Het universum, waar begint het en waar eindigt het? Bij het ervaren van figuurlijke donkere nachten is voor mij een ideaal middel naar de hemel turen, en al de rest valt in het niet...
Mijn fascinatie voor Stonehenge... een van de beroemdste prehistorische locaties op aarde... interessant detail, het is een centrum waar een krachtige leylijn doorheen loopt.
De maan die een grote invloed heeft op de zee... en daarnaast een symbool is voor het vrouwelijke. In iedere vrouw schuilt de maan.
Heksenketel
The life of... a wicked white witch
02-02-2008
De illusie voorbij
Al ooit het volgende meegemaakt? Stel je voor, je staat op, gaat je douchen, en steeds blijft een stemmetje in je hoofd zeggen: kijk eens in zijn gsm Jaja, je geeft toe aan dat stemmetje, alhoewel je een hekel hebt aan controletoestanden. Floep, je gaat naar de sms inbox en naar de outbox, en je ziet seksueel getinte berichten, afspraken + liefdesverklaringen aan het adres van 4 verschillende vrouwen, en dat allemaal van de dag voordien. Je staat op, gaat naar boven want meneer ligt nog in bed, heeft gisterenavond op zijn minst een bak jupiler in zijn eentje verzet en met een aantal vrouwen . Ja, wat gedaan? Je wilt er je geen voorstelling van maken. Je zegt:doe je kleren aan, pak je spullen tezamen en zet maar aan. Grijnzend neemt hij zijn schamele bezittingen bij elkaar, de beruchte laptop in zijn armen, 2 onderbroeken, de gsm, zijn leren jas, en je stampt hem letterlijk en figuurlijk de deur uit. Binnenkort zal hij niet meer grijzen, eens hij ten volle beseft. Maar das zijn probleem. Je doet verder de ochtenddinges. Je jongste dochter staat te huilen ze ziet de belangrijke mannelijke figuur van de afgelopen jaren uit haar leven verdwijnen. Maar dat laat je van je af glijden, want je wilt niet dat een dergelijk figuur het manbeeld van een opgroeiend meisje gaat bepalen.
In de auto bereid je je voor op de nakende belangrijke vergadering. Tegen de middag lees je je werkmails, en opeens begin je te schudden en te beven. Het gevoel alsof je een tientonner over je krijgt. Braakneigingen, vieze smaak in je mond, je voelt je vuil, besmeurd. Je barst in tranen uit, op het werk, in het bureau waar het diensthoofd ook zit. Je zegt gewoon wat er gebeurd is, hij luistert, en helpt nadenken over de praktische kant van de zaak en biedt zelfs aan dat je naar huis gaat. Je geeft daar niet aan toe, en blijft werken.
Je rijdt naar huis. In de auto heb je een onwezenlijk, onwerkelijk gevoel, net of je geen deel uitmaakt van de wereld. Je komt thuis en begint op te ruimen. Even later ga je kijken naar de carnavalstoet van het school van de kids.
Terug thuis begint het, tel van vriendin nr 1. S Avonds tel van vriendin nr2, en nr3 is daar even later ook. Vreemd Je kunt zelf niet bellen want je gsm is stuk, ook nog een cadeautje van mister zero. Je hebt een voorliefde om bij afgesloten relaties een toepasselijke naam te bedenken, behalve bij de vader van je kinderen. Docter numb , herr flick en mister zero zijn de revue gespasseerd. Een beschermingsreflex om je te distanciëren? Niet meer toe te laten hen als mens te zien?
Na het derde foongesprek ga je naar boven, je bent moe. Je sleurt de besmeurde lakens van het bed, waar de energieën hangen van een aantal vrouwen, en 1 man. Je kruipt tussen verse lakens en laat de gesprekken van de afgelopen uren tot je doordringen. Je wist het allemaal. Waarom lag die gsm nooit aan in mijn bijzijn? Waarom had ie een hekel dat je op de pc zat? Waarom was hij zo ziekelijk jaloers? Waarom mocht je nooit mee naar de plaatsen waar hij uithing? Waarom was er een programma geïnstalleerd op zijn pc die constant de geschiedenis wiste? En dan steeds proberen je de schuld te geven van zijn niet goed voelen. Je uitzuigen, financieel en emotioneel. En dan boos reageren je zult eens iets mogen doen aan die vermoeidheid van je! Ik ben dat beu! Tja, een mens zou van minder moe worden. Aan het financiële vampieren heb je gedeeltelijk toegegeven, had je het volledig aan hem overgelaten dan was de financiële aderlating veel groter geweest. Aan de emotionele daarintegen dat heeft hij niet kunnen raken. Je weet wat je waard bent en je merkt dat dagdagelijks aan de mensen om je heen.
Je wist het allemaal, maar wilde het niet weten. Steeds maar woorden en geen daden om iets te veranderen. Liters bier drinken op een dag, nietsnutten (jaja, gsm en pc), tuchtprocedure aan zijn broek op het werk Blijft er nog iets moois over van een mens die zo is? Neen, je hebt je wel jaren vastgehouden aan het mooie beeld, het beeld dat je van hem gemaakt had, het beeld dat hij zo krampachtig wil tentoonstellen. Maar door een aantal maanden echt samen te leven, is het je duidelijk geworden. Hij kon zich niet meer verbergen achter zijn masker, en iedere dag brokkelde er een stukje van dat masker af, om tot de naakte waarheid van gisteren te komen.
Je heb een diep medelijden met de ouders waar hij terug naartoe trekt. Maar het is jou probleem niet meer. Dat is het in feite nooit geweest, je hebt het jou probleem gemaakt. Uit liefde. Maar het was een gevangen liefde, en dat soort liefde je zoveel ziet om je heen. Je wilt vrij zijn, en niet het soort vrijheid dat mister zero voor ogen heeft.
Een aantal maanden geleden vond je werk, kocht je een auto, vond je een nieuwe woonplaats en steeds dacht je, er klopt iets niet. Nu weet je wat, je probeerde een stuk van je verleden mee te nemen, een stuk dat niet meer bij je past. Dat stuk hield je ook tegen, tegen om te groeien en de dingen te doen dat je wil. Sinds een tijdje voel je tot in de toppen van je tenen dat er prachtige dingen in het verschiet liggen, en hij zou je maar belemmerd hebben.
Das lang geleden dat ik hier nog eens 'echt' was...
Tja, daar heb ik tal van redenen voor. Ten eerste tijdsgebrek, eens waren de tijden anders, en wentelde ik me in een zee van tijd. Maar de tijden zijn veranderd en tijd is een schaars goed geworden, alhoewel tijd in feite niet bestaat. Het is louter een uitvinding van de mens.
Stel je voor dat je zou kunnen leven zonder 'tijd'. Wat een prachtige wereld zou het toch zijn. Reeds jaren doe ik effort om te leven zonder tijd, Bewijs daarvan is mijn horlogeloze pols. Het vreemde is... ik heb me al aangepast, ik kan op 5 minuten na de tijd inschatten.... Dus een echte vooruitgang is dat niet geweest. Tja, je kunt maar proberen hé. Een wereld zonder tijd doet me automatisch denken aan: niet meer rushen om 'op tijd' op het werk te zijn. Toekomen wanneer het je past, je werk doen, en dan vertrekken, al is het midden in de nacht. Hoeveel 'tijd' wordt er niet verspild omdat mensen teveel 'tijd' hebben? Die vervelen zich steendood op hun werk, en proberen met vanalles hun tijd te vullen. En dan heb je anderen, die verdrinken in hun werk, nemen er nog mee naar huis, helpen hun privé en gezinsleven naar de knoppen... Dus het begrip tijd zou moeten verdwijnen, maar ook het begrip werk. Dat zou ook aangepast dienen te worden. Geen fabrieken meer met ploegen, geen diensten meer met 'kantooruren', geen winkels meer met openingsuren. Dan vraag je je af, wat is het alternatief? Even gesnord in de geschiedenis. De middeleeuwen leken me zo slecht nog niet. Mensen leefden op het ritme van de seizoenen, 's winters meer binnen, lente zomer met de zon op en het land bewerken. Maar dat was niet het enige dat ze deden. Naast het land verbouwen, bouwden ze huizen zelf, brood bakken, naaien en breien, het waren in feite echte doe-het-zelvers. Ken je het doe-het-zelf gevoel? Je kunt enorm sukkelen en heel de straat samenvloeken omdat het niet direct lukt, maar het gevoel na het werk, schitterend!!!! Zo van, ik kan het!!! Je bent veel trotser dan dat een zogenaamde 'vakman' (waar je eindeloos hebt moeten op wachten) het had gedaan. En die kleine schoonheidsfoutjes? Die bedek je met de mantel der liefde... Dat brengt me op het aspect 'perfectie'. Veel mensen kunnen niet leven met schoonheidsfoutjes. Is dat een veruitelijking van het innerlijke? Omdat ze niet kunnen leven met hun eigen imperfectie en dat veruiterlijken op het materiële? Maar wat is er mooier dan een oud opgeknapt kastje of een oud huis dat de tekenen draagt van de vorige bewoners? Wat me zo afschrikt, dat zijn bouwbeurzen. Daar worden mensen ingelepeld dat hun intereieur zus of zo moet zijn, anders zijn ze niet 'hip'. Maar wat vandaag 'hip' is, is morgen 'out'. Op het vlak van mode is tijd blijkbaar zeer relatief... Maar ja, als iedereen zijn interieur pas zou aanpassen omdat het versleten is... dan zou het geld niet meer rollen hé, en daar komen we bij de economie waar we allen (ja, ook ik, maar doe mijn best om kritisch te blijven) 'slaaf' van zijn geworden. We zitten zo van de toren te blazen over de slavernij van vroeger, en er wordt gepretendeerd dat we 'vrij' zijn, maar is dat werkelijk zo?
Ongelofelijk toch... ben begonnen met tijd, overgesprongen naar werk, dan naar de middeleeuwen, om over te gaan naar doe-het-zelven, perfectie, de economie en vrijheid... en dat alles in enkele regels... dat hoofd van me... staat nooit stil
tot wat het 'tijds' evangelie van Superwhitewitch kan lei(ijd)den....
Donderdagmorgen de radiowekker loopt af. Mijn hand klopt een aantal keer op dat ding, ik ben nog zo moe De avond voordien was zo zalig dekbed in het midden van de woonkamer op de grond, kaarsjes er rond, een fles met bubbels, amandel massage olie, muziek van dead can dance, gepaneerde reuzengarnalen En niet te vergeten, mijn allerliefste en ik want ja, anders zou het maar een decor zijn.
Maar nu ik raak niet uit bed. Het is er zo lekker, het dekbed over mijn hoofd, voeten die uit bed hangen (mijn voeten kunnen niet tegen de warmte, een trekje dat ik van mijn vader heb geërfd), keppe die zachtjes ligt te ronken tegen mijn rug. Allez Rhona, spring uit bed, je moet gaan solliciteren. In mijn hoofd zegt een stemmetje: zou je niet beter blijven liggen? Het is een examen, hoeveel mede-dingers zullen er nog zijn? Maak je wel een reële kans? Stem, zwijg!! Als ik niets doe en steeds zo reageer, dan zal ik nooit werk hebben! Vooruit, uit bed! Shit, ik heb nog 20 minuten om mezelf en de kids klaar te maken De douche zal voor later op de dag zijn de mede-dingers zullen kunnen genieten van mijn erotische geur van amandelolie en Oeps, ik vind geen geschikte bloes Tja, het truitje en jeans van gisteren zal het moeten doen. Zou ik durven mijn gympies aantrekken die ik kocht in Parijs? En mijn leren jasje? Ach ja, waarom niet? Een blazer jas en opgepoetste schoentjes passen toch niet bij mijn outfit. Kids vlug klaarmaken, een douche zal ook voor hen voor vanavond zijn Vlug de auto in nog 20 minuten om er op tijd te raken, help!! Klokslag 8u30 ben ik er. Een grote zaal maar er is niemand? Ben ik wel juist? Een tel later komt een vrouw binnen, en die zegt, ga maar zitten, we gaan direct van start. Even later komt een man binnen, gaat het examen hier door? Ja, ga maar zitten. Hij neemt recht tegenover mij plaats. De zenuwachtige vibraties komen mijn kant uit. Hij weet zich geen houding te geven, en begint te tetteren tegen mij. Een man die begint te kletsen? De omgekeerde wereld? Ik blijf stoïcijns kalm, en reageer nauwelijks. Ik wil niet meegaan in zijn zenuwroes. Dat doet me denken aan mijn studententijd, waar het in de gangen ook steeds zon hectisch toestand was tijdens examenperiodes, en ik de rust van de bib opzocht. De vrouw zegt, we wachten nog 5 minuutjes op de laatste kandidaat en ze verwijdert zich. Maar 3 kandidaten?? Hoe kan dat? De man blijft maar zeuren help zeg, kan die niet zwijgen? Niet van aantrekken Rhona. Als observator zit ik erbij, en laat alles van me af glijden. Na 5 minuten komt de vrouw terug en zegt, we gaan eraan beginnen, jammer voor de andere kandidaat. De vragen van deel 1 zijn not my piece of cake allemaal termen van de economische wereld. Rhona, schrijf op wat je weet, en laat over wat je niet weet. Even later komt een vierde persoon in de zaal en spreekt de man aan. Meneer, in feite zou je hier niet mogen aanwezig zijn?!? Heb je het profiel van de vacature niet gelezen? Jouw diploma voldoet niet aan de voorwaarden. Het heeft geen zin dat je verder deelneemt. Het gezicht van de man wordt groen, paars, blauw. Ik merk dat hij zich boos maakt. Amaai, dat zal hier gezellig worden. Hij begint allerlei excuses uit zijn mouw te schudden, maar daar gaan ze niet op in. Hij druipt af, ziet blijkbaar in dat verder verzet geen zin heeft. En daar zit ik dan alleen. In een grote zaal, zonder andere mede-dingers. Kan dit wel? Maak ik wel een kans? Gaan ze de vacature opnieuw openstellen wegens gebrek aan kandidaten? Maak je niet druk Rhona, doe gewoon door.
Deel 2 is wel mijn ding. Een scenario opmaken voor een vorming. En deel drie is een presentatie geven over een tekst. Dat zal ook wel lukken. Na het examen heb ik nog een kort gesprek met het hoofd van de dienst vorming en zijn rechterhand. Deze namiddag nemen we terug contact op of je de job al dan niet hebt. In een waas rij ik terug naar huis. Ik heb werk zegt mijn innerlijk stemmetje Inderdaad, een drietal uur later word ik opgebeld, Rhona, je kunt beginnen op 19 november. Heb je nog bedenktijd nodig? Ikke, eum neen, ik zou anders niet gesolliciteerd hebben. Kan de toestand die ik zonet meegemaakt heb, nog toeval zijn? Een job die ik echt wil doen? Geen anderen kandidaten? En totaal geen aandacht besteed aan mijn uiterlijk zijn?
Nog een puzzelstukje dat op zijn plaats valt. Waarom heeft de voltooiing van de puzzel zo lang geduurd? Ok, ik besef ten volle dat, met alle veranderingen dat er momenteel gebeuren, er een nieuwe puzzel zal ontstaan, maar waarom nu? Mijn innerlijke stem zegt, omdat, zoals je weken terug aanvoelde, de wind gedraaid is. Je wist dat er een totale omwenteling in de lucht zat The world upside down. Het doet me denken aan volgend prachtig gedicht:
Ik ben Silvérine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rhona.
Ik ben een vrouw en woon in The middle of nowhere (België) en mijn beroep is Maatschappelijk 'accident'.
Ik ben geboren op 25/04/1975 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, nadenken, filosoferen, schrijven, rondlummelen, de natuur....
Da Vinci, architect, uitvinder, ingenieur, filosoof, sterrekundige, natuurkundige, scheikundige, beeldhouwer, schrijver, schilder... uomo universale, wat was hij niet?
was... 
Tja, je kunt maar proberen hé. 
