11 april 2021

 Vandaag schrijf ik geen verhaal van geloven of niet geloven. Geen verhaal met verzinsels of hersenspinsels. Geen verhaal zoals het meestal hoort te gaan met: ‘Er was eens’ en ‘Ze leefden nog lang en gelukkig.’

Wel schrijf ik dit verhaal, echt, eerlijk en oprecht, uit ons leven gegrepen. Ons verhaal over engelen en magie, over vriendschap en onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, over graag zien over de grenzen heen en hoe die grenzen soms heel klein kunnen zijn. 

Het zal een jaar of zeven geleden zijn, misschien wel acht. Het was een zaterdag dat herinner ik mij nog. Samen met mijn mama en mijn twee dochters wandelden we in Bree the Angel Academy binnen van Han Beeren. Je moet weten dat ik haar kende uit de boeken en de verhalen die ik van haar hoorde. Ik weet niet precies wanneer de engelen bij mij voor het eerst zijn gekomen. Wanneer ik voor het eerst echt ben begin geloven in ‘Er is iets, een magie, onverklaarbaar, daar waar we allemaal ooit samen zullen zijn.’ Wel weet ik dat ik die zaterdag mijn meisjes meenam naar die bijzondere vrouw in de hoop hen ook door de engelen te laten raken. Mijn mama dacht toen en ik denk nu nog steeds eerder tussen de fase van ja en neen. Het kan, maar er is nog geen overtuiging. Als ik doodga is het simpel of ik ben weg en dan weet ik er niks meer van. Of er staat mij iets moois te wachten. Ik respecteer die gedachte, net zoals ik ieder ander gedachte respecteer. De enige discussie die geen enkele mens kan winnen is deze van het al dan niet leven na de dood. Op het moment dat wij bij Han binnengaan zijn voor mij de engelen een houvast in het leven. Zijn het wezens die er zijn om ons de weg te wijzen die ons helpen bij moeilijke dagen, maar er ook zijn op van die plezante. Tot dan was mij nog geen dierbare ontglipt en was voor mij de dood nog ver weg van mijn bed. Ons bruidsmeisje en haar papa kwamen het dichtst bij de aanraking met de dood van iemand die ik kende. Dit was een vreselijk verhaal, maar toch bleef het ver van mijn bed. Al triggerde hun heengaan, mijn geloof in de wereld van de engelen wel. Ik las al enkele boeken, zocht dingen op, vond veertjes. 

We komen binnen, Han verwelkomt ons direct. Er loopt nog volk rond in de winkel. Ik geef toe het voelt een beetje raar aan. Han is een gewone vrouw, geen lichtcirkeltjes, geen glazen bol, geen vreemde kleding, geen lange nagels of felle kleuren, een gewone, toffe verschijning. Hoe kan iemand als jij en ik zo een magische krachten hebben? Er wordt ook niet over engelen gesproken of over het leven hierna. Eerder over ditjes en datjes zoals in iedere andere winkel. De kinderen krijgen van mijn mama een beeldje voor Judy, mijn oudste dochter, en een wensenflesje voor Zara, mijn jongste. Zelf koop ik Han’s nieuwste boek en engelen beeldjes die het woord ‘Dream’ maken. Als we terug buitenkomen zijn we misschien enigszins teleurgesteld of staan we gewoon terug met de voetjes op de grond. Geen gezweef of gezever, maar gewoon Han…

Jaren gaan voorbij, ik blijf de engelen volgen, blijf boeken lezen. Het blijft mij inspireren. Bij een nieuwe job zijn zij het die mij de weg wijzen. Ik voel dit aan alles. Ik krijg soms boodschappen binnen, zo lijkt het alsof iemand mij iets wil zeggen. Mijn twee meisjes beginnen samen met mij het geloof hierin mee te nemen. Vooral de jongste Zara haar keldertje begint stilaan vol te hangen met engeltjes en vlindertjes. Ik heb de indruk dat ze soms ook dingen ziet die wij niet zien of dingen hoort die wij niet horen. 

Op 26 maart 2018 slaat het noodlot toe in ons gezin. Dat wat je vaak in de krant leest of op het nieuws hoort, wat dan heel erg is maar een dag later weer vergeten. Dat wat geen enkele ouder ooit wil horen en wat meestal ook niet gebeurt. Dat stond die dag wel aan onze deur. Onze jongste dochter overleed in een vreselijk verkeersongeval op geen 700m van onze deur. Ons leven, onze toekomst, eigenlijk ons alles verdween als sneeuw voor zon. Dieper dan diep verdwenen we mee. Die dag zijn we hier allemaal een stukje mee gestorven. Niemand kan dit begrijpen tenzij dat lot ook al ooit aan jouw deur stond. Na jaren bezig geweest te zijn met engelen en dromen hierover, hadden wij nu opeens zelf eentje in ons midden, een heel bijzonder iemand, te speciaal om hier te mogen blijven, zo zie ik het althans. Waarom toch?

Dagen, weken en maanden verstrijken als ik het idee krijg, hier moeten we iets mee. We moeten proberen om met haar in contact te komen. Dit kan niet het einde zijn. Niets voelt aan als het einde en toch is alles het einde. Zo lijkt het sinds die dag. Ergens in september een klein half jaar na het ongeluk, bel ik naar Bree de Angel academy. Per neemt op, ik wist dit want zo staat het op de website. Ik had mijn heel verhaal uitgetypt op een A4tje en las het gewoon af. Want ja er is een wachtlijst van drie jaar en dat begreep ik, maar er waren ook die bijzondere gevallen. Het lot zal beslissen of wij hier toe behoren. Als Zara ons wil spreken zal dit geen drie jaar meer duren. Een maand later, een week na de zeventiende verjaardag van haar zus zitten we bij Han voor onze eerste ontmoeting met onze engel, onze eerste reading.

Die gewone vrouw is nog steeds gewoon. Nog steeds gezellig en tof, maar vandaag voelt wel anders aan dan de laatste keer dat ik hier was met mijn meisjes. Vandaag is het zwaar en verdrietig. Alles waar ik in geloof is hier, maar net dat wilde ik niet toch niet op deze manier, niet via mijn dochter. Er waren zoveel mogelijkheden en toch beginnen ze onder aan de ladder. Ik geef toe dat het mijn geloof doet wankelen en voor een stukje zelfs heeft weggenomen, onbestaande gemaakt. Maar niet de engelen, zij zijn gebleven en na vandaag misschien alleen maar toegenomen.

Van die eerste reading weet ik niet zo heel veel meer. Het hele verhaal is terug te vinden in ons boek ‘De kunst van het leven, nooit opgeven’. Ik herinner mij dat er dingen verteld werden die echt niemand kan weten enkel wij vier. Bijvoorbeeld waar Raf zijn pantoffels stonden of de muur die we pas geverfd hadden. De hele inrichting van de tuin die we hadden aangepast, tot bloempotjes die gingen omvallen. Ze beschreef ook haar behangpapier dat nog maar net tegen de muur hing voordat het ongeluk gebeurde. Ze liet ons vooral erg weten dat ze er nog steeds was, niet meer fysiek, maar wel nog iedere dag. We waren iets meer dan zes maanden van elkaar gescheiden. Tijdens deze sessie merkten we dat ze nog niet lang aan de lijn kon blijven. Haar energie was nog niet daar waar ze moest zijn. Toch deed ze haar uiterste best om ons iets te geven, via Han, die gewone vrouw die met de minuut meer en meer bijzonder werd. Ik herinner mij nog dat we buiten gingen die dag en zonder één woord te zeggen naar huis gingen. We brachten de hele dag door in de het donker, rollen naar beneden, onder de deken de zetel in, stilte. Pas ’s avonds bij het avondeten konden we met elkaar babbelen over wat ons was overkomen. Het heeft dagen nagezinderd. Het is een zeer moeilijke periode geweest. Enerzijds het besef dat het niemand anders dan Zara kan geweest zijn die boodschappen doorgaf, anderzijds de realiteit dat we ze niet zagen of hoorden en ze voor ons nog steeds weg is. Het meest verrassende gebeurt die avond. Judy gaat op zoek naar het doosje dat Han heeft beschreven, hierin zou een armbandje van Zara zitten dat ze aan haar zus wil geven. Zij weet dat ze dit graag zou hebben. Wij vinden het doosje op de beschreven plaats en met een armband in volledig correct beschreven en toen viel het Judy binnen, dat was het armbandje dat ze samen hebben gekocht. Zij wilde dit ook, maar haar centen waren op. Zo lief van haar zus.

Na deze sessie laten Han en Per ons niet meer los. Alle drie willen we meer weten over de engelen. Willen we leren communiceren of althans proberen om zo contact te blijven houden met onze meid. Sommige mensen hebben ons vast en zeker voor gek verklaard. Maar hun kinderen zitten dan ook nog netjes aan hun tafel iedere dag. Uiteraard dat dit dan gek klinkt. Sommigen hebben gedacht laat ze maar het komt wel weer in orde. Goed wetende dat het waarschijnlijk nooit meer echt wordt zoals vroeger. Anderen wisten we dan te overtuigen, zonder we zelf moeite moesten doen, maar gewoon door ons verhaal, door ons geloof te delen kwamen de engelen, ons Zara tot bij hun. 

We gaan aan de slag in de engelencursus, niet alleen een warm nest waarin we terecht komen maar ook een verwerkingsproces om samen met ons gezin aan deel te nemen. We leren communiceren met Zara, zeker niet zoals Han, maar wel door tekens te ontdekken, te vragen en te vinden. We leren energieën zien, herkennen of voelen. Het is moeilijk uit te leggen. In iedere les zit er iets gewoon, realistisch, maar steeds hangt er ook magie in de lucht. Het is deze magie die je niet altijd ziet als je gewoon de winkel bezoekt en een lieve, gezellige, gewone dame voor je ziet staan. Na deze cursus ga ik voor mezelf verder aan de slag met het leren leggen van kaarten en schrijf ik me ook in voor de vervolgcursus van de engelencursus. Ik deel mijn ervaringen thuis, met mijn gezin en met anderen die het willen horen. Het lijkt alsof we een mooie weg zijn ingeslagen, waar ik mij thuis in voel. Het is deze band die ervoor zorgt dat Zara terug steeds dichter en dichter komt. Voor mij, voor ons gezin helpt dit moeilijke dagen door te komen. Midden van de jaarcursus komt corona de wereld binnen. De warme ruimte met lange tafel moet plaats maken voor aparte stoeltjes in een grote ruimte, geen aanrakingen meer, geen knuffels, geen schouderklopjes, niet altijd gemakkelijk… Ik moet het jullie niet vertellen maar ook hier gooide corona nog meer roet in het eten. Want door de verstrengingen wordt de cursus in pauze gezet, tot de dag van vandaag. We wachten met engelengeduld, een lichtpuntje om naar uit te kijken, maar ik mis het wel.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel, uiteindelijk is het voor de hele wereld hetzelfde. Zagen en klagen heeft weinig zin. Bezig zijn met de dingen die er echt toe doen, in de vele vrije tijd die er extra bijkomt, uitzoeken hoe je deze op een andere, maar zo zinvolle manier kan invullen. Het geeft nieuwe inzichten. Ik kan jullie vertellen voor ons rouwende mensen die een stukje zijn opgeschoven in het proces vind ik het zo slecht nog niet. Geen moetjes, geen feestjes waar je eigenlijk niet wil zijn, een dagje zetelen is zo erg niet,… Maar uiteraard zijn er de jongeren en de vele getroffenen op welk gebied dan ook. 

Tijdens de eerste echte lockdown gebeurt er iets bijzonders. Denk even terug aan zeven, misschien acht jaar geleden. Die eerste stappen tot de engelen, tot Han en Per. Het besef dat ook zij gewone mensen zijn zoals jou en ik. Op één of andere manier worden Han en ik aangetrokken tot elkaar. Eigenlijk niks met engelen te maken, want Zara komt zo nu en dan wel eens op bezoek, maar het gaat vooral over dagdagelijkse dingen. We bellen regelmatig en hebben het over ditjes en datjes. We lachen wat met elkaar, vertellen wat we gaan klaarmaken, wisselen recepten uit. Ik moet er even bij zeggen dat koken zeker geen talent is van mij, dus hier kan ik zeker wat hulp in gebruiken. De meeste van mijn vriendinnen weten dat ondertussen al. Op het moment dat de eerste versoepelingen plaatsvinden en we weer met elkaar mogen afspreken, houden we een date samen met onze mannen. Ik geef toe het is heel even vreemd geweest, bij Han en Per op bezoek, niet om te babbelen met Zara, maar gewoon als ‘kennissen’ onder elkaar. Dit gevoel heeft wel geteld één minuut geduurd. Ik kan het niet verklaren maar het klikt, tussen ons alle vier. De avond gaat zo snel voorbij dat het opeens bijna ochtend is. Na deze eerste ontmoeting volgen nog een wandeling en meer van deze gezellige avonden of tijdens nieuwe lockdowns een telefoontje zo nu en dan. En hoe fijn ik het ook vind om met Han over Zara te babbelen of boodschappen door te krijgen van haar, zo gewoon vind ik het ook dat we het ook over andere dingen kunnen hebben. Zara komt zo nu en dan op bezoek en Han geeft dan soms wat door, één of twee minuutjes niet meer dan dat. En stiekem ben ik hier iedere keer heel blij om, maar ik verlang er niet naar als we met Han en Per afspreken. Of beter wij spreken niet met hen af om dit te horen. Het is de vriendschap die meer en meer groeit die ons voldoening geeft, dat onze engel een verbinding is van onze vriendschap maakt het alleen maar mooier. Terwijl de vriendschap onder ons vier groeit, groeit ook de tijd naar onze nieuwe reading. Deze hebben we vastgelegd na de eerste keer, bijna drie jaar geleden. De spanning die er de eerste keer was, is er zeker niet de dagen ervoor. De dag zelf word ik wel ontzettend zenuwachtig. Gaat ze wel komen? Han weet ondertussen heel wat meer over ons gezin, gaat ze nog wel nieuwe dingen kunnen vertellen. Vorige week heb ik afscheid genomen van mijn job op school als directie. Ik heb filmpjes van dit afscheid doorgestuurd naar Han. Had ik dit beter niet gedaan, want dit kan ze nu niet meer vertellen? Duizend en één gedachten gaan door mijn hoofd. Ik weet dat Zara er zal zijn. Toch is het spannend. 

Dinsdag 8 april 2021, half 10 we stappen de Angel academy binnen, zo anders dan de eerste keer. Per is er ook even om goeiendag te zeggen. We babbelen kort over ditjes en datjes. Ik merk dat Han ook zenuwachtig is. Ze zegt dat ze deze morgen al aan Zara heeft gevraagd om zeker te komen. De lat ligt hoog voor Han of zo lijkt ze het aan te voelen. En al voel ik het zo niet, toch kan ik dit gevoel begrijpen, want stel nu… Omdat corona nog niet voorbij is, gaan we niet in het mooie warme kamertje zitten, maar zitten we in een grotere ruimte met voldoende plaats tussen elkaar, mondmaskertjes op, handgel in de buurt. Allemaal geen vreemde dingen meer. Per verlaat de kamer en we installeren ons. Heel even is het magisch stil, het lijkt alsof ik Zara de kamer voel binnen komen. Een brede glimlach op haar snoet, alsof ze wil zeggen ‘Hey Judy, papie, mamie,… zoals ze dat altijd zei’, ik hoor het bijna in mijn oren. Han gaat van start ze neemt het broekpak van Zara vast. Dit had ze aan op de laatste fotoshoot. En ja dat vertelt Han ons, maar dit is niet nieuw. We hebben ook haar knuffel bij, die herkent Han nog van tijdens de cursus. De foto’s gaan de tafel op en onze tweede reading is een feit. Ik ga proberen kort de belangrijkste zaken te vertellen, deze die ons het meest zijn bijgebleven omdat ze gewoon zo bijzonder zijn. Han heeft het vrij snel over mijn afscheid van afgelopen vrijdag. De filmpjes heeft ze gezien, maar ze weet ook dat Zara erbij was. Ik heb wel het idee gehad dat dat zo was. Dan beschrijft Han letterlijk de laatste minuten die ik doorbracht op mijn bureau: ‘Je nam de deur vast, ging naar binnen. Er stonden twee zakken met cadeautjes voor je op de bureau, deze neem je vast. Je kijkt nog eens rond. Op dat moment heb je misschien een zwaarte, druk of warm gevoel gehad op je rug, dat was Zara. Daarna ben je naar buiten gegaan voor de laatste keer.’ Ongelofelijk niemand heb ik dit verteld, maar dit is effectief hoe ik de laatste minuten op Spelenderwijs heb doorgebracht. Tegen haar papa vertelt ze dat het tijd wordt dat hij opnieuw de kelder ingaat. Ze is blij dat ik haar kelder heb ingericht als bureau voor mezelf. Ze weet dat papa het hier moeilijk mee had, maar geeft nu heel duidelijk aan dat het meer dan oké is. Ze vertelt verder: ‘Je werkt nu in de woonkamer, maar dat is niet waar je thuis hoort. Dat is niet waar je je goed voelt. Vroeger zat je altijd in de kelder samen met mij. Ik wil dat je daar terug naar toe gaat. De vloer ligt los, maak die, leg er nieuwe, doe iets met de kamer. Zet alles anders. En ga terug naar onder. Ik kom er zo vaak, maar je bent er niet. Ik hoor geen muziek meer. Hoe pijnlijk dit ook is, probeer je gitaar terug vast te nemen, muziek te maken. Ik mis dit zo.’ Dan beschrijft ze exact hoe de kelder er nu uitziet. Raf weet niet of dit klopt, omdat hij er al heel lang niet meer is geweest. Na de sessie is hij onmiddellijk gaan kijken en valt zijn mond open. Het klopt helemaal. 

Han gaat verder met Judy.  Ze heeft het over haar nieuwe schoenen met roze aan, die vindt ze geweldig. Judy lacht, klopt die zijn ook geweldig. Han heeft het over een kunstwerk dat in de maak is. We weten niet waar dit over gaat. We kennen niemand die een kunstwerk aan het maken is. Het zou een portret zijn van Zara, ze ziet mozaïek blokjes of zoiets, dit kan ze zelf niet plaatsen. We gaan er erg door verrast van zijn. Vreemd.

‘Is er iemand die een onderzoek moet ondergaan, bij Zara haar vriendje ergens’. Weer weten we niet waar dit over gaat. Het zou kunnen, maar dit moeten we navragen. ‘Het gaat over de knie, iemand moet onderzoeken doen aan de knie. Het gaat over een ouder van iemand. Zij zal meegaan naar de onderzoeken. We vragen dit straks na. Ze vertelt me ook nog dat ik straks ga verven. Ik lach, de verf en de borstels liggen inderdaad klaar. ‘Ze weet het en zal erbij zijn.’ Straf toch. Gedurende de sessie laat ze ook onze kaarten leggen. Bij Judy gaat het over haar studie, bij Raf over zijn mancave waar dringend werk van moet gemaakt worden, maar wel op zijn tempo. Bij mij gaat het over mijn nieuwe job. Nieuwe deuren gaan open en oude zullen definitief sluiten, vertelt ze ons. In mijn hoofd staan de deuren op dit moment nog op een kier, maar ik kan haar wel volgen als ze dit zegt. Heel even komt er extra bezoek binnen, Raf zijn meter en zijn bompa. Zo straf, ze hebben elkaar gevonden en zijn regelmatig bij elkaar. Wij kunnen ons dit helemaal voorstellen. Dan heeft ze het nog over het autoritje van vorige week waar Judy met boemie en boempie is gaan rondrijden. Ook Zara was erbij. Opnieuw horen we het ene na het andere, alsof ze alles gewoon heeft meegemaakt zoals wij. Alsof ze er gewoon bij was, zoals ons. Eigenlijk kan het niet anders dan dat zijn. Han vertelt veel, zeer gedetailleerd, het is opnieuw zo specifiek dat we opnieuw omver geblazen worden van verstomming. Dit keer zijn er veel minder tranen dan de eerste keer, maar de hunker naar meer is dit keer groter. Ik hou zo nu en dan de klok in de gaten en hoop dat deze even stil blijft staan. Ik wil dit moment zo graag vasthouden, niet voorbij laten gaan, eeuwig laten duren, tot de bel gaat… de volgende klant staat voor de deur. Even ben ik boos op die persoon, even denk ik nu nog niet, om dan de realiteit in te komen en dankbaar te zijn voor het anderhalve uur dat voorbij is gevlogen. Even hou ik mijn hart vast, daar zit ze vast en zeker daar en op zoveel plaatsen meer. Han vraagt of we nog vragen hebben. Judy heeft er eentje: ‘Heeft ze niet meer vertelt over schoenen dan die met dat roze?’ ‘Neen’ zegt Han bijna verontschuldigend. Judy had Zara haar schoenen aangedaan en aan haar gevraagd om hier iets over te zeggen. Ze heeft het over allerlei kleedjes en schoenen gehad, maar niet over deze. Achteraf zegt Judy dat het helemaal niet erg vindt, het bewijst voor haar zelfs dat het echt is en dat er niks wordt verzonnen, omdat er ook gewoon eerlijk wordt gezegd als iets niet doorkomt. Als we de auto in stappen om naar huis te gaan, is het niet stil zoals vorige keer. Alle drie hebben we een opgelucht warm gevoel. Er is zoveel verteld, die Zara van ons ongelofelijk toch. Dan komen ook weer de vragen: Waar zou ze toch zijn? Hoe zou ze daar leven? Hoe ziet ze eruit nu? Wij zijn realistisch te weten dat haar lichaam er niet meer is, maar haar ziel wel. Wat is een ziel of een energie? Hoe komt het toch dat wij haar niet zien en ze toch zoveel mee beleefd? Veel vragen, weinig antwoorden en toch heeft ons vandaag veel energie gegeven. Heel anders dan vorige keer, toen heeft het ons leeg gezogen, nu is er energie bij gegoten zo lijkt het. 

Die avond stuur ik naar het vriendje van Zara om ons verhaal te vertellen. Ik vraag of er bij hem iemand een onderzoek moet ondergaan. Hij stuurt: ‘Mijn mama moet volgende week naar het ziekenhuis, zij heeft sinds kort last van haar knie.’ Ik val bijna van mijn stoel en ik denk van hij ook als ik hem stuur waarom ik dit vraag. 

Vrijdag, enkele dagen na de reading komt er een berichtje de familieapp binnen. Nog voor ik het berichtje open, krijg ik kippenvel over heel mijn lijf, raar. Als ik het lees, begrijp ik het helemaal. ‘Dit kreeg ik gisteren met de post opgestuurd van een vriend uit Malta.’ Staat er te lezen, met een foto bij van een portret van Zara getekend met potlood. Op de tekening allemaal kleine bolletjes die lijken op mozaïekjes. Gelukkig zit ik momenteel. Mijn hart begint sneller te slaan, ik krijg het warm vanbinnen, tranen in de ogen, opgewonden, blij en droevig tegelijk. Het kunstwerk. Mijn ouders wisten toen nog niets van de reading, ik stuur hen ons verhaal en zeg dat ik ’s avonds alles kom vertellen. Judy stuurt: ‘Inderdaad het kunstwerk.’ Straf, straffer, strafst… Is het Zara, is het Han, is het magie,… ik weet het niet. Ik weet alleen dat dit niet kan, dat dit onmogelijk is en dat het toch gebeurt. Wat zou ik haar graag gewoon even knuffelen, even bij mij hebben, even kunnen zeggen ‘Ik hou zoveel van jou’, en zoveel meer. Raf zei van de week nog, ze zou zo één dag moeten kunnen terug komen. ‘En haar dan ’s avonds weer loslaten dat zou nooit meer lukken’, zeg ik tegen hem. Dat is ook waar, als ze ooit kon terugkomen we zouden haar nooit meer laten gaan. Maar ze zal nooit terugkomen, niet zoals wij haar kenden, niet zoals ze vroeger was. Maar dankzij onze nieuwe vrienden Han en Per weten we dat ze niet hoeft terug te komen omdat ze er gewoon nog steeds is. Anders dan anders, vooral voor ons is het wat wennen. Iemand die aanwezig is, maar niet zichtbaar, het is niet altijd gemakkelijk. Toch laat ze zo vaak van zich horen, laat ze ons niet los, doet ze ons geloven elke dag opnieuw. Moeilijke dagen zullen blijven komen en gaan, samen met onze dochters eentje heel dichtbij, eentje veraf maar ook zo dichtbij gaan we stap voor stap verder. Afscheid nemen betekent verliezen, maar heel soms win je ook. Want door de pijn en het verlies leer je ook nieuwe mensen kennen, vrienden. Han, Per en hun kinderen behoren tot die groep. We verloren zoveel meer dan onze dochter, maar hen kregen we erbij: eerlijk, oprecht, gewoon en onvoorwaardelijk… 

Noot van Han:

Ik vroeg Winnie zelf om deze keer haar verhaal te schrijven daar ik niet meer wist wat Zara bij de eerste reading had doorgegeven. 

Ook kon en kan ik me niet meer herinneren dat ze ooit met haar dochters en mama hier in de winkel was geweest. 

Het is inderdaad zo dat er spontaan tijdens de eerste Corona lockdown een telefoontje kwam en dat dat telefoontje langer duurde dan verwacht, geheel spontaan en het is altijd zo fijn als ik zelf het gevoel heb dat als ik in mijn vrije tijd gezellig met iemand een babbel sla er nooit druk achter hoeft te zitten en het niet altijd hoeft te gaan als er misschien een overleden dierbaren is en of hij/zij iets doorgeeft aan mij.

En dat daar dan een mooie warme vriendschap uit mag voortkomen is alleen maar mooi meegenomen en eentje om te koesteren en te laten groeien tot een waardevol iets. 

Ik heb enkele hele warme goede diepe vriendschappen. Zo onderhoud ik met Elly al een vriendschap die meer dan 38 jaar duurt en waar ik altijd mezelf kan en mag zijn. Zonder dat er prestatiedrang bij moet komen kijken en dat is zo fijn, want de job/passie die ik doe kost me elke dag toch ook wel de nodige energie om goed naar een overleden dierbaren te luisteren en de juiste zinnen door te geven die ze me zeggen. 

En ook met heel veel respect te luisteren en te bespreken met diegene die voor me zitten.

Het is natuurlijk ook wel (begrijpelijk) na een hele lange wachttijd om bij me terecht te komen dat men ook wel wat moois verwacht. 

Daarbuiten leg ik ook voor mezelf tijdens een reading de lat heel erg hoog, puur omdat ik dat respect vind hebben naar de overleden dierbaren toe alsook naar diegene die zo graag iets wil horen wat ik niet kan weten. 

Toch kan ik het ook niet laten om toch wel even mee te geven dat Zara voor mij een heél bijzonder iemand is. Persoonlijk heb ik haar nooit gekend maar als ik met haar in gesprek ga praat ze tegen me alsof ik al jaren de Tante Han ben die over de vloer kwam bij hun thuis. Niets is minder waar. 

Per en mezelf leerde Winnie, Raf en Judy kennen op een punt in hun leven dat je niemand toewenst. Hun dierbaarste bezit, hun eigen kind, hun dochter, zus was overleden en dan wil je dingen kunnen doorgeven die voor hun heel bekend zijn en voor mij niet gekend zijn. Dat maakt een reading net iets bijzonder.

Stiekem is Zara toch ook wel een favorietje geworden, want zonder boe of ba verschijnt ze als ik een drankje doe bij hun thuis, als Raf en Winnie hier op een avond lekker buiten op het terras aan het keuvelen zijn.

Staat ze er plots en geeft ze dingen door. 

En toch (en dat is zo puur, mooi en oprecht) hebben Per en ik er met hun een gesprek over gehad, dat ik door mijn geestelijk zware job ook niet altijd het gevoel wil hebben dat ik iets moet doorgeven in mijn schaarse vrije tijd.

 En wat zo mooi is, zowel Raf als Winnie en Judy verwachten dit niet van mij. Komt er iets, dan  is dat mooi, komt er niets op zo een avond is het ook goed en dat geeft mij ruimte om mezelf te zijn in mijn vriendschappen. 

Maar als ze een afspraak hebben ga ik ervoor en trek ik alle registers open om goed naar Zara te luisteren. 

Toen ze vorige week op reading waren, was ik toch ook wel wat zenuwachtig. Het is anders, je bent al eens bij haar thuis geweest, zij hier op bezoek en je kent elkaar toch iets persoonlijker dan de eerste keer toen ze op reading kwamen. 

En dan verbluft ze me toch wel weer zeker die geweldige leuke Zara. 

Op dinsdag voormiddag geeft ze door aan haar ouders en zus dat iemand een kunstwerk van haar aan het maken is. 

Ik zie precies een soort blokjes zweven, precies mozaiekjes. Duidelijk geen diamant painting dat de laatste tijd zo populair is. Dat was het duidelijk niet, maar ik zag wel wat zweven in blokjes stijl. 

Allemaal kunnen ze dat op het moment dat Zara dat doorgeeft niet plaatsen. 

En dan krijg ik vrijdagmiddag een Appje waarop staat straf, straffer, strafst.

Winnie haar papa kreeg op vrijdag een pakket met de post helemaal vanuit Malta verstuurt en wat zit daarin?

Inderdaad een kunstwerk in potlood getekend met zwevende blokjes erop. 

Zara die vanuit haar handen iets wegblaast. 

En dat vind ik dan zooooo super fijn aan mijn job, mensen gelukkig maken, de zinnen, dingen, beelden die doorgegeven worden later waarheid blijken te zijn en geplaatst kunnen worden.

Maar vooral zulke mensen zoals Winnie Raf en Judy en zovelen anderen duidelijk maken dat hun overleden dierbaren er nog zijn. 

Weliswaar niet zichtbaar maar toch héél erg dichtbij. 

Elke dag opnieuw. 

Er is meer tussen hemel en aarde, lieve engelenvrienden.

Op de vriendschap! 

Op Zara!

Winnie schreef een boek over hun verhaal en verlies van hun geliefde dochter Zara. 

“De kunst van het leven, nooit opgeven” 

Te bestellen bij Winnie Bloemen via mail:

dekunstnooitopgeven@gmail.com

Of via uitgeverij:

Het Punt - Dendermonde.

14-04-2021 om 00:00 geschreven door han  

Lieve engelenvriend,

Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog een blog verhaal schreef.

Maar dat wil niet zeggen dat de engelen er niet zijn voor ons. 

Dat blijkt maar weer eens uit dit verhaal.

Zo kwam een tijd geleden mama Marleen en dochter Kelly bij mij thuis om een reading te laten doen. 

De reading:

Marleen en Kelly komen wat schichtig binnen niet wetende wat ze mogen gaan verwachten.

Ook voor mij is elke afspraak spannend en ben ook ik héél erg benieuwd wat ik mag gaan horen en zien.

Plots staat er een jonge energie in de ruimte die zich voorstelt als Timmy brede glimlach op zijn gezicht en een stevige baard laat hij aan me laat zien. 

Tanden bloot, leuke smile en een zeer smal gezicht.

Han ze hebben geen afscheid kunnen nemen van mij, ik ben heel plots uit het leven gerukt.

Ze hebben mij, hun zoon en broer helaas verloren door hartfalen. 

Ik was een jonge kerel en stond volop in het leven Han.

Ook was ik werkend in de zorgsector en papa van een hele leuke kleine meid en een toffe zoon. Waar hij, zo vertelt hij mij alvast zeker over zal gaan waken voor de rest van haar leven.

Ze willen nog zoveel tegen mij vertellen en ik tegen hun en wat ben ik blij dat ik daar vandaag de kans toe krijg.

Timmy vertelt tegen me dat hij thuis onwel is geworden door hartfalen.

De ambulance kwam en heeft hem naar het ziekenhuis gebracht.

Daar is hij geopereerd maar helaas het heeft niet mogen baten.

Ik werd in coma gebracht en op intensive gelegd.

Even later hebben ze aan mijn familie verklaard dat ik hersendood was Han. Verschrikkelijk nieuws voor hun en ook is daarna beslist om een deel van mijn organen te gebruiken voor anderen.

Hier ben ik trouwens zeer blij om. 

Op mijn begrafenis werden knuffelbeertjes op mijn kist gelegd en mijn plus zoon heeft strijkparels gemaakt.

Ook laat hij me weten dat zijn zus pas verhuisd is en dat ze vorig weekend geen warm water hadden.

De zus kan haar oren niet geloven en bevestigd inderdaad dat ze geen warm water hadden vorige week.

De slaapkamerdeur klemde en daar moest hij mee lachen.

Han er is onenigheid geweest over mijn begrafenis en dat vind ik zo spijtig.

Mijn mama verdiende ook wat zeggenschap in het hele verhaal ze is en blijft tenslotte de moeder die me het leven heeft geschonken.

Ik voel aan elke vezel van mijn lichaam dat hij hier veel verdriet om heeft.

Al mijn haartjes komen recht op mijn armen te staan en stil stel ik mezelf de vraag waarom het soms toch zo vreselijk fout kan lopen als mensen dingen moeten regelen in een situatie die al zo verdrietig is. 

Waarom toch, zo jammer.

Ik hoor Timmy stilletjes mompelen, de manier waarop sommige dingen naar elkaar gezegd zijn geweest stemt hem verdrietig. Vooral voor zijn mama die zoiets echt niet verdiende.

Ik geef Timmy even de tijd en wacht tot hij klaar is om verder met me in gesprek te gaan.

Na enkele minuten gooit hij het over een andere boeg.

Han wil je tegen mijn mama zeggen dat ik haar ook hoor, want elke avond voor het slapen gaan wenst ze me een goedenacht toe.

Oja, zeg trouwens ook maar dat ik heb gezien dat er in haar appartement twee foto’s van mij gekleefd zijn tegen de muur. 

Gewoon simpelweg met plakband Han, niet in een fotokader, zeg haar dat maar want dan gelooft ze het zeker.

En trouwens Han daar bovenop is er boven een kastje in haar appartement een tekening opgehangen, een tekening van een van de kleinkinderen en daar is met blauwe stift op gekleurd. 

Hij hangt precies boven het kastje, niet op een frigo of op een prikbord, nee boven het kastje!!! 

Hij roept het bijna zo hard zodat ik het zeker niet vergeet door te geven aan zijn mama.

Wil je ook tegen mijn zus en mama zeggen dat ik de tekening zo leuk vind? 

Wanneer ik dit doorgeef hangen de monden van mama en zus zowat open van verbazing, want er is inderdaad een tekening van een van de klein kinderen met blauwe stift opgehangen in het appartement van mama en dit letterlijk boven een kastje. 

Ook de foto’s met plakband tegen de muur zijn er en worden door hun bevestigd.

Wanneer ik zulke details mag doorgeven stemt me dat altijd zo gelukkig, een bewijs voor de achterblijvers dat onze overleden dierbaren nog kort in de buurt van ons blijven wanneer ze niet meer fysiek aanwezig zijn. 

Mama zucht van opluchting en is zo blij eindelijk wat van haar zoon te horen en de zus krijgt van haar broer een dikke dankjewel om mama zo goed in haar verdriet bij te staan. 

Han mijn eigen kinderen zijn ondertussen verhuisd en ook mijn mama heeft plannen om binnen dit en twee jaar te gaan verhuizen. 

Ook dit wordt bevestigd.

Mama heeft een hemdje van mij aan vandaag Han, wat ze nu vraagt is mijn eigen hemd geweest. 

Ik vraag de mama of ze een kledingstuk draagt op dit moment wat van haar zoon is geweest, klopt het dat uw nu zijn hemd draagt?

Mama barst in tranen uit, niet te geloven hoor ik haar zeggen, Han dit hemdje blauw en wit gestreept is van hem geweest. Ik draag dit zo graag.

Ook zijn er kussens gemaakt uit andere kledij van Timmy en ook dat vind hij een origineel iets.

Oja, zeg je ook even tegen mijn mama dat ze de laatste tijd wel vaak dingen kwijtspeelt? En ik hoor hem beginnen lachen. 

Wanneer ik dit doorgeef aan mama en zus laat mama me weten dat ze zijn muts niet meer vind en dat ze dat zo jammer vind.

Oja en voor ik ga nog één ding, wil je ook nog even aan mijn mama laten weten dat de tekens die mama me persoonlijk gevraagd heeft aan haar te tonen wel degelijk echt van mij afkomstig zijn? 

Ze moet en mag niet twijfelen, Han zeg haar dat maar. 

Mama slikt en wat blijkt? 

Mama had na het lezen van een van mijn boeken een persoonlijk teken gevraagd aan haar zoon Timmy. 

Als hij nog steeds ergens was en hun nog kon zien, als hij nog in hun buurt vertoefde dat hij dan eens een teken kon geven. 

Het teken wat de mama wou zien was een  mustang auto in de kleur roos. 

Korte tijd later toen de verhuis was en ze spullen met de verhuislift naar beneden aan het lossen waren stopte er in de straat recht voor het huis, “JAWEL” een auto “een mustang kleur roos”. 

De persoon stapte uit en ging de frituur binnen die langs het huis lag. 

Mama was met verstomming geslagen. 

Dit kan toch niet, met een smile op mijn gezicht luister ik en knik dat het wel kan. 

Han je moet weten dat op het moment van de verhuis er werken waren in de straat. 

Asfalt werd heraangelegd en de hele weg lag opengebroken. 

Wie rijdt daar dan met een mustang door? 

Hij parkeerde zich vlak voor ons raam en ging gewoon rustig frieten halen. 

We zijn nadien zelfs bij de frituur uitbater gaan vragen of hij deze persoon met de mustang kende en of hij misschien een vaste klant was, maar ook de frituur uitbater had hem nog nooit eerder gezien in zijn zaak.

En daarbovenop kreeg mama een paar dagen na het geweldige teken van de mustang nog een teken. 

Wanneer haar kleinzoon een voetbalwedstrijd speelt is ook de mama aanwezig samen met de zus, toen de mama even later haar kleindochter wou gaan halen die even verderop aan het spelen was stond er op het veld een barak en op de voorkant van die barak stond in het groot de naam TIMMY geschreven.

Ik geef hun door dat ik er zeker van ben dat TIMMY de mustang persoonlijk aan zijn mama wou laten kijken als teken dat hij er nog steeds is. 

Maar dat hij de barak liet zien met zijn naam erop hij ook aan zijn zus wil laten weten dat hij over haar kinderen waakt en lekker gezellig mee naar de voetbal gaat. 

Zo mooi voor mama en zus en zo fijn van Timmy dat hij zo duidelijk de dingen overbracht. 

Lieve familie veel sterkte geniet ervan van jullie boodschappen en heel graag voor jullie gedaan. 

Dikke knuffel 

Han Beeren.

De roze mustang als teken in de opgebroken straat.

De barak naast het voetbalveld waar de mama van Timmy zijn naam op zag staan.

De bewuste tekening gemaakt met blauwe viltstift die ik zag en die met plakband tegen de muur bevestigd was.

05-02-2021 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden,

Jaren geleden kwam Cindy Bosmans al eens op reading bij mij thuis om in die tijd contact te maken met haar overleden vader. 

Ook daarna bleef ze niet weg uit “The Angel Academy” en zag ik haar eens per week als ze yoga kwam volgen bij Karolien.

En dan plots komt er een Messenger bericht mijn kant uit van haar met wel een héél bijzonder verhaal.

Op 24 februari net op mijn eigen verjaardag schrijft ze het volgende aan mij:

Dag Han, 

Ik wou even iets aan je vragen.

Op 30 januari is mijn schoonvader Mathieu (roepnaam Thieu) overleden aan pancreaskanker.

Ikzelf en mijn partner Kurt (Mathieu is zijn papa) kunnen het héél erg moeilijk plaatsen.

Op 30 december 2019 kreeg hij namelijk te horen dat hij een gezwel had. 

Tijdens de feestdagen mocht hij naar huis en op 2 januari moest hij terug naar het ziekenhuis om een punctie te laten nemen.

Op 3 januari kregen we helaas de melding dat hij een kwaadaardige tumor had aan de pancreas met mogelijke uitzaaiingen in de lever. 

Het was een harde klap voor ons allemaal.

Een operatie was niet aan de orde daar de tumor te groot was. 

De melding dat dit ongeneeslijk was kwam er nog eens bovenop maar er was een optie om met chemo de tumor te stabiliseren en in het beste geval te laten krimpen, zo werd ons verteld.

Op maandag 27 januari heeft mijn schoonvader zijn eerste chemo gehad en mijn partner Kurt en zijn mama zijn hem gaan halen op woensdag 29 januari in het ziekenhuis en hij zou de week erna op dinsdag zijn tweede chemo krijgen.

Maar helaas, diezelfde woensdagavond is hij met spoed per ambulance terug naar het ziekenhuis gebracht. 

De zuurtegraad van zijn bloed was veel te hoog. 

En mensen met zulke bloedwaarden zo werd ons verteld, kunnen normaal niet langer dan 24 uren in leven blijven.

Er werd ons als familie duidelijk verteld dat de dokters alles wilden doen om een mensenleven te redden maar dat dat voor mijn schoonvader geen optie meer zou zijn.

Gelukkig hebben we wel allemaal waardig afscheid kunnen nemen van hem.

Donderdagmorgen 30 januari (iets meer dan 30 dagen na zijn diagnose) om 9.30 uur is mijn schoonvader overleden.

Gelukkig zonder al te veel pijn en heel vredig.

Een schrale troost maar blij dat we zo een man in ons leven hebben mogen kennen.

Je bent met stomheid geslagen op zo een moment. 

Moeilijk te vatten voor heel de familie, voor mijn partner maar ook voor mezelf. 

Ik zit er voortdurend mee in mijn hoofd en denk vaak aan hem.

Ik beleef dit verlies ook anders dan bij mijn eigen vader jaren geleden.

Heel raar vind ik dat. Natuurlijk komt er terug veel naar boven maar toch voelt dit anders. Ik kan het moeilijk verwoorden hoe ik dat bedoel. 

Nu mijn vraag:

De laatste dagen hebben Kurt en ikzelf het héél véél over zijn papa, mijn schoonvader gehad. 

We denken veel aan hem en ik durf gerust te zeggen dat ik hem mis.

Samen hebben we gesprekken of hij al werkelijk zou zijn overgegaan en ook hebben we een gesprek gehad over tekens krijgen van hem en of dat mogelijk zou zijn?

Nu mag je het geloven of niet maar maandag 17 februari maak ik in de namiddag de brievenbus op mijn werk leeg en ongelooflijk wat ik daarin vond. 

Tussen de brieven op de bodem van de brievenbus lag een sleutelhanger in de vorm van een hart met daarop zijn naam “Mathieu” vermeld!!!

(Zie foto in bijlage). 

Een mooier teken of geschenk kan ik toch niet krijgen van mijn schoonvader als je het mij vraagt. 

Ongelooflijk hoe dit in de brievenbus notabene op mijn werk terecht kon komen.

Ik denk dat hij ons wil laten weten dat hij inderdaad is aangekomen en dat hij ons dit teken geeft zodat we weten dat we het over hem hebben. 

Han wat denk jij? 

Awel Cindy:

Deze sleutelhanger zou ik inkaderen, want hoe speciaal, hoe bijzonder van jou schoonvader is dit wel niet!

Hij heeft jou een wel zéér duidelijk teken gegeven dat hij nog steeds dicht bij jullie is.

Dat hij weet heeft dat jullie over hem praten en hem missen.

Mooi toch op wat manier het universum werkt.

Geniet ervan x.

Lieven engelenvrienden tot een volgend blogverhaal.

Warme engelenknuffel van mij, 

Han Beeren.

04-03-2020 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden,

Enkele maanden geleden namelijk op 12 april was ik te gast bij een dame uit Neeroeteren. 

Ze had een avond geboekt om een groepsreading bij haar thuis te laten doorgaan. 

Na het lange wachten van enkele jaren was het uiteindelijk zover en op een vrijdagavond reed ik samen met Per richting haar huis. 

Een prachtig huis, mooi ingericht een totaal volledige nieuwbouw, daar kwam ik terecht. 

Die avond waren er 12 mensen uitgenodigd en na iedereen de hand te hebben geschud mocht ik op de slaapkamer van deze dame mijn verbinding met onze overleden dierbaren gaan maken. 

Ik was nog niet half begonnen of er stond al een man langs mij in de slaapkamer. 

Hij maakte zich kenbaar aan me en vertelde me dat zijn vrouw onder in de woonkamer aanwezig was. 

Hij liet me ook weten dat hij zich wel op een heel bijzondere en duidelijke luide manier kenbaar zou maken want hij hield wel van een grapje liet hij me weten.

Ik sprak in gedachten terug naar hem en liet hem weten dat hij alles wat hij wou vertellen die avond duidelijk aan me mocht laten weten en dat hij doen mocht wat hij wou.

Als het maar netjes bleef zei ik erbij. 

Hij stond stil langs me en liet mij in alle rust verder mijn verbinding met hierboven afmaken. 

Tien minuten later was ik klaar en ging terug via de trap naar beneden naar de woonkamer waar iedereen vol ongeduld zat te wachten wat de avond zou brengen. 

Ik stelde me wat persoonlijker voor en liet de dames in de woonkamer op de bank weten wat ze van zo een avond mochten verwachten. 

Iedereen luisterde gespannen af en ik verzekerde hun ervan dat het een warme, mooie avond zou worden met boodschappen voor ieder van hun.

Voor ik van start zou gaan vertelde ik ook wat er juist op de slaapkamer gebeurd was. 

Dat er een man langs me had gestaan die vertelde dat zijn vrouw vanavond aanwezig was.

Dat hij van grapjes hield en dat hij duidelijk en luid van zich zou laten horen die avond.

Mijn woorden waren nog niet koud toen precies op dat moment de rookmelder van het nieuwe huis in alle hevigheid begon te piepen. 

Een hels kabaal. 

De dochter van de gastvouw liep de trap op en zette het apparaat uit. 

Toen zei de man tegen me, dat gaat niet helpen Han, want ik ga het nog 2 keer doen.

Ik melde in de groep dat het alarm nog 2 keer van zich zou laten horen en afgaan, want deze man had me dat net doorgegeven.

Nog geen 3 minuten later ging hetzelfde alarm voor de tweede keer af. 

Weer ging de dochter naar boven en zette het alarm weer af. 

De man lachte en zei ik doe het toch nog een keertje dus hou je vast. 

En ook dit gaf ik weer door aan de groep. 

De gastvrouw was verbaasd en zei “dit is nog nooit gebeurd zolang we hier wonen” straf zeg!

Het bleef even stil wat de herrie van de rookmelder betrof en de man gaf door dat hij 18 jaar geleden verongelukt was door een werkongeval op de leeftijd van 39 jaar. 

Ook had hij in al die jaren steun en aanwezigheid proberen te laten voelen bij zijn gezin.

Hij was samen met zijn vader herenigd en ook liet hij me weten dat toen hij overging op dat moment zijn 2 zonen amper 1 en 3 jaar oud waren.

Maar zijn vrouw had fantastisch werk geleverd in het grootbrengen van de kinderen. 

Hij was zo trots op hun.

Ook vond deze man het dik ok dat na 13 jaar alleen te zijn geweest zijn vrouw een nieuwe partner had gevonden die heel goed voor haar en de kinderen was. 

De dame waar deze boodschappen voor waren liet me tussen haar tranen van opluchting door weten dat dit allemaal inderdaad klopte en zo was. 

Ook mocht ik een kijkje nemen in de woning van deze mevrouw en de overleden echtgenoot liet me beelden zien in houtsnijwerk. 

Han, deze heb ik zelf met mijn eigen handen gemaakt en mijn vrouw heeft ze al die tijd bijgehouden.

Ze staan thuis in de woning op de kast tentoongesteld. 

Ik ben heel erg blij dat deze nooit zijn weggedaan. 

Ook heeft ze ons huis serieus veranderd/verbouwd en ik vind dat het heel erg mooi geworden is. 

De dame in kwestie bevestigde al mijn doorgegeven informatie. 

Er was inderdaad verbouwd en het houtsnijwerk had een prominente plaats gekregen in de woning op de kast. 

Mijn vrouw en ik hadden een goede relatie en nog steeds waak ik over haar en mijn zonen. 

Laat haar aub ook weten dat Luna de hond bij mij is en dat ik heel goed voor dit beestje zorg. 

En weer ging plotseling uit het niets voor de derde keer het alarm af!!!

De avond vorderde en iedereen kwam aanbod en kreeg de nodige boodschappen van hun persoonlijk overleden dierbaren. 

Enkele dagen later kreeg ik van de dame in kwestie het volgende bericht toegezonden via mail:

Han, Ik wil je bedanken voor de avond en de boodschappen van mijn overleden man, maar ik wil je ook nog iets héél bijzonders meedelen. 

Namelijk, toen ik die avond thuis kwam vertelde ik mijn oudste zoon wat jij die avond allemaal had verteld en wat zijn papa aan boodschappen had doorgegeven.

Zelf wist ik niet goed of onze zoon ervoor zou open staan om dit te horen maar, toen ik vertelde van het alarm dat tot 3 x toe was afgegaan werd hij wel héél erg stil en keek hij me verbaasd aan. 

Want Han, de avond dat ik de boodschappen mocht krijgen en het alarm afging, was onze oudste zoon aan het trainen in de sporthal van ons dorp.

En weet je wat hij me laat weten?

“ Mama na de training vrijdagavond toen jij bij Han was, is er in de sporthal iets gebeurd”.

Het brandalarm is er afgegaan mama, eerst in de sporthal dat hebben we afgezet, daarna begon het pas echt goed. 

Plots een groot alarm in het hele sportcomplex, van cafetaria, tot aan de sporthal zelfs tot aan het zwembad!!!

Leuk toch, zo heeft de zoon ook een teken van zijn vader gehad, precies op dezelfde avond als zijn vrouw.

Weliswaar met een hoop kabaal en lawaai maar wel heel duidelijk luid, zoals hij op voorhand had aangegeven!

Onze overleden dierbaren ze zijn niet zichtbaar voor velen van ons, maar wel o zo dichtbij. 

Ik hoop dat ik deze familie een mooie avond heb bezorgd. 

Ps: op aanvraag van de familie zijn de namen niet vermeld, wel mocht ik het houtsnijwerk mee opnemen in dit blog verhaal.

Warme engelengroet!

En tot een later engelenverhaal. 

Han X.

18-06-2019 om 00:00 geschreven door han  

06-03-2019 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvriend, 

Ik leerde Conny en haar man kennen op een reading in Kinrooi. 

Op zo een avond liggen er altijd meerdere foto’s van overleden dierbaren op tafel. 

En toch was er onmiddellijk die “ene leuke spontane jongeman” die als eerste naar voren kwam. 

Zijn naam was Jimmy en ik vond hem meteen stoer maar toch met een zacht kantje eraan. 

Heel beleefd ook en in zijn eigen dialect van de streek begon hij tegen me te spreken. 

Han, ik ben plots gegaan. Ze hebben mij op mijn bankstel gevonden met het televisiebakje nog in mijn hand. 

Mijn hart heeft het begeven. 

Ook heb ik nog een broer waar ik heel trots op ben en waar ik over waak. 

Mijn vader en ik waren allebei gek van formule 1 en als hij nu nog naar de wedstrijden kijkt dan ben ik steevast bij hem in de buurt. 

Plots zag ik een gitaar en hoorde hem daarop tokkelen en best wel ruige muziek op spelen. 

Het bleek dat Jimmy in een punk band had gezeten en de zanger was. 

Gezelligheid en gek doen met vrienden was hem zeker niet vreemd, want hij dronk een pintje en was best wel cool en chill. 

Tenminste zo kwam hij op mij over.

Hij was geliefd bij de jeugd liet hij me weten. 

Leraar van beroep en de coolste volgens de leerlingen van zijn school. 

Jimmy gaf er nederlandse en engelse les. 

Ik moest ermee lachen want in mijn eigen jeugd heb ik het zelf menig aan de stok gehad met mijn leerkrachten maar ik kon hem geen ongelijk geven, hij was cool! 

Met hem had ik het in mijn schooljaren ook best goed kunnen vinden daar was ik zeker van.

De avond vordert en tegen het einde kwamen de ouders van Jimmy naar me toe en vroegen of ze een privé afspraak konden maken. 

Zo hadden ze iets meer tijd om met hun zoon in contact te komen dan in groep. 

De afspraak werd vastgelegd en maanden later was het zover. 

Op 17 januari stonden Conny en haar man bij mij op de stoep. 

Na de uitleg wat er zou gaan gebeuren in zo een privé sessie en de koffie ging ik aan de slag en stemde me af op de energie van Jimmy. 

Hij vertelde dat hij een eigen huis bezat en dat zijn vader daar nog altijd zorgde voor de dieren die hij bezat (en dat waren er toch wel wat want ik zag kippen, geiten, een hangbuikzwijntje ….) 

De tuin hield papa ook altijd nog netjes. 

Ook voor binnen in huis zorgde papa goed nu hij er niet meer was, maar, zijn broer kon het nog niet opbrengen om in zijn huis te komen. 

Er werd dan ook even overwogen om het te verkopen maar Jimmy liet me weten dat ze dat nog niet moesten doen. 

Broer Kenny zou er kunnen gaan wonen op termijn, ook al zag hij dat niet zitten op dit moment. 

Maar als ze hem de nodige tijd zouden geven zou Jimmy er wel voor zorgen dat hij de klik zou maken. 

En toen zag ik iets waarvan ik dacht, Han dit klopt niet! 

Dit hoort niet bij zo een stoere leuke spontane kerel. 

Maar Jimmy hoorde mijn gedachten en begon met me te lachen. 

Toch wel hoor Han je ziet het goed, ik heb ook een klein kantje en zal het ons mama, papa en mijn broer bewijzen. 

Ik laat mijn aanwezigheid zien door een “blauwe ballon” aan hun te tonen. 

Jimmy sprak ik in gedachten, een blauwe ballon hoe kom je daar nu bij, dat past toch niet bij jou? 

Awel ze gaan hem zien Han, en dat is voor hun het teken, het bewijs dat ik er nog ben. 

De reading werd afgerond en de ouders van Jimmy gingen naar huis. 

In de week zagen ze al een blauwe ballon op de tv voorbij komen maar op 15 februari s’morgens vroeg kregen ze toch wel een héél bijzonder teken van hun zoon Jimmy. 

Want toen Conny s’morgens door de grote schuifraam in de woonkamer de tuin inkeek kon ze haar ogen niet geloven. 

Putje winter en wat lag er in de tuin? 

Juist de blauwe ballon die Jimmy belooft had. 

Foto’s werden gemaakt en bij deze het bewijs! 

Weer gaat er een jaar voorbij en wordt er een open reading avond georganiseerd hier in “The Angel Academy”. 

Conny en haar man waren die avond aanwezig om na zo lange tijd weer eens iets te horen van hun zoon Jimmy. 

En weet je wat hij me toen liet weten? 

Zijn broer heeft besloten om in zijn huis eerst wat gaan te verbouwen en er daarna in te gaan wonen. 

Superblij is hij daarmee. 

Zijn stek waar hij ooit zo gelukkig was, was nu voor zijn broer. 

Hij vond het allemaal geweldig!

Er is meer tussen hemel en aarde. 

Jimmy alsook jullie overleden dierbaren zijn nooit ver weg, altijd dicht in de buurt om ons te ondersteunen. 

Ook al merken we dat niet altijd op tijdens ons verdriet. 

Jimmy toffe kerel, bedankt om zo duidelijk naar me toe te komen en bedankt om de blauwe ballon bij je ouders thuis in het putje van de winter te gaan afleveren. 

Magische hemelse tekens op momenten dat we ze niet verwachten, zo doen ze dat hier daarboven!. 

Warme engelengroet en tot een volgend blog verhaal, 

x Han. 

26-09-2018 om 00:00 geschreven door han  

Hoe mooi kunnen de tekens van het hiernamaals niet zijn? 

Vooral wanneer je het al helemaal niet verwacht en dat ook nog eens terwijl je helemaal niet bij de reading zelf aanwezig bent. 

Dat overkomt Marijke Bomans in het volgende verhaal.

S’morgens kijk ik in mijn agenda wat er die ochtend gepland staat. 

De naam die in mijn agenda staat genoteerd is Nijs I.

Ilse had na 2 jaar wachten eindelijk op dinsdag 10 juli 2018 om 9.30 uur bij mij een afspraak. 

De bel van de voordeur ging even voor half tien.

Toen ik de voordeur ging open maken zag ik een jongedame staan die even later in de reading ruimte 2 foto’s op mijn tafeltje legde. 

De eerst foto was van haar mama Monique. 

Ze gaf me door dat ze overleden was aan longkanker. 

Dat ze erg ziek was geweest en dat Ilse ook nog 2 broers had waarvan er eentje in het ziekenhuis had gelegen en serieus aan het revalideren was. 

Mama ondersteunde hem daar waar ze kon.

De andere broer had zich net een nieuwe auto gekocht. Deze was ook net 40 geworden gaf ze me door en ik moest zeker de hartelijke gelukwensen overbrengen. 

De mama heeft nog veel meer laten weten aan haar dochter Ilse. 

Maar het gebeurde pas toen ik foto nummer twee in mijn handen nam. 

De dame op de foto liet me weten dat ik al contact had gehad met haar broer die ook overleden was. 

Alhoewel de jongedame op de foto me in eerste instantie totaal niets zei luisterde ik aandachtig naar haar. 

Jij kent mijn  broer en mijn mama zei ze. 

Mijn broer staat in je tweede boek beschreven. 

Maar dat is eigenlijk allemaal niet belangrijk. 

Wat ik je nu ga zeggen wil ik graag dat je dat doorgeeft aan Ilse. 

Ze moet dit vandaag zeker nog tegen mijn mama gaan vertellen. 

Ze herhaalde dat zeker 4 of 5 keer dat de boodschap wel héél duidelijk was dat Ilse die dag nog de opdracht had om langs mama Marijke te gaan. 

Eerst en vooral wil ik mijn mama bedanken dat ze een communiefeest heeft georganiseerd voor mijn dochter.

Normaal was er helemaal niets gepland maar wat ben ik blij dat ze dat toch geregeld heeft en er een mooi feest voor haar was. 

Ten tweede weet ik, dat mijn andere broer die peter is van een van mijn kinderen heel erg goed spaart voor hen. 

Dat doet me plezier te weten dat er zo aan hun toekomst wordt gedacht. 

Maar ik wil vandaag nog bewijzen dat ik nog héél véél, samen met mijn broer Tjen thuis over de vloer kom. 

En dat is wat ik vraag aan Ilse om te gaan vertellen aan ons mama. 

WANT:

Vanavond is het voetbal Belgie tegen Frankrijk. 

Ze kijken thuis alle matchen met een hele bende. 

Gezellig bij elkaar en elke match zijn Tjen en ik mee komen kijken. 

Vanavond voor de match gaan we er samen voor zorgen dat er thuis met de stroom wordt gespeeld. De lampen zullen aan en uitgaan en dat is het teken dat wij “In the house” zijn.

Dit is wat ik heel erg fijn zou vinden als Ilse dit vandaag nog aan mijn mama gaat vertellen. 

Ilse beloofd haar om dat zeker die dag nog te doen. 

Ze is thuis vertrokken rond 10.45 uur en is rechtsreeks naar Marijke thuis gereden. 

Heeft daar verteld wat Lindsay doorgaf en nog zoveel meer. 

Die bewuste avond heb ik cursus die om 19.30 uur van start gaat. 

Ik ben bezig met de cursus toekomst kaarten te vertellen en uit te leggen aan de cursisten  als om 19.37 uur er een Whats-app bericht binnenkomt op mijn gsm. 

Ik ben op dat moment wegens de cursus niet in de mogelijkheid om het berichtje te openen. 

S’avonds tegen 22.30 uur als ik alles heb opgeruimd open ik mijn Whats-App bericht en vind er onderstaand filmpje in. 

Wat blijkt: mama Marijke heeft het bewijs opgenomen. 

Lindsay liet weten dat ze met Tjen over de vloer zou komen die avond en Marijke wilde een blijvende herinnering en nam het hele gebeuren op. 

Ben ik blij dat ze dat doorstuurde en mij samen met Ilse de toestemming gaf om jullie mee te laten genieten. 

Bij deze het bewijs wat Lindsay die morgen vertelde dat er s’avonds zou gebeuren. 

Onze overleden dierbaren zijn echt nooit ver weg en ik ben een zéér gelukkig mens dat ik dit mag doorgeven en doen. 

Ook al heb ik geen glazen bol toch straf dat ze dit op deze manier aan me kenbaar maken. 

Nu de lotto cijfers nog???   

In ieder geval ben ik heel erg dankbaar voor mama Marijke dat ze toch wel een teken kreeg dat zo overduidelijk was van haar twee kinderen die helaas veel te vroeg zijn moeten gaan. 

Ik hoop dat ze er toch een beetje troost in mag vinden!!!

Ik wens jullie allemaal een schitterende zomervakantie en 

graag tot een volgend blog verhaal. 

Warme engelen groet, 

Han Beeren. 

Ps de onderstaande link bevat het filmpje dat Marijke opnam. 

https://youtu.be/ynOpePcOTwE

15-07-2018 om 00:00 geschreven door han  

Beste Engelenvrienden, 

Eindelijk was het zover, afgelopen zaterdag 7 april kwamen we met het Angel-team bij elkaar om de cheque af te geven aan de dames van Vzw Wiebe. 

Dit gebeurde in de nieuwe lokalen in het voormalig ziekenhuis van Bree, die ze ter beschikking hebben gekregen van de gemeente. 

Zo kon iedereen die er was eens kijken hoe het eruit zag en wat ze daar met de kinderen allemaal doen. 

Het werd een gezellig onderonsje met een hapje en een drankje.

Maar uiteraard was de cheque van belang. 

Wat had het opgeleverd ???

We zijn weer over het bedrag van het jaar daarvoor kunnen gaan en hebben maar liefst 15197,96€ hebben kunnen schenken aan Gerda en het gehele Wiebe-team. 

Zo kunnen zij er weer een hele fijne vakantie van maken voor al de kansarme kinderen die ze meenemen naar zee. 

Bedankt aan al onze gasten die het weekend in september zich lieten onderdompelen in allerlei spirituele workshops. 

Bedankt aan onze hele team die er geheel vrijblijvend hun weekend voor opofferde. 

Bedankt aan iedereen die voor en achter de schermen zijn of haar steentje heeft bijgedragen. 

Zonder jullie allemaal was het nooit mogelijk geweest om zoiets op poten te krijgen. 

Zoals ik al melde in een vorig bericht is het de laatste keer geweest. 

Ik ben de afgelopen 7 jaren met heel veel plezier jullie van dienst geweest. 

En ik kijk er met een warme herinnering op terug. 

Carol bedankt om mee de kar te trekken. 

Op naar iets nieuws? 

We zien het wel. 

Tot een volgend blog-verhaal. 

Han Beeren. 

09-04-2018 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden, 

Een tijdje geleden was ik op reading in Heppen bij Leopoldsburg. 

Toen ik daar binnenkwam en iedereen een hand had gegeven vroeg ik aan de mensen die er aanwezig waren of ze de foto’s op tafel wilden leggen van hun overleden dierbaren. 

Er was een dame Martine genaamd die me een foto overhandigde van een wereldster die iedereen wel kent, namelijk “Michael Jackson”. 

Ik nam de foto aan zonder vooroordelen, maar er was toch een klein stemmetje in mezelf dat dacht:

Wat moet ik hier nu mee? 

Was het om me te testen? 

Had deze dame Michael echt gekend?

….? 

Ik wist er in eerste instantie niet echt raad mee. 

Maar toen ik me even verwijderde van de groep om mijn verbinding te gaan maken (zoals ik dat altijd doe voor elke reading die opstart) vroeg ik aan de engelen raad. 

Wat moest ik hier nu mee? 

Uiteindelijk liet ik het maar los en zou zelf wel afwachten wat er zou gebeuren. 

Tenslotte kan ik enkel maar mijn best doen en proberen elke foto die op zo’n avond meegebracht wordt de kans te geven om aan bod te laten komen.

We gingen van start en er waren al verschillende overleden dierbaren een boodschap komen doorgeven. 

Plots zomaar uit het niets moest en wilde ik héél graag de moonwalk doen. 

De typische pasjes die Michael Jackson jaren op de wereld heeft los gelaten. 

Ik ga u zeggen lieve lezers ik heb me ingehouden en het niet gedaan. 

Maar het wilde wel voor mij duidelijk zeggen dat ik een boodschap mocht krijgen en dat ik Michael aan mijn G4 wifi had hangen. 

Zelf hoorde ik duidelijk de Amerikaanse taal in mijn oren.

Pure zuivere energie overviel me. 

Nooit of te nimmer heb ik ooit een concert van hem gezien. 

Uiteraard ken ik zijn clipjes en zijn muziek, maar ik ben nooit echt een fan geweest van zijn muziek. 

Maar de voeling die ik op dat moment met hem kreeg overweldigde me wel een beetje. 

Ik weet heel goed dat wat ik hier schrijf dat dat héél raar en misschien zelfs een beetje gek overkomt. 

Maar wereldster of niet uiteindelijk gaan we allemaal naar huis en kan iedereen een boodschap doorgeven. 

Ik voelde dat mijn lichaam en de woorden die ik wilde overbrengen naar Martine die zijn foto mee had gebracht,woorden waren waar ik over moest nadenken hoe ik ze uitsprak. 

Ik wilde dat het doordrong zeg maar. 

Ik start t e met te zeggen dat Michael zich de laatste jaren van zijn leven heel eenzaam had gevoeld en totaal niet begrepen om wat hij had willen neerzetten in deze wereld. 

Het was hem zelf overstegen, gevangen in zijn eigen paleis. 

Het gevoel van eenzaam en niet begrepen ging echter snel over en de broodnodige boodschappen kwamen aan bod. 

Michael vertelde me dat Martine (de dame die deze foto had gelegd) altijd op een of andere manier een connectie had gevoeld bij Michael. 

Ze kon er zelf niet de duim opleggen. 

Althans dat ze geen mega fan was en zijn muziek wel kon waarderen was er iets anders dat haar met Michael verbond. 

Ik vroeg haar of dit klopte wat ik doorkreeg en ze liet me weten dat ze inderdaad zijn cd’s had, zijn muziek wel erg leuk vond maar nooit in haar hele leven een concert van hem had bijgewoond. 

Toch bleef op de een of andere manier er altijd wel een verbinding met hem. 

Ze kon het niet uitleggen, maar er was iets dat er voor zorgde dat om de zoveel tijd zonder enige aanleiding “Michael” door haar hoofd spookte.

Plots draaide Martine haar gezicht schuin naar mij toe en toen kwam het binnen. 

Ze leken zo op elkaar de kin uitgesproken hetzelfde. 

Michael sprak de volgende woorden in mijn oor. 

Han: I CALLED HER MOM IN A PREVIOUS LIFE!!!

Ik wilde Martine uitleggen waarom ze op de een of andere manier, om de zoveel tijd een connectie had met Michael. 

En vroeg haar of ze geloofde in reïncarnatie. 

Ja hoor , zei ze , absoluut!

Ik liet haar weten wat Michael me juist had doorgegeven. 

In een vorig leven was Martine de mama van Michael geweest. 

Een mama die hem een echte thuis had gegeven en heel veel liefde had gekend. 

Voor Martine vielen die avond de puzzelstukjes in elkaar. 

Ik vroeg haar om me niet zomaar te geloven en dat ik zelf ook wou weten of wat ik net had gehoord wel klopte. 

Tenslotte was het toch “Michael Jackson” die ik aan de lijn had en dat gebeur t nu ook niet elke dag.

Ik heb haar de opdracht gegeven om een teken te vragen aan hierboven als dat wat ik net had gezegd klopte ze dit teken dan ook mocht gaan ontvangen. 

Zelf wilde ik niet weten welk teken ze zou gaan vragen. 

Twee weken later krijg ik een mail van Martine, waarin ze het hele verhaal van die avond nog eens uit de doeken deed. 

Ik laat haar zelf even aan het woord.

De mail van Martine verzonden naar mijn mailadres op 14 februari 2018 om 13.31 uur.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik altijd al een speciale band had met Michael Jackson. 

Ik hield niet alleen van zijn muziek en dansacts, maar voelde me op onverklaarbare wijze ook enorm aangetrokken tot zijn bijzondere persoonlijkheid, zijn mooie spirit, zijn pure ziel. Michael was niet zomaar mijn ‘idool’; het ging zoveel dieper en het was vaak zo intens dat ik het haast niet meer kon beschrijven. Het was een ‘weten’, een ‘begrijpen’, een ‘aanvoelen’ van zijn grootste vreugde tot zijn diepste pijn. Een connectie van ziel-tot-ziel.

We hebben elkaar nooit ontmoet; tot na zijn overlijden. Michael begon me boodschappen door te geven, ‘assisteerde’ me in mijn praktijk wanneer ik daar om vroeg (ja, Michael was ook een healer, maar dit kwam niet in de publiciteit), en hij was er voor me in een van de zwaarste periodes van mijn leven. Alleen aan mijn close vrienden vertelde ik hoe ik een keer om 3u ’s nachts vertwijfeld vroeg aan Michael of hij me een teken kon geven dat hij het écht was of dat ik het me allemaal verbeeldde. En 2 seconden later ging mijn telefoon – om 3u ’s nachts! – met de ringtoon: “You are not alone”…

Toen ik dan onlangs bij een hartsvriendin werd uitgenodigd voor een groepsreading met Han Beeren heb ik lang getwijfeld van wie ik een foto zou meenemen. De angst om niet begrepen te worden was heel reëel, maar toch net niet sterk genoeg om me ervan te weerhouden. Meteen bij het binnenkomen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt: Han glimlachte bij het zien van de foto, maar ze schrok er niet van en dat stelde me gerust.

Ze was nog bezig met een andere foto toen ze plots lachend onderbrak: “Nee! Ik ga hier NIET de moonwalk doen!” Michael’s spirit was aanwezig!

De eerste boodschap die Han doorgaf, raakte me tot in het diepste van mijn ziel: ze kwam naar me toe met haar handen in ‘Namasté-vorm, exact zoals Michael altijd deed, exact zoals ik zelf elke healing afsluit. En die boodschap kwam in het Engels, met een zacht timbre, alsof Michael daar echt voor me stond.

Han bekende dat ze zelf niet zo’n grote fan was van zijn muziek, hield dan even stil, lachte, en zei: “Michael zegt dat je één CD van hem dubbel hebt en dat je er dus wel eentje aan mij kan geven!” En dat klopt! Eén CD heb ik inderdaad dubbel! 

Zo beschreef ze nog meer van mij persoonlijk en ik kon het allemaal volmondig beamen. 

Dat Han op een bepaald moment opmerkte dat ik zelfs fysieke gelijkenissen heb met Michael, en dat dat ook nog eens bevestigd werd door alle aanwezigen, bezorgde me een smile van oor tot oor. Hoe vaak heb ik dit al mogen horen! Zelfs van mensen die mij voor de eerste keer zien en hier helemaal niets van weten.  

En dan kwam DE hamvraag: waarom voel ik Michael zo intens aan? Vanwaar komt die band? 

Han werd even stil, vernoemde ‘Onvoorwaardelijke Liefde’, keek me doordringend aan en vroeg of ik geloofde in reïncarnatie, in vorige levens.

Absoluut! 

Dan citeerde ze Michael op zijn zo typische zachte, respectvolle manier: “I called you Mom”! 

Ik voelde een warme gloed over me, alsof een Engel zijn vleugels rond me sloeg, en ik kon alleen maar dankbaar glimlachen: grateful beyond words! _/_ 

Han spoorde me aan om een teken te vragen aan Michael, ter bevestiging dat we in een vorig leven een moeder-zoon-connectie hadden. Het teken dat ik graag wou zien, was een nummerplaat met de letters MJ en daar heb ik niet lang op moeten wachten; ze kwam alleen niet zoals ik verwachtte op een auto; moto’s hebben ook nummerplaten! 

Er is véél meer tussen aarde en hemel… 

Dit zelf intuïtief aanvoelen is fijn, maar wanneer Han effectief die laatste puzzelstukjes in mekaar doet vallen, dan geeft dat een onbeschrijfelijk gevoel van dankbaarheid en van intens geluk! 

“You are not alone, I am here with you,

Though we’re far apart, you’re always in my heart,

You are not alone…”

Martine Bos. 

Ps van Han: Fijn toch als je een antwoord krijgt waar je al zolang naar opzoek bent. 

Martine héél graag voor je gedaan en die cd! Dat komt nog wel in orde zeker !!!

Ik wens jullie allemaal een hele fijne engelentijd met elkaar. 

Tot een volgend blogverhaal.

01-03-2018 om 00:00 geschreven door han  

Wonderbaby Sofia. 

Voorwoordje van Han. 

Beste engelenvriend en lezer van dit blog. Ik voel me een gezegend mens want regelmatig maak ik toch wel hele mooie magische dingen mee. Zo ook het verhaal van mama Lindsay waar ik boodschappen mocht doorgeven die haar geholpen hebben in haar zwangerschap. 

Ik heb haar gevraagd of zij dit verhaal zelf wou schrijven daar ze natuurlijk vanaf de eerste rij alles meemaakte en ik niet haar beleving kan beschrijven. Deze week heb ik het wondertje in levende lijve mogen zien en brachten mama, papa en grote zus mij een bezoekje in “The Angel Store”. Sofia is een vrolijke baby die heerlijk kan lachen en die hele mooie engeltjes mee aan haar zijde heeft. Geniet van haar verhaal. 

Bij deze wil ik ook nog even gebruik maken om jullie allemaal een gevleugeld 2018 te wensen. Mogen de engelen aan jullie zijde zijn voor het nieuwe jaar.

Warme engelenknuffel Han.  

 
Mama Lindsay haar verhaal.
Eigenlijk moet ik mijn verhaal al beginnen in maart 2016. Toen heb ik mij samen met een goede vriendin ingeschreven voor de engelencursus. Daarna was het spannend afwachten tot het onze beurt was. In juni kwam er al een telefoontje van Per. Er waren 2 plaatsen vrij gekomen. Jammer genoeg konden we niet toezeggen omdat dinsdagavond voor ons moeilijk was. Wat vond ik het jammer om te weigeren. Achteraf zou blijken dat dit toch geen toeval was!

Begin oktober kregen we dan een mailtje van Han dat er een nieuwe cursus van start ging in november op woensdagavond. Enthousiast bevestigden we onze deelname. Ik was op dat moment ongeveer 13 weken zwanger van mijn tweede kindje.
Op 9 november was het eindelijk zover: de eerste les van de cursus. Ik had er enorm veel zin in!
Mijn verwachtingen werden dan ook overtroffen. De eerste 2 lessen waren super interessant en ik experimenteerde gretig met de opdrachten die we van Han kregen onder andere het vragen van tekens aan de engelen en het leren kennen van onze spirituele gids en krachtdieren.
Maar op dinsdag 22 november 2016 sloeg het noodlot toe. Op mijn 20-weken echo kregen we namelijk het verschrikkelijke nieuws dat er iets mis was met ons kindje. Ze konden ons toen nog niet precies vertellen wat er aan de hand was maar wel dat het zeer ernstig was en dat verder onderzoek noodzakelijk was. Het volgende onderzoek stond gepland op vrijdag 25 november.
Ik besloot om de dag erna toch naar deel 3 van de engelencursus te gaan. Ik wou immers mijn gedachten verzetten en stiekem hoopte ik dat Han mij op de één of andere manier kon geruststellen over wat ons nog te wachten stond.

Les 3 stond in het teken van de engelenkaarten. We mochten een hele avond verschillende soorten kaarten uitproberen. Maar eerlijk gezegd had ik wel wat schrik. Stel dat er mij via de kaarten een negatieve boodschap gegeven werd over ons kindje. Dat zou ik op dat moment echt niet aankunnen. Voor de les van start ging nam ik Han dan ook even apart om de situatie kort uit te leggen en te vragen of het veilig was om kaarten te leggen. Zij verzekerde me dat ik met een gerust hart kon deelnemen aan de les. Ook gaf Han toen al aan dat ze “een goed gevoel” had over de hele situatie. Ik begon met de ietwat luchtigere kaarten zoals “Talking to Heaven” en “Je vorige leven”. Daarna ging ik, na even getwijfeld te hebben, toch over naar de serieuzere kaarten namelijk: Boodschappen van de engelen. Ik moest ze uitspreiden over de tafel en op het gevoel er 1 kaart uitpikken. Ik liet mijn hand over de kaarten zweven en op één plek voelde ik het duidelijk warm worden. Dat was de kaart die ik moest hebben. Het was de kaart van Pater Pio met als titel “Genezing”. Ik ben in tranen uitgebarsten. Van alle mogelijke kaarten in die stapel koos ik juist die kaart! Dit was mijn eerste echte teken van de engelen. Vanaf toen sliep ik elke nacht met een zelfgemaakt kaartje van Pater Pio in mijn handen!

De vrijdag daarna stond ons volgende onderzoek gepland in het ziekenhuis. Daar werd het eerdere vermoeden alleen maar bevestigd: ons dochtertje had een zeer ernstige aandoening namelijk een hernia diafragmatica. Kort uitgelegd is dit een gat in het middenrif waardoor de buikorganen in de borstholte terecht komen. Bij onze meid was haar lever voor het grootste gedeelte naar boven geschoven en verdrukte de longen waardoor deze niet goed konden groeien. We werden doorverwezen naar Leuven aangezien ze in Genk niets meer voor ons konden doen. Amper 4 dagen later konden we al naar Leuven gaan bij een professor gespecialiseerd in deze aandoening. Een klein detail dat me altijd is bijgebleven: elke verdieping in de parkeergarage van het UZ heeft zijn eigen symbool. Per toeval parkeerde mijn man pal onder het bord met een grote vlinder op. Dat gaf mij een geruststellend gevoel. Een maand ervoor was mijn grootvader overleden en voor mij was dit een teken dat hij er toch bij was op één of andere manier. Het symbool van de vlinder zouden we later nog vaker tegenkomen.

In het ziekenhuis zelf viel toen het harde verdict: ons kindje had ernstige onderontwikkelde longen. Ze had maar een overlevingskans van 20%. Indien we haar kansen wilden verhogen moest ik een operatie ondergaan waarbij ze ons kindje zouden opereren terwijl ze nog in mijn buik zat. Uiteraard namen we deze kans met beide handen aan. Maar daar moesten we eerst nog enkele testen voor doorstaan en de ingreep zelf kon pas plaatsvinden rond 28 weken zwangerschap. Weer bang afwachten dus.

De volgende les van de engelencursus stond in het teken van onze overleden dierbaren. We mochten een foto uitkiezen van een andere cursist en kijken of we boodschappen doorkregen. Nadien zou Han dan zelf contact leggen met deze personen. Hoe ik ook probeerde, het lukte mij maar niet om me te concentreren. Ik was teveel met mijn eigen problemen bezig om me te kunnen focussen op onze taak. Ik heb dit toen ook gemeld aan Han en zei vroeg of ze na de les mijn toekomstkaarten eens mocht leggen over de hele situatie. Met een bang hartje stemde ik toe. Het werd een leuke en interessante les waarbij ik even contact mocht hebben met mijn overleden grootouders. Maar toen was het tijd om mijn kaarten te leggen. Ik mocht de kaarten schudden en Han spreidde ze uit op tafel en begon te vertellen wat ze allemaal kon zien in mijn kaarten. Het was een heftig verhaal. Ze kon zien dat er ons geen gemakkelijk parcours te wachten stond. Een parcours met hele grote obstakels die we moesten overwinnen. De medische ingrepen waren ook duidelijk aanwezig in de kaarten. Maar ook de steun van mijn man en van familie en vrienden kwam heel duidelijk naar voren. Maar de belangrijkste kaart kwam op het allerlaatste: de zon. Het symbool dat het uiteindelijk allemaal goed zou aflopen.

De vierde les was het leren zien en lezen van aura’s. Ook deze les was enorm boeiend en leerrijk. We kregen de opdracht om de aura’s van de andere cursisten te “lezen”. En wonder boven wonder lukte dat ook heel goed. Een witte waas rond de hoofden van de anderen was duidelijk zichtbaar. Ook mijn aura werd “gelezen”. En gek genoeg was mijn aura groen. De kleur van de genezing. Alweer een teken van de engelen dat me hoop gaf.

De laatste les mochten we het engelenspel spelen.  Een soort van bordspel waarbij we allerlei vragen mochten stellen in verschillende categorieën. Aan de hand van een dobbelsteen en pionnen kregen we dan een antwoord op onze vragen.  Helemaal op het einde van het spel kregen we de kans om een vrije vraag te stellen. Het bord zou ons dan één van de volgende antwoorden geven: ja – nee – misschien – zeker en vast. Er was maar 1 vraag die ik graag zou willen stellen, maar ik durfde gewoonweg niet. Ik had teveel schrik voor het antwoord. Toen zei Han dat zij de vraag in mijn plaats zou stellen. Ik moest heel duidelijk mijn naam zeggen en terwijl Han de dobbelstenen in haar handen schudde stelde zij aan de engelen de vraag waar ik zo’n schrik voor had: zal het uiteindelijk goed komen met ons dochtertje? Ze gooide het cijfer 9 en met een bang hart verplaatste ik het pionnetje op het bord. Ik durfde bijna niet te kijken. Toen zag ik dat mijn pionnetje terecht gekomen was op het woord “definitely” wat “zeker en vast” betekent. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. Ik had de voorbije lessen zoveel mooie tekens mogen ontvangen dat ik enorm veel hoop had op een goeie afloop. De engelencursus was nu afgelopen (wat ik heel erg jammer vond) maar toch bleef ik contact houden met Han. Iedere keer als er weer iets belangrijks te gebeuren stond ging ik even langs bij Han. Zij legde dan haar handen op mijn buik en zei een gebedje. Op die momenten voelde ik altijd de tintelingen doorheen mijn hele lichaam. Het gaf me kracht, hoop en goede moed. De eindejaarsfeesten hebben we toch gevierd, vooral voor mijn oudste dochtertje. Maar de sfeer was ver te zoeken. 

Januari diende zich aan en de dag van de ingreep brak aan. Jammer genoeg mislukte de eerste poging. Iets wat zelden gebeurt. Ook de tweede poging enkele dagen daarna mislukte. De moed zonk ons echt in de schoenen. Maar de woorden van Han bleven steeds door mijn hoofd malen. Alles zou goed komen, dus het moest lukken! De derde keer werd uiteindelijk de goede keer. Een week na de eerste poging was de operatie eindelijk geslaagd! Een ballonnetje werd in haar luchtpijp geplaatst om haar longen te stimuleren om te groeien.
Helaas bleef ik daarna niet van tegenslag gespaard. Enkele weken na de ingreep scheurden mijn vliezen en werd ik met spoed opgenomen in het UZ Leuven. Vanaf toen moest ik verplicht platte rust nemen om de zwangerschap nog zo lang mogelijk te kunnen uitdragen. Het ballonnetje moest immers zo lang mogelijk blijven zitten om optimaal zijn werk te kunnen doen.
Tijdens mijn verblijf in Leuven hield ik regelmatig contact met Han. Ze vroeg regelmatig hoe het met me ging en was er altijd voor me om me op te peppen en goede moed in te spreken. Zo heeft ze zelfs eens mijn kaarten gelegd via de telefoon!

Uiteindelijke is Sofia op 24 februari met een keizersnede geboren. (Op Han haar verjaardag! Toeval?? Ik dacht het niet!) Ze heeft een heel moeilijke start gehad in haar leven. Toen ze 4 dagen oud was moest ze al onder het mes om het gat in haar middenrif te dichten. Ze heeft 26 dagen aan de beademing gelegen. Onze kleine meid heeft echt moeten vechten voor haar leven! Mijn man en ik hebben heel wat bange momenten beleefd. Maar wat was ze dapper en sterk! Langzaam maar zeker en met hele kleine stapjes werd ze beetje bij beetje beter. En na 2 maanden op de Intensive Care Unit gelegen te hebben, mocht ze op 21 april eindelijk mee naar huis! Ondertussen is ze een flinke meid van 10 maanden oud die het super goed doet. We zijn enorm trots op haar!

Ik ben er zeker van dat Han (en de engelencursus) mij doorheen deze hele periode gesleept hebben. Ik weet niet of ik er zo goed mee had kunnen omgaan als onze wegen toen niet gekruist hadden. Ik ben toen echt het spirituele pad opgegaan en heel veel contact gezocht met de engelen.
Vorig jaar hebben we de kerstperiode nog heel anders beleefd. Kerst en Nieuwjaar hebben we toen echt in mineur gevierd. Angst en onzekerheid namen de bovenhand. Ik kon maar aan 1 ding denken: mogen we in 2018 een tweede kindje verwelkomen of zouden we ons kindje verliezen?
Wat zijn mijn man en ik dolgelukkig dat er dit jaar 2 dochters op onze kerstkaartjes pronken!

Tot op de dag van vandaag ben ik er heilig van overtuigd dat het geen toeval was dat ik net in deze moeilijke periode Han heb ontmoet en de engelencursus mocht volgen. De vele tekens van de engelen en de geruststellende woorden van Han hebben mij hier doorheen geholpen! Han, je bent echt een engel op aarde! Jij zal voor altijd een plaats hebben in ons hart!
En zelfs nu nog, zoveel maanden later en nu onze meid het zo wonderbaarlijk goed doet, denk ik nog elke avond aan de engelen. En de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat net voor ik in slaap val is nog altijd: Bedankt lieve engeltjes! Bedankt dat ze er nog is!  

Geschreven door Lindsay Miatton fiere mama van Sofia en Kyana.

26-12-2017 om 00:00 geschreven door han