El Negro en ik, een boek dat je echt doet nadenken over het verleden, maar ook over het heden. Al vanaf het moment dat ik de achterkant las stelde ik mezelf al de vraag: hoe kom je er nu bij om neger op te zetten?
In deze tijd kan ik het mij niet voorstellen dat ik een museum binnenwandelen waar ik tussen de opgezette dieren een opgezette mens zou zien staan, ongeacht de huidskleur. Maar als je dan leest dat El Negro pas in 2000 uit het museum was gehaald ligt dit toch niet zo ver in het verleden.
In het boek krijg je een heel mooi beeld over de denkwijzen van mens t.a.v. de apartheid, hoe mensen enorm gechoqueerd kunnen zijn of juist helemaal akkoord gaan met de onderverdeling van mensengroepen. Wat zeker je zeker ook niet mag vergeten is een deel in het boek waar het hoofdpersonage zich zelf bekeken voelden tijdens zijn reizen, waar hij de indruk had dat hij als blanke als minderwaardig werd bekeken. Het zou dus oneerlijk zijn om enkel onszelf als blanke als schuldige te bekijken. Dit korte stuk is goed om een iets meer genuanceerd beeld te krijgen.
Op het einde van het boek maak je ook nog kennis met enkele andere lotgenoten van El Negro. Want hij was zeker niet de enige van zijn soort. Zo had je ook een Buschmannfrau die in 1829 was opgezet door een apotheker. Of de Hottentot-Venus, hoewel zij niet was opgezet kwam haar lot ook zeer dicht tot het lot van El Negro. Tijdens haar leven werd ze tentoongesteld als een circus attractie die de mensen konden komen bezichtigen. Toen de vrouw gestorven is heeft men lichaamsdelen van deze vrouw als een antropologische verzameling ten toongesteld.
Het feit dat El Negro niet de enige was, schept voor mij een duidelijk beeld van de mensen uit heel Europa en niet allen bijvoorbeeld de Spanjaarden die El Negro niet uit hun museum wouden verwijderen. In het boek zelf vraag het hoofdpersonage zich ook de vraag, over wie zegt El Negro het meest? Of de Afrikaanse bevolking of over onze Westerse bevolking?
Ik vind het heel charmerend dat het hoofdpersonage zich het lot van deze El Negro zo aantrekt dat hij zo veel tijd steekt in het uitzoeken wie deze man was en waar hij vandaan kwam. Hij heeft bijna de halve wereld afgereid om aan alle correcte informatie te komen en zijn gedachten te delen met andere mensen. Door deze zoektocht blijkt ook hoe onbelangrijk mensen het vonden om echt te weten naar wat ze nu juist aan het kijken waren. Want je las bijvoorbeeld dat het onderschrift bij El Negro niet overeenkwam met de opschriften bij de postkaarten. Er was nergens documentatie te vinden waar je expliciet terug vond waar El Negro vandaan kwam; dit was blijkbaar niet belangrijk genoeg om te vermelden. Na een lange zoektocht komt ons hoofdpersonage zeer dicht bij de meest mogelijke verklaring waar deze El Negro nu vandaan kwam. Dit heeft hij natuurlijk niet alleen gedaan, maar met behulp van medezoekende, cultuur- en geschiedenisspecialisten.
Ons hoofdpersonage vind niet dat El Negro uit de musea moet verdwijnen, in tegenstelling tot wat je zou denken. Want hij houdt er zo zijn eigen gedachte op na, die ik zelf gedeeltelijk wel begrijp. Hij stelt voor om de Zaal van de mens te verbouwen tot de zaal van het multiculturalisme, waarin getoond zou worden hoe er in verschillende tijden tegen de vermeende rassenhiërarchie was aangekeken. Zolang hij de naamloze El Negro bleef, en dus geen aanwijsbare nabestaanden had, was die voorbeeldrol dan niet te verkiezen boven een arbitraire, anonieme begrafenis in Botswana? Ik kan zijn stelling hierin zoals ik eerder al gezegd heb gedeeltelijk wel volgen. Maar ik vraag mij af of deze boodschap wel duidelijk laat overkomen, want je maakt wel gebruik van een persoon die opgezet is. En dit is naar mijn menig niet respectvol
Tijdens één van zijn reizen naar Afrika ziet het hoofdpersonage de uitslag van de verkiezingen, vergezeld met statistieken die ook het stemgedrag per ras vermelden. Het hoofdpersonage is hier zeer geschrokken door en denkt dat dit beter niet weergeven kan worden. Maar hij krijgt hier naar mijn menig een gepast en logisch antwoord op. Zolang ras een factor is, kun je die maar liever expliciet maken, anders gaat het onzichtbaar meespelen en wordt het veel gevaarlijker.
Wat ik ook goed vind is de invalshoek van het ontwikkelingswerk. Hij ziet dit in het begin van het boek als een grote ideologisch doel. Maar merkt na verloop van tijd dat dit toch niet altijd zo goed verloopt als zou moeten. Bovendien stelt hij zich vragen bij de reden van ontwikkelingswerk. Want het is nu eenmaal zo dat we door middel van ontwikkelingswerken onze ideeën, gebruiken, technologieën, etc. willen doorgeven aan andere bevolkingsgroepen. Vinden wij deze dan zo veel beter als wat er in het land zelf al is? Hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat ontwikkelingswerk nutteloos is of een puur voorbeeld van racisme. Want mijn kennis is hier veel te beperkt van om hier een oordeel over te vellen. En ik wil natuurlijk wel geloven in de goedheid en het nut van ontwikkelingswerk.
Nelson mandela?
Een persoon die zeer belangrijk is als we het hebben over de apartheid, is Nelson Mandela. Hij is vooral bekend en geliefd voor zijn volhardende strijd tegen de apartheid. Bovendien was hij de eerste zwarte president van Zuid-Afrika van 1994 tot 1999.
Indien het je interesseert kan je op volgende sites nog achtergrond informatie krijgen voer Nelson Mandela en wat hij nu juist gedaan heeft.
Na het lezen van dit boek ben ik opzoek gegaan naar andere voorbeelden van rassenonderscheiding. Hoe is dit sindsdien nog voorgekomen?
Een zeer bekend voorbeeld is de joden vervolging tijdens het nazistische bewind in Duitsland. In de jaren 30 werden de joden bekeken als een minderwaardige bevolkingsgroep, men bezag ze als Untermenschen. Maar niet alleen in Duitsland maakte men een onderscheiding t.o.v. de joden, want in Polen ging men nog iets verder in het maken van een onderscheiding. Zoals je in onderstaande lijst zal zien, kan de Poolse bevolking zelf niet op veel aanzien rekenen. Op basis van in welke bevolkingsgroep je je bevindt bepaalde hoeveel voedselbonnen je kreeg, welke rechten je had, je uitgaansmogelijkheden,
1Duitsers
2Duitsers van buiten Duitsland
3Aangetrouwde Duitsers
4Oekraïners
5Hooglanders
6Polen
7Joden
En volgende bekend voorbeeld in het rassenonderscheid in de Verenigde Staten. Na de Amerikaanse Burgeroorlog werd doormiddel van verschillende wetten de afstammelingen van de Afrikaanse slaven beperkingen opgelegd. Zo werden ze niet toegelaten in bepaalde restaurants, openbare toiletten, etc. Er waren in enkele staten zelfs wetten die het verboden dat een zwarte met een blanke trouwde. In 1964 werd deze wetgeving afgeschaft.
Heden
Alhoewel apartheid officieel ten einde is gekomen bestaat er bij bepaalde mensen nog steeds een gevoel van minachting ten opzichte van de zwarte, kleurling- of blanke bevolking. Als leerkracht moet je hier zeker rekening mee houden. Want het kan voorkomen dat je leerlingen met bepaalde vooroordelen of ideologieën hebt die zorgen voor conflicten tijdens je lessen. Het is dan ook onze rol als leerkracht om hier op een gepaste manier op te reageren en te proberen de leerlingen kennis te laten maken met een genuanceerd beeld, met voorbeelden, aanleidingen en gevolgen van rassenonderscheid en racisme. Natuurlijk zonder de leerling in kwestie zelf aan te vallen.
Natuurlijk kun je niet zeggen dat er geen apartheid meer bestaat, om dit aan te tonen een nieuwsbericht van 29 september 2009, op http://www.rnw.nl.
Op Curaçao wordt dinsdag geprotesteerd tegen een nieuwe 'apartheidswetgeving' van Nederland. Dat maakte de volksbeweging Aliansa Patriótiko (Patriotische Alliantie) maandag bekend. De Patriotische Alliantie eist dat de Antillen woensdag niet aan tafel gaan zitten met staatssecretaris Ank Bijleveld (Binnenlandse Zaken), die momenteel op het eiland is. Woensdag staat een politiek overleg met Bijleveld gepland over de staatkundige hervorming van de Antillen. Op Curaçao bestaat bezorgdheid over een concept-rijkswet personenverkeer waar minister Ernst Hirsch Ballin (Justitie) mee bezig is. Volgens de Antillen worden Antillianen en Arubanen hiermee tweederangsburgers in het Koninkrijk omdat er beperkingen worden gesteld aan vrij personenverkeer. Het wetsplan is disciminerend en schendt alle mensenrechten van het Antilliaanse volk, menen de tegenstanders. De Eilandsraad van Curaçao en de parlementen van de Antillen en Aruba hebben in de afgelopen weken alledrie unanieme moties tegen de wetgeving aangenomen. De betogers van de Patriotische Alliantie verspreiden onder meer stickers met daarop de tekst 'Stop de Nederlandse Apartheid'.
Ook op de site www.mo.be kun je onder de zoekterm apartheid nog verschillende artikels en getuigenissen terugvinden.
Slotwoord
Een zeer goed geschreven vraag uit het boek ga ik gebruiken als afsluiting van dit verslag. Heel belangrijk om eens over na te denken.
Want, zo betoogde de verslaggever, zou niet een neger die het Darder-museum betreedt en een van de zijnen aantreft als een zeldzaam object in een etalage op het idee kunnen komen om in een Afrikaans museum een blanke op dezelfde manier te kijk te zetten? En zouden wij dat dan niet hoogt onaangenaam vinden?
Voorbereiding week 3, El Negro en ik... Frank Westerman
Achterflap:
Als 19-jarige student staat Frank Westerman in een Spaans museum oog in oog met een opgezette Afrikaan - El Negro. Wie is deze mens? En wie heeft zijn lichaam geprepapeerd? In zjin meest persoonlijke boek tot nu toe volgt de auteur El Negro op diens omzwerving van Parijs (1831) via Barcelona (1888) naar de Pyreneeën - waar hij tot 1997 tentoongesteld stond. Onderweg toot hij El Negro als een spiegel van zijn tijd: een naamloze zwarte die - genageld op zijn voetstuk - het schrijnend licht plaats. Al reizend stelt Frank Westerman zich de indringende vraag: wat zegt El Negro over ons, hier en nu? El Negro en ik is en fascinerende reisreportage over ras, cultuur en identiteit.
Als ik dit lees weet ik even niet zeker wat ik nu gelezen heb... Een Afrikaan die opgezet is in een museum? Een mens die net zoals een dier word opgezet. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand een Afrikaan zo minderwaardig vindt dat deze Afrikaan het verdient om opgezet te worden. In dit boek hoop ik vooral iets bij te leren over hoe wij als Europeanen vroeger aan racisme deden, op welke manieren, tegen welke mensen,... Maar zeker niet onbelangrijker is hoe zit het nu? Hoe staan wij ten opzichte van rasopvattingen? Hoe uit zich dit? Etc.
Om te beginnen wil ik toch vermelden dat deze reportage mij echt heeft doen inzien hoe beperkt mij kennis is! Ik had nooit gedacht dat er achter dit mooie vakantieoord, zo een gruwelijke geschiedenis schuil ging.
De burgeroorlog in 1936, was de eerst confrontatie tussen de nieuwe Europese ideologieën , met name het fascisme en het socialisme. Net wanneer overal in Europa de spanningen tussen links en rechts tot een kookpunten kwamen, begon deze gruwelijke burgeroorlog.
Maar in de eerste plaats was dit natuurlijk en Spaanse kwestie, die nu nog steeds een zeer pijnlijk punt is voor de bevolking, men zwijgt hier liever over.
We gaan terug naar dat jaar 1936, wanneer de laatste vrije verkiezingen plaatsvonden, een periode vol politieke onrust. Tot schrik van de nationalisten winnen de linkse partijen. In juli 1936 maakt een groep generaals, waaronder de latere dictator Francisco Franco een greep naar de macht. Maar deze greep slaagt slecht gedeeltelijk, want grote delen van het land blijven onder leiding van de wettige linkse regering. De burgeroorlog die hierop volgt is van wrede aard en kleurt de Spaanse grond gedurende 3 jaar rood.
Om een echt goed beeld te krijgen welke invloed deze burgeroorlog op de Spaanse bevolking had en nog steeds heeft, laat de reportage een paar mensen aan het woord voor eenpersoonlijke getuigenis.
De eerste getuige is Carmen Duarte, de zus van Juan Duarte een martelaar. In het Spaanse dor Yunguara, waar leerling-priester Juan leefde regeerde de linkse partijen gedurende de eerste weken van de burgeroorlog. Ondanks het feit dat Juan een eenvoudige boerenzoon was, werd hij het doelwit van ongekend kwaad. De linkse partijen zagen de kerk als de onderdrukkers van het volk. Dit was de reden waarom Juan moest onderduiken, maar hij werd verraden door een buurvrouw. Niet veel later kwamen de militieleden om hem op te pakken. Hij gaf zich over en ging uit vrijwil mee.
Ze hebben hem meegenomen naar een naburig dorp, waar ze hem dagenlang martelde met stokken, schoppen elektrische schokken, etc. Vervolgens hebben ze een 16-jarig meisje naar hem gestuurd om hem te verleiden, zodat hij God zou verloochenen. Maar hij liet zich op geen enkele manier verleiden. Natuurlijk waren de militieleden hier niet blij mee, daarom hebben ze met een scheermesje zijn edelendelen afgesneden en hem zo door de straten van het dorp gesleurd naar een afgelegen veld waar ze hem vervolgens op een nog gruwelijkere wijze hebben vermoord.
Juan is later door het vaticaan martelaar verklaard, omdat hij voor de katholieke geloof zijn leven heeft gelaten. Wat zeer belangrijk is om te weten is dat de slachtoffers die wel hebben toegegeven aan de linkse niet zalig verklaard worden. Ondanks het feit dat ook zei slachtoffers zijn.
Dit is een punt waar de neef van Juan het nog steeds heel moeilijk mee heeft. Hij vind dat ieder slachtoffer een gelijke behandeling verdient. Hij is niet geïnteresseerd in de vraag wie was de schuldige? Maar hij vindt het wel belangrijk dat alle slachtoffers die onrecht is aangedaan erkenning krijgen. Daarmee heeft hij ook ervoor gezorgd dat een nieuwe wet werd ingevoerd, de wet op historische herinnering.
Maar toen het geboortedorp van Juan overgenomen werd door het leger van Franco kwam het uur van vergelding voor de buurvrouw die hem verraden had. Ze werd zelf ook gearresteerd en verdween in één van de zoveel massagraven.
Het is Emilio Silva, een Spaanse journalist die een beweging heeft opgezet om vermiste op te sporen in deze massagraven. Het begon als een persoonlijk kwestie, het vinden van zijn verdwenen opa, om hem te kunnen begraven naast zijn oma. Tijdens de opgravingen van zijn opa kwamen veel oudere vrouwen naar hem toe omte vragen ook hen te helpen zoeken naar verdwenen familieleden. Dit was de reden waarom hij de organisatie heeft opgericht.
Emilio Silva
Op het einde van de reportage maken we nog kennis met Juliana Sánchez, haar vader had zich net voor de burgeroorlog aangesloten bij de socialisten. Hij was gevluchttoen de troepen van Franco hun dorp naderde. Maar een buurman, die de Franco beweging leidden in hun dorp, wist hen te vinden en heeft hen overgeleverd aan deze troepen. De vluchtelingen zijn na een schijnproces vermoord. Juliana heeft jaren voor de familie van dzee man, die haar vader heeft verraden, gewerkt als dienstmeisje, zonder dit te weten. Nochtans heeft ze regelmatig gevraagd of ze iets hadden gehoord van haar vader, maar de familie beweerde dat hij wel in Frankrijk zou zitten. Jaren later in 2002 kreeg Juliana te horen wat nu werkelijk gebeurt was.
Dit verhaal is net zo gruwelijk als de jonge priester die vermoord werd door linkse militieleden. Maar het grote verschil in deze twee verhalen is dat Juliana de daders wel ter verantwoording wil roepen, en de familie van de overleden priester niet. Dit heeft zeker een reden, de slachtoffers aan de rechterzijde werden altijd al geëerd, maar de slachtoffers aan de linker zijde niet.
Deze verhalen tonen aan dat deze burgeroorlog slachtoffers heeft gemaakt aanbeiden zijde. Je kan dus onmogelijk zeggen dat deze partij fout was en de andere partij niet. Want beide partijen hebben daden gesteld die niet menselijk waren.
Met de val van Madrid kwam een einde aan deze oorlog, maar in om het in Francos woorden te zeggen: Niet de vrede is gekomen, maar de overwinning Het begin van een 40 jaar durende onderdrukking. Want het einde van de burgeroorlog bracht echter geen vrede, de strijd tegen de tegenstanders van Franco bleef doorgaan. Eerst met triomfantelijke executies, later met de echos ervan. De oorlog eindigde op 21 april 1939, maar Emilio Silva toont ons een massagraf van twee en een halve maand later. Er waren 31 mensen vermoord, als herdenking van de moord op de rechtse voorman, Calvo Sotelo.
12.000 Fascisten rukken op naar Madrid" in Gazet van Mechelen, 25 juli 1936
In 1975 is Franco gestorven, maar dit was betekende niet het einde van zijn gedachte goed. Elk jaar verzamelde zijn aanhangers zich nog in de vallei van de gevallenen. Maar sinds de nieuwe wetop de historische herinnering is dit nu verboden. Want deze wet verbied ook iedere verheerlijking van het Francoregime. In 2007 was er nog een laatste bijeenkomst net voor de invoering van de wet.
Vallei van de gevallenen
De voorstanders van deze wet vinden dit een eerste goede stap voor Spanje, de mensen die jarenlang het zwijgen is opgelegd, krijgen nu de kans om hun verhaal te vertellen. De tegenstanders van de weten zijn van mening dat het niet goed is om hieraan terug te denken, je kan toch niet meer terug, dus je kan het beter vergeten.
Mensen tegenwoordig hebben nog niets gemerkt van de politieke veranderingen, want moordenaars en mensen die tijdens de dictatuur veel macht hadden beschikken lokaal nog steeds over veel macht. De slachtoffers hebben van de regering of politiek nooit echt steun gekregen en hierdoor blijft voor hun alles onveranderd, de oorlog woed nog steeds door. Een goed voorbeeld hiervan is: De moordenaar van hun vader woont twee huizen verder, maar zij moeten zwijgen
Er is vooral een ongelijk tussen de slachtoffers, de doden aan nationalistische zijde worden al sinds het einde van de oorlog geëerd. Terwijl de nazaten van de republikeinse slachtoffers nog niet eens goed weten wat er met hen gebeurt is. In 1979 zijn er wel al families op zoek gegaan naar hun overleden familieleden, maar hier kwam in 1981 abrupt een einde aan. Toen luitenant-kolonel Tejero het parlement binnen viel met een pistool en riep dat iedereen moest zwijgen. Uit schrik voor een nieuwe dictatuur deed men wat hen gevraagd was.
Momenteel weet iedereen nog wie er fout was in de oorlog, dit is de reden waarom er nog steeds een onzichtbare muur loopt door de verschillende dorpen, maar niemand praat hierover.
Natuurlijk vraag je je na het kijken van deze aflevering af welke veranderingen er zich nog hebben voorgedaan sinds de dood van Franco. Wie heeft Franco opgevolgd? Is er momenteel nog sprake van politieke onrust? Op deze vragen heb ik tijdens de reportage geen antwoord gekregen. Hier heb ik dus wat extra zoekwerk voor moeten doen. Op de site voor beginners krijg je hier een zeer goed beeld van. Het zou dan ook jammer zijn om dit niet te gebruiken, daarmee dat ik jullie gewoon de link mee geef. http://www.voorbeginners.info/spanje/politiek-1.htm
Als jullie verder ook wat informatie willen over de ETA-beweging en hoe deze in het nieuws in geweest kunnen jullie meer informatie vinden op http://geschiedenis.vpro.nl/artikelen/42313898/.
Het baskenland, dat vecht voor zijn onafhankelijkheid, met de groepering ETA.
Gisteren op 1 oktober 2009 viert men in China het 60 jaar bestaan van de volksrepubliek. Natuurlijk is dit internationaal nieuws, er zijn dan ook enkele kranten die hier gisteren aandacht aan hebben gegeven.
Ook het belang van Limburg had hier een zeer interessant artikel over geschreven, maar dit artikel moet ik eerst nog inscannen. Dit zal ik dan achteraf zeker nog toevoegen.
"Er loopt nog steeds een onzichtbare muur door Spanje, die de tegenstanders in de burgeroorlog van de jaren dertig van elkaar scheidt. Na de dood van Franco in 75 werd de officiële politiek: het verleden doodzwijgen. Dat is niet gelukt. Nog steeds weet iedere Spaanse dorpeling feilloos aan welke kant zijn buurman stond. Sterker nog: De burgeroorlog leeft meer dan ooit. De kerk heeft pas nog de martelaren van de burgeroorlog zalig verklaard. En door heel het land zijn vrijwilligers koortsachtig bezig om de duizenden in massagraven gedumpte familieleden op te graven. De geschiedenis laat zich niet vergeten."
De reden waarom ik deze aflevering gekozen heb , is dat ik niets weet over de burgeroolog in Spanje. Hoe is deze burgeroorlog ontstaan? Hoe lang heeft deze burgeroorlog geduurd? Heeft deze oorlog nog steeds gevolgen? Wie was deze Franco over wie men spreekt?
Het begin van de reportage: We rijden langzaam het geboortedorp, Pradappio, van Mussolini binnen. Onmiddellijk springen de verschillende souvenirshops eruit, de etalages staan vol met vlaggen, T-shirts, petten, Hier is natuurlijk niet veel speciaals aan, maar de symbolen die je terug vindt op al deze souvenirs is meer van belang, je vind hier Keltische kruizen, Haken kruizen, afbeeldingen van Mussolini
Ondanks dat het in Italië eigenlijk verboden is om ieder symbool te verkopen dat het Fascisme verheerlijkt doen deze eigenaren van de souvenirshops niets illegaal. Want onder de naam van souvenirs mag je dan weer alles verkopen. Dit vertelde de eigenaar van een souvenirshop ons, met de mededeling dat er altijd mazen zijn in het net, bij de Italiaanse wetten.
Maar om te beginnen gaan we terug naar de geschiedenis, hoe was deze man erin geslaagd om zoveel steun te krijgen van de bevolking dat hij zijn eigen kon uitroepen tot dictator? Het leek wel of deze beweging net alle zwakke plekken van die tijd bloot legde, het diepe wantrouwe tegen de eigen staat en het blinde vertrouwen in theatrale leiders die rebelleerde tegen deze staat, net zoals Mussolini dus. De grootste drijfkracht was het feit dat Italië constant leek een achterstand leek te hebben, in de oorlog, koloniën en de economie.
Het was Mussolini die brak met het socialisme, Hij beschouwde de ideologie als "dood en slechts bedoeld voor wraakgevoelens".Mussolini was een echt fascist, hij was zeer nationalistisch gericht en zag zijn eigen als de enige leider. Hij liet zijn eigen dan ook zo noemen, zo kwam hij aan de bijnaam Duce. Maar van waar kwam deze benaming Fascisme dan? Faci is een Italiaanse term voor bende of gang,die ontstaan is tussen opstandige boeren op het einde van de 19de eeuw. Mussolini bouwde hierop verder maar combineerde dit met de arditie, een eliteleger dat na da oorlog I een losgeslagen leven leidden. Hij nam ook de klerendracht van dit eliteleger over, je herkende zijn groepering dan ook direct aan de zwarte hemden.
In Oktober 1922 leidde Mussolini deze fascisten naar Rome tijdens een Mars, snel daarna werd de macht over het land aan hem overgedragen en mocht hij een nieuwe regering vormen. Dit was het ontstaan van de eerst fascistische regering, in eerste instantie was Mussolini de minister-president, maar dankzij de steun van zijn brutale achterban kon hij zich al snel uitroepen tot dictator.
Mussolini tijdens de mars naar Rome
Nog steeds zijn er sommige mensen die deze oud-leider zeer dankbaar zijn. Zij zien hem als een grote held die hen iedere maand voorzag van suiker, brood, pasta en rijst. Hij had gezorgd voor goede wetten die werden nageleefd en bovendien had hij de gezondheidszorg op orde gebracht. Al het geweld dat eraan te pas is moeten komen vinden deze mensen niet zo erg, zei vonden dat het land al onder geweld leefde, de enige uitweg was om het geweld aan te pakken met geweld. Er was dus geen andere manier. Één getuigen beweert dat er sinds Mussolini aan de macht was er ook geen sprake meer was van ongeoorloofd geweld.
Over het feit dat Mussolini de Italiaanse economie liet herleven kan er niet gediscussieerd worden. Hij zorgde ervoor dat al het graan in Italië zelf worden verbouwd. Bovendien liet hij in zijn geboortedorp een groot vliegtuigfabriek bouwen, hier werden maar liefst 2000 plaatselijke boerenzonen tewerkgesteld. Jammer genoeg werd deze fabriek kort na de oorlog terug gesloten en zo verloren in één klap 2000 plaatselijke inwoners hun werk.
Mussolini wou ook graag zijn eigen kolonie, hij koos hiervoor Ethiopië uit. Hij deed dit op een gruwelijke manier, door gebruik van gifgassen en dergelijke. Hierdoor is zijn internationale waardering enorm gedaald. Enkel Adolf Hitler had nog een zeer grote bewondering voor deze man, dit was dan ook wat hem uiteindelijk fataal zou worden.
Een groot deel van Mussolinis politiek was het voeren van propaganda. Hij stelde zijn fascistische leger voor als sportieve mannen die het land zouden redden. En hij was hier het perfecte voorbeeld van, Mussolini liet zich filmen tijdens het zwemmen, voetballen, skiën, Bovendien was het ook zeer gebruikelijk dat mensen die een hoge plaats binnen het fascisme bekleedde atletiekexamens moesten afleggen. Dit ging om verschillende oefeningen, die op dat moment populair waren. Mussolini was niet de enige, andere grote leiders hebben dit van hem overgenomen. Denk hier maar aan Mao Zedong uit China, in de blog van week 1, en Adolf Hitler.
Mussolini was iemand die ervan genoot om in de belangstelling te staan. Toen Hitler bij hem op bezoek was hielt hij Hitler op een afstand, want hij bezag Hitler als minderwaardig. Tijdens zijn speech moest Hitler ook op een ander balkon gaan staan, zodat Mussolini van de volledige aandacht genoot.
Mussolini had zo zijn eigen gedacht over Hitler, hij vond hem seksueel geperverteerd en zijn Jodenhaat krankzinnig. Hitler zag Mussolini echter als een groot voorbeeld, hij deed hem na op zijn toespraken en kopieerde de groet.
Mussolini en Hilter
Toen Mussolini in 1943 door zijn eigen mensen, de grote fascistische raad werd afgezet en verbannen was Hitler de enige waarop hij kon rekenen. De SS redde hem uit zijn verbanningschap en hij kreeg de kan om in Noord- Italië een eigen bewind op te zetten. Zonder al te groot succes.
25 april 1945, dit is de dag waarop Mussolini op gruwelijke wijze is vermoord. Samen met zijn minnares is hij ondersteboven aan een millaneesbenzinestation vast gehangen. Maar je kan niet zeggen dat samen met Mussolini het fascisme is gestorven, want zelfs de dag van vandaag zijn er nog enkelingen die aan het wachten zijn op een nieuwe fascistische leider die terug orde zal brengen.
Vele zien de Italiaanse politieker Berlusconi als een evenbeeld van Mussolini, hij is een extreem rechtse politieker. Hij vergelijkt de linkse kiezers met klootzakken, enkel de rechtse kiezers zijn dit niet. Zijn volgelingen beamen hem en roepen Duce, een verwijzing naar Mussolini.
Eerder in dit verslag heb je kunnen lezen dat het geboortedorp van Mussolini zwaar getroffen is na de Wereldoorlog. Maar tegenwoordig gaat het beter met het dorp, maar er is wel sprake van één grote tegenstelling. Het dorp stemt voornamelijk links, maar voor de inkomsten zijn ze grotendeels afhankelijk van het mussolini-toerisme.
"Alles waar Hitler in de jaren dertig van droomde, had Mussolini al in de jaren 20 bereikt. In zijn geboorteplaats Predappio staat nog steeds het graf van Il Duce. De man die Italië na jaren van gefnuikte ambities weer haar trots terug gaf. Dat hier veel geweld voor nodig was, deert de meeste bewoners en bezoekers van het dorp nauwelijks. Mussolinis graf blijft een bedevaartsoord voor Italianen die terugverlangen naar de tijd dat hun land een echte, krachtige natie was."
Natuurlijk heb ik al eens eerder gehoord over Mussolini, maar echt ver komt mijn kennis jammer genoeg niet. Wie was deze man en wat heeft hem zo een belangrijke historische figuur gemaakt? En hoe zit het nu? Zijn er deze jaren ook nog mensen met dezelfe ideeën als deze man. Dit hoop ik bij te leren tijdens het bekijken van deze aflevering.
Ik ben Hanne Jans, een Limburger, een Vlaming, een Belg, maar ook een Europeaan. Van kinds af aan ben ik met mijn ouders op vakantie geweest in verschillende landen van Europa.
Ondanks het feit dat ik er vaak op vakantie ben geweest, heb ik het gevoel dat ik vrij weinig weet over deze landen. Wat heeft zich de voorbije jaren afgespeeld in deze landen? Je kan dus wel zeggen dat er een zeer groot gat is in de kennis van onze geschiedenis.
Om dit gat op te vullen ga ik opnieuw een reis maken door Europa en haar geschiedenis. Wat was kenmerkend voor een bepaald land? Wat was hun aandeel in Wereldoorlog II? Hoe heeft deze oorlog hun land, economie, etc. beïnvloed? Welke belangrijke gebeurtenissen hebben er sindsdien nog plaatsgevonden?
Deze culturele reis ga ik doen met behulp van de verschillende reportages van www.InEuropa.nl . Gedurende deze week ga ik enkele afleveringen bekijken en deze vervolgens bespreken op mijn blog.
Verslag, Het lelietheater, Een jeugd in China Zoals aangeven in het begin van de week waren er verschillende vragen waar ik graag een antwoord op zou vinden door het lezen van dit boek. Maar hoe meer ik in de boek aan het lezen was hoe meer vragen er bijkwamen. Op al deze vragen ga ik dus vandaag ook een zo goed mogelijk antwoord proberen te vormen.
Om te beginnen zal ik eerst een beeld van het leven van deze Chinese leider schetsen als achtergrond informatie. Mao Zedong of Mau Tse-toeng is geboren op 26 december 1893, als zoon van boer in een dorp in de provincie Hunan. Zijn vader was een van de rijkste boeren uit de streek. Hierdoor kreeg Mao dan ook de kans om te studeren. Mao studeert in 1918 af als leerkracht en vertrekt naar Peking. Hier komt hier voor het eerst in contact met het communisme. In 1921 was hij ook aanwezig tijdens de oprichtingsvergadering van de Chinese Communistische Partij. Bij de oprichting telde deze oprichting slechts 10 leden, waaronder dus Mao Zedong. Dit was het begin van politieke leven, waar je hieronder nog veel meer informatie zal terug vinden. Mao Zedong riep in 1949 China uit tot de Volkrepubliek China. In 1972 kreeg Mao een ernstige aandoening, dit was het begin van een ongeneselijke ziekte. Het gevecht tegen deze ziekte verloof hij in september van 1976
Uit het boek heb ik zeer veel geleerd over welke invloed het regime van deze Chinese leider had op de samenleving en op welke manier hij zijn macht gebruikte. Het verhaal loopt over een periode van 1971 tot en met 1974. Dit is een relatief korte periode, als je bedenkt dat Mao Zedong voor een periode van 1949 tot en met 1976 een van de belangrijkste Chinese figuren was.
Dit boek speelt zicht af tijdens de Culturele revolutie van Mao Zedong. Uit schrik dat in China net zoals de Sovjet unie afging naar een sociaal imperialisme nam Mao Zedong een nieuwe wending. In deze nieuwe strategie zou het bevrijdingsleger het voorbeeld moeten geven, dit wilde zeggen dat in het leger er geen sprake meer was van een verschil in klassen. Iedereen had zijn eigen statuur zonder invloed van zijn voorgaande klasse. Maar nog belangrijker was dat de soldaten heropgevoed moesten worden tot het maoïstisch denken. Zoals eerder vermeld dienden dit leger slechts als voorbeeld, het was de bedoeling om onder heel de bevolking dit klasseloze systeem in te voeren waarin iedereen het maoïstisch denken volgden, deed je dit niet, dan moest je naar een heropvoedingskamp.
In het boek komt dit zeer goed naar voor. Een groot deel van het boek gaat de tijd die Lian met haar moeder in het heropvoedingskamp heeft doorgebracht. Haar moeder was vroeger docente geschiedenis en werd bekeken als iemand die zich verzetten de revolutionaire gedachten. Dit was dus de reden waarom ze naar het heropvoedingskamp werd gestuurd. Zij was echter niet de enige in het kamp, veel van de medekampbewoners waren geleerde. In het boek worden de armoedige situaties waarin ze moeten werken, leven en slapen goed beschreven. Eén van de hoofdpunten van de revolutionaire gedachten is dat men moet leren van de boeren! Hierdoor moeten alle bewoners van de opvoedingskampen dus ook volle dagen werken in de velden. Net zoals de boeren is het dus ook verbonden om te verlangen naar luxueuze artikelen, dit word bekeken als een zonde en het aanhangen van een meer westerse visie of zoals in het boek omschreven het is bourgeois. Men mocht dus niet hardop praten over lichamelijke of emotionele behoeften.
Tijdens zijn campagnes richte Mao zich tot de jeugd om zijn propaganda te verspreiden. Als reactie hierop ontstonden de Rode gardisten. Deze massabeweging bestond voornamelijk uit jonge studenten en middelbare scholieren. Doormiddel van muurkranten probeerde deze jongeren Mao zijn visie te ondersteunen. Deze jongeren gingen niet meer naar school, want naar school gaan was tijdverlies, je leerde hier toch niets nuttigs. Het was belangrijk om te leren van de boeren! Want deze kende de echte wijsheden, deze konden ze je niet via boeken overbrengen. Het enige boek met waarde was het rode boekje. Dit was een bloemlezing uit de geschriften van Mao. Iedereen moest die boekje vanbuiten kennen.
Met dit rode boekje in het hand trokken de gardisten erop uit om iedereen die volgens hun aan bourgeoisen gedachten deed te molesteren, belachelijk te maken, Ook in de school van Lian kwam een onderdeel van dit rode leger aan de macht gedurende een zeker tijd. De Huangshuai en Zhang Tiesheng Beweging kwam aan de macht in de school en moest ervoor zorgen dat het onderwijs gezuiverd zou worden. In het boek vraagt het hoofdpersonage zich af hoe meer je het onderwijs nog kon zuiveren, want je moest weten dat de leerlingen niet meer gewoon les kregen. Maar alle handboeken en lessen waren gecensureerd en desnoods was de geschiedenis of de waarheid herschreven. Maar deze zuivering bestond er dus uit om de leerkrachten die les hadden gegeven als schandpaal te gebruiken. Zo moesten de leerlingen iedere dag blaren vol muurkranten vol verwijten volschrijven, ze moesten de vuilste karweitjes opknappen en werden dagelijks verbaal en lichamelijke vernederd en gemarteld op een podium voor de heel school. Alle leerlingen deden hieraan mee, niet omdat ze allemaal zo graag hun leerkrachten wouden terug pakken, maar uit zelfverdediging. Gedurende het regime van Mao was er zeer vaak spraken van verraad Je kon het je dus niet veroorloven om te protesteren of niet mee te doen, wat dan werd je zelf aanzien als onzuiver! Bovendien werden meestal de verraders goed beloont. Dus zowel in school als buiten school probeerde iedereen zo goed en zo kwaad mogelijk zijn eigen gedachten voor zichzelf te houden.
Deze zuivering was niet het enige moment in het boek waar je zag dat er toch wel een grote invloed was op het onderwijs. Zoals eerder vermeld kregen de leerlingen niet meer les uit normale handboeken, maar enkel uit herwerkte en goedgekeurde handboeken door de CCP. Ook het je moet leren van de boeren kon je terug vinden. Zo moesten alle leerlingen gedurende 3 weken stage doen op een boerderij waar ze toegewezen waren. Ondanks het feit dat een van de hoofdredenen van het culturele revolutie gericht was op het overschrijden van de klasse, zag je dat er in de werkelijkheid nog steeds sprake was van grote klassenverschillen. Zo kregen de eerste klassen leerlingen een stenenhuis om te overnachten tijdens de stages, voor de andere klassen was dit echter niet het geval. Door deze onderbrekingen kregen de leerlingen dus geen les, in de meeste steden waren de scholen zelfs gesloten.
Maar niet alleen het onderwijs was gecensureerd, alles wat je kon cesuren had de Chinese leider Mao laten censureren of laten verwijderen en verbieden. Zo gaat op het einde van het boek een jeugdcentrum terug open, dat jaren gesloten was geweest. Maar tot spijt van Lian was het jeugdcentrum niet meer wat het vroeger geweest was. In de bibliotheek stonden nog slechts 5 boeken, andere boeken waren verboden, en nu werden er per jaar slecht 5 boeken gepubliceerd door de uitgeverijen.
In het boek heeft het hoofdpersonage een heel goede vriendin Kim, maar haar beste vriendin komt uit een gezin van de 3de klasse, terwijl Lian een 1ste klasser is. Gedurende het boek je heel goed zien dat de klasse overstijgende revolutie niet overal werd toegepast. Enkel als het nuttig was voor de Chinese leider Mao. Want deze revolutie heeft geen invloed op het leven van Kim, ze zijn nog steeds arm, proberen het hoofd boven het water te houden, kunnen geen deftig eten voorzien, geen goede kleren kopen, Om deze redenen word ze op school dan al jaren gepest. Lian leeft heel hard mee met Kim en probeert haar zo goed mogelijk te helpen door samen huiswerk te maken etc. Maar niets blijkt te helpen want Kim blijft ondanks grote succes ervaringen als vuil behandeld door haar klasgenoten. Dit drijft haar dan uiteindelijke ook tot waanzin. Ze gaat proberen wraak te nemen op iedereen.
Het mooie aan deze gebeurtenissen is dat je begrijpt hoe deze 3de klassers hun voelen en de hoop die ze zien door Moa zijn plannen. Hierdoor kan Mao dan ook gemakkelijk gebruik maken van deze mensen. Zonder deze gebeurtenissen in het boek had ik nooit kunnen begrijpen waarom je iemand zo extreme daden kon stellen om andere dezelfde pijnen aan te doen die je zelf doorgaan hebt, of zelfs nog erger.
Het boek stopt dus in 1974, wanneer Mao nog steeds aan de macht was, dus het verteld niet over het einde van zijn regime etc. Dit vond ik toch nog zeer interessant en nuttig om te weten dus dit heb ik ook nog extra informatie over opgezocht.
Het einde van het de grote macht van Mao was echter al aan het afnemen in 1970, dit omdat zijn gewezen opvolger op mysterieuze wijze had laten vermoorden. Dit deed het volk nadenken, was deze leiden die ze jarenlang hadden gesteund, voor wie ze gemoord hadden zelf een bedrieger? Door deze gebeurtenis kun je zeggen dat het volk wel ontnuchterde en doorkreeg dat ze jarenlang gebruikt waren. Ook het hoofdpersonage heeft op bepaalde momenten kantelpunten waar ze de grote leider in twijfel trekt en waardoor ze haar eigen beeld vormt van wat er aan het gebeuren is. Deze moment spelen vooral in het heropvoedingskamp en wanneer ze doorheeft dat niet de volledige geschiedenis krijgen, etc.
Na deze periode volgt een periode vol politieke onzekerheid. Men wankelt tussen de zeer radicale en de liberalen. De dood van Mao bracht niet veel verbetering. Na zijn dood verkeerde het land in grote problemen. Op vlak van economie, landbouw, school, etc. had het land een grote achterstand opgelopen. Hua Guofeng werd de opvolger van Mao Zedong, dit omdat hij direct verbonden was met Mao, maar ook redelijk gematigd was. Dus zowel de radicale en de meer liberale gingen hiermee akkoord. Deze man stond echter voor een zeer grote opdracht, want hij moest zowel op politiek vlak als op economisch vlak voor een oplossing zorgen. Deng Xiaoping was hierin een sleutelfiguur, ondanks het feit dat hij geen grote titel had. Deng Xiaoping
Tot op heden is China nog in het nieuws geweest met allerlei nieuwsberichten over het beperken van de vrijheid van de mens, het naleven van de mensenrechten, etc. De reden voor deze grote mediaheisa waren de Olympische Spelen die in China zijn doorgegaan in de zomer van 2008. Er verschenen veel artikelen over hoe men nog steeds niet voldeed aan de mensenrechten of hoe journalisten in de gevangenis terecht kwamen.
Na de spelen hebben ze nog een paar reportages gemaakt over hoe het nu was en welke invloed deze spelen op de bevolking had gehad. Maar sindsdien is het in de media vrij rustig gebleven in verband met China.
Als laatste punt ga ik nog een korte vergelijking maken met onze eigen geschiedenis, als we naar de geschiedenislessen kijken van ons zitten we in de eigen tijd. Het is dus een tijd waarin onze ouders en grootouders nog geleefd hebben, als je het boek leest zal je niet veel gelijkaardige elementen herkennen. Want hier in onze Westerse wereld waren we toen al veel verder geëvolueerd. We hadden veel betere en geïndustrialiseerde werktuigen in de landbouw, we waren bezig met ruimtevaart, massamedia ( radio, tv, ) opstarten van de Europese unie, etc. Je kan dus wel zeggen dat het lijkt dat deze werelden in tijd ver van elkaar af leken te liggen, maar toch op hetzelfde moment plaats vonden.
Het lelietheater, Een jeugd in China van Lulu Wang
In mijn eerste week heb ik ervoor gekozen om het boek het lelietheater te lezen. De achterkant van het boek geeft volgende informatie weer:
Het lelietheater, Lulu Wangs indrukwekkende, vuistdikke debuutroman over de jeugd van een meisje tijdens Maos Culturele revolutie, heeft bij een groot publiek een verpletterende indruk gemaakt. Haar aangrijpende beschrijving van de tijd die ze met haar moeder in de heropvoedingskamp doorbracht en de ontroerende vriendschap met een meisje uit een andere kaste schetsen een indringend beeld van de tijd waarin verraad, intriges en politieke spanningen hoogtij vieren.
Tijdens het lezen van het boek hoop ik vooral iets bij te leren over de visie van deze vroegere Chinese leider Mao, wat hield zijn visie juist in. Maar nog belangrijker welke invloed had deze communistische visie op het leven van de mensen? Hoe verschilt hun levenswijze met onze westerse en democratische levenswijze?
Bovendien denk ik dat het ook interessant is om een beetje achtergrond informatie van Mao te ontdekken, wie was deze persoon, waar was hij afkomstig van? Dit om een nog beter inzicht te krijgen in zijn visie en zijn gedrevenheid.
)
)
)
