HEIBEL: het blad zonder blad (voor de mond) Satirisch-kritisch literair tijdschrift. Heibel zegt wat de anderen verzwijgen.
10-03-2007
Le plat pays mais pas le mien
Le plat pays mais pas le mien
Ça stinke inderdaad, Dimitri
Tot zover is alles oké. Dimitri (Verhulst) kan schrijven, ja, maar zodra hij zijn mond opendoet over Vlaanderen, zoals in het artikel Ça stinke (De Morgen, 16.09.06), komt er een kwalijke geur uit. Inderdaad, Ça stinke, Dimitri
Ik citeer enkele stupiditeiten, die ik niet eens grondig wens te weerleggen, zo blind en geborneerd zijn ze. In feite is het te belazerd om er woorden aan te verspillen, maar alla, we zijn van goeie wil, en ge moet een ezel zaagmeel geven tot hij panlatten schijt, zei mijnvader altijd.
Verhulst zou eens het verschil moeten leren kennen tussen de Vlaamse Volksbeweging en de Vlaams-nationalisten. Hij is een klodderboer die bieten en rapen in één silo bergt. Voor hem is het allemaal één pot nat, dat gebroed dat ocharme aan Onze Gekroonde Spermatozonen alle kansen op verdere ontwikkeling zou willen ontnemen en Laurent uit zijn hutteke verdrijven. Één bende jongens en meisjes die erop gebrand zijn België te doen barsten en zich daarbij beroepen op () naar folklore neigende sentimenten en met slogans () finaliter Wallonië willen wegstemmen. Dat er naast de Vlaamse sentimentalisten laat mij ze zo noemen nog méér Vlaamse rationalisten in dat nat zitten, ontgaat Dimitri volkomen. Die jongen is dringend aan voorlichting toe. Hij zou bij voorbeeld Doorbraak en Actueel kunnen lezen, liever dan de nog maar eens voorgekauwde brokken terug in De Morgenpot te spuwen. De stukken van Matthias Storme, Jacques Claes, Rudi De Ceuster, Dirk Rochtus, Marc Platel, Manu Ruys, Eric Defoort, Bart Maddens, Jan Van de Casteele zijn veel scherpzinniger en gefundeerder dan het stinkend brijtje van Dimitris reflux. Elk van hen is tien Verhulstjes waard. Op dat gebied althans.
Van pedofiele priesters en hakenkruisen
Ook de katholieke scholen moeten het ontgelden natuurlijk, je speelt toch tuba in het linkse orkestje of niet. Twintig jaar geleden zat ik op een katholiek internaat in Dendermonde. Priesters waren er pedofiel zoals een goede Belgische vertelling dat van de priesters vraagt. Voilà, zo simpel is het.
Maar naast het feit dat die internaten en colleges broeihaarden waren van pedofiele activiteiten, waren ze uiteraard ook bronnen van ideologisch vergif en nazistische indoctrinatie: Niet alleen zat ik op een internaat waar men ongemoeid handel dreef in ideologisch vergif, ik ben ook opgegroeid tussen grauwe muren waarop stond geschreven België barst, zeer vaak vergezeld van een al dan niet foutief getekend hakenkruis.
Nu ja, ook ik heb acht jaar lang op collegebanken gezeten (en daarna nog veertig jaar aan datzelfde college les gegeven), maar ik heb nooit één gewijde hand aan mijn karabietje weten trekken, ondanks mijn allicht inviterend ribfluwelen KSA-broekje. En van hakenkruisen en België barst heb ik evenmin wat gemerkt. Maar ja, mijn college was gepatroneerd door Sint-Jozef en dat was waarschijnlijk mijn heilzame redding.