Lieve Engelenvrienden, 

Een tijdje geleden was ik op reading in Heppen bij Leopoldsburg. 

Toen ik daar binnenkwam en iedereen een hand had gegeven vroeg ik aan de mensen die er aanwezig waren of ze de foto’s op tafel wilden leggen van hun overleden dierbaren. 

Er was een dame Martine genaamd die me een foto overhandigde van een wereldster die iedereen wel kent, namelijk “Michael Jackson”. 

Ik nam de foto aan zonder vooroordelen, maar er was toch een klein stemmetje in mezelf dat dacht:

Wat moet ik hier nu mee? 

Was het om me te testen? 

Had deze dame Michael echt gekend?

….? 

Ik wist er in eerste instantie niet echt raad mee. 

Maar toen ik me even verwijderde van de groep om mijn verbinding te gaan maken (zoals ik dat altijd doe voor elke reading die opstart) vroeg ik aan de engelen raad. 

Wat moest ik hier nu mee? 

Uiteindelijk liet ik het maar los en zou zelf wel afwachten wat er zou gebeuren. 

Tenslotte kan ik enkel maar mijn best doen en proberen elke foto die op zo’n avond meegebracht wordt de kans te geven om aan bod te laten komen.

We gingen van start en er waren al verschillende overleden dierbaren een boodschap komen doorgeven. 

Plots zomaar uit het niets moest en wilde ik héél graag de moonwalk doen. 

De typische pasjes die Michael Jackson jaren op de wereld heeft los gelaten. 

Ik ga u zeggen lieve lezers ik heb me ingehouden en het niet gedaan. 

Maar het wilde wel voor mij duidelijk zeggen dat ik een boodschap mocht krijgen en dat ik Michael aan mijn G4 wifi had hangen. 

Zelf hoorde ik duidelijk de Amerikaanse taal in mijn oren.

Pure zuivere energie overviel me. 

Nooit of te nimmer heb ik ooit een concert van hem gezien. 

Uiteraard ken ik zijn clipjes en zijn muziek, maar ik ben nooit echt een fan geweest van zijn muziek. 

Maar de voeling die ik op dat moment met hem kreeg overweldigde me wel een beetje. 

Ik weet heel goed dat wat ik hier schrijf dat dat héél raar en misschien zelfs een beetje gek overkomt. 

Maar wereldster of niet uiteindelijk gaan we allemaal naar huis en kan iedereen een boodschap doorgeven. 

Ik voelde dat mijn lichaam en de woorden die ik wilde overbrengen naar Martine die zijn foto mee had gebracht,woorden waren waar ik over moest nadenken hoe ik ze uitsprak. 

Ik wilde dat het doordrong zeg maar. 

Ik start t e met te zeggen dat Michael zich de laatste jaren van zijn leven heel eenzaam had gevoeld en totaal niet begrepen om wat hij had willen neerzetten in deze wereld. 

Het was hem zelf overstegen, gevangen in zijn eigen paleis. 

Het gevoel van eenzaam en niet begrepen ging echter snel over en de broodnodige boodschappen kwamen aan bod. 

Michael vertelde me dat Martine (de dame die deze foto had gelegd) altijd op een of andere manier een connectie had gevoeld bij Michael. 

Ze kon er zelf niet de duim opleggen. 

Althans dat ze geen mega fan was en zijn muziek wel kon waarderen was er iets anders dat haar met Michael verbond. 

Ik vroeg haar of dit klopte wat ik doorkreeg en ze liet me weten dat ze inderdaad zijn cd’s had, zijn muziek wel erg leuk vond maar nooit in haar hele leven een concert van hem had bijgewoond. 

Toch bleef op de een of andere manier er altijd wel een verbinding met hem. 

Ze kon het niet uitleggen, maar er was iets dat er voor zorgde dat om de zoveel tijd zonder enige aanleiding “Michael” door haar hoofd spookte.

Plots draaide Martine haar gezicht schuin naar mij toe en toen kwam het binnen. 

Ze leken zo op elkaar de kin uitgesproken hetzelfde. 

Michael sprak de volgende woorden in mijn oor. 

Han: I CALLED HER MOM IN A PREVIOUS LIFE!!!

Ik wilde Martine uitleggen waarom ze op de een of andere manier, om de zoveel tijd een connectie had met Michael. 

En vroeg haar of ze geloofde in reïncarnatie. 

Ja hoor , zei ze , absoluut!

Ik liet haar weten wat Michael me juist had doorgegeven. 

In een vorig leven was Martine de mama van Michael geweest. 

Een mama die hem een echte thuis had gegeven en heel veel liefde had gekend. 

Voor Martine vielen die avond de puzzelstukjes in elkaar. 

Ik vroeg haar om me niet zomaar te geloven en dat ik zelf ook wou weten of wat ik net had gehoord wel klopte. 

Tenslotte was het toch “Michael Jackson” die ik aan de lijn had en dat gebeur t nu ook niet elke dag.

Ik heb haar de opdracht gegeven om een teken te vragen aan hierboven als dat wat ik net had gezegd klopte ze dit teken dan ook mocht gaan ontvangen. 

Zelf wilde ik niet weten welk teken ze zou gaan vragen. 

Twee weken later krijg ik een mail van Martine, waarin ze het hele verhaal van die avond nog eens uit de doeken deed. 

Ik laat haar zelf even aan het woord.

De mail van Martine verzonden naar mijn mailadres op 14 februari 2018 om 13.31 uur.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik altijd al een speciale band had met Michael Jackson. 

Ik hield niet alleen van zijn muziek en dansacts, maar voelde me op onverklaarbare wijze ook enorm aangetrokken tot zijn bijzondere persoonlijkheid, zijn mooie spirit, zijn pure ziel. Michael was niet zomaar mijn ‘idool’; het ging zoveel dieper en het was vaak zo intens dat ik het haast niet meer kon beschrijven. Het was een ‘weten’, een ‘begrijpen’, een ‘aanvoelen’ van zijn grootste vreugde tot zijn diepste pijn. Een connectie van ziel-tot-ziel.

We hebben elkaar nooit ontmoet; tot na zijn overlijden. Michael begon me boodschappen door te geven, ‘assisteerde’ me in mijn praktijk wanneer ik daar om vroeg (ja, Michael was ook een healer, maar dit kwam niet in de publiciteit), en hij was er voor me in een van de zwaarste periodes van mijn leven. Alleen aan mijn close vrienden vertelde ik hoe ik een keer om 3u ’s nachts vertwijfeld vroeg aan Michael of hij me een teken kon geven dat hij het écht was of dat ik het me allemaal verbeeldde. En 2 seconden later ging mijn telefoon – om 3u ’s nachts! – met de ringtoon: “You are not alone”…

Toen ik dan onlangs bij een hartsvriendin werd uitgenodigd voor een groepsreading met Han Beeren heb ik lang getwijfeld van wie ik een foto zou meenemen. De angst om niet begrepen te worden was heel reëel, maar toch net niet sterk genoeg om me ervan te weerhouden. Meteen bij het binnenkomen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt: Han glimlachte bij het zien van de foto, maar ze schrok er niet van en dat stelde me gerust.

Ze was nog bezig met een andere foto toen ze plots lachend onderbrak: “Nee! Ik ga hier NIET de moonwalk doen!” Michael’s spirit was aanwezig!

De eerste boodschap die Han doorgaf, raakte me tot in het diepste van mijn ziel: ze kwam naar me toe met haar handen in ‘Namasté-vorm, exact zoals Michael altijd deed, exact zoals ik zelf elke healing afsluit. En die boodschap kwam in het Engels, met een zacht timbre, alsof Michael daar echt voor me stond.

Han bekende dat ze zelf niet zo’n grote fan was van zijn muziek, hield dan even stil, lachte, en zei: “Michael zegt dat je één CD van hem dubbel hebt en dat je er dus wel eentje aan mij kan geven!” En dat klopt! Eén CD heb ik inderdaad dubbel! 

Zo beschreef ze nog meer van mij persoonlijk en ik kon het allemaal volmondig beamen. 

Dat Han op een bepaald moment opmerkte dat ik zelfs fysieke gelijkenissen heb met Michael, en dat dat ook nog eens bevestigd werd door alle aanwezigen, bezorgde me een smile van oor tot oor. Hoe vaak heb ik dit al mogen horen! Zelfs van mensen die mij voor de eerste keer zien en hier helemaal niets van weten.  

En dan kwam DE hamvraag: waarom voel ik Michael zo intens aan? Vanwaar komt die band? 

Han werd even stil, vernoemde ‘Onvoorwaardelijke Liefde’, keek me doordringend aan en vroeg of ik geloofde in reïncarnatie, in vorige levens.

Absoluut! 

Dan citeerde ze Michael op zijn zo typische zachte, respectvolle manier: “I called you Mom”! 

Ik voelde een warme gloed over me, alsof een Engel zijn vleugels rond me sloeg, en ik kon alleen maar dankbaar glimlachen: grateful beyond words! _/_ 

Han spoorde me aan om een teken te vragen aan Michael, ter bevestiging dat we in een vorig leven een moeder-zoon-connectie hadden. Het teken dat ik graag wou zien, was een nummerplaat met de letters MJ en daar heb ik niet lang op moeten wachten; ze kwam alleen niet zoals ik verwachtte op een auto; moto’s hebben ook nummerplaten! 

Er is véél meer tussen aarde en hemel… 

Dit zelf intuïtief aanvoelen is fijn, maar wanneer Han effectief die laatste puzzelstukjes in mekaar doet vallen, dan geeft dat een onbeschrijfelijk gevoel van dankbaarheid en van intens geluk! 

“You are not alone, I am here with you,

Though we’re far apart, you’re always in my heart,

You are not alone…”

Martine Bos. 

Ps van Han: Fijn toch als je een antwoord krijgt waar je al zolang naar opzoek bent. 

Martine héél graag voor je gedaan en die cd! Dat komt nog wel in orde zeker :-)!!!

Ik wens jullie allemaal een hele fijne engelentijd met elkaar. 

Tot een volgend blogverhaal.