Sterke vrouwen in moeilijke situaties…

Leefwereld in beweging…

Van 15 september tot 12 oktober 2009 liep de reeks “leefwereld in beweging” op VIJFtv. Hier treden vijf bekende Vlaamse vrouwen een week lang in de voetsporen van sterke vrouwen in Burundi, Oeganda, Ecuador en Vietnam.

Tijdens deze week gaan ze meedraaien in het leven van deze vrouwen, je maakt dus kennis met de dagelijkse realiteit. Maar er wordt ook een blik gegeven op de ontwikkelingshulp, hoe beïnvloed deze hun leven, wat is er al verandert,wat moet er nog veranderen?

Hieronder vind je de 5 afleveringen met de Vlaamse vrouw die deelneemt aan het project:

·         Sandrine Van Handenhoven naar Burundi voor SOS Kinderdorpen

·         Evy Gruyaert naar Ecuador voor Max Havelaar

·         Roos Van Acker naar Burundi voor 11.11.11

·         Sophie Dewaele naar Vietnam voor Handicap International

·         Annelies Rutten naar Oeganda voor Trias

Gedurende deze week ga ik twee afleveringen kijken. Hier hoop ik vooral een beeld te krijgen van het leven voor de vrouwen in het land en wat men onderneemt om een betere toekomst te creëren.

Het programma is gerealiseerd in opdracht en door medefinanciering van de Belgische ontwikkelingssamenwerking, DGOS.

In 2000 ondertekenden 189 lidstaten van de Verenigde Naties de millenniumverklaring. Hierin staan 8 doelstellingen om de wereld te verbeteren tegen 2015. De doelen moeten een einde stellen aan ongelijkheid, armoede, ziektes en milieuproblemen.

Ook België ondertekende de verklaring. Maar wat doet België voor ontwikkelingssamenwerking? En wat gebeurt er concreet overal in de wereld? VIJFtv stuurde daarom vijf bekende vrouwen naar ontwikkelingsprojecten wereldwijd.

De missie van een sterke vrouw…

Naast de reportage ga ik ook naar een lezing van Jeanne Devos. Deze lezing zal gaan over de missie van een sterke vrouw. Jeanne Devos is al jaren actief in India, hier vecht ze samen met andere voor de rechten van huisvrouwen. Ik denk dat deze lezing een nuttige aanvulling geeft omdat je hier een getuigenis krijgt van een vrouw die zicht al jaren lang inzet aan de andere kant van de wereld, in een land dat niet haar land is. Hier krijg je natuurlijk een ander zicht als de reportage je kan geven omdat zij slechts één week actief zijn. Ik ben zeer benieuwd naar het werk en de drijfkracht van Jeanne Devos.

Verslag, Christen Forum:De missie van een sterke vrouw.

Om te beginnen wil ik mijn visie geven over de titel van deze lezing. Want ik zie zelf twee mogelijke manieren om dit te interpreteren. In eerste instantie, en de meest logische gaat het over het werk dat Jeanne Devos in India verricht. Hoe ze blijft vechten voor haar ideologieën en ideeën. Maar naar mijn mening is Jeannne niet de enige sterkte vrouw in het verhaal. Maar ook alle vrouwen die werken als huishoudster en zich groeperen bij de organisatie om zo samen op te komen voor hun rechten. Want het is zeker niet zo evident dat deze mensen opkomen voor hun rechten, want er staan genoeg andere klaar om hun werk over te nemen zonder enige eisen.

In het begin van haar lezing heeft Devos het over armoede. Want de kloof tussen rijk en arm is nog steeds zeer groot. Armoede neemt toe en vormen van slavernij komen terug. Dit is nu net het probleem dat ze wil aankaarten, de vormen van slavernij is India. Meer bepaald vrouwen- en kinderslavernij, want ik de meeste landen blijft de man- vrouwverhouding in de armoede-ervaring zeer sterk. De vrouwen blijven altijd de armste onder de armen. !

Maar National Domestic Workers Movement wil hier verandering in brengen! Het is een experiment van armoedebestrijding door rechtvaardige arbeid.
Volgens de Wereldbank werken in India 90 000 000 vrouwen en kinderen als huiswerkers, zij hebben geen arbeidsrechten en dus ook geen stem.

20 jaar geleden is de NDWM ontstaan, in het begin gewoon luisterend naar deze huiswerkers en hun verhalen. Het begon in een kleine groep, maar deze breidde steeds meer uit. Momenteel bestaan er verschillende groepen onder NDWM, over India verspreid zijn er meer dan 10 000 groepen opgericht.
Ze hebben 3 doelstellingen waarrond ze werken:

·         Waardigheid van huisarbeid en menswaardigheid,

·         Rechtvaardigheid,

·         Zelfredzaamheid.

De NDWM werken in zelfhulpgeroepen. Deze groepen proberen zo veel mogelijk te bereiken in hun gebeid. Enkele voorbeelden van wat men al bereikt heeft:

·         Huisarbeiders krijgen een naam en waardigheid

·         Huishoudwerk is erkend in Nadu,

·         voor minimumloon in Karnataka en Kerala.

Naast deze 3 hoofddoelstellingen hebben ze ook nog 3 belangrijke campagnes uitgewerkt:

Tegen kinderarbeid:

Devos verteld ons het ontroerende verhaal van Sonu, een jongen van 10 die gestorven is tijdens zijn huishoudwerk. Naar aanleiding van dit voorval is sinds 2006 kinderarbeid onder de 14 jaar verboden op nationaal niveau.

Actie tegen mensenhandel:

Hiermee hebben ze bereikt dat de hele staat bewust is geworden van de gevolgen van mensenhandel. De mensenhandel in dienst van huisarbeid is zelfs gehalveerd.
Op dit momenten werken ze nog steeds aan de bewustwording van de mensen door het tonen van een film in de dorpen en scholen. Bovendien hebben ze ook een programma voor inkomensopbouw, zodat de vrouwen en kinderen de kans krijgen om iets te verdienen. En indien nodig heeft men een programma van kredietsparen zodat de vrouwen en kinderen de kans krijgen om vrij te kiezen.

Publieke opinie:

In India leeft de illusie dat kinderarbeid de oplossing voor armoede biedt, in de veronderstelling dat de kinderen dan toch eten en onderdak krijgen.
Maar niets is minder waar.

De beweging heeft ook twee speciale dagen: 09 januari: de dag van de huisarbeiders en 17 februari: de dag van de hoop voor kinderen.

Door de groei van de beweging streven ze ook steeds naar verdere uitdagingen. Twee recente voorbeelden van deze uitdagingen zijn:

Brugscholen: Kinderen die uit de arbeid komen, kunnen hier eerst wennen aan het schoolse leven voor ze echt naar school moeten;

Vluchthuizen: De kinderen die uit de arbeid gehaald zijn worden geweigerd in kindertehuizen omdat moeilijk handelbaar zijn door hun trauma’s. Hierdoor zijn er vluchthuizen opgericht waar ze een traumabegeleiding krijgen.

Meer informatie:

http://www.ndwm.org/
http://www.jeannedevos.org/

Annelies in Oeganda

Wie is Annelies Rutten?

Annelies werd geboren op 03 juni 1972 in Gent. Ze studeerde Politieke en Sociale wetenschappen aan de Universiteit in Gent. In 1997 begon ze haar journalistieke carrière op de redactie van De Gentenaar. In 1998 is ze overgestapt naar het Nieuwsblad. Hier heeft ze haar eigen column. Ze vooral bezig met lifestyle nieuws en wonen. Ondanks het feit dat Annelies dus geen echte TV- figuur zullen de meeste mensen haar toch hiervan kennen. In 2007 nam ze deel aan de televisiequiz “ De pappenheimers” en in het najaar van 2007 nam ze deel aan het zesde seizoen van “De slimste mens ter wereld”.Hier werd ze de eerste vrouw die het programma won!

Trias is een Vlaamse NGO, een ontwikkelingsorganisatie die in 12 landen werkt, in Afrika, Latijns-Amerika en Azië. Doormiddel van partnerorganisaties gaan ze de ondernemende mensen ondersteunen.

Annelies gaat in Oeganda kennis maken met Mbadifa, één van de partnerorganisaties van Trias. Gedurende haar verblijf logeert ze bij Teo, een 41-jarige boerin die een zeer goed draaiend boerderij heeft, de ze zelfstandig uit de grond heeft gestapt met de steun van Mbadifa.

Haar verblijf/ haar verhaal

Annelies wordt opgehaald door een Nederlandse coöperante van Trias, want de plaats waar ze zal verblijven ligt op 300km van de luchthaven. Samen met Mirjam legt ze de weg af tot bij Teo, een straffe boerin met een zeer goed draaiende boerderij.

Bij haar aankomst is Annelies een beetje verbaasd, want ze had niet gedacht dat ze terecht ging komen op een grote boerderij met een groot, modern huis. Zoals eerder vermeld komt ze terecht bij Teo, een boerin die met behulp van Mbadifa haar eigen boerderij uit de grond heeft gestampt. Het is echter niet in 1, 2, 3 gegaan. In 1994 is Teo begonnen op haar boerderij, 3 jaar later is ze lid geworden van Mbadifa. De eerste 3 jaar heeft ze maar wat staat ploeteren, omdat ze niet goed wist wat ze moest. Sinds haar toetrede bij Mbadifa heeft ze verschillende technieken geleerd, waardoor ze enorm gegroeid is.

De eerste dagen helpt Annelies mee op de boerderij en in het huishouden van Teo. Zo leert ze bomen planten, onderhandelen op de banenmarkt, Al gauw merkt Annelies dat het zeker geen gemakkelijk werk is. Naast het feit dat lichamelijk zwaar werk is, is het vinden van water niet altijd gemakkelijk, het vervoer van je goederen, etc.

Teo beschikt dankzij de trainingen wel over een watertank, maar haar plantage is te groot om volledig voorzien te worden door de watertank. Voor het planten van de bomen moesten ze dus naar een dichtbij gelegen plas.

Teo beschikt ook over een auto, zij heeft al eerste vrouw haar rijbewijs gehaald. Iets wat niet lang geleden onmogelijk was voor een vrouw. Aan de verhalen merk je sterk dat de vrouw in Oeganda nog steeds op een minderwaardige positie leeft als de man. Zo is er ook nog zeer veel sprake van polygamie. Maar dankzij de steun van organisaties zoals Mbadifa is het in kleine stapjes aan het beteren.

Tijdens haar bezoek woont Annelies ook een vergadering bij van Mbadifa, de organisatie waar Teo in het bestuur zit. Hier word ook de werking van de organisatie iets duidelijker. Want naast de opleidingen, zoals leren irrigeren, hoe compost gebruiken, etc. voorziet de organisatie ook middelen voor het verlenen van microkredieten. Zodat de boeren/boerinnen nodige aankopen of investeringen kunnen doen om hun boerderij te optimaliseren. Zo vraagt een vrouw een lening aan van 100 000 shilling (35,00 euro) om varkensvoeding te kunnen kopen. Een andere boer vraag een lening van 50 000 shilling (17,50 euro) aan om een geit aan te kopen.

De volgende dag gaan ze langs bij een nieuw lid van de vereniging. Als Annelies de boerderij ziet heeft ze het gevoel dat het nieuwe lid zeker niet zoveel werk verzet als Teo, want haar boerderij ziet er niet echt onderhouden uit. Als ze echter doorlopen naar een nabijgelegen boerderij van een boer die geen lid is merkt ze toch wel een groot verschil. Want deze boerderij is er nog erger aan toen. Je kunt dus zeker zien dat het nieuwe lid al veel verandering heeft gedaan en zich goed inzet. Ze heeft echter ook nog een zeer lange weg af te leggen.

Vervolgens gaan ze ook op bezoek bij een boer die graag lid wil worden van de vereniging. Maar om lid te worden moet je wel lidgeld betalen, het bedrag ligt rond de 15 000 shilling, dit is ongeveer 5,00 euro. Maar omdat ze andere levensbehoefte moet kunnen betalen krijgt ze geen kans om te sparen voor haar lidgeld.

Annelies, de cameraploeg, … beslissen de volgende dag om dit lidgeld voor de vrouw te betalen, zodat ze nu van start kan gaan om een nieuw leven op te bouwen. Natuurlijk krijg je meteen het gedacht, van dit is geen goede manier om aan ontwikkelingshulp te doen. Maar om het in Annelies haar woorden te zeggen: “ Het is zo gemakkelijk om te zeggen: Dat is niet de manier om iemand te helpen. Wij zijn het niet, wij hebben alles wat we nodig hebben. Ik vind het net iets te gemakkelijk om te zeggen: Nee, zo mag je mensen niet helpen, dat is te gemakkelijk, ze moeten er zelf voor werken. Ik denk dat er niets mis is met af en toe iemand heel concreet vooruit te helpen.”

Als laatste voorbeeld gaan ze op bezoek in een bergdorp. Want ook hier is de organisatie actief. Hier is de grond echter niet zo vruchtbaar dus heeft men hen geleerd om geiten, schapen, … te houden. Ook hebben ze hun Ierse aardappelen leren telen. Als dank maakt de groep een maaltijd klaar voor Annelies en Teo. Door het eten van de maaltijd besluiten enkele mannen om hun vrouw toch te laten deelnemen aan het project. Want omdat er mensen uit het buitenland naar hier komen voor het project en ook nog mee eten, moet het wel iets goeds zijn.

Annelies beslist dat ze ook nog een bijdrage wil leveren. Ze besluit een artikel te schrijven voor een nationale krant. Als ze het gepubliceerde artikel laat lezen is Teo heel ontroerd. Annelies hoopt dat door het artikel mensen weer gaan lezen over het project en hierdoor er weer meer mensen zich gaan aansluiten. Persoonlijk heb ik echter wel mijn bedenkingen, omdat net veel vrouwen analfabeet zijn en dus niet bereikt gaan worden. Al is het bereiken van een kleine groep nog steeds beter als niets!

“Als ik één ding mag hopen dat we met dit programma zullen doen, dan is het het beeld van de afhankelijke mensen in ontwikkelingslanden een beetje bijstellen en tonen dat zij in omstandigheden leven of moeten leven waar zij ook niet om gevraagd hebben. Dat ze er desalniettemin toch het beste van maken en er echt wel in slagen om heel veel te doen.“

Sofie Dewaele in Vietnam, Handicap International

Wie is Sofie Dewaele?

Sofie Dewaele is in tegenstelling tot Annelies Rutten beter bekend. Dit komt omdat Sofie al een als sinds 1997 verschijnt op onze Vlaamse tv. Ze is toen begonnen als omroepster bij tv1. Ze presenteerde onder andere ook programma’s als de rode loper en Vlaanderen vakantieland. Eind 2004 is Sofie ook begonnen op vijftv, een zender die ze uitkoos voor vrouwen en televisie met gevoel. Haar eerste opdracht daar was ook een sociaal bewogen reis. Want ze trok toen naar Sri Lanka, dit was kort nadat Zuid-Oost-Azië door een alles verwoestende tsunami. Maar naast haar drukke leven als tv-en radiopresentatrice, is Sofie zelf ook zeer bewogen. Zo is ze ambassadrice voor “geef om haar” een organisatie die vrouwen steunen in hun gevecht tegen kanker en hen weer zelfvertrouwen te geven

Handicap international…

Het doel van de organisatie is mensen met een handicap hun onafhankelijkheid, waardigheid en rechten terug te winnen. Ze streven naar een wereld waarin alle handicaps kunnen worden voorkomen, opgevangen of geïntegreerd.

Handicap International heeft projecten lopen in meer dan 60 landen die zich in een crisissituatie bevinden. Dit kan een acute of een chronische situatie zijn.

Ieder project is gebaseerd op 3invalshoeken: preventie, revalidatie en sociaaleconomische integratie.

In 1982 is deze Franse organisatie opgericht. Sindsdien zijn er 7 andere secties bijgekomen, waaronder ook België. Het netwerk stelt de organisatie op in staat om op internationaal vlak samen te werken.

Haar verblijf/ Haar verhaal

“Ja, ik heb vandaag heel vaak een glimlach opgezet terwijl ik het eigenlijk een heel trieste situatie vond. Maar je kunt toch niet triest zitten kijken naar mensen die echt in een beetje een uitzichtloze situatie zitten op dat moment. Je moet ze met een glimlach een uitzicht geven, vind ik.“

Tijdens haar verblijf in Vietnam bezoek Sofie twee project van Handicap International. Het eerste project is een project rond verkeersveiligheid en een hulpcentrum voor verkeersslachtoffers. Het tweede project is “Welcome to live”, waar ze proberen om handicaps bij de geboorte van baby’s te voorkomen.

De eerste dagen .Sofie komt aan in Ho Chi Minstad, een zeer drukke stad waar het verkeer letterlijk een hel is. Als je de straat wilt oversteken moet je echt oppassen voor je leven. Want iedereen rijdt door elkaar, verkeersborden, oversteekpaden en lichten hebben eigenlijk weinig nut Sofie doet een poging om over te geraken, maar dit is zeker niet zonder gevaar. Het is best een grappig beeld om te zien, je moet zeker meer als 2 ogen hebben om het verkeer langs alle kanten in het oog te kunnen houden, zodat jij de auto’s, bromfietsen, kunt ontwijken. Een klein beetje de omgekeerde wereld, want bij ons zouden net die auto’s etc. moeite doen om de voetgangers te ontwijken. Persoonlijk denk ik niet dat ik snel geneigd zou zijn om in die stad ook maar een voet richting het verkeer te zetten

Nadat Sofie is overgestoken komt ze terecht op een plein, waar ze hulp krijgt van My, een medewerker van Handicap International. Als Sofie raad vraagt aan haar om de weg over te steken krijgt ze het antwoord dat ze goed moet oppassen en bidden voor haar leven. Iets wat voor ons natuurlijk zeer absurd is, bidden voor je leven als je de weg wilt oversteken.

In deze drukken stad kan het niet anders dan dat er zeer veel verkeersslachtoffers vallen. Het probleem echter is dat net door het drukke verkeer een ambulance uren nodig heeft om door dat verkeer te geraken. Daarom is Handicap International begonnen met een project waar ze vrijwilligers opleiden als eerste hulp. Ze gaan langs een apothekeres die ook als vrijwilliger door Handicap International is opgeleid. Wanneer er in de buurt iets gebeurt wordt zij opgeroepen om te komen helpen en de eerste hulp te bieden aan het slachtoffer. Ze is hier zeer fier op en doet het zeer graag. Als ze telefoon krijgt laat ze haar apotheek voor wat het is en vertrekt zo onmiddellijk. Ze heeft ook altijd een eerste hulp koffertje bij haar met de belangrijkste dingen. Als de vrouw haar materiaal toont en verteld zie je haar echt stralen. Al het materiaal dat ze aankoopt en gebruikt voor eerste hulp te bieden aan de verkeersslachtoffers betaald ze volledig zelf. Ze vraagt ook totaal niets terug. Ze is gewoon blij dat ze die mensen heeft kunnen helpen.

Maar deze opleidingen zijn natuurlijk niet genoeg, want ondanks de verbeterde hulp worden nog veel verkeersslachtoffers zeer zwaar getroffen. Veel mensen krijgen te maken met een ( tijdelijke) handicap. En de opvang in Vietnam voor mensen met een handicap is niet meteen heel uitgebreid. Om deze reden heet Handicap International een revalidatiecentrum, het eerste in Ho Chi Manstad voor mensen met zware rugletsels. De organisatie heeft gezorgd voor een goede opleiding van het personeel. Nu werkt het centrum volledig zelfstandig.

In het centrum krijgen de mensen de kans om te revalideren en krijgen ze de kans om hun trauma’s te verwerken. In Vietnam is er geen thuiszorg, om deze reden zijn de familieleden van groot belang in het revalidatieproces. Want in het centrum leren zijn omgaan met de handicap, hoe ze hulp moeten beiden, hoe ze de revalidatie zelf verder moeten zetten.

In het centrum maakt Sofie kennis met verschillende mensen die te maken hebben gekregen met een handicap. Hiervan vond ik er twee toch wel heel aangrijpend, om deze reden ga ik ook slecht deze twee bespreken. De eerste was een man die samen met zijn vrouw als 3 maanden in het centrum verbleven. Ze hadden twee kinderen, maar sinds het ongeluk hebben ze hun kinderen niet meer gezien. Want in het centrum zijn geen kinderen onder de 10 jaar toegelaten. En ze wonen zeer ver van het centrum af, dus bezoeken en dergelijke zijn niet mogelijk. Ze hebben slecht een gsm met twee fotootjes van hun kinderen en bellen heel af en toe eens met hen. Sofie moet onmiddellijk aan haar eigen kinderen denken, ze zou het zelf verschrikkelijk vinden om haar kinderen voor zo een lange tijd niet te kunnen zien. Maar het gemis van zijn dochters is net de drijfkracht voor de man. Want hij doet extra hard zijn best zodat het sneller naar huis kan en zijn kinderen terug kan zien.

Een tweede aangrijpend verhaal is het verhaal van een man die een ongeluk heeft gehad. Zijn vrouw kon hier niet mee om en heeft hem verlaten. Sindsdien verblijft de zoon van de man bij hem. Deze jongen is ouder als 10 jaar dus hij is toegelaten in het centrum. Maar doordat hij de zorg van zijn vader op hem heeft genomen gaat de jongen niet meer naar school. Erger nog de jongen zit 24 op 24 in het centrum en heeft dus geen contact met enige leeftijdsgenoten. ’s Nachts slaapt hij op een rietje matje naast het bed van zijn vader. De jongen is zeer tevreden met het leven dat hij op dit moment heeft, want zijn vader is belangrijker dan eender wat. Maar het kan natuurlijk niet goed zijn voor een jonge amper ouder als 10 om dag en nacht tussen oudere zieke/revaliderende mensen te zitten.

In het centrum is ook plaats voor afleiding, sport en spel. Dit is vooral gericht op de integratie in da maatschappij terug. Zo houden ze ook wedstrijd om met hun rolstoel over een stuk hout te komen. Dit lijkt misschien onnuttig, maar zo leren ze wel om in het dagelijkse leven obstakels te verschalken. Of zo snel mogelijk boven op een verhoog te geraken. Sofie mag ook proberen om met een rolstoel boven om het verhoog te geraken. Maar al snel blijkt dat dit echt niet gemakkelijk is. Je hebt hier veel techniek en kracht voor nodig

.

Sofie bewondert vooral de kracht en het doorzettingsvermogen van die mensen. Ze vraagt zich af of wij dezelfde wilskracht zouden vinden als we in zo een situatie terecht zouden komen. Maar ze beseft ook de Handicap International hen de kans geeft om door te zetten. Want zonder de organisatie was dit niet mogelijk. En wat zou er dan worden van deze mensen?

Na haar bezoek aan het revalidatiecentrum zet Sofie haar reis in Vietnam verder. Ze neemt het vliegtuig naar Na Trang een levendige kuststad op 800 km van de Ho Chi Minstad. Hier wordt ze opgewacht door projectadviseur Fran. In deze provincie is Handicap International actief met het project “Welcome to live!”. Fran is een Australische vroedvrouw die een contract van 1 jaar heeft bij Handicap International. Fran hoopt echter dat haar contract verlengd zal worden, want ze doet dit zeer graag.

De volgende dag neemt Fran Sofie mee naar de heuvels van Can Son. De armoede is hier groot en kindersterfte komt er veel voor. Door primitieve en slechte hygiënische omstandigheden is er in die gebieden veel risico voor vroegtijdige bevallingen en handicaps. Het project probeert vroedvrouwen beter op te leiden, want vaak hebben ze geen opleiding gehad.

Voor het centrum hangt een zeer groot plakkaat waar in tekeningen opstaat waarin ze zwangere aanmoedigen om controles te laten uitvoeren tijdens de zwangerschap en met een uitleg over wat de verpleegster juist gaat doen. Sofie is een beetje verwonderd dat men hier de vrouwen echt moet overtuigen om hun te laten opvolgen tijdens hun zwangerschap. Want bij ons is dit de normaalste zaak van de wereld. Maar ook voor de bevalling zelf staan de vrouwen er alleen voor. Ze trekken dan vaak naar een rivier of de bergen in om alleen het kind ter wereld te brengen. Het ligt dus voor de hand dat dit zeer gevaarlijk is voor zowel moeder als kind.

In het centrum volgt Sofie een controle mee die uitgevoerd word door een plaatselijke vroedvrouw. Je ziet duidelijk het verschil tussen de materialen die we hier ter beschikking hebben en hoe ze zich daar moeten redden. Ook de bevallingskamer ziet er maar zeer pover uit. Maar er is wel water ter beschikking, dit is de basis. Voordat Handicap International hier aanwezig was, was dit er zelfs niet. Ze hebben toen een waterput gebouwd die de regen van het dak opvangt en bewaart. Wat er nog opvalt, is dat er qua medicatie ook niet veel aanwezig is. Als er tijdens de zwangerschap serieuze complicaties zouden optreden zou men nog niet veel kunnen ondernemen om het kindje en de moeder te redden. Er zijn dus al veel inspanningen geleverd, maar er is nog veel werk aan de winkel met de mensen te voorzien voor materiaal en te zorgen voor een goede opleiding.

De volgende dag gaan ze met een vroedvrouw/verpleegster mee op ronde. Ze bezoekt een klein baby’tje dat koorts heeft en de mama is wat ongerust. Tijdens het onderzoek blijkt echter dat de vrouw niet beschikt over een thermometer. Zo zie je dat zelf Handicap International soms overschatting maakt. Want ze hebben al verschillende toestellen voorzien, maar een domme thermometer is niet ter beschikking. Men had verwacht dat dit standaard wel aanwezig zou zijn. Fran probeert doormiddel van vragen en kleine sturingen de verpleegster wat verder op weg te helpen en zo onmiddellijk haar ook weer een beetje scholen.

Ze gaan ook een meeting van Welcome to Life bezoeken om eens te zien wat daar gedaan en gezegd word. Hier probeert men de vrouwen vooral te overtuigen om deel te nemen aan het project en zich in te schrijven. Want het project is eens soort van verzekering. De vrouwen kunnen zich lid maken door een bijdrage te leveren van 20 000 dong (±0,70 euro) Als er tijdens de zwangerschap dan complicaties blijken te zijn, en de vrouw hulp nodig heeft word deze gratis voorzien. Maar zelfs dit kleine bedrag kan een groot struikelblok vormen. Sofie besluit een getuigenis te geven, want ze is zelf bevallen van een tweeling, dit was dus een risicozwangerschap. Zo legt ze uit dat het heel belangrijk is zo een verzekering te nemen.

Ze gaan ook op bezoek bij een zwangere vrouw met een klein winkeltje. Deze vrouw wil graag lid worden, maar heeft niet genoeg geld. Ze hoopt tegen haar 2^de kindje wel genoeg geld gespaard te hebben. Ze proberen haar te overtuigen om te besparen op andere dingen en toch nu de verzekering al te nemen. Want je eerste bevalling is altijd de moeilijkste. In tegenstelling tot Annelies Rutten in de vorige aflevering besluit Sofie niet om het geld gewoon aan de vrouw te geven. Want ze vindt dit geen goede methode. Ze besluit echter om aankopen te doen in het winkeltje zodat de vrouw extra geld aan de kant kan leggen. Om haar zo een startpunt te geven. Ik moet wel eerlijk zeggen dat Sofie hier een gelegenheid had die bij Annelies er niet was.

Op de laatste dag neemt Fan Sofie mee naar een opvangcentrum voor mindervalide kinderen. Handicap International probeert hen de kans te geven om een waardig bestaan op te bouwen. Iedereen in het centrum is zeer blij met het bezoek van een buitenlandse gast. De kinderen voeren verschillende toneeltjes, dansjes, op om haar te verwelkomen.

Wat haar heel hard aangreep was dat er zeer veel kinderen getroffen waren door polio. Dit is een virusinfectie die tot kinderverlamming leidt. Hier in België worden kinderen daar tegen gevaccineerd. Maar in Vietnam heb je dus zalen vol kinderen die aan deze ziekte leidden. Een moeder vraagt of Sofie haar getroffen dochter misschien even wil vast houden. Sofie wil dit zeer proberen, al is het helemaal geen gemakkelijke opdracht om het kind met zeer veel spastische trekken goed te kunnen vasthouden en rustig te krijgen. Maar ze geeft niet op en slaagt hier na enige tijd wel in.

“Handicap International probeert er voor te zorgen dat een handicap niet het einde is, dat dat niet hoeft te betekenen dat je geen kwaliteitsvol leven kunt leiden. Zij proberen er echt voor te zorgen dat je nog veel uit je leven kunt halen ondanks je handicap, en dat is heel belangrijk.”“

www.vijftv.be

http://www.handicap-international.be/

www.triasngo.be

www.jeannedevos.org