Lieve Engelenvrienden,

Voor ik mijn nieuw blog verhaal aan jullie presenteer, wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om jullie mijn nieuwe website voor te stellen. Aan de rechtse zijde van dit blog (zie de tekst in het rood) kan je rechtstreeks eens een kijkje gaan nemen op mijn persoonlijke website.

Op www.hanbeeren.be vind je alle informatie van wat ik voor jou kan betekenen. 

En dat is natuurlijk contact maken met een van jou dierbaren overledenen. 

Ik ben dan ook van plan om in de toekomst filmpjes op mijn website te gaan plaatsen waar ik contact maak met een of ander overleden familielid of vriend . 

Maar daarover later meer.

En laat ik dan maar ook onmiddellijk met de deur in huis vallen, het blog verhaal van deze maand gaat over onze overleden dierbaren. 

Heel veel mensen vragen mij, Han: 

-Is er inderdaad meer tussen hemel en aarde? 

-Kunnen onze overleden dierbaren ons tekens geven en ons laten weten dat het goed met    hen gaat? 

-Vertoeven ze nog met regelmaat van de klok in onze buurt? 

-Hoe ziet het daar boven dan eigenlijk uit? 

-En kan het : dat bijvoorbeeld als iemand die mij dierbaar is en hij/zij sterft, mij nog een teken is komen geven net op dat moment toen hij/zij overging naar gene zijde? 

Lieve lezer, 

Gelukkig weet ik nog niet hoe het er “daarboven” uitziet en dat hoop ik nog even zo te houden. maar één ding staat wel als een paal boven water voor mij. 

“ ER IS MEER TUSSEN HEMEL EN AARDE EN ONZE OVERLEDEN DIERBAREN LATEN ONS MET REGELMAAT VAN DE KLOK TEKENS ACHTER “.

Alleen zien wij die tekens niet altijd. 

Toch zijn er genoeg voorbeelden en verhalen van mensen die weet hebben dat ze bijvoorbeeld s’nachts aanvoelde dat er iets ernstigs met een van de ouders aan de hand was. 

Als ze dan naderhand de juiste toedracht en tijd te horen kregen dat hun overleden dierbaren was overgegaan, bleek dat, dat nu net het tijdstip was dat ze zelf inderdaad ook waren wakker geworden en iets gevoeld hadden. 

Een mooi voorbeeld is het verhaal van Sigrid.

Ze woont op dit moment in Panama en is een gemeenschappelijke vriendin van onze toffe vrienden, Hilde en Erwin die hun thuisbasis hebben in Bocas del Toro (Panama). 

Toen Hilde, Sigrid over mij vertelde en waar ik me mee bezig hield, was haar interesse dan ook gewekt? 

De dagen die volgde schreef ze me verschillende mails waarin ze vroeg of ik haar kon helpen met enkele levensvragen waar ze al geruime tijd mee in haar hoofd rondliep. 

Het waren leuke spontane mails waar ook ikzelf dan weer wat van opstak, dus twee vliegen in één klap.

Ik heb Sigrid gevraagd of we haar persoonlijke verhaal mochten publiceren en gelukkig kwam er een heel spontane mail terug waarin ze schreef dat ze daar geen bezwaar tegen had. 

Integendeel, we mochten zelfs een foto van haar en haar vader mee op het blog plaatsen. 

Dus bij deze Sigrid haar verhaal, geniet ervan. 

Lieve Han,

Allereerst wil ik je heel erg bedanken voor het feit dat je mijn email zo aandachtig gelezen hebt en je de moeite hebt genomen om (zo snel) te reageren!

Gisteren heb ik met veel interesse je boek gelezen en ik heb er erg van genoten.

De liefdevolle wijze zoals je schrijft over je gezin, je man en je 2 lieve kinderen waren erg ontroerend!

Ook het verhaal mbt de engelen is prachtig, helder en eenvoudig geschreven!!!

De conclusie die ik kan trekken nav je boek is dat ik al mijn hele leven ervaringen heb met dit fenomeen, zonder me echter bewust te zijn of het te formuleren als tekens van engelen. Ik noem het zelf altijd flitsen of simpelweg intuitie.

Ik weet dat het niet ontstaat nav denken of gevoelens, maar ik worstel zoals iedereen met vragen en krijg dan inderdaad dingen toegespeeld op de wijze zoals je het beschrijft

Liedjes, die irritant in je hoofd blijven hangen de hele dag, tekst waar je oog op valt in boeken of op straat, dingen die je direct op de radio of tv hoort, als je hem aanzet.

Dit fenomeen werkt echter bij mij uitsluitend als ik goed in mijn vel zit en God weet, dat dat soms maandenlang niet het geval is geweest in de jaren van mijn leven.

Erg jammer, maar dankzij jouw boek en dankzij de ontmoeting met Hilde en Erwin, toeval bestaat niet, alles gebeurt om een reden en meer van dit soort zeer ware 'cliche's' ben ik er weer mee begonnen. Dank je wel!!!

Ik kan me bv nog goed herinneren dat ik mijn opleiding voor schoonheidsspecialiste deed en in 1989, hetzelfde jaar, mijn examen moest doen in Den Haag. Ik was al een keertje gezakt voor mijn praktijk en deed een herexamen.

Ik zit in een taxi met mijn model, een vriendin en ben heel zenuwachtig voor dat examen en dan klinkt er op de radio het liedje, “Everything is gonna be all right tonight” van David Bowie en Tina Turner en ik ben iets minder zenuwachtig. Het gaat goed komen. Ik slaag die dag! Dank je wel engelen!

Nu wil ik je graag iets schrijven.

Ik kopieer het je en het zal je ontzettend aanspreken. Mocht je het willen gebruiken in een volgend boek of op je blog, bij deze toestemming!!!

Het is maart 2009 en ik woon in het verre Zuid-Amerika. Venezuela om precies te zijn, Toen ik daar jarenlang geleden op vakantie ging, werd ik verliefd op dat mooie land. Twee vakanties daarna, besloot ik de gok te wagen en me daar te gaan vestigen. Mijn ouders, ondersteunend als altijd, gaven mij hun zegen, bij wijze van spreken. Vooral mijn vader was een grote stimulator. "Doe het", zei hij, "en wacht niet te lang". "Als je wacht, ga je het waarschijnlijk uitstellen en van uitstel komt vaak afstel". "Je zult je je hele leven blijven afvragen hoe het zou zijn geweest, als...".Mijn lieve, wijze vader.

Mijn moeder heeft me kortgeleden gebeld, om me te vertellen dat het niet goed gaat met mijn vader. Hij heeft allerlei klachten, is veel ziek en hij is doorgestuurd door zijn huisarts, om nadere onderzoeken te ondergaan in het academisch ziekenhuis. Mijn moeder doet haar best het hoofd koel te houden. "Hopelijk valt het allemaal mee", "We moeten positief blijven denken". Ik bewonder haar optimisme en laat haar beloven, om me meteen op de hoogte te stellen, zodra er meer nieuws is. Ik ben ongerust. Probeer me een voorstelling te maken, om mijn vader te verliezen. Nee, nog niet, ik ben er nog niet klaar voor om zonder mijn vader verder te moeten.

Ik herinner me de dag dat ik naar Venezuela zou vertrekken. Mijn zwager zou me naar Schiphol brengen met 2 zware koffers en de bench met mijn kat. Ook die gaat mee. Mijn moeder is een aantal dagen weg. We hebben reeds afscheid genomen en diep in mijn hart, ben ik blij dat ze er vandaag niet is. Het zou te emotioneel zijn geweest en ik wil mijn hoofd helder en koel houden. Ik ga vandaag alleen emigreren naar een ander continent. Dan heb ik liever op het laatste moment te maken met mijn vader, nuchter en relationeel. Hoewel, vandaag voel ik toch, dat het hem ook niet ongemoeid laat. Hij omhelst me en zachtjes zegt ie: "en als het nou niet mocht lukken, om welke reden dan ook, wees dan niet koppig om kost wat kost vol te houden, maar kom dan gewoon terug". Wat kent ie me goed.

Gedachten malen door mijn hoofd en ik wacht vol spanning op het bericht van mijn moeder. Het is een mooie dag, zoals dat meestal in Venezuela is en ik voel het zonnetje op mijn huid branden. Mijn telefoon gaat over en ik zie op het screen dat het telefoontje uit Nederland komt. Ik neem op, mijn hart bonst, Mijn moeder komt meteen tot de orde. "Sigrid, het is niet goed", "Hij heeft alvleesklierkanker en het is terminaal". Tranen beginnen uit mijn ogen te stromen. Dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Hij is nog niet zo oud, hij heeft altijd gezond geleefd, hij is al eerder vlakbij de dood geweest en heeft het toen ook gered". Een vriend probeert me tevergeefs te troosten. Omhelst me en laat me huilen.

Hooguit een half jaar, heeft de behandelend arts gezegd. Ik besluit als de bliksem een reis naar Nederland te boeken, Mijn familie is zo lief om aan te bieden, die voor mij te betalen, mocht dat een probleem zijn. Maar dat is niet nodig en ik heb in no time mijn vlucht geregeld. Het zal de eerste keer in 4 jaar zijn, dat ik terug naar Nederland ga. Ik vind het eng, ik ben bang, voor alles wat er op me af zal komen.

Mijn nieuwe tante (de broer van mijn moeder is hertrouwd) komt me ophalen, samen met mijn neef en nicht, die opeens heel groot zijn geworden. In tienerjaren maken 4 jaren een wereld van verschil. Ik ben een beetje confuus, geniet van het bekende maar toch vreemde landschap. Probeer te ontdekken wat er anders is dan voorheen. Het is fijn om weer bij mijn familie te zijn. Er wordt gelachen, gepraat, gegeten, gedronken. Mijn vader ziet er moe uit. Ik ben blij dat ik bij hem ben. Ik blijf 3 weken en probeer zoveel mogelijk van mijn tijd te genieten. Mijn moeder, is als altijd, de zorgzaamheid zelve. Voor mij, voor mijn vader. Ze is een sterke vrouw en beiden hebben ze veel steun aan hun geloof.

Het is een van de laatste dagen van mijn verblijf en mijn vader en ik zijn alleen. Daar had ik om verzocht, bij mijn moeder. Ik wil een gesprek met hem alleen. Ze geeft ons de ruimte, gelukkig. Ik vraag mijn vader alles wat ik hem vragen wil. Hoe voelt ie zich, heeft ie pijn, hoe denkt ie over doodgaan, is hij bang? Al die dingen wil ik weten. Hij beantwoordt alles geduldig, zorgvuldig, eerlijk. Hij heeft hoop, maar is tevens realistisch. "Wonderen bestaan", zegt ie. "Waarom zou het mij niet kunnen overkomen?" "Ik reken nergens op, maar heb wel hoop". "Ik ga genieten van elke dag, die me nog gegeven is". Hij vertelt dat ie tevreden is met zijn leven,dat ie trots is op zijn kinderen en kleinkinderen, dat hij dankbaar is voor zijn huwelijk en zijn carrière. Dat ie nog wat van de wereld heeft kunnen zien. Ik stel hem mijn vraag, die ik al zolang wil stellen. "Als het mogelijk is pa, als het zover is, laat me dan iets weten alsjeblieft". "Geef me een teken". Hij belooft het.

Op de dag dat ik terugga naar Venezuela, weet ik dat het moment van definitief afscheid is aangebroken. Tenzij er een wonder gebeurd, zal ik mijn vader niet meer terugzien. Ik huil en hou hem stevig vast. Opnieuw. En ik zeg hoeveel ik van hem hou. Het is een moeilijk en emotioneel afscheid. Mijn oom probeert me een beetje op te monteren onderweg, maar dat valt niet echt mee. Hij begrijpt het uiteraard. Ik ga naar huis met een loodzwaar hart en het voorbereiden op het nagenoeg onvermijdelijke is begonnen.

Ik heb met mijn familie afgesproken om op de hoogte te worden gehouden van iedere ontwikkeling met betrekking tot mijn vader. Hij is gelukkig weinig ziek, voelt zich redelijk goed op een enorme vermoeidheid na. Hij heeft veel buikloop, dat wel. We maken er vaak grapjes over. Eind augustus begint het echt achteruit te gaan en men neemt hem op in het hospitium.

Het moet een prachtig huis zijn, heel licht en met een ontzettend toegewijde verzorging van vrijwilligers. Er wordt ongeloofiijk veel moeite gedaan om het een thuis te maken voor de patiënten en hun familie en dat lukt goed, zoals ik begrijp. Het troost me, dit te horen.

Mijn zus belt me, kort na de verjaardag van mijn moeder. Het gaat heel slecht met mijn vader en ze vindt dat ik nog even met hem moet spreken. Het gesprek gaat moeizaam, de woorden komen langzaam en ik moet me inspannen om hem goed te kunnen verstaan. We huilen en we spreken beiden onze liefde voor mekaar uit. Het is, zonder twijfel, het meest emotionele telefoongesprek dat ik ooit heb gevoerd. Ik zeg hem dat als ik half de mens kan zijn die hij is, ik het goed doe. De laatste keer dat ik hem zeggen kan: "ik hou van je pap". Het gesprek is ten einde en ik huil opnieuw, urenlang.

Het is 18 september 2009 en ik ben thuis en kijk televisie. Ik heb mijn telefoon aan de oplader. Hij ligt op de grond, want het stopcontact zit laag in de muur. Ik wil kijken of de telefoon voldoende is opgeladen en buk me om hem te pakken. Ik kom overeind en een heftige duizeligheid overvalt me. Dat is op zich normaal, als je te snel overeind komt. Maar dit is anders, veel extremer. Het gevoel trekt weg, even plotseling als het is gekomen en wordt gevolgd door een intense misselijkheid die me als een golf overspoelt. Wat gebeurt er met me? Hooguit 8 seconden en dan is de misselijkheid weg, maar deze wordt direct gevolgd door een gigantische druk op mijn hartstreek. Wederom slechts enkele seconden en op dát moment realiseer ik me, dat mijn lieve papa is heengegaan.

Ik kijk op de klok, tel het aantal uren van tijdsverschil op bij de huidige tijd en ga op de bank zitten wachten voor het onvermijdelijke. Ik ben kalm en berust. Ik weet dat de telefoon binnen nu en een half uur zal overgaan met het nieuws, dat ik reeds weet. Ik ben blij dat mijn reis is geboekt, een dag ervoor en dat ik op tijd zal zijn voor de begrafenis. Een half uur later belt mijn moeder me. Ze huilt en voordat ze iets kan zeggen, vertel ik haar dat ik weet waarom ze belt; pap is overleden. Hoe ik dat weet? Omdat hij het me heeft laten weten. Ze is verrast, een beetje achterdochtig ook. Hoe laat was dat dan. Ik vertel haar het exacte tijdstip en ze bevestigt het. "We hadden een afspraak gemaakt", zeg ik. Ze is er erg van onder de indruk. Ik ook nog steeds. Mijn lieve vader was een man van zijn woord !!!

Lieve Han, ik heb wederom heel veel van je tijd 'gestolen'. Ik hoop dat je het de moeite waard vond. Hoor graag van je, wat je van mijn mail en ook van mijn verhaal vond!

Ps. mocht je nog een iets doorkrijgen, mbt mij, dan hoor ik dat graag!

Dikke knuffel,

Sieg

En zo eindig Sigrid haar verhaal, wetende dat net op dat moment dat haar lieve vader overging naar gene zijde, hij haar het beloofde teken had gegeven. 

Er zijn zo tal van verhalen waar ik weet van heb, die mensen mij zijn komen vertellen. 

En allemaal hebben ze iets speciaals,allemaal hebben ze, laat ik het een gouden randje noemen. 

Want voor hun is net dat speciale teken van hun zo geliefde dierbare net zo uniek.

En dat maakt nu net het leven ook mooier, wetende dat je elkaar ooit terug in de armen kan sluiten, dat je elkaar ooit terug mag zien, maar vooral wetende dat ze nog zovéél tekens kunnen geven als ze overleden zijn. 

En net die tekens, net die bijzondere indruk, maakt het leven de moeite waard. 

Heb geen verdriet lieve mensen, natuurlijk is er een gemis, het zou ons niet netjes stemmen als we hun niet zouden missen . 

Het niet meer kunnen knuffelen, praten en zoveel meer maakt het met momenten ontzettend zwaar. 

Maar put kracht uit het feit dat ze nog elke dag met héél véél liefde bij je zijn. 

En dat probeer ik de mensen die met mij een afspraak maken en contact leggen met hun overleden dierbaren bij te brengen.  

                                                                        NET DAT !!!

                                         DAT ER  MEER  IS TUSSEN HEMEL EN AARDE ! 

Tot binnenkort, 

warme groet, 

Han 

12-03-2013 om 00:00 geschreven door han  

Beste lezer,

We zijn al weer een maandje verder, na mijn laatste blog verhaal en weer zijn er heel wat engelenverhalen op mijn pad gekomen.

Maar voor dat ik jullie daar meer over schrijf wil ik even inpikken op iets anders.

Zoals de meeste onder jullie wel weten organiseren wij elk jaar een engelenweekend ten voordele van het goede doel.

In dat weekend ontvangen wij om en bij de 90 gasten per dag en kunnen deze mensen het hele weekend van allerlei spirituele workshops genieten. 

Het is GEEN beurs wat we organiseren maar allerlei workshops die onze gasten kunnen ervaren en beleven.

Ook in september 2012 was dit het geval en hebben we ontzettende mooie dagen gehad.

Wie mij een beetje volgt op facebook weet ondertussen al dat we ook dit jaar weer een aardig bedrag bij elkaar gesprokkeld hebben. 

Maar voor al diegene die gene smoelenboek volgen wil ik hier toch even ook wat uitleg en foto’s posten.

Ook voor 2013 staat er zo een weekend op het programma en daarom besloten Carol en ik om ons Angelteam (zoals wij ze noemen) voor een bijeenkomst samen te laten komen.

Ieder jaar zetten ze geheel belangeloos hun schouders mee onder ons project voor het goede doel, nl Vzw Wiebe.

Op deze vergadering die plaatsvond op 18 Januari 2013 bespreken we dan wat we voor het jaar 2013 in petto hebben voor al onze gasten. 

Altijd gezellig en leuk om elkaar weer eens te zien. 

Normaal gaan Carol en mezelf de dames van Vzw Wiebe verrassen met de opgebrachte cheque tijdens een van hun vergaderingen, maar we hadden besloten om dit jaar speciaal te wachten tot op de teamvergadering. 

De dames van Wiebe hadden we die avond met een smoesje uitgenodigd, zij wisten totaal niet dat ze die avond hun cheque in ontvangst mochten nemen en ons geweldig Angelteam was ook aangenaam verrast toen we hen tijdens de vergadering melde dat de dames van Wiebe op komst waren.

We vonden dat diegene die zich zo belangeloos inzet voor het goede doel ook wel eens een glimp mocht opvangen van de gezichten die de dames van Wiebe te voorschijn toveren als ze het bedrag te horen krijgen.

Het is altijd een heerlijk moment wanneer je het bedrag mag bekent maken. 

De Ohh en Ahh’s blijven dan ook zeker niet uit. 

En zo geschiedde:

We hebben het ronde bedrag van 4500,00 € kunnen overhandigen en daardoor kunnen er weer heel wat kansarme kinderen een heerlijk weekje op vakantie. 

Toch willen we ook bij deze al onze gasten bedanken om tijdens deze twee dagen eens te komen proeven van allerlei spirituele workshops. 

Zonder gasten, geen weekend dus aan iedereen die er was in september 2012 DANK JULLIE WEL. 

Carol en ik zijn op dit moment al bezig met de inschrijvingen voor 2013. 

Het engelenweekend zal plaats vinden in het weekend van 28 en 29 September 2013.

Ons engelenweekend groeit en daar kunnen we alleen maar heel blij mee zijn. 

Wil jij er graag bijzijn dit jaar dan volstaat het om een mail te sturen naar han@beerendruk.com met vermelding engelenweekend en je krijgt alle informatie in je mailbox.

Toch zonder “Angelteam” en daar moeten we héél eerlijk in zijn, hebben wij niets te organiseren en daarom wil ik dan ook gebruik maken om hun allemaal eens dik in de bloemetjes te zetten. 

DIKKE MERCI AAN AL ONZE TEAMGENOTEN “ ONS ANGELTEAM” ZOALS CAROL EN IK HUN NOEMEN”  DIE MEE GEHOLPEN HEBBEN OP ONS ENGELENWEEKEND 2012 NAMELIJK: 

Lucia. (engelenkaarten leggen)

Veer  (intuitief tekenen)

Georgina (intuitief tekenen)

Nicole (handlezen)

Veerle  (crea engelenschilderen en kleien)

Bertha  (oorkaarsen en voetreflex)

Heidi     (oorkaarsen en voetreflex)

Geert    (reiki)

Danny (reiki)

Monique  (reiki)

Loesja (reiki)

Kitty  (lenormandkaarten en numerologie)

Bjorn  (lenormandkaarten en numerologie)

Ann (familie opstellingen)

Kaatje (stoelmassage)

José  (sjamaanse drum)

Josianne  (sjamaanse drum)

Ward  (sjamaanse drum)

Catherina  (sjamaanse drum)

Fia (praten met overledenen)

LIze (praten met overledenen)

Irene (sjiatsu en magnitiseren)

Evelien (aura reading en regressie)

Annick  (fotolezen)

Stefanie (reiki)

Ilse  (reiki)

Peter (reiki)

Wendy (aura soma)

Myriam (spiritueel winkeltje)

Carol (pijn wegnemen en mijn rechterhand als organisator van het engelenweekend)

Op naar het engelenweekend in september 2013 !!!

En dan heb ik zoals beloofd nog een heel mooi engelen en gidsen verhaal

In mijn eigen engelencursus die ik geef staat een van de lessen in het teken van aura’s lezen en kleuren herkennen. 

Ook gaat het die avond een klein stukje over welke gids(en) en engelen ieder van hen bij zich heeft. 

We starten de avond met kijken naar de energie van bomen en planten, want elk levend organisme heeft zo’n energie rondom zich, en ook wij mensen hebben dat alleen noemen wij het onze aura.

Nu om zo een aura bij iemand te zien is helemaal nog niet eens echt moeilijk en de meeste cursisten zijn er dan ook zo mee weg.

Maar wat het allerleukste is gebeurd tegen het einde van de avond. 

Om de beurt zetten we elke cursist voor een vlakke deur of muur en dan vragen we aan ieder zijn gids of de mogelijkheid erin zit dat hij of zij zich op de gevoelige plaat wil laten vastleggen.

Gewapend met fototoestel schiet ik in snel tempo plaatjes achter elkaar. 

En dan gebeuren er mooi dingen. 

Orbsen (energie bollen) en lichtflitsen komen op mijn camera te voorschijn. 

En elke cursist vind dit een geweldig iets. 

De volgende foto’s zijn van enkele cursisten die toestemming hebben gegeven om hun foto op dit blog te laten publiceren. 

En daar ben ik hen heel erg dankbaar voor, want wat is het wat wij willen.

Duidelijkheid en bewijzen, toch ? 

Over alles valt te discussiëren natuurlijk, maar ik kan uw beste lezer garanderen dat deze foto’s niet bewerkt zijn. 

En om ook te bewijzen dat er meerdere mensen zijn die zulke dingen op de gevoelige plaat vastleggen is er nog een foto van Frank Vanhaverbeke, die heel plots zijn vrouw moest afgeven en hier een boek over schreef, “Afscheid Nemen”.

Hij contacteerde me op facebook en stuurde me ook foto’s door. 

Deze man heeft één kleinzoon en tijdens een van de zonnige dagen toen hij zijn eigen kleinzoon op de gevoelige plaat wou vastleggen, trok hij dus ook zo een orbs (energiebol) bij zijn kleinzoon. 

Volgens Frank is die orbs een teken van zijn overleden vrouw, ze wil duidelijk maken dat zijn kleinzoon goed beschermt wordt door haar. 

Er zijn heel veel mensen die foto’s maken en achteraf op het computerscherm zien dat ze toch wel “rare” en “Onverklaarbare” dingen hebben mee gefotografeerd. 

Nu als wij die avond de les hebben over de aura’s en onze persoonlijke gidsen vraag ik hun persoonlijk of we hen op de gevoelige plaat mogen vastleggen. 

En meestal trek ik die avond inderdaad wel een of andere gids van mijn cursisten. 

Ga zelf eens voor een lichte achtergrond staan, vraag in je gedachte of jou gids zich wil laten fotograferen en kijk wat er mag gebeuren 

Veel succes en tot binnenkort.

Engelengroeten, 

Han Beeren. 

15-02-2013 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

Eerst en vooral wil ik jullie allemaal de beste wensen overbrengen voor het nieuwe jaar. 

Alle goeds voor 2013 en héél véél magische engelen momenten met elkaar. 

De afgelopen weken zijn er weer heel mooie verhalen op mijn pad gekomen. 

En één van deze verhalen wil ik jullie zeker niet onthouden. 

Zoals de meeste van jullie wel weten geef ik dus ook engelen cursussen. 

Op deze cursussen leer je contact met de engelen maken, maar ook tekens aan hun vragen. 

Nu draait dit verhaal rond drie personen. 

Namelijk “Mariane en Karen” (twee heel leuke spontane dames die samen in een groep zitten en de cursus bij mij volgen) en mezelf.. 

Enkele weken geleden starten ze alle twee met de eerste les van de cursus, deze dames kennen elkaar totaal niet en zijn gewoon door mij samen in deze groep gezet.

Tijdens zo een eerste les gaat het er als volgt aan toe.

Eerst leg ik uit wat engelen nu eigenlijk zijn, wat ze voor ons kunnen betekenen en wat wij zoal allemaal aan hun kunnen vragen. 

Bij einde van elke les krijgen mijn lieve cursisten een kleine opdracht mee naar huis. 

En  zo dus ook die bewuste week. 

De opdracht luide als volgt:

(je moet je wel even voorstellen dat de meeste mensen die les komen volgen wel al van de engelen gehoord hebben maar er nog nooit bewust mee bezig zijn geweest, laat staan contact met hun hebben gemaakt.)

Opdracht: Nodig die lieve engelen uit in je leven en vraag hun of ze ook jou willen bijstaan in jou dagelijkse leven. 

Om te weten te komen of de engelen dit willen (en geloof me dat willen ze bij iedereen zonder enige uitzondering) mogen de cursisten zelf een gekozen teken vragen aan de engelen.

De bedoeling is dan dat onze engelen, aan mijn cursisten bij elk van hen hun persoonlijk gekozen teken bezorgen tegen de volgende les van de cursus. 

En zo tekens kunnen de gekste dingen zijn. 

De vraag die ze stellen gaat als volgt. 

“ Lieve engelen ik wil uw graag uitnodigen in mijn leven, als jullie er inderdaad ook voor mij zijn, mag ik dan tegen de volgende les op de engelencursus een ..... zien. 

Dankjewel. 

(als jullie het thuis willen doen geef dan een tijdspanne van een week op)

Die ...... die ik hier schrijf mogen de cursisten zelf invullen, een persoonlijk teken dat zij 

heel graag willen zien. 

Dat kan gaan van een roze olifant tot een pauw, een paarse bizon tot een oranje vlinder. 

Je kan het zo gek niet bedenken maar elk teken kan. 

De kunst is dan om je teken helemaal los te laten. 

Er niet achter te zoeken, want als je dat doet kan ik je garanderen dat je je teken niet krijgt. 

Vertrouw er maar op dat het op een mooie magische manier bij jou wordt afgeleverd binnen de week. 

Op welke manier kan zo een teken dan afgeleverd worden, hoor ik uw al denken. 

Wel stel dat jij een pauw zou vragen? 

Ik wil uw beste lezer de goede raad geven, kies een teken dat je zeker niet veel tegenkomt. 

Vraag geen rode harten of rozen in de periode van Valentijn, geen gele veren in de periode van Pasen, want daar gooien ze uw tijdens deze periode de kop mee in. 

Maar kies iets dat niet alledaags is, er zijn zo tekens genoeg. 

Hoe kan zo een teken nu dan op je pad komen? 

Bijvoorbeeld je vraagt een gele muis, en die zaterdag ga je naar de kapper. 

Je moet even wachten en bladert wat door een magazine. 

Plots staat er op een van deze pagina’s een gele muis afgedrukt. 

Of je loopt door een winkel waar beeldjes staan van gele muizen. 

Jou blikveld gaat die gele muis wel opmerken, tenminste als je er niet bewust naar zoekt. 

Je moet de engelen het naar jou toe laten komen, niet andersom. 

Vanaf dat je jou eerste persoonlijk gekozen teken hebt ontvangen van de engelen bedank je hun en dan komt de volgende stap naar closer contact. 

Nu de twee dames “Mariane en Karen” waar ik over schreef gingen zo ook die bewuste donderdagavond naar huis met de opdracht om een persoonlijk teken te vragen aan de engelen en deze op hun weg te laten brengen. 

Een dagje later kreeg ik al een mailtje van Mariane :

dag Han,

zowel mijn moeder als ikzelf vonden de cursus gisterenavond zeer fijn om mee te maken.

We zijn zeer benieuwd naar wat nog gaat volgen.

Ik wou je even laten weten dat ik gisterenavond mijn teken al mocht ontvangen, denk ik dan toch.

Ik had een blauwe veer gevraagd. Nu is het zo dat ik thuis in de kerstboom vogeltjes heb hangen met blauwe veren in de staart.

Gisteravond zat ik naast de kerstboom in ik keek ernaar en toen viel het mij te binnen.

Achteraf gezien had ik dit wel kunnen weten dat ik dit snel ging tegenkomen maar bij het vragen van een blauwe veer had ik hier niet aan gedacht.

Daarom dat ik nu toch een beetje twijfel of dit wel effectief mijn teken was?

Groetjes en tot donderdag,

Mariane.

Ik stelde haar gerust dat dit inderdaad haar teken was  als ze totaal niet aan de vogeltjes in haar kerstboom had gedacht tijdens haar gekozen teken.

Dat ze er dan mocht van uitgaan dat de engelen het inderdaad al hadden afgeleverd aan haar adres. 

Mocht ze nog twijfelen moest ze diezelfde week nog een ander teken vragen. 

En kijken wat dat teweeg zou brengen. 

Net achter Marianne haar mail kwam er een mail van Karen. 

Lieve Han,

Ik heb zojuist mijn teken gezien!!!

Ik had gevraagd aan de engelen om mij een zwaan te laten zien.

Na twee zware dagen, mijn oma is gisterenmiddag overleden, dacht ik: verstand op nul en iets op tv kijken waarbij je niet hoeft na te denken.

Ik volg de reeks 'Gipsy Girls' over woonwagenvolk in Nederland en stond een paar afleveringen achter.

Ik had de eerste opgenomen aflevering bekeken en tijdens de tweede opgenomen aflevering vertelde een van de 'reizigers' dat ze ooit in een huis had gewoond, maar dat haar dat niet bevallen was.

Ze liet foto's van dat huis kijken en toen ze de badkamer liet zien, vertelde ze, en liet het ook kijken, dat ze een zwaan in steentjes van Swarovski had als kraan!!!

Ik hoop dat ik dit als mijn teken mag beschouwen?

Groetjes

Karen.

Karen had dus een zwaan gevraagd en keek die week naar een programma Gipsy Girls genaamd

Daar zag die lieve Karen dat een van de dames in het programma een swarovski zwaan had op haar badkamer. 

De zwaan kwam goed in beeld en haar teken was mooi afgeleverd, tijdig voor de volgende les.

Dus mailde ik ook Karen dat ze inderdaad haar teken had mogen ontvangen van de engelen. 

Wat Karen zelf niet wist was dat ik voor die week als teken voor mijn kinderen een zwaan had gevraagd. 

Zonder dat ze het besefte bracht ze me door haar mail te sturen mijn eigen teken op mijn pad. 

Diezelfde avond zie ik op facebook een mooie tekst over engelen en bij die tekst staat een blauwe veer afgebeeld. 

Ik denk bij mezelf, rap delen op Karen haar pagina, dat zal ze wel leuk vinden. 

Heeft ze haar teken nog eens extra. 

Snel, snel als ik ben duw ik op delen en flop de afbeelding met de blauwe veer stond bij Karen op haar profiel. 

Nog eens je teken, ik kwam hem hier tegen geniet ervan ! Han had ik erbij geschreven.

Tijdlijnfoto's

I thank you heavenly angels for my peace of mind and my peaceful life♥

door: Connect With Angels

Op datzelfde moment denk ik bij mezelf, domkop het was Karen niet die de blauwe veer had gevraagd, dat was Marianne. 

Ja lap te laat. 

Het is dan maar zo en voor de rest liet ik het erbij.

Nog geen 10 minuten later komt er een privé bericht op mijn facebook van Karen op mijn computer. 

De tekst luid als volgt:

Bedankt! Toeval is het niet meer, maar toen ik gisteren morgen internet opende op mijn werk, zag ik op internet gazet bij Neerpelt een foto met zwanen! En mijn andere vraag was of ik nog eens een veertje mocht tegenkomen om te laten zien dat mama bij mij is! Dit is dus overduidelijk!!! Echt bedankt! Ik ben er mee vertrokken!

Wat een mooie wisselwerking dacht ik bij mezelf, wat kunnen die lieve engelen toch op een magische manier te werk gaan. 

Karen had mij mijn teken gebracht door me te mailen dat ze een zwaan had gezien. 

En dat was mijn teken dat ik voor die week gevraagd had in verband met mijn kinderen. 

En ik had door de foto van de blauwe veer verkeerd op facebook te plaatsen en deze dus perongeluk naar Karen te sturen, zonder het te beseffen haar teken voor haar overleden mama gebracht. 

Maar het verhaal is nog niet ten einde. 

Op woensdagavond krijg ik telefoon van Lizzie, die ook in de groep van Karen en Mariane zit. 

Ze volgt de cursus samen met haar vriendin Hilde.

Beide dames maken zich toch wat ongerust want ze hebben de hele week hun teken dat ze gevraagd hadden aan de engelen nog niet ontvangen. 

Ik stel hun gerust en zeg hun dat ze nog tijd hebben tot donderdagavond op de cursus om het teken te krijgen. 

Dat ze niet moeten zoeken naar hun teken, maar dat alles wel dik in orde zal komen.

De dag erna namelijk op donderdagavond komen al mijn cursisten binnen gedruppeld voor de tweede les. 

En als iedereen gezellig zit ga ik het rijtje af en vraag of ze hun persoonlijk teken voor die week hebben gehad.

Van de 12 personen in deze groep heeft iedereen zijn teken gehad, behalve Lizzie en Hilde.

Lizzie had een gouden sleutel als teken gevraagd en Hilde een dolfijn.

De cursisten mogen dan één voor één vertellen hoe hun zelf gekozen teken die week op hun pad is gekomen. 

Als een van de tien dames vertelt dat ze een dolfijn had gevraagd kijk ik Hilde aan. 

Ze staat ervan versteld dat haar medecursist haar teken die avond nog brengt. 

En als Lizzie aan de beurt is en laat weten dat ze nog steeds haar gouden sleutel niet heeft mogen zien, haalt een andere cursist zijn ketting tevoorschijn. 

Aan de ketting hangt..... een gouden sleutel. 

Ik bedank de engelen om niemand uit deze groep over te slaan en al de tekens netjes afgeleverd te hebben voor de voor op gestelde datum, namelijk “aanvang van les twee van de cursus. 

En dan gebeurd er nog iets wat te vergelijken valt. 

In een andere groep is nog een Karin les aan het volgen. 

Ook deze groep start met een teken vragen aan de engelen. 

Ze belt me twee dagen na de les en laat me blij weten dat ze haar teken heeft ontvangen, als we even aan het babbelen zijn gaat ons gesprek plotseling over een beer. 

Dit kan geen toeval meer zijn Han valt Karin me in de reden. 

Jij vertelt me even doodleuk mijn tweede teken dat ik aan de engelen heb gevraagd. 

Wat ben ik blij dat ik je toch even heb gebeld, meldt ze me doodleuk.

Ik ben blij voor haar, wens haar proficiat met haar contact dat de engelen met haar maken en haak met een ferme glimlach het toestel weer in de haak. 

Terwijl ik dit nu voor uw lieve lezer allemaal neerschrijf , gaan mijn gedachte naar wat een mooie taak dat ik mag volbrengen. 

Mensen wegwijs maken in het werken met de engelen, mensen leren tekens vragen, mensen laten ontdekken wie hun gids is, mensen leren engelenkaarten leggen, mensen leren aura’s lezen en voelen, mensen leren met de overledenen praten ..... 

Want draait mijn cursus om, in contact komen met de mooie, krachtige engelen, iets van hun leren en van daaruit een zonnig leven te leiden. 

Ik hoop uw ooit te zien op een van mijn workshops.

Wie weet !

Warme engelengroet en tot binnenkort. 

Han 

12-01-2013 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

“Engelen in mijn zolderkamer” is officieel voorgesteld op zaterdagavond 28 september 2012 en nu 2,5 week later zijn er al meer dan 300 stuks de deur uit naar jullie lezers. 

Waarvoor mijn oprechte dank aan jullie allemaal.

Toch zijn er nog veel vragen ivm hoe te bestellen ed. 

Daarom wil ik graag even het volgende duidelijk maken. 

“Engelen in mijn zolderkamer” is verkrijgbaar in alle Standaard Boekhandels van Belgie. 

Enkel Bree & Genk hebben voorraad liggen. 

Indien uw wil kan elk ander filiaal van de standaard boekhandel het boek voor uw bestellen en wordt het binnen de week geleverd. 

bestelnummer ISBN NUMMER : 9789081949408

Kostprijs in de boekhandel is 26,00€

Ook kan uw het boek bestellen via onze webshop www.beerendruk.com of op de pagina van dit blog.

Daar kan uw aanduiden dat uw het boek graag wil kopen en als uw dat wenst er een persoonlijk nota door mij laten inzetten.

Kostprijs incl. verzendingskosten is 24,00€.

Eerst en vooral wil ik jullie allemaal hartelijk danken voor de vele leuke en spontane 

reactie’s wat mijn nieuwe boek betreft. 

Het blijkt een schot in de roos te zijn. 

De eerlijkheid gebied mij om jullie te vertellen dat ik reuze benieuwd was en het toch wel een beetje spannend afwachten was naar de reactie’s van jullie lieve lezers. 

Het is een heel ander boek dan mijn eerste boek  “En toen kwamen de engelen”. 

En daarom was er toch wel die gezonde spanning wat jullie er van zouden vinden.

Enkele reactie’s van lezers wil ik jullie niet ontnemen.

Sonja Renet Ik heb het met een vredig gevoel gelezen , zelfs mijn oudste dochter die nooit geen boek ter hand neemt heeft het op 2 dagen verslonden ! PROFICIAT HAN !

Henriette Machiels echt super dat boek,heb het van de kinderen gekregen toen ik in het ziekenhuis lag echt een aanrader

Annie Steyvers ik ben blij dat ik het al gelezen heb , het is prachtig , men zegge het voort

Heidi Vandebroek

Lieve han , 

Ik moet toegeven , je had gelijk wat je zei tegen mij , dit boek is inderdaad heel anders dan je eerste boek , je hebt jezelf overtroffen , ik ben er dan ook onmiddellijk toen ik thuiskwam in beginnen te lezen en ineen stuk uitgelezen , ik vond het heel aangrijpend en heb de hele tijd met kippenvel gelezen, vind het ontzettend fantastisch goed , lief en tof wat je voor vele mensen kan betekenen , waaronder ikzelf ook natuurlijk , ik vond het ook leuk om nog eens met je te hebben gebabbeld , want moet toegeven ik word er een pak rustiger van je straalt het gewoon uit . Verder wil ik je nog veel succes wensen in de toekomst , en op naar boek nr 3 he  

Lieve groetjes heidi xxx

Heidi Carpentier-Moonen

hoi han, Ik heb gisteren je boek " Engelen in mijn zolderkamer" gekregen van mijn schoonzus. Met een persoonlijk berichtje van je in. Dank je daarvoor. Ik ben er gisteren dan ook beginnen in te lezen en de tranen stroomde over mijn wangen. zo een mooie verhalen.

Isabel Van Passel

Lieve Han, ook dit boek was geweldig om te lezen. Ik kon het gewoon niet neerleggen, het moest uitgelezen worden. Alle verhalen waren zeer meeslepend en mooi verwoord. Chapeau aan iedereen van wie het verhaal in je boek staat, allemaal zeer bijzondere mensen die troost en moed gevonden hebben dankzij jou. En dit laatste geldt niet alleen voor de mensen die in je boek staan, maar ook al de anderen die je al geholpen hebt met je gave... Bedankt om dit alles met ons te delen en bedankt aan de Engelen om jou te kiezen voor deze prachtig taak. Dikke knuffel !

Peggy Verbieren

Dag Han, Ik ben vrijdag je nieuwe boek gaan halen in Bree. Ben er vrijdag onder pauze op het werk in begonnen en had veel spijt toen onze pauze gedaan was. Gisteren heb ik verder gelezen en heb er enorm van genoten en af en toe een traantje weg gepinkt,zulke mooie en pakkende verhalen die er daar op je zolderkamertje afspelen. Ben blij dat jij en al die mensen die ervaringen met ons willen delen. Dat de engeltjes nog lang bij u mogen blijven om u te helpen uw taak verder te zetten. Ik hoop uit heel mijn hart dat er nog een vervolg komt. Bedankt lieve Han

Hilde Meyers

Hey Han, ik heb je boek, zoals de meeste, in een ruk uitgelezen. Je vroeg me voor mijn ongezouten mening? Awel, kort gezegd, smaakt naar meer!!! Ik heb bij bijna elk verhaal mijn tranen moeten wegslikken door het verdriet en dan weer moeten lachen als ik eraan denk dat jij dat verdriet weer voor een stuk wegneemt. Ik moest ook regelmatig aan mijn buurvrouw denken, haar man is vorig jaar overleden in ons bijzijn. Ik hoop dat zij ooit dit boek kan lezen.

Ik ben echt oprecht trots op mijn engelenvriendin!!! Xxx

Wendy Gielen

Heb al 2 verhalen gelezen en het is weeral super Han!!! Heb wel eerst stiekem doorgebladerd naar "Alex" en "Jolijn" Je hebt jezelf weeral overtroffen! Geweldig hoe het gevoel wat zovelen mensen hebben bij jou in het boek op een gewone, spontane manier geschreven wordt...ik hoop dat we nog vele boeken van je mogen te lezen krijgen! xxx

Nadine Stesmans

gisteren het nieuwe boek gekocht bij han in de winkel, vandaag het boek al uit, heerlijk om te lezen, liefde vult mijn hart voor al de nabestaande en de engelen. Ook voor Han want zij geeft ons de kans om het verdriet te plaatsen en ons te laten zien dat onze engelen nog steeds bij ons zijn, dank je x

Anja Legiest

"Engelen in mijn zolderkamer" in 1 ruk uit...

geroerd, geraakt tot in het diepste van mijn hart...

nogmaals een bevestiging gekregen dat al die seintjes en signaaltjes wel degelijk zijn wat ik denk dat ze zijn....

gerustgesteld....omdat het hierboven echt wel goed is...

enorm meelevend met de mensen die in dit boek hun verhaal doen, omdat ik weet hoe erg het is om afscheid te moeten nemen van een geliefd iemand...

heel blij...omdat dergelijke literatuur echt wel helpt in het verwerken en loslaten...

enorm dankbaar...omdat jij, lieve Han en jullie, lieve mensen, ons de kans geven om via jullie ervaringen een meerwaarde te bieden aan mensen die een rouwproces moeten doormaken...

intens gelukkig...omdat onze paden elkaar kruisten...

Dankjewel ♥

Lisette Aerts

Ik heb je boek gelezen. Het was wel met een lach en een traan. Het was gewoon woh. Echt schitterend. Bedankt aan iedereen om dit met ons te delen. Knuffel.

En dit zijn maar enkele van de vele reactie’s die ik binnen kreeg via Facebook en mail.

Maar wat ik dan toch o zo fijn vind is dat jullie lezers de familie’s niet vergeten die hun verhaal in mijn boek hebben laten schrijven. 

Vele van jullie lezers vinden het moedig en ontzettend knap dat deze familie’s hun verhaal hebben laten opnemen. 

Al was het maar om ook hun verdriet een stuk een plaats te kunnen geven. 

Al was het maar om te weten dat ze niet alleen staan met hun persoonlijk verdriet. 

De avond van de boekvoorstelling heb ik (en ik geef het toe) toch wel een beetje met knikkende knieen mijn speech voorgelezen. 

En deze wil ik graag voor diegene die er die avond niet bij waren ook hier dan niet onthouden. 

De Speech. 

Beste genodigden, familie,vrienden en kennissen, van harte welkom op de voorstelling van mijn tweede boek, “Engelen in mijn zolderkamer”.

Zo ongeveer 1,5 jaar geleden namelijk februari 2011 was er de lancering van mijn eerste boek “ En toen kwamen de engelen”.

Ik had nooit durven dromen dat dit boek het zo goed zou gaan doen en dat het zo positief onthaald zou worden door jullie.

Waarvoor mijn oprechte dank.

In totaal werden van dit boek 900 stuks verkocht.

Toch moet ik bekennen dat toen Jean de drukker van mijn nieuwe boek op een late maandagavond de eerste twee gedrukte exemplaren aan mijn deur thuis kwam afleveren, dat me dat meer pakte dan toen ik mijn 1ste boek voor de eerste keer in mijn handen had. 

Waarom vraagt uw zich af? 

Wel, ten eerste is dit boek “Engelen in mijn zolderkamer” opgedragen aan mijn papa, mijne daddy zoals wij thuis zeggen. 

En ten tweede is er moed voor nodig geweest om dit boek tot stand te brengen. 

Niet moed langs mijn kant, maar moed van zo véél verschillende familie’s die allemaal stuk voor stuk geheel spontaan hebben toegezegd om hun toch wel erg persoonlijke verhaal te laten opnemen in “Engelen in mijn zolderkamer”.

Want dit is waar dit tweede boek over gaat. 

Waar gebeurde verhalen van mensen die bij mij thuis zijn geweest voor een reading en op mijn zolderkamer contact hebben gehad met hun overleden dierbaren. 

En het mag gezegd, elk verhaal op zich is een verhaal van verlies,verdriet maar ook van hoop en liefde. 

Met één duidelijke boodschap naar jullie lezers toe.

Dat er meer is tussen hemel en aarde en dat na dit leven we al onze dierbaren mogen terug zien en we dan eindelijk echt thuis gaan komen. 

Verhalen waaruit moet blijken dat ze elke dag nog over onze schouders meekijken ook al zien en voelen we ze niet meer zo tastbaar als toen ze nog hier op aarde waren. 

Ik ben dan ook ontzettend blij dat deze familie’s vandaag aanwezig zijn op de voorstelling van HUN boek. 

Hun overleden broer, zus, dochter, zoon, vader, moeder en echtgenoot hebben ervoor gezorgd dat dit boek vandaag hier voorgesteld wordt. 

Ik heb alleen maar naar deze lieve dierbaren overledenen geluisterd, het doorverteld aan hun familie’s en dan met hun goedkeuring neergeschreven in dit boek. 

Mijn grootste wens is dat ik hun allemaal stuk voor stuk een grote eer aan doe en via dit boek hun overleden dierbaren toch een beetje levend kan houden, want een boek gaat door de eeuwen heen. 

Lieve familieleden van al deze verhalen in “Engelen in mijn zolderkamer”

Het is me dan ook een groot genoegen om jullie zo meteen een persoonlijk gesigneerd exemplaar te overhandigen. 

Mag ik vragen als jullie zo meteen jullie naam horen even tot bij mij te komen. 

Dan rest me nog te zeggen , een dikke welgemeende dankjewel aan jullie allemaal lieve familieleden want zonder jullie was er geen boek geweest. 

En een dikke proficiat vanwege mezelf aan jullie allemaal met de geboorte van jullie boek. Nog een hele fijne avond allemaal, bedankt en tot zo.

En dan was er buiten de boekvoorstelling dat weekend ook nog het engelenweekend dat we ieder jaar organiseren voor het goede doel. 

Elk jaar kijk ik daar zo ontzettend naar uit, vanaf dat je die zaal binnenkomt voel je al een andere energie hangen. 

De engelen zijn dat weekend in volle getalen aanwezig voor al onze gasten. 

Ik krijg heel veel mails met de vraag wat zo een weekend dan wel inhoud. 

Wel het weekend gaat altijd door het laatste weekend van september en in totaal kunnen we zowel zaterdag als zondag 90 gasten ontvangen. 

Al deze gasten kunnen elk uur proeven van diverse spirituele workshops. 

We hebben een ontzettend enthausiast team van mensen die elk op hun manier een specialiteit in het spirituele uitoefenen. 

En onze gasten hebben de mogelijkheid om dat weekend met al die workshops kennis te maken. 

Van handlezen, tarotkaarten leggen, engelenkaarten, mandala kleuren,oorkaarsen, voetreflexiologie, reiki, shakra & auralezen, familieopstellingen, aura-soma, crea, sjamaanse drum, fotolezen, stoelmassage, magnitiseren, shiatsu, regressie,..... 

Kortom een heel mooi gevuld programma waar onze gasten lekker op de reiki tafel mogen gaan liggen en genieten, maar ook waar onze gasten  zelf workshops mogen uitproberen zoals bv door zelf eens oorkaarsen te plaatsen bij iemand anders. 

En ons team is nog steeds op zoek naar andere teamleden. 

Zo zoeken we voor volgend jaar nog enthausiaste mensen die toekomstkaarten kunnen leggen, voetrelexiologie kunnen en daarbij ben ik dringend op zoek naar personen die iets kennen van bachbloesems, bloemlezingen geven en iemand die veel kennis heeft van edelstenen. 

Als uw zo iemand bent, of kent die zuiver bezig is, twee voetjes op de grond graag even een mail naar han@beerendruk.com en met vermelding van jou kennis en gsm nummer zodat ik jou kan contacteren. 

Let wel op al onze teamleden zetten hun schouders in dat weekend gratis ter beschikking, 

want de volledige opbrengst van dat weekend gaat naar vzw Wiebe. 

Zij zijn een organisatie die elk jaar met kansarme kinderen op vakantie gaan. 

Kinderen die nooit vanwege hun thuis situatie de kans krijgen om eens lekker onbezorgd 

te genieten nemen deze dames voor een weekje onder hun hoede. 

Elk jaar voor we met het weekend van start gaan, hoor ik de verhalen van deze dames die me doen stilstaan hoe goed dat mijn en (jullie) kinderen het toch hebben. 

Om jullie een voorbeeldje te geven, de dames van Vzw Wiebe hebben één gezin dat bestaat uit 5 kinderen en deze kinderen gaan allemaal mee op vakantie.

Deze kinderen hebben 1 tube tandpasta voor hun vijfjes voor de hele week. 

2 onderbroeken waar ze het mee moeten doen. 

Er zijn ook kinderen bij die op het strand staan kou te lijden omdat ze enkel een t’shirt met lange mouwen en een dun regenjasje hebben. 

Al deze kinderen worden in de watten gelegd. 

Die lieve dames van Wiebe gaan met hun winkelen, lopen de C&A binnen en zorgen dat deze kinderen een warme jas krijgen voor de winter, ze gaan naar de Zeeman en kopen  een stel onderbroeken voor deze kinderen waar ze dan weer even mee verder kunnen. 

En elk jaar in het begin van de vakantieweek gaan de ogen van deze kinderen groot van verbazing staan wanneer ze te horen krijgen dat ze mogen eten zoveel als ze willen. 

In het begin van de week verdwijnt er hier en daar nog wel eens een broodje in een of andere binnenzak van een broek of jas, puur omdat deze kinderen zich al proviand willen inslaan tegen dat ze honger krijgen. 

Als ze dan even later doorhebben dat ze zo dikwijls kunnen en mogen bijnemen aan tafel van eten dan ze willen zie je hun oogjes groter worden van ongeloof.

Ik heb een enorme bewondering voor al de dames van Wiebe, die zich geheel belangeloos inzetten om al deze kinderen een week te schenken zonder zorgen. 

Geen geldzorgen en honger voor deze kinderen in deze leuke vakantie week en elke dag een beetje sinterklaas spelen dat doen deze dames. 

Je vind ze ook op Facebook onder Vzw Wiebe je moet ze eens opzoeken. 

En onder zo een fantastisch project zetten wij als engelenteam (zoals we ons noemen) graag onze schouders. 

Ook dit jaar gaan we een mooi bedrag kunnen schenken. 

Hoeveel dat gaat zijn laat ik jullie zo snel mogelijk weten als alle kosten zijn berekend. 

En dan heb ik ook nog het voorrecht om op dit weekend een reading in groep te gaan geven. 

Zowel op zaterdagavond en zondagmiddag mag ik gaan voelen en doorgeven aan onze gasten wie van hun dierbaren overledenen daar aanwezig is en iets aan hun kwijt wil. 

Wat ik persoonlijk in mijn engelenkamer thuis doe, vergelijkbaar zoals al de verhalen in mijn nieuwe boek, zo mag ik dat dan voor een groep van ongeveer 90 personen doen. 

Iets wat ik heel graag doe en elke keer ook wéér super spannend vind. 

Maar elke keer haal ook ik hier ontzettend véél voldoening uit puur omdat het telkens iedere keer opnieuw voor alle mensen die een boodschap mogen krijgen ook een stukje verdriet loslaten is. 

Dingen plaatsen die al zolang een vraagstuk waren in hun leven, maar vooral het gevoel van liefde voor elkaar en dat als ons aardse leven hier voorbij is ze elkaar dan ook terug in de armen mogen sluiten. 

Dit was ook de drijfveer wat mijn tweede boek betreft. 

Lezers duidelijk maken dat er meer is tussen hemel en aarde maar vooral dat onze overleden dierbaren elke dag in onze nabijheid vertoeven, dat ze elke dag over onze schouders meekijken. 

Ik denk en hoop dat ik mag zeggen dat ik samen met al de engelen en de familieleden die hun persoonlijke verhaal hebben laten opnemen in mijn boek daar meer dan in geslaagd ben. 

DE ENGELEN HEBBEN ERVOOR GEZORGD DAT HET EEN  WEER PRACHTIG BOEK IS GEWORDEN !!!

En dan zijn er veel mensen die regelmatig vragen stellen wat mijn engelencursussen betreft. 

En ook via dit blog wil ik daar even wat duidelijkheid over scheppen.

Ik heb de engelencursus uit eigen ervaring geschreven en wordt ook door mezelf gegeven. 

De cursus bestaat uit 5 lessen gegeven in 5 achtereen volgende weken.

Deze vinden plaats ofwel op dinsdag, woensdag of donderdagavond tekens vanaf 20 uur. 

Bij deze lessen zit inclusief het lessen pakket en een steen. 

Je leert op de cursus van alles, bv. tekens vragen aan de engelen deze ook krijgen en begrijpen. 

Kleine stukjes meditatie’s, oude patronen loslaten, en energie naar je toe trekken. 

Engelenkaarten leggen, een avondje met jullie overleden dierbaren praten, je leert je gids kennen,aura’s aanvoelen en lezen...

Kortom een goed gevuld programma. 

Moest je zin hebben om zo een cursus te volgen kan je je inschrijven. 

Opgelet er is een wachtlijst. 

Graag dan je mail naar han@beerendruk.com met vermelding engelencursus , jou naam en gsm nummer vermelden. 

Vanaf dat er nieuwe datums starten en er plaats is in de groep krijg je een persoonlijke mail van mij.

Wees er wel snel bij want de plaatsen zijn beperkt. 

Tot binnenkort

Warme engelengroet, 

Han.

16-10-2012 om 16:09 geschreven door han  

November 1986 op 15 jarige leeftijd kreeg ik verkering met Perry. 

De zomer die daarop volgde had Per het plan opgevat om enkele dagen naar de zee te gaan. 

Omdat ik maar 16 jaar oud was, vroeg Per of ik eens bij mijn ouders wou polsen of er een mogelijkheid bestond of dat uberhaupt wel kon geregeld worden. 

Ik ga het nooit vergeten op een zondagmiddag toen ons moeder boven aan de strijk bezig was, trok ik mijn stoute schoenen aan en stapte om mijn vader af. 

Heel voorzichtig vroeg ik of hij het zag zitten dat zijn dochter op 16 jarige leeftijd enkele dagen naar de zee mocht gaan met haar toen 23 jarige vriend Perry genaamd. 

En ons vader zou ons vader niet zijn als hij volgende woorden niet zou uitgesproken had. 

“ Naar de zee? Naar de zee? Wie gaat er nu nog naar de zee? Je gaat toch op zijn minst naar Spanje hé Han. 

Mijn gezicht kreeg een smile van een breed-smoel-kikker, en na dat ik mijn lieve vader om de nek gevlogen was konden de voorbereidingen beginnen.binnen enkele uren was alles in kannen en kruiken. 

Het kon me niet snel genoeg gaan. 

Per is jaren diepzeeduiker geweest en had een camionettte die omgebouwd was tot mobile home. 

Met dit busje zijn we 10 heerlijke dagen richting Platja D’aro (Spanje) getrokken. 

Zo ben ik opgevoed door mijn vader, hij had een immens vertrouwen in mij.

Heerlijke man, een vader uit de duizend.

In het jaar 2008 na jaren op vakantie te zijn gegaan op hotel, chambre d’otes, ed ...had Per terug zin om na al die jaren terug een Mobile-Home te huren. 

Zo gezegd, zo gedaan Mobile-Home gehuurd, halve volks verhuis gedaan om dat ding vol te stoppen met alle mogelijke huishoudtoestanden, eten, kleding, speelgoed en poetsmateriaal en we vertrokken. 

Brett en Nette zagen het helemaal zitten. 

We zouden richting Frankrijk trekken en daar het een en ander gaan bezichtigen. 

Terwijl we langzaam richting route de soleil tufte was het verschrikkelijk koud. 

Het waaide, het regende, het hagelde, in ieder geval geen pretje om in dit weer onze vakantie door te brengen. 

Per keek mij aan, ik keek hem aan en hij zei, wat denk je rijden we door tot we zon hebben? 

Goed plan, rijden met die kar en we zien wel waar we stoppen. 

Onderweg op de autostrade moest ik plots aan onze eerste reis naar Platja D’aro denken. 

Wat denk je Per vroeg ik: zullen we onze eerste camping van toen eens gaan opzoeken? 

Zullen we na.... en snel telde ik de jaren terug, zullen we na 21 jaar eens terug rijden naar de plek waar we voor de allereerste keer op vakantie zijn geweest. 

Ons Nette moest lachen en zei “ OMG Brett ze gaan weer romantisch doen”  )))

Dus zo gezegd zo gedaan. 

We reden richting Platja D’aro. 

In die tijd was ik ook al met de engelen bezig, maar hield ik het meer voor mezelf. 

Tijdens onze rit zag ik met regelmaat van de klok vrachtwagens voorbij komen die aan de achterzijde van hun vrachtwagen het woord “KöGEL” hadden staan. 

Het is het merk van de oplegger, maar iedere keer als we zo een vrachtwagen passeerde en ik het woord  las moest ik aan echte kogels denken. 

Ze danste zelfs voor mijn gezichtsveld op en neer. 

Mijn intuitie vertelde me dat onze vakantie in Spanje hier iets mee te maken zou krijgen. 

Ik wist dat we veilig waren en dat ik me niet ongerust moest maken over mijn gezin, maar elke keer dat we zo een vrachtwagen passeerde was er dat beeld van kogels die in een geweer thuis hoorde. 

Na een aangename reis kwamen we s’avonds in het gezellige stadje van Platja D’roa terecht. 

We hebben ons op de camping in de schemer van het maanlicht zomaar willekeurig onder een boom geparkeerd, douche genomen en zijn gaan slapen. 

Toen we s’morgens aan onze ontbijttafel zaten kwam de buurman met een vuilzak langs gelopen. 

Terwijl hij onze ontbijttafel passeerde sprak hij vriendelijk ons een goedemorgen toe en deponeerde even later zijn vuilzak in de container.

Toen hij terug langs gewandeld kwam stopte hij aan onze tafel en vroeg of mijn man Perry bij de brandweer was.  

Je kon niet langs de t’shirt kijken die hij droeg met Brandweer Bree op dat was wel duidelijk.

De mannen raakte gezellig aan de praat en twee uur later stond de camping tafel nog steeds vol ontbijt en zaten we nog gezellig te praten. 

Jan was afkomstig van Boom en had samen met zijn vrouw Sarah twee kinderen, Toon en Mieke. 

Ik had Sarah al enkele keren haar hoofd langs hun caravan zien uitsteken, om te zien waar haar man Jan toch bleef. 

Na drie uren ben ik me gaan voorstellen en haar verteld dat onze mannen niet uitverteld geraakte en of ze zin had om erbij komen te zitten. 

Dat had ze wel. 

Ik ruimde snel de ontbijt tafel op want ondertussen was het al tijd voor een aperitiefje. 

Het klikte met dit gezin en ook onze kinderen waren binnen de korstte keren vertrokken met ravotten. 

Na enige tijd vroeg ik aan Jan wat voor werk dat hij deed, maar hij ontweek mijn vraag een beetje met een flauw lachje. 

Wel zei hij, eigenlijk mag ik dit niet vertellen en doe ik dit ook nooit omdat k dit uit veiligheid voor mezelf niet mag, maar aangezien je man bij de Brandweer is denk ik dat ik het nu wel kan. 

Mijn vrouwelijke gezonde nieuwsgierigheid was gewekt en keek Jan aan met een blik van “Nu gaan we het krijgen”.

Ik werk voor de “SI” Han, (vroeger waren we groep Diane”) en ik moet voor mijn werk gangsters oppakken. 

We zijn die mannen die je soms op televisie ziet met een zwarte kapmuts over hun hoofd.

Daarbij ben ik wapenexpert/ leraar en train ik mijn collega’s in schietoefeningen en dergelijke. 

Per keek me aan met een blik van “NO WAY”, ik daarentegen kreeg een “BIG SMILE” op mijn gezicht. 

Vandaar dat ik de hele rit vanaf Lyon kogels had zien dansen voor mijn ogen elke keer als er een vrachtwagen met het woord “KôGEL” voorbij kwam.

Ik heb Jan het verhaal verteld wat ik onderweg had voorspeld en hij leek oprecht geînteresseerd. 

We hebben het in die veertien dagen ook nog regelmatig samen over de engelen gehad en ondertussen heeft hij ook al mijn eerste boek gelezen. 

Onze kinderen konden het heel goed met elkaar vinden en ook Sarah was een toffe , vlotte dame waar ik een aangename tijd mee had. 

Na de vakantie ging iedereen weer naar de normale dingen van de dag en belde we wel eens sporadisch met elkaar en enkele keren hebben we afgesproken. 

Maar that’s it, ondanks iedereen zijn drukke bezigheden hoorde we elkaar een hele lange tijd niet meer. 

Tot nu, augustus 2012 , we vertrekken op vakantie eerst enkele dagen Frankrijk wat toeren met de Vespa’s in Baine en de D’ardeche.

Ik weet niet of uw zich het verhaal herinnerd van onze vleugels in de wolken van vorige zomer (Zie verhaal cadeautjes bij de vleet) op dit blog. 

Maar ook dit jaar wil Nette een teken van de engelen dat ze met ons mee zijn met vakantie. 

Ik vraag haar welk teken dat ze wil zien en ze vraagt een hart in de wolken. 

De eerste dag gebeurd er niets, terwijl we van Baine naar de D’ardeche rijden zien we geen enkel hart in de wolken. 

Als we dag erna vertrekken zegt Nette, mama we hebben ons teken nog niet gehad zouden ze dan niet mee zijn? 

Ik voel tot in mijn kleinste teen dat het teken vandaag zal komen en vertel Nette dat ze nog wat geduld moet hebben, dat het er zeker aan komt maar dat de engelen wel meer mensen moeten helpen dus alles op zijn tijd.

Enkele uren later rijden we van de autostrade af en terwijl we het binnenland inrijden. 

Nette zit te zingen in de auto en plots stopt haar toch o zo mooie keelgeluid ;-)

Mama kijk daar: 

“Boven de weg staat een kabel gespannen tussen twee huizen in, je kan het vergelijken als de straatverlichting die ook opduikt tijdens de kerstperiode in de stad. 

In het midden van de kabel zijn met een soort ijzeren vlechtwerk enkele krullen aan elkaar gevlochten en aan de linkse en rechtse zijde van deze krullen hangt statig een enorm groot ijzeren hart. 

De harten zijn open en? door beide harten kan je zo de wolken zien. 

Yes roept Nette, ze zijn mee en zingt lustig op (zuivere ???) toon verder. 

Helaas hebben we er geen foto van kunnen maken, we kregen de camionette niet meer gedraaid in de smalle straatjes van het dorp en moesten nog enkele kilometers voor we aan ons hotel waren. 

Na twee heerlijke dagen D’Ardeche en een fijne ontmoeting met Ronny en Jip (waar ik mee afgesproken had om mijn eerste boek langs te brengen zouden we zaterdag doorrijden naar Spanje. 

We kozen ervoor om een heel stuk door de bergen te rijden en zo een stuk autostrade achter ons te laten. 

En wat kom ik tegen in the middle of nowhere? 

Ja Ja, na vier jaar opnieuw een vrachtwagen met “KôGEL” erop. 

Uren hebben we gereden geen kat tegengekomen maar wel dit logo en weer dansen de kogels voor mijn ogen. 

Ik vertel Per dat ik er niet van zou staan kijken als Jan en Sarah ook weer in Platja D’aro zijn. 

Dat zou straf zijn zegt Per, bel ze eens Han.

En zo gezegd, zo gedaan , na enkele beltonen neemt Jan de telefoon op. 

Hey Han hoe is het? vraagt hij . 

Heel goed en met u? 

Alles goed. 

Waarvoor bel je?

Zeg Jan waar hang je uit? vraag ik op nogal nonchalante toon. 

Onderweg naar Platja D’aro zegt hij waarom? 

Nu weet Jan, door onze vele gesprekken die we al hadden over de engelen waar ik mee bezig ben en vraagt langs zijn neus weg “ Danste er weer kogels voor je ogen dat je dat vraagt” ?.

Ik begin te lachen en vertel hem dat het inderdaad zo was. 

Dat we al bijna aan de Spaanse grens zitten en hij laat op zijn beurt weten dat als alles vlot verloopt hij er morgen zal zijn. 

Hij zit op dat moment ter hoogte van Luxemburg.

We spreken af dat hij belt als ze er zijn en dat we dan zondagavond samen gezellig gaan uiteten. 

Als de kinderen horen dat Toon en Mieke morgen aankomen in Spanje vinden ze dat geweldig leuk. 

We zijn deze vakantie regelmatig samen gaan eten, shoppen en zwemmen en hebben het ontzettend samen naar onze zin gehad. 

De verloren tijd is weer helemaal ingehaald.

En dan heb ik nog heugelijk nieuws te melden aan uw lieve lezer en sympathisant van de engelen. 

Op 29 september is het zover. 

Dan zal mijn tweede boek  “ Engelen in mijn zolderkamer” te verkrijgen zijn. 

Je kan hem via dit blog bestellen (zie aan de rechtse zijde op dit blog op de home pagina. Of via han@beerenduk.com 

Kostprijs is 20€ exclusief verzendkosten en zodra de storting binnen is schrijf ik als je dat graag hebt een persoonlijke boodschap in het boek en wordt het boek met de post verstuurd. 

Hopelijk hebben jullie er net zoveel leesplezier aan als mijn eerste boek. 

Ik heb hem in ieder geval dikker gemaakt dan de vorige en telt welgeteld 100 pagina’s meer. 

Tot binnenkort. 

Warme groet en heel veel engelen aan je zijde voor de komende tijd. 

x Han.

06-09-2012 om 16:25 geschreven door han  

Lieve engelenvrienden allemaal, 

Eerst en vooral wil ik jullie allemaal bedanken om zo massaal mijn blog te komen lezen.

We zijn gestart op 14 April 2011 en hebben nu al meer dan 9000 bezoekers gehad.

Wat wil zeggen dat in nog géén jaar tijd, ik een gemiddelde heb van om en bij de 800 lezende engelenvrienden per maand.

Waarvoor mijn oprechte dank.

Iets waar ik heel fier op ben, maar ook een heel duidelijk teken dat mensen graag vertoeven in de sfeer van de engelen.

Gebeten zijn zeg maar, door alles wat met de engelen te maken heeft.

Awel lieve lezers allemaal, ik ben blij dat ik een héél klein stukje mag meewerken aan hun “engelen” verhaal.

Nu het blog is daar vooral op gebaseerd, op alles wat met die lieve engelen te maken heeft.

Maar soms, héél soms mag er ook wel eens een uitzondering gemaakt worden.

En nu is zo een moment daar.

Vandaag zondag 25 Maart 2012 wordt mijn grootmoeder 100 jaar.

Deze hele gebeurtenis werd zaterdag 24 maart 2012 dik in de verf gezet.

Mijn grootmoeder Eliza Reijners is een kranige madam.

Nog héél goed bij verstand, alhoewel haar oren niet zo heel goed meer willen meewerken en haar ogen het wat laten afweten is mijn eigen Bomma toch wel een plantrekker.

Op tijd en stond drinkt ze nog graag een glaasje wijn en een Portoke slaat ze zeker niet af.

Ze zit geregeld nog op haar hometrainer te fietsen, en als ik dan bij haar op bezoek ben moet ik haar altijd zeggen hoeveel kilometers er op haar kilometriek staan.

Volgens mij is ze met haar hometrainer al een paar keer op en af naar Spanje gefietst, de tel is in ieder geval niet bij te houden.

Ik mag wel zeggen dat mijn Bomma van een sterk ras afkomstig is.

Ze had 4 broers waarvan de jongste gestorven is op een leeftijd van 86 en een van haar andere broers Nonk Jef zat nog in de Kersenboom toen hij 92 was.

Ik heb mijn overgrootmoeder nog gekent ze is 96 mogen worden, ik kan dus met trots zeggen dat ik van 4 geslachten kom. 

En nu ik zelf een mooie spontane spring-in-het-veld-dochter heb is ook zij heel trots dat ze haar Grote Bomma (zoals ons Nette haar noemt) kent en ze zelf tot de 4 geslachten behoort.

Gisteren was het dus zover, Bomma had er echt naar uitgekeken.

Ze had zich zelfs helemaal in het nieuw gestoken.

Naaister erbij gehaald , in ieder geval zag Bomma eruit als een plaatje.

Toen ik naar haar kamertje boven ging in het rusthuis waar ze verblijft, hebben Bomma, Mama , Nette en ik even de tijd genomen om rustig een foto te maken van ons als 4 geslachten op haar gezegende leeftijd.

Toen ik binnen kwam zei ze, Aha Han: en hoe vind je mijn nieuw kostuum ?

En mijn haar? ik ben gisteren naar de kapper geweest.

Mijn Bomma een trotse vrouw .

Na de foto’s gemaakt te hebben zei ze en nu vliegen we erin.

We zijn dan samen met de lift naar onder gegaan, waar heel haar familie, vrienden, kennissen en medebewoners van het rusthuis haar met veel applaus onthaalde.

We hebben eerst een mis gehad en tijdens deze viering zag ik Bompa heel kort bij Bomma staan, en hij had een hand op haar schouder gelegd.

Ook waren er 2 broers van de 4.

De andere 2 heb ik niet gezien, misschien zaten de in de kersenboom geen idee. ;-)

Ook was Kurt er een overleden kleinkind van Bomma die heel gewoon Bomma een kus gaf en er toen voor koos om in een hoekje alles op zijn gemak te bekijken.

Het was een mooie viering en na de officiele foto’s voor de krant is de hele stoet richting Gemeente huis van Bocholt gegaan.

Daar werd ze opgewacht door Dhr Burgemeester en werden de officiele speeches vergezeld met een hapje en een drankje.

Ook was eer foto van Koning Albert en Koningin Paola met felicitaties voor Bomma.

Ook had ik een tekst (die ik ooit ergens had gehoord) een beetje aangepast en al haar achterkleinkinderen hebben hier aan meegewerkt.

Je moet je voorstellen dat Bomma een emmer op haar schoot kreeg , haar achterkleinkinderen stopte hier telkens een centje in, maar uiteindelijk was de emmer leeg.

Ik wil jullie deze tekst niet onthouden, misschien kunnen jullie hem ooit zelf wel gebruiken voor één of ander feest.

Dus eerst geld in de emmer, daarna er weer uithalen (dit beeld moet je je voorstellen om de tekst te begrijpen)

Lieve Bomma,

100 jaar oud niet te geloven

dat uw al zover bent gekomen.

We gaan niet lang toneel spelen,

beter nog we komen iets uitdelen.

Deze dag is duur en kost veel geld,

Bomma heb je wel genoeg besteld?

We denken dat u het niet goed stelt,

Dus geven we uw alvast wat kleingeld.       (er wordt 1€ in de emmer gestopt)

Op de dag vandaag met sterke inflatie

Geeft 1€ ook geen gratie,

Het feest voor uw 100 jaar is natuurlijk veel meer waard

Daarom 10 euro dat bent uw vast wel waard.          (10 euro in de emmer)

Alle gasten dat hoeft niemand af te vinken,

Kunnen allemaal goed eten en nog beter drinken,

Daarom lieve Bomma,

een briefje van 20 euro zou ook niet gek klinken.    ( 20 euro .......)

Bomma dat had uw van ons niet gedacht,

We willen uw 100 jaar vieren tot een gat in de nacht.

Wat moeten we een honderd jarige nog geven?

Pillen voor te slapen ? een nieuw gebit ? dan ben je zo weer top ?

Maar nee lieve Bomma we geven er nog eens 50 euro bovenop.

Je ziet Bomma we geven niets om geld,

maar hopen wel dat uw straks tournee generale besteld.

Bang dat uw dat niet kunt betalen?

Alé dan, we gaan nog eens 100 euro bijhalen        

Uw blijde groet s’morgens, o wat een geluk,

dan kunnen de verpleegsters en de nonnen hun dag niet meer stuk.

Dus geven wij uw voor deze grimas

200 euro dat komt wel van pas.

Bomma , Uw hebt toch altijd maar geluk, 

al honderd jaar aan één stuk.

Wil uw ons,u bankrekening heel laten.

Hier 500 euro om dat goed te praten.

Och Bomma wat bent uw toch met al dat geld,

Het is een kleinigheid dat telt.

Daarom zijn we ons aan het bedenken,

Die 500 euro moet uw ons maar terug schenken.       (500 euro terug uit de emmer halen)

Lieve Bomma, zoals uw ziet,

hebben we ons allemaal in het nieuw gestoken.

En zijn aardig in onze portemonee gedoken.

En Bomma uw heeft toch een brede rug, 

We nemen die 200 euro ook maar terug.               (200 euro uit de emmer halen)

Wij zijn niet de enigste op uw feest

en denken , die andere hebben ook wat te schenken.

die 100 euro heeft niet van doen, 

uw heeft toch genoeg poen.                   (100 euro ......)

Wat zouden we uw schenken?

We zouden ons morgen toch gaan bedenken

Schrijf het maar op uw brede rug,

Onze 50 euro pakken we ook terug.

Laatst zijn wij twee naar de Potter in Bree geweest, 

Spaghetti gaan eten, wat een feest, 

Uw moet mij nog wat naft betalen,

dus die 20 euro kom ik ook even halen.

Een turk zet zijn vrouw naar zijn hand,

dus Bomma uw zit in het verkeerde land,

De verpleegsters in het rusthuis, moeten steeds voor uw draven,

Dus hier die 10 euro voor dat stel slaven.

Daar zit uw nu met die 1 euro munt,

Waar uw ook niet veel mee kunt,

Dus doe maar niet stug, 

Die 1 euro gaat ook terug.

Lieve Bomma, alle gekheid op een stokje,

het is zo fijn eens iemand te plagen die je zo graag ziet,

en één ding vergeten wij niet.

Al 1OO jaar bid uw voor jan en alleman,

daarom dat er nog net een paternoster af kan.    ( paternoster afgeven)

Uw heeft 4 kinderen her en der over het land verspreidt,

waarvan uw met 6 kleinkinderen werd verblijdt.

Die kregen ook weer kinderen bij de vleet,

7 achterkleinkinderen zover ik weet.

Bomma het is maar om te zeggen dat we uw echt graag zien,

en vandaag mag iedereen het letterlijk zien.

We zijn blij dat uw al zolang bij ons bent,

en ons met kerst op een centje verwend.

Maar tenslotte draait het daar niet rond,

We houden van een geintje ter tijd en stond,

We willen u echt wel bedanken, voor wat u voor ons betekent,

en dat is heel veel dat u daar maar op rekent.

Een boekéké bloemen van al uw kleinkinderen en achterkleinkinderen, 

kon er als laatste nog net vanaf,

en nu denkt u dat is straf,

maar ik beloof u straks op het avondfeest ga ik met u een walske draaien,

er komen nog twee accordeonisten op uw feest straks de boel begaaien.

Lieve bomma en nu zijn de cadeaus echt op,

maar voor ons lieve bomma bent u echt top,

dikke kussen van ons allemaal,

verjaar nog maar eens 100 maal.

Bomma moest lachen met deze tekst en ook de tijdslijn die was opgesteld ivm haar leven deden regelmatig een glimlach op haar lippen verschijnen.

Mooie herinneringen over haar jeugd, schooltijd, de café die ze 40 jaar heeft gehad samen met Bompa ......

Tijdens de receptie zag ik een neef van mijn mama “Rudi”.

We hadden het over de engelen, daar hij er ook heel erg mee bezig is.

Aanvankelijk zou hij enkel op de receptie aanwezig zijn tot plots mijn moeder doodleuk aan hem komt vragen of hij het ziet zitten om mee met de familie aan tafel te gaan. 

We kijken elkaar aan en ik zeg tegen Rudi, “ons engelen willen precies dat onze spirituele “receptie date” nog niet mag aflopen.

Dus is hij gezellig meegegaan richting Kerkpleintje in Reppel waar heel de familie aan de tafel ging.

We hebben er een gezellige babbel gehad over de engelen en Rudi vertelde me (hij is al jaren met muziek bezig) dat hij benaderd was door iemand die hem gevraagd had om meditatiemuziek te schrijven.

Zo zie je maar iedereen een puzzeltje in het grote geheel, ieder op zijn unieke manier iets betekenen voor een ander.

Deze morgen had ik al een mailtje van hem, waarin hij mij bedankte voor de leuke babbel en de gezellige ontmoeting.

Zo genoten schreef hij, van het prachtige feest en de mooie energie die er hing,ben echt dankbaar.

Graag gedaan Rudi ,inderdaad blij je ontmoet te hebben en het gevoel dat jij deelde in je mail is wederzijds.

En ik? Ik ben mijn belofte met Bomma nagekomen.

Ik heb met de 100 jarige een walske gedraaid tijdens het optreden van de twee accordeonisten.

Al de oude liedjes van “daar bij die molen” tot “Limburg, Limburg Alleein” ....... zitten weer allemaal fris in mijn kopke voor de komende tijd.

Bomma heeft regelmatig heel hard meegezongen, en ook haar achterkleinkinderen gingen helemaal op in het feestgedruis.

Leuk om te zien dat dat jonge grut, de beats niet altijd nodig heeft om muziek goed te vinden.

Lekker gegeten buikje vol en als slot ijstaart van de Potter, waar Bomma zo gek van is.

Als jong meisje at ze dit ijs al met héél véél smaak op en nu zo vele jaren later is dat de afsluiter van haar 100 jarig feest.

Ik heb na de taart nog een Limocello op haar gedronken.

Schol Bomma op naar de volgende.

En tot slot nu ik dit hier zo allemaal neerschrijf, zijn de engelen er toch wel geweest.

Bompa, Kurt, de twee broers van Bomma en het gesprek met Rudi over de engelen.

Ze zijn nooit ver weg.

Bedankt voor het fijne mooie feest en Bomma :

ICH ZEEN OCH HEEEEL GEEER  XXX

Fijne engelentijd lieve vrienden en tot binnenkort 

warme groet, 

Han 

25-03-2012 om 13:00 geschreven door han  

26-02-2012 om 21:46 geschreven door han  

Lieve engelen vrienden allemaal, 

Eerst en vooral wil ik me een beetje verontschuldigen dat het iets langer heeft geduurd dan normaal, om dit verhaal op het blog te krijgen.

Reden? 

We hebben in de verbouwingen gezeten, er is op zolder een (en zo is ie officieel gedoopt)  Angel Room gebouwd.

Ik liep al een tijdje met het idee in mijn hoofd dat het wel leuk zou zijn om een eigen stekkie te hebben waar ik met de engelen kon bezig zijn.

Ik was het eerlijk gezegd een beetje moe om dat de hele tijd in mijn woonkamer te doen, kwestie van toch een beetje privacy te hebben.

Ik had tegen niemand iets erover gezegd, ik had eerder de gedachte zowat een loopje met me laten nemen om ze daarna weer te laten varen.

Ik had wel met de engelen afgesproken dat als de tijd ervoor rijp was ze maar iets op mijn pad moesten brengen waar ik dan met hun mocht gaan werken.

Niet lang erna (ik denk ongeveer goed 2 maanden) zegt Perry mijn echtgenoot dat we maar eens prijs moeten laten maken voor een nieuw dak.

We hebben een huis gekocht van het jaar 1963 en het dak was echt wel aan vernieuwing toe.

Zeker nu je nog aanspraak kon maken op een renovatie premie wat de isolatie betreft vond Per dat we er echt werk van moesten maken.

Zo gezegd, zo gedaan, en er werd een prijsofferte aangevraagd.

Toen de offerte binnen werd gebracht vroeg Per hoeveel het extra zou kosten als we langs de achterzijde een dakkapel zouden maken waardoor we de ruimte zouden vergroten. 

Ik dacht bij mezelf wat zegt die nu? Nog een kamer bij waarom dat?

Hij moet het aan mijn blik hebben gezien want doodleuk zei hij:

“Ja schatje is dat niks? Dan kan je daar je engelen kamer van maken”

Ik was met stomheid geslagen (ja geloof mij, ze kunnen me ook nog met momenten echt van mijn sokken blazen)

En zo geschiedde dat we enkele weken in het stof hebben gezeten, om tot een hele mooie warme engelen ruimte te komen.

We hebben een nieuw dak geplaatst, de hele zolder leeg gehaald (niet normaal wat een mens allemaal bewaard) er zijn nieuwe gyproc muren in de plaats gekomen , er is volle bak geschilderd , we hebben een verwarming geplaatst en leuke meubels naar boven geschouwd.

Resultaat ? 

Een prachtige engelenkamer waar ik mijn readings kan doen, en de cursussen kan geven.

De eerste cursussen hebben er al plaats gevonden en de readings vinden er ook al plaats.

Zoals de reading van Annemieke bijvoorbeeld.

Ze kwam helemaal vanuit Anderlecht naar me toe.

Toen ze boven op de engelenkamer aan een tasje koffie zat zei ik

“ Zullen we er maar eens aan beginnen dan? want er staat hier een grootmoeder die je vanalles wil vertellen.

Hoe weet jij dat ik voor mijn grootmoeder kom zei Annemieke.

Awel omdat ze hier staat zei ik tegen haar.

De grootmoeder vertelde dat Annemieke bij haar thuis zo goed als groot gebracht was, dat ze een hele ontzettende close band hadden gehad met hun drietjes. 

Zij, Annemieke en haar man waren zes handen op een buik geweest.

De oma liet weten dat Annemieke zeer binnenkort iets nieuws in haar leven zou gaan doen.

Iets waar ze haar draai heel goed in zou gaan vinden, een nieuwe job?

Ik wou dat ik Annemieke haar gsm nummer hier kon noteren zodat jullie dit verhaal kunnen controleren.

Maar in het begin van deze week belde ze me op met de mededeling dat ze een nieuwe job aanbieding had gekregen.

En dat het gewoon als een cadeautje uit de lucht was komen vallen.

Ze had op een beurs gestaan, en er hadden haar mensen bezig gezien terwijl ze haar product had staan aanprijzen.

En deze mensen waren zo overtuigd van haar kunnen dat ze haar aanspraken of ze het zag zitten om voor hun firma te komen werken.

Annemieke moest onmiddelijk aan haar grootmoeder denken die het had verteld toen ze bij mij was.

Voor haar een extra teken dat deze warme goede vrouw ook van hierboven goed voor haar wou zorgen.

In ieder geval voelt de engelen kamer goed aan om in te werken, om de boodschappen door te kunnen geven.

En dat is voor mezelf zeer belangrijk.

Dat de boodschappen goed zijn, en vooral duidelijk.

Zoals het verhaal van Wendy, ze had bijna 11 maanden moeten wachten eer ze bij me terecht kon.

Toen ook zij aan een tasje koffie zat en me een pet gaf, was ik even van de kaart.

Ik voelde onmiddelijk dat hier meerdere personen iets mee te maken hadden.

Heel voorzichtig vroeg ik of ze alles wilde weten, maar Wendy was zeker van haar stuk. 

Ja hoor sprak ze je hoeft niets te verzwijgen.

Is dit een verboden liefde, vroeg ik?

Ik bedoel (en ik wikte en woog mijn woorden nog eens extra)

Is hier een relatie die de buiten wereld niet mag zien?

Ja zei ze dat klopt.

Maar niemand heeft ooit geweten dat er echt iets was, zei de persoon achter de pet, er zijn vermoedens geweest, maar nooit bewijzen dat wij een relatie hadden.

Deze man aan wie de pet toe behoorde had een ontzettende liefde voor deze vrouw.

Hij had nooit afstand genomen van zijn wettelijke echtgenoot, omdat hij dat omwille van zijn kind absoluut niet kon.

Hij was op korte tijd zo ziek geworden dat hij van zijn andere liefde namelijk Wendy die bij mij op de zetel zat nooit geen afscheid heeft kunnen nemen.

Maar hij vertelde wel dat ze ooit echt bij elkaar zouden komen.

Hij vroeg Wendy om te denken aan die dag dat ze samen gingen duiken in Mol aan het zilvermeer.

Die dag was er een om te koesteren zei hij. 

Wendy beaamde dat ze inderdaad op gestolen momenten eens waren gaan duiken, en dat die dag die ze samen mochten doorbrengen er een was om nooit te vergeten.

Het was een warme relatie die toch vele jaren stiekem had plaats gevonden.

Een die hem nauw aan het hart lag, en ondanks dat ik het niet zo begrepen heb op mensen die stiekem dingen achter iemands rug doen, kon ik me wel een beetje verplaatsen in de situatie van deze man.

De liefde die ik doorkreeg als ik de pet in mijn handen had, was er een op zielsniveau.

Ik hoop dat ik Wendy een beetje rust heb mogen brengen en vooral duidelijkheid dat hij haar echt niet vergeten was en ze ooit in het echt openbaar mochten samen zijn.

En wat ik hoop? 

Dat ik nog heel veel mooie boodschappen mag doorgeven in mijn nieuwe engelen kamer.

Wil je er ook eens een reading of cursus meemaken?

doe gerust even een mailtje, 

Warme engelen groet, 

Han Beeren x

31-01-2012 om 22:52 geschreven door han  

04-12-2011 om 22:36 geschreven door han  

03-10-2011 om 22:19 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

04-09-2011 om 23:49 geschreven door han  

Lieve vrienden allemaal.

Ik heb beslist om voor jullie een blog bij te houden.
Op deze blog zal ik op geregelde tijden dingen posten die te maken hebben met mijn boek"En toen kwamen de engelen".
Ik zal jullie via deze blog bijvoorbeeld op de hoogte houden over de invloed die het boek op ons leven heeft. Wat het allemaal op mijn pad brengt. Maar meer nog hoe het is om met de engelen in contact te mogen zijn. Hoe zij ons leven blijvend verrijken, iedere dag opnieuw. Hoe het is om te kunnen leven in hun inspirerende gezelschap. Ik heb de laatste tijd nogal in de mediabelangstelling gestaan. Dat was best wel leuk. Maar langs de andere kant vond ik het jammer dat telkens de nadruk gelegd werd op het praten met dierbare overledenen. Dat hoort erbij. En het is hartverwarmend om te zien hoe mensen hier vertrekken met een blij gemoed. Hoe ze antwoorden gekregen hebben op prangende vragen. Maar dat is niet de essentie. Het is veel meer dan dat. Ik wil jullie vertellen over het geschenk dat ik heb mogen ontvangen door het contact met de engelen. Over het diepe gevoel van geluk, tevredenheid en geborgenheid dat begon toen ik bevangen werd door die stralenbundel en dat nooit meer is weg geweest.  

Binnenkort meer !
Warme groet !
Han Beeren 

14-04-2011 om 00:00 geschreven door han