11 april 2021

 Vandaag schrijf ik geen verhaal van geloven of niet geloven. Geen verhaal met verzinsels of hersenspinsels. Geen verhaal zoals het meestal hoort te gaan met: ‘Er was eens’ en ‘Ze leefden nog lang en gelukkig.’

Wel schrijf ik dit verhaal, echt, eerlijk en oprecht, uit ons leven gegrepen. Ons verhaal over engelen en magie, over vriendschap en onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, over graag zien over de grenzen heen en hoe die grenzen soms heel klein kunnen zijn. 

Het zal een jaar of zeven geleden zijn, misschien wel acht. Het was een zaterdag dat herinner ik mij nog. Samen met mijn mama en mijn twee dochters wandelden we in Bree the Angel Academy binnen van Han Beeren. Je moet weten dat ik haar kende uit de boeken en de verhalen die ik van haar hoorde. Ik weet niet precies wanneer de engelen bij mij voor het eerst zijn gekomen. Wanneer ik voor het eerst echt ben begin geloven in ‘Er is iets, een magie, onverklaarbaar, daar waar we allemaal ooit samen zullen zijn.’ Wel weet ik dat ik die zaterdag mijn meisjes meenam naar die bijzondere vrouw in de hoop hen ook door de engelen te laten raken. Mijn mama dacht toen en ik denk nu nog steeds eerder tussen de fase van ja en neen. Het kan, maar er is nog geen overtuiging. Als ik doodga is het simpel of ik ben weg en dan weet ik er niks meer van. Of er staat mij iets moois te wachten. Ik respecteer die gedachte, net zoals ik ieder ander gedachte respecteer. De enige discussie die geen enkele mens kan winnen is deze van het al dan niet leven na de dood. Op het moment dat wij bij Han binnengaan zijn voor mij de engelen een houvast in het leven. Zijn het wezens die er zijn om ons de weg te wijzen die ons helpen bij moeilijke dagen, maar er ook zijn op van die plezante. Tot dan was mij nog geen dierbare ontglipt en was voor mij de dood nog ver weg van mijn bed. Ons bruidsmeisje en haar papa kwamen het dichtst bij de aanraking met de dood van iemand die ik kende. Dit was een vreselijk verhaal, maar toch bleef het ver van mijn bed. Al triggerde hun heengaan, mijn geloof in de wereld van de engelen wel. Ik las al enkele boeken, zocht dingen op, vond veertjes. 

We komen binnen, Han verwelkomt ons direct. Er loopt nog volk rond in de winkel. Ik geef toe het voelt een beetje raar aan. Han is een gewone vrouw, geen lichtcirkeltjes, geen glazen bol, geen vreemde kleding, geen lange nagels of felle kleuren, een gewone, toffe verschijning. Hoe kan iemand als jij en ik zo een magische krachten hebben? Er wordt ook niet over engelen gesproken of over het leven hierna. Eerder over ditjes en datjes zoals in iedere andere winkel. De kinderen krijgen van mijn mama een beeldje voor Judy, mijn oudste dochter, en een wensenflesje voor Zara, mijn jongste. Zelf koop ik Han’s nieuwste boek en engelen beeldjes die het woord ‘Dream’ maken. Als we terug buitenkomen zijn we misschien enigszins teleurgesteld of staan we gewoon terug met de voetjes op de grond. Geen gezweef of gezever, maar gewoon Han…

Jaren gaan voorbij, ik blijf de engelen volgen, blijf boeken lezen. Het blijft mij inspireren. Bij een nieuwe job zijn zij het die mij de weg wijzen. Ik voel dit aan alles. Ik krijg soms boodschappen binnen, zo lijkt het alsof iemand mij iets wil zeggen. Mijn twee meisjes beginnen samen met mij het geloof hierin mee te nemen. Vooral de jongste Zara haar keldertje begint stilaan vol te hangen met engeltjes en vlindertjes. Ik heb de indruk dat ze soms ook dingen ziet die wij niet zien of dingen hoort die wij niet horen. 

Op 26 maart 2018 slaat het noodlot toe in ons gezin. Dat wat je vaak in de krant leest of op het nieuws hoort, wat dan heel erg is maar een dag later weer vergeten. Dat wat geen enkele ouder ooit wil horen en wat meestal ook niet gebeurt. Dat stond die dag wel aan onze deur. Onze jongste dochter overleed in een vreselijk verkeersongeval op geen 700m van onze deur. Ons leven, onze toekomst, eigenlijk ons alles verdween als sneeuw voor zon. Dieper dan diep verdwenen we mee. Die dag zijn we hier allemaal een stukje mee gestorven. Niemand kan dit begrijpen tenzij dat lot ook al ooit aan jouw deur stond. Na jaren bezig geweest te zijn met engelen en dromen hierover, hadden wij nu opeens zelf eentje in ons midden, een heel bijzonder iemand, te speciaal om hier te mogen blijven, zo zie ik het althans. Waarom toch?

Dagen, weken en maanden verstrijken als ik het idee krijg, hier moeten we iets mee. We moeten proberen om met haar in contact te komen. Dit kan niet het einde zijn. Niets voelt aan als het einde en toch is alles het einde. Zo lijkt het sinds die dag. Ergens in september een klein half jaar na het ongeluk, bel ik naar Bree de Angel academy. Per neemt op, ik wist dit want zo staat het op de website. Ik had mijn heel verhaal uitgetypt op een A4tje en las het gewoon af. Want ja er is een wachtlijst van drie jaar en dat begreep ik, maar er waren ook die bijzondere gevallen. Het lot zal beslissen of wij hier toe behoren. Als Zara ons wil spreken zal dit geen drie jaar meer duren. Een maand later, een week na de zeventiende verjaardag van haar zus zitten we bij Han voor onze eerste ontmoeting met onze engel, onze eerste reading.

Die gewone vrouw is nog steeds gewoon. Nog steeds gezellig en tof, maar vandaag voelt wel anders aan dan de laatste keer dat ik hier was met mijn meisjes. Vandaag is het zwaar en verdrietig. Alles waar ik in geloof is hier, maar net dat wilde ik niet toch niet op deze manier, niet via mijn dochter. Er waren zoveel mogelijkheden en toch beginnen ze onder aan de ladder. Ik geef toe dat het mijn geloof doet wankelen en voor een stukje zelfs heeft weggenomen, onbestaande gemaakt. Maar niet de engelen, zij zijn gebleven en na vandaag misschien alleen maar toegenomen.

Van die eerste reading weet ik niet zo heel veel meer. Het hele verhaal is terug te vinden in ons boek ‘De kunst van het leven, nooit opgeven’. Ik herinner mij dat er dingen verteld werden die echt niemand kan weten enkel wij vier. Bijvoorbeeld waar Raf zijn pantoffels stonden of de muur die we pas geverfd hadden. De hele inrichting van de tuin die we hadden aangepast, tot bloempotjes die gingen omvallen. Ze beschreef ook haar behangpapier dat nog maar net tegen de muur hing voordat het ongeluk gebeurde. Ze liet ons vooral erg weten dat ze er nog steeds was, niet meer fysiek, maar wel nog iedere dag. We waren iets meer dan zes maanden van elkaar gescheiden. Tijdens deze sessie merkten we dat ze nog niet lang aan de lijn kon blijven. Haar energie was nog niet daar waar ze moest zijn. Toch deed ze haar uiterste best om ons iets te geven, via Han, die gewone vrouw die met de minuut meer en meer bijzonder werd. Ik herinner mij nog dat we buiten gingen die dag en zonder één woord te zeggen naar huis gingen. We brachten de hele dag door in de het donker, rollen naar beneden, onder de deken de zetel in, stilte. Pas ’s avonds bij het avondeten konden we met elkaar babbelen over wat ons was overkomen. Het heeft dagen nagezinderd. Het is een zeer moeilijke periode geweest. Enerzijds het besef dat het niemand anders dan Zara kan geweest zijn die boodschappen doorgaf, anderzijds de realiteit dat we ze niet zagen of hoorden en ze voor ons nog steeds weg is. Het meest verrassende gebeurt die avond. Judy gaat op zoek naar het doosje dat Han heeft beschreven, hierin zou een armbandje van Zara zitten dat ze aan haar zus wil geven. Zij weet dat ze dit graag zou hebben. Wij vinden het doosje op de beschreven plaats en met een armband in volledig correct beschreven en toen viel het Judy binnen, dat was het armbandje dat ze samen hebben gekocht. Zij wilde dit ook, maar haar centen waren op. Zo lief van haar zus.

Na deze sessie laten Han en Per ons niet meer los. Alle drie willen we meer weten over de engelen. Willen we leren communiceren of althans proberen om zo contact te blijven houden met onze meid. Sommige mensen hebben ons vast en zeker voor gek verklaard. Maar hun kinderen zitten dan ook nog netjes aan hun tafel iedere dag. Uiteraard dat dit dan gek klinkt. Sommigen hebben gedacht laat ze maar het komt wel weer in orde. Goed wetende dat het waarschijnlijk nooit meer echt wordt zoals vroeger. Anderen wisten we dan te overtuigen, zonder we zelf moeite moesten doen, maar gewoon door ons verhaal, door ons geloof te delen kwamen de engelen, ons Zara tot bij hun. 

We gaan aan de slag in de engelencursus, niet alleen een warm nest waarin we terecht komen maar ook een verwerkingsproces om samen met ons gezin aan deel te nemen. We leren communiceren met Zara, zeker niet zoals Han, maar wel door tekens te ontdekken, te vragen en te vinden. We leren energieën zien, herkennen of voelen. Het is moeilijk uit te leggen. In iedere les zit er iets gewoon, realistisch, maar steeds hangt er ook magie in de lucht. Het is deze magie die je niet altijd ziet als je gewoon de winkel bezoekt en een lieve, gezellige, gewone dame voor je ziet staan. Na deze cursus ga ik voor mezelf verder aan de slag met het leren leggen van kaarten en schrijf ik me ook in voor de vervolgcursus van de engelencursus. Ik deel mijn ervaringen thuis, met mijn gezin en met anderen die het willen horen. Het lijkt alsof we een mooie weg zijn ingeslagen, waar ik mij thuis in voel. Het is deze band die ervoor zorgt dat Zara terug steeds dichter en dichter komt. Voor mij, voor ons gezin helpt dit moeilijke dagen door te komen. Midden van de jaarcursus komt corona de wereld binnen. De warme ruimte met lange tafel moet plaats maken voor aparte stoeltjes in een grote ruimte, geen aanrakingen meer, geen knuffels, geen schouderklopjes, niet altijd gemakkelijk… Ik moet het jullie niet vertellen maar ook hier gooide corona nog meer roet in het eten. Want door de verstrengingen wordt de cursus in pauze gezet, tot de dag van vandaag. We wachten met engelengeduld, een lichtpuntje om naar uit te kijken, maar ik mis het wel.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel, uiteindelijk is het voor de hele wereld hetzelfde. Zagen en klagen heeft weinig zin. Bezig zijn met de dingen die er echt toe doen, in de vele vrije tijd die er extra bijkomt, uitzoeken hoe je deze op een andere, maar zo zinvolle manier kan invullen. Het geeft nieuwe inzichten. Ik kan jullie vertellen voor ons rouwende mensen die een stukje zijn opgeschoven in het proces vind ik het zo slecht nog niet. Geen moetjes, geen feestjes waar je eigenlijk niet wil zijn, een dagje zetelen is zo erg niet,… Maar uiteraard zijn er de jongeren en de vele getroffenen op welk gebied dan ook. 

Tijdens de eerste echte lockdown gebeurt er iets bijzonders. Denk even terug aan zeven, misschien acht jaar geleden. Die eerste stappen tot de engelen, tot Han en Per. Het besef dat ook zij gewone mensen zijn zoals jou en ik. Op één of andere manier worden Han en ik aangetrokken tot elkaar. Eigenlijk niks met engelen te maken, want Zara komt zo nu en dan wel eens op bezoek, maar het gaat vooral over dagdagelijkse dingen. We bellen regelmatig en hebben het over ditjes en datjes. We lachen wat met elkaar, vertellen wat we gaan klaarmaken, wisselen recepten uit. Ik moet er even bij zeggen dat koken zeker geen talent is van mij, dus hier kan ik zeker wat hulp in gebruiken. De meeste van mijn vriendinnen weten dat ondertussen al. Op het moment dat de eerste versoepelingen plaatsvinden en we weer met elkaar mogen afspreken, houden we een date samen met onze mannen. Ik geef toe het is heel even vreemd geweest, bij Han en Per op bezoek, niet om te babbelen met Zara, maar gewoon als ‘kennissen’ onder elkaar. Dit gevoel heeft wel geteld één minuut geduurd. Ik kan het niet verklaren maar het klikt, tussen ons alle vier. De avond gaat zo snel voorbij dat het opeens bijna ochtend is. Na deze eerste ontmoeting volgen nog een wandeling en meer van deze gezellige avonden of tijdens nieuwe lockdowns een telefoontje zo nu en dan. En hoe fijn ik het ook vind om met Han over Zara te babbelen of boodschappen door te krijgen van haar, zo gewoon vind ik het ook dat we het ook over andere dingen kunnen hebben. Zara komt zo nu en dan op bezoek en Han geeft dan soms wat door, één of twee minuutjes niet meer dan dat. En stiekem ben ik hier iedere keer heel blij om, maar ik verlang er niet naar als we met Han en Per afspreken. Of beter wij spreken niet met hen af om dit te horen. Het is de vriendschap die meer en meer groeit die ons voldoening geeft, dat onze engel een verbinding is van onze vriendschap maakt het alleen maar mooier. Terwijl de vriendschap onder ons vier groeit, groeit ook de tijd naar onze nieuwe reading. Deze hebben we vastgelegd na de eerste keer, bijna drie jaar geleden. De spanning die er de eerste keer was, is er zeker niet de dagen ervoor. De dag zelf word ik wel ontzettend zenuwachtig. Gaat ze wel komen? Han weet ondertussen heel wat meer over ons gezin, gaat ze nog wel nieuwe dingen kunnen vertellen. Vorige week heb ik afscheid genomen van mijn job op school als directie. Ik heb filmpjes van dit afscheid doorgestuurd naar Han. Had ik dit beter niet gedaan, want dit kan ze nu niet meer vertellen? Duizend en één gedachten gaan door mijn hoofd. Ik weet dat Zara er zal zijn. Toch is het spannend. 

Dinsdag 8 april 2021, half 10 we stappen de Angel academy binnen, zo anders dan de eerste keer. Per is er ook even om goeiendag te zeggen. We babbelen kort over ditjes en datjes. Ik merk dat Han ook zenuwachtig is. Ze zegt dat ze deze morgen al aan Zara heeft gevraagd om zeker te komen. De lat ligt hoog voor Han of zo lijkt ze het aan te voelen. En al voel ik het zo niet, toch kan ik dit gevoel begrijpen, want stel nu… Omdat corona nog niet voorbij is, gaan we niet in het mooie warme kamertje zitten, maar zitten we in een grotere ruimte met voldoende plaats tussen elkaar, mondmaskertjes op, handgel in de buurt. Allemaal geen vreemde dingen meer. Per verlaat de kamer en we installeren ons. Heel even is het magisch stil, het lijkt alsof ik Zara de kamer voel binnen komen. Een brede glimlach op haar snoet, alsof ze wil zeggen ‘Hey Judy, papie, mamie,… zoals ze dat altijd zei’, ik hoor het bijna in mijn oren. Han gaat van start ze neemt het broekpak van Zara vast. Dit had ze aan op de laatste fotoshoot. En ja dat vertelt Han ons, maar dit is niet nieuw. We hebben ook haar knuffel bij, die herkent Han nog van tijdens de cursus. De foto’s gaan de tafel op en onze tweede reading is een feit. Ik ga proberen kort de belangrijkste zaken te vertellen, deze die ons het meest zijn bijgebleven omdat ze gewoon zo bijzonder zijn. Han heeft het vrij snel over mijn afscheid van afgelopen vrijdag. De filmpjes heeft ze gezien, maar ze weet ook dat Zara erbij was. Ik heb wel het idee gehad dat dat zo was. Dan beschrijft Han letterlijk de laatste minuten die ik doorbracht op mijn bureau: ‘Je nam de deur vast, ging naar binnen. Er stonden twee zakken met cadeautjes voor je op de bureau, deze neem je vast. Je kijkt nog eens rond. Op dat moment heb je misschien een zwaarte, druk of warm gevoel gehad op je rug, dat was Zara. Daarna ben je naar buiten gegaan voor de laatste keer.’ Ongelofelijk niemand heb ik dit verteld, maar dit is effectief hoe ik de laatste minuten op Spelenderwijs heb doorgebracht. Tegen haar papa vertelt ze dat het tijd wordt dat hij opnieuw de kelder ingaat. Ze is blij dat ik haar kelder heb ingericht als bureau voor mezelf. Ze weet dat papa het hier moeilijk mee had, maar geeft nu heel duidelijk aan dat het meer dan oké is. Ze vertelt verder: ‘Je werkt nu in de woonkamer, maar dat is niet waar je thuis hoort. Dat is niet waar je je goed voelt. Vroeger zat je altijd in de kelder samen met mij. Ik wil dat je daar terug naar toe gaat. De vloer ligt los, maak die, leg er nieuwe, doe iets met de kamer. Zet alles anders. En ga terug naar onder. Ik kom er zo vaak, maar je bent er niet. Ik hoor geen muziek meer. Hoe pijnlijk dit ook is, probeer je gitaar terug vast te nemen, muziek te maken. Ik mis dit zo.’ Dan beschrijft ze exact hoe de kelder er nu uitziet. Raf weet niet of dit klopt, omdat hij er al heel lang niet meer is geweest. Na de sessie is hij onmiddellijk gaan kijken en valt zijn mond open. Het klopt helemaal. 

Han gaat verder met Judy.  Ze heeft het over haar nieuwe schoenen met roze aan, die vindt ze geweldig. Judy lacht, klopt die zijn ook geweldig. Han heeft het over een kunstwerk dat in de maak is. We weten niet waar dit over gaat. We kennen niemand die een kunstwerk aan het maken is. Het zou een portret zijn van Zara, ze ziet mozaïek blokjes of zoiets, dit kan ze zelf niet plaatsen. We gaan er erg door verrast van zijn. Vreemd.

‘Is er iemand die een onderzoek moet ondergaan, bij Zara haar vriendje ergens’. Weer weten we niet waar dit over gaat. Het zou kunnen, maar dit moeten we navragen. ‘Het gaat over de knie, iemand moet onderzoeken doen aan de knie. Het gaat over een ouder van iemand. Zij zal meegaan naar de onderzoeken. We vragen dit straks na. Ze vertelt me ook nog dat ik straks ga verven. Ik lach, de verf en de borstels liggen inderdaad klaar. ‘Ze weet het en zal erbij zijn.’ Straf toch. Gedurende de sessie laat ze ook onze kaarten leggen. Bij Judy gaat het over haar studie, bij Raf over zijn mancave waar dringend werk van moet gemaakt worden, maar wel op zijn tempo. Bij mij gaat het over mijn nieuwe job. Nieuwe deuren gaan open en oude zullen definitief sluiten, vertelt ze ons. In mijn hoofd staan de deuren op dit moment nog op een kier, maar ik kan haar wel volgen als ze dit zegt. Heel even komt er extra bezoek binnen, Raf zijn meter en zijn bompa. Zo straf, ze hebben elkaar gevonden en zijn regelmatig bij elkaar. Wij kunnen ons dit helemaal voorstellen. Dan heeft ze het nog over het autoritje van vorige week waar Judy met boemie en boempie is gaan rondrijden. Ook Zara was erbij. Opnieuw horen we het ene na het andere, alsof ze alles gewoon heeft meegemaakt zoals wij. Alsof ze er gewoon bij was, zoals ons. Eigenlijk kan het niet anders dan dat zijn. Han vertelt veel, zeer gedetailleerd, het is opnieuw zo specifiek dat we opnieuw omver geblazen worden van verstomming. Dit keer zijn er veel minder tranen dan de eerste keer, maar de hunker naar meer is dit keer groter. Ik hou zo nu en dan de klok in de gaten en hoop dat deze even stil blijft staan. Ik wil dit moment zo graag vasthouden, niet voorbij laten gaan, eeuwig laten duren, tot de bel gaat… de volgende klant staat voor de deur. Even ben ik boos op die persoon, even denk ik nu nog niet, om dan de realiteit in te komen en dankbaar te zijn voor het anderhalve uur dat voorbij is gevlogen. Even hou ik mijn hart vast, daar zit ze vast en zeker daar en op zoveel plaatsen meer. Han vraagt of we nog vragen hebben. Judy heeft er eentje: ‘Heeft ze niet meer vertelt over schoenen dan die met dat roze?’ ‘Neen’ zegt Han bijna verontschuldigend. Judy had Zara haar schoenen aangedaan en aan haar gevraagd om hier iets over te zeggen. Ze heeft het over allerlei kleedjes en schoenen gehad, maar niet over deze. Achteraf zegt Judy dat het helemaal niet erg vindt, het bewijst voor haar zelfs dat het echt is en dat er niks wordt verzonnen, omdat er ook gewoon eerlijk wordt gezegd als iets niet doorkomt. Als we de auto in stappen om naar huis te gaan, is het niet stil zoals vorige keer. Alle drie hebben we een opgelucht warm gevoel. Er is zoveel verteld, die Zara van ons ongelofelijk toch. Dan komen ook weer de vragen: Waar zou ze toch zijn? Hoe zou ze daar leven? Hoe ziet ze eruit nu? Wij zijn realistisch te weten dat haar lichaam er niet meer is, maar haar ziel wel. Wat is een ziel of een energie? Hoe komt het toch dat wij haar niet zien en ze toch zoveel mee beleefd? Veel vragen, weinig antwoorden en toch heeft ons vandaag veel energie gegeven. Heel anders dan vorige keer, toen heeft het ons leeg gezogen, nu is er energie bij gegoten zo lijkt het. 

Die avond stuur ik naar het vriendje van Zara om ons verhaal te vertellen. Ik vraag of er bij hem iemand een onderzoek moet ondergaan. Hij stuurt: ‘Mijn mama moet volgende week naar het ziekenhuis, zij heeft sinds kort last van haar knie.’ Ik val bijna van mijn stoel en ik denk van hij ook als ik hem stuur waarom ik dit vraag. 

Vrijdag, enkele dagen na de reading komt er een berichtje de familieapp binnen. Nog voor ik het berichtje open, krijg ik kippenvel over heel mijn lijf, raar. Als ik het lees, begrijp ik het helemaal. ‘Dit kreeg ik gisteren met de post opgestuurd van een vriend uit Malta.’ Staat er te lezen, met een foto bij van een portret van Zara getekend met potlood. Op de tekening allemaal kleine bolletjes die lijken op mozaïekjes. Gelukkig zit ik momenteel. Mijn hart begint sneller te slaan, ik krijg het warm vanbinnen, tranen in de ogen, opgewonden, blij en droevig tegelijk. Het kunstwerk. Mijn ouders wisten toen nog niets van de reading, ik stuur hen ons verhaal en zeg dat ik ’s avonds alles kom vertellen. Judy stuurt: ‘Inderdaad het kunstwerk.’ Straf, straffer, strafst… Is het Zara, is het Han, is het magie,… ik weet het niet. Ik weet alleen dat dit niet kan, dat dit onmogelijk is en dat het toch gebeurt. Wat zou ik haar graag gewoon even knuffelen, even bij mij hebben, even kunnen zeggen ‘Ik hou zoveel van jou’, en zoveel meer. Raf zei van de week nog, ze zou zo één dag moeten kunnen terug komen. ‘En haar dan ’s avonds weer loslaten dat zou nooit meer lukken’, zeg ik tegen hem. Dat is ook waar, als ze ooit kon terugkomen we zouden haar nooit meer laten gaan. Maar ze zal nooit terugkomen, niet zoals wij haar kenden, niet zoals ze vroeger was. Maar dankzij onze nieuwe vrienden Han en Per weten we dat ze niet hoeft terug te komen omdat ze er gewoon nog steeds is. Anders dan anders, vooral voor ons is het wat wennen. Iemand die aanwezig is, maar niet zichtbaar, het is niet altijd gemakkelijk. Toch laat ze zo vaak van zich horen, laat ze ons niet los, doet ze ons geloven elke dag opnieuw. Moeilijke dagen zullen blijven komen en gaan, samen met onze dochters eentje heel dichtbij, eentje veraf maar ook zo dichtbij gaan we stap voor stap verder. Afscheid nemen betekent verliezen, maar heel soms win je ook. Want door de pijn en het verlies leer je ook nieuwe mensen kennen, vrienden. Han, Per en hun kinderen behoren tot die groep. We verloren zoveel meer dan onze dochter, maar hen kregen we erbij: eerlijk, oprecht, gewoon en onvoorwaardelijk… 

Noot van Han:

Ik vroeg Winnie zelf om deze keer haar verhaal te schrijven daar ik niet meer wist wat Zara bij de eerste reading had doorgegeven. 

Ook kon en kan ik me niet meer herinneren dat ze ooit met haar dochters en mama hier in de winkel was geweest. 

Het is inderdaad zo dat er spontaan tijdens de eerste Corona lockdown een telefoontje kwam en dat dat telefoontje langer duurde dan verwacht, geheel spontaan en het is altijd zo fijn als ik zelf het gevoel heb dat als ik in mijn vrije tijd gezellig met iemand een babbel sla er nooit druk achter hoeft te zitten en het niet altijd hoeft te gaan als er misschien een overleden dierbaren is en of hij/zij iets doorgeeft aan mij.

En dat daar dan een mooie warme vriendschap uit mag voortkomen is alleen maar mooi meegenomen en eentje om te koesteren en te laten groeien tot een waardevol iets. 

Ik heb enkele hele warme goede diepe vriendschappen. Zo onderhoud ik met Elly al een vriendschap die meer dan 38 jaar duurt en waar ik altijd mezelf kan en mag zijn. Zonder dat er prestatiedrang bij moet komen kijken en dat is zo fijn, want de job/passie die ik doe kost me elke dag toch ook wel de nodige energie om goed naar een overleden dierbaren te luisteren en de juiste zinnen door te geven die ze me zeggen. 

En ook met heel veel respect te luisteren en te bespreken met diegene die voor me zitten.

Het is natuurlijk ook wel (begrijpelijk) na een hele lange wachttijd om bij me terecht te komen dat men ook wel wat moois verwacht. 

Daarbuiten leg ik ook voor mezelf tijdens een reading de lat heel erg hoog, puur omdat ik dat respect vind hebben naar de overleden dierbaren toe alsook naar diegene die zo graag iets wil horen wat ik niet kan weten. 

Toch kan ik het ook niet laten om toch wel even mee te geven dat Zara voor mij een heél bijzonder iemand is. Persoonlijk heb ik haar nooit gekend maar als ik met haar in gesprek ga praat ze tegen me alsof ik al jaren de Tante Han ben die over de vloer kwam bij hun thuis. Niets is minder waar. 

Per en mezelf leerde Winnie, Raf en Judy kennen op een punt in hun leven dat je niemand toewenst. Hun dierbaarste bezit, hun eigen kind, hun dochter, zus was overleden en dan wil je dingen kunnen doorgeven die voor hun heel bekend zijn en voor mij niet gekend zijn. Dat maakt een reading net iets bijzonder.

Stiekem is Zara toch ook wel een favorietje geworden, want zonder boe of ba verschijnt ze als ik een drankje doe bij hun thuis, als Raf en Winnie hier op een avond lekker buiten op het terras aan het keuvelen zijn.

Staat ze er plots en geeft ze dingen door. 

En toch (en dat is zo puur, mooi en oprecht) hebben Per en ik er met hun een gesprek over gehad, dat ik door mijn geestelijk zware job ook niet altijd het gevoel wil hebben dat ik iets moet doorgeven in mijn schaarse vrije tijd.

 En wat zo mooi is, zowel Raf als Winnie en Judy verwachten dit niet van mij. Komt er iets, dan  is dat mooi, komt er niets op zo een avond is het ook goed en dat geeft mij ruimte om mezelf te zijn in mijn vriendschappen. 

Maar als ze een afspraak hebben ga ik ervoor en trek ik alle registers open om goed naar Zara te luisteren. 

Toen ze vorige week op reading waren, was ik toch ook wel wat zenuwachtig. Het is anders, je bent al eens bij haar thuis geweest, zij hier op bezoek en je kent elkaar toch iets persoonlijker dan de eerste keer toen ze op reading kwamen. 

En dan verbluft ze me toch wel weer zeker die geweldige leuke Zara. 

Op dinsdag voormiddag geeft ze door aan haar ouders en zus dat iemand een kunstwerk van haar aan het maken is. 

Ik zie precies een soort blokjes zweven, precies mozaiekjes. Duidelijk geen diamant painting dat de laatste tijd zo populair is. Dat was het duidelijk niet, maar ik zag wel wat zweven in blokjes stijl. 

Allemaal kunnen ze dat op het moment dat Zara dat doorgeeft niet plaatsen. 

En dan krijg ik vrijdagmiddag een Appje waarop staat straf, straffer, strafst.

Winnie haar papa kreeg op vrijdag een pakket met de post helemaal vanuit Malta verstuurt en wat zit daarin?

Inderdaad een kunstwerk in potlood getekend met zwevende blokjes erop. 

Zara die vanuit haar handen iets wegblaast. 

En dat vind ik dan zooooo super fijn aan mijn job, mensen gelukkig maken, de zinnen, dingen, beelden die doorgegeven worden later waarheid blijken te zijn en geplaatst kunnen worden.

Maar vooral zulke mensen zoals Winnie Raf en Judy en zovelen anderen duidelijk maken dat hun overleden dierbaren er nog zijn. 

Weliswaar niet zichtbaar maar toch héél erg dichtbij. 

Elke dag opnieuw. 

Er is meer tussen hemel en aarde, lieve engelenvrienden.

Op de vriendschap! 

Op Zara!

Winnie schreef een boek over hun verhaal en verlies van hun geliefde dochter Zara. 

“De kunst van het leven, nooit opgeven” 

Te bestellen bij Winnie Bloemen via mail:

dekunstnooitopgeven@gmail.com

Of via uitgeverij:

Het Punt - Dendermonde.