren e.d.) voorkomen worden.
Nou, na enig geneuzel ontvingen we dan eindelijk van de week de kopieen van de trouwakte, die we ook hard nodig hadden voor dit alles.
We gaan naar de site voor de SSN en tot onze verbazing lezen we dit: dat er geen SSN wordt afgegeven dat (uitsluitend) tot doel heeft een rijbewijs te verkrijgen.
Mike is vervolgens persoonlijk naar de DMV getogen, in de hoop een helder antwoord te krijgen. Hij vertelt daar wat er op de site voor de SSN staat. Reactie muts DMV: Nou, dat kan wel zo zijn, maar wij willen een SSN.
Mike: Maar de SSN wordt niet afgeven alleen voor de DMV.
DMV muts: Boeit niet wat die site zegt, wij willen een SSN.
Dan zit je toch vast? Wat is dit voor een raar gedoe?
Mike was helemaal over de rooie toen hij thuis kwam, vooral ook door de houding van die troela bij de DMV. Zodra hij om een verklaring vroeg (die ze natuurlijk niet had, want ze wist zelf ook wel dat er onzin uit haar mond kwam zetten), werd ze bijzonder onaardig en prikkelbaar. De tijd dat je service kreeg bij welk bureau dan ook is duidelijk lang voorbij, tjonge jonge!
Mike heeft vervolgens tijden aan de telefoon gezeten om iemand persoonlijk te spreken te krijgen bij het bureau voor SSN. Wat blijkt nou het geval? Wij moeten inderdaad een SSN aanvragen. Die zal worden geweigerd (omdat ik er nog geen recht op heb want ik heb nog geen Green Card, want ik heb nog geen permissie om te werken, want het is woensdag en de wind staat in het oosten .. wat de reden ook moge zijn). Daarvan krijgen we officieel bericht, en met dat officiele bericht gaan we dan naar de DMV en vervolgens krijg ik alsnog mijn permit.
Je vraagt je af wat hier zo moeilijk aan uit te leggen is. Een klein voorbeeld van hoe in mijn bescheiden optiek het gesprek tussen Mike en muts van DMV ook had kunnen gaan:
Mike: Jullie willen een SSN, maar op de site voor de SSN staat vermeld dat deze niet alleen wordt afgegeven voor de DMV.
Muts: Dat klopt inderdaad. t Is een beetje een rare situatie, maar wat u moet doen is een SSN aanvragen, deze wordt afgewezen. De afwijziging is een officieel stuk papier, die neemt u mee naar de DMV, en dan krijgt uw vrouw alsnog een permit. Het is wat omslachtig, maar zo werkt het nu eenmaal, vrees ik.
Mike: Okay, dank u wel.
Zou toch helemaal niet zo moeilijk zijn, toch? Mike tevreden weg, zij niet gefrustreerd .. maar nee, dat is blijkbaar teveel gevraagd.
*zucht*
Met die kopieen van de huwelijksakte werd ik ook nog even weer helemaal driftig toen we die ontvingen. Dit moest allemaal helemaal overnieuw, omdat ik de naam van de County Clerk had ingevuld (zoals dat ook stond aangegeven op hun voorbeeld), en dat bleek dus niet goed te zijn. En waarom mocht daar geen naam staan? OMDAT ZE DAAR EEN STEMPEL MET DIE NAAM ZETTEN.
Dus we hebben nu een huwelijksakte zonder enige originele handtekeningen (dat kan dus wel) omdat er een klein hokje was ingevuld (volgens voorbeeld). Het kon blijkbaar dus niet weggewerkt worden met witsel om daar een stempel te zetten. Dat was nooit zichtbaar geweest. Maar nee. Stel je voor dat je zoiets voor de hand liggends doet!
En dit kostte ons een kleine maand vertraging en $ 10,00 strafkosten.
Nou, nu maar duimen voor ons, want gisteren hebben we weer een papieren horde genomen: de I-485 (en de I-765). De I-485 is het formulier om de Green Card mee aan te vragen. En natuurlijk moest er weer het een en ander meegestuurd: uittreksel geboorteregister, bewijs van financiele ondersteuning (door Mike), etc. etc. etc. Een heel dik packet papieren, al met al.
De I-765 is een formulier om toestemming te krijgen om te mogen werken. De rompslomp rondom de Green Card kan oplopen tot een half jaar. Met een beetje mazzel komt die toestemming om te mogen werken binnen 3 maanden, dat scheelt dan weer. Kan ik in ieder geval actief op zoek naar werk.
En met het inleveren van dit papierwerk zijn we bijna aan het eind gekomen van alle papieren, formulieren, toestemming, bureaucraten. De Green Card is voor 2 jaar geldig (als ik die krijg, maar ik zie eigenlijk geen reden waarom niet), dan moet ik weer aan de bak om een verlenging aan te vragen. Die is dan vervolgens 10 jaar geldig.
Dus langzaam maar zeker begint de papieren stroom op te drogen tot een trage drup. ;)
Maar duim toch maar even voor ons, dat deze laatste horde met enige souplesse genomen wordt, zonder dat we alteveel kleine potentaatjes (die thuis niets hebben en het op hun werk komen halen bij een ander) tegenkomen!
Na die enge, kriebelige (en ook giftige) beesten van mn vorige blog, nu maar even iets gezelligers.
Tijdens ons laatste bezoek aan Escondido zijn we wezen winkelen met Mikes ouders. En we hebben verschillende thrift shops (kringloopwinkels) aangedaan. In een hiervan zag ik een paar beren. Nou heeft dat sowieso wel iets sneus, vind ik, een knuffeldier in een kringloopwinkel. En ik vond het wel mijn taak om een paar van hen een nieuw leven te bieden. Uit de collectie heb ik er twee gekozen, en vanaf nu gaan zij gezellig met me mee in de auto.
Ze zijn allebei gekozen om hun uiterlijk, die olijke snuiten maakten me meteen aan het lachen. En eentje is ook uit een of andere collectie (ik zag er ook een uit een volgend jaar), en dit thema sprak me wel aan. Zie wat er op zn poot staat:
Lijkt me wel een goed devies, Trust in Yourself. En dat gevoel heb ik dan ook wel, als ik achter het stuur van mn autootje ga zitten. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik dit kan leren.
We hebben niet alleen enge, giftige dieren in de woestijn. Vanaf mijn eerste bezoek hier ben ik helemaal verliefd geworden op de hummingbirds (kolibries). Ze zijn zo schattig klein, een bol koppetje met een enorme lange en spitse snavel.
Hier een foto die ik vorig jaar heb genomen, van een hummingbird op de tijdelijke waslijn (die er ook alweer 2 jaar hangt, sinds ik het heb opgehangen .. hihi), vlak naast een standaard huis-, tuin- en keukenwasknijper, om te laten zien hoe klein ze zijn.
Om hen een beetje aan huis te binden hebben we een hummingbird feeder opgehangen, en deze wordt dagelijks bezocht.
Ook door andere, grotere vogels, die gaan lekker op de bloemen zitten en nemen hun dagelijke drankjes.
Als er een kolibrie in de buurt is kun je dat over het algemeen wel horen. Ze gaan zo snel met hun vleugels op en neer dat het klinkt alsof ze een klein motortje hebben.
Het zijn ook best wel felle dondertjes. Als er eentje aan het drinken is en er komt een andere aangevlogen gaan ze over het algemeen meteen met elkaar in de clinch. Ook zien we vaak zon klein kolibrietje een grotere vogel achterna zitten. En door zn felheid lukt het hem dan ook vaak om andere (grotere) vogels te verjagen.
Toen ik de fotos aan het nemen was van de kolibries tijdens het drinken (al lastig genoeg, want ze zijn snel en voordat je je camera hebt scherpgesteld zijn ze alweer vertrokken), kwam er eentje vlak naast me zitten, op de waslijn. Ik had hem al gehoord, met het was niet tot me doorgedrongen dat hij daar was gaan zitten, ik dacht dat hij langs me heen gevlogen was. Toen ik opkeek, zat hij op nog geen meter van me vandaan me te bekijken! Zn kopje van links naar rechts, met een zekere eigenwijzigheid. Langzaam bewegend probeerde ik hem vast te leggen op de camera. Maar het leek wel alsof hij me een beetje aan het pesten was. Toen ik eindelijk de camera goed had ingesteld ging hij er al vandoor voordat ik kon afdrukken. Pestkop!
P.S.: Dat huis in de achtergrond is overigens te koop. Dus voor wie m'n overburen willen worden .. haha!
Het leven in de woestijn heeft ook zo z'n nadelen.
Het leven in de woestijn heeft ook zo zn nadelen.
Zo begint het bij vlagen al op te warmen.
Maar dat vind ik niet het ergste. Ik geniet van het lekkere weer, de (over het algemeen) strakblauwe lucht, de zon, het licht. Als het te heet wordt, kan ik altijd binnen gaan zitten, waar de swamp coolers hun werk doen. Nou moet ik toegeven, ik heb het allerheetste weer nog niet meegemaakt, dat het dagen achtereen overdag tussen de 43 en 45 graden C is, en s nachts niet verder afkoelt dan 35 graden C. En vooral augustus is berucht, omdat dan ook de vochtigheidsgraad flink kan oplopen vanwege de oceaanstoringen.
Erger vind ik het ongedierte. Nou heb ik al een fobie voor spinnen, en mn hele leven in Nederland heb ik gehoord dat ik nergens bang voor zou moeten zijn, ze zijn ongevaarlijk en ook nuttig omdat ze andersoortig gespuis oppeuzelen en zo. En nu zit ik ineens in een deel van de werel waar deze spinnen niet bepaald ongevaarlijk zijn. Vooral de Black Widow en de Brown Recluse staan alom bekend om hun vleesaantastende (soms dodelijke) beten, en laten die nou veelvuldig voorkomen in Californië! De Black Widow is het meest zichtbaar, al zoekt die vooral de donkere hoeken de omgeving op. Ik loop minder risico om de Brown Recluse tegen te komen. Gelukkig maar, ik kan vanuit hier zo naar een plek lopen (buiten) waarvan ik weet dat er verschillende Black Widows zitten, en dat vind ik al meer dan genoeg!
Vorige week moest Mike even in de garage zijn, en vertelde bij terugkomst ietwat aangeslagen te zijn: hij was een schorpioen tegen het lijf gelopen. Het dier was al stervende (Mike zorgt er goed voor dat er een stevig cordon van gif om het huis ligt, om alle ongedierte zo goed mogelijk te weren), en het kostte dan ook weinig moeite om het verder te elimineren.
Natuurlijk moest ik ook even kijken, en ik heb er een foto van gemaakt. Met sigarettenpakje ernaast, om een beeld te geven van de grootte.
De volgende ochtend de garagedeuren waren open vertelde Mike dat hij bij de garage aankwam, en tot zijn stomme verbazing zat een roadrunner (ook veelvoorkomend hier) op een van zijn motoren met die dode schorpioen in zn snavel! Zodra Mike opdook ging die vogel er natuurlijk in volle vaart vandoor. Jammer dat je dan even geen fototoestel paraat hebt! Haha! Ze zijn wel een beetje kieskeurig, die roadrunners. Het stukje staart van de schorpioen met de gifpunt ligt nog in de garage...
Later was de roadrunner weer terug. Dacht hij dat we weer voor een volgend maaltje sappige schorpioen hadden gezorgd? Nu was ik in ieder geval wel paraat, hier een foto van het dier in onze garage, hij heeft het hogerop gezocht, in de balken.
Toen Mike me ooit vertelde dat er hier veel roadrunners voorkomen, was ik natuurlijk alleen maar bekend met dit fenomeen:
Hoewel ze er in het echt anders uitzien dan dit olijke cartoonbeestje, zijn ze best wel snel. Het is me nog niet gelukt een goede foto van ze te maken terwijl ze in de tuin aan het rondhollen zijn, dus maar even een foto van internet geplukt (omdat mijn foto - van onderaf genomen - ook niet het beste beeld geeft).
Ook al waargenomen:
Ze staan bekend als Vinegaroon, en volgens Mike is dat omdat je als ze je bijten een smaak van azijn (vinegar) in je mond krijgt. Ik hoop dat zowiezo nooit mee te maken, en gelukkig komt het weinig voor dat ze het huis in komen (vanwege dat stevige cordon met gif). En over het algemeen komen ze (en ander ongedierte) vooral in huis om vervolgens de pijp uit te gaan. Maar deze liep er nog behoorlijk fris bij, en Mike heeft hem maar even geëlimineerd (hij kwam kijken omdat ik de keuken inliep, deze griezel (maar dan een paar slagen kleiner) zag rondlopen en uitriep What the fuck is that??).
Tot slot, een andere gast. Van de week, tijdens mn oefenrondje in de tuin met de auto, kwam ik het volgende - overstekend wild - tegen:
Een gopher slang (geen idee hoe het in het Nederlands heet, en te lui om dat nu even op te zoeken ). Nou ben ik zelf niet bang voor slangen, ik vind ze nogal gaaf, eigenlijk. Maar hier in Californië moet ik alert zijn, vanwege ratelslangen. Nou heb ik begrepen dat je wel een beetje je best moet doen om gebeten te worden door een ratelslang, maar het heeft wel als effect dat ik slangen niet zomaar benader.
Zo. Ik denk dat ik een aantal van jullie wel de riebels heb bezorgd met de fotos en zo. Sorry!
