Wonderbaby Sofia. 

Voorwoordje van Han. 

Beste engelenvriend en lezer van dit blog. Ik voel me een gezegend mens want regelmatig maak ik toch wel hele mooie magische dingen mee. Zo ook het verhaal van mama Lindsay waar ik boodschappen mocht doorgeven die haar geholpen hebben in haar zwangerschap. 

Ik heb haar gevraagd of zij dit verhaal zelf wou schrijven daar ze natuurlijk vanaf de eerste rij alles meemaakte en ik niet haar beleving kan beschrijven. Deze week heb ik het wondertje in levende lijve mogen zien en brachten mama, papa en grote zus mij een bezoekje in “The Angel Store”. Sofia is een vrolijke baby die heerlijk kan lachen en die hele mooie engeltjes mee aan haar zijde heeft. Geniet van haar verhaal. 

Bij deze wil ik ook nog even gebruik maken om jullie allemaal een gevleugeld 2018 te wensen. Mogen de engelen aan jullie zijde zijn voor het nieuwe jaar.

Warme engelenknuffel Han.  

 
Mama Lindsay haar verhaal.
Eigenlijk moet ik mijn verhaal al beginnen in maart 2016. Toen heb ik mij samen met een goede vriendin ingeschreven voor de engelencursus. Daarna was het spannend afwachten tot het onze beurt was. In juni kwam er al een telefoontje van Per. Er waren 2 plaatsen vrij gekomen. Jammer genoeg konden we niet toezeggen omdat dinsdagavond voor ons moeilijk was. Wat vond ik het jammer om te weigeren. Achteraf zou blijken dat dit toch geen toeval was!

Begin oktober kregen we dan een mailtje van Han dat er een nieuwe cursus van start ging in november op woensdagavond. Enthousiast bevestigden we onze deelname. Ik was op dat moment ongeveer 13 weken zwanger van mijn tweede kindje.
Op 9 november was het eindelijk zover: de eerste les van de cursus. Ik had er enorm veel zin in!
Mijn verwachtingen werden dan ook overtroffen. De eerste 2 lessen waren super interessant en ik experimenteerde gretig met de opdrachten die we van Han kregen onder andere het vragen van tekens aan de engelen en het leren kennen van onze spirituele gids en krachtdieren.
Maar op dinsdag 22 november 2016 sloeg het noodlot toe. Op mijn 20-weken echo kregen we namelijk het verschrikkelijke nieuws dat er iets mis was met ons kindje. Ze konden ons toen nog niet precies vertellen wat er aan de hand was maar wel dat het zeer ernstig was en dat verder onderzoek noodzakelijk was. Het volgende onderzoek stond gepland op vrijdag 25 november.
Ik besloot om de dag erna toch naar deel 3 van de engelencursus te gaan. Ik wou immers mijn gedachten verzetten en stiekem hoopte ik dat Han mij op de één of andere manier kon geruststellen over wat ons nog te wachten stond.

Les 3 stond in het teken van de engelenkaarten. We mochten een hele avond verschillende soorten kaarten uitproberen. Maar eerlijk gezegd had ik wel wat schrik. Stel dat er mij via de kaarten een negatieve boodschap gegeven werd over ons kindje. Dat zou ik op dat moment echt niet aankunnen. Voor de les van start ging nam ik Han dan ook even apart om de situatie kort uit te leggen en te vragen of het veilig was om kaarten te leggen. Zij verzekerde me dat ik met een gerust hart kon deelnemen aan de les. Ook gaf Han toen al aan dat ze “een goed gevoel” had over de hele situatie. Ik begon met de ietwat luchtigere kaarten zoals “Talking to Heaven” en “Je vorige leven”. Daarna ging ik, na even getwijfeld te hebben, toch over naar de serieuzere kaarten namelijk: Boodschappen van de engelen. Ik moest ze uitspreiden over de tafel en op het gevoel er 1 kaart uitpikken. Ik liet mijn hand over de kaarten zweven en op één plek voelde ik het duidelijk warm worden. Dat was de kaart die ik moest hebben. Het was de kaart van Pater Pio met als titel “Genezing”. Ik ben in tranen uitgebarsten. Van alle mogelijke kaarten in die stapel koos ik juist die kaart! Dit was mijn eerste echte teken van de engelen. Vanaf toen sliep ik elke nacht met een zelfgemaakt kaartje van Pater Pio in mijn handen!

De vrijdag daarna stond ons volgende onderzoek gepland in het ziekenhuis. Daar werd het eerdere vermoeden alleen maar bevestigd: ons dochtertje had een zeer ernstige aandoening namelijk een hernia diafragmatica. Kort uitgelegd is dit een gat in het middenrif waardoor de buikorganen in de borstholte terecht komen. Bij onze meid was haar lever voor het grootste gedeelte naar boven geschoven en verdrukte de longen waardoor deze niet goed konden groeien. We werden doorverwezen naar Leuven aangezien ze in Genk niets meer voor ons konden doen. Amper 4 dagen later konden we al naar Leuven gaan bij een professor gespecialiseerd in deze aandoening. Een klein detail dat me altijd is bijgebleven: elke verdieping in de parkeergarage van het UZ heeft zijn eigen symbool. Per toeval parkeerde mijn man pal onder het bord met een grote vlinder op. Dat gaf mij een geruststellend gevoel. Een maand ervoor was mijn grootvader overleden en voor mij was dit een teken dat hij er toch bij was op één of andere manier. Het symbool van de vlinder zouden we later nog vaker tegenkomen.

In het ziekenhuis zelf viel toen het harde verdict: ons kindje had ernstige onderontwikkelde longen. Ze had maar een overlevingskans van 20%. Indien we haar kansen wilden verhogen moest ik een operatie ondergaan waarbij ze ons kindje zouden opereren terwijl ze nog in mijn buik zat. Uiteraard namen we deze kans met beide handen aan. Maar daar moesten we eerst nog enkele testen voor doorstaan en de ingreep zelf kon pas plaatsvinden rond 28 weken zwangerschap. Weer bang afwachten dus.

De volgende les van de engelencursus stond in het teken van onze overleden dierbaren. We mochten een foto uitkiezen van een andere cursist en kijken of we boodschappen doorkregen. Nadien zou Han dan zelf contact leggen met deze personen. Hoe ik ook probeerde, het lukte mij maar niet om me te concentreren. Ik was teveel met mijn eigen problemen bezig om me te kunnen focussen op onze taak. Ik heb dit toen ook gemeld aan Han en zei vroeg of ze na de les mijn toekomstkaarten eens mocht leggen over de hele situatie. Met een bang hartje stemde ik toe. Het werd een leuke en interessante les waarbij ik even contact mocht hebben met mijn overleden grootouders. Maar toen was het tijd om mijn kaarten te leggen. Ik mocht de kaarten schudden en Han spreidde ze uit op tafel en begon te vertellen wat ze allemaal kon zien in mijn kaarten. Het was een heftig verhaal. Ze kon zien dat er ons geen gemakkelijk parcours te wachten stond. Een parcours met hele grote obstakels die we moesten overwinnen. De medische ingrepen waren ook duidelijk aanwezig in de kaarten. Maar ook de steun van mijn man en van familie en vrienden kwam heel duidelijk naar voren. Maar de belangrijkste kaart kwam op het allerlaatste: de zon. Het symbool dat het uiteindelijk allemaal goed zou aflopen.

De vierde les was het leren zien en lezen van aura’s. Ook deze les was enorm boeiend en leerrijk. We kregen de opdracht om de aura’s van de andere cursisten te “lezen”. En wonder boven wonder lukte dat ook heel goed. Een witte waas rond de hoofden van de anderen was duidelijk zichtbaar. Ook mijn aura werd “gelezen”. En gek genoeg was mijn aura groen. De kleur van de genezing. Alweer een teken van de engelen dat me hoop gaf.

De laatste les mochten we het engelenspel spelen.  Een soort van bordspel waarbij we allerlei vragen mochten stellen in verschillende categorieën. Aan de hand van een dobbelsteen en pionnen kregen we dan een antwoord op onze vragen.  Helemaal op het einde van het spel kregen we de kans om een vrije vraag te stellen. Het bord zou ons dan één van de volgende antwoorden geven: ja – nee – misschien – zeker en vast. Er was maar 1 vraag die ik graag zou willen stellen, maar ik durfde gewoonweg niet. Ik had teveel schrik voor het antwoord. Toen zei Han dat zij de vraag in mijn plaats zou stellen. Ik moest heel duidelijk mijn naam zeggen en terwijl Han de dobbelstenen in haar handen schudde stelde zij aan de engelen de vraag waar ik zo’n schrik voor had: zal het uiteindelijk goed komen met ons dochtertje? Ze gooide het cijfer 9 en met een bang hart verplaatste ik het pionnetje op het bord. Ik durfde bijna niet te kijken. Toen zag ik dat mijn pionnetje terecht gekomen was op het woord “definitely” wat “zeker en vast” betekent. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. Ik had de voorbije lessen zoveel mooie tekens mogen ontvangen dat ik enorm veel hoop had op een goeie afloop. De engelencursus was nu afgelopen (wat ik heel erg jammer vond) maar toch bleef ik contact houden met Han. Iedere keer als er weer iets belangrijks te gebeuren stond ging ik even langs bij Han. Zij legde dan haar handen op mijn buik en zei een gebedje. Op die momenten voelde ik altijd de tintelingen doorheen mijn hele lichaam. Het gaf me kracht, hoop en goede moed. De eindejaarsfeesten hebben we toch gevierd, vooral voor mijn oudste dochtertje. Maar de sfeer was ver te zoeken. 

Januari diende zich aan en de dag van de ingreep brak aan. Jammer genoeg mislukte de eerste poging. Iets wat zelden gebeurt. Ook de tweede poging enkele dagen daarna mislukte. De moed zonk ons echt in de schoenen. Maar de woorden van Han bleven steeds door mijn hoofd malen. Alles zou goed komen, dus het moest lukken! De derde keer werd uiteindelijk de goede keer. Een week na de eerste poging was de operatie eindelijk geslaagd! Een ballonnetje werd in haar luchtpijp geplaatst om haar longen te stimuleren om te groeien.
Helaas bleef ik daarna niet van tegenslag gespaard. Enkele weken na de ingreep scheurden mijn vliezen en werd ik met spoed opgenomen in het UZ Leuven. Vanaf toen moest ik verplicht platte rust nemen om de zwangerschap nog zo lang mogelijk te kunnen uitdragen. Het ballonnetje moest immers zo lang mogelijk blijven zitten om optimaal zijn werk te kunnen doen.
Tijdens mijn verblijf in Leuven hield ik regelmatig contact met Han. Ze vroeg regelmatig hoe het met me ging en was er altijd voor me om me op te peppen en goede moed in te spreken. Zo heeft ze zelfs eens mijn kaarten gelegd via de telefoon!

Uiteindelijke is Sofia op 24 februari met een keizersnede geboren. (Op Han haar verjaardag! Toeval?? Ik dacht het niet!) Ze heeft een heel moeilijke start gehad in haar leven. Toen ze 4 dagen oud was moest ze al onder het mes om het gat in haar middenrif te dichten. Ze heeft 26 dagen aan de beademing gelegen. Onze kleine meid heeft echt moeten vechten voor haar leven! Mijn man en ik hebben heel wat bange momenten beleefd. Maar wat was ze dapper en sterk! Langzaam maar zeker en met hele kleine stapjes werd ze beetje bij beetje beter. En na 2 maanden op de Intensive Care Unit gelegen te hebben, mocht ze op 21 april eindelijk mee naar huis! Ondertussen is ze een flinke meid van 10 maanden oud die het super goed doet. We zijn enorm trots op haar!

Ik ben er zeker van dat Han (en de engelencursus) mij doorheen deze hele periode gesleept hebben. Ik weet niet of ik er zo goed mee had kunnen omgaan als onze wegen toen niet gekruist hadden. Ik ben toen echt het spirituele pad opgegaan en heel veel contact gezocht met de engelen.
Vorig jaar hebben we de kerstperiode nog heel anders beleefd. Kerst en Nieuwjaar hebben we toen echt in mineur gevierd. Angst en onzekerheid namen de bovenhand. Ik kon maar aan 1 ding denken: mogen we in 2018 een tweede kindje verwelkomen of zouden we ons kindje verliezen?
Wat zijn mijn man en ik dolgelukkig dat er dit jaar 2 dochters op onze kerstkaartjes pronken!

Tot op de dag van vandaag ben ik er heilig van overtuigd dat het geen toeval was dat ik net in deze moeilijke periode Han heb ontmoet en de engelencursus mocht volgen. De vele tekens van de engelen en de geruststellende woorden van Han hebben mij hier doorheen geholpen! Han, je bent echt een engel op aarde! Jij zal voor altijd een plaats hebben in ons hart!
En zelfs nu nog, zoveel maanden later en nu onze meid het zo wonderbaarlijk goed doet, denk ik nog elke avond aan de engelen. En de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat net voor ik in slaap val is nog altijd: Bedankt lieve engeltjes! Bedankt dat ze er nog is!  

Geschreven door Lindsay Miatton fiere mama van Sofia en Kyana.