Autisme, een handicap met vele gezichten, uitgave van Vlaamse vereniging autisme.

Autisme van begrijpen tot begeleiden, van Theo Peeters.

Brein bedriegt, als autisme niet op autisme lijkt, van Peter Vermeulen.

Olly

Olly is in staat om zijn autisme een klein beetje te camoufleren door het feit dat hij ontzettend slim is. Hij beschikt over een zeer grote kennis van alles wat geschiedenis aangaat.

Dankzij de autisme vereniging is Olly erin geslaagd om een tijdelijke job te bemachtigen. Hij is hier dan ook zeer trots op. Hij neemt dan ook graag de cameraploeg mee op zijn vaste tocht naar het werk. Hij werkt in een bibliotheek waar hij boeken met labelen.

Maar jammer genoeg loopt zijn tijdelijk contract af, waardoor hij terug zonder werk zal vallen. Hij vindt het vooral eng omdat hij dan zijn vaste routine kwijt geraakt. Wat moet hij nu iedere dag doen? Zijn routine is zeer belangrijk voor hem!

Bovendien gaat hij toch ook zijn collega’s missen, hij is erin geslaagd om toch een soort van kameraadschap op te bouwen. Op zijn werkplaats was hij nog redelijk goed op het vlak van omgang met anderen. Op de laatste dag van zijn werk heeft hij een kaartje gekregen van zijn collega’s om het te bedanken. Zijn moeder is hierdoor helemaal ontroerd. Ook Olly is hier best wel trots op.

Na een tijdje thuis te zitten heeft Olly geprobeerd een nieuwe routine op te bouwen. Hij gaat iedere dag een stad bezoeken. Want hij is ondertussen al 4 maanden werkloos, vooral het gebrek aan een goede routine zorgt voor veel frustraties bij hem.

Olly weet zeer goed wat er met hem mis is. En hij is er zeker van dat hij ook volledig volwassen gaat worden. Maar hij beseft ook dat dit bij hem veel langer gaat duren. Dat hij alle stappen veel trager doorloopt en dat hij iedere keer opnieuw moeite moet doen om zich ergens aan te passen.

TOM

Tom is een jongere die in zijn puberteit komt en autisme heeft. Dit is natuurlijk niet de makkelijkste combinatie. Zijn mama en papa hebben al gemerkt dat hij sinds zijn puberteit regelmatig agressief reageert. Hij heeft zelfs zijn papa al eens bedreigd met een mes, niet om hem echt pijn te doen. Hij wou hem enkel wat schrik aanjagen. Persoonlijk zag hij hier niets mis in.

Het komt tegenwoordig dan ook vaker voor dat er in het huis discussie zijn, ruzies, … Op deze momenten trekt hij zich altijd terug naar het houten speelhuis in de tuin. Hier zit hij graag en komt hij al jaren naar toe als hij zich slecht voelt. Als het buiten regent, trekt hij zich terug in zijn kamer.

Zijn mama laat ons ook even zijn kamer zijn, hier merk je een duidelijk contrast tussen Tom met autisme en Tom die zich wil gedragen en zijn als een “gewone” jongeren. Zo heeft hij nog een heleboel kinderfilms die hij heel graag ziet en ook begrijpt. Maar hij heeft ook andere films, “gewone” films die zijn leeftijdsgenoten graag zien. Want hij wil deze ook zien omdat anderen ernaar kijken, al begrijpt hij deze nooit helemaal en vindt hij er zelf niet veel aan.

Sinds zijn puberteit is hij ook geïnteresseerd in meisjes. Hij heeft op internet een meisje gevonden waar hij goed mee kon opschieten. Ze zou normaal langskomen. De moeder van Tom had hier wel wat moeite mee, omdat ze hem toch nog steeds bekijkt als een 4-jarige die veel hulp nodig heeft. Uiteindelijk stemt ze hier toch mee in, omdat ze beseft dat ze hem stilletjes aan moet loslaten.

Uiteindelijk krijgt hij een sms’je van het meisje dat haar vader haar toch niet wil brengen. Hij reageert hij ook zeer kwaad op, hij trekt zich terug naar zijn kamer waar hij weigert om iets te zeggen tegen zijn moeder.

Tom wil ook zeer graag alleen gaan wonen. Want thuis is er te veel te doen, en heeft hij vaak ruzie. Hij vecht dus echt voor een meer volwassen leven in de mate van het mogelijke. Dankzij de school krijgt hij de kans om op een kamer in een speciaal internaat.

Op deze manier kan hij semizelfstandig wonen, dit is een nieuw project speciaal voor de leerlingen met autisme. Nu gaat hij door de week op zijn eigen kamer verblijven, weg van zijn familie. Zijn ouders hopen op deze manier ook terug een betere relatie met hun zoon te kunnen opbouwen. Want op dit moment zijn er te veel spanningen in huis.

Als ze hem naar het internaat bij de school brengen, merk je toch dat de moeder hier veel problemen mee heeft. Ze heeft het gedacht dat ze een beetje gefaald heeft als moeder, want ze kon haar zoon niet meer thuis van de beste zorgen voorzien.

In het internaat zitten nog 12 andere jongens met een of andere ontwikkelingsstoornis. Hij zal hij dus ook meer in contact komen met andere leeftijdsgenoten.

Alex

Relaties en autisme gaan regelmatig niet samen! Maar toch verlangen deze personen ook vaak naar een soort van relatie.

Zo is ook Alex, hij is 24 en opzoek naar een lief. Alex heeft Asperger. Hij is zeer intelligent, maar relaties en vriendschappen zijn zeer moeilijk voor hem. Toch denkt zijn moeder dat ook Alex een meisje heel gelukkig zou kunnen maken, want hij is altijd stipt, eerlijk, slim, …

Alex spendeert dan ook zeer veel van zijn tijd op het internet, hij zit hier op verschillende dating-site, in de hoop hier een meisje te leren kennen. Maar vaak krijgt hij enkel de reactie dat ze niet geïnteresseerd zijn.

Maar nu heeft hij toch reactie gekregen van een meisje. Dit meisje heeft zelf ook autisme en zou heel graag eens afspreken met hem. Na enkele mails spreken ze af op zondag, “dit is de dag na zaterdag”. In een van haar mails stuurt ze dat ze van blauw houdt, door de dolfijnen. Alex herhaalt dit, want dit zijn dingen die hij moet onthouden.

Hun afspraakje verloopt wel een beetje moeizaam zouden wij zeggen. Ze zeiden niet veel en hebben de meerderheid van de tijd gewoon gezeten. Maar toch waren ze beiden zeer tevreden over hun afspraakje en willen ze nogmaals met elkaar afspreken.

Het meisje dat hij ontmoet heeft was 19 jaar en zoals eerder gezegd heeft zij ook autisme. Het meisje maakt gebruik van facekaarten. Deze kaarten moeten haar helpen met gezichten en uitdrukkingen, want dat is voor haar niet altijd makkelijk. Maar met deze kaarten kan ze dit dan toch aangeven.

Alex zijn idee over een relatie is iets anders als ons. Zo wil hij later een familie maken, al weet hij niet precies wat hier allemaal bij komt kijken, hij wil haar vrienden leren kennen, haar verzorgen en zij moet hem verzorgen.

Naast zijn zoektocht naar een lief, werkt Alex voor een lokale bewakingsfirma. De reden waarom hij is aangenomen is dat hij zo eerlijk was in zijn sollicitatiebrief. Hij werkt er als office assistent, en ze zijn zeer tevreden over hun beslissing om hem aan te nemen. Tijdens zijn werk maakt hij wel een grapje over zijn autisme:” als ik nog iets cooler was, was ik een ijsblokje!”

Een belangrijk feit: Slecht 15% van mensen met autisme hebben fulltime vast werk!

Naast het kijken van de aflevering heb ik ook 3 korte verhalen gelezen over mensen met autisme. Het speciale aan deze verhalen is dat je hier 3 personen krijgt met elke een ander intelligentie niveau. Waardoor je goed het verschil ziet.

Rob, IQ 70

In de eerst twee levensjaren waren de ouders van Rob zeer tevreden, het was een brave baby die snel vooruitgang maakte. Maar vanaf 2 jaar begonnen ze zich wel een beetje zorgen te maken.

Het maakte wel geluidjes maar vormde totaal geen woorden, hij toonde nooit wat hij wilde, ze moest maar raden naar de behoefte van Rob.

Hij leek zeer onafhankelijk van zijn ouders, toonde geen emotie als ze hem afzetten in de opvang, toonde niets als hij zich pijn had gedaan,…

Op een leeftijd van 3 en een half werd hij doorverwezen naar een centrum voor ontwikkelingsstoornissen, hij hoorde zijn ouders dat hij autisme had. Er bleek echter wel dat hij een normale begaafdheid had en dus later nog vrij “normaal” zou kunnen functioneren.

Vanaf 4 jaar begon hij ineens in volle zinnen te spreken, maar deze zinnen waren vaak betekenisloos en raar. Zo vertelde hij 4 dagen later exact wat hij zijn nonkel had horen vertellen.

In de lagere school had hij moeilijkheden met lezen en schrijven. Maar op andere gebieden blonk hij zeer fel uit. Het grootste probleem was vriendjes maken, dit lukte hem niet.

Vanaf 7 jaar is hij naar het buitengewoon onderwijs gegaan. Op dit ogenblik begon hij ook meer interesse te tonen voor zijn ouders. Al wisten ze nooit of het echt interesse was voor hen of de feiten rond hen. Zoals komt papa elke dag exact op 6 uur thuis?

Nu is Rob 19 jaar, hij heeft in de loop de tijd veel geleerd. Hij kan gepaste opmerkingen maken, korte gesprekken voeren over onderwerpen die hem interesseren, …

Op dit moment gaat zijn interesse volledig naar popmuziek. Hij heeft hier dan ook een zeer grote kennis over opgebouwd. Hij kent alle hitlijsten uit het hoofd en kan zeggen welke top twintig er was op even welke datum, zelfs van jaren geleden.

Rob werkt momenteel op een beschutte werkplaats. Hier zijn ze zeer tevreden over zijn werk. Maar hij zal nooit een hogere functie kunnen krijgen, omdat hij gewoon niet over de sociale basisvaardigheden beschikt. Ook op vlak van vriendschap heeft Rob nog steeds problemen.

Lieve, IQ 40

Al van bij de geboorte van Lieve waren er problemen. En deze problemen zijn nooit weggegaan. Lieve was een zeer moeilijke baby die niet wou eten en niet kon slapen. Op haar eerst verjaardag leerde ze stilaan rechtop te zitten, maar ze kon nog niet kruipen, laat staan lopen.

Op 2 jaar en half begon Lieve eindelijk te lopen tot grote opluchting van haar ouders. Maar ze maakte nog steeds geen betekenisvolle geluiden. Bovendien leek ze zich niet bewust van mensen in haar omgeving. Ze merkte hen enkel op als ze iets vasthadden wat voor haar belangrijk was, zoals haar rammelaar. Als mensen deze van haar proberen weg te pakken kreeg ze hysterische buien.

Ze vertoonde enkele zeer vreemde gedragingen, ze ging steeds aan dingen ruiken en voelen. Dat vond ze wel plezant. Als haar ouders dit wouden voorkomen en haar tegen hielden kreeg ze vaak zware driftbuien. Op vierjarige leeftijd werd ontdekt dat ze autisme en een ontwikkelingsstoornis had. Dit was een hele opluchting voor de ouders, want nu wisten ze wat er al die tijd mis was en hadden ze zicht op kleine verbeteringen.

Op zes jarige leeftijd is ze naar een speciale school gegaan. Hier leerde ze onder begeleiding om haar te wassen, aan te kleden, te voeden, … Maar ze heeft nooit leren, lezen, schrijven of zelfs spreken.

Nu woont ze in een beschermde woonomgeving voor volwassenen met autisme. Haar tijd brengt ze door met het doorbladeren van oude tijdschriften, koken, paardrijden, wandelen in de achtertuin,…

Nog steeds heeft ze niet leren spreken, maar nu kan ze wel met behulp van prenten communiceren. Ze kan zo duidelijk maken dat ze naar het toilet moet, ze wil eten of drinken, dat ze wil gaan wandelen, ….

Mark, IQ115

Als baby was er niets aan te merken op Mark. Zelfs in de kleuterschool waren er geen problemen. De kleuterjuf vond hem een druk maar leuk en snugger ventje. Hij was zeer slim voor zijn leeftijd en gebruikte veel woorden die leeftijdsgenoten nog niet kende. Hij speelde wel zeer weinig met de andere klasgenootjes. Maar de kleuterleidster dacht dat dit door zijn hogere intelligentie kwam.

In de basisschool staken echter de problemen de kop op. In de klas werd hij bekeken als ongepast en storend. Hij stelde verkeerde en nutteloze vragen, maakte ongepaste opmerkingen stond op uit zijn bank, …

Hij heeft in verschillende scholen gezeten, in de ene school ging hij weg omdat hij gepest werd, in de andere school werd hij weg gestuurd voor zijn gedrag. Maar nooit was er een probleem met het aankunnen van de leerstof.

Ondanks alle problemen studeerde mark toch af als bibliothecaris op zijn 25^ste. Hij kon echter geen werk vinden. Tot hij aan de slag mocht als vrijwilliger in een bibliotheek. Maar dit duurde niet lang, want ook hier mocht hij vertrekken omwille van zijn ongepast gedrag.

Hij heeft ook een tijdje op een klein appartementje gewoond in het huis van een ouder koppel. Maar ook hier begonnen problemen te ontstaan. Hij werd kwaad als de vuilzakken een dag te vroeg buiten stonden, hij hing overal post-its op, … Persoonlijk zag hij zelf niet in dat hij ook aandeel had in deze problemen. Hij vond dat het koppel persoonlijke problemen had. In deze tijd heeft hij verschillende vrijwilligers taken gedaan, maar nergens mocht hij blijven. Iedere keer kon hij vertrekken omwille van zijn ongepaste gedrag.

Hij heeft verschillende labels gekregen, verstandelijk gehandicapt, emotioneel gestoord, borderline, agressieve persoonlijkheidsstoornis,… Maar niets klopte. Tot op zijn 30^ste wisten ze niet wat er mis was. Tot zijn moeder op tv een show zag over autisme en hijzelf er een boek over las en zijn eigen perfect herkende. Toen wisten ze eindelijk was er al die tijd niet klopte. Vier maanden later werd deze diagnose ook bevestigd door een psycholoog.

Sindsdien krijgt hij gepaste begeleiding en maakt hij kleine vooruitgangen. Hij is er zelfs terug in geslaagd werk te vinden in een bibliotheek.

Wat is autisme?

Autisme is iets wat 1 op de 100 mensen treft.

Autisme is niet direct zichtbaar, autisme komt voor op alle intelligentie niveaus, er zijn dus mensen met autisme en een verstandelijke begaafdheid, maar ook mensen met autisme zonder een verstandelijke begaafdheid.

Het is pas bij de normaal begaafde mensen met autisme dat je de typische kenmerken van autisme aantreft. Want ook de normaal begaafde mensen met autisme hebben problemen met de wereld in zijn samenhang te begrijpen. Om toch te kunnen deelnemen aan de maatschappij gaan ze werken met scripts, het volgen van berekeningen, formules en regels.

Al het geen dat wij automatisch leren door te leven moeten mensen met autisme zelfstandig leren. Zij moeten hiervoor moeite doen, terwijl wij deze dingen automatisch opslaan. Zo weten ze bijvoorbeeld niet hoe ze zich moeten gedragen op een feest. Ze gaan hierdoor eerst niet deelnemen maar gewoon kijken en dan alles stap voor stap als een algoritme opslaan. Dit algoritme gaan ze in de toekomst terug boven halen als ze naar een feest moeten. Zodat ze weten wat ze zouden moeten doen.

Autisme is een vat vol tegenstrijdigheden:

Autisme in combinatie met een normale intelligentie leidt tot heel wat tegenstellingen:

-      Ze kunnen lezen, schrijven, rekenen en hebben veel academische kennis, maar een bed opmaken, sla wassen, een budget plannen, een verjaardagspartijtje organiseren kunnen ze nauwelijks;

-      Ze praten veel, maar zeggen weinig en communiceren, gaat niet zo vlot;

-      Ze beschikken over veel beelden, maar hebben weinig verbeelding;

-      Ze hebben een uitstekende theoretische kennis, maar weinig praktisch verstand.

Ze aanschouwen de wereld als iets verwarrend, iets ongestructureerd, ze hebben moeiten met te communiceren zoals anderen dit doen. Maar toch willen ze zelfstandig zijn, volwassen worden bekeken, vrienden hebben, …

Mensen met autisme hebben een verschillende cognitieve stijl, hiermee wordt bedoeld dat ze wel dezelfde dingen, horen, voelen, zien als wij, maar hun hersenen aan met die informatie op een verschillende manier om. Enkele voorbeelden:

“ Een meisje zag in de voortuin van een huis een boom met het bordje “te koop “. Ze dacht dat die boom te koop was en zag niet het grotere geheel: de boom staat in een tuin, die tuin hoort bij een huis en het uithangbordje heeft betrekking op dat geheel en niet enkel het detail, de boom.”

“ Lena wil niet eten van een bepaald lepeltje. Ooit at ze spinazie van dat lepeltje en ze heeft de smaak daarvan gekoppeld aan dat lepeltje. Ze verbindt het detail “vieze smaak” aan de vorm en de kleur van dat ene lepeltje. En die prikkel overheerst alle andere.”

Hoe uit autisme zich bij jongeren?

Stoornis in de omgang met anderen

Het onvermogen om op een gepast wijze sociale relaties met leeftijdsgenoten te ontwikkelen, is kenmerkend voor autisme. Veel voorkomende problemen:

-      Niet reageren of onverschillig lijken;

-      Lichaamsdelen van andere behandelen als losstaande voorwerpen;

-      Gebrek aan oogcontact;

-      Enkel aandacht voor feiten van personen ( woonplaats, geboortedag, …);

-      …

Stoornissen in de taal en de communicatie

Ze hebben vaak moeite met betekenis te geven aan wat ze horen, dus ook aan taal. Vaak voorkomende problemen:

-      Echolalie( het letterlijk nazeggen van mensen);

-      Beperkte, eigenaardige woordenschat;

-      Vreemde intonatie;

-      Omkeren van voornaamwoorden;

-      Letterlijk begrijpen van taal;

-      Onaangepast taalgebruik, volwassen taal tegen een baby;

-      Monologen voeren;

-      …

Gebrek aan verbeelding en soepelheid

Omdat ze weinig begrijpen van wat rondom hen gebeurt, putten ze vertrouwen uit dingen die ze kennen. Ze proberen veiligheid te creëren door steeds dezelfde dingen te herhalen. Voorkomen problemen:

-      Steeds dezelfde vragen stellen aan personen;

-      Bepaalde activiteiten maar met één persoon willen doen;

-      Voorwerpen steeds op een rij leggen;

-      Altijd vaste rituelen nodig;

-      …

Voorbereiding week 9

Deze week heb ik ervoor gekozen om te werken rond autisme. De reden hiervoor is dat ik hier tijdens mijn BuSo-stage zeker mee te maken zal krijgen. In een aflevering van Telefacts krijg je een heel mooi beeld over het leven van 3 jongeren/ jong volwassenen die te maken krijgen met verschillende problemen o.w.v. autisme. Ik ben dus zeer benieuwd hoe ze hiermee gaan omgaan, wat willen ze bereiken, wat als het niet lukt, ... Maar ook hoe hun omgeving hier mee omgaat.

Voorstelling van de jongeren:

Ook Oli, 23 jaar is op zoek. Hij is bijzonder intelligent maar toch vindt hij geen vast werk. "Ik vind wel werk, maar niet betaald. " Hij zit volledig in de rats als zijn tijdelijke job in de bibliotheek is afgelopen en hij geen enkele routine meer heeft in zijn leven. "Ik bezoek nu elke dag een stad. Om toch maar routine in mijn leven te krijgen. Het is eender op welke manier."

www.vijftv.be

http://www.handicap-international.be/

www.triasngo.be

www.jeannedevos.org

Sofie Dewaele in Vietnam, Handicap International

Wie is Sofie Dewaele?

Sofie Dewaele is in tegenstelling tot Annelies Rutten beter bekend. Dit komt omdat Sofie al een als sinds 1997 verschijnt op onze Vlaamse tv. Ze is toen begonnen als omroepster bij tv1. Ze presenteerde onder andere ook programma’s als de rode loper en Vlaanderen vakantieland. Eind 2004 is Sofie ook begonnen op vijftv, een zender die ze uitkoos voor vrouwen en televisie met gevoel. Haar eerste opdracht daar was ook een sociaal bewogen reis. Want ze trok toen naar Sri Lanka, dit was kort nadat Zuid-Oost-Azië door een alles verwoestende tsunami. Maar naast haar drukke leven als tv-en radiopresentatrice, is Sofie zelf ook zeer bewogen. Zo is ze ambassadrice voor “geef om haar” een organisatie die vrouwen steunen in hun gevecht tegen kanker en hen weer zelfvertrouwen te geven

Handicap international…

Het doel van de organisatie is mensen met een handicap hun onafhankelijkheid, waardigheid en rechten terug te winnen. Ze streven naar een wereld waarin alle handicaps kunnen worden voorkomen, opgevangen of geïntegreerd.

Handicap International heeft projecten lopen in meer dan 60 landen die zich in een crisissituatie bevinden. Dit kan een acute of een chronische situatie zijn.

Ieder project is gebaseerd op 3invalshoeken: preventie, revalidatie en sociaaleconomische integratie.

In 1982 is deze Franse organisatie opgericht. Sindsdien zijn er 7 andere secties bijgekomen, waaronder ook België. Het netwerk stelt de organisatie op in staat om op internationaal vlak samen te werken.

Haar verblijf/ Haar verhaal

“Ja, ik heb vandaag heel vaak een glimlach opgezet terwijl ik het eigenlijk een heel trieste situatie vond. Maar je kunt toch niet triest zitten kijken naar mensen die echt in een beetje een uitzichtloze situatie zitten op dat moment. Je moet ze met een glimlach een uitzicht geven, vind ik.“

Tijdens haar verblijf in Vietnam bezoek Sofie twee project van Handicap International. Het eerste project is een project rond verkeersveiligheid en een hulpcentrum voor verkeersslachtoffers. Het tweede project is “Welcome to live”, waar ze proberen om handicaps bij de geboorte van baby’s te voorkomen.

De eerste dagen .Sofie komt aan in Ho Chi Minstad, een zeer drukke stad waar het verkeer letterlijk een hel is. Als je de straat wilt oversteken moet je echt oppassen voor je leven. Want iedereen rijdt door elkaar, verkeersborden, oversteekpaden en lichten hebben eigenlijk weinig nut Sofie doet een poging om over te geraken, maar dit is zeker niet zonder gevaar. Het is best een grappig beeld om te zien, je moet zeker meer als 2 ogen hebben om het verkeer langs alle kanten in het oog te kunnen houden, zodat jij de auto’s, bromfietsen, kunt ontwijken. Een klein beetje de omgekeerde wereld, want bij ons zouden net die auto’s etc. moeite doen om de voetgangers te ontwijken. Persoonlijk denk ik niet dat ik snel geneigd zou zijn om in die stad ook maar een voet richting het verkeer te zetten

Nadat Sofie is overgestoken komt ze terecht op een plein, waar ze hulp krijgt van My, een medewerker van Handicap International. Als Sofie raad vraagt aan haar om de weg over te steken krijgt ze het antwoord dat ze goed moet oppassen en bidden voor haar leven. Iets wat voor ons natuurlijk zeer absurd is, bidden voor je leven als je de weg wilt oversteken.

In deze drukken stad kan het niet anders dan dat er zeer veel verkeersslachtoffers vallen. Het probleem echter is dat net door het drukke verkeer een ambulance uren nodig heeft om door dat verkeer te geraken. Daarom is Handicap International begonnen met een project waar ze vrijwilligers opleiden als eerste hulp. Ze gaan langs een apothekeres die ook als vrijwilliger door Handicap International is opgeleid. Wanneer er in de buurt iets gebeurt wordt zij opgeroepen om te komen helpen en de eerste hulp te bieden aan het slachtoffer. Ze is hier zeer fier op en doet het zeer graag. Als ze telefoon krijgt laat ze haar apotheek voor wat het is en vertrekt zo onmiddellijk. Ze heeft ook altijd een eerste hulp koffertje bij haar met de belangrijkste dingen. Als de vrouw haar materiaal toont en verteld zie je haar echt stralen. Al het materiaal dat ze aankoopt en gebruikt voor eerste hulp te bieden aan de verkeersslachtoffers betaald ze volledig zelf. Ze vraagt ook totaal niets terug. Ze is gewoon blij dat ze die mensen heeft kunnen helpen.

Maar deze opleidingen zijn natuurlijk niet genoeg, want ondanks de verbeterde hulp worden nog veel verkeersslachtoffers zeer zwaar getroffen. Veel mensen krijgen te maken met een ( tijdelijke) handicap. En de opvang in Vietnam voor mensen met een handicap is niet meteen heel uitgebreid. Om deze reden heet Handicap International een revalidatiecentrum, het eerste in Ho Chi Manstad voor mensen met zware rugletsels. De organisatie heeft gezorgd voor een goede opleiding van het personeel. Nu werkt het centrum volledig zelfstandig.

In het centrum krijgen de mensen de kans om te revalideren en krijgen ze de kans om hun trauma’s te verwerken. In Vietnam is er geen thuiszorg, om deze reden zijn de familieleden van groot belang in het revalidatieproces. Want in het centrum leren zijn omgaan met de handicap, hoe ze hulp moeten beiden, hoe ze de revalidatie zelf verder moeten zetten.

In het centrum maakt Sofie kennis met verschillende mensen die te maken hebben gekregen met een handicap. Hiervan vond ik er twee toch wel heel aangrijpend, om deze reden ga ik ook slecht deze twee bespreken. De eerste was een man die samen met zijn vrouw als 3 maanden in het centrum verbleven. Ze hadden twee kinderen, maar sinds het ongeluk hebben ze hun kinderen niet meer gezien. Want in het centrum zijn geen kinderen onder de 10 jaar toegelaten. En ze wonen zeer ver van het centrum af, dus bezoeken en dergelijke zijn niet mogelijk. Ze hebben slecht een gsm met twee fotootjes van hun kinderen en bellen heel af en toe eens met hen. Sofie moet onmiddellijk aan haar eigen kinderen denken, ze zou het zelf verschrikkelijk vinden om haar kinderen voor zo een lange tijd niet te kunnen zien. Maar het gemis van zijn dochters is net de drijfkracht voor de man. Want hij doet extra hard zijn best zodat het sneller naar huis kan en zijn kinderen terug kan zien.

Een tweede aangrijpend verhaal is het verhaal van een man die een ongeluk heeft gehad. Zijn vrouw kon hier niet mee om en heeft hem verlaten. Sindsdien verblijft de zoon van de man bij hem. Deze jongen is ouder als 10 jaar dus hij is toegelaten in het centrum. Maar doordat hij de zorg van zijn vader op hem heeft genomen gaat de jongen niet meer naar school. Erger nog de jongen zit 24 op 24 in het centrum en heeft dus geen contact met enige leeftijdsgenoten. ’s Nachts slaapt hij op een rietje matje naast het bed van zijn vader. De jongen is zeer tevreden met het leven dat hij op dit moment heeft, want zijn vader is belangrijker dan eender wat. Maar het kan natuurlijk niet goed zijn voor een jonge amper ouder als 10 om dag en nacht tussen oudere zieke/revaliderende mensen te zitten.

In het centrum is ook plaats voor afleiding, sport en spel. Dit is vooral gericht op de integratie in da maatschappij terug. Zo houden ze ook wedstrijd om met hun rolstoel over een stuk hout te komen. Dit lijkt misschien onnuttig, maar zo leren ze wel om in het dagelijkse leven obstakels te verschalken. Of zo snel mogelijk boven op een verhoog te geraken. Sofie mag ook proberen om met een rolstoel boven om het verhoog te geraken. Maar al snel blijkt dat dit echt niet gemakkelijk is. Je hebt hier veel techniek en kracht voor nodig

.

Sofie bewondert vooral de kracht en het doorzettingsvermogen van die mensen. Ze vraagt zich af of wij dezelfde wilskracht zouden vinden als we in zo een situatie terecht zouden komen. Maar ze beseft ook de Handicap International hen de kans geeft om door te zetten. Want zonder de organisatie was dit niet mogelijk. En wat zou er dan worden van deze mensen?

Na haar bezoek aan het revalidatiecentrum zet Sofie haar reis in Vietnam verder. Ze neemt het vliegtuig naar Na Trang een levendige kuststad op 800 km van de Ho Chi Minstad. Hier wordt ze opgewacht door projectadviseur Fran. In deze provincie is Handicap International actief met het project “Welcome to live!”. Fran is een Australische vroedvrouw die een contract van 1 jaar heeft bij Handicap International. Fran hoopt echter dat haar contract verlengd zal worden, want ze doet dit zeer graag.

De volgende dag neemt Fran Sofie mee naar de heuvels van Can Son. De armoede is hier groot en kindersterfte komt er veel voor. Door primitieve en slechte hygiënische omstandigheden is er in die gebieden veel risico voor vroegtijdige bevallingen en handicaps. Het project probeert vroedvrouwen beter op te leiden, want vaak hebben ze geen opleiding gehad.

Voor het centrum hangt een zeer groot plakkaat waar in tekeningen opstaat waarin ze zwangere aanmoedigen om controles te laten uitvoeren tijdens de zwangerschap en met een uitleg over wat de verpleegster juist gaat doen. Sofie is een beetje verwonderd dat men hier de vrouwen echt moet overtuigen om hun te laten opvolgen tijdens hun zwangerschap. Want bij ons is dit de normaalste zaak van de wereld. Maar ook voor de bevalling zelf staan de vrouwen er alleen voor. Ze trekken dan vaak naar een rivier of de bergen in om alleen het kind ter wereld te brengen. Het ligt dus voor de hand dat dit zeer gevaarlijk is voor zowel moeder als kind.

In het centrum volgt Sofie een controle mee die uitgevoerd word door een plaatselijke vroedvrouw. Je ziet duidelijk het verschil tussen de materialen die we hier ter beschikking hebben en hoe ze zich daar moeten redden. Ook de bevallingskamer ziet er maar zeer pover uit. Maar er is wel water ter beschikking, dit is de basis. Voordat Handicap International hier aanwezig was, was dit er zelfs niet. Ze hebben toen een waterput gebouwd die de regen van het dak opvangt en bewaart. Wat er nog opvalt, is dat er qua medicatie ook niet veel aanwezig is. Als er tijdens de zwangerschap serieuze complicaties zouden optreden zou men nog niet veel kunnen ondernemen om het kindje en de moeder te redden. Er zijn dus al veel inspanningen geleverd, maar er is nog veel werk aan de winkel met de mensen te voorzien voor materiaal en te zorgen voor een goede opleiding.

De volgende dag gaan ze met een vroedvrouw/verpleegster mee op ronde. Ze bezoekt een klein baby’tje dat koorts heeft en de mama is wat ongerust. Tijdens het onderzoek blijkt echter dat de vrouw niet beschikt over een thermometer. Zo zie je dat zelf Handicap International soms overschatting maakt. Want ze hebben al verschillende toestellen voorzien, maar een domme thermometer is niet ter beschikking. Men had verwacht dat dit standaard wel aanwezig zou zijn. Fran probeert doormiddel van vragen en kleine sturingen de verpleegster wat verder op weg te helpen en zo onmiddellijk haar ook weer een beetje scholen.

Ze gaan ook een meeting van Welcome to Life bezoeken om eens te zien wat daar gedaan en gezegd word. Hier probeert men de vrouwen vooral te overtuigen om deel te nemen aan het project en zich in te schrijven. Want het project is eens soort van verzekering. De vrouwen kunnen zich lid maken door een bijdrage te leveren van 20 000 dong (±0,70 euro) Als er tijdens de zwangerschap dan complicaties blijken te zijn, en de vrouw hulp nodig heeft word deze gratis voorzien. Maar zelfs dit kleine bedrag kan een groot struikelblok vormen. Sofie besluit een getuigenis te geven, want ze is zelf bevallen van een tweeling, dit was dus een risicozwangerschap. Zo legt ze uit dat het heel belangrijk is zo een verzekering te nemen.

Ze gaan ook op bezoek bij een zwangere vrouw met een klein winkeltje. Deze vrouw wil graag lid worden, maar heeft niet genoeg geld. Ze hoopt tegen haar 2^de kindje wel genoeg geld gespaard te hebben. Ze proberen haar te overtuigen om te besparen op andere dingen en toch nu de verzekering al te nemen. Want je eerste bevalling is altijd de moeilijkste. In tegenstelling tot Annelies Rutten in de vorige aflevering besluit Sofie niet om het geld gewoon aan de vrouw te geven. Want ze vindt dit geen goede methode. Ze besluit echter om aankopen te doen in het winkeltje zodat de vrouw extra geld aan de kant kan leggen. Om haar zo een startpunt te geven. Ik moet wel eerlijk zeggen dat Sofie hier een gelegenheid had die bij Annelies er niet was.

Op de laatste dag neemt Fan Sofie mee naar een opvangcentrum voor mindervalide kinderen. Handicap International probeert hen de kans te geven om een waardig bestaan op te bouwen. Iedereen in het centrum is zeer blij met het bezoek van een buitenlandse gast. De kinderen voeren verschillende toneeltjes, dansjes, op om haar te verwelkomen.

Wat haar heel hard aangreep was dat er zeer veel kinderen getroffen waren door polio. Dit is een virusinfectie die tot kinderverlamming leidt. Hier in België worden kinderen daar tegen gevaccineerd. Maar in Vietnam heb je dus zalen vol kinderen die aan deze ziekte leidden. Een moeder vraagt of Sofie haar getroffen dochter misschien even wil vast houden. Sofie wil dit zeer proberen, al is het helemaal geen gemakkelijke opdracht om het kind met zeer veel spastische trekken goed te kunnen vasthouden en rustig te krijgen. Maar ze geeft niet op en slaagt hier na enige tijd wel in.

“Handicap International probeert er voor te zorgen dat een handicap niet het einde is, dat dat niet hoeft te betekenen dat je geen kwaliteitsvol leven kunt leiden. Zij proberen er echt voor te zorgen dat je nog veel uit je leven kunt halen ondanks je handicap, en dat is heel belangrijk.”“

Annelies in Oeganda

Wie is Annelies Rutten?

Annelies werd geboren op 03 juni 1972 in Gent. Ze studeerde Politieke en Sociale wetenschappen aan de Universiteit in Gent. In 1997 begon ze haar journalistieke carrière op de redactie van De Gentenaar. In 1998 is ze overgestapt naar het Nieuwsblad. Hier heeft ze haar eigen column. Ze vooral bezig met lifestyle nieuws en wonen. Ondanks het feit dat Annelies dus geen echte TV- figuur zullen de meeste mensen haar toch hiervan kennen. In 2007 nam ze deel aan de televisiequiz “ De pappenheimers” en in het najaar van 2007 nam ze deel aan het zesde seizoen van “De slimste mens ter wereld”.Hier werd ze de eerste vrouw die het programma won!

Trias is een Vlaamse NGO, een ontwikkelingsorganisatie die in 12 landen werkt, in Afrika, Latijns-Amerika en Azië. Doormiddel van partnerorganisaties gaan ze de ondernemende mensen ondersteunen.

Annelies gaat in Oeganda kennis maken met Mbadifa, één van de partnerorganisaties van Trias. Gedurende haar verblijf logeert ze bij Teo, een 41-jarige boerin die een zeer goed draaiend boerderij heeft, de ze zelfstandig uit de grond heeft gestapt met de steun van Mbadifa.

Haar verblijf/ haar verhaal

Annelies wordt opgehaald door een Nederlandse coöperante van Trias, want de plaats waar ze zal verblijven ligt op 300km van de luchthaven. Samen met Mirjam legt ze de weg af tot bij Teo, een straffe boerin met een zeer goed draaiende boerderij.

Bij haar aankomst is Annelies een beetje verbaasd, want ze had niet gedacht dat ze terecht ging komen op een grote boerderij met een groot, modern huis. Zoals eerder vermeld komt ze terecht bij Teo, een boerin die met behulp van Mbadifa haar eigen boerderij uit de grond heeft gestampt. Het is echter niet in 1, 2, 3 gegaan. In 1994 is Teo begonnen op haar boerderij, 3 jaar later is ze lid geworden van Mbadifa. De eerste 3 jaar heeft ze maar wat staat ploeteren, omdat ze niet goed wist wat ze moest. Sinds haar toetrede bij Mbadifa heeft ze verschillende technieken geleerd, waardoor ze enorm gegroeid is.

De eerste dagen helpt Annelies mee op de boerderij en in het huishouden van Teo. Zo leert ze bomen planten, onderhandelen op de banenmarkt, Al gauw merkt Annelies dat het zeker geen gemakkelijk werk is. Naast het feit dat lichamelijk zwaar werk is, is het vinden van water niet altijd gemakkelijk, het vervoer van je goederen, etc.

Teo beschikt dankzij de trainingen wel over een watertank, maar haar plantage is te groot om volledig voorzien te worden door de watertank. Voor het planten van de bomen moesten ze dus naar een dichtbij gelegen plas.

Teo beschikt ook over een auto, zij heeft al eerste vrouw haar rijbewijs gehaald. Iets wat niet lang geleden onmogelijk was voor een vrouw. Aan de verhalen merk je sterk dat de vrouw in Oeganda nog steeds op een minderwaardige positie leeft als de man. Zo is er ook nog zeer veel sprake van polygamie. Maar dankzij de steun van organisaties zoals Mbadifa is het in kleine stapjes aan het beteren.

Tijdens haar bezoek woont Annelies ook een vergadering bij van Mbadifa, de organisatie waar Teo in het bestuur zit. Hier word ook de werking van de organisatie iets duidelijker. Want naast de opleidingen, zoals leren irrigeren, hoe compost gebruiken, etc. voorziet de organisatie ook middelen voor het verlenen van microkredieten. Zodat de boeren/boerinnen nodige aankopen of investeringen kunnen doen om hun boerderij te optimaliseren. Zo vraagt een vrouw een lening aan van 100 000 shilling (35,00 euro) om varkensvoeding te kunnen kopen. Een andere boer vraag een lening van 50 000 shilling (17,50 euro) aan om een geit aan te kopen.

De volgende dag gaan ze langs bij een nieuw lid van de vereniging. Als Annelies de boerderij ziet heeft ze het gevoel dat het nieuwe lid zeker niet zoveel werk verzet als Teo, want haar boerderij ziet er niet echt onderhouden uit. Als ze echter doorlopen naar een nabijgelegen boerderij van een boer die geen lid is merkt ze toch wel een groot verschil. Want deze boerderij is er nog erger aan toen. Je kunt dus zeker zien dat het nieuwe lid al veel verandering heeft gedaan en zich goed inzet. Ze heeft echter ook nog een zeer lange weg af te leggen.

Vervolgens gaan ze ook op bezoek bij een boer die graag lid wil worden van de vereniging. Maar om lid te worden moet je wel lidgeld betalen, het bedrag ligt rond de 15 000 shilling, dit is ongeveer 5,00 euro. Maar omdat ze andere levensbehoefte moet kunnen betalen krijgt ze geen kans om te sparen voor haar lidgeld.

Annelies, de cameraploeg, … beslissen de volgende dag om dit lidgeld voor de vrouw te betalen, zodat ze nu van start kan gaan om een nieuw leven op te bouwen. Natuurlijk krijg je meteen het gedacht, van dit is geen goede manier om aan ontwikkelingshulp te doen. Maar om het in Annelies haar woorden te zeggen: “ Het is zo gemakkelijk om te zeggen: Dat is niet de manier om iemand te helpen. Wij zijn het niet, wij hebben alles wat we nodig hebben. Ik vind het net iets te gemakkelijk om te zeggen: Nee, zo mag je mensen niet helpen, dat is te gemakkelijk, ze moeten er zelf voor werken. Ik denk dat er niets mis is met af en toe iemand heel concreet vooruit te helpen.”

Als laatste voorbeeld gaan ze op bezoek in een bergdorp. Want ook hier is de organisatie actief. Hier is de grond echter niet zo vruchtbaar dus heeft men hen geleerd om geiten, schapen, … te houden. Ook hebben ze hun Ierse aardappelen leren telen. Als dank maakt de groep een maaltijd klaar voor Annelies en Teo. Door het eten van de maaltijd besluiten enkele mannen om hun vrouw toch te laten deelnemen aan het project. Want omdat er mensen uit het buitenland naar hier komen voor het project en ook nog mee eten, moet het wel iets goeds zijn.

Annelies beslist dat ze ook nog een bijdrage wil leveren. Ze besluit een artikel te schrijven voor een nationale krant. Als ze het gepubliceerde artikel laat lezen is Teo heel ontroerd. Annelies hoopt dat door het artikel mensen weer gaan lezen over het project en hierdoor er weer meer mensen zich gaan aansluiten. Persoonlijk heb ik echter wel mijn bedenkingen, omdat net veel vrouwen analfabeet zijn en dus niet bereikt gaan worden. Al is het bereiken van een kleine groep nog steeds beter als niets!

“Als ik één ding mag hopen dat we met dit programma zullen doen, dan is het het beeld van de afhankelijke mensen in ontwikkelingslanden een beetje bijstellen en tonen dat zij in omstandigheden leven of moeten leven waar zij ook niet om gevraagd hebben. Dat ze er desalniettemin toch het beste van maken en er echt wel in slagen om heel veel te doen.“

Verslag, Christen Forum:De missie van een sterke vrouw.

Om te beginnen wil ik mijn visie geven over de titel van deze lezing. Want ik zie zelf twee mogelijke manieren om dit te interpreteren. In eerste instantie, en de meest logische gaat het over het werk dat Jeanne Devos in India verricht. Hoe ze blijft vechten voor haar ideologieën en ideeën. Maar naar mijn mening is Jeannne niet de enige sterkte vrouw in het verhaal. Maar ook alle vrouwen die werken als huishoudster en zich groeperen bij de organisatie om zo samen op te komen voor hun rechten. Want het is zeker niet zo evident dat deze mensen opkomen voor hun rechten, want er staan genoeg andere klaar om hun werk over te nemen zonder enige eisen.

In het begin van haar lezing heeft Devos het over armoede. Want de kloof tussen rijk en arm is nog steeds zeer groot. Armoede neemt toe en vormen van slavernij komen terug. Dit is nu net het probleem dat ze wil aankaarten, de vormen van slavernij is India. Meer bepaald vrouwen- en kinderslavernij, want ik de meeste landen blijft de man- vrouwverhouding in de armoede-ervaring zeer sterk. De vrouwen blijven altijd de armste onder de armen. !

Maar National Domestic Workers Movement wil hier verandering in brengen! Het is een experiment van armoedebestrijding door rechtvaardige arbeid.
Volgens de Wereldbank werken in India 90 000 000 vrouwen en kinderen als huiswerkers, zij hebben geen arbeidsrechten en dus ook geen stem.

20 jaar geleden is de NDWM ontstaan, in het begin gewoon luisterend naar deze huiswerkers en hun verhalen. Het begon in een kleine groep, maar deze breidde steeds meer uit. Momenteel bestaan er verschillende groepen onder NDWM, over India verspreid zijn er meer dan 10 000 groepen opgericht.
Ze hebben 3 doelstellingen waarrond ze werken:

·         Waardigheid van huisarbeid en menswaardigheid,

·         Rechtvaardigheid,

·         Zelfredzaamheid.

De NDWM werken in zelfhulpgeroepen. Deze groepen proberen zo veel mogelijk te bereiken in hun gebeid. Enkele voorbeelden van wat men al bereikt heeft:

·         Huisarbeiders krijgen een naam en waardigheid

·         Huishoudwerk is erkend in Nadu,

·         voor minimumloon in Karnataka en Kerala.

Naast deze 3 hoofddoelstellingen hebben ze ook nog 3 belangrijke campagnes uitgewerkt:

Tegen kinderarbeid:

Devos verteld ons het ontroerende verhaal van Sonu, een jongen van 10 die gestorven is tijdens zijn huishoudwerk. Naar aanleiding van dit voorval is sinds 2006 kinderarbeid onder de 14 jaar verboden op nationaal niveau.

Actie tegen mensenhandel:

Hiermee hebben ze bereikt dat de hele staat bewust is geworden van de gevolgen van mensenhandel. De mensenhandel in dienst van huisarbeid is zelfs gehalveerd.
Op dit momenten werken ze nog steeds aan de bewustwording van de mensen door het tonen van een film in de dorpen en scholen. Bovendien hebben ze ook een programma voor inkomensopbouw, zodat de vrouwen en kinderen de kans krijgen om iets te verdienen. En indien nodig heeft men een programma van kredietsparen zodat de vrouwen en kinderen de kans krijgen om vrij te kiezen.

Publieke opinie:

In India leeft de illusie dat kinderarbeid de oplossing voor armoede biedt, in de veronderstelling dat de kinderen dan toch eten en onderdak krijgen.
Maar niets is minder waar.

De beweging heeft ook twee speciale dagen: 09 januari: de dag van de huisarbeiders en 17 februari: de dag van de hoop voor kinderen.

Door de groei van de beweging streven ze ook steeds naar verdere uitdagingen. Twee recente voorbeelden van deze uitdagingen zijn:

Brugscholen: Kinderen die uit de arbeid komen, kunnen hier eerst wennen aan het schoolse leven voor ze echt naar school moeten;

Vluchthuizen: De kinderen die uit de arbeid gehaald zijn worden geweigerd in kindertehuizen omdat moeilijk handelbaar zijn door hun trauma’s. Hierdoor zijn er vluchthuizen opgericht waar ze een traumabegeleiding krijgen.

Meer informatie:

http://www.ndwm.org/
http://www.jeannedevos.org/

Sterke vrouwen in moeilijke situaties…

Leefwereld in beweging…

Van 15 september tot 12 oktober 2009 liep de reeks “leefwereld in beweging” op VIJFtv. Hier treden vijf bekende Vlaamse vrouwen een week lang in de voetsporen van sterke vrouwen in Burundi, Oeganda, Ecuador en Vietnam.

Tijdens deze week gaan ze meedraaien in het leven van deze vrouwen, je maakt dus kennis met de dagelijkse realiteit. Maar er wordt ook een blik gegeven op de ontwikkelingshulp, hoe beïnvloed deze hun leven, wat is er al verandert,wat moet er nog veranderen?

Hieronder vind je de 5 afleveringen met de Vlaamse vrouw die deelneemt aan het project:

·         Sandrine Van Handenhoven naar Burundi voor SOS Kinderdorpen

·         Evy Gruyaert naar Ecuador voor Max Havelaar

·         Roos Van Acker naar Burundi voor 11.11.11

·         Sophie Dewaele naar Vietnam voor Handicap International

·         Annelies Rutten naar Oeganda voor Trias

Gedurende deze week ga ik twee afleveringen kijken. Hier hoop ik vooral een beeld te krijgen van het leven voor de vrouwen in het land en wat men onderneemt om een betere toekomst te creëren.

Het programma is gerealiseerd in opdracht en door medefinanciering van de Belgische ontwikkelingssamenwerking, DGOS.

In 2000 ondertekenden 189 lidstaten van de Verenigde Naties de millenniumverklaring. Hierin staan 8 doelstellingen om de wereld te verbeteren tegen 2015. De doelen moeten een einde stellen aan ongelijkheid, armoede, ziektes en milieuproblemen.

Ook België ondertekende de verklaring. Maar wat doet België voor ontwikkelingssamenwerking? En wat gebeurt er concreet overal in de wereld? VIJFtv stuurde daarom vijf bekende vrouwen naar ontwikkelingsprojecten wereldwijd.

De missie van een sterke vrouw…

Naast de reportage ga ik ook naar een lezing van Jeanne Devos. Deze lezing zal gaan over de missie van een sterke vrouw. Jeanne Devos is al jaren actief in India, hier vecht ze samen met andere voor de rechten van huisvrouwen. Ik denk dat deze lezing een nuttige aanvulling geeft omdat je hier een getuigenis krijgt van een vrouw die zicht al jaren lang inzet aan de andere kant van de wereld, in een land dat niet haar land is. Hier krijg je natuurlijk een ander zicht als de reportage je kan geven omdat zij slechts één week actief zijn. Ik ben zeer benieuwd naar het werk en de drijfkracht van Jeanne Devos.

Verslag, bezoek aan het psychiatrisch museum in Gent...

Het museum was opgedeeld in twee delen, het eerste deel was het vaste deel, dus het deel over de geschiedenis van psychiatrie. Het tweede deel was een tijdelijke tentoonstelling over het geheugen van de CM.

Het deel “ Uit het geheugen”was ook zeer interessant en aangrijpend. Want het is nu eenmaal zo dat ons geheugen niet feilloos is. Bovendien is het ook zeer erg als mensen te maken krijgen met ziekte zoals Alzheimer, zowel voor de patiënt als de omstaande. Want wat doe je als je eigen moeder je niet meer herkent?

De link met de vaste tentoonstelling is voor vele misschien niet meteen duidelijk. Maar doorheen de geschiedenis heeft men veel testen gedaan op onze hersenen om te ontdekken waar fouten, gaten, … konden zitten die ziekte beelden konden veroorzaken. Dit was dus ineens ook de eerste stap naar psychiatrisch onderzoek. Er is dus degelijk een link tussen ons geheugen en de geschiedenis van de psychiatrie.

Museum Dr. Guislain…

Wie was deze man? Jozef Guislain werd geboren in Gent in februari 1797 in een milieu van architecten. Hij besloot echter om een andere richting uit te gaan en gaat geneeskunde studeren een de Ecole de Médecine. Op een leeftijd van 22 jaar krijgt hij al de titel van doctor in de geneeskunde. Maar het duurt nog enkele jaren voor hij zich gaan specialiseren in de geestesziekten.

Hij onderzocht de oorzaak in de psyche maar ook de hersenen bestudeerde hij op grondige afwijkingen. Voor de ontwikkeling van zijn therapie baseert hij zich op zijn Franse voorgangers Philippe Pinel en Jean-Etienne Dominique esquirol. Zij hadden ene morele behandeling uitgebouwd als een vorm van therapie. Dr. Guislain ijverde er ook voor om de patiënten zo veel mogelijk aan het werk te houden. Want hij zag de leegheid als een mogelijke oorzaak van een psychose.

Met zich architecten achtergrond nam hij in 1824 mee aan een wedstrijd voor een ontwerp van een instelling voor geestensgestoorden. Hij had een zeer duidelijke visie. De instelling moest in een rustige omgeving liggen en de gebouwen moesten rust, vrijheid en veiligheid uitstralen. Hierin speelde zeker een achterliggend idee mee: “ de mens is van nature goed, maar de maatschappij maakt hem slecht.” Er is dus een terugkeer naar de natuur nodig.

1851 kwam het Gentse stadbestuur over de brug en er werd een nieuw psychiatrisch centrum gebouwd. In 1856 opende het instituut zijn deuren met als hoofdgeneesheer Dr. Guislain. Deze instelling is nu jaren later nog steeds bestaand: het museum Dr. Guislain.

Geschiedenis

In de oudheid werden geestesziekten toegeschreven aan bezetenheid door goden of demonen. Tot ver in de renaissance heerste in West-Europa de opvatting  van de demonologie. Dit leidden tot exorcisme, heksenjachten, ketening, … van geesteszieken en gedragsgestoorde. Want zij vormde een bedreiging ten opzichte van hun omgeving.

Pré- psychiatrische zorg, de mensen die echter voor niet veel problemen zorgde werden vaak door de eigen familie opgevangen. Al is het maar de vraag of je hier echt van een goede verzorging kon spreken. Rond 1200 zijn er de eerste gasthuizen ontstaan waar men terecht kon. Deze waren vooral bedoeld voor de arme zieken, er werd een onderscheid gemaakt tussen arme bejaarden, dolle ( krankzinnige) en lepra patiënten. Voor de dolle maakte men aparte “dollhuisje” dit waren verplaatsbare isoleerkamers.

1191 is het eerste Europese dolhuis opgericht voor de zwaar dolle, het Sint-jan- in- de- Olie.

Vanaf de 19^de eeuw heeft de psychiatrie verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. Vooral voor het aspect van de oorzaken van de vele vormen van geestesziekten. Pas in de tweede helft van de 19^de eeuw, nadat de psychiatrie tot een geneeskundig vakgebied werd gerekend, konden geleidelijk aan afzonderlijke ziektebeelden met een bepaalde oorzaak, beloop en behandeling worden onderscheiden.

Bad- en bed verpleegkunde, dit was hoe men in het begin van de 20ste eeuw aankeek naar psychiatrie. Men dacht dat men geestenstoornissen op dezelfde manier kon genezen als andere ziektes. Bij bedverpleegkunde lag de geesteszieke de hele tijd in bed. Hierdoor kreeg men rustige patiënten omdat men niet het gevoel van opsluiting had, maar het nadeel hiervan was dat men te maken kreeg met doorligwonden, verveling en afzondering. De dokters krijgen hier wel een betere kans om de patiënten te observeren.
Bij badverpleegkunde dacht men dat als men de mensen lang genoeg in het water zetten dat men hiermee de geest kon genezen. Zo werden mensen vaak dagen opgesloten in een bad of werden ze in een soort lift opgesloten terwijl en water over hen heen stroomde.

Na de WO II is de wetenschappelijke fundering van de psychiatrie verbeterd. Maar in de jaren ’60 ontstaat er een nieuwe groepering “ Antipsychiatrie”. Hier word de autoriteit van de alwetende psychiater sterk en het feit dat het een puur medische aangelegenheid sterk in vraag gesteld. Men is van oordeel dat de oorzaak niet in de hersenen te vinden is maar wel in de verziekte sociale relaties. Men gaat hier experimenteren met therapeutische gemeenschappen.

Vele deelgebieden hebben zich dan ook binnen het kader van de psychiatrie ontwikkeld. Tegelijkertijd heeft men zich vanuit andere disciplines, zoals de psychologie, de (ortho)pedagogiek, de sociologie en de andragogiek, toenemend beziggehouden met vele vormen van psychosociaal disfunctioneren, die slechts voor een deel op het gebied van de psychiatrie liggen. Vanuit deze andere disciplines worden vele bijdragen geleverd aan de psychiatrie en aan diverse behandelingsmethodieken.

Hedendaags

Hier bij ons heeft de psychiatrie al een zeer sterke vordering doorgemaakt. Zelfs in het gerecht heeft men hier specialisten voor en is er een samenwerking met psychiatrische instellingen die mensen gaan opvangen in plaats van deze mensen op te sluiten in een gevangenis.

Maar dit is echter zeker nog niet overal zo! In het museum zijn ook foto’s beschikbaar van mensen uit deze tijd die vastgeketend zitten omdat leiden aan één of andere psychose. De plaatselijke bevolking is nog lang niet op het punt waar wij staan en ervaren deze patiënt als een gevaar voor de samenleving. Dus ze zien geen andere oplossing.

Als slot zou ik willen afsluiten met een tekstje dat je ook op een muur van het museum kan terug vinden:

“ De toenemende vraag naar specifieke geestelijke gezondheidszorg voor specifieke kwalen heeft misschien minder te maken met een reële toename van mensen met een psychische problemen dan met een voortschrijdende ‘ ziek’ verklaren van meer en meer aspecten van onszelf” ( Erwin Mortier)

Bijlagen:
Badverpleegkunde.JPG (4.8 MB)   
bedden.JPG (4.8 MB)   
dwangbuis.JPG (4.7 MB)   
gangen.JPG (4.8 MB)   
heden.JPG (4.7 MB)   
ingang.JPG (4.6 MB)   
isoleercel.JPG (4.8 MB)   
materialen.JPG (4.8 MB)   
toedienenGeneesmiddelen.JPG (4.7 MB)   
waterstort.JPG (4.8 MB)   

Iedereen weet dat gezondheids- en welzijnszorg niet altijd even ver stond zoals nu. Deze week ga ik wat dieper ingaan op de geschiedenis van de psychiatrie. Persoonlijk heb ik niet zo een best beeld van de oude psychiatrische denk- en handelswijze. Ik denk persoonlijk wel dat mijn bezoek aan het psychiatrisch museum in gent. Of dit echter ook zo gaat zijn is nog afwachten.

De expo in Brussel
http://www2.vlaanderen.be/duurzameontwikkeling/WatIsDO.htm

http://www.taxtalk.be/nl/2009/11/17/nederland-voert-kilometerheffing-in/

InfoBrochure CO2, Expo, DIT IS ONZE AARDE 2!

Duurzame ontwikkeling? ? ?

Omdat ik nog niet helemaal tevreden was met mijn bezoek aan het museum ben ik zelf ook nog opzoek gegaan naar voorbeelden van duurzame ontwikkeling. Want eigenlijk bleef het allemaal toch een beetje vaag…
Op de site http://www2. vlaanderen.be heb ik hier enkele zeer goed uigewerkte voorbeelden van gevonden. Op deze site heb ik ook een meer concretere invulling gevonden van wat men verstond onder dit duurzaam ondernemen:

"Duurzame ontwikkeling is de ontwikkeling die voorziet in de behoeften van de huidige generatie zonder de mogelijkheden van toekomstige generaties om in hun behoeften te voorzien in gevaar te brengen".

Op de site kun je 12 fiches raadplegen waar men heel mooi de projecten bespreekt. Wat doet men nu juist? Wat wil men bereiken, welke doelstellingen heeft men gesteld? En hoe gaat men dit evalueren? Neem hier dus zeker eens een kijkje…    http://www2.vlaanderen.be/duurzameontwikkeling/WatIsDO.htm

De operationele projecten zijn:

1. duurzaam bouwen en wonen
2. maatschappelijk verantwoord ondernemen
3. educatie voor duurzame ontwikkeling
4. duurzame landbouw
5. milieu en gezondheid
6. duurzame mobiliteit
7. duurzaam omspringen met water
8. duurzame productie- en consumptiepatronen
9. wetenschappelijk onderzoek en innovatiebeleid
10. duurzame ruimtelijke ontwikkeling
11. gender
12. wereldwijde bestrijding van HIV/aids
    
    
    
    Actualiteit

Op dit moment denk ik dat iedereen ook al vernomen heeft dat er in Nederland vanaf 2012 rekeningrijden zal worden ingevoerd… In het kort komt het erop neer dat de mensen zullen moeten betalen per kilometer dat ze rijden. Verwachte effecten

Men heeft veel verwachtingen voor dit project:

• Meeste autobestuurders betalen minder. Volgens Minister van Verkeer Camiel Eurlings (CDA) zal 59 procent van de automobilisten minder moeten betalen. Voor 25 procent blijven de kosten gelijk en 16 procent betaalt meer; en volgens Nederlands Minister van Financiën Wouter Bos (PvdA) is het systeem voor de overheid budgettair neutraal.
• Minder autokilometers. De Nederlandse regering hoopt met de kilometerheffing het aantal gereden kilometers met 15 procent terug te dringen. Daardoor zou het aantal files halveren.
• Meer openbaar vervoer. Men denkt dat 6 procent meer gebruik gemaakt zal worden van het openbaar vervoer.
• Meer mensen op de motor. Omdat de kilometerheffing niet geldt voor motoren, zullen meer mensen hiervoor kiezen als transportmiddel.
• Minder verkeersslachtoffers. Doordat de verkeersdruk zal verminderen, zal een kilometerheffing de verkeersveiligheid in Nederland bevorderen. “Het kan, afhankelijk van de gekozen variant, een besparing van 20 tot 40 verkeersdoden per jaar opleveren”, zegt de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid (SWOV).
• Milieuwinst. De Nederlanders schatten dat de CO2-uitstoot met 10 procent zal dalen.

En net om deze laatste reden vind ik persoonlijk dat dit ook een wet is die de duurzame ontwikkeling ondersteund.

Door een fout tijdens het toevoegen van de foto's heb ik deze als bijlage toegevoegd.

Natuurlijk stellen wij net als iedereen vast dat het milieu wordt aangetast, de natuurlijke rijkdommen uitgeput raken en de kloof tussen Noord en Zuid almaar groter wordt. Wij begrijpen dat dit alles het gevolg is van een voorbijgestreefd ontwikkelingsmodel en dat een grondige verandering van ons individuele en collectieve gedrag onvermijdelijk is. En wij scharen ons achter het concept van duurzame ontwikkeling, dat precies het thema vormt van deze tentoonstelling.

Duurzame ontwikkeling is echter meer dan natuurbescherming of strijd tegen de opwarming van de aarde. Ze heeft maar zin als ze een antwoord biedt op de noden van de mensheid. Want daar gaat het om: om de mensheid, om haar ontwikkeling, zelfs om haar overlevingskansen. Wij wijzen dan ook geen schuldigen aan en zijn niet van mening dat de oplossing bestaat in een hypothetische terugkeer naar een geïdealiseerd verleden, dat trouwens alleen maar bestaat in de hoofden van degenen die deze stelling verdedigen.

Integendeel, wij geloven dat de vooruitgang nog niet is afgeschreven en dat de mens creatief genoeg zal zijn om oplossingen te vinden voor de uitdagingen die zich aandienen. De Aarde is ons dierbaar, maar dan als bakermat voor de menselijke samenleving.

Kortom, onze kijk op ecologie en duurzame ontwikkeling is humanistisch van inslag. Op deze tentoonstelling over de Aarde staat de mens in het middelpunt.

Bespreking

Deze inleiding geeft al een mooi antwoord op mijn vraag, hoe zien zij duurzame ontwikkeling en welk nut kan dit hebben.

Dit is de tweede tentoonstelling die men houdt, in 2008 heeft men de tentoonstelling dit is onze aarde gehouden, hier kwamen zeer veel mensen op af. Maar het is zo een complex thema dat je het maar heel even kan aanraken en zeker niet helemaal. Er kwamen veel vragen binnen op een vervolg van deze eerste tentoonstelling. Men heeft er toen voor gekozen om zich meer te richten naar één element: “de strijd tegen de opwarming van de aarde.” Dit is dus de tentoonstelling die ik ben gaan bezoeken samen met Meliha en Elien.

De opwarming van de aarde is een zeer complex probleem dat je niet zomaar kan noemen in één zin. Het is een probleem dat is ontstaan door verschillende aspecten en momenten. Om dit aan te tonen heeft men gekozen om de tentoonstelling op te delen in 4 delen:

·       Tijd van de aarde

·       Tijd van de mens

·       Raar –weer-tijd

·       Tijd voor actie

Het zijn net deze twee laatste onderdeel waarvoor ik naar Brussel ben geweest, tijd voor actie. Maar de voorgaande elementen zijn zeker niet minder belangrijk deze ga ik dus ook kort even bespreken.

Tijd van de aarde

Wij kunnen het ons zeer moeilijk voorstellen, dat er slecht een aarde zou zijn, een aarde die niet bewoond zou zijn door mensen. Wij kunnen ons niet voorstellen dat wij geen permanente nadruk hebben gelegd op de aarde, dat wij onze sporen altijd zullen nalaten, maar niets is minder waar.

De aarde is 4,6 miljard jaar gelden ontstaan. Er wordt zelfs gezegd dat ze nu aan de helft van haar leven zou zitten. Er zijn theorieën die beweren dat de aarde tussen nu en 4 à 5 miljard jaar zal uitsterven, vernietigd zal worden door de zon.

Zowel het klimaat als de continenten van de aarde wijzigen gedurende deze miljarden jaren regelmatig van uitzicht. Uit deze reeks van onvoorspelbare catastrofen is uiteindelijk de mens ontstaan.

De aarde is heel haar leven lang blijven evolueren, dat doet ze zelfs nu nog steeds. Alleen ging dit vroeger veel langzamer, de evoluties vormden zich rustig. Nu dat de mens rondloopt op de aarde vormen deze revoluties zich steeds sneller, mede door de levensstijl van de mens.

Hieronder een kleine schets van de evolutie van onze aarde.

Schets van de aarde als bijlage.

Tijd van de mens

De aarde heeft de mens altijd haar ritme opgelegd, tot in onze tijd toe. Omstreeks 1950 is alles uit zijn voegen gebarsten: bevolking, productie, verbruik en afval! Sindsdien lopen aardtijd en menstijd uit elkaar, met alle voor- en nadelen van dien.

Foto’s vuistbijl tot microchip als bijlage.

In deze twee afbeeldingen kun je de hele evolutie van de mens afbeelden. De vuistbijl die staat voor hoe de mens vroeger zelf al het werk deed en de microchip die de mens nu gebruik voor grote machines etc. die ingeschakeld worden om het werk voor ons te doen. Al is deze veralgemening niet helemaal juist, want door de evolutie is de kloof tussen rijk en arm veel groter geworden!

Een voorbeeld hiervan is onderstaande foto. Het stelt de wereld voor, maar niet de wereld zoals hij er gewoon uitziet. De grote van de landen is hier afhankelijk van het percentage van de inwoners dat geen toegang heeft tot veilig drinkbaar water. Hoe meer inwoners dus geen toegang hebben hoe groter het land.

Foto wereld drinkbaar water als bijlage.

Om het in deze lijn door te trekken gaan we ook eens kijken naar de voedingspatronen van mensen. Onderstaande foto’s tonen zeer goed de tegenstelling.

Foto gezinnen als bijlage.

Als je kijkt naar het rijke gezin zie je heel veel voeding, ongeacht van war het moet komen, het seizoen,…  Door net aan deze consumptie te doen ga je de opwarming van de aarde in de hand spelen, want het kweken van producten buiten seizoen, het transporteren van producten,… draagt allemaal bij tot de opwarming van de aarde.

Als je dan kijkt naar het andere gezin zie je dat zij geen overvloed aan eten hebben. Al lijken ze ook niet meteen een tekort te hebben. Hier zie je wel verse producten die niet de hele wereld zijn rondgereisd en gewoon geoogst volgens seizoen. Hierdoor is hun bijdrage aan de opwarming van de aarde een stuk kleiner!

Deze voedingsconsumptie is maar 1 voorbeeld van ons gedrag dat bijdraagt tot de opwarming van de aarde. Denk maar aan op vakantie gaan, het nemen van vliegtuigen, ons verplaatsen naar het werk, het gebruik van de computer,… Je zou dus kunnen zeggen dat heel onze manier van leven bijdraagt tot de opwarming van de aarde!

Het weer vandaag… en morgen ( raar-weer tijd)

De opwarming is een gevolg van de manier waarop wij omgaan met de bronnen van de aarde, de evolutie van het klimaat is van levensbelang voor de toekomst van de planeet, niet alleen voor de fauna en flora, maar ook voor de mens!

We zijn er als mens nog lang niet in geslaagd om alle dieren en planten die er bestaan in kaart te brengen. En als we niet oppassen gaan veel van deze dieren en planten uitsterven voordat we ze hebben kunnen ontdekken!

Hieronder enkele voorbeelden van wat zou kunnen gebeuren:

Bijlagen:
drinkwater.JPG (4 MB)   
gezin1.JPG (5 MB)   
Gezin2.JPG (4.5 MB)   
microchip.JPG (4.3 MB)   
OERANOETANG.jpg (18.9 KB)   
olifant.JPG (4.7 MB)   
PIKA.jpg (18.2 KB)   
tijdslijndeel1.jpg (70.5 KB)   
tijdslijnDeel2.jpg (45 KB)   
vuistbijl.JPG (4.5 MB)   

Woensdag, 04 november 2009, 09h00 op de trein naar Brussel Noord…

Wat is duurzame ontwikkeling en welk nut kan dit hebben voor ons en voor de toekomst?
Dat is de vraag die ik mij stel! Natuurlijk weet ik ook wel dat de mens op dit moment zeer veel energiebronnen gebruikt  en dat deze niet allemaal onuitputtelijk zijn. Maar hoe kan het dan beter? En is iets anders ook wel echt beter? Is het praktisch haalbaar wat men voorstelt?

Bovendien vraag ik mij af wat ik juist ga zien op deze tentoonstelling. Hoe gaat men dit kaderen? En Hoe kan men dit laten zien? Ik ben echt wel benieuwd naar wat ik tezien ga krijgen! Hoe bekijkt men hier duurzame ontwikkeling?

Bronnen Week 5

http://nl.wikipedia.org/wiki/Algerije

http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk

http://www.afrikatour.nl/landengegevens/Algerije/algerijegegevens.htm

http://geschiedenis.vpro.nl/dossiers/40008185/

Encarta Winkelprins: Zoektermen Koloniën, Algerije

http://nl.wikipedia.org/wiki/Bosni%C3%AB_en_Herzegovina

http://nl.wikipedia.org/wiki/Joegoslavi%C3%AB

http://nl.wikipedia.org/wiki/Josip_Tito

Encarta Winkelprins: Zoektermen Bosnië, Joegoslavië en Tito

Verslag, Bosnië en de waarheid

Deel 1, waarheid

Een zeer aparte, maar nog steeds zeer aangrijpende aflevering. Maar wat maakte deze aflevering dat net zo apart? Voor mij was het dat men nu niet inging op problematiek dat er zich in dat specifieke land had afgespeeld maar naar het zoeken naar de waarheid. Net omdat de waarheid rond Bosnië, zijn geschiedenis, zijn burgeroorlog, etc. nog niet gekend is, is dit het perfecte voorbeeld om aan te geven hoe moeilijk het is om de waarheid te kennen. Want zoals je merkt heeft iedereen zijn eigen waarheid, ook zijn het journalisten die naar eigen zeggen een zo objectief mogelijke waarheid na streven. Maar als mens wordt je altijd gekleurd door alles wat jij meemaakt en uit welk standpunt jij iets bekijkt.

Wat mij bijblijft van de journalisten die ze terug opgezocht hebben is vooral dat je niet veel keuze hebt wat je doet. Zo heb je bijvoorbeeld ons hoofdpersonage, hij werd na het schrijven van een artikel met de dood bedreigd. Wat doe je dan als mens? Je kiest om te leven en indien mogelijk ook nog zonder je eigen idealen op te moeten geven. Voor hem was de beste keuzen dus om te vluchten, want een artikel schrijven waar voor hem geen waarheid in zat om zijn vorig artikel te doen vergeten zat er voor hem niet in.

Maar ook de twee journaliste deed wat ze moest doen om te kunnen blijven overleven. Ze volgde de groep, ze deed wat de andere deden. In het begin weliswaar zonder dit te beseffen, maar na der hand omdat ze niets anders meer kon doen. Als ze er nu op terug kijkt vindt ze dat ze afschuwelijke dingen geschreven heeft, dat ze een verschrikkelijk mens was. Maar in die tijd had ze geen andere keuze.

Ook bij de andere journalisten zie je ook dat zij getracht hebben om de waarheid zo zuiver mogelijk weer te geven, maar dat dit niet zomaar gaat. Dat er altijd manieren zijn geweest om dit tegen te gaan en dat ze zich daarbij moesten neerleggen. Of dat ze zonder dit te beseffen ook hun eigen visie hadden.

Het meest “aangrijpende” stuk vind ik wanneer een van de journalist verteld dat hij na zijn deelname aan de oorlog zich niet meer als een journalist kon zien. Want hij vond dat hij het recht niet meer had om te praten over wat goed en fout was. Wat mensen verkeerd hadden gedaan en over moreel niet te tolereren was. Want zelf had hij in de oorlog dingen gedaan en moeten doen die niet door de beugel konden. Dus hij was voor zijn eigen zijn recht tot journalistiek kwijt.

Na de aflevering zit de presentator nog samen te discussiëren met twee historici, over hoe je nu de waarheid achterhaalt en of er zoiets bestaat als de waarheid. Ik vind dat in deze discussie zeer veel dingen gezegd worden die wel kloppen. Zoals het feit dat je niets mag veralgemenen. Zoals WOII, maar je zou ieder incident apart moeten bekijken en zo kunnen zeggen dit is er gebeurd, die persoon heeft dit gedaan, die persoon heeft het zo ervaren, die invloeden heeft het gehad op die persoon. Want enkel als je alles zo gaat bekijken ga je dicht bij de waarheid komen. Want wat deze waarheid nu juist is nog afhankelijk van de plaats waarvan je het verteld, in welke tijd je het verteld en vanuit welke ogen… Zoals de presentator het zegt, de waarheid is glibberig! Maar toch vind ik dat in de afleveringen die ik gekeken heb ze echt hun best hebben gedaan om een zo totaal mogelijk beeld te geven en zo ook zo dicht mogelijk naar de waarheid aan te leunen.

Deel 2, de geschiedenis van Bosnië

In de aflevering komt eigenlijk zeer weinig voor over de geschiedenis van Bosnië zelf. Als ik opzoek ga naar informatie over wat er zich hier juist allemaal heeft afgespeeld, merk ik dat dit geen gemakkelijke zoektocht is. Want veel informatie krijg je absoluut niet aangeboden.

Persoonlijk denk ik ook omdat dit nog vrij recent is, en dat het moeilijk is voor de mensen om hierover te praten. Het conflict ligt voor vele nog heel gevoelig en hierdoor kun je geen genuanceerd beeld krijgen.

In de aflevering komt Tito wel aanbod wie was deze man? En waarom is hij belangrijk? Om dit even te kaderen begin ik met een kort geschiedenis overzicht.

Als we naar de geschiedenis van Bosnië gaan kijken moeten we eigenlijk gaan kijken naar de geschiedenis van Joegoslavië. Deze republiek is gedurende de geschiedenis een staat geweest met wisselende Zuidoost Europese landen uit de Balkan.

	Het 1ste Joegoslavië: 1918 – 1929: het Koninkrijk der Serviërs, Kroaten en Slovenen; 1929 – 1941: Koninkrijk Joegoslavië, tot dat het door de Duitsers ontmanteld werd.
	Het 2de Joegoslavië: 1943 – 1992: Dit was de bekendste communistische staat onderleiding van Tito; 1943 – 1945: Federale Democratische Republiek Joegoslavië; 1945 – 1963: Federale Volksrepubliek Joegoslavië; 1963 – 1992: Socialistische Federale Republiek Joegoslavië.
	Het 3de Joegoslavië: 1992 – 2003: Uit de Joegoslavische oorlog ontstond deze laatste Joegoslavische staat, bestaande uit Servië en Montenegro: De Federale Republiek Joegoslavië.

Voor een meer gedetailleerd verslag van wie deze Tito nu was die de Joegoslavië leidden van 1943 tot 1992 volg je deze link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Josip_Broz_Tito.

Zoals je kunt zien is Bosnië sinds 1992 geen lid meer van Joegoslavië. Dit kwam omdat de meerderheid van de bevolking op het referendum van 1 maart 1992 koos voor de onafhankelijkheid. Maar ondanks deze meerderheid was er ook nog een groot deel van de bevolking dat tegen deze onafhankelijkheid was. Omdat in die tijd Bosnië de plaats was waar heel veel verschillende nationaliteiten uit het vroegere Joegoslavië woonden. Na het uitroepen van de onafhankelijkheid van Bosnië en Herzegovina in april van 1992 brak dus ook de burgeroorlog uit.

Na internationaal ingrijpen eindigde de Burgeroorlog in 1995 met het verdrag van verdrag van Dayton. Het land is sindsdien verdeeld in twee gehelen: De Moslim-Kroatische Federatie en de Servische Republiek.

Waarom spreekt nationalisme mensen zo fel aan? Dit is een vraag die men stelt in de reportage. Ook ik stel mezelf deze vraag weleens en denk ik aan ons conflict, waarom zijn er zo veel Vlamingen die zich zo optrekken aan de Vlaamse leeuw? Waarom is er zo een verschil tussen Vlaanderen en Wallonië en waarom laten de mensen zich zo meesleuren in deze gedachten?

1992 - Bosnië en De Waarheid

Een tweede reden is de zin: “ Als iets geschiedenis is geworden, is het daarmee dan ook de waarheid?” De verschillende reportages hebben mij allemaal al zo een breed beeld gegeven waardoor ik nooit kon zeggen wie nu goed was of fout… Er zijn altijd meerdere kanten aan een verhaal, en ik denk dat dit iets is wat ook weer deze aflevering zeer goed naar voor gaat komen. Want is het omdat één groep de gebeurtenis zo in onze geschiedenis laat komen dat dit ook allemaal zo is gebeurt? Of zijn er nog andere verhalen die we niet kennen? En hoe kun je nu net de volledig waarheid ooit kennen?

Inhoud van de aflevering:

1958: Frankrijk – Algerije

Wat mijn onmiddellijk weer opviel na het kijken van deze aflevering is dat je bijna niets zwart-wit kunt bekijken. De vraag wie was fout is bijna niet te beantwoorden… Want zowel Frankrijk als het FNL (Front de Libération Nationale’) in Algerije heeft daden gesteld die niet acceptabel zijn. En ook dit geeft deze aflevering van In Europa weer zeer goed weer.

In de aflevering komen 4 belangrijke personages voor die samen zorgen voor een totaal beeld van wat er zicht toen afspeelde. Het was weer een aflevering vol medeleven, ongeloof, choquerend, etc.

Jean Pierre Frapoli

Het eerste belangrijke personage uit de reportage, was een “pieds noirs”, een Europese inwijkeling. Zijn familie was jaren geleden naar het Franse Algerije gekomen om er hun geluk te beproeven. Deze Europese inwijkelingen kregen allemaal de Franse nationaliteit, ook al waren ze soms nog nooit in Frankrijk geweest.

Als je hem hoort vertellen over zijn jeugd denk je onmiddellijk aan “leven als God in Frankrijk”. Zon, zee, strand en een vreedzame samenleving met de inheemse bevolking, zo heeft deze man zijn jeugd doorgebracht. Zijn vader was burgemeester van het dorp en zijn moeder was een vroedvrouw, die over veel aanzien van de plaatselijke bevolking beschikte. Hij zelf ging naar een plaatselijke school en kreeg les van een Algerijnse leerkracht. Maar zijn sprookjes leven kwam plots tot een einde toen een plaatselijke groepering van het FLN zijn vader ombracht. Want zijn vader was door zijn burgemeesterschap de “pieds noirs” een van de grootste doelwitten van deze groepering in het begin van de oorlog. Na de aanslag kreeg de familie wapens om zichzelf te beschermen van het Franse leger. Hij heeft toen in een tijd van pure angst geleefd, want ze kregen geen bescherming van het Franse leger in tegen stelling tot de echte Fransen of de rijke “pieds noirs”. Hij verteld over de manier waarop het FLN zijn slachtoffers vermoordde, ze sneden vrouwen, mannen, kinderen en zelfs baby de keel over, de Kabilische glimlach.

De strijd van deze FLN was misschien wel voor het goede recht van zelfbeschikzaamheid, maar hun aanslagen richtte zich wel tot mensen die ook geboren en getogen waren in Algerije en zelfs tot Algerijnen die zij bezagen als afvallige Algerijnen.

Embleem van de FLN

Maar er kwam weer verandering toen de nieuwe president van de vijfde republiek ( de kolonies),De Gaulle aan de macht komt en zijn bekende toespraak houdt in Algerije. “ Ik heb u begrepen, Leven het Franse Algerije!” Het Franse leger was erin geslaagd om de macht terug te krijgen in Algerije en de vrede te bewaren. Met het spaargeld van de overleden vader besloot de moeder van Jean Pierre om een kraamkliniek op te richten.

Maar om deze staat van vrede te beware koste te veel geld, mankracht en moeite. Dus De Gaulle begon aan vredesbesprekingen met het FLN, tot grote ergernis van het Franse leger en de plaatselijke Franse bevolking. Volgens Jean Pierre liep toen alles uit de hand, want het Franse leger begon zich terug te trekken. Hierdoor was de veiligheid van de plaatselijke Franse en pieds noirs niet gewaarborgd. Er verdwenen maar liefst 5 tot 10 personen per dag.

Op 19 maart 1962 kondigde De Gaulle de onafhankelijkheid van Algerije aan. De situatie werd zo erg dat alle pieds noirs en de ingeweken fransen op de vlucht gingen. Ze vertrokken met de boot een één koffer met hun belangrijkste bezittingen richting Frankrijk, waar vele van de pieds noirs nog nooit waren geweest. Jean Pierre herinnert zich vooral het niet warme onthaal in Frankrijk en het racisme t.o.v. deze pieds noirs.

President De Gaulle

Henri Alleg

Algerije was niet zomaar een kolonie, het was een onlosmakelijk deel van Frankrijk. In die tijd dachten alle Franse dat Algerije een verlengstuk van Frankrijk was. Want als kind op school leerde je ook dat Algerije een departement van Frankrijk was, waar alle inwoners over dezelfde rechten en plichten beschikte als de Franse bevolking.

Wereldkaart, Algerije

Maar toen Henri van de boot afstapte in Algerije viel één ding hem meteen op. Er liepen kinderen van 9 à 10 jaar rond op hun blote voeten, in versleten kleren, te vechten wie de koffers van de blanke mocht dragen. Hij begreep niet waarom deze kinderen er zo erg aan toe waren, want hij had net zoals alle andere Franse geleerd dat de Algerijnse bevolking dezelfde rechten en plichten had. Maar waarom gingen ze dan niet naar school?

Henri Alleg

Hij had snel door dat alles wat hem op school was geleerd over Algerije niet waar was. Hij raakte bevriend met enkele Algerijnen en trok zich hun lot aan. Hij wilde helpen en besloot dat het vertellen van de waarheid de beste manier was. Hij richtte een krant op, het enige oppositieblad in Algerije. Hierin stelde hij de misstanden aan de kaak. Want de Europeanen wisten bijvoorbeeld niet dat de Algerijnen niet dezelfde rechten hadden, dat ze minder loon kregen als de pieds noirs of de echte Franse. Ze waren niet op de hoogte van de grote onrechtvaardigheid en ongelijkheid.

De Algerijnen kregen steeds meer onvrede met hun situatie, vanuit hun standpunten van vrijheid, gelijkheid en zelfs opstand stelde ze veranderingen voor. Om zo naar een nieuwe situatie te gaan en in discussie te gaan met het Franse bestuur. Maar het Franse bestuur wilde niet ingaan op deze vreedzame en intellectuele opstand.

De Amerikanen hadden in 1942 hun uitvalsbasis in Algerije gevestigd, en beloofde ze de Algerijnse leiders min of meer onafhankelijkheid bij het einde van de Wereld Oorlog. De Algerijnse troepen hebben dan ook zij aan zij gevochten met de Fransen om Hitler te overwinnen. Maar eens de Franse weer baas in eigen land waren lieten ze duidelijk verstaan dat Algerije een onderdeel van Frankrijk bleef. Hierdoor zagen deze troepen geen andere oplossing dan aanslagen te plegen om zo hun onafhankelijkheid te bekomen.

Het Franse leger gebruikte alle mogelijkheden om deze stedelijke guerrilla van de FLN de kop in te drukken. Ze bezagen iedereen als mogelijke verdachten, het was dus een oorlog tegen de plaatselijke bevolking. Om informatie in te winnen was iedere methode geoorloofd.

De krant van Henri Alleg werd in 1955 wegen staatsondermijnende acties, Henri vluchtte maar werd in 1957 opgepakt en naar geheime martelgevangenis gebracht. Hier onder ging ook hij talloze pogingen van het Franse leger om hem te laten praten doormiddel van verschillende marteltechnieken. Hij kreeg zelfs ook een waarheidsserum toegediend. Maar hij is niet gekraakt, omdat hij naar eigen zeggen erop voorbereid was dat hij gemarteld zou worden als ze hem zouden vinden. Hij wist wat er ging gebeuren en dit maakte hem sterk. Bovendien was hij ervan overtuigd dat het een grote schande zou zijn als hij zou praten.

Henri was erin geslaagd om een verslag van zijn martelgang de gevangenis uit te smokkelen. Het stuk verscheen in Frankrijk onder de naam “ La Question”. Het werd een bestseller, het grote publiek in Frankrijk hoorde voor het eerst over de werkelijke gang van zaken in Algerije. De al al bestaande protesten tegen de oorlog een Algerije werden alleen maar groten. De Franse regering besloot toen om alle aantijgingen van Alleg tegen het Franse leger te verbieden wegen demoralisering van de troepen. Maar het was toen al veel te laat.

 
Het boek, La Question.  

André Chardier & Paul Aussaresses

Beide mannen hebben tijdens de oorlog dienst gedaan voor Frankrijk in Algerije, ze vertellen over wat ze gezien en gedaan hebben.

André Chardier was jong en communist in 1955, het was voor hem dan ook meer als logisch, al het vaderland je roept, dan ga je! Hij is 7 kameraden verloren toen hij is een hinderlaag was gelopen. Vanaf toen was hij duidelijk, hij wou wraak. Nu weet hij dat dit niet goed was…

Maar op hetzelfde moment heeft hij ook daden gezien van het FLN die niet goed te praten waren. Zoals een lerares die aan de deur genageld van de school was omdat zij was blijven lesgeven. De 40 kinderen waren allemaal de keel overgesneden. Toen ze hiervan de twee daders hadden gevonden heeft hij zelf deze mannen neergeschoten. Hij omschrijft het met volgende woorden: “ je wordt regelrechte slagers door dat soort incidenten.”

Ook het martelen behoorde voor deze man toen gewoon bij de oorlog. Zo verteld hij dat ze gevangen in het water zetten met hun voeten en dan werden ze aan een stroomgenerator vast gehangen. Dan voerde ze de stroom steeds hoger op tot de gevangen brak en dingen vertelde.

Paul Aussaresses, een stokoude generaal was de eerste die vertelde over de manier waarop de Fransen probeerde om Algerije te behouden, ondanks het feit dat hij hierdoor als zijn medailles is verloren. Ook hij verteld in de reportage over zijn ervaringen. Hij was bevelhebber en hoofd van de inlichtingen dienst ten tijde van de bekende slag om Algiers.

Hij heeft toegegeven dat hij zelf ongeveer 24 mensen heeft vermoord, waaronder prominente leden van de FLN. Hij heeft wel eens gevraagd of hij een bevel mocht negeren toen hem gezegd werd dat hij een staking van de Algerijnen met alle middelen moest voorkomen, maar zijn generaal beval hem dit bevel uit te voeren. Dus dat heeft hij toen ook gedaan, want hij kon zijn bevel niet negeren.

Op volgende site kun je nog een verslag lezen tegen deze man in 2001, omdat hij zijn boek nooit had mogen uitbrengen naar mening van andere. Want het was te goedkeurend geschreven over de daden van toen.

http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article913303.ece/Franse_generaal_brengt_honneur_in_het_geding

 
Generaal Aussaresses en zijn boek