Het dagelijks leven van een hartpatiënte geboren in 1985
31-03-2014
Een weekend van ups en downs
Zo'n mooi lenteweer! Dat schreeuwt om buiten te komen. Heb ik ook gedaan: te voet naar mijn ouders gaan (zo'n 300 meter) was al een halve uitdaging. De dag erna mijn auto gewassen. Op het moment zelf is dat even doorbijten wat uithouding en duizeligheid betreft. Maar toch trots dat het dan lukt. Maar heb er wel anderhalve dag last van gehad. Het minste wat ik doe is dan te veel: hartkloppingen, duizeligheid en buiten adem. Ook nu weer: heb een half uur geleden 2 minuten de keuken en het salon gestofzuigd en heb er nu nog last van, zelfs terwijl ik zit. Dit zijn de momenten waarop ik twijfel of de operatie uitstellen zo'n goed idee was..
Heb gisteren wel een goede dag gehad. Ik zit in een schutterij en dat houdt mij goed bezig en ook sociaal in orde. Zaterdag ging het schieten moeilijk - het gevolg van de auto te wassen de dag ervoor - maar gisteren ging het goed. En goed wil zeggen: niet te veel moeten rusten tussen de schoten. Want hoe miniem zo'n hobby qua inspanning is, het blijft inspanning: concentratie, ademhaling op een bepaalde manier controleren, een zwaar geweer zo stil mogelijk proberen te houden...
Vandaag wordt dus voor de rest een rustdag. Dat zijn mijn maandagen meestal. Tijdens de weekends doet een mens gewoon wat meer en daar moet dan van gerecupereerd worden.
Genieten van de zomer voor de operatie? Dan mag een vakantie niet ontbreken. Heb en week naar Kroatië voor juli geboekt. Fijn all-in genieten met mijn 2 ventjes. Kijk er echt naar uit! Gaat ons ongetwijfeld deugd doen. Enige nadeel: nog 4 maanden geduld hebben..
Terwijl ik deze blog schrijf, is mijn mama hier aan't poetsen. Het blijft vreemd hoor, zo "luieren" terwijl uw mama het werk doet. Maar had gisteravond in de living al het stof afgedaan. Resultaat: de rest van de avond stikmoe en hartkloppingen. Dan beseft ge wel dat ge dit nodig hebt. Heb haar al een paar keer gezegd dat ik ook wel een poetsvrouw wil zoeken, maar zolang zij het wil doen houden we het zo.
Gisteren ook mijn zwangerschapskleren en de inmiddels te kleine kleren van mijn zoontje naar de zolder gebracht. Moest eens gebeuren. Hou alles nog bij zolang dat de kans op een tweede kindje nog bestaat, hoe miniem ook..
God, wat ben ik dat binnen zitten beu! Een beetje dubbel eigenlijk: gemaakte afspraken met vrienden annuleer ik niet voor een griepje, maar ze putten mij ook uit.. Vrijdag ben ik met een paar vriendinnen van in het middelbaar gaan wokken. Zij wisten de uitslag van de katherisatie ook nog niet. Het eten was lekker en zo over alledaagse vrouwendingen babbelen doet altijd deugd. En zaterdag ben ik met mijn zus naar een concert van de Backstreet Boys geweest. Een beetje nostalgie opsnuiven ;-) Maar het was super! Keerzijde van de medaille: toen ik 's avonds thuis was had ik heel fel last van hartkloppingen en het gevoel dat ik ging flauwvallen. Gisteren dus maar wat rustiger gedaan. Moest ook, want ik was bij de kleinste inspanning buiten adem. Het ziek zijn is ook nog niet over. Heb antibiotica gekregen, dus ik hoop dat ik er snel bovenop ben. Het vandaag écht rustig gedaan. Straks een kant-en-klare ovenschotel en voor de rest op de zetel rusten als mijn zoontje slaapt. Hopelijk kan ik dan morgen aan mijn berg strijk beginnen
Heb de griep, dus de vorige 2 dagen - en ook vandaag - heb ik op de zetel doorgebracht. Was ik er eindelijk zo goed als van verlost met mijn lies.. Wel goed voor de digicorder: raakt die weer wat leger Maar met dit mooie weer (20°) vandaag zo vroeg in het jaar kan ik geen hele dag binnen blijven. Dus geniet ik van "de kleine dingen in het leven". Want het is waar: als er iets niet-leuks te wachten staat, besef je dit allemaal des te meer. En dus een lekkere coupe amarenen gaan eten. Mijn zoontje heeft mogen meegeniet: helemaal de mama als het op ijs aankomt ;-)
Het feestje was een succes! De zelfgebakken gateaus hadden gesmaakt en mijn zoontje heeft zich voorbeeldig gedragen. Was wel erg moe 's avonds!
Had gisteren ook nieuwe blauwe plekken bij mijn lies en de pijn is ook toegenomen. Ik probeer het terug wat rustiger te doen, maar tot nu toe lukt dat niet echt. Gewoon de blauwe plekken behandelen en hopen dat de pijn snel weer verdwijnt. Zolang mijn lies niet terug gezwollen is, ben ik wel gerust.
Wat de operatie betreft, ben ik mijn vrienden op de hoogte aan het brengen. Zou het erg vinden als ze het via via zouden vernemen. Gewoon het proberen zo duidelijk mogelijk uit te leggen - ben tenslotte geen dokter- en te antwoorden op hun vragen. Op het medeleven van mijn schoonfamilie moet ik weer terugkomen. Mijn schoonma had gepraat met een nichtje van wie de moeder enkele jaren geleden is geopereerd. Zij was na 2 maanden alweer aan het werken (bureauwerk in de eigen zaak, maar toch). Conclusie: het zal allemaal wel mee vallen. Ze lijkt nog meer in te zitten met haar andere schoondochter, die waarschijnlijk een hernia heeft.. Ik heb het intussen opgegeven uit te leggen dat mijn geval ietsje gecompliceerder is. Wil nu ook niet de zielenpoot - arme ik enzo - uithangen. Laat ze maar denken en zeggen. Ik hoop in elk geval dat ze gelijk krijgt en ik na 2 maanden alweer de oude ben. Of nog beter: beter dan de oude.
Het telefoontje naar het ziekenhuis is trouwens net gepleegd. Ik heb het maar op 9 september laten staan. Voor hen was het geen probleem om het dan te doen. Ik blijf het wel fijn vinden dat ze mij hiervoor bellen, gewoon omdat ik "midden september" had gevraagd. Is volgens mij wel een teken dat ze met hun patiënten - en vooral hun morele welzijn - bezig zijn.
