DE FAMILIE BUCQUOY, BERT ANSJO EN DE DOLLE MOL
Jan Bucquoy, je weet wel, de ‘artiest’ die een slipjesmuseum opende (waarin het zogezegde slipje van Fabiola werd geëxposeerd), die op teevee des koningins schaamdelen vergeleek met twee speciaal daartoe meegebrachte ‘homoseksuele’ vijgen, die actief was in de politieke partij BANAAN (Beter Alternatieven Nastreven Als Apathisch Nietsdoen) en later zijn beste krachten wijdde aan Vivant en Spirit, die een naaktkalender op de markt bracht met eigen dikbuikige blootfoto’s, die op de Brusselse Grote Markt een pop onthoofdde die koning Boudewijn moest verbeelden, en die onze cultuur verrijkte met de films La vie sexuelle des Belges en zijn meesterwerk Camping Cosmos (waarin om de haverklap de opgeblazen tieten van Lolo Ferrari te bewonderen waren - bijna 3 kilo per stuk volgens het Guinness Book of Records - en waaraan ook Herman Brusselmans, Arno en zelfs Jan Decleir een toegevoegde waarde verleenden), dié Jan dus, die door ons ansjoministertje van cultuur als een “crème van een kerel” vereerd wordt, is door zijn eigen dochter “geklopt in provocatie”, zoals hij het zelf noemt. Of in gewone mensentaal: Marie Bucquoy heeft op de leeftijd van 33 jaar zelfmoord gepleegd door in Ukkel van een brug te springen.
Voor wie het allemaal niet meer weet: Bucquoy was de laatste jaren, als opvolger van die andere ‘wereldverbeteraar’ Hatsjie Claeys, de uitbater van de Brusselse Dolle Mol, een kroeg voor anarchistische revolutionairen en drugsgebruikers die ook mee achter de betoging zat voor de vrijlating van het CCC-kopstuk Bertrand Sassoye. Enfin, je weet wel vanwaar de wind waait…
De toch wel knappe Marie Bucquoy zelf was stripteaseuse geweest, daarna fotografe geworden en had een zesjarig dochtertje Lou. Goedele Liekens had haar overgehaald om een interview te geven voor haar door la Liekens zelf als ‘kutblad’ bestempelde ‘Goedele. In dat (achteraf zou blijken: laatste) interview dat de kutbladuitgeefster zeker niet publiceerde met de bedoeling de wereld te verbeteren, beukte Marie stevig in op haar vader.
Een paar citaten:
* “Mijn ouders () dachten altijd eerst aan zichzelf. Jan - ik noem hem Jan - bood geen veiligheid en geborgenheid (). Hij wilde kinderen voor de eeuwigheid. () Na de scheiding - ik was 12 - waaide hij het gemeenschapshuis binnen, gaf me 500 frank voor de week en verdween. Une vie d’artiste. Zo’n autonomie is verwoestend voor een kind.”
* “Ik zat met vriendinnen naar de tv te kijken, dan verscheen plots mijn vader met een tampon die de penis van Boudewijn moest voorstellen. Op school kende ik Sneeuwwitje als de onschuld zelve, thuis tekende Jan haar met zeven dwergen die haar vagina binnendrongen. Ik schaamde me rot.”
Ook een paar citaten uit de reactie van de liefhebbende papa:
* “In mijn jeugd in Harelbeke hingen mensen zich geregeld in de schuur op. Ook mijn favoriete rebelse tante: ongehuwd, een hele reeks mannen, ze droeg nooit slipjes. Op haar 6 of 7 jaar dreigde Marie er ook al mee uit het leven te stappen: ‘Waarom heb je mij gemaakt?’ Op haar twaalfde liep ze zes weken van huis weg en liftte naar Italië, de eerste échte verwittiging. Onze hele relatie was altijd bepaald door ‘Hoe kan ik haar van zelfmoord afhouden?’ Oké, mijn methode is discutabel ().”
* “Ik heb haar altijd gezegd dat ik zelfmoord laf vond. Als ze het toch wilde, moest ze er een púnt mee maken. Sta op de brug en dreig: ‘Ik spring nu van de brug als niet alle illegalen papieren krijgen.’ Gijzel het parlement, verpak het in een terreurdaad en sleur desnoods wat klootzakken mee. () Maar dat heeft ze bewust niét gedaan. Nogmaals, een afwijzing van mij als vader.”
Papa Bucquoy vond het artistiek verantwoord om in het filmscenario van Camping Cosmos gebruik te maken van een intieme kinderbrief van Marie aan haar vader, waarin ze geschreven had: “Ik wou dat je me niet gemaakt had.” Later zou hij zijn dochter in één van zijn films zelfs haar eigen zelfmoord laten spelen, “als een dansende engel tegen de skyline van Brussel”. Alles in dienst van de Kunst, jawel.
Zoals het altijd gebeurt met gieren die zich op een lijk storten, zo werd ook nu een fototentoonstelling georganiseerd “ter nagedachtenis” van Marie Bucquoy. Maar papa is niet te vermurwen: “Marie had nog pakken foto’s klaarliggen voor een reeks volgende tentoonstellingen. Maar ze moet niet denken dat ik mij daarmee ga bezighouden. Ah nee! Ze had maar moeten leven. Ik hou me enkel bezig met levenden. Ik ga mijn leven niet in dienste (sic) stellen van haar nagedachtenis.”
Wat de ‘wereldverbeteraar’ ondertussen wel doet, is eisen dat zijn B-pil (de Bucquoy-pil) voortaan overal gratis te verkrijgen is. “Beetje cyanide om het hart stil te leggen, wat heroïne om te ontspannen en Luikse siroop om aan te zoeten.” Heibel stelt voor dat papaatje de voorproever is.

25-02-2009 om 00:00 geschreven door heibelaar