Al ooit het volgende meegemaakt? Stel je voor, je staat op, gaat je douchen, en steeds blijft een stemmetje in je hoofd zeggen: kijk eens in zijn gsm… Jaja, je geeft toe aan dat stemmetje, alhoewel je een hekel hebt aan controletoestanden. Floep, je gaat naar de sms inbox… en naar de outbox, en je ziet… seksueel getinte berichten, afspraken + liefdesverklaringen aan het adres van 4 verschillende vrouwen, en dat allemaal van de dag voordien. Je staat op, gaat naar boven want meneer ligt nog in bed, heeft gisterenavond op zijn minst een bak jupiler in zijn eentje verzet en met een aantal vrouwen…. Ja, wat gedaan? Je wilt er je geen voorstelling van maken. Je zegt:doe je kleren aan, pak je spullen tezamen en zet maar aan. Grijnzend  neemt hij zijn schamele bezittingen bij elkaar, de beruchte laptop in zijn armen, 2 onderbroeken, ‘de’ gsm, zijn leren jas, en je stampt hem letterlijk en figuurlijk de deur uit. Binnenkort zal hij niet meer grijzen, eens hij ten volle beseft. Maar das zijn probleem. Je doet verder de ochtenddinges. Je jongste dochter staat te huilen… ze ziet de belangrijke mannelijke figuur van de afgelopen jaren uit haar leven verdwijnen. Maar dat laat je van je af glijden, want je wilt niet dat een dergelijk figuur het ‘manbeeld’ van een opgroeiend meisje gaat bepalen.

In de auto bereid je je voor op de nakende belangrijke vergadering. Tegen de middag lees je je ‘werkmails’, en opeens begin je te schudden en te beven. Het gevoel alsof je een tientonner over je krijgt. Braakneigingen, vieze smaak in je mond, je voelt je vuil, besmeurd. Je barst in tranen uit, op het werk, in het bureau waar het diensthoofd ook zit. Je zegt gewoon wat er gebeurd is, hij luistert, en helpt nadenken over de praktische kant van de zaak en biedt zelfs aan dat je naar huis gaat. Je geeft daar niet aan toe, en blijft werken.

Je rijdt naar huis. In de auto heb je een onwezenlijk, onwerkelijk gevoel, net of je geen deel uitmaakt van ‘de wereld’. Je komt thuis en begint op te ruimen. Even later ga je kijken naar de carnavalstoet van het school van de kids.

Terug thuis begint het, tel van vriendin nr 1. ’S Avonds tel van vriendin nr2, en nr3 is daar even later ook. Vreemd… Je kunt zelf niet bellen want je gsm is stuk, ook nog een cadeautje van mister zero. Je hebt een voorliefde om bij afgesloten relaties een toepasselijke naam te bedenken, behalve bij de vader van je kinderen. Docter numb , herr flick en mister zero zijn de revue gespasseerd. Een beschermingsreflex om je te distanciëren? Niet meer toe te laten hen als mens te zien?

Na het derde foongesprek ga je naar boven, je bent moe. Je sleurt de besmeurde lakens van het bed, waar de energieën hangen van een aantal vrouwen, en 1 man. Je kruipt tussen verse lakens en laat de gesprekken van de afgelopen uren tot je doordringen. Je ‘wist’ het allemaal. Waarom lag die gsm nooit aan in mijn bijzijn? Waarom had ie een hekel dat je op de pc zat? Waarom was hij zo ziekelijk jaloers? Waarom mocht je nooit mee naar de plaatsen waar hij ‘uithing’? Waarom was er een programma geïnstalleerd op zijn pc die constant de geschiedenis wiste? En dan steeds proberen je de schuld te geven van zijn ‘niet goed voelen. Je uitzuigen, financieel en emotioneel. En dan boos reageren ‘ je zult eens iets mogen doen aan die vermoeidheid van je! Ik ben dat beu! Tja, een mens zou van minder moe worden. Aan het financiële ‘vampieren’ heb je gedeeltelijk toegegeven, had je het volledig aan hem overgelaten dan was de financiële aderlating veel groter geweest. Aan de emotionele daarintegen… dat heeft hij niet kunnen raken. Je weet wat je waard bent en je merkt dat dagdagelijks aan de mensen om je heen.

Je wist het allemaal, maar wilde het niet weten. Steeds maar woorden en geen daden om iets te veranderen. Liters bier drinken op een dag, nietsnutten (jaja, gsm en pc), tuchtprocedure aan zijn broek op het werk… Blijft er nog iets moois over van een mens die zo is? Neen, je hebt je wel jaren vastgehouden aan ‘het mooie beeld’, het beeld dat je van hem gemaakt had, het beeld dat hij zo krampachtig wil tentoonstellen. Maar door een aantal maanden echt samen te leven, is het je duidelijk geworden. Hij kon zich niet meer verbergen achter zijn masker, en iedere dag brokkelde er een stukje van dat masker af, om tot de naakte waarheid van gisteren te komen.

Je heb een diep medelijden met de ouders waar hij terug naartoe trekt. Maar het is jou probleem niet meer. Dat is het in feite nooit geweest, je hebt het jou probleem gemaakt. Uit liefde. Maar het was een gevangen liefde, en dat soort liefde je zoveel ziet om je heen. Je wilt vrij zijn, en niet het soort vrijheid dat mister zero voor ogen heeft.

Een aantal maanden geleden vond je werk, kocht je een auto, vond je een nieuwe woonplaats… en steeds dacht je, er klopt iets niet. Nu weet je wat, je probeerde een stuk van je verleden mee te nemen, een stuk dat niet meer bij je past. Dat stuk hield je ook tegen, tegen om te groeien en de dingen te doen dat je wil. Sinds een tijdje voel je tot in de toppen van je tenen dat er prachtige dingen in het verschiet liggen, en hij zou je maar belemmerd hebben.

02-02-2008 om 12:42 geschreven door Rhona