Het hele engelenteam dat zich geheel spontaan en vol enthousiasme had ingezet voor de vorige editie van het engelenweekend kwam bij elkaar.
In eerste instantie is dat een heel gezellige boel en altijd leuk om iedereen die avond terug te zien.
Bij deze wil ik dan ook het hele team bedanken vanuit de grond van mijn hart.
Want elk jaar een heel weekend opofferen om de kinderen van Wiebe een leuke vakantie te bezorgen is jullie goed engelenhart laten spreken.
Op zon bijeenkomst bespreken we wie wat kan betekenen in welke workshop voor onze volgende editie.
Ook dit jaar mochten we weer nieuwe teamgenoten verwelkomen, zodat we voor het engelenweekend van 2017 weer nieuwe workshops kunnen aanbieden.
Dat team staat daar dus een heel weekend zijn/haar spiritueel kunnen aan te bieden en dat bracht een mooi bedrag op.
Maar daar houdt het niet bij op want:
Er kwam een extra centje in het laatje door Julen. Zijn mama ging wafels bakken die hij verkocht op school. Dat bracht 50 op en de papa van Julen verdubbelde dat bedrag. 100 extra erbij!
Er kwamen mensen in The Angel Store langs die even zo maar 20 of 50 in mijn handen duwde, hier dat is voor Wiebe, geef dat maar aan de kinderen. 70 erbij!
En er was een mama van een van de kindjes van Wiebe die anoniem een brief schreef, dat we haar zo geholpen hadden het afgelopen jaar en dat we geen idee hadden wat dat voor een gezin betekende om even hun kinderen te laten genieten van een vakantie want ondanks dat ze het zelf al niet breed had spaarde ze toch 20 voor Wiebe ! 20 erbij!
Ik wordt daar zo blij van, te zien dat er nog mensen zijn met een warm, goed engelen hart
Maar de moment supreme is toch als de dames van Wiebe arriveren.
Deze dames gaan elk jaar met kansarme kinderen van gezinnen uit de regio van groot Bree onder het Allerheiligen verlof met hun op vakantie.
Gerda de voorzitster van Wiebe was er samen met Karen, Karo-Lien Rozette Anneleen en Kelly.
Ik vroeg hun of ze een idee hadden wat we konden schenken.
De afgelopen jaren ging ons bedrag van 3065 tot 8000.
Gerda zei tegen me dat ze blij zijn met alles en dat ze hoopte dat we in de buurt kwamen van het bedrag van vorig jaar. nl 8000
Meer zou te gek zijn maar daar geloofde ze niet echt in.
Met een big smile tot achter mijn oren keek ik haar aan en zei.
We zullen zien!!!
Carol nam de cheque in handen en langzaam werd het bedrag onthult.
Lieve engelenvrienden allemaal.
Door jullie aanwezigheid op het Engelen-weekend mag ik jullie dan ook laten weten dat we in totaal 9000 hebben kunnen schenken.
Bedankt allemaal om jullie aanwezigheid.
Het volgende engelenweekend zal plaats hebben op 23-24 september 2017.
We gaan er weer een mooi spiritueel engelen en magisch weekend van maken.
Allemaal samen voor onze kansarme kinderen, zodat zij een heerlijke onbezorgde week kunnen tegemoetgaan. Waar ze even de zorgen van thuis kunnen vergeten en geheel zorgeloos kunnen spelen en ravotten.
Hopelijk mogen we jullie weer verwelkomen in 2017.
Tot dan.
Han, Carol Lize en héél het volledige engelenteam kijken uit naar jullie komst.
Bedankt !!!
Julen geeft 100 aan de dames van Wiebe zijn persoonlijke opbrengst voor de kinderen!
Brief van een van de mama's van een Wiebe kindje zij schonk 20 aan Wiebe.
Gerda geeft me een knuffel.
Een gedeelte van de Wiebe dames kwamen hun cheque in ontvangst nemen.
Het engelenteam 2016 dat er weer mee voorzorgde dat we een geweldig mooi bedrag konden schenken. Bedankt aan jullie allemaal!!!
Roland geeft zijn Monique een heel speciaal kerstgeschenk!
Lieve engelenvrienden,
Nu met de feestdagen in het verschiet heb ik wel een héél mooi verhaal voor jullie.
Een tijdje terug kwam er een mevrouw Monique genaamd bij mij in de winkel The Angel Store binnen samen met haar mama.
Ze keek rustig naar onze engelenbeelden en ik bood haar een tasje koffie aan.
Toen ze ging zitten liet ze me een foto zien van haar overleden echtgenoot Roland.
Hij was nog maar een 8-tal weken overleden.
En ze had een brief van hem ontvangen waarin stond geschreven dat als ze er behoefte aanhad dat ze van hem contact mocht zoeken met mij, Han Beeren.
Ook schreef hij dat hij niet wist wat Monique mocht verwachten maar dat ze zeker niet alleen naar me toe moest komen, ze moest iemand meenemen.
Toen ik de brief las die Monique mij overhandigde werd ik even stil.
Was iemand daar werkelijk mee bezig vroeg ik me af, wetende dat je gaat sterven en dan toch nog verwijzen naar iemand die contact kon maken?
Wou Roland dit echt voor zijn vrouw waarmaken?
Helaas moest ik deze dame op het moment in de winkel teleurstellen,
daar beste lezer voor mij iemand toch wel 6 maanden moet gestorven zijn om er goed contact mee te maken. Het was nog zo vers 2 maanden pas dat Roland was gestorven.
En ik stelde haar voor om dan best toch maar een afspraak te boeken.
Toen ik haar vertelde dat er in de agenda pas plaats was in 2019, zonk de moed haar in de schoenen.
Het toeval (ook al bestaat dat voor mij niet) was dat er die dag iemand had afgemeld om de komende engelencursus te komen volgen.
Ook in deze lessen maken we tijd om een hele avond met onze overleden dierbaren te communiceren.
Monique haar mama spoorde haar aan om haar kans te grijpen en zich dan maar in te schrijven voor de engelencursus die enkele weken later van start zou gaan.Dan hoefde ze misschien toch niet zolang te wachten.
Zo gezegd zo gedaan, we zouden ons binnenkort weer zien weliswaar in een groep maar ik zou haar de engelenwereld leren kennen en liet haar weten dat ik hoopte dat dan haar man voldoende kracht had om zich dan toch bij mij een beetje bekend te maken en eventueel dan al wat boodschappen door te geven via mij.
Dinsdag 13 december 2016 was het dan zover, het avondje praten met overledenen zou aanbod komen.
Toen alle cursisten hun foto op tafel hadden gelegd met of zonder persoonlijk voorwerp gelinkt aan die persoon kon de avond van start gaan.
Ik vroeg aan iedere deelnemer om een foto te kiezen die op de tafel lag en waar ze totaal geen achtergrond informatie van hadden.
Want op zon avond leer ik de mensen hoe ik in reading ga en mogen ze zelf eerst eens voelen en ondergaan of ze iets zouden doorkrijgen van de persoon op de foto.
Sommige slagen daar wonderwel zéér goed in, andere vinden het dan weer wat moeilijker maar daarom niet minder spannend.
Zo gebeurde het in de loop van de avond dus dat de foto van Roland de man van Monique uiteindelijk dan toch in mijn handen terecht kwam.
En daar gebeurde het, hij ging pal achter zijn vrouw staan en nam haar schouders vast.
Toen ik aan Monique vroeg of ze merkte dat haar schouders anders aanvoelde moest ze beamen dat die wel héél erg warm voelde een aangenaam gevoel zelfs.
Maar haar man Roland gaf niet op, want hij liet me weten dat hij op het moment dat hij stierf een raam had laten stuk springen bij zijn broer aan de terraskant.
Monique stond perplex en zij dat dat inderdaad op het tijdstip van overlijden gebeurd was.
Ik melde haar dat dat het teken van haar overleden echtgenoot was geweest om aan zijn familie te laten weten dat het lijden nu voor hem voorbij was.
En toen zag ik zwarte schoenen, in stilte vroeg ik aan haar man waarom hij me deze zwarte exemplaren liet zien.
Han sprak hij, dat zijn mijn makkelijke schoenen, ze staan nog thuis in de kast.
Monique mag deze niet wegdoen, ze moet ze eens uit de kast halen want aan de voorzijde zijn ze wat beschadigd en bekrast maar ze zal als ze ze vastneemt wel weten waarom ik haar deze schoenen wil laten zien.
Ook liet hij me weten dat het hem ontzettend veel energie koste om al zo kort na zijn overlijden boodschappen te geven.
Maar hij wilde zijn uiterste best doen om zijn vrouw die het zo moeilijk had toch een boodschap mee te geven.
En zo verliep de avond voor al de cursisten op zijn einde en had iedereen enkele korte boodschappen gekregen.
Maar wat was ik verbaasd toen ik de dag nadien een berichtje kreeg van Monique.
Want wat bleek?
Ze was toch even de schoenkast van Roland ingedoken om op zoek te gaan naar de schoenen die hij had beschreven.
Ze schreef het volgende:
Hallo Han, je had het gisteren over een paar zwarte schoenen van roland , die ik niet weg mocht doen want die liepen zo goed. Ik heb ze in zijn schoenen kast gevonden en er lag een wit veertje op.
Onderaan het berichtje plakte een foto van een zwarte veterschoen deze was aan de voorzijde wat bekrast maar aan de zijkant ervan plakte een piepklein wit veertje!!!
Ik denk en hoop dat ik Monique toch nog een mooi cadeau heb mogen geven voor de komende feestdagen.
Ook al zal het gemis groot zijn, Roland heeft zijn Monique, via mij duidelijk laten weten door zijn zwarte schoenen dat hij nooit veraf zal zijn.
En u overleden dierbaren, beste lezer zullen ook u niet in de steek laten.
Ze zijn er nog zo dikwijls weliswaar niet zichtbaar voor de meeste mensen onder ons, maar ze zijn er wel.
En ze willen niets liever dat dat u allemaal toch mooie warme dagen tegemoetgaat.
Ook al lijkt dat zo immens zwaar.
Als jullie een beetje kunnen genieten, genieten zij met uw mee!
Ik hoop oprecht dat uw met dit verhaal toch een beetje mag ervaren dat ze er ook voor jullie zijn.
Ik wens jullie dan ook allemaal hele warme, liefdevolle dagen met de kerst en een heel gelukkig nieuwjaar.
Met de beste wensen voor 2017.
Warme engelenknuffel van mij,
Han.
Mail die ik kreeg van Monique na goedkeuring van het verhaal:
Lieve Han
De laatste brief van Roland mocht ik pas na de uitvaart open doen. Na het lezen was ik een beetje teleurgesteld. Ik had een hele lange brief verwacht met allemaal tips om de moeilijke tijd door te komen , of een ellenlange liefdes brief. Maar nee, het was een verwijzing naar jouw.
Ongeveer twee maanden na zijn overlijden ben ik naar je toe gekomen , niet weten waaraan ik me moest verwachten, maar iets in mij dreef me naar Bree. Ik werd er heel warm ontvangen , mocht mijn tranen laten gaan en direct kreeg jij al signalen door van Roland.
Vol moed schreef ik me in voor je engelen cursus. Misschien zou ik daar wat troost en rust vinden voor dit immense verdriet.
De dinsdag avonden werden voor mij een licht punt, een verlangen om weer samen te zijn met deze prachtige groep vrouwen waar ik zoveel warmte en liefde van voelde. Ik ben begonnen met het vragen van tekens en omdat deze al heel snel volgde kreeg ik terug hoop en vertrouwen in de toekomst.
De groepsreading was prachtig. Jij heb me zoveel gegeven door het contact dat je kreeg met Roland, ook al was hij nog maar 4 maanden overleden. hij doet zoveel moeite om met jouw te praten. Hij had het onder andere over een paar zwarte schoenen, waarvan de punten wat afgesleten waren en die ik zeker niet weg mag doen, omdat ze zo lekker zaten.
Bij thuis komst ben ik de schoenen uit zijn kast gaan halen , en wat denk je er lag een wit veertje op....
Nu weet ik dat zijn laatste brief nooit zijn laatste woord zal zijn voor mij. Hij heeft me naar jouw geleid om zo met mij contact te blijven over deze grenzen van het leven heen. Onze liefde is oneindig, zo heeft hij het mij belooft en zo zal het ook zijn. Iedere dag hou ik nog meer van deze prachtige man, mijn engel
Zo noemde ik hem 10 jaar lang en zo zal hij ook bij me blijven.
dank je wel lieve Han voor al jouw gave om ons gelukkig te maken .
De envelop die Monique na de uitvaart pas mocht openen.
De brief die Roland aan Monique schreef en waarin hij verwees om contact met me op te nemen.
Roland en Monique.
Roland zijn lievelingsschoenen waar hij naar verwees en die Monique uit de kast moest halen. Daar zat het piepkleine witte veertje op!
Ik ken uw niet en u kent mij waarschijnlijk ook niet meer.
Het enige wat ik mij van jullie kan herinneren is dat jullie altijd zo verliefd hand in hand in onze café over van alles en nog wat zaten te praten.
Uw zal zich wel afvragen waarom ik deze brief aan jullie schrijf, maar daar is een hele goede reden voor.
Want zeker vanaf 2004 en misschien wel nog enkele jaren daarvoor bent uw iets kwijt gespeeld bij mijn ouders in het café.
Toen mijn ouders in mei 2004 het café verkochten wat ze meer dan 40 jaar hebben uitgebaat hadden ze uw iets beloofd.
En belofte maakt schuld ook al is dat véél later dan verwacht.
Wegens verhuis omstandigheden van mijn ouders en waarschijnlijk het te goed opbergen (wat typisch iets voor mijn mama is) is iets van jullie jaren in een schuif bij hun thuis blijven liggen.
Daar we de afgelopen maanden eens grote poets hebben gehouden bij hun op het appartement,is er iets wat jullie al jaren kwijt zijn naar boven gekomen.
Daar lag het onder in een schuif met allerlei spulletjes die niet veel gebruikt worden!
Ook mijn mama weet niet meer precies jullie namen anders hadden we al contact opgenomen.
Het is een feit dat als de Beeren familie gezellig aan de tafel zit en de verhalen over ons café zo nu en dan eens de revue passeren dat wij als kinderen bijvoorbeeld regelmatig vragen aan onze ouders:
Wat dronk die dan, die Felix?
En papa of mama dan precies nog weten wat zijn of haar favorieten drankje was.
Felix die dronk altijd ijskoude Hoegaarden met een glaasje jenever erin.
Oooh DIE FELIX antwoorden mijn broer of ik dan.
En zo kunnen wij een gezicht plakken op oude klanten.
Ook jullie waren vaste klanten voor een tijdje en mijn mama kan zich nog herinneren dat er steevast een koffietje en wat frisdrank werd genuttigd.
Maar thats it, geen namen, geen gezichten, alleen een super verliefd koppel dat alleen maar oog had voor elkaar.
Tot die bewuste dag bij ons in het cafe.
Jullie droegen allebei een ring van elkaar. En op een of andere manier is deze ring bij ons in het cafe achter gebleven.
Mama weet nog dat er iemand van jullie redelijk in paniek was en ze heeft jullie toen beloofd als hij ooit tevoorschijn komt ze ervoor zou zorgen dat jullie hem terugkregen.
En nu is het dus zover door een grote opkuis in hun appartement is er vanonder in een lade een ring gevonden. Jullie ring!!!
En ze wil hem zo graag aan jullie terug schenken. Geen idee of jullie nog steeds dat verliefde koppel zijn van zoveel jaren geleden, geen idee of jullie überhaupt nog een koppel vormen?
Maar we hopen het zo dat als dit nog steeds het geval is dat jullie na al die jaren jullie ring terug mogen dragen. Wie weet wat voor mooie herinneringen het terug naar boven brengt bij jullie.
Er is natuurlijk wel een voorwaarde verbonden aan het zoeken van de rechtmatige eigenaar.
Want wat mijn mama wel nog weet is HOE dat jullie ring verloren is gegaan!!!
En op welke plaats in ons cafe dat gebeurde.
Dus ben jij diegene die zijn of haar ring bij Café Taxi Beeren in Bree verloor destijds?
Laat mij dan via mail@hanbeeren.be weten HOE dat is gebeurd en WAAR op WELKE plaats dat hij volgens jullie is kwijtgespeeld.
Kom jij met het juiste verhaal op de proppen dan zorg ik ervoor dat jou ring terug bij jullie terecht komt.
Ik hoop het zo dat de engelen ervoor mogen zorgen dat na al die jaren hij eindelijk terug thuis mag komen, daar waar de ring hoort.
Geschenkjes komen zomaar uit de lucht gevallen, maar wel op zijn tijd!
Ik leerde Iris de Winter een hele tijd geleden kennen.
Ze kwam met 4 andere dames gezellig samen carpoolend richting Bree afgezakt om bij mij de engelencursus te komen volgen.
Ik vond haar meteen sympathiek maar vooral iemand met een gouden hart voor andere.
Dat straalde gewoon van haar af.
Haar dochter was ook uit het juiste hout gesneden en was net zo lief en zacht van karakter als Iris.
De vele weken dat ze op cursus kwam leerde ik haar beetje bij beetje iets beter kennen.
Tot dat de cursus na 5 weken afgelopen was en ik een heel tijd niets meer van haar hoorde, dan enkel zo nu en dan een kort mailtje over en weer.
Tot dat ze me vroeg of ik het zag zitten om naar het verre Lebbeke af te komen om bij haar thuis een reading te komen geven.
Er werd een datum geprikt en op een goede zondag was het dan zover.
Goed op tijd, vertrok ik voor een goede 2 uur rijden richting haar huis.
Eens daar stond ze al stralend aan de deur toen ze mijn auto de oprit zag oprijden.
De smile was er nog steeds recht vanuit het hart, blij dat ik goed was aangekomen.
De gasten die ze had uitgenodigd zaten al allemaal in een kring in haar huiskamer te wachten.
Er waren ook enkele bekende gezichten, namelijk de dames die met haar samen hadden gereden tijdens de engelencursus. Het was een warm weerzien.
Toen even daarna de reading begon en ik contact maakte met de overleden dierbaren van al haar gasten was er op het einde een boodschap voor Iris zelf.
Eerlijk gezegd was me de reading na al die lange tijd al volledig ontgaan tot dat ik die week een mail van Iris zelf kreeg.
Lees maar even mee!
De mail van Iris die toekwam op 31 Mei 2016
Lieve Han, wou je dit even laten weten.
.... op 12 oktober 2014 kwam je bij ons thuis een reading houden. Ik had enkele maanden voorheen een zwaar ongeval gehad en was nog herstellende dus kon ook nog niet goed "uit de voeten" , om het maar zo te stellen. Iedereen die hier aanwezig was is tevreden naar huis gegaan, deels in volle verwondering, deels in een gelukzalige roes. Antwoorden werden verkregen, boodschappen werden overgebracht , prachtig mooi! Ik had naar het einde toe nog een boodschap gekregen van mijn bompa, dat er een gebrek was aan het huis, meer bepaald buiten. Jij ging onmiddellijk richting terras. En idd, om onverklaarbare reden was ons terras op een bepaalde plaats volledig gebarsten, wat het zicht niet ten goede kwam.
Gezien het een huurwoning betrof doe je niet zo maar één twee drie dure kosten , dus grote stukken werden ingegoten met cement en klaar..... dachten wij ! Jij zei dat mijn bompa wou laten weten dat er in het voorjaar spontaan hulp ging komen om dit te verhelpen..... met alle respect..... ik had hier serieus mijn bedenkingen bij, want heden ten dagen mensen spontaan komen aankloppen om jouw probleem op te lossen ?? Neen, zag ik niet direct gebeuren. Het bleef echter in mijn hoofd spoken en in het voorjaar keek ik hunkerend uit naar die goeie ziel......helaas , de zomer kwam en ging, de winter eveneens en lap......geen goeie ziel , geen verandering ....... ik liet het dan ook los en dacht nog , nou bompa, daar heb je de bal even mis geslagen.
Tot april 2016, dit voorjaar dus !! De toekomstige schoonpapa van onze zoon komt hier langs en ziet het terras , heel spontaan zegt hij, ik kom dit voor jullie oplossen . Ik sloeg totaal geen acht meer op wat jij me in oktober gezegd had , tot 's nachts! Ik werd wakker en toen viel het me te binnen wat je juist gezegd had, je had immers gezegd voorjaar , maar niet het jaar .
En gezien onze gevleugelde vrienden geen besef hebben van tijd hadden ze ook geen vermoeden dat ik in het verkeerde voorjaar aan het wachten was geweest.
Voorbije zaterdag is dan het terras aangelegd, we hebben stenen kunnen recupereren daar waar er geen meer voorradig waren in de winkel ( logisch na bijna 30 jaar ! ), we moesten geen cement voorzien, bracht schoonpapa mee, materialen eveneens en welnu...... sinds zaterdagavond hebben wij een prachtig mooi egaal terras terug , een dikke knuffel en welgemeende dank-je-wel naar papa Paul en een liefdevolle handkus naar mijn lieve Engelen, heb geleerd om nooit op te geven , wat ze zeggen zal ook daadwerkelijk gebeuren , alleen niet altijd op de manier die wij verwachten en moeilijk als er geen tijdspanne vermeld werd, maar komen en helpen doen ze , op hun eigenste manier.
Ik vond het wel fijn dat ze een jaartje gewacht hebben, zodoende had ik de mogelijkheid om te herstellen en nu actief mee te helpen.
Ik wou je deze bevestiging toch even laten weten lieve Han. Heel veel groetjes vanwege ons allemaal hier , dikke knuffel ! xxx
Ik stuurde haar deze mail terug:
Lieve Iris, wat leuk om dit te lezen en inderdaad ze laten jou niet in de steek.
Mag ik jou verhaal gebruiken voor het blogverhaal?
Uiteraard als je wil dat de namen veranderd worden dan hou ik daar rekening mee. (Niet iedereen wil er met zijn echte naam in)
Ik ben blij dat het nu goed gaat met je. Dikke x van mij Han.
Deze mail kreeg ik terug:
Lieve Han, tuurlijk mag je dat gebruiken, is ook een beetje jouw verhaal he want zonder jou als boodschapper had ik het nooit geweten.
Ben nog zo dankbaar dat de Engelen het zo mooi gebracht hebben.
En ze laten de laatste tijd hun aanwezigheid goed merken.
Ik schaam me niet dat ik in Engelen geloof dus hoef ook geen andere namen.
k hoop dat mijn ervaring andere mensen hoop en moed mag geven om te blijven vertrouwen en niet op te geven als jouw boodschappen niet onmiddellijk realiteit worden, het gebeurt immers op het juiste ogenblik met de juiste mensen op je pad gebracht.
Ook heb ik het de toekomstige schoonpapa van onze zoon verteld en diene mens is ook danig onder de indruk dat hij zo plots in een blog verhaal komt, maar hij is overtuigd dat Engelen wel degelijk bestaan, want toeval bestaat nu eenmaal niet he Han.
Ik kan je nooit genoeg bedanken om ons geleerd te hebben om deze prachtige wezens in ons leven toe te laten. Ps verwacht je aan nog veel extra zieltjes want ik kan mijn enthousiasme voor jou niet onder stoelen of banken steken en dat werkt blijkbaar aanstekelijk.
Dikke zonneknuffel xxx
Iris.
Zo zie je maar, lieve engelenvrienden onze engelen zijn er elke dag, spontaan om ons te helpen.
Al moet je soms wel wat geduld oefenen zoals in het geval van Iris de Winter.
Tot binnenkort voor weer een nieuw engelenverhaal.
Warme groet,
Han Beeren.
Iris De Winter
De breuk die ik tijdens de reading zag verschijnen.
Cement werd als tijdelijke oplossing gegoten.
Spontane hulp werd aangeboden en tegels gerecupereerd, door een aardse engel Paul genaamd.
Papa Umans geeft duidelijke antwoorden aan zijn dochter Veronique !
Lieve engelenvrienden allemaal,
Graag wil ik met jullie wel een heel leuk verhaal delen.
Ik leerde Veronique kennen doordat ze de engelencursus bij mij kwam volgen.
Met sommige mensen heb je direct een klik en met Vero was dit voor mij zeker het geval.
Het hart op de juiste plaats maar met zo een heerlijke humor die ik absoluut wel kon smaken.
Elke les die ze kwam volgen nam ze serieus, maar wat ik zo leuk aan haar vond was dat ze dat relativeerde met de humor die haar zo eigen was.
Dikwijls lag ik dan ook krom na de les als ze weer eens gevat met humor antwoordde op een van mijn vragen.
Iedereen mocht haar graag de lessen liepen op zijn einde en ook Vero was een korte tijd uit mijn gezichtsveld verdwenen.
Totdat ik haar weer tegenkwam op een groepsreading bij Olga thuis.
Ik had geen idee dat ze die avond aanwezig zou zijn en was dan ook verbaasd toen ze haar leuke kop door de deur naar binnen stak.
Spontaan gaven we elkaar een dikke knuffel en ik vroeg haar hoe ze in hemelsnaam die avond bij Olga terecht was gekomen.
Blijkbaar had de gastvrouw enkele afzeggingen gehad en waren er twee plaatsen vrijgekomen op de groepsreading.
Daar ze dit op Facebook had gepost had Vero daar onmiddellijk op gereageerd en besloten om er die avond bij te zijn.
Ik vond het leuk dat ze er was en ging die avond aan de slag met ongeveer een tiental fotos van overleden dierbaren die bij Olga op de tafel waren gelegd.
Ook Vero had een foto meegenomen van haar overleden vader en terwijl de avond vorderde en ik na een tijdje de foto van haar vader vastnam gaf de man mij wel een heel bijzondere boodschap.
Veronique heeft al jaren een krantenwinkel en nu had ze besloten om deze van de hand te doen.
Ik vroeg haar of het klopte dat ze wou stoppen met haar kranten & lotto winkel?
En Veronique gaf aan dat ze daar inderdaad serieus over aan het denken was.
Awel gaf ik haar door je papa zegt dat hij je zal helpen met het van de hand te doen.
Het zou niet meer voor 2015 zijn maar voor 2016 mocht ze wel een koper verwachten die haar zaak zou overnemen.
Han zei ze ik laat het je weten en als het klopt wat jij me nu doorgeeft trakteer ik jou op een etentje.
Daar hou ik je aan liet ik haar weten en vroeg haar om me op de hoogte te houden als ze meer inzicht had over de verkoop van haar winkel.
Zo gezegd, zo gedaan, enkele weken gingen weer voorbij en het jaar 2015 liep zo stilletjes op zijn einde.
Veronique deed haar verhaal aan een goede kennis en heel goede vriend van haar (de Schuur genaamd )
Ze vertelde hun wat ik had doorgekregen van haar vader en ook zij waren geïnteresseerd om de engelencursus bij mij te komen volgen.
Veronique sleepte hun tweetjes dan maar mee naar mijn engelenlessen en kwam zelf met hun deel 1 van de cursus opnieuw meedoen.
Tijdens deze lessen zou haar vader opnieuw van zich laten horen.
Want plots was daar opnieuw informatie over de verkoop van haar winkel.
Haar vader kwam toch wel héél straf uit de hoek,sterker nog hij liet me zelfs de persoon zien wie haar zaak zou gaan kopen.En gaf me duidelijk de volgende boodschap door die ik aan zijn dochter mocht geven.
Hij sprak de volgende woorden naar mij toe:
Er zal een koppel komen en een bod doen maar deze mensen gaan uiteindelijk afhaken.
Iedereen die over de vloer gaat komen mag ze links laten liggen behalve als er een dame komt aankloppen die laten we zeggen nogal een stoerder uiterlijk heeft.
Het is een vrouw met opgeschoren haren en als je haar ziet zal je het doorhebben. Zij zal diegene zijn die de zaak van mijn dochter uiteindelijk zal overnemen.
Ze is laten we zeggen zei haar vader toch wel wat van het mannelijke type.
Een iets ruigere dame, dat wordt ze.
Ook heeft ze een relatie en 3 kinderen en als ze plots over de vloer komt met de vraag om de zaak te kopen zal mijn dochter Veronique wel weten en wel merken wat ik ermee bedoel.
Begin 2016 gaat zich zo iemand bij mijn dochter aanbieden en dit wordt de nieuwe uitbater van de krantenwinkel.
Veronique luisterde aandachtig en sloeg al deze informatie zorgvuldig op.
Haar gevatte antwoord was: Han; als dat klopt, menneke dan zijde wel héél straf bezig.
Ik niet uw vader liet ik haar al lachend weten.
Zo gezegd zo gedaan, weer enkele weken gingen voorbij en toen Veronique samen met de goede kennis en vriend (de Schuur) de voorlaatste les kwamen volgen kwam ze met een smile The Angel Academy binnen.
Hanneke ga nu maar eens even zitten zei ze heel serieus totaal niet wat ik van haar verwachte. Want wie Veronique kent weet dat ze met een lach door het leven gaat en er soms de reinste onzin kan uitgooien. Maar nu was het haar wel duidelijk héél erg menens.
Er is gisteren een mevrouw in mijn winkel geweest, Han je raadt het nooit, een stoerdere vrouw met opgeschoren haar!
Ik kende haar van haar nog pluim en ze vroeg doodleuk of mijn zaak nog te koop stond.
Daar ik nog met een koppel bezig was die met de bank nog aan het onderhandelen waren heb ik in eerste instantie de boot afgehouden.
Mijne euro viel ook niet direct, totdat deze mevrouw me duidelijk liet verstaan dat ze het gehoord had van haar bazin.
Notabene het koppel waar ik mee aan het onderhandelen was!!!
Dat veranderde voor Vero de kijk op deze zaak, ze belde de mevrouw van het koppel op, en zij bevestigde inderdaad dat ze haar (de stoerdere dame) erop attent had gemaakt dat de zaak van Veronique te koop stond. Daarop had deze dame de koe bij de horens gevat en was naar Veronique gereden, met de vraag of ze nog kans maakte om een bod te doen.
De vriend van Vero (de Schuur) luisterde aandachtig mee naar Vero haar verhaal.
Hanneke liet hij me weten toen Vero uitgepraat was, als dat waar is wat jij hier hebt voorspeld en dit komt uit krijgt gij van mij een standbeeld.
Ik moest lachen en vroeg hem of dat dan op de Grote Hei bij hem in de buurt kwam staan of dat hij dat hier in Bree kwam plaatsen.
We zullen wel zien antwoordde hij.
Toen we tijdens deze lessen aan de pauze waren sprak de vader van Vero weer enkele boodschappen in mijn oor. Tijdens de koffie kreeg ik dan ook de volgende boodschap door:
Het zal even spannend worden wat de koper betreft, maar deze dame gaat ervoor en zij zal uiteindelijk de nieuwe eigenaar worden van de krantenwinkel.
Als het héél erg spannend wordt of het wel doorgaat wil ik dat Veronique positief blijft want de koop gaat sowieso door liet hij me duidelijk weten.
Ook deze boodschap gaf ik weer door aan Veronique.
Weer gingen enkele weken voorbij tot dat ik een mailtje kreeg van Veronique dat ze inderdaad in de spannende fase zat, zoals haar vader had voorspeld.
De bank moest een beslissing gaan nemen en het leek erop dat er wat moeite was met bepaalde documenten.
Deze moesten asap aangevraagd worden maar voordat daar een uitslag van zou zijn zou maanden kunnen duren.
Ik schreef Vero terug dat ze niet moest paniekeren, dat haar vader duidelijk had doorgegeven dat de koop uiteindelijk zou doorgaan voor het eerste kwartaal van 2016 en dat ik het goed gehoord had en bleef geloven in een goede uitkomst.
Enkele weken daarna namelijk op 6 maart 2016 kwam Vero de winkel binnen gelopen en had ze wel héél goed nieuws.
Haar zaak was verkocht !!!
De bank, de dame met het opgeschoren kapsel en de documenten waren allemaal in orde gekomen.En dit binnen de termijn van het eerste kwartaal van 2016.
En Veronique draait nu dus op 16 april 2016 haar laatste dag in haar zaak!
Lieve Vero het is je zo gegund, ik wens je alle succes met alle dromen die je nog gaat aanpakken en de nieuwe wegen die op je pad gaan komen, dat etentje dat regelen we nog zéér binnenkort.
En beste Schuur: Ik verwacht mijn standbeeld dan ook ergens in 2016 het hoeft heus niet op een sokkel te staan maar belooft is belooft hé ;-)
Zo zie je maar hoe dat alles uiteindelijk toch op zijn plaats kan vallen en onze overleden dierbaren dikwijls de juiste oplossingen voor ons hebben.
We hoeven alleen maar te luisteren en erin te blijven geloven wat ze ons doorgeven.
Ik wens jullie allemaal een heel mooi voorjaar van 2016 en tot binnenkort voor weer een nieuw engelenverhaal.
Warme knuffel
Han Beeren.
Veronique, het was haar vader die haar op voorhand duidelijke boodschappen gaf in verband met de verkoop van haar krantenwinkel.
De Schuur, een goede vriend van Veronique, die me een standbeeld beloofde ;-)
Het hele engelenteam dat zich geheel spontaan en vol enthousiasme had ingezet voor de
vorige editie van het engelenweekend kwam bij elkaar.
In eerste instantie is dat een heel gezellige boel en altijd leuk om iedereen die avond terug te zien.
Bij deze wil ik dan ook het hele team bedanken vanuit de grond van mijn hart.
Want elk jaar een heel weekend opofferen om de kinderen van Wiebe een leuke vakantie te bezorgen is jullie goed engelenhart laten spreken.
Op zon bijeenkomst bespreken we wie wat kan betekenen in welke workshop voor onze volgende editie.
Ook dit jaar mochten we weer nieuwe teamgenoten verwelkomen, zodat we voor het engelenweekend van 2016 weer nieuwe workshops kunnen aanbieden.
Maar de moment supreme is toch als de dames van Wiebe arriveren.
Deze dames gaan elk jaar met kansarme kinderen van gezinnen uit de regio van groot Bree onder het Allerheiligen verlof met hun op vakantie.
Gerda de voorzitster van Wiebe was er samen met Karen, Karo-Lien en Rozette.
Ik vroeg hun of ze een idee hadden wat we konden schenken.
De afgelopen jaren ging ons bedrag van 3065 tot 7250.
Gerda zei tegen me dat ze blij zijn met alles en dat ze hoopte dat we in de buurt kwamen van het bedrag van vorig jaar. nl 7250
Meer zou te gek zijn maar daar geloofde ze niet echt in.
Met een big smile tot achter mijn oren keek ik haar aan en zei.
We zullen zien!!!
Carol nam de cheque in handen en langzaam werd het bedrag onthult.
Lieve engelenvrienden allemaal.
Door jullie aanwezigheid op het weekend mag ik jullie dan ook laten weten dat we in totaal 8000 hebben kunnen schenken.
Bedankt allemaal om jullie aanwezigheid.
Het volgende engelenweekend zal plaats hebben op 24-25 september 2016.
We gaan er weer een mooi spiritueel engelenmagisch weekend van maken.
Allemaal samen voor onze kansarme kinderen, zodat zij een heerlijke onbezorgde week kunnen tegemoetgaan. Waar ze even de zorgen van thuis kunnen vergeten en geheel zorgeloos kunnen spelen en ravotten.
Hopelijk mogen we jullie weer verwelkomen in 2016.
Tot dan.
Han, Carol en heel het volledige engelenteam kijken uit naar jullie komst.
Bedankt !!!
De dames Van Vzw Wiebe worden verrast.
De voorzitster van "Vzw Wiebe" Gerda kan niet geloven dat we boven het bedrag van vorig jaar zitten.
De dames nemen de cheque in ontvangst.
Ons engelenteam in bespreking voor het engelenweekend 2016.
Ik kreeg een mailtje met foto in mijn mailbox van Simonne.
Nadat ze in maart 2015 mijn 2 de boek Engelen in mijn zolderkamer las schreef ze zich in om bij mij thuis een engelencursus te komen volgen.
In mei van dat jaar was het zo ver en kon ze mee instappen in een groep van mensen die allemaal iets wilde bijleren over wat onze engelen voor ons kunnen betekenen.
Helemaal van de kanten van Brussel kwam ze trouw 5 weken achter elkaar cursus volgen.
Haar man bracht haar al die weken met heel veel liefde en las in zijn auto een spannend boek terwijl Simonne zich bij mij boven op zolder verdiepte in de wereld van de engelen.
De weken vlogen voor Simonne om maar ze was gebeten door de liefde die de engelen haar toonde en ze was zeer beslist om zeker nog eens regelmatig naar het Limburgse Bree af te zakken.
De zomer van 2015 ging voorbij en toen het weekend van 5-6 september aanbrak en we met heel veel trots The Angel Academy opende zakte Simonne opnieuw af naar Bree om eens een kijkje te komen nemen naar onze nieuwe zaak.
Wat een gezellige drukte die dagen maar Simonne liet zich niet uit haar lood slaan en nam rustig de tijd tussen alle drukte door om eens te snuisteren tussen onze collectie engelenbeelden.
En zo vond ze een wondermooie zittende engel die wat haar betrof een plaatsje verdiende en moest krijgen bij haar thuis.
Enkele weken gaan voorbij en plots staat Simonne terug in de winkel van The Angel Academy
Nu ken ik wel meer Simonnes en had ik niet verwacht dat zij de Simonne was die op het lijstje stond van Lucia die die avond cursus kwam geven in de Academy.
Leuk dat ze weer de moeite had genomen om de hele rit naar Bree te maken om deze cursus inzicht & engelenkaarten te komen volgen.
Ik gaf haar een dikke knuffel en vroeg of haar man weer in de auto zat.
Ja, zei ze met een dik boek vindt hij dat geen enkel probleem om mij tot hier te rijden.
Maar Simonne trok me aan de arm en zei:
Han ik heb een ongelooflijk mooi verhaal dat als je tijd hebt ik jou wel even wil vertellen.
Voor een mooi engelenverhaal maak ik altijd graag tijd.
En Simonne stak van wal.
Weet je nog Han dat ik bij jullie opening een groot engelenbeeld heb gekocht dat je zo een beetje op de rand van een tablet of vensterbank kan plaatsen.
Nu hebben we wel een redelijk uitgebreide collectie beelden dus ik kon me het niet onmiddellijk voor de geest halen.
Simonne begon het beeld te beschrijven en na een tijdje viel mijn eurotje en wist ik over welk beeld Simonne het had.
Awel vervolgde ze haar verhaal:
Han het beeld heeft een heel mooi plekje gekregen op de rand van mijn schouw.
Elke avond voor ik ga slapen bedankt ik de engelen voor alle moois dat ik in mijn leven mag ontvangen.
En weet je wat er gebeurde toen het beeld nog geen week bij mij thuis op de schouw stond?
Een weekje nadien toen mijn man op zondagmorgen langs het beeld liep zag hij een wondermooie witte veer liggen in de schoot van de engel.
Dat gaf ons beide zo een warm gevoel.
Het beeld in huis op onze schouw en toch in de schoot een pluim vinden is een schitterend cadeau voor ons.
Veertien dagen later gebeurd het weer en vinden we een tweede veer in de schoot van de engel.
Ik luister aandachtig naar het verhaal van Simonne en bedank in stilte de engelen om dit zo aan haar kenbaar te maken.
Wanneer Lucias cursus bijna van start gaat vraag ik haar snel of ze het ziet zitten om haar verhaal op mijn blog te posten.
Simonne vindt dit geen enkel probleem en ik vraag haar om haar verhaal kort naar me door te mailen inclusief met de foto van de engel en de veer.
9 Oktober komt het mailtje van Simonne binnen en terwijl ik haar verhaal even overloop om het in verhaalvorm te schrijven voor dit blog staat onder aan haar mail het volgende:
Han je gaat het niet geloven maar toen ik juist aan het beeld passeerde en ik me even de tijd nam om jou deze mail te versturen lag er een derde veer in de schoot van de engel.
Ik kreeg bij het lezen van deze mail een smile op mijn gezicht.
De eerste veer heeft haar man gevonden.
Volgens mij is dat een cadeautje van de engelen speciaal voor hem omdat hij zijn vrouw elke keer als ze hier cursus wil komen volgen 250 km op en af naar Bree rijdt. Ze danken hem dat hij zijn vrouw de kans geeft om zich te verdiepen in de mooie wereld van de engelen.
De tweede en derde veer vond Simonne, als cadeautje dat ze haar engelen elke dag dankt en zo goed op weg is om samen met hun de engelen nog beter te willen leren kennen.
Simonne bedankt voor je mail en keep up the angel studies want dan ga je volgens mij nog héél véél veren in de schoot van je mooie engel mogen vinden!!!
Tot een volgend engelenverhaal
warme groet,
Han
De eerste veer die Simonne haar man zag in de schoot van het engelenbeeld.
Heidi hakt knopen door en de laatste loodjes wegen zwaar in "The Angel Academy"
Beste engelenvrienden allemaal,
De afgelopen maanden hebben we hard gewerkt aan ons nieuw project The Angel Academy Heel dikwijls dacht ik, dat ik van professionele aangever van boormachines, schroevendraaiers tot sanitair helpster was gepromoveerd.
Het is de afgelopen maanden héél erg duidelijk geworden dat mijn lieve echtgenoot Per niet iemand is die het werken in de bouw zou uithouden.Dit is echt niet voor hem weggelegd.
Het nodige gevloek heeft hier ten huize Brulez-Beeren de revue gepasseerd.
Maar het is gelukt, WE ARE READY !!!!
Alle ruimtes zijn tip-top in orde, klaar om jullie allemaal te ontvangen met open engelenvleugels ;-)
Dus héél erg graag willen wij jullie allemaal verwelkomen op 5 of 6 september 2015 van 10 tot 17 uur.
Buiten dat mijn nieuwe boek dan zal verschijnen hebben we ons uiterste best gedaan om héél erg speciale engelenbeelden, knuffels, dozen, kaarsjes, servetten, juwelen, enz aan te kopen.
In ieder geval als je in de toekomst een mooie engel nodig hebt voor jezelf of om cadeau te doen ben je in The Angel Academy op het juiste adres.
Daarbuiten ben ik gewoon bezig gebleven met de dagelijkse afspraken ivm de readings.
Een mooi verhaal wil ik jullie voor dat ik in zomervakantie ga niet onthouden.
Heidi kwam cursus volgen en had het met bepaalde aspecten in haar leven zeker niet gemakkelijk gehad.
Een groot verlies en enkele persoonlijke issues bleven haar al enkele jaren achtervolgen.
ik stelde haar voor om alles eens op papier te schrijven zoals kernwoorden volledige zinnen het maakte niet uit.
Ze wou er duidelijk komaf mee maken en we spraken af om op vrijdagmorgen samen met mijn lieve gids oma Beeren via de zonnevlecht die knopen door te hakken die haar al zovele jaren op haar maag en in haar rugzakje staken.
Het was best emotioneel voor haar maar wat was ze dapper en wat liet ze los in deze sessie.
Op het einde gingen we samen mijn woonkamer in en stopte de papieren die ze had volgeschreven in onze open haard.
Samen vroegen we aan de engelen of ze de hele papierbundel wouden meenemen naar de kosmos omdat ze Heidi niet meer van dienst waren en ze deze héél graag wou overboord gooien.
Heidi stak al haar volgeschreven vellen papier zelf aan, en slaakte een zucht dat ze hoopte dat alles nu eindelijk een plaats kon krijgen in haar leven.
Terwijl we samen keken naar de brandende papieren en ik haar een dikke knuffel gaf merkte ik iets heel erg leuks op.
De papieren terwijl ze branden vormde uit zichzelf een engel en toen de assen helemaal gedoofd waren kon je duidelijk de vorm onderscheiden, vleugels en alles a volonté aanwezig.
Heidi heeft ze getrokken met haar toestel al brandend en ik deed hetzelfde als de vlammen gedoofd waren.
De week erna zag ik Heidi terug en dat weekend had ze volledig genoten van een festival zonder zorgen.
Thanks lieve engelen om haar rugzakje wat lichter te maken en Heidi super knap dat wat je deed, met een duidelijke boodschap, dit wil ik niet meer in mijn leven want ik wil stappen zetten.
Awel die dag zette je er voor mij 10 in ene keer. Proficiat!!!
Dikke kus Han.
Allemaal wens ik jullie een fijne zomervakantie en hopelijk tot in september bij de opening van de academy !!!!
Al een kleine primeur en inkijk in "The Angel Academy"
Na 20 jaar samen Beerendruk onze digitale drukkerij te hebben gehad is het nu tijd voor een andere uitdaging.
We hebben onze zaak verkocht aan een jong enthousiast koppel dat er voor de volle honderd procent voor wil gaan en onze drukkerij wil verder zetten.
Op 3 weken tijd was het verkocht het moest van boven uit gestuurd zijn, denk ik dan maar.
Ongelooflijk hoe dat het gegaan is.
Ik heb altijd gezegd dat mijn persoonlijke drukke agenda op termijn niet meer te combineren was met de drukkerij.
Ook heb ik altijd de hoop naar de engelen uitgesproken dat als er iemand zou komen die voor de zaak zou geven wat ze waard was ik héél graag voor de volle honderd procent alleen nog maar readings wil gaan geven en mijn engelencursussen verder wil uitbouwen.
Verschillende mensen die ook in het spirituele wereldje zitten hadden er al eens de toekomstkaarten opgelegd en allemaal kwamen ze tot dezelfde conclusie.
Han, Per zeiden ze dan, dat is al verkocht hoor, het ligt al voor mij uit de legging als ik naar de kaarten kijk.
Op dat moment was er nog geen potentiële klant geweest dus was het voor ons dus ook nog niet verkocht.
Wacht maar zeiden ze dan en dat deden we dan ook.
Hoopvol en kijkend naar wat de toekomst ons zou brengen gingen we gewoon verder met de zaak, onze drukkerij.
In november komt Heidi op reading, ze komt al verschillende jaren achter elkaar om contact te maken met haar overleden vader.
Al die jaren kwam ze alleen op bezoek, maar die morgen toen we een afspraak hadden had ze een oudere mevrouw bij.
Voor mij geen enkel probleem en samen trokken we naar mijn engelenkamer op zolder.
Toen deze oudere dame even later 2 fotos tevoorschijn haalde kreeg ik door dat het haar overleden broers waren, beide hadden ze darmkanker gehad. Maar alhoewel er eentje was overleden aan deze ziekte was de andere toch nog plots gegaan door een hartaanval.
Mijn lieve Oma Anna die me altijd super helpt als gids tijdens mijn readings maakte me erop attent dat deze mevrouw niet voor niets mee was gekomen met Heidi.
Toen ik haar vertelde wat mijn oma mij net had doorgegeven liet Heidi me inderdaad weten dat deze mevrouw heel goed kon pendelen.
Mijn nieuwsgierigheid was direct gewekt.
Ik vroeg haar of ze mij een plezier kon doen na de reading en vertelde haar met welke plannen dat ik en mijn echtgenoot Per rondliepen.
Ze zag het zeker zitten om er eens op te pendelen en vroeg ook na de reading of ze mijn ketting mocht gebruiken die ik op dat moment droeg.
In volle concentratie keek ik haar vol verwachting aan en wachte op de boodschappen die ze me kon geven.
Ze had helemaal geen pendelkaart nodig met de letters van het alfabet op.
Mijn ketting zwierde alle mogelijke richtingen uit en met stuk en brok kwamen de letters die de pendel maakte uit haar mond.
Ik vond het echt knap hoe ze het deed want ze was al vele jaren een getraind pendellaarster.
Ja sprak de pendel:
De zaak, drukkerij wordt verkocht, men gaat versteld staan wie dat het koopt.dat mag nu nog niet geweten zijn, maar aan deze mogelijke kopers/personen had uw nooit gedacht!!!
Binnen 10 maanden bent uw bezig aan u nieuwe job.
Ik was verheugd met de boodschap die ik kreeg en liet deze lieve mevrouw weten dat ik héél benieuwd was of het zo zou gaan verlopen hoe mijn ketting die diende als pendel had aangegeven.
Toen ik even later afscheid nam van Heidi en de oudere dame liep ik mijn buro op waar Per aan zijn computer aan het werk was.
Hij vroeg hoe de reading had gegaan en ik gaf hem de boodschappen door die de pendel had verwoord.
Ben eens benieuwd wat ervan klopt, was het enige wat hij me toen zei.
Diezelfde week vroegen we samen aan de engelen een teken als de zaak echt zou verkocht worden.
Ik liet Per het teken kiezen en hij zei verkoop heeft met geld te maken dus wil ik allemaal briefjes van 500 zien als het verkocht geraakt.
De dag erna stak in onze brievenbus de reclamefolders van die week en was er een klein A5 flyertje van en zaak Sofa & Seats. Op deze folder stonden in het paars allemaal briefjes van 500 gedrukt.
Mijn hart maakte een sprongetje en we besloten om deze folder op onze frigo te bevestigen met magneten om zo gefocust te blijven op het teken dat we hadden gekregen.
Ook kwam het teken van de briefjes van 500 diezelfde week,ook nog eens tevoorschijn in een televisie programma van Geubels & De Belgen.
Maanden gingen voorbij en in Januari boekte we een weekje Spanje met ons twee.
We waren echt toe aan wat tijd als koppel.
We huurde een auto en hadden besloten om verschillende locaties te gaan bezoeken.
Uiteraard kwam op regelmatige tijdstippen de zaak en de engelen ter sprake.
Terwijl we in de auto zaten liet ik Per weten dat we stom waren geweest.
We hadden wel ons teken gehad dat we inderdaad een koper zouden vinden, maar we hadden nog geen teken gevraagd of dat voor hetzelfde jaar zou zijn.
Want een teken krijgen is absoluut leuk, maar de mogelijkheid zat er natuurlijk ook in dat we nog 5 jaar zouden moeten wachten.
Dus terwijl we reden naar een restaurantje waar we die avond zouden gaan eten vroeg ik in de auto hardop aan de engelen als we zouden verkopen voor eind 2015 dat we dan een paarse olifant mochten zien.
Binnen 10 minuten parkeerde we onze gehuurde wagen aan een complex waar aan de onderzijde allemaal winkeltjes waren en met op de eerste verdieping allemaal leuke restaurantjes.
Slechts één winkeltje was nog open, iets trok me naar de etalage. we hadden immers nog tijd genoeg om aan tafel te gaan.
In de etalage hing een groot lint met allemaal gekleurde olifanten aan. En ja hoor !!!
Twee paarse olifanten kwamen voor in de sliert van gele, rode, rosé en groene olifanten.
Verheugd riep ik Per om even polshoogte te komen nemen.
Zijn typische leuke droge humor sprak boekdelen want het enige wat hij daarop zei was: Als we ons teken zo snel krijgen binnen de 10 minuten na onze vraag dan gaat het ook héél snel verkocht zijn!
Eerst zien en dan geloven dacht ik bij mezelf en besloot om de kat uit de boom te kijken en af te wachten.
Aan tafel hadden we een gezellige avond en toch kon ik mijn gedachte niet volledig uitschakelen op het teken van de paarse olifant.
Op 24 februari ben ik jarig en de kinderen hadden ervoor gezorgd dat onze familie en vrienden uitgenodigd waren om thuis een kaasschotel te komen eten en een wijntje te drinken.
Deze zou doorgaan op zaterdag 21 februari, 3 dagen voor mijn eigen verjaardag.
Om 16 uur sloten we de winkel van de drukkerij en om 16.30 uur ging mijn gsm.
Kevin al jaren een zéér goede klant van bij ons op de zaak was aan de lijn en vroeg of ik de winkel nog open had.
Nee zei ik die is al gesloten waarom?
Verdikke, hoorde ik aan de andere kant van de lijn, Han ik heb het water in mijn werkschoenen staan en ik zou dringend nieuwe moeten hebben.
Waar zit je ergens vroeg ik want als je wil kom dan nog maar even doorgereden tot bij ons, dan kom je maar langs de poort binnen en dan help ik je nog wel even.
Heel fijn zei hij ik ben er binnen 10 minuten.
Mijn gasten werden pas rond 18 uur verwacht mijn lieve dochter Nette en haar vriend Kyenne hadden alles al in gereedheid gebracht dus hoefde ik alleen maar mijn voeten onder tafel mee aan te schuiven. Heerlijk toch jarig zijn !!!
Kevin was er inderdaad binnen de 10 minuten en zoals hij altijd deed liep hij naar de rek met de werkschoenen.
Al meer dan 10 jaar heeft hij steeds altijd dezelfde paar schoenen, maar nu vroeg hij me of ik even tijd had want hij wou toch eens een ander model uitproberen.
Toen ik hem liet weten dat hij zoveel mocht passen als hij wou en ik toch nergens nog naartoe moest die avond paste hij een ander paar schoenen.
Mijn Oma Anna trok mijn aandacht en zei gooi een balletje op Han over de mogelijke verkoop van jullie zaak.
Aan hem?? vroeg ik haar in gedachte. En ik zag haar glimlachend knikken.
Dus hem ik mijn stoute schoenen aangetrokken en Keven verteld met welke ideeén we rondliepen.
Meen je dat zei hij en ik knikte bevestigend van ja.
Dat moet ik tegen Goele mijn vriendin vertellen zei hij.
Mag ik je morgen eventueel eens daarover terug bellen?
Die zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn metekindje Linde gepland.
Ze is precies 40 jaar na mij op dezelfde dag als ik geboren.
Ik liet Kevin weten dat ik op een feestje zou zijn, maar dat hij me altijd mocht bellen.
Zondag zit ik aan de tafel van mijn broer lekker aan de limocello en versnaperingen als plots om 14.30 uur mijn gsm gaat.
Kevin aan de lijn met de vraag of hij morgen eens met Goele mocht komen kijken naar de drukkerij.
We spraken af om die maandagavond om 19 uur bij ons thuis bijeen te komen.
Wat bleek? Goele was Fotografe en Graficus van opleiding.
Dat wist ik helemaal niet,en we liepen een rondje door onze zaak.
Samen aan tafel boven ging het gesprek verder.
En van het een kwam het ander binnen de drie weken hadden we onze zaak verkocht aan deze leuke mensen.
De rest is bekent zij zijn de nieuwe eigenaars van Beerendruk de zaak die wij 20 jaar met hard en ziel hebben uitgebaat.
Toen alles was beklonken en Per en ik ervan versteld stonden dat het ongelooflijk snel was verkocht viel me iets te binnen.
Weet je nog Per zei ik, die oudere dame die met Heidi toen op reading was en met mijn ketting heeft gependeld?
Die had toch verteld dat we zouden versteld staan aan wie dat we Beerendruk zou verkopen? Weet je dat nog?
Ja dat herinner ik mij nog, hoezo vroeg hij?
Wel lieve lezer, Kevin is zelfstandig dakwerker van beroep en geloof het of niet hij heeft 2 jaar geleden mijn engelenkamer op zolder gemaakt.
Daarboven op had de oudere dame ook verteld toen ze in november bij me was, dat we binnen 10 maanden aan onze nieuwe uitdaging zouden beginnen.
Ik had toen al geteld en van november 10 maanden verder kom je uit op september.
En wat wil het toeval ???
We gaan inderdaad op 4 september open met onze nieuwe zaak.
Weer een voorspelling die volledig bleek te kloppen.
En daar kom ik bij het punt dat ik jullie een tipje van de sluier wil lichten over wat we uiteindelijk gaan doen.
Want de laatste weken hebben de wildste geruchten de ronde gedaan.
Van openen van 2 cafés in Bree tot faillissement en deurwaarder aan de deur, tot verhuizen en immigreren naar Spanje kan ik jullie toch op het hart drukken dat we geen van alle dat gaan doen of zijn.
Vanaf 4 september openen Per en mezelf:
The Angel Academy By Han Beeren.
De verbouwingen zijn hier op dit moment terwijl ik dit schrijf in volle gang.
De stof van de gyproc ligt nu letterlijk onder mijn bureaustoel, maar ik heb het er héél graag voorover.
Want de bedoeling is dat we van onze winkel en oude bureau: ruimtes/aparte lokalen gaan maken waar mensen workshops en opleidingen kunnen komen volgen die spiritueel getint zijn.
Uiteraard ga ik die cursussen niet allemaal zelf geven maar staat er vanaf september een héél enthousiast team voor uw klaar om deze aan u te leren.
Binnen enkele weken kan uw het aanbod van de cursusmogelijkheden bekijken op mijn website:
Ook in september 2014 had er weer een engelenweekend plaats voor het goede doel.
Ook dit jaar mochten Carol Gerits en mezelf weer rekenen op een schitterend team die geheel vrijwillig een zaterdag en een zondag wilden opofferen voor de kinderen van Wiebe.
En ook waren de dames van Wiebe er weer zelf bij om ons te voorzien van heerlijke maaltijden.
Ons 2- daags spiritueel weekend was dan ook nu weer een groot succes.
Heerlijke dagen bij elkaar met rond de 180 gasten die mochten proeven van allerlei spirituele workshops.
Gasten tevreden, wij tevreden !!!
Er komt bij het organiseren van zo een weekend héél wat planning en voorbereiding kijken, maar met de nodige hulp van Carol en Lize is het zo de moeite om er diverse vrije dagen in te steken.
Kansarme kinderen een vakantie bezorgen die hun ouders niet voor hun kunnen verwezenlijken.
Daar doen we het voor, daar zetten méér dan 50 vrijwilligers geheel belangeloos een volledige zaterdag en zondag hun schouders onder.
En dan is het zover, vrijdag 6 maart komt een groot deel van het Angel-team bij elkaar om te brainstormen over de editie van 2015 die nu al volgeboekt is.
Altijd een hele warme en gezellige bijeenkomst.
Maar het leukste van de avond is dan ook, dat we het bedrag bekent maken wat het weekend van 2014 heeft opgebracht voor Vzw Wiebe.
De dames van Wiebe komen die avond dan ook deze cheque zelf in ontvangst nemen.
Het eerste weekend werd gehouden in 2011 en bracht toen 3065,00 op.
In 2012 konden we al ietsje meer schenken, namelijk 4500,00
2013 ging in stijgende lijn naar boven en bracht 6159,00 in het laatje.
En voor 2014 hebben we het record van vorig jaar verbroken.
7250,00 VOOR DE KIDS VAN WIEBE !!!
Wat gaan deze kinderen weer een heerlijke vakantie tegemoet samen met het Wiebe team.
Een vakantie die ze anders niet hadden.
Spelen, ravotten en lekker eten.
In de watten gelegd worden door alle dames van Wiebe.
Het is alleen mogelijk door dat al onze gasten zich zo massaal inschrijven.
En zeker enkel maar mogelijk door zo een geweldig team met het hart op de juiste plaats.
BEDANKT ALLEMAAL VANUIT DE GROND VAN MIJN HART.
OP NAAR SEPTEMBER 2015 !!!!
x Han
Ons Angel Team gespannen aan het wachten wat we kunnen schenken aan Wiebe
Gerda en de dames van Wiebe kunnen weer met de kids op vakantie
Domenico, Marlies en de Berkel snijmachine nummer 3 !!!
December 2014.
Het is al een tijdje geleden dat er nog een blog verhaal is verschenen op deze pagina.
Maar de reden waarom het iets langer geduurd heeft dan normaal is héél erg duidelijk, namelijk mijn super geweldige vader.
Ondanks het feit dat hij morgen en voorlopig voor minstens de komende 8 vrijdagen maar wéér eens onder het mes moet en ik de laatste tijd meer UZ Leuven heb gezien dan mijn eigen gezin, kinderen, geweldige husband en woonkamer wil ik toch gebruik maken om voor het einde van het jaar te eindigen met een mooi en zeer positief engelenverhaal.
Want er zijn de laatste maanden weer talrijke nieuwe, intense verhalen op mijn pad gekomen en ik beloof jullie plechtig dat ik die ter tijd en stond bij meer vrije tijd zeker hier ga posten voor jullie.
Nu dit verhaal is er voor mij één met een bijzonder gouden randje.
Gewoon omdat onze lieve engelen zo geweldig uit de hoek kunnen komen als het er om gaat om andere mensen te overtuigen.
Het verhaal start ongeveer 4 weken geleden.
Domenico is een klant die al enkele jaren bij ons over de vloer komt.
De allereerste keer dat hij zijn hoofd door onze winkeldeur stak verschrok ik een klein beetje.
Dit was exact, maar dan ook exact een kopie van mijn vader, de man waar ik zo een uitzonderlijke mooie en geweldige band mee heb.
Namelijk een dikke gezellige snor,een mooie hoed op een geweldig hoofd ook een klein overzichtelijk maar vooral gezellig buikje waarmee hij het leven op een vrolijke manier bekeek.
Ik was onmiddelijk verkocht , ik zag het héél duidelijk aan hem, de vrolijkheid stond op zijn behaarde snor-gezicht af te lezen.
Alleen leek deze kopie van deze man "Domenico" genaamd, ongeveer 20 jaar jonger dan mijn eigen vader.
Toen hij zijn mond opendeed was het hek helemaal van de dam.
Ook hij sprak op zijn Weerts ( De plaats waar mijn vader van afkomstig is namelijk " Boshoven" een klein dorpje gelegen in Nederlans Limburg vlakbij Weert).
Toen ik hem hoorde praten keek ik hem met open mond aan en vroeg of hij toevallig familie was want de gelijkenis was te treffend.
Maar dat bleek toch niet te zijn.
We hadden een leuke spontane babbel en Domenico bestelde de stickers die hij nodig had aan mijn echtgenoot Perry.
En zo ging er wat tijd voorbij en kwam hij met regelmaat van de klok binnen gewandeld om een bestelling te plaatsen, tot ongeveer 4 weken geleden.
Domenico komt op zaterdag net even voor vier uur samen met zijn vrouw Marlies onze winkel binnen.
Per en ik waren die dag maar met twee in onze winkel en het was redelijk druk waardoor dit leuke stel even moest wachten.
Voor in de inkomhal van de drukkerij heb ik een reclame banner staan met een afdruk van mijn tweede boek Engelen in mijn zolderkamer op.
Op deze banner staat een korte uitleg waar dit boek omgaat.
Terwijl ik afrekende met de klant die ik had geholpen zag ik Domenico en zijn vrouw Marlies aandachtig de banner gade slaan.
Ik zei de klant vriendelijk gedag en vroeg aan Domenico of ik hem kon helpen.
Hanneke, Hanneke, was het eerste wat hij zei.
De geis mich tog néét vertelle des tich in zoeget geloofs waal?
(Je gaat me toch niet vertellen dat jij in zoiets gelooft wel? )
Ik glimlachte naar hem en zei op geheel rustige toon:
Wel Domenico je hoeft me echt niet te geloven want dat interesseert me niet echt, maar voor mij is er héél duidelijk méér tussen hemel en aarde hoor !!!!
Meen je dat nu???
Ja knikte ik oprecht dat méén ik ja !!!
Awel zei Domenico, leg me dat eens uit dan.
En ik vertelde Domenico en zijn leuke vrouw Marlies wat er me in 2004 overkomen was.
Ik vertelde hun over mijn bovenatuurlijke ervaring en wat dat teweeg had gebracht in mijn leven en ons gezin.
Domenico luisterde met gespitste oren en keek me even later een beetje ongeloofwaardig aan.
Toen ik hem boven de toonbank van onze winkel serieus toesprak dat hij me niet hoefde te geloven maar dat ik WEL overtuigd was wat hierboven betrof zei hij:
Ok Hanneke,sprak Domenico overduidelijk.wat moet ik doen om overtuigd te geraken?
Wat wil je zien van hierboven om overtuigd te geraken, vroeg ik hem?
Domenico vertelde me dat hij vele jaren geleden zijn broer had verloren in een auto-ongeluk en dat zijn zus enkele jaren geleden ook helaas was overleden.
Hij had met haar een schitterende band gehad, maar ondanks alles had hij van haar nog nooit een teken mogen ontvangen.
Marlies de vrouw van Domenico luisterde aandachtig naar ons gesprek.
Ik geloof er wel in zei ze plots. Ik heb mijn zoon moeten afgeven en ik geloof absoluut dat er meer is tussen hemel en aarde .
Normaal sluiten we op zaterdag om 16 uur de zaak, maar de klok sloeg ondertussen al 16.30 uur maar ik vond het helemaal niet erg.
Een goed diepgaand gesprek over wat mensen denken, geloven en bekoren kan me altijd boeien.
Nou flapte Domenico zomaar uit het niets, Hanneke overtuig me maar hoor ik ben er helemaal klaar voor, zijn schitterende snor krulde omhoog.
Awel zei ik hem in de ogen kijkend, wat wil je nu eens echt zien met je eigen ogen om ervan overtuigd te geraken dat bijvoorbeeld jou zus nog regelmatig bij je in de buurt is, dat zij nog regelmatig over jou schouder meekijkt , vroeg ik hem.
Even maar niet lang moest hij daarover nadenken, awel zei hij op zéér overtuigende toon, ik verzamel al vele jaren "Berkel~snijmachine's" en ik heb er in de loop van de jaren al prachtige op de kop kunnen tikken.
Maar de Berkel snijmachine nummer 3 is zéér zeldzaam geworden,het is er eentje die ik echt graag nog eens zou zien, dus laat me die maar op mijn pad komen zegt hij héél overtuigend.
Awel Domenico we gaan er samen voor zorgen dat jij jou teken van je zus gaat krijgen laat ik hem weten.
Ben benieuwd, zegt hij er snel en een beetje lachend achterna,want gisteren was ik met Marlies in Duitsland Hanneke en heb ik er een Lotto formulier gekocht, wedden dat ik daar op win!
Ik ben er zeker van dat ik een lotje in mijn handen heb dat wat waard is.
Ik vind hem met de minuut sympathieker, deze man Domenico genaamd. zo gelijkend op mijn grootste vriend, mijn eigen vader, dezelfde taal, dezelfde snor, hetzelfde buikje van 20 jaar geleden maar met heel veel eerlijkheid en respect, had hij naar mijn verhaal geluisterd.
Zonder te oordelen maar met zijn eigen geloof in zijn hoofd was hij afwachtend van wat komen ging.
Domenico lachte niet met wat ik vertelde, maar hij geloofde het ook niet echt, dat was duidelijk en dat was ook zijn goed recht.
Maar hij stond wel open voor eventueel een duidelijk teken te krijgen van hierboven.
Toen we ons gesprek stilletjes aan afronden vroeg hij me hoe hij dan zo een teken het best kon vragen, het best kon aanpakken.
Zal ik het samen met je doen vroeg ik hem!
Die geweldige snor ging weer omhoog en samen hebben we rond de klok van vijf een teken aan zijn zus gevraagd.
De winkel was leeg alsof het zo moest zijn dat er geen bel en geen telefoon ging en over mijn toonbank van de winkel vroeg ik duidelijk aan de zus van Domenico of zij hem een teken kon bezorgen.
Een teken dat hij héél graag wou zien, waardoor hij ervan overtuigd zou geraken dat zij nog over zijn schouder meekeek, over hem waakte en er op regelmatige basis was .
Ik vroeg voor Domenico om tegen volgende week zaterdagavond voor hij geen slapen een Berkel-snijmachine nummer 3 op zijn weg te brengen.
Domenico luisterde aandachtig hoe ik dit teken aan zijn lieve zus vroeg en sprak met me af dat hij me zeker iets zou laten weten hoe het de komende week zou aflopen.
Terwijl hij en Marlies richting deur liepen riep hij nog even snel over zijn schouder dat als de lotto cijfers van Duitsland hem geluk brachten hij dit ook nog even zou laten weten.
En weg was hij.
Ik sloot met Per de deur van onze winkel en ging de kassa maken en afsluiten.
Voor de rest liet ik het erbij en had vertrouwen in de zus van Domenico en de engelen dat ze ook hem wel zouden overtuigen.
Enkele weken gaan voorbij en ondertussen zijn er bijna drie weken gepasseerd tot plots Domenico met zijn geweldige snor en glimlach weer door de winkeldeur naar binnen stapt.
Ik zeg hem gedag en kijk hem aan met de vraag EN ????
Hanneke, Hanneke, zegt hij weer zijn die boeken van jou nog te koop?
Hoezo vraag ik ???
Hier wil ik meer over weten want je hebt me echt van mijn sokken geblazen !
Mijn gezicht begint te stralen van mijn linker tot mijn rechter oor.
Vertel, vertel zeg ik luidop!!!!
Awel Hanneke, ik ben vorige week zaterdag ook voor jullie deur gepasseerd maar was net te laat de winkel was al dicht, maar je gaat nooit of te nooit geloven wat ik heb meegemaakt.
En Domenico steekt van wal, hij vertelt dat hij die zaterdag na ons gesprek met Marlies in de auto is gestapt.
Alhoewel hij bij "Itec" een winkel gelegen in Kaulille, twee dorpjes verder dan mijn eigen woonplaats moest zijn is hij zonder dat te beseffen de verkeerde kant uit gereden.
In de wagen denkt hij na over ons gesprek, heeft hij het erover met Marlies en zonder het echt door te hebben zit hij plots in Opglabbeek, helemaal de andere richting uit dan oorspronkelijk de bedoeling was.
Ondertussen slaat de klok 17.30 uur, te laat om nog om te draaien om toch nog naar Kaulille te rijden.
Niet te begrijpen denkt Domenico bij zichzelf, ik rijd honderden keren zo richting Kaulille en nu zit ik zonder het zelf te beseffen in Opglabbeek, hoe is het mogelijk!
De koe bij de horens gevat spreekt Domenico met Marlies af om dan maar door te rijden naar een Italiaanse winkel in Waterschei, zo een kleine vijf kilometer verder om wat pasta voor die avond te gaan kopen.
Terwijl Domenico even later de parking van deze kleine zelfstandige oprijdt plakt er een briefje op de deur.
Gesloten wegens faillisement.
Niet getreurd denkt Domenico want enkele kilometers verder zit er ook nog een Italiaan waar we terecht kunnen.
Laten we daar dan maar eens binnen gaan.
Zo gezegd , zo gedaan, en enkele tellen later parkeert Domenico zijn wagen en stappen hij en Marlies de winkel binnen.
Terwijl ze zo shoppend hun mandje vullen valt Domenico zijn oog op de snijmachine die in de winkel staat.
De baas des huizes heeft gezien dat Domenico een kenner is.
Mooie machine hé laat hij terloops vallen.
Inderdaad patron, vult Domenico aan, heel mooi en in goede staat.
Ik heb deze morgen op de deur van de winkel een nota gehangen dat er eentje te koop is, hebt uw dat toevallig gezien?
Nee niet gezien,zegt Domenico met de nodige interesse, wat heb je dan te koop?
Hij staat achter in de keuken,zegt de baas des huizes, ik moet hem wel nog wat poetsen, maar als je wil laat ik uw hem even zien.
Graag laat Domenico weten en volgt de Italiaan de keuken in.
Domenico's ogen worden groter en groter als daar in een hoekje van de keuken een Berkel-snijmachine te koop staat, helemaal compleet, alles erop en eraan en ook nog eens die befaamde NUMMER DRIE !!!
Ik heb hem onmiddelijk gekocht, de nummer drie, de snijmachine die ik al zo lang zoek!
Ik luister naar Domenico's verhaal aan mijn bureau met een smile tot achter mijn oren! 😃
En bedank zonder dat hij er weet van heeft die lieve zus van hem en al de engelen, om het zo snel en op zo'n speciale manier op zijn weg te brengen.
Maar zegt hij dat is nog niet alles, weet je nog dat ik je zei dat ik de lotto zou winnen?
Ik knik en kijk hem spannend en vol verwachting aan!
Hanneke , Marlies en ik zijn thuis gekomen rond 19 uur, we hadden pasta gekocht in die Italiaanse winkel voor die avond,we hadden de Berkel-snijmachine nummer drie geladen en ik ben als een koning te rijk met mijn lotto formulier van Duitsland voor de televisie gaan zitten.
Weet je nog dat ik je zei dat ik voelde dat ik een winnend biljet in handen had?
Ik knik en kijk hem vol verwachting opnieuw aan!
Hanneke ik heb diezelfde avond 308 met de lotto gewonnen!
Kan het nog gekker?
Ik weet het niet zeg ik wat denk jij?
Yep het kan nog gekker, Hanneke want Marlies vondt het geweldig dat ik dat zo snel van hierboven kreeg,mijn tekens, mijn snijmachine, mijn geld met de lotto dat ze besloot om ook een teken te vragen aan haar overleden zoon.
Ik luisterde aandachtig terwijl Domenico uitlegde dat Marlies had gevraagd aan haar zoon en de engelen om een indiaan te mogen zien die leek op Winnetou, de krijger uit de oude serie op tv het opperhoofd der Apachen.
Enkel dagen gaan voorbij en ondertussen is het woensdag.
De kleinkinderen zijn op bezoek en Marlies kijkt samen met hen naar een kinderprogramma op tv waar de goed heilig man Sinterklaas op bezoek is.
Plots komt er in het programma een meisje in beeld verkleed als een indiaan.
Als de sint haar aanspreekt waarom ze zo mooi verkleed is heft ze haar schouders op.
Dit meisje heeft een hond bij en Sinterklaas vraagt haar hoe haar hond heet, waarop het meisje heel duidelijk tegen de Sint zegt:
Sinterklaas mijn hond die heet Winnetou!!!!
Kunnen onze lieve engelen het nog mooier en specialer aan boord leggen ?
Zo geweldig van onze engelen, om gewoon iedere keer weer op zo een unieke manier uit de hoek komen!
Beste goede gesnorde vriend Domenico en Marlies, eerst en vooral bedankt dat jullie toelieten om jullie verhaal te mogen plaatsen op mijn blog.
En aan al mijn lieve engelenvrienden:
Voor 2015 wens jullie alle goeds, mooie, geweldige engelen aan jullie zijde en héél véél mooie warme momenten met elkaar.
Ik heb het geluk gehad dat ik ben opgegroeid in een héél warm nest, waar waarden en normen heel belangrijk waren en dat probeer ik iedere dag toe te passen in mijn eigen leven.
Ondanks dat het met momenten niet altijd even makkelijk is en ook ik mijn eigen grote snorrevriend DADDY zie vechten tegen de grote K ziekte!
Iedere keer als ik een diep gesprek met hem heb, iedere keer weer opnieuw kijkt hij me aan met die blauwe ogen van hem en zegt hij, Hanneke!!!
Ga ervoor, ieder dag is de moeite waard om mensen een smile op hun gezicht te doen toveren, iedere dag is het de moeite waard om iets te betekenen voor iemand die je tegen komt!
Awel,
Lieve engelenvrienden, wees er voor elkaar, elke dag opnieuw samen met je eigen engelen aan je zijde!
Go for it !
Hele warme dagen met elkaar en de mooiste wensen voor 2015 vanwege mijn hele gezin!
Han, Perry, Brett en Nette!
Tot binnenkort voor een nieuw engelen verhaal !
En tot binnenkort in 2015 ergens voor de lancering van mijn derde boek,ik hou jullie op de hoogte
X
Domenico gezellige snor samen met zijn kleinzoon
Domenico en de Berkel snijmachine
Marlies en de befaamde NR 3
Mijn eigen vader, ook een gezellige snor inclusief de hoed.
Nu dat de zomermaanden zijn begonnen proberen Per en mezelf zo nu en dan ook eens de riem wat minder aan te spannen en er regelmatig eens op uit te trekken.
Zo gaan we graag met onze Vespas toeren en laten we ons verrassen door de plaatselijke cultuur aldaar waar we belanden.
Enige tijd geleden schreef ik hier een verhaal over de zienares van Onkerzele.
Namelijk,Leonie van den Dijck alias Nienken in de volksmond genoemd.
(zie enkele blog verhalen hieronder het verhaal: Godfried, Nienken en ons lieve Vrouwke)
Ik werd attent gemaakt over het leven van Leonie van den Dijck door Godfried en zijn vrouw Maria, beide afkomstig uit Retie.
Ik had toen ik Godfried voor het eerst ontmoete bij mij thuis en ik zijn verhaal aanhoorde beloofd om als er ooit de tijd en ruimte kwam om samen eens af te spreken en naar Onkerzele met hun te gaan.
Ik was geboeid door het verhaal van Leonie, meer bepaald over haar leven en hoe dat ze toch voet bij stuk had gehouden wat ze destijds allemaal voorspelde, ondanks dat er vele mensen de spot met haar dreven in die tijd.
Ik heb altijd al van jongs af aan een voorliefde gehad voor oude volksverhalen.
Als mijn grootvader die vroeger vertelde als ik bij hem in zijn werkhuis zat hing ik echt aan zijn lippen gekluisterd.
En na dat ik naar Godfried had geluisterd stond mijn besluit vast, het eerste volgende vrije weekend dat we er met de Vespas op uit zouden trekken zou richting de Vlaamse Ardennen zijn, richting Onkerzele.
Ik wou laten we zeggen de sfeer eens gaan opsnuiven aldaar.
Eens gaan kijken naar het graf van Leonie van den Dijck, althans dat was de bedoeling.
Ik was nieuwsgierig geworden nadat ik haar levensverhaal had gehoord ik wou het museum in haar huisje eens zien zeker nadat Godfried zoveel over deze dame aan me had verteld.
De Vrt en zelfs enkele maanden geleden nog op één bij Marcel Vantilt was Leonie van den Dijck nog in het nieuws geweest.
Hemelvaart was het zover, onze kinderen waren op kamp met de jeugdbrandweer.
Per en ik hebben de Vespas geladen en zijn richting Geraardsbergen gereden.
Onkerzele ligt daar maar enkele kilometers vandaan.
We zouden enkele dagen verblijven in een B&B in de buurt.
Met Godfried en Maria hadden we afgesproken dat we die zaterdag rond 14 uur elkaar zouden ontmoeten aan de kerk in Onkerzele.
En eindelijk was het zover, onder een schitterende zon zagen we de mobilhome van Godfried en Maria al geparkeerd staan.
Pal tegenover de kerk van Onkerzele.
Het was een blij weerzien en Godfried vond het geweldig leuk dat ik met hem naar Leonie zou gaan.
We zijn eerst in de kerk binnen gewandeld, maar dat zei me eerlijk gezegd niet zoveel.
Ze was groot, kil en donker en had duidelijk dringend een grote opknapbeurt nodig.
Het plafond was vochtig, de stukken pleister waren hier en daar al naar beneden gedonderd.
Kortom ik had wel mooiere kerken gezien bij mijn vorige uitstappen dan deze kerk, maar uiteindelijk was ik gekomen om naar het graf van Leonie te gaan en om de kapel te gaan bezichtigen die vlak aan de kerk gelegen is en waar Leonie al haar verschijningen van Moeder Maria zou hebben gehad.
Ik wou voelen wat voor sfeer dat er hing, wat er in me opkwam als ik daar ter plekke stond.
De kerk zelf hebben we snel links laten liggen en Godfrieds vrouw Maria liep voor ons op richting de begraafplaats van Leonie gelegen achter de kerk.
Eén specifiek graf springt er echt wel tussen uit daar op het kerkhof van Onkerzele,
want je kan echt niet naast het graf van Leonie kijken.
Het ligt helemaal aan de linkse zijde achter de kerk.
Het is bezaaid met gedenkstenen, bedankjes, bloemen, paternosters
We moesten even wachten want er stond een koppel aan haar graf.
Deze dame maakte niet enkel mij nieuwsgierig naar haar laatste rustplaats maar is toch wel nog een stevige houvast in het leven van vele mensen.
Zo bleek het toch toen ik las hoeveel bedank & gedenk steentjes er lagen van mensen voor hun bekomen gunsten.
Alsof het zo moest zijn was ik blij dat ik even de tijd kreeg om haar graf van op een afstand te bekijken.
We gaven dit koppel rustig de tijd om bij het graf van Leonie van de Dijck te staan.
Rustig en van op een afstand nam ik alles in me op.
Toen het koppel aanstalten maakte en vertrok ben ik samen met Godfried aan haar graf gaan staan.
Waw, in één woord waw.
Het kwam gewoon binnen, BAF !!! ,in volle vaart en totaal onverwacht.
Ik werd heel emotioneel daar aan het graf van Leonie een vrouw die ik van haar noch pluim kende.
Een vrouw waarin ik gewoon geboeid was door haar levensverhaal.
Mijn hele lichaam tintelde het leek net of ik onder stroom stond.
Een raar gevoel maar zeker niet beangstigend.
Even nam ik de tijd om stil te zijn en Godfried had het grootste respect om me even in stilte te laten voelen, te ondergaan en te beleven.
Toen ik naar de achterzijde van haar graf liep en de steen met mijn handen aanraakte gebeurde het nog sterker.
Godfried keek me aan en zei, je voelt het hé Han dit is een hélé speciale plek.
Je voelt net hetzelfde als ik me voel als ik in de buurt ben van Leonie haar graf en ik ben blij dat ik dit vandaag aan jou kan laten zien.
Ik kon alleen maar knikken naar Godfried en met een flauwe lach enkele tranen van mijn gezicht vegen.
Nienken haar zoon Richard heeft nooit echt hoog opgelopen met de verhalen die over zijn moeder in die tijd de ronde deden.
Maar toen ze voorspelde dat ze mocht opgegraven worden, zovele jaren naar haar dood en ze ongeschonden in haar graf zou liggen.
Toen dit ook daadwerkelijk gebeurde in de jaren zeventig in het bijzijn van een cameraploeg van de VRT en er daadwerkelijk wetsdokters moesten toegeven dat Leonie wel een heel straffe voorspelling had gedaan heeft haar zoon zijn mening in zijn eigen moeder moeten herzien.
Het was zelfs zijn wens om na zijn dood bij zijn moeder begraven te worden.
Zijn laatste wil is ook nageleefd en Leonie heeft haar zoon die haar eerst niet wou geloven nu naast haar liggen.
Er is een boek geschreven over het leven van Leonie van den Dijck en Godfried wist zoveel over haar te vertellen dat ik ook aan zijn lippen hing en geboeid luisterde.
Nadat we een tijdje bij haar graf hadden gestaan zijn we de kapel gaan bezoeken waar Leonie al haar verschijningen heeft gehad.
De kapel was veel mooier dan de kerk en er hingen fotos van Leonie zelf in het groot tegen de muur.
Eén ding was duidelijk deze vrouw had een gave en héél véél mensen waren toch op een of andere manier geïnteresseerd in haar levensverhaal.
Het was voor mij geen opgeklopte bedoening zoals in Lourdes waar de commerce alle hoogtij viert met de verkoop van kaarsen, wijwater en Mariabeeldjes.
Het was een stille plek waar je een andere energie voelde hangen, althans wat was mijn ervaring.
Elke eerste zaterdag van de maand wordt er nog steeds in Onkerzele een ommegang (gebedswake) gehouden voor Leonie.
Mensen bidden dan samen al lopend naar haar huisje dat op een boogscheut van de kerk ligt.
Ook wij gingen al pratend Per met Maria en Godfried en mezelf richting haar huisje.
Helaas was het gesloten en hing er een bordje met een telefoonnummer tegen de muur dat je kon opbellen wou je toch het kleine huisje dat ingericht was als museum gaan bezoeken.
Ik heb het nummer gebeld maar kreeg geen gehoor, dus zijn we dan maar lekker gaan eten.
Per en ik hadden een restaurantje ontdekt kort bij Onkerzele waar de man des huizes getrouwd was met een Braziliaanse.
De dag ervoor hadden we er super lekker gegeten en stelden voor aan Maria en Godfried om daar de dag af te sluiten.
Wat bleek? De broer van de man die het restaurant uitbaatte hielp mee opdienen in de zaak en was geboren en getogen in Onkerzele.
Toen we in gesprek raakte dat we net het graf van Leonie hadden bezocht flapte hij er het volgende uit.
O Nienken Zoope !
Uuh??? Dat begrepen we niet goed dat taaltje klonk ons iets te vreemd in de oren.
Die lieve meneer heeft ons dan maar in het Algemeen Nederlands uitgelegd dat de mensen van Onkerzele haar zo noemen.
Nienken Zoope ( beter vertaald als Nienke die altijd teveel dronk.)
Toen ik hem dan vroeg welke mening dat hij had bij de opgraving van Leonie, moest hij toch wel toegeven dat dat inderdaad wel straf was.
Jammer dacht ik bij mezelf, zoals in zoveel dorpen het geval was.
Als er dan al iemand geschiedenis schreef voor zijn of haar dorp/stad moet dat altijd de kop ingedrukt worden met een flauwe grap.
In plaats van blij te zijn dat zo iemand even zijn kleine dorp in de kijker zet, er een boek over wordt geschreven en er de tv zelfs een item aanwijdt.
Jammer dat mensen elkaar tegenwoordig niet veel meer gunnen, zo snel een etiket op iemand kleven,maar dat zal altijd wel zo geweest zijn toen in de vroege jaren 1940-1950 wat Leonie betreft alsook nu tegenwoordig in onze snel groeiende maatschappij.
in ieder geval heb ik ontzettend genoten van deze uitsap samen met Godfried en zijn vrouw Maria.
En toen we afscheid namen van elkaar had Godfried nog een verrassing voor mij.
Hij had het boek van Leonie van den Dijck haar levensverhaal voor mij gekocht.
Het ligt klaar om in de warme zomermaanden die nu gaan komen te lezen.
Godfried en Maria bedankt voor deze schitterende dag Per en ik hebben er echt van genoten.
En buiten het verhaal van Nienken had ik nog iets goed te maken want belofte maakt schuld zeggen ze.
Want ook Wies had ik ooit beloofd om eens naar haar verzameling van beelden te komen kijken.
Wies is een schitterende vrouw met het hart op de juiste plaats.
Iedereen is welkom bij haar en als ze kon zou ze haar laatste boterham nog wegschenken.
Ik leerde haar kennen toen ze vorig jaar bij mij cursus kwam volgen.
Ze was eerst wat argwanend wat ze allemaal op mijn cursus zou leren en keek de eerste twee weken de kat wat uit de boom.
Maar langzaam ontdooide ze en kregen we wel sympathie voor elkaar.
Wies en haar echtgenoot baten samen Den Houben uit in Grote Brogel bij Peer.
Je kan er een drankje nuttigen, er is een vakantieverblijf bij het domein en een kinderboerderij.
En daar bovenop ligt het op het prachtige fietsroutenetwerk van Limburg.
Ook komen er veel ruiters met hun paarden en fokt de man van Wies met van die kleine ponys.
Hij heeft er méér dan tachtig.
Weides vol, echt schattig van die innie-minie paardjes.
Maar daar kwam ik niet voor, Wies heeft enige tijd geleden met enkele mensen de groep Engelenvrienden opgestart.
En toen ze me een hele tijd terug uitnodigde om naar de opening te komen van haar museum was ik helaas die avond bezet.
Ik beloofde haar zodra ik de tijd vond om zeker eens te komen kijken naar haar verzameling Heiligenbeelden.
Maandag enkele weken geleden was het zover, Brett en Nette hadden de laatste week school en het was prachtig weer.
Grote Brogel ligt op 20 minuutjes van mijn thuis en we stapte op onze Vespa.
Toen we stopte moet Wies gedacht hebben wie komt hier nu op de Vespa aan.
En toen ik mijn helm afzette kon ze niet geloven dat ik het was.
Maar Han riep ze dat vind ik nu eens fijn dat had ik niet verwacht.
Ja, belofte maakt schuld hé Wies en ik gaf haar een dikke knuffel.
Kom je naar mijn beelden kijken vroeg ze.
Ja wat had jij gedacht ik wil de engelenbeelden van jou nu wel eens in levende lijven zien.
Wies heeft er de sleutel van haar museum bijgehaald en liep voor me op langs haar huis/annex fietscafé-vakantieverblijf richting museum.
Toen ze de deur voor me openhield kon ik mijn ogen niet geloven.
Dit had ik nog nooit bij elkaar gezien laat staan verwacht in haar huis.
Beelden zo groot als je in de kerk ziet staan inclusief op zuilen stonden en hingen daar in de ruimte.
Er waren vele heiligen beelden maar ook prachtige engelen.
Amai, Wies zei ik dit had ik niet verwacht hoor.
Mensen brengen ze naar hier Han, zomaar spontaan naar me toe omdat ze het zonde vinden dat ze anders na de dood van ouders en grootouders op de vuilnisbelt belanden.
En ik geef ze dan hier een ere plaatsje Han.
En wat voor een plaats amai, er stond als het ware een heel altaar.
En tussen alle beelden groot en klein lag ook iets wat ik Wies had gegeven.
Het deed me wel iets dat dat er lag.
Een klein houten plankje die ik elke cursist geef die hier bij mij de engelencursus komt volgen met een persoonlijke boodschap erop.
Wies zag de glimlach op mijn gezicht en zei, ja Han dat kan hier nu toch niet ontbreken hé.
Ik was vereerd dat mijn houten plankje inclusief boodschap tussen haar beelden mocht staan.
Er zaten echt pareltjes tussen en een héél speciale engel trok mijn aandacht.
Hij/zij had een prachtig gezicht, met een beetje een Mona Lisa glimlach.
Het had wel iets het ademde voor mij persoonlijk een heel rustige sfeer uit, er hing iets in de lucht zeg maar. letterlijk de beelden dan en figuurlijk een enorme rust. Echt een speciaal iets.
Wies geeft mensen ook de kans om er rustig even te verpozen en een kaarsje op te steken.
Dus als uw eens in de buurt van het mooie Limburg aan het fietsen bent, dorst hebt en graag tussen de engelen vertoeft moet uw zeker eens bij Wies stoppen en gaan kijken.
Den Houben is een aanrader als je graag engelen-& heiligen beelden ziet.
Alle info vindt uw via www.denhouben.be
Op naar een volgend avontuur want ik laat me graag verrassen door de engelen.
Ik wens jullie allemaal hele mooie warme vakantiedagen met elkaar.
Tot in het najaar !
Warme engelen knuffel
Han Beeren.
Het graf van Leonie van den Dijck Zoon Richard zijn laatste wens begraven worden bij zijn moeder. Met Godfried en Maria bij Leonie's grafzerk Een van de vele bedankplaatjes zelfs aan de achterzijde van haar graf hebben ze een plaatsje gekregen en hangen ze op. In de kapel van Leonie van den Dijck alias Nienken. De grot buiten aan de kapel waar Leonie haar verschijningen had. Sympathieke Wies en mezelf in haar beelden museum. Prachtige Heilige beelden. Nog enkele sfeerbeelden.
Jaren geleden had ik eens een groepje dames die bij mij thuis de engelencursus kwamen volgen.
In die tijd kwam ook net mijn eerste boek En toen kwamen de engelen uit.
Ik stelde voor aan mijn uitgever of er geen mogelijkheid bestond om kleine zaaltjes te gaan vullen.
In die zaaltjes zou ik dan boodschappen doorgeven van overleden dierbaren aan de mensen die daar dan aanwezig zouden zijn.
Het enige wat mijn uitgever op dat moment zei was:
Ja maar Han zalen die zijn zo duur.
Ik heb hem toen eens aangekeken en gezegd dat als de engelen dat met me voor hebben het er ooit wel van zou komen.
De week ging voorbij en toen dat groepje weer op cursus kwam zei een van de dames Inge genaamd tegen mij:
Han: voor we vanavond beginnen wil ik jou even wat zeggen.
Ik heb deze week over jou gedroomd, heel raar.
Je stond in een zaal en was het maar aan het uitleggen.
Ik denk dat er ongeveer 50 a100 mensen in de zaal zaten.
Mmmmm dacht ik bij mezelf, misschien wel een teken maar het enige wat ik op dat moment in de groep gooide was dat ik dat heel graag zou willen doen maar dat de zalen zo duur waren volgens mijn uitgever.
O maar zei Veerle uit diezelfde groep, Han ik heb een zaal daar kan honderd man in en jij mag die van mij helemaal gratis hebben.
Ik viel zowat van mijn stoel en vertelde dat er dan nog maar een ding was wat ik zocht.
En dat was namelijk een goed doel vinden om de opbrengst van die groepsreading in de zaal aan te schenken.
Lieve lezer jullie kunnen het zeker wel al denken want uit diezelfde groep spitse Carol namelijk haar oren in één keer.
Hoe bedoel je Han een goed doel ? vroeg ze aan me.
Awel Carol zei ik in groep, ik heb een voorstel gedaan aan mijn uitgever om zalen te gaan vullen.
heb hem gevraagd of hij me daarbij wou helpen en dat zag zitten.
Kleine zaaltjes, groot maakt niet uit.Om dan de boodschappen van onze overleden dierbaren door te geven aan de mensen die daar aanwezig zijn.
Maar hij vond het concept te duur.
De engelen geven me elke dag cadeautjes en wonderen op mijn pad en persoonlijk vind ik dat ik daar heel dankbaar voor mag zijn.
En daarom wil ik iets terug doen.
Ik loop namelijk met het idee rond om de opbrengst van zon avond dan te schenken aan een goed doel.
Puur omdat ik zoveel van de engelen krijg, vind ik dit mijn plicht.
Carol haar ogen begonnen te blinken en zei luid op in de hele groep.
Awel Han dan begin maar al in uw handen te wrijven en te plannen want ik heb namelijk echt wel een heel goed doel voor jou.
Oja vroeg ik vertel.
En zo gebeurde het dan Carol begon te vertellen over Vzw Wiebe.
Een organisatie waarvan ze zelf al geruime tijd deel uitmaakte.
Ze was er secretaris en hield er de financieen bij.
Wiebe bestond zo vertelde ze uit enkele enthousiaste dames die kansarme kinderen elk jaar een onvergetelijke vakantie bezorgde.
Kinderen die van thuis uit nooit in de mogelijkheid waren om op vakantie te gaan namen deze dames mee, geheel belangeloos.
Ze hadden bijvoorbeeld vijf kinderen uit eenzelfde gezin die elk jaar meegingen.
Met momenten zagen ze wel erg schreiende beelden.
Kinderen die geen degelijke kleding bij hadden of letterlijk één tube tandpasta of drie tandenborstel voor vijf kinderen uit éénzelfde gezin.
De dames speelde dan voor sinterklaas en kochten de kinderen die het nodig hadden een lekkere winterjas tegen de koude, extra tandenborstels en tandpasta.
Onderbroeken, noem maar op. Niets was hun te gek.
Als de kinderen maar een onbezorgde week vakantie hadden.
Daar gingen ze voor.
Terwijl ik naar de verhalen luisterde die Carol me vertelde over de afgelopen jaren en wat ze er hadden meegemaakt begon mijn heel gezicht te tintelen.
Dit was het, dit was het doel dat ik wou ondersteunen.
En de engelen hadden het potverdorie ook nog zelf op mijn pad gebracht.
En zo gebeurde het dat we precies een week na die bewuste avond in de auto van Veerle stapte en gingen kijken naar de zaal die zij voor mij in de aanbieding had.
Terwijl ik daar rondliep en keek wat de mogelijkheden waren, broeide er tussen Veerle, Carol en mij spontaan de gedachte om een engelenweekend te organiseren.
Binnen de korstte keren was ons plan dik in orde.
ik sprak mensen aan waarvan ik wist dat ze spiritueel goed bezig waren, die iets voor ons zouden kunnen betekenen.
En voor dat ik het goed en wel besefte waren we met een schitterend team van mensen die zich geroepen voelde om hun hart mee onder Wiebe te steken.
We organiseerde een spiritueel weekend waar super teamgenoten onze gasten lieten proeven van allerlei spirituele workshops.
Onze gasten konden proeven van onder andere ,oorkaarsen, tarot, lenormand, engelenkaarten, familieopstellingen, voetreflex,foto lezen, boomkaarten, bachbloesems, celzouten,mandalakleuren, crea, yoga, stertherapie, reiki, praten met overledenen,klankschalen,bloemseances,stoelmassage,
Je kon het zo gek niet bedenken of onze gasten konden er van proeven.
Het unieke aan het concept was en is nog steeds dat het geen beurs is, al onze teamgenoten komen als vrijwilliger hun steentje bijdragen.
Nog steeds kunnen we na al die jaren op een prachtig team rekenen.
En het mag gezegd, zonder hun zijn we niets.
En ik?
Ik kreeg mijn zaal gevuld, mooi geregeld door de engelen waar ik zaterdag en zondag contact mocht maken met de overleden dierbaren van onze gasten.
Voor het vierde jaar op rij zullen we ook in 2014 weer een engelenweekend organiseren.
Ik ben zo trots en tevreden dat ik deel mag uitmaken van zo een geweldig team.
Het mooie aan de hele organisatie is dat de dames van Wiebe het hele weekend ook hun handen uit de mouwen steken en koken voor al onze gasten.
Ze komen van heinde en ver, blijven slapen en elke keer is het een geweldig weekend.
Onze gasten kunnen proeven van workshops, deze ondergaan maar ook eens zelf uittesten.
En elk jaar horen we de meest mooie reacties van onze gasten.
Elk jaar worden er vriendschapsbanden gesmeed en elk jaar zijn er mensen die elkaar daar op het engelen weekend weer ontmoeten.
Maar het belangrijkste is dat je er de engelenenergie voelt hangen, je voelt gewoon dat het allemaal mensen zijn die iets van en met elkaar willen leren en delen.
En dat allemaal om kansarme kinderen eens een onbezorgde week vakantie te schenken.
Mooier kan toch niet.
De dames van Wiebe hebben elk jaar voor hun kinderen een thema waar ze mee werken als ze op vakantie gaan.
Zo waren ze al indianen, piraten en vorig jaar trokken ze als cowboys met hun gastjes naar de zee.
Al hun avonturen kan je terug vinden op hun Facebook pagina namelijk Vzw Wiebe, je moet er maar eens een kijkje nemen.
Enkele maanden na het weekend als we alle kosten hebben betaald van drank tot eten tot materiaal komen Carol en ik dan bij elkaar om eens te kijken wat dat weekend nu eigenlijk in het laadje heeft gebracht voor Wiebe.
En na de nodige telsommen en berekeningen gebeurde er op vrijdagavond 31 Januari samen met ons prachtig team een hele leuke gebeurtenis.
De afgifte van de cheque !!!
Met de nodige toeters en bellen en in het bijzijn van een journalist van de krant is de overhandiging van deze cheque gebeurd.
Het eerste jaar in 2011 bracht het engelenweekend 3065,00 op
Het tweede jaar in 2012 mochten we de dames van Wiebe blij maken met een bedrag van 4500,00
En in 2013 deden we er nog een schep bovenop, 6159,00 heeft ons engelenweekend opgebracht.
En daar ben ik zeer trots op.
Maar het mag gezegd, zonder onze gasten hoeven we geen weekend te organiseren, dus wil ik diegene die we mochten verwelkomen in 2013 heel erg hard bedanken om naar ons weekend te komen en zo arme kinderen blij te maken.
Maar ook een andere belangrijke factor wil ik zeker eens in de bloemetjes zetten en dat zijn al onze teamgenoten.
Als zij niet geheel belangeloos het hele weekend hun schouders en hun spirituele kennis aan onze gasten aanbieden hoeven we geen weekend te organiseren.
Vandaar vind ik dat hun vermelding hier op mijn blog pagina zeker eens mag gebeuren.
EEN HEEL ERG GEMEENDE DANKJEWEL LIEVE TEAMGENOTEN, BEDANKT OM ELK JAAR WEER SAMEN MET CAROL EN MIJ ERTEGENAAN TE GAAN.
OM SAMEN EEN SCHITTEREND ENGELENWEEKEND VOOR AL ONZE GASTEN IN ELKAAR TE BOKSEN.
Het heeft even iets langer geduurd maar er is weer een nieuw engelenverhaal dat ik met jullie wil delen.
De afgelopen maanden heb ik er ontzettend druk ingezeten.
Mijn ouders zijn verhuisd wat het nodige poets, sleur en hefwerk met zich meebracht.
Er was net in die periode ons engelenweekend ten voordele van Wiebe en op
de zaak was het belachelijk druk en mijn agenda staat nog steeds knettervol.
Maar dit geheel ter zijde. Het engelenweekend was voor mezelf, alle teamgenoten en onze gasten een magisch weekend.
We hebben er echt van genoten. Maar in een volgend blog verhaal hier meer over en de fotos volgen nog.
Nu het Allerheiligen en Allerzielen is vind ik het een leuk idee om Ingrid haar verhaal hier te posten.
Door Ingrid haar verhaal te delen vinden jullie misschien op een of andere manier troost tijdens deze dagen.
Ingrid die een tijdje geleden hier een reading had.
Ze kwam samen met een vriendin en wilde apart een reading ondergaan bij mij in de engelenkamer.
Het werd een mooie warme engelen reading waar ik met veel plezier aan terug denk.
Ingrid (Grietje) zoals de mensen haar meestal noemen heeft haar verhaal zelf geschreven.
En Ingrid zelf wil heel graag haar persoonlijke relaas met jullie delen.
Ze noteerde alles op een papiertje en schreef zelf haar eigen beleving, bij mij in de engelenkamer.
Heel veel plezier met Ingrids verhaal.
Ik ben heel vereerd dat Han aan mij gevraagd heeft om mijn verhaal te mogen plaatsen op haar blog. Geen moment heb ik getwijfeld om ja te zeggen.
Maar vooraleer jullie mijn verhaal lezen wil ik dit nog meegeven.
Ook ik heb net zoals velen onder jullie die dit nu zullen lezen een hele lange weg afgelegd. Drie jaar geleden op Kerstavond verloor ik mijn dierbare mama, ze was mijn alles, mijn mama, mijn vader, mijn partner, mijn dochter, mijn zoon, mijn vriendin, mijn kind, mijn zielsverwant We waren twee handen op één buik en voelden elkander perfect aan!
Toen plots kanker in ons leven kwam Net zoals bij velen, de confrontatie met het grote boze woord kanker Ik heb me sterk gehouden, voor mama, voor vader, voor haar vader en voor mijn broer En toen ze allemaal na het overlijden van ons mama na enige tijd de draad in hun leven opnieuw hadden opgenomen, had ik het gevoel dat ik er nu helemaal alleen voor stond. Tenminste, zo voelde het aan
In 2012 verloor ik op korte tijd ook nog eens twee van mijn dierbare hondjes die ik zo liefhad.
Eigenlijk wist ik niet wat aan te vangen met mijn leven, ik vroeg me werkelijk af wat ik hier in godsnaam nog deed? Toen ook nog bleek dat ik hooggevoelig was, was het hek helemaal van de dam!
Half september vorig jaar nam ik de telefoon om in oktober van datzelfde jaar (omdat mama op 20 oktober verjaart) een afspraak te kunnen maken bij Han. Verbaasd moest ik aanhoren dat de wachttijd een jaar was en ik pas het jaar erop in oktober bij haar langs kon.
Ze zeggen dat alles een reden heeft Ik ben er zeker van dat ik toen nog niet klaar was voor dat wonderbaarlijke moment. Geduldig heb ik dan ook een jaar vol spanning uitgekeken naar dat ene moment.
Toen ik op 1 december 2012 voor mijn verjaardag het boek Engelen op mij zolderkamer cadeau vroeg aan mijn man en het boek las, had ik nog meer het gevoel dat ik hier niet meer thuishoorde Op dat moment was het in mijn ogen veel mooier aan de andere kant.
Huilend zat ik voor de PC, niet wetende wat aan te vangen met mezelf. Maar om de één of andere reden was er een kracht in mij die zei, hé, kop op! Er is nog zoveel moois voor te leven, nog zoveel voor te gaan! Mama heeft zoveel voor jou opgeofferd, dit kan toch niet voor niks geweest zijn?
Vanaf dan heb ik zoveel mogelijk het negatieve in mijn leven geweerd en mij voorgenomen om positief te denken en in alles het positieve te zien. Begin 2013 was voor mij dan ook een nieuwe start! Ik begon mij elke dag beter in mijn vel te voelen, wat negatief was keerde ik de rug toe en wat positief was lachte ik toe. Ik vond de rust in Yoga en ik kon vooral opnieuw genieten van de liefde van mijn hondjes en mijn man
Door het feit dat ik mij zo goed begon te voelen, is het jaar in een mum van tijd voorbijgevlogen en moest ik toegeven dat ik eindelijk klaar was voor die mooie ontmoeting, met Han, met mama en de Engelen.
Als ik vandaag met mijn verhaal dan ook maar één iemand gelukkig kan maken, dan ben ik in mijn opzet geslaagd! Het leven is de moeite waard, zeker en vast!
Geniet van mijn verhaal!
Bezoek aan Han Beeren dd. 17 oktober 2013
17 oktober 2013
Eindelijk was het dan zover! Reeds een jaar geleden belde ik Han op met de vraag om een afspraak te maken Op dat ogenblik nooit gedacht dat ik één jaar lang vol spanning en ongeduld zou moeten wachten Maar het jaar is voorbijgevlogen en mijn geduld werd beloond.
Het werd een lange rit van 2u20min maar met mijn vriendin aan mijn zijde is de rit in een mum van tijd aan ons voorbijgegaan.
Om 5u opgestaan en om 5u45 vertrokken De eerste afspraak was voorzien om 9u30 en met een tussenstop van een half uur waren we net op tijd, nl. 9u20.
Ik mocht als eerste meegaan naar boven naar de prachtige zolderkamer, heel licht en sfeervol ingericht, met engelen en kaarslicht. Je kreeg er onmiddellijk een rustgevend gevoel bij.
Han wist me te vertellen dat reeds de avond voordien twee vrouwelijke energieën op mij aan het wachten waren en na contactlegging ermee bleek het om mijn mama en mijn grootmoeder aan mamas zijde te gaan.
Han vraagt me hoe ze mij moet aanspreken, als Grietje of als Ingrid? Ik zeg om het even, waar jij je goed bij voelt maar in de loop van het gesprek zegt Han heel duidelijk dat mama erop staat dat er Ingrid wordt gezegd. Mama zei inderdaad nooit Grietje en ik kan me herinneren dat ze mijn naam heel belangrijk vond.
Toen Han begon met contact te leggen begon ze spontaan het nummer Kom bij mij, och och och, kom bij mij te zingen. Een klassieker van Paul Severs! Hoe zou dat komen?
We waren beiden fan van Paul Severs en ik moest toegeven dat ik nog weinig ging naar optredens, alleen is maar alleen maar Han drukte mij op het hart dat mama er steeds bij is, als ik naar optredens van Paul Severs ga.
Han laat weten dat ze pijn voelt in de onderbuik en vraagt me waaraan mama gestorven is ja, mama had inderdaad pijn door de kanker in haar blaas en baarmoeder Mama laat nu pas weten dat ze veel meer pijn heeft gehad dan ze ooit liet merken Om ons te sparen Ja, dat was beslist ons mama
Ze had ook moeite op het laatst om haar armen omhoog te heffen door de pijn aan de zijkant van haar borsten laat Han me weten. Ook dit klopt want mama had uitzaaiingen op de longen
Ze laat weten dat haar haren nu ze gestorven is weer voller zijn geworden! Ik denk dat mama hier blij om was Haar uiterlijk was toch wel belangrijk
Mama laat weten dat ze trots is op mij en vooral trots op de manier hoe ik sinds haar overlijden anders naar het leven toe kijk het was nodig dat ik de dingen anders ging gaan zien
Ze bedankte mij voor de laatste maanden in haar leven, dat ik er was en voor wat voor mij zo vanzelfsprekend was wat ik gedaan heb in de laatste fase van haar leven. Ze vertelde me dat ze zich nog kan herinneren hoe ze voelde dat iemand op haar arm wreef en dat ze alles gehoord heeft in de laatste momenten van haar leven. Ikzelf kan me ook nog herinneren dat ik mamas hand vasthield en haar stilletjes zei, mama, ga nu maar het is tijd om te gaan ik red het wel zonder jou
Haar mama, mijn grootmoeder, was al die tijd al op haar aan het wachten Han tekende de kamer die ze voor haar zag en toonde aan waar mémé stond te wachten Mama is nooit alleen geweest bij het overgaan en daar was ik heel blij om, dat ze onmiddellijk mocht omringd worden door geliefden die ze hier ooit gekend heeft, in ons aardse bestaan.
Ze liet weten aan Han dat ik enorm op mijn voeding en gezondheid let en dat ik een zwakke rug heb, en dat ik vooral voorzichtig moest zijn bij het heffen Ze drukte mij op het hart dat ik wat meer moest genieten van het leven en wat minder poetsen mja daar heeft ze wel een punt!
Onze woning is in de periode dat mama ziek werd helemaal behangen en geschilderd. Er kwamen nieuwe meubeltjes en een dressing. Ik vond het spijtig dat mama onze uitgevoerde plannen niet meer gezien heeft maar ze liet weten aan Han dat onze living mooi geworden was, dat ze het graag zag die lichte kleuren
Han vroeg me of ik onlangs veranderingen deed in de tuin Ja dus, ze zag bloempotten en boompjes dat het mooi was dat het veel onderhouds vriendelijker was en ook gemakkelijker met de hondjes nu Ze zei dat het poortje langs de woning moeilijk sluit en dat Luc maar eens een schroevendraaier moest uithalen om de bovenste schroef wat vast te zetten.
Ook vroeg Han me of ik een tuinbank staan had. Mama ging er vaak gaan zitten als het mooi weer was en kon dan genieten van ons tuintje.
Ze vond de bloemstukken mooi die ik maakte en beschreef in geuren en kleuren het voorlaatste bloemstuk die ik maakte. Deze vond ze heel mooi!
Han wist me ook te vertellen dat er twee hondjes bij haar waren. Dat was voor mij één van de allerbelangrijkste punten die ik bij dit consult wou weten. Hoe is het met hen? En zonder dat ik zelf het onderwerp aanhaalde kwam het dus ter sprake. De witte, Capito, en het rostje, Luna, waren in goede handen bij haar en ze drukte mij ook op het hart dat ze tevens zorgt voor de hondjes die nog bij mij zijn. Dat ze waakt over ons.
Ze laat weten aan Han dat de hondjes als mijn kindjes zijn, en dat ze veel meer gerief en mandjes hebben dan nodig is, dat ze echt super verwend zijn! Mja, ik moet toegeven dat mijn kasten overvol zitten met gerief voor die kleine rakkers van mij!
Luna is heel onverwachts en op onverklaarbare wijze gestorven en ik vroeg aan Han of ze mij misschien iets over het overlijden van Luna kon vertellen want uit de autopsie is niet direct een doodsoorzaak gebleken. Han vroeg me of Luna gestopt was met eten? Ik weet het niet, echt niet ik weet wel dat mijn dierenarts vaststelde dat Luna leeg, maar dan ook helemaal leeg was vanbinnen Er wordt doorgegeven aan Han dat Luna een knik in de darmen had? het zou kunnen maar ik denk dat we hieromtrent nooit de volle waarheid te weten gaan komen.
Ik vroeg vol ongeduld waar Benji was? Waar is mijn Benji? Benji was nl. onze allereerste hond van Luc en mezelf Nee, niet bij mama ik dacht och nee, het kan toch niet waar zijn dat Benji niet bij haar is?
Maar algauw werd ik gerustgesteld, Benji was bij mijn grootmoeder De link was snel gelegd Benji en meter Mol (zo noemde ik ons mémé) zijn beiden in hetzelfde jaar gestorven met drie maanden verschil Logisch dan dat zij als allereerste mijn grootste schat heeft opgevangen!
Wat was ik blij dit allemaal te horen!
Han zei me dat intussen de hondjes op mijn schoot waren komen zitten en dat mama rechts van mij zat. De hondjes waren aan het drummen om comfortabel op mijn schoot te zitten. Zo herkenbaar, ja, dat waren beslist Luna en Capito!
En of ik de warmte voelde? Ik voelde mij eigenlijk een beetje ongemakkelijk hierbij maar neen, ik voelde de warmte niet en toch ben ik voor de volle 100% overtuigd dat ze er waren!
Ik vroeg tevens aan Han wat zo speciaal is aan onze Gilles, de witte. Ik verwachtte eigenlijk het antwoord dat ze zou zeggen dat Gilles een naam was die mama zo graag hoorde Ik wist dat ze die naam mooi vond en daarom gaf ik Gilles deze naam.
Ik kreeg een heel ander antwoord, dat ook bleek te kloppen Gilles kan plots uit het niks, bv. in de zetel, beginnen blaffen zonder aanleiding mja de aanleiding is bewezen nu, hij voelt de aanwezigheid van mama en/of mémé.
Han, vroeg ik, hoe kan ik weten dat mama in de buurt is. Het antwoord was het volgende ze blaast vaak heel lichtjes in mijn gezicht en ja, dat heb ik inderdaad al gevoeld ik kan me nog goed herinneren bij de kerstconcerten van Paul Severs dat ik meermaals aan mijn broer vroeg, voel jij ook die wind in je gezicht?
Als er muntjes op mijn pad komen of heel veel veertjes, wees maar zeker dat ze in de buurt zijn, die geliefden van ons aan de overkant! Han raadde me dan ook aan een potje aan te leggen en de veertjes te verzamelen Te laat Han, ik was er al druk mee bezig in september aan zee heb ik al heel wat veertjes verzameld
Han ziet huisjes en veel bomen en vraagt me of we vaak op weekend gaan? Ik zeg neen, maar wel op vakantie naar Centerparcs. Ze zegt dat ze ook meegaat op vakantie, samen met de overleden hondjes en dat ze daar speelt met de electriciteit. Ik kan me niet herinneren dat er daar in juni ll. flikkerende lampen waren maar volgend jaar ga ik er beslist op letten
Han vraagt me ook of er een verjaardag binnenkort in het verschiet is. Ik zeg ja, mama verjaart zondag, 20 oktober. Han ziet bloemen Maar ik vertel haar ook dat ik binnenkort verjaar en vraag mamas mening. Ik wordt nl. 40 en weet niet wat ik er moet mee aanvangen? Feestje of geen feestje.
Han laat me weten dat ze doorgeeft dat ik niet graag meer verjaar. Mja toen ben ik in tranen uitgebarsten. Neen, mijn twee grootmoeders zijn op mijn verjaardag begraven en nu mijn 40ste verjaardag eraan komt ontbreekt opnieuw één belangrijke persoon in mijn leven, de persoon die alles voor mij was, nl. mama.
Mama laat weten dat ik deze verjaardag beslist niet aan mij mag laten voorbijgaan. Hoe klein of hoe groot, dat is aan mij om te bepalen En ook dat ze er beslist bij zal zijn, op deze mooie dag!
Ze laat ook weten dat ik onlangs ben gaan shoppen en dat ze er altijd bij is Dat ik onlangs een nieuw bloesje kocht en getwijfeld heb. Ik maar denken en denken. Dacht er was toch maar één bloesje? Maar ook dit bleek te kloppen, ik heb enorm getwijfeld op dat moment aan de maat.
Ook dat ik met de gedachte speelde om een nieuwe winterjas te kopen bleek te kloppen.
Wat ben ik blij te weten dat ik nooit meer alleen ben als ik aan het shoppen ben! Het is nog steeds zoals vroeger, ze is er bij, zoals altijd
Van in den beginne zijn oorbellen spoorloos, ook dit kwam ter sprake. De oorbellen zouden ergens aan de zijkant van een handtas camelkleur zitten het zakje is gescheurd en de oorbellen zouden zijn doorgevallen Mama is drie jaar geleden gestorven, heel wat spullen van haar zijn intussen verdeeld dus ik vrees dat de oorbellen nooit meer zullen terecht komen
Ik vroeg aan Han mama te vragen of ik nog iets kon doen voor haar en ze vroeg me om een dikke knuffel te geven aan vader en aan broer. Bij vader is dit niet gebeurd ik voel me hier ongemakkelijk bij maar ik heb er hem wel over aangesproken.
Ze vertelde me dat ze trots was op papa, dat hij zo goed zijn plan trekt en dat ze dit nooit gedacht had! Ze gaf door dat vader geen prater is als je er niet over praat, doet het ook geen pijn maar hij denkt nog ontzettend veel aan haar Ik twijfel hier geen seconde meer aan als ik het water in de ogen van mijn vader zie opkomen als ik dit aan hem vertel Dan antwoordt hij me kil, goh, ik weet niet wat ik hiervan moet denken? Ik heb geantwoord, denk er het jouwe van
Van pépé geeft ze door dat het een kranige man is, die een sterk hart heeft en zeker nog een tijdje bij ons gaat blijven. Ik vraag aan mémé of ze het erg vindt dat pépé een nieuwe vriendin heeft? Het antwoord is neen, pépé is geen man om alleen te blijven en te zijn en ook dit klopt! Ze laat weten dat de nieuwe vrouw iemand is die het goed meent met pépé en hem oprecht graag ziet.
Mama vraagt me ook de groeten aan hen te doen en ik moest mededelen dat ze over ons allen waakt, ook over de kleinkinderen
Een fantastische ervaring en zon goed gevoel te weten dat ze er nog steeds bij is en de dingen van dichtbij kan volgen Zij hoort ons, maar spijtig genoeg kunnen wij haar niet horen, maar toch, heel even, zijn er de tekens op onze weg die toch laten vermoeden dat ze op hun manier, hun antwoord duidelijk maken.
Bedankt Han, bedankt mama, bedankt mémé, het was fijn jullie (nogmaals) te ontmoeten.
PS: terwijl ik mijn tekst nog even nalees en verbeter, voel ik op mijn rechterarm een frisse bries, Gilles komt naar me toegelopen en kijkt omhoog, rechts van mij, en begint te blaffen Bedankt mama voor dit mooie teken, xxx
Lieve engelenvrienden, laat het verhaal van Ingrid een bewijs zijn dat er meer tussen hemel en aarde is.
En Ingrid (Grietje) bedankt dat je het toeliet jou verhaal op mijn blog te plaatsen.
Dit blog verhaal is een heel bijzonder verhaal maar ook een oproep naar jullie lezers toe.
En ik hoop van harte dat diegene die dit verhaal kunnen staven niet meer zwijgen en uit hun schulp zullen komen.
Ik ben namelijk op zoek naar mensen die een gelijkaardige ervaring hebben meegemaakt zoals hier in dit verhaal beschreven gaat worden.
Heel veel mensen maken iets bijzonders mee, iets wat ze niet kunnen verklaren.
Maar waar ze wel zeker van zijn dat het hun overkomen is !
Een ervaring die ze niet meer uit hun systeem krijgen zeg maar, het blijft als het ware aan hun kleven.
Maar de meesten mensen zwijgen om verschillende redenen.
Bang om misschien uitgelachen te worden, of angstig en weigerachtig om de waarheid te vertellen om niet als een raar individu bestempeld te worden.
Lieve lezer, ook ik heb gezwegen, wel zes jaren lang, gewoon omdat mensen zo snel een stempel, een etiket op je kleven.
Ik weet heus wel (zo naïef ben ik nu ook niet) dat er mensen zijn die denken dat die van Beeren haast naar een of andere instelling mag gebracht worden. En eens goed met me lachen als ze weer een of ander verhaal van me horen of lezen, misschien gewoon omdat ze het raar en van lotje getikt vinden met hetgeen dat ik bezig ben.
Maar gelukkig heb ik een olifantenhuid en kan ik deze dingen echt langs me neerleggen.
Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik niet moet wakker liggen van roddels en achterklap wat bepaalde individuen over me denken en zeggen.
Wat ik gezien heb is ECHT en daar blijf ik bij !!!
En wat het allerbelangrijkste is ?
De motivatie om door te gaan zijn jullie, die mensen die ik privé mag helpen.
Wat ik door de jaren heen al allemaal heb mogen doorgeven aan mensen en dat dan ook bleek te kloppen wat hun overleden dierbaren doorgaven, is iets waar ik me aan vasthou.
Toch merk ik ook dat de zogenaamde non-believers wel allemaal hartstikke nieuwsgierig zijn en willen ze heel graag weten hoe de vork in de steel zit wat de engelen betreft.
Weliswaar van op een afstand misschien omdat ze bang zijn voor het onbekende, of omdat ze net datgene zeker niet willen, dat er met hen gelachen wordt.
En het zou toch zo mooi zijn als we allemaal eens stil zouden staan bij wat de engelen voor ons zouden kunnen betekenen.
Voor die groep van non-believers : ik zou willen dat uw eens gewoon de proef op de som neemt, zomaar zonder dat iemand het weet.
Dat u uw eigen teken eens aan de engelen zou gaan vragen.
Ik wil niemand overtuigen en al helemaal niet op de barricade springen met de mededeling Follow Me want dat interesseert me niet, waar het me dan wel om te doen is?
Mensen wakker maken, prikkelen met datgene wat ik in mijn leven heb toegelaten, namelijk die geweldige lieve engelen.
Het verrijkt zo erg je leven!
Ik wens jullie allemaal heel erg veel genot met het verhaal van een moedige man van 75 jaar namelijk Godfried uit Retie die er voor kiest om zijn verhaal met jullie allemaal te delen.
Veel leesplezier !
Godfrieds verhaal:
Alles begon 40 jaar geleden.
Godfried en zijn vrouw baten een ijssalon uit in de gemeente Retie wat behoord tot de provincie Antwerpen.
Achter het ijssalon wordt op een bepaald moment een groot stuk bos te koop aangeboden.
En Godfried doet een bod om dit bos te kopen.
Maar door een ingewikkelde procedure en tussenkomst van de vrederechter bleek dat het onmogelijk was om het Bos in zijn totaliteit aan te kopen.
Het bleek namelijk natuurgebied te zijn en er waren plannen om op termijn vijvers aan te leggen.
Godfried had tijdens de lange wachttijd en onderhandelingen tegen zijn vrouw Maria het volgende gezegd:
Maria als het me lukt en ik dat Bos toch in een keer kan kopen maak ik daar een kappelletje, speciaal voor Moeder Maria.
Godfried had dikwijls met de gedachte gespeeld dat hij via zijn kappel dan een ode kon brengen aan ons Lieve Vrouwke zoals wij haar in de volksmond noemen.
Dit idee kwam voort uit één grote wens die hij namelijk al van kleins af aan had en dat was om Moeder Maria toch eens in het echt te kunnen zien.
Maar helaas voor Godfried, het bos moest en zou in zes delen verkocht worden volgens de wet.
Uiteindelijk wegens een ingewikkelde procedure kwam Godfried in de mogelijkheid om samen met zijn vrouw Maria toch een halve hectare bos aan te kopen, maar niet de volledige oppervlakte.
Vele jaren gaan voorbij en Godfried verkoopt samen met zijn vrouw hun ijssalon in Retie.
Hij gaat samen met haar een welverdiend pensioen tegemoet.
Hij is dikwijls savonds naar zijn stukje bos gewandeld, om er tot rust te komen en er te bidden tot Moeder Maria maar het kapelletje is er nooit gekomen.
En dan schrijven we vele jaren later namelijk 2011.
In het weekblad Dag allemaal verschijnt een artikel over de Zieneres van Onkerzele
Leonie Van Den Dijck - Nienken in de volksmond genoemd.
Maria de vrouw van Godfried koopt dit weekblad en Godfried wordt zo geraakt door dit verhaal dat hij tot tranen toe bewogen is.
Hij heeft geen idee wat hem overkomt, maar hij voelt tot in het diepste van zijn lichaam dat hij naar deze plaats wordt getrokken.
Godfried moest en zou eens een kijkje gaan nemen in het dorpje Onkerzele dat een deelgemeente is van Geraardsbergen.
Deze Oost-Vlaamse gemeente ligt niet bij de deur en Godfried heeft ondertussen ook al de kaap van 73 jaar bereikt.
Maar het laat hem niet los en hij speurt op internet alles af wat hij over deze vrouw kan vinden.
Hij komt het volgende over haar te weten.
Leonie Van Den Dijck (ik ga haar in dit verhaal Nienken noemen, zoals ze toen genoemd werd) ze leed een hard leven zoals zovele in die jaren, en kreeg 13 kinderen.
Waar er in totaal negen van in leven zijn gebleven.
Toen Nienken haar jongste kind drie jaar oud was, erfde haar man een kleine som geld en verliet het gezin.
Ze heeft haar kinderen toen zelf grootgebracht en verdiende de kost met sigaren draaien en verkoop van deur tot deur.
Nienken heeft in haar leven vele visioenen gehad en beweerde dat Moeder Maria in totaal 36 keer aan haar verschenen was.
In de periode van 4 augustus tot 19 oktober in het jaar 1933 zou Maria boodschappen hebben doorgegeven aan Nienken.
Nienken voorspelde zelfs het overlijden van Koning Albert 1 in Marche-les-Dames.
Toen de koning ook daadwerkelijk overleed zijn ze Nienken komen halen in Onkerzele.
Ze heeft toen de plek aangeduid waar gezocht moest worden en daar hebben ze de bril van Koning Albert 1 gevonden.
Maar Nienken deed er nog een schepje bovenop en zei dat ze had gezien dat de koning van de rotsen geduwd was.
Hij was volgens haar niet verongelukt maar vermoord.
Maar Nienken heeft nooit een naam willen noemen van de dader.
Soms was Nienken alleen tijdens haar visioenen maar meestal waren er ook getuigen bij.
Zo was er een man in Onkerzele die beweerde dat men een kaars onder de hand van Nienken had gehouden op het moment dat ze contact had met Moeder Maria , en Nienken zij gaf geen krimp.
Ze was helemaal in de ban van haar visioenen
De kaars was in die tijd een typische test om te zien of de extase waar in Nienken verkeerde wel echt was.
Maar Nienken voelde geen enkele pijn en is er altijd heilig van overtuigd geweest dat ons Lieve Vrouwke tot haar sprak.
Voor Nienken stierf in 1949 deed ze nog een voorspelling.
Ze liet namelijk optekenen dat ze haar lichaam na twintig jaar moesten opgraven.
Het zou namelijk ongeschonden in haar kist liggen.
Ze zou zelf een teken geven wanneer het zover was en de opgraving moest gebeuren.
Na haar dood is er in het huisje van Nienken een museum geopend en elke eerste zaterdag van de maand is er in Onkerzele een ommegang en wordt er gebeden voor Nienken.
Tijdens een van deze ommegangen in 1971 is er iemand die tijdens de processie het graf van Nienken filmt.
En op deze film verschijnt er plots het beeld van Moeder Maria, ze staat aan het graf van Nienken.
Men neemt aan dat dit het teken is dat Nienken zou geven en besluit haar op te graven.
Jan van Rompaey die toen in die tijd voor de VRT werkte ging met een cameraploeg voor zijn programma Echo de opgraving filmen.
Die reportage is ook uitgezonden op de VRT.
En terwijl men Nienken boven aarde haalde werd duidelijk dat haar lichaam inderdaad ongeschonden was.
De doodskist van Nienken was vergaan en de zinken bak waarin ze lag was gescheurd, de lijkwade waarin ze gewikkeld was viel uit elkaar van de vocht.
Maar Nienken haar lichaam was ongeschonden.
Men heeft in die tijd ook de grondsoort getest daar bepaalde grondstoffen een lichaam intact kunnen houden, maar de lijken die links en rechts van Nienken lagen waren wel vergaan.
In het verslag dat toen door de wetsdokter is opgemaakt staat zwart op wit dat Nienken ongeschonden uit haar graf is gehaald.
Elf jaar later namelijk in 1982 hebben ze nogmaals de proef op de som genomen en hebben ze Nienken opnieuw opgegraven en nog steeds was ze ongeschonden.
Tegenwoordig ligt Nienken in een grafkelder en haar kist heeft een venstertje waardoor je haar gezicht nog steeds kan zien.
Er is een speciaal comité in Onkerzele die willen dat Nienken Heilig verklaard wordt.
Dat is een lange en moeilijke procedure maar ze blijven erin geloven.
En terwijl Godfried al deze informatie over Nienken leest en opzoekt in 2011 verschijnt er drie weken na het verhaal over Leonie Van Den Dijck (Nienken) een nieuwe Dag allemaal voor zijn neus.
Ditmaal met het verhaal van een zekere Han Beeren uit Bree die beweerd dat ze engelen heeft gezien en gevoeld.
Godfried leest het artikel van mij meerdere malen en laat weten aan zijn vrouw dat hij me wil ontmoeten hij voelt aan zijn kleine teen dat dit verhaal klopt.
Ondertussen schrijven we het jaar 2013 en heeft Godfried 2 jaar lang gewacht om me te bellen.
Wanneer de telefoon bij mij thuis overgaat komt er een diepe zucht door de hoorn mijn oor binnen.
Godfried laat me weten dat hij misschien wel 100 keer de hoorn heeft vastgenomen en weer terug heeft ingehaakt.
Maar wat ben ik blij dat hij heeft doorgezet.
Zeer emotioneel vertelt hij me aan de telefoon dat hij iets gezien heeft.
Hij durft er al jaren met niemand over praten, maar heeft op een of ander manier het idee dat hij zijn verhaal wel tegen mij kan vertellen.
Kijk en dan komt mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid naar boven, want ik ben sinds de jaren dat ik naar buiten ben gekomen met mijn verhaal altijd toch wel wat opzoek geweest naar mensen die op de een of andere manier ook iets hebben meegemaakt wat ze niet kunnen verklaren.
Het moeten wel geloofwaardige verhalen zijn en niet met veel geblaas en fantasie, want daar hou ik niet van.
Ik maak met Godfried een afspraak en precies 14 dagen na ons eerste telefoontje zie ik Godfried en zijn vrouw Maria voor het eerst.
We gaan naar boven naar mijn engelenkamer en ik bied hun een tasje koffie aan.
Ondanks dat ik sta te popelen om Godfried zijn verhaal te aanhoren staat hij erop om zich eerst te verontschuldigen.
Als ik vraag waarom, geeft hij me te kennen dat het helemaal zijn bedoeling niet was geweest dat zijn telefoongesprek van 14 dagen eerder zo emotioneel beladen zo zijn.
Maar ik zit daar totaal niet mee in, ik weet namelijk wat deze man gevoeld heeft en ook ik kan nog steeds emotioneel worden als ik aan mijn moment terug denk dat ik voor de eerste keer de engelen mocht ontmoeten.
Ik ga bij Godfried en Maria op de bank in de engelenkamer zitten en vraag aan Godfried of hij er klaar voor is om zijn verhaal aan mij te vertellen.
En hij begint te vertellen over het moment dat zijn vrouw Maria terug komt van de winkel met de Dag Allemaal en dat daar het verhaal van Leonie Van Den Dijck alias Nienken in staat.
Dat er drie weken daarna mijn verhaal voor zijn ogen verschijnt en ook dit verhaal door hem meermaals gelezen wordt.
Uit de brieftas die hij heeft meegebracht gritst hij prompt de beide Dag Allemaals van 2011 te voorschijn.
Ik krijg een glimlach op mijn lippen en sta verstelt dat iemand een weekblad twee jaar heeft kunnen bijhouden.
Han zegt hij, ik heb altijd tegen mijn vrouw gezegd naar Leonie in Onkerzele wil ik eens gaan maar naar deze mevrouw van Bree, en hij tikt met zijn wijsvinger tegen mijn artikel in het tijdschrift, die wil ik ook ontmoeten en hier zit ik nu.
75 jaar ben ik ondertussen en wat ben ik blij dat ik doorgezet heb na al die jaren en de moed heb gehad om u te bellen zegt hij met een diepe tevreden zucht.
Ik moet uw iets vertellen waar ik met niemand over kan praten dan alleen met mijn eigen vrouw Maria.
Ik ben in Onkerzele geweest en heb de processie van Leonie meegedaan.
Ik ben naar de kapel geweest waar Leonie (Nienken) haar verschijningen heeft gezien, ik heb de mis gevolgd in de kerk die vlak bij de kapel ligt.
Ik heb haar graf bezocht en ben ook het kleine museum in haar huisje gaan bezichtigen.
En Han ik heb de hele tijd geweend, het was een gevoel dat ik niet van mij af kon zetten, niet kon thuisbrengen.
Ik voelde dat ons Lieve Vrouwke bij mij was, samen met Leonie.
Ik was blij dat ik dat gedaan heb, meer daar houdt het nog niet mee op.
In het museum heb ik een boek gekocht.
En weer grijpt Godfried naar zijn brieftas.
Ditmaal haalt Godfried een dik boek uit zijn brieventas naar boven.
Het is een boek waar het levensverhaal van Leonie Van Den Dijk in staat beschreven.
Op de kaft staat een foto van Leonie samen met Moeder Maria.
Ik ben naar huis gereden en ben in het boek beginnen lezen Han, en ..................................
Godfried moet slikken en krijgt de woorden niet over zijn lippen.
Hij bladert door het boek en is duidelijk naar iets op zoek.
Hij weet precies de pagina, pagina 136 daar moet hij zijn.
Als hij het boek openslaat op pagina 136 en het boek mijn richting op draait staart mij het gezicht van Christus aan gemaakt in pentekening en afgedrukt op pagina 136 in het boek.
Godfried neemt een flinke ademteug en vertelt verder.
Ik ben in de veranda aan het lezen en ik kreeg een pijnlijke nek, ook voelde ik dat er een rust over me kwam en ik heb het boek weggelegd.
Ik ben achterover in mijn stoel gaan zitten Han en toen gebeurde het.
Voor mijn stoel in de veranda bij de bloempotten van mijn vrouw verschijnt eerst dit beeld het gezicht van Christus .
Ik roep Maria en vraag haar: ziet gij dat ook?
Wat?
Wel daar het gezicht van Christus daar bij die bloempot.
Maar Maria ziet niks.
Maar Han slikt Godfried, toen het beeld van Christus verdween kwam de gedaante van ons Lieve Vrouwke op diezelfde plaats.
Ik heb ze allebei mogen zien Han, zegt Godfried tegen mij.
Ik heb Christus en Moeder Maria gezien !!!
Mijn vraag die ik al jaren stelde namelijk om ons Lieve Vrouwke te zien is waarheid geworden.
Godfried weent, maar niet van verdriet hoor, nee van puur contentiment zoals wij zeggen, van puur geluk en tevredenheid.
Langs mij op de bank in mijn eigen engelenkamer zit een zéér tevreden en gelukkig man.
Door dat hij zo beladen is en zeer emotioneel vertelt over zijn gebeurtenis, weet ik dat deze man ook echt iets gezien heeft.
De manier die hij beschrijft hoe het voelde, welk gevoel dat hem dat nu nog steeds geeft als hij erover nadenkt, de warmte die hij kan beschrijven, de kleuren...........daaraan weet ik dat het echt is.
Ook ik kan nog precies tot in de kleinste details beschrijven wat ik voelde en zag die fantastische avond in september 2004.
En nu nog steeds maakt mij dat een zéér gelukkig en tevreden mens.
Ook Godfried is er net zoals mezelf heilig van overtuigd dat als we sterven we naar een wondermooie plek gaan.
We vergelijken elkaars verhaal en komen tot de vaststelling dat ondanks dat ik nog nooit Christus of Moeder Maria heb gezien het gevoel van mijn geziene stralen en Godfried zijn gevoel met zéér grote stukken overeen komen.
Het wordt een zeer gezellige voormiddag bij mij op de engelenkamer.
En als we een tijdje daarna afscheid van elkaar nemen kan ik het niet laten om Godfried een dikke welgemeende knuffel te geven.
Maar voor dat hij in zijn auto stapt verklapt hij me nog het volgende:
Han, het kappeltje voor ons Lieve Vrouwke is nooit in mijn bos gekomen, maar ik ben er bij mij thuis eentje aan het bouwen in de veranda.
Super zeg ik.
Godfried, als het af is dan kom ik eens kijken naar jou Kapel voor ons Lieve Vrouwke.
Het ga je goed samen met je vrouw en wie weet komen we elkaar wel ooit eens tegen in Onkerzele want daar wil ik nu na Godfried zijn verhaal ook wel eens een kijkje gaan nemen hoor.
Misschien komt het er wel ooit van samen met mijn man Per tijdens een van onze Vespa ritjes.
We zien wel.
En als u na het verhaal van Godfried gelezen te hebben ook u verhaal wil delen en besluit om niet langer te zwijgen wat u gezien heeft?
Doen !!!! Hoe meer mensen geraakt worden door zo een mooie energie hoe liever en mooier de mensen met elkaar omgaan.
Daar ben ik nu eens héél zeker van !
Ik wens u lieve lezer een hele leuke tijd samen met uw engelen, tot een volgend blogverhaal!
warme groeten,
Han Beeren
Leonie Van Den Dijck "Nienken" voor haar huisje in Onkerzele De kapel waar Maria verscheen aan Nienken De opgraving van Nienken in 1971, ze lag ongeschonden in haar kist. Deze opgraving is uitgezonden in het programma Echo op (toen nog) de VRT. Maria verscheen in totaal 36 keer aan Leonie Van Den Dijck alias "Nienken". Dit is ook de cover van het boek waar het levensverhaal van Leonie Van Den Dijck in staat beschreven.
Linda en Pat (Patricia) op vakantie in Turkey en ze namen hun mannen gewoon mee.
Linda leerde ik kennen ruim 2 jaar geleden. Ze kwam voor een privé reading om in contact te komen met haar overleden echtgenoot Alex.
Op de één of andere manier was er een klik tussen ons twee en werd er na de reading nog lekker wat bij gekeuveld met een tasje koffie.
Ook bleven we via facebook met elkaar in contact.
Enkele maanden later schreef Linda zich in om helemaal vanuit het verre Ertvelde engelencursus bij mij te komen volgen.
En zo gebeurde het dat we elkaar nog net iets beter leerde kennen.
Ondertussen werkte ik aan mijn tweede boek en mocht ik profiteren van Linda haar correcte taalkunsten en vertaalde ze mijn boek Engelen in mijn zolderkamer op spelfouten.
Het bleek zo goed te klikken tussen Linda en mij dat ik samen met Myriam, ook een super leuke dame uit Mortsel die toevallig bij Linda in de groep van de engelencursus zat, uitgenodigd werd om in Ertvelde Lindas 50 ste verjaardag mee te komen vieren.
Ik vond het een hele eer om op dit feest aanwezig te mogen zijn, en wou ook werkelijk met mijn aanwezigheid aantonen dat ik dankbaar was voor wat Linda allemaal voor mijn boek had betekend.
En daar op Linda haar geweldig leuk feest, leerde ik Pat (Patricia) kennen, we werden namelijk die avond aan dezelfde tafel gezet om het diner te consumeren.
Linda en Pat kenden elkaar al enkele jaren, en deelde samen een groot verdriet namelijk: allebei waren ze weduwen.
Pat had haar man Filip verloren en Linda haar man Alex.
Ons gesprek kwam op een bepaald moment op haar overleden achtgenoot Filip en mijn tweede boek waar het verhaal van Linda en haar wijlen echtgenoot Alex in vermeld stond.*
* Zie verhaal Wijze Alex in Engelen in mijn zolderkamer.
Pat was een schat van een vrouw met het hart op de juiste plaats dat merkte je onmiddellijk.
Een warme vrouw die voor iedereen klaar stond.
Ondanks dat zowel Linda en Pat hun echtgenoten verloren hadden, hebben ze elkaar gevonden in hun verdriet.
En zijn ze ervoor elkaar in moeilijke tijden.
Ondertussen heeft Linda een nieuwe vriend waar ze mee samen woont Et genaamd en het mag gezegd dit is een super kerel.
Gek van zijn Suske zoals hij Linda liefkozend noemt.
Hij had er dan ook totaal geen enkel probleem mee dat Linda, Pat zou meenemen op een reisje naar Turkey, want zoals Linda zelf zei, Pat moet er eens uit en ik neem haar gewoon mee willen of niet.
Nu moeten jullie weten lieve lezers Linda is geboren met en dit zijn haar eigen woorden, een stevige hoek af zoals we zeggen.
Zo noemt ze zichzelf niet iemand met een hoek eraf, maar volledig rond.
En als je haar kent vind je haar meteen super sympathiek.
Pat zag het volledig zitten om er eens een weekje tussen uit te gaan.
En zo gezegd, zo gedaan de dames vertrokken vorige week naar Turkey.
Regelmatig kreeg ik een mailtje van ons twee afgeronde hoeken inclusief fotos.
Het zag er allemaal super gezellig uit tot ik in de week een mailtje kreeg van Linda.
De twee dames hadden toch wel iets heel leuks meegemaakt.
Bij deze de mail van Linda op 17 april 2013 22,58 uur.
Hei lieve Han,
Een mailtje van Pat en mij vanuit Turkije.
We hebben hier al heel wat plezier beleefd, heel wat afgelachen, onnozel gedaan, veel gezien, veel in de zon gelegen, van alles eigenlijk.
Pat en ik doen dat hier perfect samen. Naast de nachtmerries van Pat die spinnen ziet op het plafond 's nachts (de rookmelder) en ik die haar zo ineens vastpak tijdens mijn droom, lukt het ons hier best.
Maar we hebben 2 rare dingen meegemaakt die we toch met jou willen delen.
Het eerste was in het zeewaterbad. Ik maakte een foto van Pat en schrok me een aap. Zo'n orb vlak bij haar! Ik heb het haar direct gezegd. Ik zei: Filip is bij je!
Daarna neemt zij een foto van mij en van het hetzelfde laken een broek. Dat kan geen toeval zijn. Filip en Alex zijn bij ons.
Het tweede was tijdens mijn schoonheidsslaapje in de zon... Mijn ketting had ik nog aan, daar hangt mijn hartje aan met as, en ook een juweeltje van ET.
Zonder mijn weet lagen die naast elkaar en zijn dus in mijn huid gebrand, allé, er rond. Je moet maar eens naar de foto's kijken. Zo mooi broederlijk naast elkaar. Daarna hebben Pat en ik nog geprobeerd om mijn ketting terug op die plaats te leggen, heel moeilijk, en zo ook een foto genomen, kwestie van te weten waar je naar kijkt.
En nu weet ik zeker dat ET de juiste persoon voor mij is, broederlijk naast Alex... Dat deed en doet mijn hart zo warm worden.
Wat denk jij over deze 2 dingen?
We hebben het hier echt naar onze zin. Ik sleur Pat letterlijk overal mee. Gisteren zijn we zelfs op babybezoek geweest bij Turken thuis. Dat is een ganse eer als je dat mag doen.
Nu deze namiddag hebben we nog afgesproken met andere Turkse vrienden. Van geen wonder dat er zoveel Turken bij mijn facebookvrienden zitten hé!
Het is hier echt een paradijs.... ook omdat we weten dat onze mannen bij ons zijn en ons beschermen.
Want ik zeg steeds aan Pat: Pat, geen schrik hebben, Filip is bij je... Ikzelf heb geen greintje schrik hier, ook 's avonds niet, want ik word hier sowieso beschermd, ik voel dat.
Heb je de foto's op facebook al gezien? En ze staan er nog maar voor een deeltje op...
Superzonnige groeten uit Gündogdu
Pat en je irweetn in wurtels forever
Bekijk de fotos eens lieve lezer van mijn blog.
Ik word er goed gezind van als ik naar deze fotos kijk gewoon wetende dat deze dames zo geholpen zijn met de gedachte dat ze ervan overtuigd zijn dat hun mannen nog over hun schouders meekijken.
En dat is een mooie warme gedachte.
Wat die Irtween in wurtels betreft zoals je onderaan de mail kunt lezen is een andere story.
Tijdens de engelencursus van Linda en Myriam wordt er op een bepaald moment plat Brees gepraat en heeft een dame het over Ertjes en Peetjes dit betekent in ons taaltje heel gewoon: erwten en wortelen.
O laat Linda heel droog weten Irweetn in wurtels de hele groep kijkt elkaar vragend aan.
Wat zei Linda?
We hebben op de cursus dus ook een klein beetje Ertvelds leren klappen zoals ze daar zeggen.
En vanaf die dag is Linda mijn Irweetn in Wurtels voor altijd.
Kwestie dat jullie weten waar het einde van de mail op slaat.
Ik wens jullie een hele mooie engelentijd
Tot binnenkort
Warme groet,
Han
Linda en orbs !
Pat en orbs !
Linda en haar ketting gebrand in haar huid : de assen van Alex en het juweel van Et broederlijk naast elkaar!
Voor ik mijn nieuw blog verhaal aan jullie presenteer, wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om jullie mijn nieuwe website voor te stellen. Aan de rechtse zijde van dit blog (zie de tekst in het rood) kan je rechtstreeks eens een kijkje gaan nemen op mijn persoonlijke website.
Op www.hanbeeren.be vind je alle informatie van wat ik voor jou kan betekenen.
En dat is natuurlijk contact maken met een van jou dierbaren overledenen.
Ik ben dan ook van plan om in de toekomst filmpjes op mijn website te gaan plaatsen waar ik contact maak met een of ander overleden familielid of vriend .
Maar daarover later meer.
En laat ik dan maar ook onmiddellijk met de deur in huis vallen, het blog verhaal van deze maand gaat over onze overleden dierbaren.
Heel veel mensen vragen mij, Han:
-Is er inderdaad meer tussen hemel en aarde?
-Kunnen onze overleden dierbaren ons tekens geven en ons laten weten dat het goed met hen gaat?
-Vertoeven ze nog met regelmaat van de klok in onze buurt?
-Hoe ziet het daar boven dan eigenlijk uit?
-En kan het : dat bijvoorbeeld als iemand die mij dierbaar is en hij/zij sterft, mij nog een teken is komen geven net op dat moment toen hij/zij overging naar gene zijde?
Lieve lezer,
Gelukkig weet ik nog niet hoe het er daarboven uitziet en dat hoop ik nog even zo te houden. maar één ding staat wel als een paal boven water voor mij.
ER IS MEER TUSSEN HEMEL EN AARDE EN ONZE OVERLEDEN DIERBAREN LATEN ONS MET REGELMAAT VAN DE KLOK TEKENS ACHTER .
Alleen zien wij die tekens niet altijd.
Toch zijn er genoeg voorbeelden en verhalen van mensen die weet hebben dat ze bijvoorbeeld snachts aanvoelde dat er iets ernstigs met een van de ouders aan de hand was.
Als ze dan naderhand de juiste toedracht en tijd te horen kregen dat hun overleden dierbaren was overgegaan, bleek dat, dat nu net het tijdstip was dat ze zelf inderdaad ook waren wakker geworden en iets gevoeld hadden.
Een mooi voorbeeld is het verhaal van Sigrid.
Ze woont op dit moment in Panama en is een gemeenschappelijke vriendin van onze toffe vrienden, Hilde en Erwin die hun thuisbasis hebben in Bocas del Toro (Panama).
Toen Hilde, Sigrid over mij vertelde en waar ik me mee bezig hield, was haar interesse dan ook gewekt?
De dagen die volgde schreef ze me verschillende mails waarin ze vroeg of ik haar kon helpen met enkele levensvragen waar ze al geruime tijd mee in haar hoofd rondliep.
Het waren leuke spontane mails waar ook ikzelf dan weer wat van opstak, dus twee vliegen in één klap.
Ik heb Sigrid gevraagd of we haar persoonlijke verhaal mochten publiceren en gelukkig kwam er een heel spontane mail terug waarin ze schreef dat ze daar geen bezwaar tegen had.
Integendeel, we mochten zelfs een foto van haar en haar vader mee op het blog plaatsen.
Dus bij deze Sigrid haar verhaal, geniet ervan.
Lieve Han,
Allereerst wil ik je heel erg bedanken voor het feit dat je mijn email zo aandachtig gelezen hebt en je de moeite hebt genomen om (zo snel) te reageren!
Gisteren heb ik met veel interesse je boek gelezen en ik heb er erg van genoten.
De liefdevolle wijze zoals je schrijft over je gezin, je man en je 2 lieve kinderen waren erg ontroerend!
Ook het verhaal mbt de engelen is prachtig, helder en eenvoudig geschreven!!!
De conclusie die ik kan trekken nav je boek is dat ik al mijn hele leven ervaringen heb met dit fenomeen, zonder me echter bewust te zijn of het te formuleren als tekens van engelen. Ik noem het zelf altijd flitsen of simpelweg intuitie.
Ik weet dat het niet ontstaat nav denken of gevoelens, maar ik worstel zoals iedereen met vragen en krijg dan inderdaad dingen toegespeeld op de wijze zoals je het beschrijft
Liedjes, die irritant in je hoofd blijven hangen de hele dag, tekst waar je oog op valt in boeken of op straat, dingen die je direct op de radio of tv hoort, als je hem aanzet.
Dit fenomeen werkt echter bij mij uitsluitend als ik goed in mijn vel zit en God weet, dat dat soms maandenlang niet het geval is geweest in de jaren van mijn leven.
Erg jammer, maar dankzij jouw boek en dankzij de ontmoeting met Hilde en Erwin, toeval bestaat niet, alles gebeurt om een reden en meer van dit soort zeer ware 'cliche's' ben ik er weer mee begonnen. Dank je wel!!!
Ik kan me bv nog goed herinneren dat ik mijn opleiding voor schoonheidsspecialiste deed en in 1989, hetzelfde jaar, mijn examen moest doen in Den Haag. Ik was al een keertje gezakt voor mijn praktijk en deed een herexamen.
Ik zit in een taxi met mijn model, een vriendin en ben heel zenuwachtig voor dat examen en dan klinkt er op de radio het liedje, Everything is gonna be all right tonight van David Bowie en Tina Turner en ik ben iets minder zenuwachtig. Het gaat goed komen. Ik slaag die dag! Dank je wel engelen!
Nu wil ik je graag iets schrijven.
Ik kopieer het je en het zal je ontzettend aanspreken. Mocht je het willen gebruiken in een volgend boek of op je blog, bij deze toestemming!!!
Het is maart 2009 en ik woon in het verre Zuid-Amerika. Venezuela om precies te zijn, Toen ik daar jarenlang geleden op vakantie ging, werd ik verliefd op dat mooie land. Twee vakanties daarna, besloot ik de gok te wagen en me daar te gaan vestigen. Mijn ouders, ondersteunend als altijd, gaven mij hun zegen, bij wijze van spreken. Vooral mijn vader was een grote stimulator. "Doe het", zei hij, "en wacht niet te lang". "Als je wacht, ga je het waarschijnlijk uitstellen en van uitstel komt vaak afstel". "Je zult je je hele leven blijven afvragen hoe het zou zijn geweest, als...".Mijn lieve, wijze vader.
Mijn moeder heeft me kortgeleden gebeld, om me te vertellen dat het niet goed gaat met mijn vader. Hij heeft allerlei klachten, is veel ziek en hij is doorgestuurd door zijn huisarts, om nadere onderzoeken te ondergaan in het academisch ziekenhuis. Mijn moeder doet haar best het hoofd koel te houden. "Hopelijk valt het allemaal mee", "We moeten positief blijven denken". Ik bewonder haar optimisme en laat haar beloven, om me meteen op de hoogte te stellen, zodra er meer nieuws is. Ik ben ongerust. Probeer me een voorstelling te maken, om mijn vader te verliezen. Nee, nog niet, ik ben er nog niet klaar voor om zonder mijn vader verder te moeten.
Ik herinner me de dag dat ik naar Venezuela zou vertrekken. Mijn zwager zou me naar Schiphol brengen met 2 zware koffers en de bench met mijn kat. Ook die gaat mee. Mijn moeder is een aantal dagen weg. We hebben reeds afscheid genomen en diep in mijn hart, ben ik blij dat ze er vandaag niet is. Het zou te emotioneel zijn geweest en ik wil mijn hoofd helder en koel houden. Ik ga vandaag alleen emigreren naar een ander continent. Dan heb ik liever op het laatste moment te maken met mijn vader, nuchter en relationeel. Hoewel, vandaag voel ik toch, dat het hem ook niet ongemoeid laat. Hij omhelst me en zachtjes zegt ie: "en als het nou niet mocht lukken, om welke reden dan ook, wees dan niet koppig om kost wat kost vol te houden, maar kom dan gewoon terug". Wat kent ie me goed.
Gedachten malen door mijn hoofd en ik wacht vol spanning op het bericht van mijn moeder. Het is een mooie dag, zoals dat meestal in Venezuela is en ik voel het zonnetje op mijn huid branden. Mijn telefoon gaat over en ik zie op het screen dat het telefoontje uit Nederland komt. Ik neem op, mijn hart bonst, Mijn moeder komt meteen tot de orde. "Sigrid, het is niet goed", "Hij heeft alvleesklierkanker en het is terminaal". Tranen beginnen uit mijn ogen te stromen. Dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Hij is nog niet zo oud, hij heeft altijd gezond geleefd, hij is al eerder vlakbij de dood geweest en heeft het toen ook gered". Een vriend probeert me tevergeefs te troosten. Omhelst me en laat me huilen.
Hooguit een half jaar, heeft de behandelend arts gezegd. Ik besluit als de bliksem een reis naar Nederland te boeken, Mijn familie is zo lief om aan te bieden, die voor mij te betalen, mocht dat een probleem zijn. Maar dat is niet nodig en ik heb in no time mijn vlucht geregeld. Het zal de eerste keer in 4 jaar zijn, dat ik terug naar Nederland ga. Ik vind het eng, ik ben bang, voor alles wat er op me af zal komen.
Mijn nieuwe tante (de broer van mijn moeder is hertrouwd) komt me ophalen, samen met mijn neef en nicht, die opeens heel groot zijn geworden. In tienerjaren maken 4 jaren een wereld van verschil. Ik ben een beetje confuus, geniet van het bekende maar toch vreemde landschap. Probeer te ontdekken wat er anders is dan voorheen. Het is fijn om weer bij mijn familie te zijn. Er wordt gelachen, gepraat, gegeten, gedronken. Mijn vader ziet er moe uit. Ik ben blij dat ik bij hem ben. Ik blijf 3 weken en probeer zoveel mogelijk van mijn tijd te genieten. Mijn moeder, is als altijd, de zorgzaamheid zelve. Voor mij, voor mijn vader. Ze is een sterke vrouw en beiden hebben ze veel steun aan hun geloof.
Het is een van de laatste dagen van mijn verblijf en mijn vader en ik zijn alleen. Daar had ik om verzocht, bij mijn moeder. Ik wil een gesprek met hem alleen. Ze geeft ons de ruimte, gelukkig. Ik vraag mijn vader alles wat ik hem vragen wil. Hoe voelt ie zich, heeft ie pijn, hoe denkt ie over doodgaan, is hij bang? Al die dingen wil ik weten. Hij beantwoordt alles geduldig, zorgvuldig, eerlijk. Hij heeft hoop, maar is tevens realistisch. "Wonderen bestaan", zegt ie. "Waarom zou het mij niet kunnen overkomen?" "Ik reken nergens op, maar heb wel hoop". "Ik ga genieten van elke dag, die me nog gegeven is". Hij vertelt dat ie tevreden is met zijn leven,dat ie trots is op zijn kinderen en kleinkinderen, dat hij dankbaar is voor zijn huwelijk en zijn carrière. Dat ie nog wat van de wereld heeft kunnen zien. Ik stel hem mijn vraag, die ik al zolang wil stellen. "Als het mogelijk is pa, als het zover is, laat me dan iets weten alsjeblieft". "Geef me een teken". Hij belooft het.
Op de dag dat ik terugga naar Venezuela, weet ik dat het moment van definitief afscheid is aangebroken. Tenzij er een wonder gebeurd, zal ik mijn vader niet meer terugzien. Ik huil en hou hem stevig vast. Opnieuw. En ik zeg hoeveel ik van hem hou. Het is een moeilijk en emotioneel afscheid. Mijn oom probeert me een beetje op te monteren onderweg, maar dat valt niet echt mee. Hij begrijpt het uiteraard. Ik ga naar huis met een loodzwaar hart en het voorbereiden op het nagenoeg onvermijdelijke is begonnen.
Ik heb met mijn familie afgesproken om op de hoogte te worden gehouden van iedere ontwikkeling met betrekking tot mijn vader. Hij is gelukkig weinig ziek, voelt zich redelijk goed op een enorme vermoeidheid na. Hij heeft veel buikloop, dat wel. We maken er vaak grapjes over. Eind augustus begint het echt achteruit te gaan en men neemt hem op in het hospitium.
Het moet een prachtig huis zijn, heel licht en met een ontzettend toegewijde verzorging van vrijwilligers. Er wordt ongeloofiijk veel moeite gedaan om het een thuis te maken voor de patiënten en hun familie en dat lukt goed, zoals ik begrijp. Het troost me, dit te horen.
Mijn zus belt me, kort na de verjaardag van mijn moeder. Het gaat heel slecht met mijn vader en ze vindt dat ik nog even met hem moet spreken. Het gesprek gaat moeizaam, de woorden komen langzaam en ik moet me inspannen om hem goed te kunnen verstaan. We huilen en we spreken beiden onze liefde voor mekaar uit. Het is, zonder twijfel, het meest emotionele telefoongesprek dat ik ooit heb gevoerd. Ik zeg hem dat als ik half de mens kan zijn die hij is, ik het goed doe. De laatste keer dat ik hem zeggen kan: "ik hou van je pap". Het gesprek is ten einde en ik huil opnieuw, urenlang.
Het is 18 september 2009 en ik ben thuis en kijk televisie. Ik heb mijn telefoon aan de oplader. Hij ligt op de grond, want het stopcontact zit laag in de muur. Ik wil kijken of de telefoon voldoende is opgeladen en buk me om hem te pakken. Ik kom overeind en een heftige duizeligheid overvalt me. Dat is op zich normaal, als je te snel overeind komt. Maar dit is anders, veel extremer. Het gevoel trekt weg, even plotseling als het is gekomen en wordt gevolgd door een intense misselijkheid die me als een golf overspoelt. Wat gebeurt er met me? Hooguit 8 seconden en dan is de misselijkheid weg, maar deze wordt direct gevolgd door een gigantische druk op mijn hartstreek. Wederom slechts enkele seconden en op dát moment realiseer ik me, dat mijn lieve papa is heengegaan.
Ik kijk op de klok, tel het aantal uren van tijdsverschil op bij de huidige tijd en ga op de bank zitten wachten voor het onvermijdelijke. Ik ben kalm en berust. Ik weet dat de telefoon binnen nu en een half uur zal overgaan met het nieuws, dat ik reeds weet. Ik ben blij dat mijn reis is geboekt, een dag ervoor en dat ik op tijd zal zijn voor de begrafenis. Een half uur later belt mijn moeder me. Ze huilt en voordat ze iets kan zeggen, vertel ik haar dat ik weet waarom ze belt; pap is overleden. Hoe ik dat weet? Omdat hij het me heeft laten weten. Ze is verrast, een beetje achterdochtig ook. Hoe laat was dat dan. Ik vertel haar het exacte tijdstip en ze bevestigt het. "We hadden een afspraak gemaakt", zeg ik. Ze is er erg van onder de indruk. Ik ook nog steeds. Mijn lieve vader was een man van zijn woord !!!
Lieve Han, ik heb wederom heel veel van je tijd 'gestolen'. Ik hoop dat je het de moeite waard vond. Hoor graag van je, wat je van mijn mail en ook van mijn verhaal vond!
Ps. mocht je nog een iets doorkrijgen, mbt mij, dan hoor ik dat graag!
Dikke knuffel,
Sieg
En zo eindig Sigrid haar verhaal, wetende dat net op dat moment dat haar lieve vader overging naar gene zijde, hij haar het beloofde teken had gegeven.
Er zijn zo tal van verhalen waar ik weet van heb, die mensen mij zijn komen vertellen.
En allemaal hebben ze iets speciaals,allemaal hebben ze, laat ik het een gouden randje noemen.
Want voor hun is net dat speciale teken van hun zo geliefde dierbare net zo uniek.
En dat maakt nu net het leven ook mooier, wetende dat je elkaar ooit terug in de armen kan sluiten, dat je elkaar ooit terug mag zien, maar vooral wetende dat ze nog zovéél tekens kunnen geven als ze overleden zijn.
En net die tekens, net die bijzondere indruk, maakt het leven de moeite waard.
Heb geen verdriet lieve mensen, natuurlijk is er een gemis, het zou ons niet netjes stemmen als we hun niet zouden missen .
Het niet meer kunnen knuffelen, praten en zoveel meer maakt het met momenten ontzettend zwaar.
Maar put kracht uit het feit dat ze nog elke dag met héél véél liefde bij je zijn.
En dat probeer ik de mensen die met mij een afspraak maken en contact leggen met hun overleden dierbaren bij te brengen.
Gidsen op foto's en de opbrengst van het engelenweekend !
Beste lezer,
We zijn al weer een maandje verder, na mijn laatste blog verhaal en weer zijn er heel wat engelenverhalen op mijn pad gekomen.
Maar voor dat ik jullie daar meer over schrijf wil ik even inpikken op iets anders.
Zoals de meeste onder jullie wel weten organiseren wij elk jaar een engelenweekend ten voordele van het goede doel.
In dat weekend ontvangen wij om en bij de 90 gasten per dag en kunnen deze mensen het hele weekend van allerlei spirituele workshops genieten.
Het is GEEN beurs wat we organiseren maar allerlei workshops die onze gasten kunnen ervaren en beleven.
Ook in september 2012 was dit het geval en hebben we ontzettende mooie dagen gehad.
Wie mij een beetje volgt op facebook weet ondertussen al dat we ook dit jaar weer een aardig bedrag bij elkaar gesprokkeld hebben.
Maar voor al diegene die gene smoelenboek volgen wil ik hier toch even ook wat uitleg en fotos posten.
Ook voor 2013 staat er zo een weekend op het programma en daarom besloten Carol en ik om ons Angelteam (zoals wij ze noemen) voor een bijeenkomst samen te laten komen.
Ieder jaar zetten ze geheel belangeloos hun schouders mee onder ons project voor het goede doel, nl Vzw Wiebe.
Op deze vergadering die plaatsvond op 18 Januari 2013 bespreken we dan wat we voor het jaar 2013 in petto hebben voor al onze gasten.
Altijd gezellig en leuk om elkaar weer eens te zien.
Normaal gaan Carol en mezelf de dames van Vzw Wiebe verrassen met de opgebrachte cheque tijdens een van hun vergaderingen, maar we hadden besloten om dit jaar speciaal te wachten tot op de teamvergadering.
De dames van Wiebe hadden we die avond met een smoesje uitgenodigd, zij wisten totaal niet dat ze die avond hun cheque in ontvangst mochten nemen en ons geweldig Angelteam was ook aangenaam verrast toen we hen tijdens de vergadering melde dat de dames van Wiebe op komst waren.
We vonden dat diegene die zich zo belangeloos inzet voor het goede doel ook wel eens een glimp mocht opvangen van de gezichten die de dames van Wiebe te voorschijn toveren als ze het bedrag te horen krijgen.
Het is altijd een heerlijk moment wanneer je het bedrag mag bekent maken.
De Ohh en Ahhs blijven dan ook zeker niet uit.
En zo geschiedde:
We hebben het ronde bedrag van 4500,00 kunnen overhandigen en daardoor kunnen er weer heel wat kansarme kinderen een heerlijk weekje op vakantie.
Toch willen we ook bij deze al onze gasten bedanken om tijdens deze twee dagen eens te komen proeven van allerlei spirituele workshops.
Zonder gasten, geen weekend dus aan iedereen die er was in september 2012 DANK JULLIE WEL.
Carol en ik zijn op dit moment al bezig met de inschrijvingen voor 2013.
Het engelenweekend zal plaats vinden in het weekend van 28 en 29 September 2013.
Ons engelenweekend groeit en daar kunnen we alleen maar heel blij mee zijn.
Wil jij er graag bijzijn dit jaar dan volstaat het om een mail te sturen naar han@beerendruk.com met vermelding engelenweekend en je krijgt alle informatie in je mailbox.
Toch zonder Angelteam en daar moeten we héél eerlijk in zijn, hebben wij niets te organiseren en daarom wil ik dan ook gebruik maken om hun allemaal eens dik in de bloemetjes te zetten.
DIKKE MERCI AAN AL ONZE TEAMGENOTEN ONS ANGELTEAM ZOALS CAROL EN IK HUN NOEMEN DIE MEE GEHOLPEN HEBBEN OP ONS ENGELENWEEKEND 2012 NAMELIJK:
Lucia. (engelenkaarten leggen)
Veer (intuitief tekenen)
Georgina (intuitief tekenen)
Nicole (handlezen)
Veerle (crea engelenschilderen en kleien)
Bertha (oorkaarsen en voetreflex)
Heidi (oorkaarsen en voetreflex)
Geert (reiki)
Danny (reiki)
Monique (reiki)
Loesja (reiki)
Kitty (lenormandkaarten en numerologie)
Bjorn (lenormandkaarten en numerologie)
Ann (familie opstellingen)
Kaatje (stoelmassage)
José (sjamaanse drum)
Josianne (sjamaanse drum)
Ward (sjamaanse drum)
Catherina (sjamaanse drum)
Fia (praten met overledenen)
LIze (praten met overledenen)
Irene (sjiatsu en magnitiseren)
Evelien (aura reading en regressie)
Annick (fotolezen)
Stefanie (reiki)
Ilse (reiki)
Peter (reiki)
Wendy (aura soma)
Myriam (spiritueel winkeltje)
Carol (pijn wegnemen en mijn rechterhand als organisator van het engelenweekend)
Op naar het engelenweekend in september 2013 !!!
En dan heb ik zoals beloofd nog een heel mooi engelen en gidsen verhaal
In mijn eigen engelencursus die ik geef staat een van de lessen in het teken van auras lezen en kleuren herkennen.
Ook gaat het die avond een klein stukje over welke gids(en) en engelen ieder van hen bij zich heeft.
We starten de avond met kijken naar de energie van bomen en planten, want elk levend organisme heeft zon energie rondom zich, en ook wij mensen hebben dat alleen noemen wij het onze aura.
Nu om zo een aura bij iemand te zien is helemaal nog niet eens echt moeilijk en de meeste cursisten zijn er dan ook zo mee weg.
Maar wat het allerleukste is gebeurd tegen het einde van de avond.
Om de beurt zetten we elke cursist voor een vlakke deur of muur en dan vragen we aan ieder zijn gids of de mogelijkheid erin zit dat hij of zij zich op de gevoelige plaat wil laten vastleggen.
Gewapend met fototoestel schiet ik in snel tempo plaatjes achter elkaar.
En dan gebeuren er mooi dingen.
Orbsen (energie bollen) en lichtflitsen komen op mijn camera te voorschijn.
En elke cursist vind dit een geweldig iets.
De volgende fotos zijn van enkele cursisten die toestemming hebben gegeven om hun foto op dit blog te laten publiceren.
En daar ben ik hen heel erg dankbaar voor, want wat is het wat wij willen.
Duidelijkheid en bewijzen, toch ?
Over alles valt te discussiëren natuurlijk, maar ik kan uw beste lezer garanderen dat deze fotos niet bewerkt zijn.
En om ook te bewijzen dat er meerdere mensen zijn die zulke dingen op de gevoelige plaat vastleggen is er nog een foto van Frank Vanhaverbeke, die heel plots zijn vrouw moest afgeven en hier een boek over schreef, Afscheid Nemen.
Hij contacteerde me op facebook en stuurde me ook fotos door.
Deze man heeft één kleinzoon en tijdens een van de zonnige dagen toen hij zijn eigen kleinzoon op de gevoelige plaat wou vastleggen, trok hij dus ook zo een orbs (energiebol) bij zijn kleinzoon.
Volgens Frank is die orbs een teken van zijn overleden vrouw, ze wil duidelijk maken dat zijn kleinzoon goed beschermt wordt door haar.
Er zijn heel veel mensen die fotos maken en achteraf op het computerscherm zien dat ze toch wel rare en Onverklaarbare dingen hebben mee gefotografeerd.
Nu als wij die avond de les hebben over de auras en onze persoonlijke gidsen vraag ik hun persoonlijk of we hen op de gevoelige plaat mogen vastleggen.
En meestal trek ik die avond inderdaad wel een of andere gids van mijn cursisten.
Laat ik zeggen dat in mijn engelenkamer toch wel regelmatig magische engelen momenten voorkomen!
Ga zelf eens voor een lichte achtergrond staan, vraag in je gedachte of jou gids zich wil laten fotograferen en kijk wat er mag gebeuren
Veel succes en tot binnenkort.
Engelengroeten,
Han Beeren.
Dikke knuffel van Karin, Gerda pinkt een traantje weg en Rozette kan het niet geloven 4500 voor hun Wiebe kinderen. De kansarme kinderen, ze gaan weer verwend worden op een onbezorgd weekje zee.
Foto voor de goednieuws krant van HBVL.
Orbs bij Frank in de tuin.
De kleinzoon van Frank, check achter de bolderkar de orbs (energiebol).
Orbs van Monique haar gids zie tegen de bruine muur langs de deur, toen we vroegen of hij/zij zich wou laten fotograferen mochten we dit resultaat op het scherm zien.
Bij Liesbet was er heel erg veel energie aanwezig.
Uschi heeft sterke gidsen in haar buurt, ze heeft geen idee wat haar kwaliteiten zijn, maar als ze ze ontplooit gaat ze nog van haar doen spreken.
Let op de stoel met de jassen, Linda staat voor de deur in de engelenkamer, we vragen of haar gids(en) zich willen kenbaar maken en bij de volgende foto hebben we prijs.
Let op de positie van de jassen, deze foto is net na die hierboven gemaakt. Er verschijnt een witte vlek bij de jas en de ruimte wordt precies groter er verschijnt een groot helder licht.
Eerst en vooral wil ik jullie allemaal de beste wensen overbrengen voor het nieuwe jaar.
Alle goeds voor 2013 en héél véél magische engelen momenten met elkaar.
De afgelopen weken zijn er weer heel mooie verhalen op mijn pad gekomen.
En één van deze verhalen wil ik jullie zeker niet onthouden.
Zoals de meeste van jullie wel weten geef ik dus ook engelen cursussen.
Op deze cursussen leer je contact met de engelen maken, maar ook tekens aan hun vragen.
Nu draait dit verhaal rond drie personen.
Namelijk Mariane en Karen (twee heel leuke spontane dames die samen in een groep zitten en de cursus bij mij volgen) en mezelf..
Enkele weken geleden starten ze alle twee met de eerste les van de cursus, deze dames kennen elkaar totaal niet en zijn gewoon door mij samen in deze groep gezet.
Tijdens zo een eerste les gaat het er als volgt aan toe.
Eerst leg ik uit wat engelen nu eigenlijk zijn, wat ze voor ons kunnen betekenen en wat wij zoal allemaal aan hun kunnen vragen.
Bij einde van elke les krijgen mijn lieve cursisten een kleine opdracht mee naar huis.
En zo dus ook die bewuste week.
De opdracht luide als volgt:
(je moet je wel even voorstellen dat de meeste mensen die les komen volgen wel al van de engelen gehoord hebben maar er nog nooit bewust mee bezig zijn geweest, laat staan contact met hun hebben gemaakt.)
Opdracht: Nodig die lieve engelen uit in je leven en vraag hun of ze ook jou willen bijstaan in jou dagelijkse leven.
Om te weten te komen of de engelen dit willen (en geloof me dat willen ze bij iedereen zonder enige uitzondering) mogen de cursisten zelf een gekozen teken vragen aan de engelen.
De bedoeling is dan dat onze engelen, aan mijn cursisten bij elk van hen hun persoonlijk gekozen teken bezorgen tegen de volgende les van de cursus.
En zo tekens kunnen de gekste dingen zijn.
De vraag die ze stellen gaat als volgt.
Lieve engelen ik wil uw graag uitnodigen in mijn leven, als jullie er inderdaad ook voor mij zijn, mag ik dan tegen de volgende les op de engelencursus een ..... zien.
Dankjewel.
(als jullie het thuis willen doen geef dan een tijdspanne van een week op)
Die ...... die ik hier schrijf mogen de cursisten zelf invullen, een persoonlijk teken dat zij
heel graag willen zien.
Dat kan gaan van een roze olifant tot een pauw, een paarse bizon tot een oranje vlinder.
Je kan het zo gek niet bedenken maar elk teken kan.
De kunst is dan om je teken helemaal los te laten.
Er niet achter te zoeken, want als je dat doet kan ik je garanderen dat je je teken niet krijgt.
Vertrouw er maar op dat het op een mooie magische manier bij jou wordt afgeleverd binnen de week.
Op welke manier kan zo een teken dan afgeleverd worden, hoor ik uw al denken.
Wel stel dat jij een pauw zou vragen?
Ik wil uw beste lezer de goede raad geven, kies een teken dat je zeker niet veel tegenkomt.
Vraag geen rode harten of rozen in de periode van Valentijn, geen gele veren in de periode van Pasen, want daar gooien ze uw tijdens deze periode de kop mee in.
Maar kies iets dat niet alledaags is, er zijn zo tekens genoeg.
Hoe kan zo een teken nu dan op je pad komen?
Bijvoorbeeld je vraagt een gele muis, en die zaterdag ga je naar de kapper.
Je moet even wachten en bladert wat door een magazine.
Plots staat er op een van deze paginas een gele muis afgedrukt.
Of je loopt door een winkel waar beeldjes staan van gele muizen.
Jou blikveld gaat die gele muis wel opmerken, tenminste als je er niet bewust naar zoekt.
Je moet de engelen het naar jou toe laten komen, niet andersom.
Vanaf dat je jou eerste persoonlijk gekozen teken hebt ontvangen van de engelen bedank je hun en dan komt de volgende stap naar closer contact.
Nu de twee dames Mariane en Karen waar ik over schreef gingen zo ook die bewuste donderdagavond naar huis met de opdracht om een persoonlijk teken te vragen aan de engelen en deze op hun weg te laten brengen.
Een dagje later kreeg ik al een mailtje van Mariane :
dag Han,
zowel mijn moeder als ikzelf vonden de cursus gisterenavond zeer fijn om mee te maken.
We zijn zeer benieuwd naar wat nog gaat volgen.
Ik wou je even laten weten dat ik gisterenavond mijn teken al mocht ontvangen, denk ik dan toch.
Ik had een blauwe veer gevraagd. Nu is het zo dat ik thuis in de kerstboom vogeltjes heb hangen met blauwe veren in de staart.
Gisteravond zat ik naast de kerstboom in ik keek ernaar en toen viel het mij te binnen.
Achteraf gezien had ik dit wel kunnen weten dat ik dit snel ging tegenkomen maar bij het vragen van een blauwe veer had ik hier niet aan gedacht.
Daarom dat ik nu toch een beetje twijfel of dit wel effectief mijn teken was?
Groetjes en tot donderdag,
Mariane.
Ik stelde haar gerust dat dit inderdaad haar teken was als ze totaal niet aan de vogeltjes in haar kerstboom had gedacht tijdens haar gekozen teken.
Dat ze er dan mocht van uitgaan dat de engelen het inderdaad al hadden afgeleverd aan haar adres.
Mocht ze nog twijfelen moest ze diezelfde week nog een ander teken vragen.
En kijken wat dat teweeg zou brengen.
Net achter Marianne haar mail kwam er een mail van Karen.
Lieve Han,
Ik heb zojuist mijn teken gezien!!!
Ik had gevraagd aan de engelen om mij een zwaan te laten zien.
Na twee zware dagen, mijn oma is gisterenmiddag overleden, dacht ik: verstand op nul en iets op tv kijken waarbij je niet hoeft na te denken.
Ik volg de reeks 'Gipsy Girls' over woonwagenvolk in Nederland en stond een paar afleveringen achter.
Ik had de eerste opgenomen aflevering bekeken en tijdens de tweede opgenomen aflevering vertelde een van de 'reizigers' dat ze ooit in een huis had gewoond, maar dat haar dat niet bevallen was.
Ze liet foto's van dat huis kijken en toen ze de badkamer liet zien, vertelde ze, en liet het ook kijken, dat ze een zwaan in steentjes van Swarovski had als kraan!!!
Ik hoop dat ik dit als mijn teken mag beschouwen?
Groetjes
Karen.
Karen had dus een zwaan gevraagd en keek die week naar een programma Gipsy Girls genaamd
Daar zag die lieve Karen dat een van de dames in het programma een swarovski zwaan had op haar badkamer.
De zwaan kwam goed in beeld en haar teken was mooi afgeleverd, tijdig voor de volgende les.
Dus mailde ik ook Karen dat ze inderdaad haar teken had mogen ontvangen van de engelen.
Wat Karen zelf niet wist was dat ik voor die week als teken voor mijn kinderen een zwaan had gevraagd.
Zonder dat ze het besefte bracht ze me door haar mail te sturen mijn eigen teken op mijn pad.
Diezelfde avond zie ik op facebook een mooie tekst over engelen en bij die tekst staat een blauwe veer afgebeeld.
Ik denk bij mezelf, rap delen op Karen haar pagina, dat zal ze wel leuk vinden.
Heeft ze haar teken nog eens extra.
Snel, snel als ik ben duw ik op delen en flop de afbeelding met de blauwe veer stond bij Karen op haar profiel.
Nog eens je teken, ik kwam hem hier tegen geniet ervan ! Han had ik erbij geschreven.
Op datzelfde moment denk ik bij mezelf, domkop het was Karen niet die de blauwe veer had gevraagd, dat was Marianne.
Ja lap te laat.
Het is dan maar zo en voor de rest liet ik het erbij.
Nog geen 10 minuten later komt er een privé bericht op mijn facebook van Karen op mijn computer.
De tekst luid als volgt:
Bedankt! Toeval is het niet meer, maar toen ik gisteren morgen internet opende op mijn werk, zag ik op internet gazet bij Neerpelt een foto met zwanen! En mijn andere vraag was of ik nog eens een veertje mocht tegenkomen om te laten zien dat mama bij mij is! Dit is dus overduidelijk!!! Echt bedankt! Ik ben er mee vertrokken!
Wat een mooie wisselwerking dacht ik bij mezelf, wat kunnen die lieve engelen toch op een magische manier te werk gaan.
Karen had mij mijn teken gebracht door me te mailen dat ze een zwaan had gezien.
En dat was mijn teken dat ik voor die week gevraagd had in verband met mijn kinderen.
En ik had door de foto van de blauwe veer verkeerd op facebook te plaatsen en deze dus perongeluk naar Karen te sturen, zonder het te beseffen haar teken voor haar overleden mama gebracht.
Maar het verhaal is nog niet ten einde.
Op woensdagavond krijg ik telefoon van Lizzie, die ook in de groep van Karen en Mariane zit.
Ze volgt de cursus samen met haar vriendin Hilde.
Beide dames maken zich toch wat ongerust want ze hebben de hele week hun teken dat ze gevraagd hadden aan de engelen nog niet ontvangen.
Ik stel hun gerust en zeg hun dat ze nog tijd hebben tot donderdagavond op de cursus om het teken te krijgen.
Dat ze niet moeten zoeken naar hun teken, maar dat alles wel dik in orde zal komen.
De dag erna namelijk op donderdagavond komen al mijn cursisten binnen gedruppeld voor de tweede les.
En als iedereen gezellig zit ga ik het rijtje af en vraag of ze hun persoonlijk teken voor die week hebben gehad.
Van de 12 personen in deze groep heeft iedereen zijn teken gehad, behalve Lizzie en Hilde.
Lizzie had een gouden sleutel als teken gevraagd en Hilde een dolfijn.
De cursisten mogen dan één voor één vertellen hoe hun zelf gekozen teken die week op hun pad is gekomen.
Als een van de tien dames vertelt dat ze een dolfijn had gevraagd kijk ik Hilde aan.
Ze staat ervan versteld dat haar medecursist haar teken die avond nog brengt.
En als Lizzie aan de beurt is en laat weten dat ze nog steeds haar gouden sleutel niet heeft mogen zien, haalt een andere cursist zijn ketting tevoorschijn.
Aan de ketting hangt..... een gouden sleutel.
Ik bedank de engelen om niemand uit deze groep over te slaan en al de tekens netjes afgeleverd te hebben voor de voor op gestelde datum, namelijk aanvang van les twee van de cursus.
En dan gebeurd er nog iets wat te vergelijken valt.
In een andere groep is nog een Karin les aan het volgen.
Ook deze groep start met een teken vragen aan de engelen.
Ze belt me twee dagen na de les en laat me blij weten dat ze haar teken heeft ontvangen, als we even aan het babbelen zijn gaat ons gesprek plotseling over een beer.
Dit kan geen toeval meer zijn Han valt Karin me in de reden.
Jij vertelt me even doodleuk mijn tweede teken dat ik aan de engelen heb gevraagd.
Wat ben ik blij dat ik je toch even heb gebeld, meldt ze me doodleuk.
Ik ben blij voor haar, wens haar proficiat met haar contact dat de engelen met haar maken en haak met een ferme glimlach het toestel weer in de haak.
Terwijl ik dit nu voor uw lieve lezer allemaal neerschrijf , gaan mijn gedachte naar wat een mooie taak dat ik mag volbrengen.
Mensen wegwijs maken in het werken met de engelen, mensen leren tekens vragen, mensen laten ontdekken wie hun gids is, mensen leren engelenkaarten leggen, mensen leren auras lezen en voelen, mensen leren met de overledenen praten .....
Want draait mijn cursus om, in contact komen met de mooie, krachtige engelen, iets van hun leren en van daaruit een zonnig leven te leiden.
Ik hoop uw ooit te zien op een van mijn workshops.
Boekvoorstelling " Engelen in mijn zolderkamer" en het engelenweekend !
Lieve Engelenvrienden allemaal,
Engelen in mijn zolderkamer is officieel voorgesteld op zaterdagavond 28 september 2012 en nu 2,5 week later zijn er al meer dan 300 stuks de deur uit naar jullie lezers.
Waarvoor mijn oprechte dank aan jullie allemaal.
Toch zijn er nog veel vragen ivm hoe te bestellen ed.
Daarom wil ik graag even het volgende duidelijk maken.
Engelen in mijn zolderkamer is verkrijgbaar in alle Standaard Boekhandels van Belgie.
Enkel Bree & Genk hebben voorraad liggen.
Indien uw wil kan elk ander filiaal van de standaard boekhandel het boek voor uw bestellen en wordt het binnen de week geleverd.
bestelnummer ISBN NUMMER : 9789081949408
Kostprijs in de boekhandel is 26,00
Ook kan uw het boek bestellen via onze webshop www.beerendruk.com of op de pagina van dit blog.
Daar kan uw aanduiden dat uw het boek graag wil kopen en als uw dat wenst er een persoonlijk nota door mij laten inzetten.
Kostprijs incl. verzendingskosten is 24,00.
Eerst en vooral wil ik jullie allemaal hartelijk danken voor de vele leuke en spontane
reacties wat mijn nieuwe boek betreft.
Het blijkt een schot in de roos te zijn.
De eerlijkheid gebied mij om jullie te vertellen dat ik reuze benieuwd was en het toch wel een beetje spannend afwachten was naar de reacties van jullie lieve lezers.
Het is een heel ander boek dan mijn eerste boek En toen kwamen de engelen.
En daarom was er toch wel die gezonde spanning wat jullie er van zouden vinden.
Enkele reacties van lezers wil ik jullie niet ontnemen.
Sonja Renet Ik heb het met een vredig gevoel gelezen , zelfs mijn oudste dochter die nooit geen boek ter hand neemt heeft het op 2 dagen verslonden ! PROFICIAT HAN !
Henriette Machiels echt super dat boek,heb het van de kinderen gekregen toen ik in het ziekenhuis lag echt een aanrader
Annie Steyvers ik ben blij dat ik het al gelezen heb , het is prachtig , men zegge het voort
Ik moet toegeven , je had gelijk wat je zei tegen mij , dit boek is inderdaad heel anders dan je eerste boek , je hebt jezelf overtroffen , ik ben er dan ook onmiddellijk toen ik thuiskwam in beginnen te lezen en ineen stuk uitgelezen , ik vond het heel aangrijpend en heb de hele tijd met kippenvel gelezen, vind het ontzettend fantastisch goed , lief en tof wat je voor vele mensen kan betekenen , waaronder ikzelf ook natuurlijk , ik vond het ook leuk om nog eens met je te hebben gebabbeld , want moet toegeven ik word er een pak rustiger van je straalt het gewoon uit . Verder wil ik je nog veel succes wensen in de toekomst , en op naar boek nr 3 he
hoi han, Ik heb gisteren je boek " Engelen in mijn zolderkamer" gekregen van mijn schoonzus. Met een persoonlijk berichtje van je in. Dank je daarvoor. Ik ben er gisteren dan ook beginnen in te lezen en de tranen stroomde over mijn wangen. zo een mooie verhalen.
Lieve Han, ook dit boek was geweldig om te lezen. Ik kon het gewoon niet neerleggen, het moest uitgelezen worden. Alle verhalen waren zeer meeslepend en mooi verwoord. Chapeau aan iedereen van wie het verhaal in je boek staat, allemaal zeer bijzondere mensen die troost en moed gevonden hebben dankzij jou. En dit laatste geldt niet alleen voor de mensen die in je boek staan, maar ook al de anderen die je al geholpen hebt met je gave... Bedankt om dit alles met ons te delen en bedankt aan de Engelen om jou te kiezen voor deze prachtig taak. Dikke knuffel !
Dag Han, Ik ben vrijdag je nieuwe boek gaan halen in Bree. Ben er vrijdag onder pauze op het werk in begonnen en had veel spijt toen onze pauze gedaan was. Gisteren heb ik verder gelezen en heb er enorm van genoten en af en toe een traantje weg gepinkt,zulke mooie en pakkende verhalen die er daar op je zolderkamertje afspelen. Ben blij dat jij en al die mensen die ervaringen met ons willen delen. Dat de engeltjes nog lang bij u mogen blijven om u te helpen uw taak verder te zetten. Ik hoop uit heel mijn hart dat er nog een vervolg komt. Bedankt lieve Han
Hey Han, ik heb je boek, zoals de meeste, in een ruk uitgelezen. Je vroeg me voor mijn ongezouten mening? Awel, kort gezegd, smaakt naar meer!!! Ik heb bij bijna elk verhaal mijn tranen moeten wegslikken door het verdriet en dan weer moeten lachen als ik eraan denk dat jij dat verdriet weer voor een stuk wegneemt. Ik moest ook regelmatig aan mijn buurvrouw denken, haar man is vorig jaar overleden in ons bijzijn. Ik hoop dat zij ooit dit boek kan lezen.
Ik ben echt oprecht trots op mijn engelenvriendin!!! Xxx
Heb al 2 verhalen gelezen en het is weeral super Han!!! Heb wel eerst stiekem doorgebladerd naar "Alex" en "Jolijn" Je hebt jezelf weeral overtroffen! Geweldig hoe het gevoel wat zovelen mensen hebben bij jou in het boek op een gewone, spontane manier geschreven wordt...ik hoop dat we nog vele boeken van je mogen te lezen krijgen! xxx
gisteren het nieuwe boek gekocht bij han in de winkel, vandaag het boek al uit, heerlijk om te lezen, liefde vult mijn hart voor al de nabestaande en de engelen. Ook voor Han want zij geeft ons de kans om het verdriet te plaatsen en ons te laten zien dat onze engelen nog steeds bij ons zijn, dank je x
geroerd, geraakt tot in het diepste van mijn hart...
nogmaals een bevestiging gekregen dat al die seintjes en signaaltjes wel degelijk zijn wat ik denk dat ze zijn....
gerustgesteld....omdat het hierboven echt wel goed is...
enorm meelevend met de mensen die in dit boek hun verhaal doen, omdat ik weet hoe erg het is om afscheid te moeten nemen van een geliefd iemand...
heel blij...omdat dergelijke literatuur echt wel helpt in het verwerken en loslaten...
enorm dankbaar...omdat jij, lieve Han en jullie, lieve mensen, ons de kans geven om via jullie ervaringen een meerwaarde te bieden aan mensen die een rouwproces moeten doormaken...
intens gelukkig...omdat onze paden elkaar kruisten...
Ik heb je boek gelezen. Het was wel met een lach en een traan. Het was gewoon woh. Echt schitterend. Bedankt aan iedereen om dit met ons te delen. Knuffel.
En dit zijn maar enkele van de vele reacties die ik binnen kreeg via Facebook en mail.
Maar wat ik dan toch o zo fijn vind is dat jullie lezers de families niet vergeten die hun verhaal in mijn boek hebben laten schrijven.
Vele van jullie lezers vinden het moedig en ontzettend knap dat deze families hun verhaal hebben laten opnemen.
Al was het maar om ook hun verdriet een stuk een plaats te kunnen geven.
Al was het maar om te weten dat ze niet alleen staan met hun persoonlijk verdriet.
De avond van de boekvoorstelling heb ik (en ik geef het toe) toch wel een beetje met knikkende knieen mijn speech voorgelezen.
En deze wil ik graag voor diegene die er die avond niet bij waren ook hier dan niet onthouden.
De Speech.
Beste genodigden, familie,vrienden en kennissen, van harte welkom op de voorstelling van mijn tweede boek, Engelen in mijn zolderkamer.
Zo ongeveer 1,5 jaar geleden namelijk februari 2011 was er de lancering van mijn eerste boek En toen kwamen de engelen.
Ik had nooit durven dromen dat dit boek het zo goed zou gaan doen en dat het zo positief onthaald zou worden door jullie.
Waarvoor mijn oprechte dank.
In totaal werden van dit boek 900 stuks verkocht.
Toch moet ik bekennen dat toen Jean de drukker van mijn nieuwe boek op een late maandagavond de eerste twee gedrukte exemplaren aan mijn deur thuis kwam afleveren, dat me dat meer pakte dan toen ik mijn 1ste boek voor de eerste keer in mijn handen had.
Waarom vraagt uw zich af?
Wel, ten eerste is dit boek Engelen in mijn zolderkamer opgedragen aan mijn papa, mijne daddy zoals wij thuis zeggen.
En ten tweede is er moed voor nodig geweest om dit boek tot stand te brengen.
Niet moed langs mijn kant, maar moed van zo véél verschillende families die allemaal stuk voor stuk geheel spontaan hebben toegezegd om hun toch wel erg persoonlijke verhaal te laten opnemen in Engelen in mijn zolderkamer.
Want dit is waar dit tweede boek over gaat.
Waar gebeurde verhalen van mensen die bij mij thuis zijn geweest voor een reading en op mijn zolderkamer contact hebben gehad met hun overleden dierbaren.
En het mag gezegd, elk verhaal op zich is een verhaal van verlies,verdriet maar ook van hoop en liefde.
Met één duidelijke boodschap naar jullie lezers toe.
Dat er meer is tussen hemel en aarde en dat na dit leven we al onze dierbaren mogen terug zien en we dan eindelijk echt thuis gaan komen.
Verhalen waaruit moet blijken dat ze elke dag nog over onze schouders meekijken ook al zien en voelen we ze niet meer zo tastbaar als toen ze nog hier op aarde waren.
Ik ben dan ook ontzettend blij dat deze families vandaag aanwezig zijn op de voorstelling van HUN boek.
Hun overleden broer, zus, dochter, zoon, vader, moeder en echtgenoot hebben ervoor gezorgd dat dit boek vandaag hier voorgesteld wordt.
Ik heb alleen maar naar deze lieve dierbaren overledenen geluisterd, het doorverteld aan hun families en dan met hun goedkeuring neergeschreven in dit boek.
Mijn grootste wens is dat ik hun allemaal stuk voor stuk een grote eer aan doe en via dit boek hun overleden dierbaren toch een beetje levend kan houden, want een boek gaat door de eeuwen heen.
Lieve familieleden van al deze verhalen in Engelen in mijn zolderkamer
Het is me dan ook een groot genoegen om jullie zo meteen een persoonlijk gesigneerd exemplaar te overhandigen.
Mag ik vragen als jullie zo meteen jullie naam horen even tot bij mij te komen.
Dan rest me nog te zeggen , een dikke welgemeende dankjewel aan jullie allemaal lieve familieleden want zonder jullie was er geen boek geweest.
En een dikke proficiat vanwege mezelf aan jullie allemaal met de geboorte van jullie boek. Nog een hele fijne avond allemaal, bedankt en tot zo.
En dan was er buiten de boekvoorstelling dat weekend ook nog het engelenweekend dat we ieder jaar organiseren voor het goede doel.
Elk jaar kijk ik daar zo ontzettend naar uit, vanaf dat je die zaal binnenkomt voel je al een andere energie hangen.
De engelen zijn dat weekend in volle getalen aanwezig voor al onze gasten.
Ik krijg heel veel mails met de vraag wat zo een weekend dan wel inhoud.
Wel het weekend gaat altijd door het laatste weekend van september en in totaal kunnen we zowel zaterdag als zondag 90 gasten ontvangen.
Al deze gasten kunnen elk uur proeven van diverse spirituele workshops.
We hebben een ontzettend enthausiast team van mensen die elk op hun manier een specialiteit in het spirituele uitoefenen.
En onze gasten hebben de mogelijkheid om dat weekend met al die workshops kennis te maken.
Kortom een heel mooi gevuld programma waar onze gasten lekker op de reiki tafel mogen gaan liggen en genieten, maar ook waar onze gasten zelf workshops mogen uitproberen zoals bv door zelf eens oorkaarsen te plaatsen bij iemand anders.
En ons team is nog steeds op zoek naar andere teamleden.
Zo zoeken we voor volgend jaar nog enthausiaste mensen die toekomstkaarten kunnen leggen, voetrelexiologie kunnen en daarbij ben ik dringend op zoek naar personen die iets kennen van bachbloesems, bloemlezingen geven en iemand die veel kennis heeft van edelstenen.
Als uw zo iemand bent, of kent die zuiver bezig is, twee voetjes op de grond graag even een mail naar han@beerendruk.com en met vermelding van jou kennis en gsm nummer zodat ik jou kan contacteren.
Let wel op al onze teamleden zetten hun schouders in dat weekend gratis ter beschikking,
want de volledige opbrengst van dat weekend gaat naar vzw Wiebe.
Zij zijn een organisatie die elk jaar met kansarme kinderen op vakantie gaan.
Kinderen die nooit vanwege hun thuis situatie de kans krijgen om eens lekker onbezorgd
te genieten nemen deze dames voor een weekje onder hun hoede.
Elk jaar voor we met het weekend van start gaan, hoor ik de verhalen van deze dames die me doen stilstaan hoe goed dat mijn en (jullie) kinderen het toch hebben.
Om jullie een voorbeeldje te geven, de dames van Vzw Wiebe hebben één gezin dat bestaat uit 5 kinderen en deze kinderen gaan allemaal mee op vakantie.
Deze kinderen hebben 1 tube tandpasta voor hun vijfjes voor de hele week.
2 onderbroeken waar ze het mee moeten doen.
Er zijn ook kinderen bij die op het strand staan kou te lijden omdat ze enkel een tshirt met lange mouwen en een dun regenjasje hebben.
Al deze kinderen worden in de watten gelegd.
Die lieve dames van Wiebe gaan met hun winkelen, lopen de C&A binnen en zorgen dat deze kinderen een warme jas krijgen voor de winter, ze gaan naar de Zeeman en kopen een stel onderbroeken voor deze kinderen waar ze dan weer even mee verder kunnen.
En elk jaar in het begin van de vakantieweek gaan de ogen van deze kinderen groot van verbazing staan wanneer ze te horen krijgen dat ze mogen eten zoveel als ze willen.
In het begin van de week verdwijnt er hier en daar nog wel eens een broodje in een of andere binnenzak van een broek of jas, puur omdat deze kinderen zich al proviand willen inslaan tegen dat ze honger krijgen.
Als ze dan even later doorhebben dat ze zo dikwijls kunnen en mogen bijnemen aan tafel van eten dan ze willen zie je hun oogjes groter worden van ongeloof.
Ik heb een enorme bewondering voor al de dames van Wiebe, die zich geheel belangeloos inzetten om al deze kinderen een week te schenken zonder zorgen.
Geen geldzorgen en honger voor deze kinderen in deze leuke vakantie week en elke dag een beetje sinterklaas spelen dat doen deze dames.
Je vind ze ook op Facebook onder Vzw Wiebe je moet ze eens opzoeken.
En onder zo een fantastisch project zetten wij als engelenteam (zoals we ons noemen) graag onze schouders.
Ook dit jaar gaan we een mooi bedrag kunnen schenken.
Hoeveel dat gaat zijn laat ik jullie zo snel mogelijk weten als alle kosten zijn berekend.
En dan heb ik ook nog het voorrecht om op dit weekend een reading in groep te gaan geven.
Zowel op zaterdagavond en zondagmiddag mag ik gaan voelen en doorgeven aan onze gasten wie van hun dierbaren overledenen daar aanwezig is en iets aan hun kwijt wil.
Wat ik persoonlijk in mijn engelenkamer thuis doe, vergelijkbaar zoals al de verhalen in mijn nieuwe boek, zo mag ik dat dan voor een groep van ongeveer 90 personen doen.
Iets wat ik heel graag doe en elke keer ook wéér super spannend vind.
Maar elke keer haal ook ik hier ontzettend véél voldoening uit puur omdat het telkens iedere keer opnieuw voor alle mensen die een boodschap mogen krijgen ook een stukje verdriet loslaten is.
Dingen plaatsen die al zolang een vraagstuk waren in hun leven, maar vooral het gevoel van liefde voor elkaar en dat als ons aardse leven hier voorbij is ze elkaar dan ook terug in de armen mogen sluiten.
Dit was ook de drijfveer wat mijn tweede boek betreft.
Lezers duidelijk maken dat er meer is tussen hemel en aarde maar vooral dat onze overleden dierbaren elke dag in onze nabijheid vertoeven, dat ze elke dag over onze schouders meekijken.
Ik denk en hoop dat ik mag zeggen dat ik samen met al de engelen en de familieleden die hun persoonlijke verhaal hebben laten opnemen in mijn boek daar meer dan in geslaagd ben.
DE ENGELEN HEBBEN ERVOOR GEZORGD DAT HET EEN WEER PRACHTIG BOEK IS GEWORDEN !!!
En dan zijn er veel mensen die regelmatig vragen stellen wat mijn engelencursussen betreft.
En ook via dit blog wil ik daar even wat duidelijkheid over scheppen.
Ik heb de engelencursus uit eigen ervaring geschreven en wordt ook door mezelf gegeven.
De cursus bestaat uit 5 lessen gegeven in 5 achtereen volgende weken.
Deze vinden plaats ofwel op dinsdag, woensdag of donderdagavond tekens vanaf 20 uur.
Bij deze lessen zit inclusief het lessen pakket en een steen.
Je leert op de cursus van alles, bv. tekens vragen aan de engelen deze ook krijgen en begrijpen.
Kleine stukjes meditaties, oude patronen loslaten, en energie naar je toe trekken.
Engelenkaarten leggen, een avondje met jullie overleden dierbaren praten, je leert je gids kennen,auras aanvoelen en lezen...
Kortom een goed gevuld programma.
Moest je zin hebben om zo een cursus te volgen kan je je inschrijven.
Opgelet er is een wachtlijst.
Graag dan je mail naar han@beerendruk.com met vermelding engelencursus , jou naam en gsm nummer vermelden.
Vanaf dat er nieuwe datums starten en er plaats is in de groep krijg je een persoonlijke mail van mij.
Wees er wel snel bij want de plaatsen zijn beperkt.
welkom op mijn blog. Ik ben Han Beeren, woonachtig te Bree (Limburg). Geboren op 24 februari 1971, gehuwd met Perry Brulez sinds 1999 en ook in dat jaar mama geworden van een kei leuke tweeling Brett & Nette.
Ik wens je heel veel plezier op dit blog samen met de engelen.
Zin om in contact te komen met een dierbare overledene ?
Of om een engelencursus bij mij te volgen ?
Je mag mij steeds vrijblijvend een email sturen via onderstaande link
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Allemaal samen op de foto voor in de krant.
