www.vijftv.be

http://www.handicap-international.be/

www.triasngo.be

www.jeannedevos.org

Sofie Dewaele in Vietnam, Handicap International

Wie is Sofie Dewaele?

Sofie Dewaele is in tegenstelling tot Annelies Rutten beter bekend. Dit komt omdat Sofie al een als sinds 1997 verschijnt op onze Vlaamse tv. Ze is toen begonnen als omroepster bij tv1. Ze presenteerde onder andere ook programma’s als de rode loper en Vlaanderen vakantieland. Eind 2004 is Sofie ook begonnen op vijftv, een zender die ze uitkoos voor vrouwen en televisie met gevoel. Haar eerste opdracht daar was ook een sociaal bewogen reis. Want ze trok toen naar Sri Lanka, dit was kort nadat Zuid-Oost-Azië door een alles verwoestende tsunami. Maar naast haar drukke leven als tv-en radiopresentatrice, is Sofie zelf ook zeer bewogen. Zo is ze ambassadrice voor “geef om haar” een organisatie die vrouwen steunen in hun gevecht tegen kanker en hen weer zelfvertrouwen te geven

Handicap international…

Het doel van de organisatie is mensen met een handicap hun onafhankelijkheid, waardigheid en rechten terug te winnen. Ze streven naar een wereld waarin alle handicaps kunnen worden voorkomen, opgevangen of geïntegreerd.

Handicap International heeft projecten lopen in meer dan 60 landen die zich in een crisissituatie bevinden. Dit kan een acute of een chronische situatie zijn.

Ieder project is gebaseerd op 3invalshoeken: preventie, revalidatie en sociaaleconomische integratie.

In 1982 is deze Franse organisatie opgericht. Sindsdien zijn er 7 andere secties bijgekomen, waaronder ook België. Het netwerk stelt de organisatie op in staat om op internationaal vlak samen te werken.

Haar verblijf/ Haar verhaal

“Ja, ik heb vandaag heel vaak een glimlach opgezet terwijl ik het eigenlijk een heel trieste situatie vond. Maar je kunt toch niet triest zitten kijken naar mensen die echt in een beetje een uitzichtloze situatie zitten op dat moment. Je moet ze met een glimlach een uitzicht geven, vind ik.“

Tijdens haar verblijf in Vietnam bezoek Sofie twee project van Handicap International. Het eerste project is een project rond verkeersveiligheid en een hulpcentrum voor verkeersslachtoffers. Het tweede project is “Welcome to live”, waar ze proberen om handicaps bij de geboorte van baby’s te voorkomen.

De eerste dagen .Sofie komt aan in Ho Chi Minstad, een zeer drukke stad waar het verkeer letterlijk een hel is. Als je de straat wilt oversteken moet je echt oppassen voor je leven. Want iedereen rijdt door elkaar, verkeersborden, oversteekpaden en lichten hebben eigenlijk weinig nut Sofie doet een poging om over te geraken, maar dit is zeker niet zonder gevaar. Het is best een grappig beeld om te zien, je moet zeker meer als 2 ogen hebben om het verkeer langs alle kanten in het oog te kunnen houden, zodat jij de auto’s, bromfietsen, kunt ontwijken. Een klein beetje de omgekeerde wereld, want bij ons zouden net die auto’s etc. moeite doen om de voetgangers te ontwijken. Persoonlijk denk ik niet dat ik snel geneigd zou zijn om in die stad ook maar een voet richting het verkeer te zetten

Nadat Sofie is overgestoken komt ze terecht op een plein, waar ze hulp krijgt van My, een medewerker van Handicap International. Als Sofie raad vraagt aan haar om de weg over te steken krijgt ze het antwoord dat ze goed moet oppassen en bidden voor haar leven. Iets wat voor ons natuurlijk zeer absurd is, bidden voor je leven als je de weg wilt oversteken.

In deze drukken stad kan het niet anders dan dat er zeer veel verkeersslachtoffers vallen. Het probleem echter is dat net door het drukke verkeer een ambulance uren nodig heeft om door dat verkeer te geraken. Daarom is Handicap International begonnen met een project waar ze vrijwilligers opleiden als eerste hulp. Ze gaan langs een apothekeres die ook als vrijwilliger door Handicap International is opgeleid. Wanneer er in de buurt iets gebeurt wordt zij opgeroepen om te komen helpen en de eerste hulp te bieden aan het slachtoffer. Ze is hier zeer fier op en doet het zeer graag. Als ze telefoon krijgt laat ze haar apotheek voor wat het is en vertrekt zo onmiddellijk. Ze heeft ook altijd een eerste hulp koffertje bij haar met de belangrijkste dingen. Als de vrouw haar materiaal toont en verteld zie je haar echt stralen. Al het materiaal dat ze aankoopt en gebruikt voor eerste hulp te bieden aan de verkeersslachtoffers betaald ze volledig zelf. Ze vraagt ook totaal niets terug. Ze is gewoon blij dat ze die mensen heeft kunnen helpen.

Maar deze opleidingen zijn natuurlijk niet genoeg, want ondanks de verbeterde hulp worden nog veel verkeersslachtoffers zeer zwaar getroffen. Veel mensen krijgen te maken met een ( tijdelijke) handicap. En de opvang in Vietnam voor mensen met een handicap is niet meteen heel uitgebreid. Om deze reden heet Handicap International een revalidatiecentrum, het eerste in Ho Chi Manstad voor mensen met zware rugletsels. De organisatie heeft gezorgd voor een goede opleiding van het personeel. Nu werkt het centrum volledig zelfstandig.

In het centrum krijgen de mensen de kans om te revalideren en krijgen ze de kans om hun trauma’s te verwerken. In Vietnam is er geen thuiszorg, om deze reden zijn de familieleden van groot belang in het revalidatieproces. Want in het centrum leren zijn omgaan met de handicap, hoe ze hulp moeten beiden, hoe ze de revalidatie zelf verder moeten zetten.

In het centrum maakt Sofie kennis met verschillende mensen die te maken hebben gekregen met een handicap. Hiervan vond ik er twee toch wel heel aangrijpend, om deze reden ga ik ook slecht deze twee bespreken. De eerste was een man die samen met zijn vrouw als 3 maanden in het centrum verbleven. Ze hadden twee kinderen, maar sinds het ongeluk hebben ze hun kinderen niet meer gezien. Want in het centrum zijn geen kinderen onder de 10 jaar toegelaten. En ze wonen zeer ver van het centrum af, dus bezoeken en dergelijke zijn niet mogelijk. Ze hebben slecht een gsm met twee fotootjes van hun kinderen en bellen heel af en toe eens met hen. Sofie moet onmiddellijk aan haar eigen kinderen denken, ze zou het zelf verschrikkelijk vinden om haar kinderen voor zo een lange tijd niet te kunnen zien. Maar het gemis van zijn dochters is net de drijfkracht voor de man. Want hij doet extra hard zijn best zodat het sneller naar huis kan en zijn kinderen terug kan zien.

Een tweede aangrijpend verhaal is het verhaal van een man die een ongeluk heeft gehad. Zijn vrouw kon hier niet mee om en heeft hem verlaten. Sindsdien verblijft de zoon van de man bij hem. Deze jongen is ouder als 10 jaar dus hij is toegelaten in het centrum. Maar doordat hij de zorg van zijn vader op hem heeft genomen gaat de jongen niet meer naar school. Erger nog de jongen zit 24 op 24 in het centrum en heeft dus geen contact met enige leeftijdsgenoten. ’s Nachts slaapt hij op een rietje matje naast het bed van zijn vader. De jongen is zeer tevreden met het leven dat hij op dit moment heeft, want zijn vader is belangrijker dan eender wat. Maar het kan natuurlijk niet goed zijn voor een jonge amper ouder als 10 om dag en nacht tussen oudere zieke/revaliderende mensen te zitten.

In het centrum is ook plaats voor afleiding, sport en spel. Dit is vooral gericht op de integratie in da maatschappij terug. Zo houden ze ook wedstrijd om met hun rolstoel over een stuk hout te komen. Dit lijkt misschien onnuttig, maar zo leren ze wel om in het dagelijkse leven obstakels te verschalken. Of zo snel mogelijk boven op een verhoog te geraken. Sofie mag ook proberen om met een rolstoel boven om het verhoog te geraken. Maar al snel blijkt dat dit echt niet gemakkelijk is. Je hebt hier veel techniek en kracht voor nodig

.

Sofie bewondert vooral de kracht en het doorzettingsvermogen van die mensen. Ze vraagt zich af of wij dezelfde wilskracht zouden vinden als we in zo een situatie terecht zouden komen. Maar ze beseft ook de Handicap International hen de kans geeft om door te zetten. Want zonder de organisatie was dit niet mogelijk. En wat zou er dan worden van deze mensen?

Na haar bezoek aan het revalidatiecentrum zet Sofie haar reis in Vietnam verder. Ze neemt het vliegtuig naar Na Trang een levendige kuststad op 800 km van de Ho Chi Minstad. Hier wordt ze opgewacht door projectadviseur Fran. In deze provincie is Handicap International actief met het project “Welcome to live!”. Fran is een Australische vroedvrouw die een contract van 1 jaar heeft bij Handicap International. Fran hoopt echter dat haar contract verlengd zal worden, want ze doet dit zeer graag.

De volgende dag neemt Fran Sofie mee naar de heuvels van Can Son. De armoede is hier groot en kindersterfte komt er veel voor. Door primitieve en slechte hygiënische omstandigheden is er in die gebieden veel risico voor vroegtijdige bevallingen en handicaps. Het project probeert vroedvrouwen beter op te leiden, want vaak hebben ze geen opleiding gehad.

Voor het centrum hangt een zeer groot plakkaat waar in tekeningen opstaat waarin ze zwangere aanmoedigen om controles te laten uitvoeren tijdens de zwangerschap en met een uitleg over wat de verpleegster juist gaat doen. Sofie is een beetje verwonderd dat men hier de vrouwen echt moet overtuigen om hun te laten opvolgen tijdens hun zwangerschap. Want bij ons is dit de normaalste zaak van de wereld. Maar ook voor de bevalling zelf staan de vrouwen er alleen voor. Ze trekken dan vaak naar een rivier of de bergen in om alleen het kind ter wereld te brengen. Het ligt dus voor de hand dat dit zeer gevaarlijk is voor zowel moeder als kind.

In het centrum volgt Sofie een controle mee die uitgevoerd word door een plaatselijke vroedvrouw. Je ziet duidelijk het verschil tussen de materialen die we hier ter beschikking hebben en hoe ze zich daar moeten redden. Ook de bevallingskamer ziet er maar zeer pover uit. Maar er is wel water ter beschikking, dit is de basis. Voordat Handicap International hier aanwezig was, was dit er zelfs niet. Ze hebben toen een waterput gebouwd die de regen van het dak opvangt en bewaart. Wat er nog opvalt, is dat er qua medicatie ook niet veel aanwezig is. Als er tijdens de zwangerschap serieuze complicaties zouden optreden zou men nog niet veel kunnen ondernemen om het kindje en de moeder te redden. Er zijn dus al veel inspanningen geleverd, maar er is nog veel werk aan de winkel met de mensen te voorzien voor materiaal en te zorgen voor een goede opleiding.

De volgende dag gaan ze met een vroedvrouw/verpleegster mee op ronde. Ze bezoekt een klein baby’tje dat koorts heeft en de mama is wat ongerust. Tijdens het onderzoek blijkt echter dat de vrouw niet beschikt over een thermometer. Zo zie je dat zelf Handicap International soms overschatting maakt. Want ze hebben al verschillende toestellen voorzien, maar een domme thermometer is niet ter beschikking. Men had verwacht dat dit standaard wel aanwezig zou zijn. Fran probeert doormiddel van vragen en kleine sturingen de verpleegster wat verder op weg te helpen en zo onmiddellijk haar ook weer een beetje scholen.

Ze gaan ook een meeting van Welcome to Life bezoeken om eens te zien wat daar gedaan en gezegd word. Hier probeert men de vrouwen vooral te overtuigen om deel te nemen aan het project en zich in te schrijven. Want het project is eens soort van verzekering. De vrouwen kunnen zich lid maken door een bijdrage te leveren van 20 000 dong (±0,70 euro) Als er tijdens de zwangerschap dan complicaties blijken te zijn, en de vrouw hulp nodig heeft word deze gratis voorzien. Maar zelfs dit kleine bedrag kan een groot struikelblok vormen. Sofie besluit een getuigenis te geven, want ze is zelf bevallen van een tweeling, dit was dus een risicozwangerschap. Zo legt ze uit dat het heel belangrijk is zo een verzekering te nemen.

Ze gaan ook op bezoek bij een zwangere vrouw met een klein winkeltje. Deze vrouw wil graag lid worden, maar heeft niet genoeg geld. Ze hoopt tegen haar 2^de kindje wel genoeg geld gespaard te hebben. Ze proberen haar te overtuigen om te besparen op andere dingen en toch nu de verzekering al te nemen. Want je eerste bevalling is altijd de moeilijkste. In tegenstelling tot Annelies Rutten in de vorige aflevering besluit Sofie niet om het geld gewoon aan de vrouw te geven. Want ze vindt dit geen goede methode. Ze besluit echter om aankopen te doen in het winkeltje zodat de vrouw extra geld aan de kant kan leggen. Om haar zo een startpunt te geven. Ik moet wel eerlijk zeggen dat Sofie hier een gelegenheid had die bij Annelies er niet was.

Op de laatste dag neemt Fan Sofie mee naar een opvangcentrum voor mindervalide kinderen. Handicap International probeert hen de kans te geven om een waardig bestaan op te bouwen. Iedereen in het centrum is zeer blij met het bezoek van een buitenlandse gast. De kinderen voeren verschillende toneeltjes, dansjes, op om haar te verwelkomen.

Wat haar heel hard aangreep was dat er zeer veel kinderen getroffen waren door polio. Dit is een virusinfectie die tot kinderverlamming leidt. Hier in België worden kinderen daar tegen gevaccineerd. Maar in Vietnam heb je dus zalen vol kinderen die aan deze ziekte leidden. Een moeder vraagt of Sofie haar getroffen dochter misschien even wil vast houden. Sofie wil dit zeer proberen, al is het helemaal geen gemakkelijke opdracht om het kind met zeer veel spastische trekken goed te kunnen vasthouden en rustig te krijgen. Maar ze geeft niet op en slaagt hier na enige tijd wel in.

“Handicap International probeert er voor te zorgen dat een handicap niet het einde is, dat dat niet hoeft te betekenen dat je geen kwaliteitsvol leven kunt leiden. Zij proberen er echt voor te zorgen dat je nog veel uit je leven kunt halen ondanks je handicap, en dat is heel belangrijk.”“

Annelies in Oeganda

Wie is Annelies Rutten?

Annelies werd geboren op 03 juni 1972 in Gent. Ze studeerde Politieke en Sociale wetenschappen aan de Universiteit in Gent. In 1997 begon ze haar journalistieke carrière op de redactie van De Gentenaar. In 1998 is ze overgestapt naar het Nieuwsblad. Hier heeft ze haar eigen column. Ze vooral bezig met lifestyle nieuws en wonen. Ondanks het feit dat Annelies dus geen echte TV- figuur zullen de meeste mensen haar toch hiervan kennen. In 2007 nam ze deel aan de televisiequiz “ De pappenheimers” en in het najaar van 2007 nam ze deel aan het zesde seizoen van “De slimste mens ter wereld”.Hier werd ze de eerste vrouw die het programma won!

Trias is een Vlaamse NGO, een ontwikkelingsorganisatie die in 12 landen werkt, in Afrika, Latijns-Amerika en Azië. Doormiddel van partnerorganisaties gaan ze de ondernemende mensen ondersteunen.

Annelies gaat in Oeganda kennis maken met Mbadifa, één van de partnerorganisaties van Trias. Gedurende haar verblijf logeert ze bij Teo, een 41-jarige boerin die een zeer goed draaiend boerderij heeft, de ze zelfstandig uit de grond heeft gestapt met de steun van Mbadifa.

Haar verblijf/ haar verhaal

Annelies wordt opgehaald door een Nederlandse coöperante van Trias, want de plaats waar ze zal verblijven ligt op 300km van de luchthaven. Samen met Mirjam legt ze de weg af tot bij Teo, een straffe boerin met een zeer goed draaiende boerderij.

Bij haar aankomst is Annelies een beetje verbaasd, want ze had niet gedacht dat ze terecht ging komen op een grote boerderij met een groot, modern huis. Zoals eerder vermeld komt ze terecht bij Teo, een boerin die met behulp van Mbadifa haar eigen boerderij uit de grond heeft gestampt. Het is echter niet in 1, 2, 3 gegaan. In 1994 is Teo begonnen op haar boerderij, 3 jaar later is ze lid geworden van Mbadifa. De eerste 3 jaar heeft ze maar wat staat ploeteren, omdat ze niet goed wist wat ze moest. Sinds haar toetrede bij Mbadifa heeft ze verschillende technieken geleerd, waardoor ze enorm gegroeid is.

De eerste dagen helpt Annelies mee op de boerderij en in het huishouden van Teo. Zo leert ze bomen planten, onderhandelen op de banenmarkt, Al gauw merkt Annelies dat het zeker geen gemakkelijk werk is. Naast het feit dat lichamelijk zwaar werk is, is het vinden van water niet altijd gemakkelijk, het vervoer van je goederen, etc.

Teo beschikt dankzij de trainingen wel over een watertank, maar haar plantage is te groot om volledig voorzien te worden door de watertank. Voor het planten van de bomen moesten ze dus naar een dichtbij gelegen plas.

Teo beschikt ook over een auto, zij heeft al eerste vrouw haar rijbewijs gehaald. Iets wat niet lang geleden onmogelijk was voor een vrouw. Aan de verhalen merk je sterk dat de vrouw in Oeganda nog steeds op een minderwaardige positie leeft als de man. Zo is er ook nog zeer veel sprake van polygamie. Maar dankzij de steun van organisaties zoals Mbadifa is het in kleine stapjes aan het beteren.

Tijdens haar bezoek woont Annelies ook een vergadering bij van Mbadifa, de organisatie waar Teo in het bestuur zit. Hier word ook de werking van de organisatie iets duidelijker. Want naast de opleidingen, zoals leren irrigeren, hoe compost gebruiken, etc. voorziet de organisatie ook middelen voor het verlenen van microkredieten. Zodat de boeren/boerinnen nodige aankopen of investeringen kunnen doen om hun boerderij te optimaliseren. Zo vraagt een vrouw een lening aan van 100 000 shilling (35,00 euro) om varkensvoeding te kunnen kopen. Een andere boer vraag een lening van 50 000 shilling (17,50 euro) aan om een geit aan te kopen.

De volgende dag gaan ze langs bij een nieuw lid van de vereniging. Als Annelies de boerderij ziet heeft ze het gevoel dat het nieuwe lid zeker niet zoveel werk verzet als Teo, want haar boerderij ziet er niet echt onderhouden uit. Als ze echter doorlopen naar een nabijgelegen boerderij van een boer die geen lid is merkt ze toch wel een groot verschil. Want deze boerderij is er nog erger aan toen. Je kunt dus zeker zien dat het nieuwe lid al veel verandering heeft gedaan en zich goed inzet. Ze heeft echter ook nog een zeer lange weg af te leggen.

Vervolgens gaan ze ook op bezoek bij een boer die graag lid wil worden van de vereniging. Maar om lid te worden moet je wel lidgeld betalen, het bedrag ligt rond de 15 000 shilling, dit is ongeveer 5,00 euro. Maar omdat ze andere levensbehoefte moet kunnen betalen krijgt ze geen kans om te sparen voor haar lidgeld.

Annelies, de cameraploeg, … beslissen de volgende dag om dit lidgeld voor de vrouw te betalen, zodat ze nu van start kan gaan om een nieuw leven op te bouwen. Natuurlijk krijg je meteen het gedacht, van dit is geen goede manier om aan ontwikkelingshulp te doen. Maar om het in Annelies haar woorden te zeggen: “ Het is zo gemakkelijk om te zeggen: Dat is niet de manier om iemand te helpen. Wij zijn het niet, wij hebben alles wat we nodig hebben. Ik vind het net iets te gemakkelijk om te zeggen: Nee, zo mag je mensen niet helpen, dat is te gemakkelijk, ze moeten er zelf voor werken. Ik denk dat er niets mis is met af en toe iemand heel concreet vooruit te helpen.”

Als laatste voorbeeld gaan ze op bezoek in een bergdorp. Want ook hier is de organisatie actief. Hier is de grond echter niet zo vruchtbaar dus heeft men hen geleerd om geiten, schapen, … te houden. Ook hebben ze hun Ierse aardappelen leren telen. Als dank maakt de groep een maaltijd klaar voor Annelies en Teo. Door het eten van de maaltijd besluiten enkele mannen om hun vrouw toch te laten deelnemen aan het project. Want omdat er mensen uit het buitenland naar hier komen voor het project en ook nog mee eten, moet het wel iets goeds zijn.

Annelies beslist dat ze ook nog een bijdrage wil leveren. Ze besluit een artikel te schrijven voor een nationale krant. Als ze het gepubliceerde artikel laat lezen is Teo heel ontroerd. Annelies hoopt dat door het artikel mensen weer gaan lezen over het project en hierdoor er weer meer mensen zich gaan aansluiten. Persoonlijk heb ik echter wel mijn bedenkingen, omdat net veel vrouwen analfabeet zijn en dus niet bereikt gaan worden. Al is het bereiken van een kleine groep nog steeds beter als niets!

“Als ik één ding mag hopen dat we met dit programma zullen doen, dan is het het beeld van de afhankelijke mensen in ontwikkelingslanden een beetje bijstellen en tonen dat zij in omstandigheden leven of moeten leven waar zij ook niet om gevraagd hebben. Dat ze er desalniettemin toch het beste van maken en er echt wel in slagen om heel veel te doen.“

Verslag, Christen Forum:De missie van een sterke vrouw.

Om te beginnen wil ik mijn visie geven over de titel van deze lezing. Want ik zie zelf twee mogelijke manieren om dit te interpreteren. In eerste instantie, en de meest logische gaat het over het werk dat Jeanne Devos in India verricht. Hoe ze blijft vechten voor haar ideologieën en ideeën. Maar naar mijn mening is Jeannne niet de enige sterkte vrouw in het verhaal. Maar ook alle vrouwen die werken als huishoudster en zich groeperen bij de organisatie om zo samen op te komen voor hun rechten. Want het is zeker niet zo evident dat deze mensen opkomen voor hun rechten, want er staan genoeg andere klaar om hun werk over te nemen zonder enige eisen.

In het begin van haar lezing heeft Devos het over armoede. Want de kloof tussen rijk en arm is nog steeds zeer groot. Armoede neemt toe en vormen van slavernij komen terug. Dit is nu net het probleem dat ze wil aankaarten, de vormen van slavernij is India. Meer bepaald vrouwen- en kinderslavernij, want ik de meeste landen blijft de man- vrouwverhouding in de armoede-ervaring zeer sterk. De vrouwen blijven altijd de armste onder de armen. !

Maar National Domestic Workers Movement wil hier verandering in brengen! Het is een experiment van armoedebestrijding door rechtvaardige arbeid.
Volgens de Wereldbank werken in India 90 000 000 vrouwen en kinderen als huiswerkers, zij hebben geen arbeidsrechten en dus ook geen stem.

20 jaar geleden is de NDWM ontstaan, in het begin gewoon luisterend naar deze huiswerkers en hun verhalen. Het begon in een kleine groep, maar deze breidde steeds meer uit. Momenteel bestaan er verschillende groepen onder NDWM, over India verspreid zijn er meer dan 10 000 groepen opgericht.
Ze hebben 3 doelstellingen waarrond ze werken:

·         Waardigheid van huisarbeid en menswaardigheid,

·         Rechtvaardigheid,

·         Zelfredzaamheid.

De NDWM werken in zelfhulpgeroepen. Deze groepen proberen zo veel mogelijk te bereiken in hun gebeid. Enkele voorbeelden van wat men al bereikt heeft:

·         Huisarbeiders krijgen een naam en waardigheid

·         Huishoudwerk is erkend in Nadu,

·         voor minimumloon in Karnataka en Kerala.

Naast deze 3 hoofddoelstellingen hebben ze ook nog 3 belangrijke campagnes uitgewerkt:

Tegen kinderarbeid:

Devos verteld ons het ontroerende verhaal van Sonu, een jongen van 10 die gestorven is tijdens zijn huishoudwerk. Naar aanleiding van dit voorval is sinds 2006 kinderarbeid onder de 14 jaar verboden op nationaal niveau.

Actie tegen mensenhandel:

Hiermee hebben ze bereikt dat de hele staat bewust is geworden van de gevolgen van mensenhandel. De mensenhandel in dienst van huisarbeid is zelfs gehalveerd.
Op dit momenten werken ze nog steeds aan de bewustwording van de mensen door het tonen van een film in de dorpen en scholen. Bovendien hebben ze ook een programma voor inkomensopbouw, zodat de vrouwen en kinderen de kans krijgen om iets te verdienen. En indien nodig heeft men een programma van kredietsparen zodat de vrouwen en kinderen de kans krijgen om vrij te kiezen.

Publieke opinie:

In India leeft de illusie dat kinderarbeid de oplossing voor armoede biedt, in de veronderstelling dat de kinderen dan toch eten en onderdak krijgen.
Maar niets is minder waar.

De beweging heeft ook twee speciale dagen: 09 januari: de dag van de huisarbeiders en 17 februari: de dag van de hoop voor kinderen.

Door de groei van de beweging streven ze ook steeds naar verdere uitdagingen. Twee recente voorbeelden van deze uitdagingen zijn:

Brugscholen: Kinderen die uit de arbeid komen, kunnen hier eerst wennen aan het schoolse leven voor ze echt naar school moeten;

Vluchthuizen: De kinderen die uit de arbeid gehaald zijn worden geweigerd in kindertehuizen omdat moeilijk handelbaar zijn door hun trauma’s. Hierdoor zijn er vluchthuizen opgericht waar ze een traumabegeleiding krijgen.

Meer informatie:

http://www.ndwm.org/
http://www.jeannedevos.org/

Sterke vrouwen in moeilijke situaties…

Leefwereld in beweging…

Van 15 september tot 12 oktober 2009 liep de reeks “leefwereld in beweging” op VIJFtv. Hier treden vijf bekende Vlaamse vrouwen een week lang in de voetsporen van sterke vrouwen in Burundi, Oeganda, Ecuador en Vietnam.

Tijdens deze week gaan ze meedraaien in het leven van deze vrouwen, je maakt dus kennis met de dagelijkse realiteit. Maar er wordt ook een blik gegeven op de ontwikkelingshulp, hoe beïnvloed deze hun leven, wat is er al verandert,wat moet er nog veranderen?

Hieronder vind je de 5 afleveringen met de Vlaamse vrouw die deelneemt aan het project:

·         Sandrine Van Handenhoven naar Burundi voor SOS Kinderdorpen

·         Evy Gruyaert naar Ecuador voor Max Havelaar

·         Roos Van Acker naar Burundi voor 11.11.11

·         Sophie Dewaele naar Vietnam voor Handicap International

·         Annelies Rutten naar Oeganda voor Trias

Gedurende deze week ga ik twee afleveringen kijken. Hier hoop ik vooral een beeld te krijgen van het leven voor de vrouwen in het land en wat men onderneemt om een betere toekomst te creëren.

Het programma is gerealiseerd in opdracht en door medefinanciering van de Belgische ontwikkelingssamenwerking, DGOS.

In 2000 ondertekenden 189 lidstaten van de Verenigde Naties de millenniumverklaring. Hierin staan 8 doelstellingen om de wereld te verbeteren tegen 2015. De doelen moeten een einde stellen aan ongelijkheid, armoede, ziektes en milieuproblemen.

Ook België ondertekende de verklaring. Maar wat doet België voor ontwikkelingssamenwerking? En wat gebeurt er concreet overal in de wereld? VIJFtv stuurde daarom vijf bekende vrouwen naar ontwikkelingsprojecten wereldwijd.

De missie van een sterke vrouw…

Naast de reportage ga ik ook naar een lezing van Jeanne Devos. Deze lezing zal gaan over de missie van een sterke vrouw. Jeanne Devos is al jaren actief in India, hier vecht ze samen met andere voor de rechten van huisvrouwen. Ik denk dat deze lezing een nuttige aanvulling geeft omdat je hier een getuigenis krijgt van een vrouw die zicht al jaren lang inzet aan de andere kant van de wereld, in een land dat niet haar land is. Hier krijg je natuurlijk een ander zicht als de reportage je kan geven omdat zij slechts één week actief zijn. Ik ben zeer benieuwd naar het werk en de drijfkracht van Jeanne Devos.

Verslag, bezoek aan het psychiatrisch museum in Gent...

Het museum was opgedeeld in twee delen, het eerste deel was het vaste deel, dus het deel over de geschiedenis van psychiatrie. Het tweede deel was een tijdelijke tentoonstelling over het geheugen van de CM.

Het deel “ Uit het geheugen”was ook zeer interessant en aangrijpend. Want het is nu eenmaal zo dat ons geheugen niet feilloos is. Bovendien is het ook zeer erg als mensen te maken krijgen met ziekte zoals Alzheimer, zowel voor de patiënt als de omstaande. Want wat doe je als je eigen moeder je niet meer herkent?

De link met de vaste tentoonstelling is voor vele misschien niet meteen duidelijk. Maar doorheen de geschiedenis heeft men veel testen gedaan op onze hersenen om te ontdekken waar fouten, gaten, … konden zitten die ziekte beelden konden veroorzaken. Dit was dus ineens ook de eerste stap naar psychiatrisch onderzoek. Er is dus degelijk een link tussen ons geheugen en de geschiedenis van de psychiatrie.

Museum Dr. Guislain…

Wie was deze man? Jozef Guislain werd geboren in Gent in februari 1797 in een milieu van architecten. Hij besloot echter om een andere richting uit te gaan en gaat geneeskunde studeren een de Ecole de Médecine. Op een leeftijd van 22 jaar krijgt hij al de titel van doctor in de geneeskunde. Maar het duurt nog enkele jaren voor hij zich gaan specialiseren in de geestesziekten.

Hij onderzocht de oorzaak in de psyche maar ook de hersenen bestudeerde hij op grondige afwijkingen. Voor de ontwikkeling van zijn therapie baseert hij zich op zijn Franse voorgangers Philippe Pinel en Jean-Etienne Dominique esquirol. Zij hadden ene morele behandeling uitgebouwd als een vorm van therapie. Dr. Guislain ijverde er ook voor om de patiënten zo veel mogelijk aan het werk te houden. Want hij zag de leegheid als een mogelijke oorzaak van een psychose.

Met zich architecten achtergrond nam hij in 1824 mee aan een wedstrijd voor een ontwerp van een instelling voor geestensgestoorden. Hij had een zeer duidelijke visie. De instelling moest in een rustige omgeving liggen en de gebouwen moesten rust, vrijheid en veiligheid uitstralen. Hierin speelde zeker een achterliggend idee mee: “ de mens is van nature goed, maar de maatschappij maakt hem slecht.” Er is dus een terugkeer naar de natuur nodig.

1851 kwam het Gentse stadbestuur over de brug en er werd een nieuw psychiatrisch centrum gebouwd. In 1856 opende het instituut zijn deuren met als hoofdgeneesheer Dr. Guislain. Deze instelling is nu jaren later nog steeds bestaand: het museum Dr. Guislain.

Geschiedenis

In de oudheid werden geestesziekten toegeschreven aan bezetenheid door goden of demonen. Tot ver in de renaissance heerste in West-Europa de opvatting  van de demonologie. Dit leidden tot exorcisme, heksenjachten, ketening, … van geesteszieken en gedragsgestoorde. Want zij vormde een bedreiging ten opzichte van hun omgeving.

Pré- psychiatrische zorg, de mensen die echter voor niet veel problemen zorgde werden vaak door de eigen familie opgevangen. Al is het maar de vraag of je hier echt van een goede verzorging kon spreken. Rond 1200 zijn er de eerste gasthuizen ontstaan waar men terecht kon. Deze waren vooral bedoeld voor de arme zieken, er werd een onderscheid gemaakt tussen arme bejaarden, dolle ( krankzinnige) en lepra patiënten. Voor de dolle maakte men aparte “dollhuisje” dit waren verplaatsbare isoleerkamers.

1191 is het eerste Europese dolhuis opgericht voor de zwaar dolle, het Sint-jan- in- de- Olie.

Vanaf de 19^de eeuw heeft de psychiatrie verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. Vooral voor het aspect van de oorzaken van de vele vormen van geestesziekten. Pas in de tweede helft van de 19^de eeuw, nadat de psychiatrie tot een geneeskundig vakgebied werd gerekend, konden geleidelijk aan afzonderlijke ziektebeelden met een bepaalde oorzaak, beloop en behandeling worden onderscheiden.

Bad- en bed verpleegkunde, dit was hoe men in het begin van de 20ste eeuw aankeek naar psychiatrie. Men dacht dat men geestenstoornissen op dezelfde manier kon genezen als andere ziektes. Bij bedverpleegkunde lag de geesteszieke de hele tijd in bed. Hierdoor kreeg men rustige patiënten omdat men niet het gevoel van opsluiting had, maar het nadeel hiervan was dat men te maken kreeg met doorligwonden, verveling en afzondering. De dokters krijgen hier wel een betere kans om de patiënten te observeren.
Bij badverpleegkunde dacht men dat als men de mensen lang genoeg in het water zetten dat men hiermee de geest kon genezen. Zo werden mensen vaak dagen opgesloten in een bad of werden ze in een soort lift opgesloten terwijl en water over hen heen stroomde.

Na de WO II is de wetenschappelijke fundering van de psychiatrie verbeterd. Maar in de jaren ’60 ontstaat er een nieuwe groepering “ Antipsychiatrie”. Hier word de autoriteit van de alwetende psychiater sterk en het feit dat het een puur medische aangelegenheid sterk in vraag gesteld. Men is van oordeel dat de oorzaak niet in de hersenen te vinden is maar wel in de verziekte sociale relaties. Men gaat hier experimenteren met therapeutische gemeenschappen.

Vele deelgebieden hebben zich dan ook binnen het kader van de psychiatrie ontwikkeld. Tegelijkertijd heeft men zich vanuit andere disciplines, zoals de psychologie, de (ortho)pedagogiek, de sociologie en de andragogiek, toenemend beziggehouden met vele vormen van psychosociaal disfunctioneren, die slechts voor een deel op het gebied van de psychiatrie liggen. Vanuit deze andere disciplines worden vele bijdragen geleverd aan de psychiatrie en aan diverse behandelingsmethodieken.

Hedendaags

Hier bij ons heeft de psychiatrie al een zeer sterke vordering doorgemaakt. Zelfs in het gerecht heeft men hier specialisten voor en is er een samenwerking met psychiatrische instellingen die mensen gaan opvangen in plaats van deze mensen op te sluiten in een gevangenis.

Maar dit is echter zeker nog niet overal zo! In het museum zijn ook foto’s beschikbaar van mensen uit deze tijd die vastgeketend zitten omdat leiden aan één of andere psychose. De plaatselijke bevolking is nog lang niet op het punt waar wij staan en ervaren deze patiënt als een gevaar voor de samenleving. Dus ze zien geen andere oplossing.

Als slot zou ik willen afsluiten met een tekstje dat je ook op een muur van het museum kan terug vinden:

“ De toenemende vraag naar specifieke geestelijke gezondheidszorg voor specifieke kwalen heeft misschien minder te maken met een reële toename van mensen met een psychische problemen dan met een voortschrijdende ‘ ziek’ verklaren van meer en meer aspecten van onszelf” ( Erwin Mortier)

Bijlagen:
Badverpleegkunde.JPG (4.8 MB)   
bedden.JPG (4.8 MB)   
dwangbuis.JPG (4.7 MB)   
gangen.JPG (4.8 MB)   
heden.JPG (4.7 MB)   
ingang.JPG (4.6 MB)   
isoleercel.JPG (4.8 MB)   
materialen.JPG (4.8 MB)   
toedienenGeneesmiddelen.JPG (4.7 MB)   
waterstort.JPG (4.8 MB)   

Iedereen weet dat gezondheids- en welzijnszorg niet altijd even ver stond zoals nu. Deze week ga ik wat dieper ingaan op de geschiedenis van de psychiatrie. Persoonlijk heb ik niet zo een best beeld van de oude psychiatrische denk- en handelswijze. Ik denk persoonlijk wel dat mijn bezoek aan het psychiatrisch museum in gent. Of dit echter ook zo gaat zijn is nog afwachten.

De expo in Brussel
http://www2.vlaanderen.be/duurzameontwikkeling/WatIsDO.htm

http://www.taxtalk.be/nl/2009/11/17/nederland-voert-kilometerheffing-in/

InfoBrochure CO2, Expo, DIT IS ONZE AARDE 2!

Duurzame ontwikkeling? ? ?

Omdat ik nog niet helemaal tevreden was met mijn bezoek aan het museum ben ik zelf ook nog opzoek gegaan naar voorbeelden van duurzame ontwikkeling. Want eigenlijk bleef het allemaal toch een beetje vaag…
Op de site http://www2. vlaanderen.be heb ik hier enkele zeer goed uigewerkte voorbeelden van gevonden. Op deze site heb ik ook een meer concretere invulling gevonden van wat men verstond onder dit duurzaam ondernemen:

"Duurzame ontwikkeling is de ontwikkeling die voorziet in de behoeften van de huidige generatie zonder de mogelijkheden van toekomstige generaties om in hun behoeften te voorzien in gevaar te brengen".

Op de site kun je 12 fiches raadplegen waar men heel mooi de projecten bespreekt. Wat doet men nu juist? Wat wil men bereiken, welke doelstellingen heeft men gesteld? En hoe gaat men dit evalueren? Neem hier dus zeker eens een kijkje…    http://www2.vlaanderen.be/duurzameontwikkeling/WatIsDO.htm

De operationele projecten zijn:

1. duurzaam bouwen en wonen
2. maatschappelijk verantwoord ondernemen
3. educatie voor duurzame ontwikkeling
4. duurzame landbouw
5. milieu en gezondheid
6. duurzame mobiliteit
7. duurzaam omspringen met water
8. duurzame productie- en consumptiepatronen
9. wetenschappelijk onderzoek en innovatiebeleid
10. duurzame ruimtelijke ontwikkeling
11. gender
12. wereldwijde bestrijding van HIV/aids
    
    
    
    Actualiteit

Op dit moment denk ik dat iedereen ook al vernomen heeft dat er in Nederland vanaf 2012 rekeningrijden zal worden ingevoerd… In het kort komt het erop neer dat de mensen zullen moeten betalen per kilometer dat ze rijden. Verwachte effecten

Men heeft veel verwachtingen voor dit project:

• Meeste autobestuurders betalen minder. Volgens Minister van Verkeer Camiel Eurlings (CDA) zal 59 procent van de automobilisten minder moeten betalen. Voor 25 procent blijven de kosten gelijk en 16 procent betaalt meer; en volgens Nederlands Minister van Financiën Wouter Bos (PvdA) is het systeem voor de overheid budgettair neutraal.
• Minder autokilometers. De Nederlandse regering hoopt met de kilometerheffing het aantal gereden kilometers met 15 procent terug te dringen. Daardoor zou het aantal files halveren.
• Meer openbaar vervoer. Men denkt dat 6 procent meer gebruik gemaakt zal worden van het openbaar vervoer.
• Meer mensen op de motor. Omdat de kilometerheffing niet geldt voor motoren, zullen meer mensen hiervoor kiezen als transportmiddel.
• Minder verkeersslachtoffers. Doordat de verkeersdruk zal verminderen, zal een kilometerheffing de verkeersveiligheid in Nederland bevorderen. “Het kan, afhankelijk van de gekozen variant, een besparing van 20 tot 40 verkeersdoden per jaar opleveren”, zegt de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid (SWOV).
• Milieuwinst. De Nederlanders schatten dat de CO2-uitstoot met 10 procent zal dalen.

En net om deze laatste reden vind ik persoonlijk dat dit ook een wet is die de duurzame ontwikkeling ondersteund.

Door een fout tijdens het toevoegen van de foto's heb ik deze als bijlage toegevoegd.

Natuurlijk stellen wij net als iedereen vast dat het milieu wordt aangetast, de natuurlijke rijkdommen uitgeput raken en de kloof tussen Noord en Zuid almaar groter wordt. Wij begrijpen dat dit alles het gevolg is van een voorbijgestreefd ontwikkelingsmodel en dat een grondige verandering van ons individuele en collectieve gedrag onvermijdelijk is. En wij scharen ons achter het concept van duurzame ontwikkeling, dat precies het thema vormt van deze tentoonstelling.

Duurzame ontwikkeling is echter meer dan natuurbescherming of strijd tegen de opwarming van de aarde. Ze heeft maar zin als ze een antwoord biedt op de noden van de mensheid. Want daar gaat het om: om de mensheid, om haar ontwikkeling, zelfs om haar overlevingskansen. Wij wijzen dan ook geen schuldigen aan en zijn niet van mening dat de oplossing bestaat in een hypothetische terugkeer naar een geïdealiseerd verleden, dat trouwens alleen maar bestaat in de hoofden van degenen die deze stelling verdedigen.

Integendeel, wij geloven dat de vooruitgang nog niet is afgeschreven en dat de mens creatief genoeg zal zijn om oplossingen te vinden voor de uitdagingen die zich aandienen. De Aarde is ons dierbaar, maar dan als bakermat voor de menselijke samenleving.

Kortom, onze kijk op ecologie en duurzame ontwikkeling is humanistisch van inslag. Op deze tentoonstelling over de Aarde staat de mens in het middelpunt.

Bespreking

Deze inleiding geeft al een mooi antwoord op mijn vraag, hoe zien zij duurzame ontwikkeling en welk nut kan dit hebben.

Dit is de tweede tentoonstelling die men houdt, in 2008 heeft men de tentoonstelling dit is onze aarde gehouden, hier kwamen zeer veel mensen op af. Maar het is zo een complex thema dat je het maar heel even kan aanraken en zeker niet helemaal. Er kwamen veel vragen binnen op een vervolg van deze eerste tentoonstelling. Men heeft er toen voor gekozen om zich meer te richten naar één element: “de strijd tegen de opwarming van de aarde.” Dit is dus de tentoonstelling die ik ben gaan bezoeken samen met Meliha en Elien.

De opwarming van de aarde is een zeer complex probleem dat je niet zomaar kan noemen in één zin. Het is een probleem dat is ontstaan door verschillende aspecten en momenten. Om dit aan te tonen heeft men gekozen om de tentoonstelling op te delen in 4 delen:

·       Tijd van de aarde

·       Tijd van de mens

·       Raar –weer-tijd

·       Tijd voor actie

Het zijn net deze twee laatste onderdeel waarvoor ik naar Brussel ben geweest, tijd voor actie. Maar de voorgaande elementen zijn zeker niet minder belangrijk deze ga ik dus ook kort even bespreken.

Tijd van de aarde

Wij kunnen het ons zeer moeilijk voorstellen, dat er slecht een aarde zou zijn, een aarde die niet bewoond zou zijn door mensen. Wij kunnen ons niet voorstellen dat wij geen permanente nadruk hebben gelegd op de aarde, dat wij onze sporen altijd zullen nalaten, maar niets is minder waar.

De aarde is 4,6 miljard jaar gelden ontstaan. Er wordt zelfs gezegd dat ze nu aan de helft van haar leven zou zitten. Er zijn theorieën die beweren dat de aarde tussen nu en 4 à 5 miljard jaar zal uitsterven, vernietigd zal worden door de zon.

Zowel het klimaat als de continenten van de aarde wijzigen gedurende deze miljarden jaren regelmatig van uitzicht. Uit deze reeks van onvoorspelbare catastrofen is uiteindelijk de mens ontstaan.

De aarde is heel haar leven lang blijven evolueren, dat doet ze zelfs nu nog steeds. Alleen ging dit vroeger veel langzamer, de evoluties vormden zich rustig. Nu dat de mens rondloopt op de aarde vormen deze revoluties zich steeds sneller, mede door de levensstijl van de mens.

Hieronder een kleine schets van de evolutie van onze aarde.

Schets van de aarde als bijlage.

Tijd van de mens

De aarde heeft de mens altijd haar ritme opgelegd, tot in onze tijd toe. Omstreeks 1950 is alles uit zijn voegen gebarsten: bevolking, productie, verbruik en afval! Sindsdien lopen aardtijd en menstijd uit elkaar, met alle voor- en nadelen van dien.

Foto’s vuistbijl tot microchip als bijlage.

In deze twee afbeeldingen kun je de hele evolutie van de mens afbeelden. De vuistbijl die staat voor hoe de mens vroeger zelf al het werk deed en de microchip die de mens nu gebruik voor grote machines etc. die ingeschakeld worden om het werk voor ons te doen. Al is deze veralgemening niet helemaal juist, want door de evolutie is de kloof tussen rijk en arm veel groter geworden!

Een voorbeeld hiervan is onderstaande foto. Het stelt de wereld voor, maar niet de wereld zoals hij er gewoon uitziet. De grote van de landen is hier afhankelijk van het percentage van de inwoners dat geen toegang heeft tot veilig drinkbaar water. Hoe meer inwoners dus geen toegang hebben hoe groter het land.

Foto wereld drinkbaar water als bijlage.

Om het in deze lijn door te trekken gaan we ook eens kijken naar de voedingspatronen van mensen. Onderstaande foto’s tonen zeer goed de tegenstelling.

Foto gezinnen als bijlage.

Als je kijkt naar het rijke gezin zie je heel veel voeding, ongeacht van war het moet komen, het seizoen,…  Door net aan deze consumptie te doen ga je de opwarming van de aarde in de hand spelen, want het kweken van producten buiten seizoen, het transporteren van producten,… draagt allemaal bij tot de opwarming van de aarde.

Als je dan kijkt naar het andere gezin zie je dat zij geen overvloed aan eten hebben. Al lijken ze ook niet meteen een tekort te hebben. Hier zie je wel verse producten die niet de hele wereld zijn rondgereisd en gewoon geoogst volgens seizoen. Hierdoor is hun bijdrage aan de opwarming van de aarde een stuk kleiner!

Deze voedingsconsumptie is maar 1 voorbeeld van ons gedrag dat bijdraagt tot de opwarming van de aarde. Denk maar aan op vakantie gaan, het nemen van vliegtuigen, ons verplaatsen naar het werk, het gebruik van de computer,… Je zou dus kunnen zeggen dat heel onze manier van leven bijdraagt tot de opwarming van de aarde!

Het weer vandaag… en morgen ( raar-weer tijd)

De opwarming is een gevolg van de manier waarop wij omgaan met de bronnen van de aarde, de evolutie van het klimaat is van levensbelang voor de toekomst van de planeet, niet alleen voor de fauna en flora, maar ook voor de mens!

We zijn er als mens nog lang niet in geslaagd om alle dieren en planten die er bestaan in kaart te brengen. En als we niet oppassen gaan veel van deze dieren en planten uitsterven voordat we ze hebben kunnen ontdekken!

Hieronder enkele voorbeelden van wat zou kunnen gebeuren:

Bijlagen:
drinkwater.JPG (4 MB)   
gezin1.JPG (5 MB)   
Gezin2.JPG (4.5 MB)   
microchip.JPG (4.3 MB)   
OERANOETANG.jpg (18.9 KB)   
olifant.JPG (4.7 MB)   
PIKA.jpg (18.2 KB)   
tijdslijndeel1.jpg (70.5 KB)   
tijdslijnDeel2.jpg (45 KB)   
vuistbijl.JPG (4.5 MB)   

Woensdag, 04 november 2009, 09h00 op de trein naar Brussel Noord…

Wat is duurzame ontwikkeling en welk nut kan dit hebben voor ons en voor de toekomst?
Dat is de vraag die ik mij stel! Natuurlijk weet ik ook wel dat de mens op dit moment zeer veel energiebronnen gebruikt  en dat deze niet allemaal onuitputtelijk zijn. Maar hoe kan het dan beter? En is iets anders ook wel echt beter? Is het praktisch haalbaar wat men voorstelt?

Bovendien vraag ik mij af wat ik juist ga zien op deze tentoonstelling. Hoe gaat men dit kaderen? En Hoe kan men dit laten zien? Ik ben echt wel benieuwd naar wat ik tezien ga krijgen! Hoe bekijkt men hier duurzame ontwikkeling?

Bronnen Week 5

http://nl.wikipedia.org/wiki/Algerije

http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk

http://www.afrikatour.nl/landengegevens/Algerije/algerijegegevens.htm

http://geschiedenis.vpro.nl/dossiers/40008185/

Encarta Winkelprins: Zoektermen Koloniën, Algerije

http://nl.wikipedia.org/wiki/Bosni%C3%AB_en_Herzegovina

http://nl.wikipedia.org/wiki/Joegoslavi%C3%AB

http://nl.wikipedia.org/wiki/Josip_Tito

Encarta Winkelprins: Zoektermen Bosnië, Joegoslavië en Tito

Verslag, Bosnië en de waarheid

Deel 1, waarheid

Een zeer aparte, maar nog steeds zeer aangrijpende aflevering. Maar wat maakte deze aflevering dat net zo apart? Voor mij was het dat men nu niet inging op problematiek dat er zich in dat specifieke land had afgespeeld maar naar het zoeken naar de waarheid. Net omdat de waarheid rond Bosnië, zijn geschiedenis, zijn burgeroorlog, etc. nog niet gekend is, is dit het perfecte voorbeeld om aan te geven hoe moeilijk het is om de waarheid te kennen. Want zoals je merkt heeft iedereen zijn eigen waarheid, ook zijn het journalisten die naar eigen zeggen een zo objectief mogelijke waarheid na streven. Maar als mens wordt je altijd gekleurd door alles wat jij meemaakt en uit welk standpunt jij iets bekijkt.

Wat mij bijblijft van de journalisten die ze terug opgezocht hebben is vooral dat je niet veel keuze hebt wat je doet. Zo heb je bijvoorbeeld ons hoofdpersonage, hij werd na het schrijven van een artikel met de dood bedreigd. Wat doe je dan als mens? Je kiest om te leven en indien mogelijk ook nog zonder je eigen idealen op te moeten geven. Voor hem was de beste keuzen dus om te vluchten, want een artikel schrijven waar voor hem geen waarheid in zat om zijn vorig artikel te doen vergeten zat er voor hem niet in.

Maar ook de twee journaliste deed wat ze moest doen om te kunnen blijven overleven. Ze volgde de groep, ze deed wat de andere deden. In het begin weliswaar zonder dit te beseffen, maar na der hand omdat ze niets anders meer kon doen. Als ze er nu op terug kijkt vindt ze dat ze afschuwelijke dingen geschreven heeft, dat ze een verschrikkelijk mens was. Maar in die tijd had ze geen andere keuze.

Ook bij de andere journalisten zie je ook dat zij getracht hebben om de waarheid zo zuiver mogelijk weer te geven, maar dat dit niet zomaar gaat. Dat er altijd manieren zijn geweest om dit tegen te gaan en dat ze zich daarbij moesten neerleggen. Of dat ze zonder dit te beseffen ook hun eigen visie hadden.

Het meest “aangrijpende” stuk vind ik wanneer een van de journalist verteld dat hij na zijn deelname aan de oorlog zich niet meer als een journalist kon zien. Want hij vond dat hij het recht niet meer had om te praten over wat goed en fout was. Wat mensen verkeerd hadden gedaan en over moreel niet te tolereren was. Want zelf had hij in de oorlog dingen gedaan en moeten doen die niet door de beugel konden. Dus hij was voor zijn eigen zijn recht tot journalistiek kwijt.

Na de aflevering zit de presentator nog samen te discussiëren met twee historici, over hoe je nu de waarheid achterhaalt en of er zoiets bestaat als de waarheid. Ik vind dat in deze discussie zeer veel dingen gezegd worden die wel kloppen. Zoals het feit dat je niets mag veralgemenen. Zoals WOII, maar je zou ieder incident apart moeten bekijken en zo kunnen zeggen dit is er gebeurd, die persoon heeft dit gedaan, die persoon heeft het zo ervaren, die invloeden heeft het gehad op die persoon. Want enkel als je alles zo gaat bekijken ga je dicht bij de waarheid komen. Want wat deze waarheid nu juist is nog afhankelijk van de plaats waarvan je het verteld, in welke tijd je het verteld en vanuit welke ogen… Zoals de presentator het zegt, de waarheid is glibberig! Maar toch vind ik dat in de afleveringen die ik gekeken heb ze echt hun best hebben gedaan om een zo totaal mogelijk beeld te geven en zo ook zo dicht mogelijk naar de waarheid aan te leunen.

Deel 2, de geschiedenis van Bosnië

In de aflevering komt eigenlijk zeer weinig voor over de geschiedenis van Bosnië zelf. Als ik opzoek ga naar informatie over wat er zich hier juist allemaal heeft afgespeeld, merk ik dat dit geen gemakkelijke zoektocht is. Want veel informatie krijg je absoluut niet aangeboden.

Persoonlijk denk ik ook omdat dit nog vrij recent is, en dat het moeilijk is voor de mensen om hierover te praten. Het conflict ligt voor vele nog heel gevoelig en hierdoor kun je geen genuanceerd beeld krijgen.

In de aflevering komt Tito wel aanbod wie was deze man? En waarom is hij belangrijk? Om dit even te kaderen begin ik met een kort geschiedenis overzicht.

Als we naar de geschiedenis van Bosnië gaan kijken moeten we eigenlijk gaan kijken naar de geschiedenis van Joegoslavië. Deze republiek is gedurende de geschiedenis een staat geweest met wisselende Zuidoost Europese landen uit de Balkan.

	Het 1ste Joegoslavië: 1918 – 1929: het Koninkrijk der Serviërs, Kroaten en Slovenen; 1929 – 1941: Koninkrijk Joegoslavië, tot dat het door de Duitsers ontmanteld werd.
	Het 2de Joegoslavië: 1943 – 1992: Dit was de bekendste communistische staat onderleiding van Tito; 1943 – 1945: Federale Democratische Republiek Joegoslavië; 1945 – 1963: Federale Volksrepubliek Joegoslavië; 1963 – 1992: Socialistische Federale Republiek Joegoslavië.
	Het 3de Joegoslavië: 1992 – 2003: Uit de Joegoslavische oorlog ontstond deze laatste Joegoslavische staat, bestaande uit Servië en Montenegro: De Federale Republiek Joegoslavië.

Voor een meer gedetailleerd verslag van wie deze Tito nu was die de Joegoslavië leidden van 1943 tot 1992 volg je deze link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Josip_Broz_Tito.

Zoals je kunt zien is Bosnië sinds 1992 geen lid meer van Joegoslavië. Dit kwam omdat de meerderheid van de bevolking op het referendum van 1 maart 1992 koos voor de onafhankelijkheid. Maar ondanks deze meerderheid was er ook nog een groot deel van de bevolking dat tegen deze onafhankelijkheid was. Omdat in die tijd Bosnië de plaats was waar heel veel verschillende nationaliteiten uit het vroegere Joegoslavië woonden. Na het uitroepen van de onafhankelijkheid van Bosnië en Herzegovina in april van 1992 brak dus ook de burgeroorlog uit.

Na internationaal ingrijpen eindigde de Burgeroorlog in 1995 met het verdrag van verdrag van Dayton. Het land is sindsdien verdeeld in twee gehelen: De Moslim-Kroatische Federatie en de Servische Republiek.

Waarom spreekt nationalisme mensen zo fel aan? Dit is een vraag die men stelt in de reportage. Ook ik stel mezelf deze vraag weleens en denk ik aan ons conflict, waarom zijn er zo veel Vlamingen die zich zo optrekken aan de Vlaamse leeuw? Waarom is er zo een verschil tussen Vlaanderen en Wallonië en waarom laten de mensen zich zo meesleuren in deze gedachten?

1992 - Bosnië en De Waarheid

Een tweede reden is de zin: “ Als iets geschiedenis is geworden, is het daarmee dan ook de waarheid?” De verschillende reportages hebben mij allemaal al zo een breed beeld gegeven waardoor ik nooit kon zeggen wie nu goed was of fout… Er zijn altijd meerdere kanten aan een verhaal, en ik denk dat dit iets is wat ook weer deze aflevering zeer goed naar voor gaat komen. Want is het omdat één groep de gebeurtenis zo in onze geschiedenis laat komen dat dit ook allemaal zo is gebeurt? Of zijn er nog andere verhalen die we niet kennen? En hoe kun je nu net de volledig waarheid ooit kennen?

Inhoud van de aflevering:

1958: Frankrijk – Algerije

Wat mijn onmiddellijk weer opviel na het kijken van deze aflevering is dat je bijna niets zwart-wit kunt bekijken. De vraag wie was fout is bijna niet te beantwoorden… Want zowel Frankrijk als het FNL (Front de Libération Nationale’) in Algerije heeft daden gesteld die niet acceptabel zijn. En ook dit geeft deze aflevering van In Europa weer zeer goed weer.

In de aflevering komen 4 belangrijke personages voor die samen zorgen voor een totaal beeld van wat er zicht toen afspeelde. Het was weer een aflevering vol medeleven, ongeloof, choquerend, etc.

Jean Pierre Frapoli

Het eerste belangrijke personage uit de reportage, was een “pieds noirs”, een Europese inwijkeling. Zijn familie was jaren geleden naar het Franse Algerije gekomen om er hun geluk te beproeven. Deze Europese inwijkelingen kregen allemaal de Franse nationaliteit, ook al waren ze soms nog nooit in Frankrijk geweest.

Als je hem hoort vertellen over zijn jeugd denk je onmiddellijk aan “leven als God in Frankrijk”. Zon, zee, strand en een vreedzame samenleving met de inheemse bevolking, zo heeft deze man zijn jeugd doorgebracht. Zijn vader was burgemeester van het dorp en zijn moeder was een vroedvrouw, die over veel aanzien van de plaatselijke bevolking beschikte. Hij zelf ging naar een plaatselijke school en kreeg les van een Algerijnse leerkracht. Maar zijn sprookjes leven kwam plots tot een einde toen een plaatselijke groepering van het FLN zijn vader ombracht. Want zijn vader was door zijn burgemeesterschap de “pieds noirs” een van de grootste doelwitten van deze groepering in het begin van de oorlog. Na de aanslag kreeg de familie wapens om zichzelf te beschermen van het Franse leger. Hij heeft toen in een tijd van pure angst geleefd, want ze kregen geen bescherming van het Franse leger in tegen stelling tot de echte Fransen of de rijke “pieds noirs”. Hij verteld over de manier waarop het FLN zijn slachtoffers vermoordde, ze sneden vrouwen, mannen, kinderen en zelfs baby de keel over, de Kabilische glimlach.

De strijd van deze FLN was misschien wel voor het goede recht van zelfbeschikzaamheid, maar hun aanslagen richtte zich wel tot mensen die ook geboren en getogen waren in Algerije en zelfs tot Algerijnen die zij bezagen als afvallige Algerijnen.

Embleem van de FLN

Maar er kwam weer verandering toen de nieuwe president van de vijfde republiek ( de kolonies),De Gaulle aan de macht komt en zijn bekende toespraak houdt in Algerije. “ Ik heb u begrepen, Leven het Franse Algerije!” Het Franse leger was erin geslaagd om de macht terug te krijgen in Algerije en de vrede te bewaren. Met het spaargeld van de overleden vader besloot de moeder van Jean Pierre om een kraamkliniek op te richten.

Maar om deze staat van vrede te beware koste te veel geld, mankracht en moeite. Dus De Gaulle begon aan vredesbesprekingen met het FLN, tot grote ergernis van het Franse leger en de plaatselijke Franse bevolking. Volgens Jean Pierre liep toen alles uit de hand, want het Franse leger begon zich terug te trekken. Hierdoor was de veiligheid van de plaatselijke Franse en pieds noirs niet gewaarborgd. Er verdwenen maar liefst 5 tot 10 personen per dag.

Op 19 maart 1962 kondigde De Gaulle de onafhankelijkheid van Algerije aan. De situatie werd zo erg dat alle pieds noirs en de ingeweken fransen op de vlucht gingen. Ze vertrokken met de boot een één koffer met hun belangrijkste bezittingen richting Frankrijk, waar vele van de pieds noirs nog nooit waren geweest. Jean Pierre herinnert zich vooral het niet warme onthaal in Frankrijk en het racisme t.o.v. deze pieds noirs.

President De Gaulle

Henri Alleg

Algerije was niet zomaar een kolonie, het was een onlosmakelijk deel van Frankrijk. In die tijd dachten alle Franse dat Algerije een verlengstuk van Frankrijk was. Want als kind op school leerde je ook dat Algerije een departement van Frankrijk was, waar alle inwoners over dezelfde rechten en plichten beschikte als de Franse bevolking.

Wereldkaart, Algerije

Maar toen Henri van de boot afstapte in Algerije viel één ding hem meteen op. Er liepen kinderen van 9 à 10 jaar rond op hun blote voeten, in versleten kleren, te vechten wie de koffers van de blanke mocht dragen. Hij begreep niet waarom deze kinderen er zo erg aan toe waren, want hij had net zoals alle andere Franse geleerd dat de Algerijnse bevolking dezelfde rechten en plichten had. Maar waarom gingen ze dan niet naar school?

Henri Alleg

Hij had snel door dat alles wat hem op school was geleerd over Algerije niet waar was. Hij raakte bevriend met enkele Algerijnen en trok zich hun lot aan. Hij wilde helpen en besloot dat het vertellen van de waarheid de beste manier was. Hij richtte een krant op, het enige oppositieblad in Algerije. Hierin stelde hij de misstanden aan de kaak. Want de Europeanen wisten bijvoorbeeld niet dat de Algerijnen niet dezelfde rechten hadden, dat ze minder loon kregen als de pieds noirs of de echte Franse. Ze waren niet op de hoogte van de grote onrechtvaardigheid en ongelijkheid.

De Algerijnen kregen steeds meer onvrede met hun situatie, vanuit hun standpunten van vrijheid, gelijkheid en zelfs opstand stelde ze veranderingen voor. Om zo naar een nieuwe situatie te gaan en in discussie te gaan met het Franse bestuur. Maar het Franse bestuur wilde niet ingaan op deze vreedzame en intellectuele opstand.

De Amerikanen hadden in 1942 hun uitvalsbasis in Algerije gevestigd, en beloofde ze de Algerijnse leiders min of meer onafhankelijkheid bij het einde van de Wereld Oorlog. De Algerijnse troepen hebben dan ook zij aan zij gevochten met de Fransen om Hitler te overwinnen. Maar eens de Franse weer baas in eigen land waren lieten ze duidelijk verstaan dat Algerije een onderdeel van Frankrijk bleef. Hierdoor zagen deze troepen geen andere oplossing dan aanslagen te plegen om zo hun onafhankelijkheid te bekomen.

Het Franse leger gebruikte alle mogelijkheden om deze stedelijke guerrilla van de FLN de kop in te drukken. Ze bezagen iedereen als mogelijke verdachten, het was dus een oorlog tegen de plaatselijke bevolking. Om informatie in te winnen was iedere methode geoorloofd.

De krant van Henri Alleg werd in 1955 wegen staatsondermijnende acties, Henri vluchtte maar werd in 1957 opgepakt en naar geheime martelgevangenis gebracht. Hier onder ging ook hij talloze pogingen van het Franse leger om hem te laten praten doormiddel van verschillende marteltechnieken. Hij kreeg zelfs ook een waarheidsserum toegediend. Maar hij is niet gekraakt, omdat hij naar eigen zeggen erop voorbereid was dat hij gemarteld zou worden als ze hem zouden vinden. Hij wist wat er ging gebeuren en dit maakte hem sterk. Bovendien was hij ervan overtuigd dat het een grote schande zou zijn als hij zou praten.

Henri was erin geslaagd om een verslag van zijn martelgang de gevangenis uit te smokkelen. Het stuk verscheen in Frankrijk onder de naam “ La Question”. Het werd een bestseller, het grote publiek in Frankrijk hoorde voor het eerst over de werkelijke gang van zaken in Algerije. De al al bestaande protesten tegen de oorlog een Algerije werden alleen maar groten. De Franse regering besloot toen om alle aantijgingen van Alleg tegen het Franse leger te verbieden wegen demoralisering van de troepen. Maar het was toen al veel te laat.

 
Het boek, La Question.  

André Chardier & Paul Aussaresses

Beide mannen hebben tijdens de oorlog dienst gedaan voor Frankrijk in Algerije, ze vertellen over wat ze gezien en gedaan hebben.

André Chardier was jong en communist in 1955, het was voor hem dan ook meer als logisch, al het vaderland je roept, dan ga je! Hij is 7 kameraden verloren toen hij is een hinderlaag was gelopen. Vanaf toen was hij duidelijk, hij wou wraak. Nu weet hij dat dit niet goed was…

Maar op hetzelfde moment heeft hij ook daden gezien van het FLN die niet goed te praten waren. Zoals een lerares die aan de deur genageld van de school was omdat zij was blijven lesgeven. De 40 kinderen waren allemaal de keel overgesneden. Toen ze hiervan de twee daders hadden gevonden heeft hij zelf deze mannen neergeschoten. Hij omschrijft het met volgende woorden: “ je wordt regelrechte slagers door dat soort incidenten.”

Ook het martelen behoorde voor deze man toen gewoon bij de oorlog. Zo verteld hij dat ze gevangen in het water zetten met hun voeten en dan werden ze aan een stroomgenerator vast gehangen. Dan voerde ze de stroom steeds hoger op tot de gevangen brak en dingen vertelde.

Paul Aussaresses, een stokoude generaal was de eerste die vertelde over de manier waarop de Fransen probeerde om Algerije te behouden, ondanks het feit dat hij hierdoor als zijn medailles is verloren. Ook hij verteld in de reportage over zijn ervaringen. Hij was bevelhebber en hoofd van de inlichtingen dienst ten tijde van de bekende slag om Algiers.

Hij heeft toegegeven dat hij zelf ongeveer 24 mensen heeft vermoord, waaronder prominente leden van de FLN. Hij heeft wel eens gevraagd of hij een bevel mocht negeren toen hem gezegd werd dat hij een staking van de Algerijnen met alle middelen moest voorkomen, maar zijn generaal beval hem dit bevel uit te voeren. Dus dat heeft hij toen ook gedaan, want hij kon zijn bevel niet negeren.

Op volgende site kun je nog een verslag lezen tegen deze man in 2001, omdat hij zijn boek nooit had mogen uitbrengen naar mening van andere. Want het was te goedkeurend geschreven over de daden van toen.

http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article913303.ece/Franse_generaal_brengt_honneur_in_het_geding

 
Generaal Aussaresses en zijn boek

1958 - Frankrijk & Algerije

De eerste aflevering die ik ga kijken Frankrijk en Algerije en 1958, de reden hiervoor ik dat mijn kennis over de kolonies van andere landen zeer beperkt is. Zo wist ik totaal niet dat Algerije een kolonie was van Frankrijk.

Bovendien sprak de korte inhoud mij onmiddellijk aan. Want zelf heb ik natuurlijk ook al gehoord dat wij Belgen ook niet zo trots moeten zijn met betrekking tot onze oudkolonie "Kongo". Maar blijkbaar heeft Frankrijk ook zijn eigen zwarte geschiedenis. Hoe ging dit allemaal in zijn werk? Wie geeft de bevelen? Komen die uit Frankrijk of van iemand in Kongo? Welke middelen hebben ze willen toepassen om Algerije toch te houden als kolonie?

Inhoud van de aflevering:
"De ene kolonie na de andere verovert zijn onafhankelijkheid na de Tweede Wereldoorlog. Toch roept president De Gaulle in een beroemde toespraak in 1958: "L’Algérie, c’est la France!". Toch stapte het Franse leger na een jarenlange guerrillastrijd op. Tot grote woede van de "Pieds Noirs", de nakomelingen van arme sloebers uit heel Europa die hun geluk hadden gezocht in de Franse kolonie. Die moesten vluchten naar Frankrijk, een land waar ze vaak nog nooit geweest waren.

De stokoude generaal Aussaresses was de eerste die een boekje open deed over de manier waarop de Fransen probeerden om Algerije te behouden. Hij verloor meteen zijn medailles. Maar zijn martel- en contraguerrilla-technieken zouden de blauwdruk vormen voor de latere ‘War on Terror’ van George W. Bush."

In Europa, Deel 2...

Voor week 5 heb ik gekozen om opnieuw 2 afleveringen van InEuropa.nl te kijken... De reden hiervoor is dat ik zeer tevreden was over deze afleveringen en ze zeer leerrijk vind. Ik ben er dus zeker van dat de twee afleveringen die ik deze week ga kijken ook zeer leerijk gaan zijn!

Bronnen

---

http://nl.wikipedia.org/wiki/Duitse_Democratische_Republiek
http://www.duitslandweb.nl/naslagwerk/naslagwerk/Geschiedenis/DDR_1949-1989.html
http://nl.wikipedia.org/wiki/Val_van_het_communisme_in_Oost-Europa
http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/geschiedenis/22942-ddr-oftewel-oost-duitsland-een-korte-geschiedenis.html

Verklaring titel

De film gaat over een jongen die voor zijn mama de schijn ophoudt van het leven voor de val van de muur in Berlijn. Waarom kiest men dan voor de titel Good bye Lenin?

Vladimir Ilyich Lenin, is de oprichter van het Leninisme of de communistische ideologie. Hij heeft jarenlang in Rusland gestreden voor een sociaal en communistische staat. Hij heeft veel rondgereisd door Rusland en Europa om publicaties te maken i.v.m. de revolutionaire beweging.

Wanneer in oktober 1989 de muur valt betekend dit het begin het einde van een fascistoïde staatvorm maar ook voor een samenleving waarin solidariteit en maatschappelijke engagement nog iets te betekend had. In de film komt dit zeer mooi naar voor, wanneer Christiane Kerner, de moeder van Alex, buiten rondloopt een het standbeeld van Lenin voorbij zit komen hangend aan een helikopter. Je kunt dit symbolisch zien voor de uittocht van het communisme. Net al Lenin heeft Christiane heel haar leven gevochten voor haar ideologische socialistische staat.

Kenmerkende fases:

De regisseur van de film neemt nergens een standpunt in waar hij kiest voor de westerse of de communistische ideologie. Toch is hij erin geslaagd zowel de positieve en de negatieve kenmerkende elementen van die tijd goed te laten uitkomen.

Voorstelling van onze westerse wereld:

Het eerste beeld dat je krijgt van onze kapitalistische samenleving als de muur is gevallen zijn de vrachtwagens van Coca Cola die rond rijden in Oost- Duitsland. Men geeft dus onmiddellijk de indruk van de grote multinationals die ineens de wereldeconomie overnemen.

Het eerste bezoek van Alex aan West-Berlijn is ook niet gewoon en wandeling over staart, maar een kenmerk van onze “westerse samenleving en economie”, want hij bezoekt hier voor het eerst in zijn leven een seksshop.

Een ander voorbeeld is het verhaal van de zus Ariane, zij heeft altijd gestudeerd totdat de muur valt. Maar dan geeft ze haar studies op om te gaan werken en haar kind te kunnen onderhouden. De plaats waar ze gaat werken is ook niet zomaar gekozen, het is Burger King, een andere grote multinational.

Deze veranderingen gaan niet stukje per stukje, maar alles komt in één keer. Je kunt het zien als Oost-Berlijn die gedurende 40 jaar in een coma heeft gelegen en plots ontwaakt in een wereld waar alles razend snel verandert. Alex wil zijn moeder, die effectief in coma heeft gelegen, beschermen tegen deze razende veranderingen. Daarom verzint hij een andere geschiedenis, naar het beeld dat hij heeft waar zijn land het er beter had vanaf gebracht. Waar de mensen uit West-Berlijn moeten vluchten en worden opgevangen in het oosten.

Ook krijg je kort een beeld van de vader van Alex die jaren geleden gevlucht is uit de DDR naar West-Berlijn. Wanneer Alex hem opzoekt leidt hij een luxeleven. Hij heeft een groot huis, met een groot verjaardagfeest, een band die komt optreden, etc.

                                              

Voorstelling van het leven in 0ost-Berlijn:

Het meest kenmerkende element waarmee men het leven in Oost-Berlijn voorstelt is het kleurgebruik. De steeds terugkerende rode en blauwe kleuren die symbool staan voor het communisme en voor de rest wordt er vooral veel gebruik gemaakt van oude doffe kleuren, zoals grijs.

Ook het appartementsblok waarin het gezin leeft is kenmerkend voor het leven in deze tijd. Ze leven in een klein appartement en één van de vele grote blokken in de stad. Het leven is grauw en grijs. Iedereen leidt een zeer gelijk leven.

Een buurman komt ook enkele keren in beeld, dit om aan te duiden dat hij sinds de val van de muur volkomen werkloos is. Dit was eerder in de voormalige DDR niet waar, omdat iedereen hier voorzien werd van werk met een vastloon. Maar veel van deze staatswerknemers zijn dus na de val hun werk kwijtgeraakt en kwamen in deze kapitalistische samenleven niet meer aan de bak.

Om zijn leugens vol te houden moet Alex opzoek naar verschillende goederen die kenmerkend zijn voor het leven in oost-Berlijn, zo gaat hij opzoek naar de merken die men verkocht. Want in deze tijd kon men niet kiezen wat men kocht, je had geen grootschalig aanbod zoals wij gewoon zijn. Want alles ging volgens een geleide economie, er was geen sprake van vrije economie. Zo ging hij opzoek naar Spreewald Gurken, maar die zijn niet meer te vinden. Dus vindt hij er niets beters op om het etiket van Hollandse augurken van de bokaal af te weken en te vervangen door het etiket van Spreewald. Zo doet hij dit met verschillende voedingsmiddelen

.
Einde van de film

Op het einde van de film is er nog een uitspraak die ik zeer belangrijk vind: “Socialisme betekend niet muren om je heen bouwen. Socialisme is de Andere willen ontmoeten en met hem samenleven.” Dit is dus eigenlijk het tegenovergestelde van wat men deed toen de muur er nog stond.

Gebruik van echte nieuwsbeelden

In de film zie je ook regelmatige echte oude nieuwsbeelden terug komen, waardoor je een waarheidgetrouw beeld krijgt van wat er echt is gebeurt.

Voorbereiding week 4

---

Goodbye Lenin, deze film is mijn keuze van deze week geworden. De reden waarom ik deze film heb gekozen is dat mijn kennis over feiten van de val van de Berlijnse Muur goed is, maar ik niet echt een beeld heb over de andere aspecten van wat er zich in deze tijd afspeelde? Hoe stonden de mensen hier tegenover? Welke invloed had dit? Waren er ook echt mensen die voor het communisme waren? Op welke manier verschilt het leven van de mensen onder een communistische staatsstructuur van ons leven dat we kennen?

Samenvatting van de film:

Oost-Berlijn in het voor Duitsland cruciale jaar 1989. Alex' moeder, een groot aanhangster van de Oost-Duitse communistische machthebbers, krijgt een hartaanval en belandt in een coma. Als zij daaruit na acht maanden ontwaakt is het communistische regime tezamen met de muur gevallen. Maar haar hart is zo zwak dat de kleinste schok haar dood kan zijn. Zoon Alex heeft dan ook een probleem met het brengen van de boodschap over de triomf van het kapitalisme. Hij besluit de werkelijkheid naar zijn hand te zetten. Terwijl de wereld om hen heen razendsnel verandert, blijft in hun 79 vierkante meter grote appartement de DDR voortleven... De Oost-Duitser Alex probeert de val van de Berlijnse muur verborgen te houden voor zijn moeder, een gezagsgetrouwe DDR-burger, die een tijdlang in coma heeft gelegen. ' 6 European Film Awards (Winnaar Beste film, scenario en acteur; publieksprijzen Beste regie, acteur en actrice).