Beste Engelenvrienden, 

Eindelijk was het zover, afgelopen zaterdag 7 april kwamen we met het Angel-team bij elkaar om de cheque af te geven aan de dames van Vzw Wiebe. 

Dit gebeurde in de nieuwe lokalen in het voormalig ziekenhuis van Bree, die ze ter beschikking hebben gekregen van de gemeente. 

Zo kon iedereen die er was eens kijken hoe het eruit zag en wat ze daar met de kinderen allemaal doen. 

Het werd een gezellig onderonsje met een hapje en een drankje.

Maar uiteraard was de cheque van belang. 

Wat had het opgeleverd ???

We zijn weer over het bedrag van het jaar daarvoor kunnen gaan en hebben maar liefst 15197,96€ hebben kunnen schenken aan Gerda en het gehele Wiebe-team. 

Zo kunnen zij er weer een hele fijne vakantie van maken voor al de kansarme kinderen die ze meenemen naar zee. 

Bedankt aan al onze gasten die het weekend in september zich lieten onderdompelen in allerlei spirituele workshops. 

Bedankt aan onze hele team die er geheel vrijblijvend hun weekend voor opofferde. 

Bedankt aan iedereen die voor en achter de schermen zijn of haar steentje heeft bijgedragen. 

Zonder jullie allemaal was het nooit mogelijk geweest om zoiets op poten te krijgen. 

Zoals ik al melde in een vorig bericht is het de laatste keer geweest. 

Ik ben de afgelopen 7 jaren met heel veel plezier jullie van dienst geweest. 

En ik kijk er met een warme herinnering op terug. 

Carol bedankt om mee de kar te trekken. 

Op naar iets nieuws? 

We zien het wel. 

Tot een volgend blog-verhaal. 

Han Beeren. 

09-04-2018 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden, 

Een tijdje geleden was ik op reading in Heppen bij Leopoldsburg. 

Toen ik daar binnenkwam en iedereen een hand had gegeven vroeg ik aan de mensen die er aanwezig waren of ze de foto’s op tafel wilden leggen van hun overleden dierbaren. 

Er was een dame Martine genaamd die me een foto overhandigde van een wereldster die iedereen wel kent, namelijk “Michael Jackson”. 

Ik nam de foto aan zonder vooroordelen, maar er was toch een klein stemmetje in mezelf dat dacht:

Wat moet ik hier nu mee? 

Was het om me te testen? 

Had deze dame Michael echt gekend?

….? 

Ik wist er in eerste instantie niet echt raad mee. 

Maar toen ik me even verwijderde van de groep om mijn verbinding te gaan maken (zoals ik dat altijd doe voor elke reading die opstart) vroeg ik aan de engelen raad. 

Wat moest ik hier nu mee? 

Uiteindelijk liet ik het maar los en zou zelf wel afwachten wat er zou gebeuren. 

Tenslotte kan ik enkel maar mijn best doen en proberen elke foto die op zo’n avond meegebracht wordt de kans te geven om aan bod te laten komen.

We gingen van start en er waren al verschillende overleden dierbaren een boodschap komen doorgeven. 

Plots zomaar uit het niets moest en wilde ik héél graag de moonwalk doen. 

De typische pasjes die Michael Jackson jaren op de wereld heeft los gelaten. 

Ik ga u zeggen lieve lezers ik heb me ingehouden en het niet gedaan. 

Maar het wilde wel voor mij duidelijk zeggen dat ik een boodschap mocht krijgen en dat ik Michael aan mijn G4 wifi had hangen. 

Zelf hoorde ik duidelijk de Amerikaanse taal in mijn oren.

Pure zuivere energie overviel me. 

Nooit of te nimmer heb ik ooit een concert van hem gezien. 

Uiteraard ken ik zijn clipjes en zijn muziek, maar ik ben nooit echt een fan geweest van zijn muziek. 

Maar de voeling die ik op dat moment met hem kreeg overweldigde me wel een beetje. 

Ik weet heel goed dat wat ik hier schrijf dat dat héél raar en misschien zelfs een beetje gek overkomt. 

Maar wereldster of niet uiteindelijk gaan we allemaal naar huis en kan iedereen een boodschap doorgeven. 

Ik voelde dat mijn lichaam en de woorden die ik wilde overbrengen naar Martine die zijn foto mee had gebracht,woorden waren waar ik over moest nadenken hoe ik ze uitsprak. 

Ik wilde dat het doordrong zeg maar. 

Ik start t e met te zeggen dat Michael zich de laatste jaren van zijn leven heel eenzaam had gevoeld en totaal niet begrepen om wat hij had willen neerzetten in deze wereld. 

Het was hem zelf overstegen, gevangen in zijn eigen paleis. 

Het gevoel van eenzaam en niet begrepen ging echter snel over en de broodnodige boodschappen kwamen aan bod. 

Michael vertelde me dat Martine (de dame die deze foto had gelegd) altijd op een of andere manier een connectie had gevoeld bij Michael. 

Ze kon er zelf niet de duim opleggen. 

Althans dat ze geen mega fan was en zijn muziek wel kon waarderen was er iets anders dat haar met Michael verbond. 

Ik vroeg haar of dit klopte wat ik doorkreeg en ze liet me weten dat ze inderdaad zijn cd’s had, zijn muziek wel erg leuk vond maar nooit in haar hele leven een concert van hem had bijgewoond. 

Toch bleef op de een of andere manier er altijd wel een verbinding met hem. 

Ze kon het niet uitleggen, maar er was iets dat er voor zorgde dat om de zoveel tijd zonder enige aanleiding “Michael” door haar hoofd spookte.

Plots draaide Martine haar gezicht schuin naar mij toe en toen kwam het binnen. 

Ze leken zo op elkaar de kin uitgesproken hetzelfde. 

Michael sprak de volgende woorden in mijn oor. 

Han: I CALLED HER MOM IN A PREVIOUS LIFE!!!

Ik wilde Martine uitleggen waarom ze op de een of andere manier, om de zoveel tijd een connectie had met Michael. 

En vroeg haar of ze geloofde in reïncarnatie. 

Ja hoor , zei ze , absoluut!

Ik liet haar weten wat Michael me juist had doorgegeven. 

In een vorig leven was Martine de mama van Michael geweest. 

Een mama die hem een echte thuis had gegeven en heel veel liefde had gekend. 

Voor Martine vielen die avond de puzzelstukjes in elkaar. 

Ik vroeg haar om me niet zomaar te geloven en dat ik zelf ook wou weten of wat ik net had gehoord wel klopte. 

Tenslotte was het toch “Michael Jackson” die ik aan de lijn had en dat gebeur t nu ook niet elke dag.

Ik heb haar de opdracht gegeven om een teken te vragen aan hierboven als dat wat ik net had gezegd klopte ze dit teken dan ook mocht gaan ontvangen. 

Zelf wilde ik niet weten welk teken ze zou gaan vragen. 

Twee weken later krijg ik een mail van Martine, waarin ze het hele verhaal van die avond nog eens uit de doeken deed. 

Ik laat haar zelf even aan het woord.

De mail van Martine verzonden naar mijn mailadres op 14 februari 2018 om 13.31 uur.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik altijd al een speciale band had met Michael Jackson. 

Ik hield niet alleen van zijn muziek en dansacts, maar voelde me op onverklaarbare wijze ook enorm aangetrokken tot zijn bijzondere persoonlijkheid, zijn mooie spirit, zijn pure ziel. Michael was niet zomaar mijn ‘idool’; het ging zoveel dieper en het was vaak zo intens dat ik het haast niet meer kon beschrijven. Het was een ‘weten’, een ‘begrijpen’, een ‘aanvoelen’ van zijn grootste vreugde tot zijn diepste pijn. Een connectie van ziel-tot-ziel.

We hebben elkaar nooit ontmoet; tot na zijn overlijden. Michael begon me boodschappen door te geven, ‘assisteerde’ me in mijn praktijk wanneer ik daar om vroeg (ja, Michael was ook een healer, maar dit kwam niet in de publiciteit), en hij was er voor me in een van de zwaarste periodes van mijn leven. Alleen aan mijn close vrienden vertelde ik hoe ik een keer om 3u ’s nachts vertwijfeld vroeg aan Michael of hij me een teken kon geven dat hij het écht was of dat ik het me allemaal verbeeldde. En 2 seconden later ging mijn telefoon – om 3u ’s nachts! – met de ringtoon: “You are not alone”…

Toen ik dan onlangs bij een hartsvriendin werd uitgenodigd voor een groepsreading met Han Beeren heb ik lang getwijfeld van wie ik een foto zou meenemen. De angst om niet begrepen te worden was heel reëel, maar toch net niet sterk genoeg om me ervan te weerhouden. Meteen bij het binnenkomen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt: Han glimlachte bij het zien van de foto, maar ze schrok er niet van en dat stelde me gerust.

Ze was nog bezig met een andere foto toen ze plots lachend onderbrak: “Nee! Ik ga hier NIET de moonwalk doen!” Michael’s spirit was aanwezig!

De eerste boodschap die Han doorgaf, raakte me tot in het diepste van mijn ziel: ze kwam naar me toe met haar handen in ‘Namasté-vorm, exact zoals Michael altijd deed, exact zoals ik zelf elke healing afsluit. En die boodschap kwam in het Engels, met een zacht timbre, alsof Michael daar echt voor me stond.

Han bekende dat ze zelf niet zo’n grote fan was van zijn muziek, hield dan even stil, lachte, en zei: “Michael zegt dat je één CD van hem dubbel hebt en dat je er dus wel eentje aan mij kan geven!” En dat klopt! Eén CD heb ik inderdaad dubbel! 

Zo beschreef ze nog meer van mij persoonlijk en ik kon het allemaal volmondig beamen. 

Dat Han op een bepaald moment opmerkte dat ik zelfs fysieke gelijkenissen heb met Michael, en dat dat ook nog eens bevestigd werd door alle aanwezigen, bezorgde me een smile van oor tot oor. Hoe vaak heb ik dit al mogen horen! Zelfs van mensen die mij voor de eerste keer zien en hier helemaal niets van weten.  

En dan kwam DE hamvraag: waarom voel ik Michael zo intens aan? Vanwaar komt die band? 

Han werd even stil, vernoemde ‘Onvoorwaardelijke Liefde’, keek me doordringend aan en vroeg of ik geloofde in reïncarnatie, in vorige levens.

Absoluut! 

Dan citeerde ze Michael op zijn zo typische zachte, respectvolle manier: “I called you Mom”! 

Ik voelde een warme gloed over me, alsof een Engel zijn vleugels rond me sloeg, en ik kon alleen maar dankbaar glimlachen: grateful beyond words! _/_ 

Han spoorde me aan om een teken te vragen aan Michael, ter bevestiging dat we in een vorig leven een moeder-zoon-connectie hadden. Het teken dat ik graag wou zien, was een nummerplaat met de letters MJ en daar heb ik niet lang op moeten wachten; ze kwam alleen niet zoals ik verwachtte op een auto; moto’s hebben ook nummerplaten! 

Er is véél meer tussen aarde en hemel… 

Dit zelf intuïtief aanvoelen is fijn, maar wanneer Han effectief die laatste puzzelstukjes in mekaar doet vallen, dan geeft dat een onbeschrijfelijk gevoel van dankbaarheid en van intens geluk! 

“You are not alone, I am here with you,

Though we’re far apart, you’re always in my heart,

You are not alone…”

Martine Bos. 

Ps van Han: Fijn toch als je een antwoord krijgt waar je al zolang naar opzoek bent. 

Martine héél graag voor je gedaan en die cd! Dat komt nog wel in orde zeker !!!

Ik wens jullie allemaal een hele fijne engelentijd met elkaar. 

Tot een volgend blogverhaal.

01-03-2018 om 00:00 geschreven door han  

Wonderbaby Sofia. 

Voorwoordje van Han. 

Beste engelenvriend en lezer van dit blog. Ik voel me een gezegend mens want regelmatig maak ik toch wel hele mooie magische dingen mee. Zo ook het verhaal van mama Lindsay waar ik boodschappen mocht doorgeven die haar geholpen hebben in haar zwangerschap. 

Ik heb haar gevraagd of zij dit verhaal zelf wou schrijven daar ze natuurlijk vanaf de eerste rij alles meemaakte en ik niet haar beleving kan beschrijven. Deze week heb ik het wondertje in levende lijve mogen zien en brachten mama, papa en grote zus mij een bezoekje in “The Angel Store”. Sofia is een vrolijke baby die heerlijk kan lachen en die hele mooie engeltjes mee aan haar zijde heeft. Geniet van haar verhaal. 

Bij deze wil ik ook nog even gebruik maken om jullie allemaal een gevleugeld 2018 te wensen. Mogen de engelen aan jullie zijde zijn voor het nieuwe jaar.

Warme engelenknuffel Han.  

 
Mama Lindsay haar verhaal.
Eigenlijk moet ik mijn verhaal al beginnen in maart 2016. Toen heb ik mij samen met een goede vriendin ingeschreven voor de engelencursus. Daarna was het spannend afwachten tot het onze beurt was. In juni kwam er al een telefoontje van Per. Er waren 2 plaatsen vrij gekomen. Jammer genoeg konden we niet toezeggen omdat dinsdagavond voor ons moeilijk was. Wat vond ik het jammer om te weigeren. Achteraf zou blijken dat dit toch geen toeval was!

Begin oktober kregen we dan een mailtje van Han dat er een nieuwe cursus van start ging in november op woensdagavond. Enthousiast bevestigden we onze deelname. Ik was op dat moment ongeveer 13 weken zwanger van mijn tweede kindje.
Op 9 november was het eindelijk zover: de eerste les van de cursus. Ik had er enorm veel zin in!
Mijn verwachtingen werden dan ook overtroffen. De eerste 2 lessen waren super interessant en ik experimenteerde gretig met de opdrachten die we van Han kregen onder andere het vragen van tekens aan de engelen en het leren kennen van onze spirituele gids en krachtdieren.
Maar op dinsdag 22 november 2016 sloeg het noodlot toe. Op mijn 20-weken echo kregen we namelijk het verschrikkelijke nieuws dat er iets mis was met ons kindje. Ze konden ons toen nog niet precies vertellen wat er aan de hand was maar wel dat het zeer ernstig was en dat verder onderzoek noodzakelijk was. Het volgende onderzoek stond gepland op vrijdag 25 november.
Ik besloot om de dag erna toch naar deel 3 van de engelencursus te gaan. Ik wou immers mijn gedachten verzetten en stiekem hoopte ik dat Han mij op de één of andere manier kon geruststellen over wat ons nog te wachten stond.

Les 3 stond in het teken van de engelenkaarten. We mochten een hele avond verschillende soorten kaarten uitproberen. Maar eerlijk gezegd had ik wel wat schrik. Stel dat er mij via de kaarten een negatieve boodschap gegeven werd over ons kindje. Dat zou ik op dat moment echt niet aankunnen. Voor de les van start ging nam ik Han dan ook even apart om de situatie kort uit te leggen en te vragen of het veilig was om kaarten te leggen. Zij verzekerde me dat ik met een gerust hart kon deelnemen aan de les. Ook gaf Han toen al aan dat ze “een goed gevoel” had over de hele situatie. Ik begon met de ietwat luchtigere kaarten zoals “Talking to Heaven” en “Je vorige leven”. Daarna ging ik, na even getwijfeld te hebben, toch over naar de serieuzere kaarten namelijk: Boodschappen van de engelen. Ik moest ze uitspreiden over de tafel en op het gevoel er 1 kaart uitpikken. Ik liet mijn hand over de kaarten zweven en op één plek voelde ik het duidelijk warm worden. Dat was de kaart die ik moest hebben. Het was de kaart van Pater Pio met als titel “Genezing”. Ik ben in tranen uitgebarsten. Van alle mogelijke kaarten in die stapel koos ik juist die kaart! Dit was mijn eerste echte teken van de engelen. Vanaf toen sliep ik elke nacht met een zelfgemaakt kaartje van Pater Pio in mijn handen!

De vrijdag daarna stond ons volgende onderzoek gepland in het ziekenhuis. Daar werd het eerdere vermoeden alleen maar bevestigd: ons dochtertje had een zeer ernstige aandoening namelijk een hernia diafragmatica. Kort uitgelegd is dit een gat in het middenrif waardoor de buikorganen in de borstholte terecht komen. Bij onze meid was haar lever voor het grootste gedeelte naar boven geschoven en verdrukte de longen waardoor deze niet goed konden groeien. We werden doorverwezen naar Leuven aangezien ze in Genk niets meer voor ons konden doen. Amper 4 dagen later konden we al naar Leuven gaan bij een professor gespecialiseerd in deze aandoening. Een klein detail dat me altijd is bijgebleven: elke verdieping in de parkeergarage van het UZ heeft zijn eigen symbool. Per toeval parkeerde mijn man pal onder het bord met een grote vlinder op. Dat gaf mij een geruststellend gevoel. Een maand ervoor was mijn grootvader overleden en voor mij was dit een teken dat hij er toch bij was op één of andere manier. Het symbool van de vlinder zouden we later nog vaker tegenkomen.

In het ziekenhuis zelf viel toen het harde verdict: ons kindje had ernstige onderontwikkelde longen. Ze had maar een overlevingskans van 20%. Indien we haar kansen wilden verhogen moest ik een operatie ondergaan waarbij ze ons kindje zouden opereren terwijl ze nog in mijn buik zat. Uiteraard namen we deze kans met beide handen aan. Maar daar moesten we eerst nog enkele testen voor doorstaan en de ingreep zelf kon pas plaatsvinden rond 28 weken zwangerschap. Weer bang afwachten dus.

De volgende les van de engelencursus stond in het teken van onze overleden dierbaren. We mochten een foto uitkiezen van een andere cursist en kijken of we boodschappen doorkregen. Nadien zou Han dan zelf contact leggen met deze personen. Hoe ik ook probeerde, het lukte mij maar niet om me te concentreren. Ik was teveel met mijn eigen problemen bezig om me te kunnen focussen op onze taak. Ik heb dit toen ook gemeld aan Han en zei vroeg of ze na de les mijn toekomstkaarten eens mocht leggen over de hele situatie. Met een bang hartje stemde ik toe. Het werd een leuke en interessante les waarbij ik even contact mocht hebben met mijn overleden grootouders. Maar toen was het tijd om mijn kaarten te leggen. Ik mocht de kaarten schudden en Han spreidde ze uit op tafel en begon te vertellen wat ze allemaal kon zien in mijn kaarten. Het was een heftig verhaal. Ze kon zien dat er ons geen gemakkelijk parcours te wachten stond. Een parcours met hele grote obstakels die we moesten overwinnen. De medische ingrepen waren ook duidelijk aanwezig in de kaarten. Maar ook de steun van mijn man en van familie en vrienden kwam heel duidelijk naar voren. Maar de belangrijkste kaart kwam op het allerlaatste: de zon. Het symbool dat het uiteindelijk allemaal goed zou aflopen.

De vierde les was het leren zien en lezen van aura’s. Ook deze les was enorm boeiend en leerrijk. We kregen de opdracht om de aura’s van de andere cursisten te “lezen”. En wonder boven wonder lukte dat ook heel goed. Een witte waas rond de hoofden van de anderen was duidelijk zichtbaar. Ook mijn aura werd “gelezen”. En gek genoeg was mijn aura groen. De kleur van de genezing. Alweer een teken van de engelen dat me hoop gaf.

De laatste les mochten we het engelenspel spelen.  Een soort van bordspel waarbij we allerlei vragen mochten stellen in verschillende categorieën. Aan de hand van een dobbelsteen en pionnen kregen we dan een antwoord op onze vragen.  Helemaal op het einde van het spel kregen we de kans om een vrije vraag te stellen. Het bord zou ons dan één van de volgende antwoorden geven: ja – nee – misschien – zeker en vast. Er was maar 1 vraag die ik graag zou willen stellen, maar ik durfde gewoonweg niet. Ik had teveel schrik voor het antwoord. Toen zei Han dat zij de vraag in mijn plaats zou stellen. Ik moest heel duidelijk mijn naam zeggen en terwijl Han de dobbelstenen in haar handen schudde stelde zij aan de engelen de vraag waar ik zo’n schrik voor had: zal het uiteindelijk goed komen met ons dochtertje? Ze gooide het cijfer 9 en met een bang hart verplaatste ik het pionnetje op het bord. Ik durfde bijna niet te kijken. Toen zag ik dat mijn pionnetje terecht gekomen was op het woord “definitely” wat “zeker en vast” betekent. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. Ik had de voorbije lessen zoveel mooie tekens mogen ontvangen dat ik enorm veel hoop had op een goeie afloop. De engelencursus was nu afgelopen (wat ik heel erg jammer vond) maar toch bleef ik contact houden met Han. Iedere keer als er weer iets belangrijks te gebeuren stond ging ik even langs bij Han. Zij legde dan haar handen op mijn buik en zei een gebedje. Op die momenten voelde ik altijd de tintelingen doorheen mijn hele lichaam. Het gaf me kracht, hoop en goede moed. De eindejaarsfeesten hebben we toch gevierd, vooral voor mijn oudste dochtertje. Maar de sfeer was ver te zoeken. 

Januari diende zich aan en de dag van de ingreep brak aan. Jammer genoeg mislukte de eerste poging. Iets wat zelden gebeurt. Ook de tweede poging enkele dagen daarna mislukte. De moed zonk ons echt in de schoenen. Maar de woorden van Han bleven steeds door mijn hoofd malen. Alles zou goed komen, dus het moest lukken! De derde keer werd uiteindelijk de goede keer. Een week na de eerste poging was de operatie eindelijk geslaagd! Een ballonnetje werd in haar luchtpijp geplaatst om haar longen te stimuleren om te groeien.
Helaas bleef ik daarna niet van tegenslag gespaard. Enkele weken na de ingreep scheurden mijn vliezen en werd ik met spoed opgenomen in het UZ Leuven. Vanaf toen moest ik verplicht platte rust nemen om de zwangerschap nog zo lang mogelijk te kunnen uitdragen. Het ballonnetje moest immers zo lang mogelijk blijven zitten om optimaal zijn werk te kunnen doen.
Tijdens mijn verblijf in Leuven hield ik regelmatig contact met Han. Ze vroeg regelmatig hoe het met me ging en was er altijd voor me om me op te peppen en goede moed in te spreken. Zo heeft ze zelfs eens mijn kaarten gelegd via de telefoon!

Uiteindelijke is Sofia op 24 februari met een keizersnede geboren. (Op Han haar verjaardag! Toeval?? Ik dacht het niet!) Ze heeft een heel moeilijke start gehad in haar leven. Toen ze 4 dagen oud was moest ze al onder het mes om het gat in haar middenrif te dichten. Ze heeft 26 dagen aan de beademing gelegen. Onze kleine meid heeft echt moeten vechten voor haar leven! Mijn man en ik hebben heel wat bange momenten beleefd. Maar wat was ze dapper en sterk! Langzaam maar zeker en met hele kleine stapjes werd ze beetje bij beetje beter. En na 2 maanden op de Intensive Care Unit gelegen te hebben, mocht ze op 21 april eindelijk mee naar huis! Ondertussen is ze een flinke meid van 10 maanden oud die het super goed doet. We zijn enorm trots op haar!

Ik ben er zeker van dat Han (en de engelencursus) mij doorheen deze hele periode gesleept hebben. Ik weet niet of ik er zo goed mee had kunnen omgaan als onze wegen toen niet gekruist hadden. Ik ben toen echt het spirituele pad opgegaan en heel veel contact gezocht met de engelen.
Vorig jaar hebben we de kerstperiode nog heel anders beleefd. Kerst en Nieuwjaar hebben we toen echt in mineur gevierd. Angst en onzekerheid namen de bovenhand. Ik kon maar aan 1 ding denken: mogen we in 2018 een tweede kindje verwelkomen of zouden we ons kindje verliezen?
Wat zijn mijn man en ik dolgelukkig dat er dit jaar 2 dochters op onze kerstkaartjes pronken!

Tot op de dag van vandaag ben ik er heilig van overtuigd dat het geen toeval was dat ik net in deze moeilijke periode Han heb ontmoet en de engelencursus mocht volgen. De vele tekens van de engelen en de geruststellende woorden van Han hebben mij hier doorheen geholpen! Han, je bent echt een engel op aarde! Jij zal voor altijd een plaats hebben in ons hart!
En zelfs nu nog, zoveel maanden later en nu onze meid het zo wonderbaarlijk goed doet, denk ik nog elke avond aan de engelen. En de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat net voor ik in slaap val is nog altijd: Bedankt lieve engeltjes! Bedankt dat ze er nog is!  

Geschreven door Lindsay Miatton fiere mama van Sofia en Kyana.

26-12-2017 om 00:00 geschreven door han  

Beste Engelenvrienden , 

Afgelopen vrijdag 3 maart was het dan zover. 

Het hele engelenteam dat zich geheel spontaan en vol enthousiasme had ingezet voor de vorige editie van het engelenweekend kwam bij elkaar. 

In eerste instantie is dat een heel gezellige boel en altijd leuk om iedereen die avond terug te zien. 

Bij deze wil ik dan ook het hele team bedanken vanuit de grond van mijn hart. 

Want elk jaar een heel weekend opofferen om de kinderen van Wiebe een leuke vakantie te bezorgen is jullie goed engelenhart laten spreken. 

Op zo’n bijeenkomst bespreken we wie wat kan betekenen in welke workshop voor onze volgende editie. 

Ook dit jaar mochten we weer nieuwe teamgenoten verwelkomen, zodat we voor het engelenweekend van 2017 weer nieuwe workshops kunnen aanbieden. 

Dat team staat daar dus een heel weekend zijn/haar spiritueel kunnen aan te bieden en dat bracht een mooi bedrag op. 

Maar daar houdt het niet bij op want:

Er kwam een extra centje in het laatje door Julen. Zijn mama ging wafels bakken die hij verkocht op school. Dat bracht 50€ op en de papa van Julen verdubbelde dat bedrag. 100€ extra erbij!

Er kwamen mensen in “The Angel Store” langs die even zo maar 20 of 50€ in mijn handen duwde, hier dat is voor Wiebe, geef dat maar aan de kinderen. 70€ erbij!

En er was een mama van een van de kindjes van Wiebe die anoniem een brief schreef, dat we haar zo geholpen hadden het afgelopen jaar en dat we geen idee hadden wat dat voor een gezin betekende om even hun kinderen te laten genieten van een vakantie want ondanks dat ze het zelf al niet breed had spaarde ze toch 20€ voor Wiebe ! 20€ erbij!

Ik wordt daar zo blij van, te zien dat er nog mensen zijn met een “warm, goed engelen hart” 

Maar de moment supreme is toch als de dames van Wiebe arriveren.

Deze dames gaan elk jaar met kansarme kinderen van gezinnen uit de regio van groot Bree onder het Allerheiligen verlof met hun op vakantie.

Gerda de voorzitster van Wiebe was er samen met Karen, Karo-Lien Rozette Anneleen en Kelly.

Ik vroeg hun of ze een idee hadden wat we konden schenken. 

De afgelopen jaren ging ons bedrag van 3065€ tot 8000€.

Gerda zei tegen me dat ze blij zijn met alles en dat ze hoopte dat we in de buurt kwamen van het bedrag van vorig jaar. nl 8000€

Meer zou te gek zijn maar daar geloofde ze niet echt in. 

Met een big smile tot achter mijn oren keek ik haar aan en zei. 

We zullen zien!!!

Carol nam de cheque in handen en langzaam werd het bedrag onthult. 

Lieve engelenvrienden allemaal. 

Door jullie aanwezigheid op het Engelen-weekend mag ik jullie dan ook laten weten dat we in totaal 9000 € hebben kunnen schenken. 

Bedankt allemaal om jullie aanwezigheid. 

Het volgende engelenweekend zal plaats hebben op 23-24 september 2017.

We gaan er weer een mooi spiritueel engelen en magisch weekend van maken. 

Allemaal samen voor onze kansarme kinderen, zodat zij een heerlijke onbezorgde week kunnen tegemoetgaan. Waar ze even de zorgen van thuis kunnen vergeten en geheel zorgeloos kunnen spelen en ravotten. 

Hopelijk mogen we jullie weer verwelkomen in 2017.

Tot dan. 

Han, Carol Lize en héél het volledige engelenteam kijken uit naar jullie komst.

Bedankt !!!

03-03-2017 om 00:00 geschreven door han  

Lieve engelenvrienden, 

Nu met de feestdagen in het verschiet heb ik wel een héél mooi verhaal voor jullie. 

Een tijdje terug kwam er een mevrouw Monique genaamd bij mij in de winkel “The Angel Store” binnen samen met haar mama. 

Ze keek rustig naar onze engelenbeelden en ik bood haar een tasje koffie aan. 

Toen ze ging zitten liet ze me een foto zien van haar overleden echtgenoot Roland. 

Hij was nog maar een 8-tal weken overleden. 

En ze had een brief van hem ontvangen waarin stond geschreven dat als ze er behoefte aanhad dat ze van hem contact mocht zoeken met mij, Han Beeren. 

Ook schreef hij dat hij niet wist wat Monique mocht verwachten maar dat ze zeker niet alleen naar me toe moest komen, ze moest iemand meenemen.

Toen ik de brief las die Monique mij overhandigde werd ik even stil. 

Was iemand daar werkelijk mee bezig vroeg ik me af, wetende dat je gaat sterven en dan toch nog verwijzen naar iemand die contact kon maken?

Wou Roland dit echt voor zijn vrouw waarmaken?

Helaas moest ik deze dame op het moment in de winkel teleurstellen,

daar beste lezer voor mij iemand toch wel 6 maanden moet gestorven zijn om er goed contact mee te maken. Het was nog zo vers 2 maanden pas dat Roland was gestorven.

En ik stelde haar voor om dan best toch maar een afspraak te boeken. 

Toen ik haar vertelde dat er in de agenda pas plaats was in 2019, zonk de moed haar in de schoenen. 

Het toeval (ook al bestaat dat voor mij niet) was dat er die dag iemand had afgemeld om de komende engelencursus te komen volgen. 

Ook in deze lessen maken we tijd om een hele avond met onze overleden dierbaren te communiceren. 

Monique haar mama spoorde haar aan om haar kans te grijpen en zich dan maar in te schrijven voor de engelencursus die enkele weken later van start zou gaan.Dan hoefde ze misschien toch niet zolang te wachten. 

Zo gezegd zo gedaan, we zouden ons binnenkort weer zien weliswaar in een groep maar ik zou haar de engelenwereld leren kennen en liet haar weten dat ik hoopte dat dan haar man voldoende kracht had om zich dan toch bij mij een beetje bekend te maken en eventueel dan al wat boodschappen door te geven via mij. 

Dinsdag 13 december 2016 was het dan zover, het avondje praten met overledenen zou aanbod komen. 

Toen alle cursisten hun foto op tafel hadden gelegd met of zonder persoonlijk voorwerp gelinkt aan die persoon kon de avond van start gaan. 

Ik vroeg aan iedere deelnemer om een foto te kiezen die op de tafel lag en waar ze totaal geen achtergrond informatie van hadden. 

Want op zo’n avond leer ik de mensen hoe ik in reading ga en mogen ze zelf eerst eens voelen en ondergaan of ze iets zouden doorkrijgen van de persoon op de foto. 

Sommige slagen daar wonderwel zéér goed in, andere vinden het dan weer wat moeilijker maar daarom niet minder spannend. 

Zo gebeurde het in de loop van de avond dus dat de foto van Roland de man van Monique uiteindelijk dan toch in mijn handen terecht kwam. 

En daar gebeurde het, hij ging pal achter zijn vrouw staan en nam haar schouders vast. 

Toen ik aan Monique vroeg of ze merkte dat haar schouders anders aanvoelde moest ze beamen dat die wel héél erg warm voelde een aangenaam gevoel zelfs. 

Maar haar man Roland gaf niet op, want hij liet me weten dat hij op het moment dat hij stierf een raam had laten stuk springen bij zijn broer aan de terraskant. 

Monique stond perplex en zij dat dat inderdaad op het tijdstip van overlijden gebeurd was. 

Ik melde haar dat dat het teken van haar overleden echtgenoot was geweest om aan zijn familie te laten weten dat het lijden nu voor hem voorbij was. 

En toen zag ik zwarte schoenen, in stilte vroeg ik aan haar man waarom hij me deze zwarte exemplaren liet zien. 

Han sprak hij, dat zijn mijn makkelijke schoenen, ze staan nog thuis in de kast. 

Monique mag deze niet wegdoen, ze moet ze eens uit de kast halen want aan de voorzijde zijn ze wat beschadigd en bekrast maar ze zal als ze ze vastneemt wel weten waarom ik haar deze schoenen wil laten zien. 

Ook liet hij me weten dat het hem ontzettend veel energie koste om al zo kort na zijn overlijden boodschappen te geven. 

Maar hij wilde zijn uiterste best doen om zijn vrouw die het zo moeilijk had toch een boodschap mee te geven. 

En zo verliep de avond voor al de cursisten op zijn einde en had iedereen enkele korte boodschappen gekregen. 

Maar wat was ik verbaasd toen ik de dag nadien een berichtje kreeg van Monique. 

Want wat bleek?  

Ze was toch even de schoenkast van Roland ingedoken om op zoek te gaan naar de schoenen die hij had beschreven. 

Ze schreef het volgende:

Hallo Han, je had het gisteren over een paar zwarte schoenen van roland , die ik niet weg mocht doen want die liepen zo goed. Ik heb ze in zijn schoenen kast gevonden en er lag een wit veertje op.  

Onderaan het berichtje plakte een foto van een zwarte veterschoen deze was aan de voorzijde wat bekrast maar aan de zijkant ervan plakte een piepklein wit veertje!!! 

Ik denk en hoop dat ik Monique toch nog een mooi cadeau heb mogen geven voor de komende feestdagen. 

Ook al zal het gemis groot zijn, Roland heeft zijn Monique, via mij duidelijk laten weten door zijn zwarte schoenen dat hij nooit veraf zal zijn. 

En u overleden dierbaren, beste lezer zullen ook u niet in de steek laten. 

Ze zijn er nog zo dikwijls weliswaar niet zichtbaar voor de meeste mensen onder ons, maar ze zijn er wel. 

En ze willen niets liever dat dat u allemaal toch mooie warme dagen tegemoetgaat. 

Ook al lijkt dat zo immens zwaar. 

Als jullie een beetje kunnen genieten, genieten zij met uw mee!

Ik hoop oprecht dat uw met dit verhaal toch een beetje mag ervaren dat ze er ook voor jullie zijn. 

Ik wens jullie dan ook allemaal hele warme, liefdevolle dagen met de kerst en een heel gelukkig nieuwjaar. 

Met de beste wensen voor 2017. 

Warme engelenknuffel van mij, 

Han.

Lieve Han 

De laatste brief van Roland mocht ik pas na de uitvaart open doen. Na het lezen was ik een beetje teleurgesteld. Ik had een hele lange brief verwacht met allemaal tips om de moeilijke tijd door te komen , of een ellenlange liefdes brief. Maar nee, het was een verwijzing naar jouw. 

Ongeveer twee maanden na zijn overlijden ben ik naar je toe gekomen , niet weten waaraan ik me moest verwachten, maar iets in mij dreef me naar Bree. Ik werd er heel warm ontvangen , mocht mijn tranen laten gaan en direct kreeg jij al signalen door van Roland. 

Vol moed schreef ik me in voor je engelen cursus. Misschien zou ik daar wat troost en rust vinden voor dit immense verdriet.

De dinsdag avonden werden voor mij een licht punt, een verlangen om weer samen te zijn met deze prachtige groep vrouwen waar ik zoveel warmte en liefde van voelde. Ik ben begonnen met het vragen van tekens en omdat deze al heel snel volgde kreeg ik terug hoop en vertrouwen in de toekomst. 

De groepsreading was prachtig. Jij heb me zoveel gegeven door het contact dat je kreeg met Roland, ook al was hij nog maar 4 maanden overleden. hij doet zoveel moeite om met jouw te praten. Hij had het onder andere over een paar zwarte schoenen, waarvan de punten wat afgesleten waren en die ik zeker niet weg mag doen, omdat ze zo lekker zaten.

Bij thuis komst ben ik de schoenen uit zijn kast gaan halen , en wat denk je er lag een wit veertje op....

Nu weet ik dat zijn laatste brief nooit zijn laatste woord zal zijn voor mij. Hij heeft me naar jouw geleid om zo met mij contact te blijven over deze grenzen van het leven heen. Onze liefde is oneindig, zo heeft hij het mij belooft en zo zal het ook zijn. Iedere dag hou ik nog meer van deze prachtige man, mijn engel 

Zo noemde ik hem 10 jaar lang en zo zal hij ook bij me blijven.

dank je wel lieve Han voor al jouw gave om ons gelukkig te maken .

19-12-2016 om 00:00 geschreven door han  

Beste meneer of mevrouw,

Ik ken uw niet en u kent mij waarschijnlijk ook niet meer. 

Het enige wat ik mij van jullie kan herinneren is dat jullie altijd zo verliefd hand in hand in onze café over van alles en nog wat zaten te praten. 

Uw zal zich wel afvragen waarom ik deze brief aan jullie schrijf, maar daar is een hele goede reden voor. 

Want zeker vanaf 2004 en misschien wel nog enkele jaren daarvoor bent uw iets kwijt gespeeld bij mijn ouders in het café. 

Toen mijn ouders in mei 2004 het café verkochten wat ze meer dan 40 jaar hebben uitgebaat hadden ze uw iets beloofd.

En belofte maakt schuld ook al is dat véél later dan verwacht. 

Wegens verhuis omstandigheden van mijn ouders en waarschijnlijk het te goed opbergen (wat typisch iets voor mijn mama is) is iets van jullie jaren in een schuif bij hun thuis blijven liggen. 

Daar we de afgelopen maanden eens grote poets hebben gehouden bij hun op het appartement,is er iets wat jullie al jaren kwijt zijn naar boven gekomen. 

Daar lag het onder in een schuif met allerlei spulletjes die niet veel gebruikt worden!

Ook mijn mama weet niet meer precies jullie namen anders hadden we al contact opgenomen. 

Het is een feit dat als de Beeren familie gezellig aan de tafel zit en de verhalen over ons café zo nu en dan eens de revue passeren dat wij als kinderen bijvoorbeeld regelmatig vragen aan onze ouders: 

Wat dronk die dan, die Felix? 

En papa of mama dan precies nog weten wat zijn of haar favorieten drankje was. 

Felix die dronk altijd ijskoude Hoegaarden met een glaasje jenever erin. 

Oooh “DIE FELIX” antwoorden mijn broer of ik dan. 

En zo kunnen wij een gezicht plakken op oude klanten.

Ook jullie waren vaste klanten voor een tijdje en mijn mama kan zich nog herinneren dat er steevast een koffietje en wat frisdrank werd genuttigd. 

Maar that’s it, geen namen, geen gezichten, alleen een super verliefd koppel dat alleen maar oog had voor elkaar. 

Tot die bewuste dag bij ons in het cafe. 

Jullie droegen allebei een ring van elkaar. En op een of andere manier is deze ring bij ons in het cafe achter gebleven. 

Mama weet nog dat er iemand van jullie redelijk in paniek was en ze heeft jullie toen beloofd als hij ooit tevoorschijn komt ze ervoor zou zorgen dat jullie hem terugkregen. 

En nu is het dus zover door een grote opkuis in hun appartement is er vanonder in een lade een ring gevonden. Jullie ring!!! 

En ze wil hem zo graag aan jullie terug schenken. Geen idee of jullie nog steeds dat verliefde koppel zijn van zoveel jaren geleden, geen idee of jullie überhaupt nog een koppel vormen? 

Maar we hopen het zo dat als dit nog steeds het geval is dat jullie na al die jaren jullie ring terug mogen dragen. Wie weet wat voor mooie herinneringen het terug naar boven brengt bij jullie. 

Er is natuurlijk wel een voorwaarde verbonden aan het zoeken van de rechtmatige eigenaar. 

Want wat mijn mama wel nog weet is HOE dat jullie ring verloren is gegaan!!! 

En op welke plaats in ons cafe dat gebeurde. 

Dus ben jij diegene die zijn of haar ring bij “Café Taxi Beeren” in Bree verloor destijds? 

Laat mij dan via mail@hanbeeren.be weten “HOE” dat is gebeurd en “WAAR” op “WELKE” plaats dat hij volgens jullie is kwijtgespeeld. 

Kom jij met het juiste verhaal op de proppen dan zorg ik ervoor dat jou ring terug bij jullie terecht komt. 

Ik hoop het zo dat de engelen ervoor mogen zorgen dat na al die jaren hij eindelijk terug thuis mag komen, daar waar de ring hoort. 

Lieve engelenvrienden 

tot binnenkort

Warme groet, 

Han Beeren. 

08-09-2016 om 00:00 geschreven door han  

Ik leerde Iris de Winter een hele tijd geleden kennen. 

Ze kwam met 4 andere dames gezellig samen carpoolend richting Bree afgezakt om bij mij de engelencursus te komen volgen. 

Ik vond haar meteen sympathiek maar vooral iemand met een gouden hart voor andere. 

Dat straalde gewoon van haar af. 

Haar dochter was ook uit het juiste hout gesneden en was net zo lief en zacht van karakter als Iris. 

De vele weken dat ze op cursus kwam leerde ik haar beetje bij beetje iets beter kennen. 

Tot dat de cursus na 5 weken afgelopen was en ik een heel tijd niets meer van haar hoorde, dan enkel zo nu en dan een kort mailtje over en weer. 

Tot dat ze me vroeg of ik het zag zitten om naar het verre Lebbeke af te komen om bij haar thuis een reading te komen geven. 

Er werd een datum geprikt en op een goede zondag was het dan zover. 

Goed op tijd,  vertrok ik voor een goede 2 uur rijden richting haar huis. 

Eens daar stond ze al stralend aan de deur toen ze mijn auto de oprit zag oprijden. 

De smile was er nog steeds recht vanuit het hart, blij dat ik goed was aangekomen. 

De gasten die ze had uitgenodigd zaten al allemaal in een kring in haar huiskamer te wachten. 

Er waren ook  enkele bekende gezichten, namelijk de dames die met haar samen hadden gereden tijdens de engelencursus. Het was een warm weerzien.

Toen even daarna de reading begon en ik contact maakte met de overleden dierbaren van al haar gasten was er op het einde een boodschap voor Iris zelf. 

Eerlijk gezegd was me de reading na al die lange tijd al volledig ontgaan tot dat ik die week een mail van Iris zelf kreeg.

Lees maar even mee!

De mail van Iris die toekwam op 31 Mei 2016

Lieve Han, wou je dit even laten weten.

 .... op 12 oktober 2014 kwam je bij ons thuis  een reading houden. Ik had enkele maanden voorheen een zwaar ongeval gehad en was nog herstellende dus kon ook nog niet goed "uit de voeten" , om het maar zo te stellen. Iedereen die hier aanwezig was is tevreden naar huis gegaan, deels in volle verwondering, deels in een gelukzalige roes. Antwoorden werden verkregen, boodschappen werden overgebracht , prachtig mooi! Ik had naar het einde toe nog een boodschap gekregen van mijn bompa, dat er een gebrek was aan het huis, meer bepaald buiten. Jij ging onmiddellijk richting terras. En idd, om onverklaarbare reden was ons terras op een bepaalde plaats volledig gebarsten, wat het zicht niet ten goede kwam.

Gezien het een huurwoning betrof doe je niet zo maar één twee drie dure kosten , dus grote stukken werden ingegoten met cement en klaar..... dachten wij ! Jij zei dat mijn bompa wou laten weten dat er in het voorjaar spontaan hulp ging komen om dit te verhelpen..... met alle respect..... ik had hier serieus mijn bedenkingen bij, want heden ten dagen mensen spontaan komen aankloppen om jouw probleem op te lossen ?? Neen, zag ik niet direct gebeuren. Het bleef echter in mijn hoofd spoken en in het voorjaar keek ik hunkerend uit naar die goeie ziel......helaas , de zomer kwam en ging, de winter eveneens en lap......geen goeie ziel , geen verandering ....... ik liet het dan ook los en dacht nog , nou bompa, daar heb je de bal even mis geslagen.

Tot april 2016, dit voorjaar dus !! De toekomstige schoonpapa van onze zoon komt hier langs en ziet het terras , heel spontaan zegt hij, ik kom dit voor jullie oplossen . Ik sloeg totaal geen acht meer op wat jij me in oktober gezegd had , tot 's nachts! Ik werd wakker en toen viel het me te binnen wat je juist gezegd had, je had immers gezegd voorjaar , maar niet het jaar .

En gezien onze gevleugelde vrienden geen besef hebben van tijd hadden ze ook geen vermoeden dat ik in het verkeerde voorjaar aan het wachten was geweest.

Voorbije zaterdag is dan het terras aangelegd, we hebben stenen kunnen recupereren daar waar er geen meer voorradig waren in de winkel ( logisch na bijna 30 jaar ! ), we moesten geen cement voorzien, bracht schoonpapa mee, materialen eveneens en welnu...... sinds zaterdagavond hebben wij een prachtig mooi egaal terras terug , een dikke knuffel en welgemeende dank-je-wel naar papa Paul en een liefdevolle handkus naar mijn lieve Engelen, heb geleerd om nooit op te geven , wat ze zeggen zal ook daadwerkelijk gebeuren , alleen niet altijd op de manier die wij verwachten en moeilijk als er geen tijdspanne vermeld werd, maar komen en helpen doen ze , op hun eigenste manier.

Ik vond het wel fijn dat ze een jaartje gewacht hebben, zodoende had ik de mogelijkheid om te herstellen en nu actief mee te helpen.

Ik wou je deze bevestiging toch even laten weten lieve Han. Heel veel groetjes vanwege ons allemaal hier , dikke knuffel ! xxx

Ik stuurde haar deze mail terug:

Lieve Iris, wat leuk om dit te lezen en inderdaad ze laten jou niet in de steek. 

Mag ik jou verhaal gebruiken voor het blogverhaal?

Uiteraard als je wil dat de namen veranderd worden dan hou ik daar rekening mee. (Niet iedereen wil er met zijn echte naam in)

Ik ben blij dat het nu goed gaat met je. Dikke x van mij Han. 

Deze mail kreeg ik terug:

Lieve Han, tuurlijk mag je dat gebruiken, is ook een beetje jouw verhaal he want zonder jou als boodschapper had ik het nooit geweten.

Ben nog zo dankbaar dat de Engelen het zo mooi gebracht hebben.

En ze laten de laatste tijd hun aanwezigheid goed merken. 

Ik schaam me niet dat ik in Engelen geloof dus hoef ook geen andere namen.

k hoop dat mijn ervaring andere mensen hoop en moed mag geven om te blijven vertrouwen en niet op te geven als jouw boodschappen niet onmiddellijk realiteit worden, het gebeurt immers op het juiste ogenblik met de juiste mensen op je pad gebracht.

Ook heb ik het de toekomstige schoonpapa van onze zoon verteld en diene mens is ook danig onder de indruk dat hij zo plots in een blog verhaal komt, maar hij is overtuigd dat Engelen wel degelijk bestaan, want toeval bestaat nu eenmaal niet he Han.

Ik kan je nooit genoeg bedanken om ons geleerd te hebben om deze prachtige wezens in ons leven toe te laten. Ps verwacht je aan nog veel extra zieltjes want ik kan mijn enthousiasme voor jou niet onder stoelen of banken steken en dat werkt blijkbaar aanstekelijk.

Dikke zonneknuffel xxx

Iris.

Zo zie je maar, lieve engelenvrienden onze engelen zijn er elke dag, spontaan om ons te helpen. 

Al moet je soms wel wat geduld oefenen zoals in het geval van Iris de Winter. 

Tot binnenkort voor weer een nieuw engelenverhaal. 

Warme groet, 

Han Beeren. 

15-06-2016 om 00:00 geschreven door han  

Lieve engelenvrienden allemaal, 

Graag wil ik met jullie wel een heel leuk verhaal delen. 

Ik leerde Veronique kennen doordat ze de engelencursus bij mij kwam volgen. 

Met sommige mensen heb je direct een klik en met Vero was dit voor mij zeker het geval. 

Het hart op de juiste plaats maar met zo een heerlijke humor die ik absoluut wel kon smaken. 

Elke les die ze kwam volgen nam ze serieus, maar wat ik zo leuk aan haar vond was dat ze dat relativeerde met de humor die haar zo eigen was. 

Dikwijls lag ik dan ook krom na de les als ze weer eens gevat met humor antwoordde op een van mijn vragen.

Iedereen mocht haar graag de lessen liepen op zijn einde en ook Vero was een korte tijd uit mijn gezichtsveld verdwenen. 

Totdat ik haar weer tegenkwam op een groepsreading bij Olga thuis. 

Ik had geen idee dat ze die avond aanwezig zou zijn en was dan ook verbaasd toen ze haar leuke kop door de deur naar binnen stak. 

Spontaan gaven we elkaar een dikke knuffel en ik vroeg haar hoe ze in hemelsnaam die avond bij Olga terecht was gekomen. 

Blijkbaar had de gastvrouw enkele afzeggingen gehad en waren er twee plaatsen vrijgekomen op de groepsreading. 

Daar ze dit op Facebook had gepost had Vero daar onmiddellijk op gereageerd en besloten om er die avond bij te zijn. 

Ik vond het leuk dat ze er was en ging die avond aan de slag met ongeveer een tiental foto’s van overleden dierbaren die bij Olga op de tafel waren gelegd. 

Ook Vero had een foto meegenomen van haar overleden vader en terwijl de avond vorderde en ik na een tijdje de foto van haar vader vastnam gaf de man mij wel een heel bijzondere boodschap. 

Veronique heeft al jaren een krantenwinkel en nu had ze besloten om deze van de hand te doen. 

Ik vroeg haar of het klopte dat ze wou stoppen met haar kranten & lotto winkel? 

En Veronique gaf aan dat ze daar inderdaad serieus over aan het denken was. 

“Awel” gaf ik haar door je papa zegt dat hij je zal helpen met het van de hand te doen. 

Het zou niet meer voor 2015 zijn maar voor 2016 mocht ze wel een koper verwachten die haar zaak zou overnemen. 

Han zei ze ik laat het je weten en als het klopt wat jij me nu doorgeeft trakteer ik jou op een etentje. 

Daar hou ik je aan liet ik haar weten en vroeg haar om me op de hoogte te houden als ze meer inzicht had over de verkoop van haar winkel. 

Zo gezegd, zo gedaan, enkele weken gingen weer voorbij en het jaar 2015 liep zo stilletjes op zijn einde. 

Veronique deed haar verhaal aan een goede kennis en heel goede vriend van haar (de Schuur genaamd ) 

Ze vertelde hun wat ik had doorgekregen van haar vader en ook zij waren geïnteresseerd om de engelencursus bij mij te komen volgen.

Veronique sleepte hun tweetjes dan maar mee naar mijn engelenlessen en kwam zelf met hun deel 1 van de cursus opnieuw meedoen.

Tijdens deze lessen zou haar vader opnieuw van zich laten horen. 

Want plots was daar opnieuw informatie over de verkoop van haar winkel. 

Haar vader kwam toch wel héél straf uit de hoek,sterker nog hij liet me zelfs de persoon zien wie haar zaak zou gaan kopen.En gaf me duidelijk de volgende boodschap door die ik aan zijn dochter mocht geven. 

Hij sprak de volgende woorden naar mij toe:

Er zal een koppel komen en een bod doen maar deze mensen gaan uiteindelijk afhaken. 

Iedereen die over de vloer gaat komen mag ze links laten liggen behalve als er een dame komt aankloppen die laten we zeggen nogal een stoerder uiterlijk heeft.

Het is een vrouw met opgeschoren haren en als je haar ziet zal je het doorhebben. Zij zal diegene zijn die de zaak van mijn dochter uiteindelijk zal overnemen. 

Ze is laten we zeggen zei haar vader toch wel wat van het mannelijke type. 

Een iets ruigere dame, dat wordt ze.

Ook heeft ze een relatie en 3 kinderen en als ze plots over de vloer komt met de vraag om de zaak te  kopen zal mijn dochter Veronique wel weten en wel merken wat ik ermee bedoel. 

Begin 2016 gaat zich zo iemand bij mijn dochter aanbieden en dit wordt de nieuwe uitbater van de krantenwinkel. 

Veronique luisterde aandachtig en sloeg al deze informatie zorgvuldig op. 

Haar gevatte antwoord was: Han; als dat klopt, menneke dan zijde wel héél straf bezig. 

Ik niet uw vader liet ik haar al lachend weten.

Zo gezegd zo gedaan, weer enkele weken gingen voorbij en toen Veronique samen met de goede kennis en vriend (de Schuur) de voorlaatste les kwamen volgen kwam ze met een smile “The Angel Academy” binnen. 

Hanneke ga nu maar eens even zitten zei ze heel serieus totaal niet wat ik van haar verwachte. Want wie Veronique kent weet dat ze met een lach door het leven gaat en er soms de reinste onzin kan uitgooien. Maar nu was het haar wel duidelijk héél erg menens. 

Er is gisteren een mevrouw in mijn winkel geweest, Han je raadt het nooit, een stoerdere vrouw met opgeschoren haar! 

Ik kende haar van haar nog pluim en ze vroeg doodleuk of mijn zaak nog te koop stond. 

Daar ik nog met een koppel bezig was die met de bank nog aan het onderhandelen waren heb ik in eerste instantie de boot afgehouden. 

Mijne euro viel ook niet direct, totdat deze mevrouw me duidelijk liet verstaan dat ze het gehoord had van haar bazin. 

Notabene het koppel waar ik mee aan het onderhandelen was!!!

Dat veranderde voor Vero de kijk op deze zaak, ze belde de mevrouw van het koppel op, en zij bevestigde inderdaad dat ze haar (de stoerdere dame) erop attent had gemaakt dat de zaak van Veronique te koop stond. Daarop had deze dame de koe bij de horens gevat en was naar Veronique gereden, met de vraag of ze nog kans maakte om een bod te doen. 

De vriend van Vero (de Schuur) luisterde aandachtig mee naar Vero haar verhaal. 

Hanneke liet hij me weten toen Vero uitgepraat was, als dat waar is wat jij hier hebt voorspeld en dit komt uit krijgt gij van mij een standbeeld. 

Ik moest lachen en vroeg hem of dat dan op de Grote Hei bij hem in de buurt kwam staan of dat hij dat hier in Bree kwam plaatsen. 

We zullen wel zien antwoordde hij. 

Toen we tijdens deze lessen aan de pauze waren sprak de vader van Vero weer enkele boodschappen in mijn oor. Tijdens de koffie kreeg ik dan ook de volgende boodschap door:

Het zal even spannend worden wat de koper betreft, maar deze dame gaat ervoor en zij zal uiteindelijk de nieuwe eigenaar worden van de krantenwinkel. 

Als het héél erg spannend wordt of het wel doorgaat wil ik dat Veronique positief blijft want de koop gaat sowieso door liet hij me duidelijk weten. 

Ook deze boodschap gaf ik weer door aan Veronique.

Weer gingen enkele weken voorbij tot dat ik een mailtje kreeg van Veronique dat ze inderdaad in de spannende fase zat, zoals haar vader had voorspeld. 

De bank moest een beslissing gaan nemen en het leek erop dat er wat moeite was met bepaalde documenten. 

Deze moesten asap aangevraagd worden maar voordat daar een uitslag van zou zijn zou maanden kunnen duren. 

Ik schreef Vero terug dat ze niet moest paniekeren, dat haar vader duidelijk had doorgegeven dat de koop uiteindelijk zou doorgaan voor het eerste kwartaal van 2016 en dat ik het goed gehoord had en bleef geloven in een goede uitkomst. 

Enkele weken daarna namelijk op 6 maart 2016 kwam Vero de winkel binnen gelopen en had ze wel héél goed nieuws. 

Haar zaak was verkocht !!! 

De bank, de dame met het opgeschoren kapsel en de documenten waren allemaal in orde gekomen.En dit binnen de termijn van het eerste kwartaal van 2016.

En Veronique draait nu dus op 16 april 2016 haar laatste dag in haar zaak!

Lieve Vero het is je zo gegund, ik wens je alle succes met alle dromen die je nog gaat aanpakken en de nieuwe wegen die op je pad gaan komen, dat etentje dat regelen we nog zéér binnenkort.

En beste Schuur: Ik verwacht mijn standbeeld dan ook ergens in 2016 het hoeft heus niet op een sokkel te staan maar belooft is belooft hé ;-) 

Zo zie je maar hoe dat alles uiteindelijk toch op zijn plaats kan vallen en onze overleden dierbaren dikwijls de juiste oplossingen voor ons hebben.

We hoeven alleen maar te luisteren en erin te blijven geloven wat ze ons doorgeven.

Ik wens jullie allemaal een heel mooi voorjaar van 2016 en tot binnenkort voor weer een nieuw engelenverhaal. 

Warme knuffel 

Han Beeren. 

17-03-2016 om 08:51 geschreven door han  

Beste Engelenvrienden , 

Afgelopen zaterdag 13 februari was het dan zover. 

Het hele engelenteam dat zich geheel spontaan en vol enthousiasme had ingezet voor de 

vorige editie van het engelenweekend kwam bij elkaar. 

In eerste instantie is dat een heel gezellige boel en altijd leuk om iedereen die avond terug te zien. 

Bij deze wil ik dan ook het hele team bedanken vanuit de grond van mijn hart. 

Want elk jaar een heel weekend opofferen om de kinderen van Wiebe een leuke vakantie te bezorgen is  jullie goed engelenhart laten spreken. 

Op zo’n bijeenkomst bespreken we wie wat kan betekenen in welke workshop voor onze volgende editie. 

Ook dit jaar mochten we weer nieuwe teamgenoten verwelkomen, zodat we voor het engelenweekend van 2016 weer nieuwe workshops kunnen aanbieden. 

Maar de moment supreme is toch als de dames van Wiebe arriveren.

Deze dames gaan elk jaar met kansarme kinderen van gezinnen uit de regio van groot Bree onder het Allerheiligen verlof met hun op vakantie.

Gerda de voorzitster van Wiebe was er samen met Karen, Karo-Lien en Rozette.

Ik vroeg hun of ze een idee hadden wat we konden schenken. 

De afgelopen jaren ging ons bedrag van 3065€ tot 7250€.

Gerda zei tegen me dat ze blij zijn met alles en dat ze hoopte dat we in de buurt kwamen van het bedrag van vorig jaar. nl 7250€

Meer zou te gek zijn maar daar geloofde ze niet echt in. 

Met een big smile tot achter mijn oren keek ik haar aan en zei. 

We zullen zien!!!

Carol nam de cheque in handen en langzaam werd het bedrag onthult. 

Lieve engelenvrienden allemaal. 

Door jullie aanwezigheid op het weekend mag ik jullie dan ook laten weten dat we in totaal    8000 € hebben kunnen schenken. 

Bedankt allemaal om jullie aanwezigheid. 

Het volgende engelenweekend zal plaats hebben op 24-25 september 2016.

We gaan er weer een mooi spiritueel engelenmagisch weekend van maken. 

Allemaal samen voor onze kansarme kinderen, zodat zij een heerlijke onbezorgde week kunnen tegemoetgaan. Waar ze even de zorgen van thuis kunnen vergeten en geheel zorgeloos kunnen spelen en ravotten. 

Hopelijk mogen we jullie weer verwelkomen in 2016.

Tot dan. 

Han, Carol en heel het volledige engelenteam kijken uit naar jullie komst.

14-02-2016 om 00:00 geschreven door han  

09-10-2015 om 00:00 geschreven door han  

Beste engelenvrienden allemaal, 

De afgelopen maanden hebben we hard gewerkt aan ons nieuw project “ The Angel Academy ” Heel dikwijls dacht ik, dat ik van professionele aangever van boormachine’s, schroevendraaiers tot sanitair helpster was gepromoveerd.

Het is de afgelopen maanden héél erg duidelijk geworden dat mijn lieve echtgenoot Per niet iemand is die het werken in de bouw zou uithouden.Dit is echt niet voor hem weggelegd.

Het nodige gevloek heeft hier ten huize Brulez-Beeren de revue gepasseerd. 

Maar het is gelukt,   WE ARE READY !!!!

Alle ruimte’s zijn tip-top in orde, klaar om jullie allemaal te ontvangen met open engelenvleugels ;-)

Dus héél erg graag willen wij jullie allemaal verwelkomen op 5 of 6 september 2015 van 10 tot 17 uur. 

Buiten dat mijn nieuwe boek dan zal verschijnen hebben we ons uiterste best gedaan om héél erg speciale engelenbeelden, knuffels, dozen, kaarsjes, servetten, juwelen, enz …… aan te kopen.

In ieder geval als je in de toekomst een mooie engel nodig hebt voor jezelf of om cadeau te doen ben je in “The Angel Academy” op het juiste adres. 

Daarbuiten ben ik gewoon bezig gebleven met de dagelijkse afspraken ivm de readings. 

Een mooi verhaal wil ik jullie voor dat ik in zomervakantie ga niet onthouden. 

Heidi kwam cursus volgen en had het met bepaalde aspecten in haar leven zeker niet gemakkelijk gehad. 

Een groot verlies en enkele persoonlijke issues bleven haar al enkele jaren achtervolgen. 

ik stelde haar voor om alles eens op papier te schrijven zoals kernwoorden volledige zinnen het maakte niet uit. 

Ze wou er duidelijk komaf mee maken en we spraken af om op vrijdagmorgen samen met mijn lieve gids oma Beeren via de zonnevlecht die knopen door te hakken die haar al zovele jaren op haar maag en in haar rugzakje staken. 

Het was best emotioneel voor haar maar wat was ze dapper en wat liet ze los in deze sessie. 

Op het einde gingen we samen mijn woonkamer in en stopte de papieren die ze had volgeschreven in onze open haard. 

Samen vroegen we aan de engelen of ze de hele papierbundel wouden meenemen naar de kosmos omdat ze Heidi niet meer van dienst waren en ze deze héél graag wou overboord gooien. 

Heidi stak al haar volgeschreven vellen papier zelf aan, en slaakte een zucht dat ze hoopte dat alles nu eindelijk een plaats kon krijgen in haar leven. 

Terwijl we samen keken naar de brandende papieren en ik haar een dikke knuffel gaf merkte ik iets heel erg leuks op. 

De papieren terwijl ze branden vormde uit zichzelf een engel en toen de assen helemaal gedoofd waren kon je duidelijk de vorm onderscheiden, vleugels en alles a volonté aanwezig. 

Heidi heeft ze getrokken met haar toestel al brandend en ik deed hetzelfde als de vlammen gedoofd waren. 

De week erna zag ik Heidi terug en dat weekend had ze volledig genoten van een festival zonder zorgen. 

Thanks lieve engelen om haar rugzakje wat lichter te maken en Heidi super knap dat wat je deed, met een duidelijke boodschap, dit wil ik niet meer in mijn leven want ik wil stappen zetten.

Awel die dag zette je er voor mij 10 in ene keer. Proficiat!!!

Dikke kus Han. 

Allemaal wens ik jullie een fijne zomervakantie en hopelijk tot in september bij de opening van de academy !!!!

24-07-2015 om 18:17 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

Per en ik hebben groot nieuws voor jullie. 

Na 20 jaar samen Beerendruk onze digitale drukkerij te hebben gehad is het nu tijd voor een andere uitdaging.

We hebben onze zaak verkocht aan een jong enthousiast koppel dat er voor de volle honderd procent voor wil gaan en onze drukkerij wil verder zetten. 

Op 3 weken tijd was het verkocht het moest van boven uit gestuurd zijn, denk ik dan maar. 

Ongelooflijk hoe dat het gegaan is. 

Ik heb altijd gezegd dat mijn persoonlijke drukke agenda op termijn niet meer te combineren was met de drukkerij. 

Ook heb ik altijd de hoop naar de engelen uitgesproken dat als er iemand zou komen die voor de zaak zou geven wat ze waard was ik héél graag voor de volle honderd procent alleen nog maar readings wil gaan geven en mijn engelencursussen verder wil uitbouwen. 

Verschillende mensen die ook in het spirituele wereldje zitten hadden er al eens de toekomstkaarten opgelegd en allemaal kwamen ze tot dezelfde conclusie. 

Han, Per zeiden ze dan, dat is al verkocht hoor, het ligt al voor mij uit de legging als ik naar de kaarten kijk. 

Op dat moment was er nog geen potentiële klant geweest dus was het voor ons dus ook nog niet verkocht. 

Wacht maar zeiden ze dan en dat deden we dan ook. 

Hoopvol en kijkend naar wat de toekomst ons zou brengen gingen we gewoon verder met de zaak, onze drukkerij. 

In november komt Heidi op reading, ze komt al verschillende jaren achter elkaar om contact te maken met haar overleden vader. 

Al die jaren kwam ze alleen op bezoek, maar die morgen toen we een afspraak hadden had ze een oudere mevrouw bij. 

Voor mij geen enkel probleem en samen trokken we naar mijn engelenkamer op zolder.

Toen deze oudere dame even later 2 foto’s tevoorschijn haalde kreeg ik door dat het haar overleden broers waren, beide hadden ze darmkanker gehad. Maar alhoewel er eentje was overleden aan deze ziekte was de andere toch nog plots gegaan door een hartaanval. 

Mijn lieve Oma Anna die me altijd super helpt als gids tijdens mijn readings maakte me erop attent dat deze mevrouw niet voor niets mee was gekomen met Heidi. 

Toen ik haar vertelde wat mijn oma mij net had doorgegeven liet Heidi me inderdaad weten dat deze mevrouw heel goed kon pendelen. 

Mijn nieuwsgierigheid was direct gewekt. 

Ik vroeg haar of ze mij een plezier kon doen na de reading en vertelde haar met welke plannen dat ik en mijn echtgenoot Per rondliepen. 

Ze zag het zeker zitten om er eens op te pendelen en vroeg ook na de reading of ze mijn ketting mocht gebruiken die ik op dat moment droeg. 

In volle concentratie keek ik haar vol verwachting aan en wachte op de boodschappen die ze me kon geven. 

Ze had helemaal geen pendelkaart nodig met de letters van het alfabet op. 

Mijn ketting zwierde alle mogelijke richtingen uit en met stuk en brok kwamen de letters die de pendel maakte uit haar mond. 

Ik vond het echt knap hoe ze het deed want ze was al vele jaren een getraind pendellaarster. 

Ja sprak de pendel:

De zaak, drukkerij wordt verkocht, men gaat versteld staan wie dat het koopt.dat mag nu nog niet geweten zijn, maar aan deze mogelijke kopers/personen had uw nooit gedacht!!! 

Binnen 10 maanden bent uw bezig aan u nieuwe job. 

Ik was verheugd met de boodschap die ik kreeg en liet deze lieve mevrouw weten dat ik héél benieuwd was of het zo zou gaan verlopen hoe mijn ketting die diende als pendel had aangegeven.

Toen ik even later afscheid nam van Heidi en de oudere dame liep ik mijn buro op waar Per aan zijn computer aan het werk was. 

Hij vroeg hoe de reading had gegaan en ik gaf hem de boodschappen door die de pendel had verwoord. 

Ben eens benieuwd wat ervan klopt, was het enige wat hij me toen zei. 

Diezelfde week vroegen we samen aan de engelen een teken als de zaak echt zou verkocht worden. 

Ik liet Per het teken kiezen en hij zei verkoop heeft met geld te maken dus wil ik allemaal briefjes van 500 € zien als het verkocht geraakt. 

De dag erna stak in onze brievenbus de reclamefolders van die week en was er een klein A5 flyertje van en zaak Sofa & Seats. Op deze folder stonden in het paars allemaal briefjes van 500€ gedrukt. 

Mijn hart maakte een sprongetje en we besloten om deze folder op onze frigo te bevestigen met magneten om zo gefocust te blijven op het teken dat we hadden gekregen. 

Ook kwam het teken van de briefjes van 500€ diezelfde week,ook nog eens tevoorschijn in een televisie programma van Geubels & De Belgen.

Maanden gingen voorbij en in Januari boekte we een weekje Spanje met ons twee. 

We waren echt toe aan wat tijd als koppel. 

We huurde een auto en hadden besloten om verschillende locaties te gaan bezoeken. 

Uiteraard kwam op regelmatige tijdstippen de zaak en de engelen ter sprake. 

Terwijl we in de auto zaten liet ik Per weten dat we stom waren geweest. 

We hadden wel ons teken gehad dat we inderdaad een koper zouden vinden, maar we hadden nog geen teken gevraagd of dat voor hetzelfde jaar zou zijn. 

Want een teken krijgen is absoluut leuk, maar de mogelijkheid zat er natuurlijk ook in dat we nog 5 jaar zouden moeten wachten. 

Dus terwijl we reden naar een restaurantje waar we die avond zouden gaan eten vroeg ik in de auto hardop aan de engelen als we zouden verkopen voor eind 2015 dat we dan een paarse olifant mochten zien. 

Binnen 10 minuten parkeerde we onze gehuurde wagen aan een complex waar aan de onderzijde allemaal winkeltjes waren en met op de eerste verdieping allemaal leuke restaurantjes. 

Slechts één winkeltje was nog open, iets trok me naar de etalage. we hadden immers nog tijd genoeg om aan tafel te gaan. 

In de etalage hing een groot lint met allemaal gekleurde olifanten aan. En ja hoor !!! 

Twee paarse olifanten kwamen voor in de sliert van gele, rode, rosé en groene olifanten. 

Verheugd riep ik Per om even polshoogte te komen nemen. 

Zijn typische leuke droge humor sprak boekdelen want het enige wat hij daarop zei was: Als we ons teken zo snel krijgen binnen de 10 minuten na onze vraag dan gaat het ook héél snel verkocht zijn!

Eerst zien en dan geloven dacht ik bij mezelf en besloot om de kat uit de boom te kijken en af te wachten. 

Aan tafel hadden we een gezellige avond en toch kon ik mijn gedachte niet volledig uitschakelen op het teken van de paarse olifant. 

Op 24 februari ben ik jarig en de kinderen hadden ervoor gezorgd dat onze familie en vrienden uitgenodigd waren om thuis een kaasschotel te komen eten en een wijntje te drinken. 

Deze zou doorgaan op zaterdag 21 februari, 3 dagen voor mijn eigen verjaardag. 

Om 16 uur sloten we de winkel van de drukkerij en om 16.30 uur ging mijn gsm. 

Kevin al jaren een zéér goede klant van bij ons op de zaak was aan de lijn en vroeg of ik de winkel nog open had. 

Nee zei ik die is al gesloten waarom? 

Verdikke, hoorde ik aan de andere kant van de lijn, Han ik heb het water in mijn werkschoenen staan en ik zou dringend nieuwe moeten hebben. 

Waar zit je ergens vroeg ik want als je wil kom dan nog maar even doorgereden tot bij ons, dan kom je maar langs de poort binnen en dan help ik je nog wel even. 

Heel fijn zei hij ik ben er binnen 10 minuten. 

Mijn gasten werden pas rond 18 uur verwacht mijn lieve dochter Nette en haar vriend Kyenne hadden alles al in gereedheid gebracht dus hoefde ik alleen maar mijn voeten onder tafel mee aan te schuiven. Heerlijk toch jarig zijn !!!

Kevin was er inderdaad binnen de 10 minuten en zoals hij altijd deed liep hij naar de rek met de werkschoenen. 

Al meer dan 10 jaar heeft hij steeds altijd dezelfde paar schoenen, maar nu vroeg hij me of ik even tijd had want hij wou toch eens een ander model uitproberen. 

Toen ik hem liet weten dat hij zoveel mocht passen als hij wou en ik toch nergens nog naartoe moest die avond paste hij een ander paar schoenen. 

Mijn Oma Anna trok mijn aandacht en zei gooi een balletje op Han over de mogelijke verkoop van jullie zaak. 

Aan hem?? vroeg ik haar in gedachte. En ik zag haar glimlachend knikken. 

Dus hem ik mijn stoute schoenen aangetrokken en Keven verteld met welke ideeén we rondliepen.

Meen je dat zei hij en ik knikte bevestigend van ja. 

Dat moet ik tegen Goele mijn vriendin vertellen zei hij. 

Mag ik je morgen eventueel eens daarover terug bellen? 

Die zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn metekindje Linde gepland. 

Ze is precies 40 jaar na mij op dezelfde dag als ik geboren. 

Ik liet Kevin weten dat ik op een feestje zou zijn, maar dat hij me altijd mocht bellen.

Zondag zit ik aan de tafel van mijn broer lekker aan de limocello en versnaperingen als plots om 14.30 uur mijn gsm gaat. 

Kevin aan de lijn met de vraag of hij morgen eens met Goele mocht komen kijken naar de drukkerij. 

We spraken af om die maandagavond om 19 uur bij ons thuis bijeen te komen. 

Wat bleek? Goele was Fotografe en Graficus van opleiding. 

Dat wist ik helemaal niet,en we liepen een rondje door onze zaak. 

Samen aan tafel boven ging het gesprek verder. 

En van het een kwam het ander binnen de drie weken hadden we onze zaak verkocht aan deze leuke mensen. 

De rest is bekent zij zijn de nieuwe eigenaars van Beerendruk de zaak die wij 20 jaar met hard en ziel hebben uitgebaat.

Toen alles was beklonken en Per en ik ervan versteld stonden dat het ongelooflijk snel was verkocht viel me iets te binnen. 

Weet je nog Per zei ik, die oudere dame die met Heidi toen op reading was en met mijn ketting heeft gependeld?

Die had toch verteld dat we zouden versteld staan aan wie dat we Beerendruk zou verkopen? Weet je dat nog?

Ja dat herinner ik mij nog, hoezo vroeg hij? 

Wel lieve lezer, Kevin is zelfstandig dakwerker van beroep en geloof het of niet hij heeft 2 jaar geleden mijn engelenkamer op zolder gemaakt. 

Daarboven op had de oudere dame ook verteld toen ze in november bij me was, dat we binnen 10 maanden aan onze nieuwe uitdaging zouden beginnen. 

Ik had toen al geteld en van november 10 maanden verder kom je uit op september. 

En wat wil het toeval ???

We gaan inderdaad op 4 september open met onze nieuwe zaak. 

Weer een voorspelling die volledig bleek te kloppen. 

En daar kom ik bij het punt dat ik jullie een tipje van de sluier wil lichten over wat we uiteindelijk gaan doen. 

Want de laatste weken hebben de wildste geruchten de ronde gedaan.

Van openen van 2 café’s in Bree tot faillissement en deurwaarder aan de deur, tot verhuizen en immigreren  naar Spanje…… kan ik jullie toch op het hart drukken dat we geen van alle dat gaan doen of zijn. 

Vanaf 4 september openen Per en mezelf:

“The Angel Academy” By Han Beeren. 

De verbouwingen zijn hier op dit moment terwijl ik dit schrijf in volle gang. 

De stof van de gyproc ligt nu letterlijk onder mijn bureaustoel, maar ik heb het er héél graag voorover. 

Want de bedoeling is dat we van onze winkel en oude bureau: ruimte’s/aparte lokalen gaan maken waar mensen workshops en opleidingen kunnen komen volgen die spiritueel getint zijn. 

Uiteraard ga ik die cursussen niet allemaal zelf geven maar staat er vanaf september een héél enthousiast team voor uw klaar om deze aan u te leren. 

Binnen enkele weken kan uw het aanbod van de cursusmogelijkheden bekijken op mijn website: 

www.hanbeeren.be

Binnen enkele weken kan u eens gaan piepen of er iets bijzit wat uw interesse wekt. 

En dan komt op 4 september ook mijn nieuwe boek uit. 

De titel blijft wel nog even geheim! 

En mijn eerste boek “En toen kwamen de engelen” en boek twee “Engelen in mijn zolderkamer” zullen dan ook opnieuw verkrijgbaar zijn. 

Boek 1 is dan aan zijn zevende herdruk toe en boek twee aan zijn derde.

Dus lieve engelenvrienden ik wil jullie héél graag uitnodigen op 5 of 6 september om eens een kijkje te komen nemen in:

“The Angel Academy” By Han Beeren. 

Adres: 

Bocholterkiezel 76

3960 Bree

www.hanbeeren.be

Graag tot dan 

fijne zomervakantie en tot in september 

x Han 

13-05-2015 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden, 

Ook in september 2014 had er weer een engelenweekend plaats voor het goede doel. 

Ook dit jaar mochten Carol Gerits en mezelf weer rekenen op een schitterend team die geheel vrijwillig een zaterdag en een zondag wilden opofferen voor de kinderen van Wiebe. 

En ook waren de dames van Wiebe er weer zelf bij om ons te voorzien van heerlijke maaltijden.

Ons 2- daags spiritueel weekend was dan ook nu weer een groot succes. 

Heerlijke dagen bij elkaar met rond de 180 gasten die mochten proeven van allerlei spirituele workshops. 

Gasten tevreden, wij tevreden !!!

Er komt bij het organiseren van zo een weekend héél wat planning en voorbereiding kijken, maar met de nodige hulp van Carol en Lize is het zo de moeite om er diverse vrije dagen in te steken.

Kansarme kinderen een vakantie bezorgen die hun ouders niet voor hun kunnen verwezenlijken. 

Daar doen we het voor, daar zetten méér dan 50 vrijwilligers geheel belangeloos een volledige zaterdag en zondag hun schouders onder. 

En dan is het zover, vrijdag 6 maart komt een groot deel van het “Angel-team” bij elkaar om te brainstormen over de editie van 2015 die nu al volgeboekt is. 

Altijd een hele warme en gezellige bijeenkomst.

Maar het leukste van de avond is dan ook, dat we het bedrag bekent maken wat het weekend van 2014 heeft opgebracht voor Vzw Wiebe. 

De dames van Wiebe komen die avond dan ook deze cheque zelf in ontvangst nemen. 

Het eerste weekend werd gehouden in 2011 en bracht toen 3065,00€ op. 

In 2012 konden we al ietsje meer schenken, namelijk 4500,00€

2013 ging in stijgende lijn naar boven en bracht 6159,00€ in het laatje. 

En voor 2014 hebben we het record van vorig jaar verbroken. 

                       7250,00 € VOOR DE KIDS VAN WIEBE !!!

Wat gaan deze kinderen weer een heerlijke vakantie tegemoet samen met het Wiebe team. 

Een vakantie die ze anders niet hadden. 

Spelen, ravotten en lekker eten. 

In de watten gelegd worden door alle dames van Wiebe. 

Het is alleen mogelijk door dat al onze gasten zich zo massaal inschrijven. 

En zeker enkel maar mogelijk door zo een geweldig team met het hart op de juiste plaats. 

BEDANKT ALLEMAAL VANUIT DE GROND VAN MIJN HART. 

OP NAAR SEPTEMBER 2015 !!!!

x Han 

Ons Angel Team gespannen aan het wachten wat we kunnen schenken aan Wiebe




Gerda en de dames van Wiebe kunnen weer met de kids op vakantie








Samen op de foto met het volledige Angel team.

06-03-2015 om 00:00 geschreven door han  

December 2014. 

Het is al een tijdje geleden dat er nog een blog verhaal is verschenen op deze pagina. 

Maar de reden waarom het iets langer geduurd heeft dan normaal is héél erg duidelijk,  namelijk mijn super geweldige vader. 

Ondanks het feit dat hij morgen en voorlopig voor minstens de komende 8 vrijdagen maar wéér eens onder het mes moet en ik de laatste tijd meer UZ Leuven heb gezien dan mijn eigen gezin, kinderen, geweldige husband en woonkamer wil ik toch gebruik maken om voor het einde van het jaar te eindigen met een mooi en zeer positief engelenverhaal. 

Want er zijn de laatste maanden weer talrijke nieuwe, intense verhalen op mijn pad gekomen en ik beloof jullie plechtig dat ik die ter tijd en stond bij meer vrije tijd zeker hier ga posten voor jullie. 

Nu dit verhaal is er voor mij één met een bijzonder gouden randje. 

Gewoon omdat onze lieve engelen zo geweldig uit de hoek kunnen komen als het er om gaat om andere mensen te overtuigen. 

Het verhaal start ongeveer 4 weken geleden. 

Domenico is een klant die al enkele jaren bij ons over de vloer komt. 

De allereerste keer dat hij zijn hoofd door onze winkeldeur stak verschrok ik een klein beetje. 

Dit was exact, maar dan ook exact een kopie van mijn vader, de man waar ik zo een uitzonderlijke mooie en geweldige band mee heb. 

Namelijk een dikke gezellige snor,een mooie hoed op een geweldig hoofd ook een  klein overzichtelijk maar vooral gezellig buikje waarmee hij het leven op een vrolijke manier bekeek. 

Ik was onmiddelijk verkocht , ik zag het héél duidelijk aan hem, de vrolijkheid stond op zijn behaarde snor-gezicht af te lezen.

Alleen leek deze kopie van deze man "Domenico" genaamd, ongeveer 20 jaar jonger dan mijn eigen vader. 

Toen hij zijn mond opendeed was het hek helemaal van de dam. 

Ook hij sprak op zijn Weert’s ( De plaats waar mijn vader van afkomstig is namelijk " Boshoven" een klein dorpje gelegen in Nederlans Limburg vlakbij Weert).

Toen ik hem hoorde praten keek ik hem met open mond aan en vroeg of hij toevallig familie was want de gelijkenis was te treffend. 

Maar dat bleek toch niet te zijn. 

We hadden een leuke spontane babbel en Domenico bestelde de stickers die hij nodig had aan mijn echtgenoot Perry. 

En zo ging er wat tijd voorbij en kwam hij met regelmaat van de klok binnen gewandeld om een bestelling te plaatsen, tot ongeveer 4 weken geleden.

Domenico komt op zaterdag net even voor vier uur samen met zijn vrouw Marlies onze winkel binnen. 

Per en ik waren die dag maar met twee in onze winkel en het was redelijk druk waardoor dit leuke stel even moest wachten. 

Voor in de inkomhal van de drukkerij heb ik een reclame banner staan met een afdruk van mijn tweede boek “Engelen in mijn zolderkamer” op. 

Op deze banner staat een korte uitleg waar dit boek omgaat.

Terwijl ik afrekende met de klant die ik had geholpen zag ik Domenico en zijn vrouw Marlies aandachtig de banner gade slaan. 

Ik zei de klant vriendelijk gedag en vroeg aan Domenico of ik hem kon helpen. 

Hanneke, Hanneke, was het eerste wat hij zei. 

De geis mich tog néét vertelle des tich in zoeget geloofs waal? 

(Je gaat me toch niet vertellen dat jij in zoiets gelooft wel? )

Ik glimlachte naar hem en zei op geheel rustige toon: 

Wel Domenico je hoeft me echt niet te geloven want dat interesseert me niet echt, maar voor mij is er héél duidelijk méér tussen hemel en aarde hoor !!!!

Meen je dat nu???

Ja knikte ik oprecht dat méén ik ja !!!

Awel zei Domenico, leg me dat eens uit dan.

En ik vertelde Domenico en zijn leuke vrouw Marlies wat er me in 2004 overkomen was.

Ik vertelde hun over mijn bovenatuurlijke ervaring en wat dat teweeg had gebracht in mijn leven en ons gezin. 

Domenico luisterde met gespitste oren en keek me even later een beetje ongeloofwaardig aan. 

Toen ik hem boven de toonbank van onze winkel serieus toesprak dat hij me niet hoefde te geloven maar dat ik WEL overtuigd was wat hierboven betrof zei hij: 

Ok Hanneke,sprak Domenico overduidelijk.wat moet ik doen om overtuigd te geraken? 

Wat wil je zien van hierboven om overtuigd te geraken, vroeg ik hem? 

Domenico vertelde me dat hij vele jaren geleden zijn broer had verloren in een auto-ongeluk en dat zijn zus enkele jaren geleden ook helaas was overleden. 

Hij had met haar een schitterende band gehad, maar ondanks alles had hij van haar nog nooit een teken mogen ontvangen. 

Marlies de vrouw van Domenico luisterde aandachtig naar ons gesprek. 

Ik geloof er wel in zei ze plots. Ik heb mijn zoon moeten afgeven en ik geloof absoluut dat er meer is tussen hemel en aarde . 

Normaal sluiten we op zaterdag om 16 uur de zaak, maar de klok sloeg ondertussen al 16.30 uur maar ik vond het helemaal niet erg. 

Een goed diepgaand gesprek over wat mensen denken, geloven en bekoren kan me altijd boeien. 

Nou flapte Domenico zomaar uit het niets, Hanneke overtuig me maar hoor ik ben er helemaal klaar voor, zijn schitterende snor krulde omhoog. 

Awel zei ik hem in de ogen kijkend, wat wil je nu eens echt zien met je eigen ogen om ervan overtuigd te geraken dat bijvoorbeeld jou zus nog regelmatig bij je in de buurt is, dat zij nog regelmatig over jou schouder meekijkt , vroeg ik hem. 

Even maar niet lang moest hij daarover nadenken, awel zei hij op zéér overtuigende toon, ik verzamel al vele jaren "Berkel~snijmachine's" en ik heb er in de loop van de jaren al prachtige op de kop kunnen tikken. 

Maar de Berkel snijmachine nummer 3 is zéér zeldzaam geworden,het is er eentje die ik echt graag nog eens zou zien, dus laat me die maar op mijn pad komen zegt hij héél overtuigend. 

Awel Domenico we gaan er samen voor zorgen dat jij jou teken van je zus gaat krijgen laat ik hem weten. 

Ben benieuwd, zegt hij er snel en een beetje lachend achterna,want gisteren was ik met Marlies in Duitsland Hanneke en heb ik er een Lotto formulier gekocht, wedden dat ik daar op win! 

Ik ben er zeker van dat ik een lotje in mijn handen heb dat wat waard is. 

Ik vind hem met de minuut sympathieker, deze man Domenico genaamd.  zo gelijkend op mijn grootste vriend, mijn eigen vader, dezelfde taal, dezelfde snor, hetzelfde buikje van 20 jaar geleden maar met heel veel eerlijkheid en respect, had hij naar mijn verhaal geluisterd. 

Zonder te oordelen maar met zijn eigen geloof in zijn hoofd was hij afwachtend van wat komen ging. 

Domenico lachte niet met wat ik vertelde, maar hij geloofde het ook niet echt, dat was duidelijk en dat was ook zijn goed recht. 

Maar hij stond wel open voor eventueel een duidelijk teken te krijgen van hierboven. 

Toen we ons gesprek stilletjes aan afronden vroeg hij me hoe hij dan zo een teken het best kon vragen, het best kon aanpakken. 

Zal ik het samen met je doen vroeg ik hem! 

Die geweldige snor ging weer omhoog en samen hebben we rond de klok van vijf een teken aan zijn zus gevraagd. 

De winkel was leeg alsof het zo moest zijn dat er geen bel en geen telefoon ging en over mijn toonbank van de winkel vroeg ik duidelijk aan de zus van Domenico of zij hem een teken kon bezorgen. 

Een teken dat hij héél graag wou zien, waardoor hij ervan overtuigd zou geraken dat zij nog over zijn schouder meekeek, over hem waakte en er op regelmatige basis was . 

Ik vroeg voor Domenico om tegen volgende week zaterdagavond voor hij geen slapen een Berkel-snijmachine nummer 3 op zijn weg te brengen. 

Domenico luisterde aandachtig hoe ik dit teken aan zijn lieve zus vroeg en sprak met me af dat hij me zeker iets zou laten weten hoe het de komende week zou aflopen. 

Terwijl hij en Marlies richting deur liepen riep hij nog even snel over zijn schouder dat als de lotto cijfers van Duitsland hem geluk brachten hij dit ook nog even zou laten weten. 

En weg was hij. 

Ik sloot met Per de deur van onze winkel en ging de kassa maken en afsluiten. 

Voor de rest liet ik het erbij en had vertrouwen in de zus van Domenico en de engelen dat ze ook hem wel zouden overtuigen. 

Enkele weken gaan voorbij en ondertussen zijn er bijna drie weken gepasseerd tot plots Domenico met zijn geweldige snor en glimlach weer door de winkeldeur naar binnen stapt. 

Ik zeg hem gedag en kijk hem aan met de vraag EN ????

Hanneke, Hanneke, zegt hij weer zijn die boeken van jou nog te koop? 

Hoezo vraag ik ??? 

Hier wil ik meer over weten want je hebt me echt van mijn sokken geblazen ! 

Mijn gezicht begint te stralen van mijn linker tot mijn rechter oor. 

Vertel, vertel zeg ik luidop!!!!

Awel Hanneke, ik ben vorige week zaterdag ook voor jullie deur gepasseerd maar was net te laat de winkel was al dicht, maar je gaat nooit of te nooit geloven wat ik heb meegemaakt. 

En Domenico steekt van wal, hij vertelt dat hij die zaterdag na ons gesprek met Marlies in de auto is gestapt. 

Alhoewel hij bij "Itec" een winkel gelegen in Kaulille,  twee dorpjes verder dan mijn eigen woonplaats moest zijn is hij zonder dat te beseffen de verkeerde kant uit gereden.

In de wagen denkt hij na over ons gesprek, heeft hij het erover met Marlies en zonder het echt door te hebben zit hij plots in Opglabbeek, helemaal de andere richting uit dan oorspronkelijk de bedoeling was. 

Ondertussen slaat de klok 17.30 uur, te laat om nog om te draaien om toch nog naar Kaulille te rijden. 

Niet te begrijpen denkt Domenico bij zichzelf, ik rijd honderden keren zo richting Kaulille en nu zit ik zonder het zelf te beseffen in Opglabbeek, hoe is het mogelijk! 

De koe bij de horens gevat spreekt Domenico met Marlies af om dan maar door te rijden naar een Italiaanse winkel in Waterschei, zo een kleine vijf kilometer verder om wat pasta voor die avond te gaan kopen. 

Terwijl Domenico even later de parking van deze kleine zelfstandige oprijdt plakt er een briefje op de deur. 

Gesloten wegens faillisement. 

Niet getreurd denkt Domenico want enkele kilometers verder zit er ook nog een Italiaan waar we terecht kunnen. 

Laten we daar dan maar eens binnen gaan. 

Zo gezegd , zo gedaan, en enkele tellen later parkeert Domenico zijn wagen en stappen hij en Marlies de winkel binnen. 

Terwijl ze zo shoppend hun mandje vullen valt Domenico zijn oog op de snijmachine die in de winkel staat. 

De baas des huizes heeft gezien dat Domenico een kenner is. 

Mooie machine hé laat hij terloops vallen. 

Inderdaad patron, vult Domenico aan, heel mooi en in goede staat. 

Ik heb deze morgen op de deur van de winkel een nota gehangen dat er eentje te koop is, hebt uw dat toevallig gezien? 

Nee niet gezien,zegt Domenico met de nodige interesse, wat heb je dan te koop? 

Hij staat achter in de keuken,zegt de baas des huizes, ik moet hem wel nog wat poetsen, maar als je wil laat ik uw hem even zien. 

Graag laat Domenico weten en volgt de Italiaan de keuken in. 

Domenico's ogen worden groter en groter als daar in een hoekje van de keuken een Berkel-snijmachine te koop staat, helemaal compleet, alles erop en eraan en ook nog eens die befaamde NUMMER DRIE !!! 

Ik heb hem onmiddelijk gekocht, de nummer drie, de snijmachine die ik al zo lang zoek! 

Ik luister naar Domenico's verhaal aan mijn bureau met een smile tot achter mijn oren! 😃

En bedank zonder dat hij er weet van heeft die lieve zus van hem en al de engelen, om het zo snel en op zo'n speciale manier op zijn weg te brengen. 

Maar zegt hij dat is nog niet alles, weet je nog dat ik je zei dat ik de lotto zou winnen? 

Ik knik en kijk hem spannend en vol verwachting aan! 

Hanneke , Marlies en ik zijn thuis gekomen rond 19 uur, we hadden pasta gekocht in die Italiaanse winkel voor die avond,we hadden de Berkel-snijmachine nummer drie geladen en ik ben als een koning te rijk met mijn lotto formulier van Duitsland voor de televisie gaan zitten. 

Weet je nog dat ik je zei dat ik voelde dat ik een winnend biljet in handen had? 

Ik knik en kijk hem vol verwachting opnieuw aan! 

Hanneke ik heb diezelfde avond 308€ met de lotto gewonnen! 

Kan het nog gekker? 

Ik weet het niet zeg ik wat denk jij? 

Yep het kan nog gekker, Hanneke want Marlies vondt het geweldig dat ik dat zo snel van hierboven kreeg,mijn tekens, mijn snijmachine, mijn geld met de lotto dat ze besloot om ook een teken te vragen aan haar overleden zoon. 

Ik luisterde aandachtig terwijl Domenico uitlegde dat Marlies had gevraagd aan haar zoon en de engelen om een indiaan te mogen zien die leek op Winnetou, de krijger uit de oude serie op tv het opperhoofd der Apachen. 

Enkel dagen gaan voorbij en ondertussen is het woensdag. 

De kleinkinderen zijn op bezoek en Marlies kijkt samen met hen naar een kinderprogramma op tv waar de goed heilig man Sinterklaas op bezoek is. 

Plots komt er in het programma een meisje in beeld verkleed als een indiaan. 

Als de sint haar aanspreekt waarom ze zo mooi verkleed is heft ze haar schouders op. 

Dit meisje heeft een hond bij en Sinterklaas vraagt haar hoe haar hond heet, waarop het meisje heel duidelijk tegen de Sint zegt: 

Sinterklaas mijn hond die heet Winnetou!!!! 

Kunnen onze lieve engelen het nog mooier en specialer aan boord leggen ?

Zo geweldig van onze engelen, om gewoon iedere keer weer op zo een unieke manier uit de hoek komen! 

Beste goede gesnorde vriend Domenico en Marlies, eerst en vooral bedankt dat jullie toelieten om jullie verhaal te mogen plaatsen op mijn blog. 

En aan al mijn lieve engelenvrienden:

Voor 2015 wens jullie alle goeds, mooie, geweldige engelen aan jullie zijde en héél véél mooie warme momenten met elkaar. 

Ik heb het geluk gehad dat ik ben opgegroeid in een héél warm nest, waar waarden en normen heel belangrijk waren en dat probeer ik iedere dag toe te passen in mijn eigen leven. 

Ondanks dat het met momenten niet altijd even makkelijk is en ook ik mijn eigen grote snorrevriend DADDY zie vechten tegen de grote K ziekte! 

Iedere keer als ik een diep gesprek met hem heb, iedere keer weer opnieuw kijkt hij me aan met die blauwe ogen van hem en zegt hij, Hanneke!!! 

Ga ervoor, ieder dag is de moeite waard om mensen een smile op hun gezicht te doen toveren, iedere dag is het de moeite waard om iets te betekenen voor iemand die je tegen komt!

Awel,

Lieve engelenvrienden, wees er voor elkaar, elke dag opnieuw samen met je eigen engelen aan je zijde! 

Go for it ! 

Hele warme dagen met elkaar en de mooiste wensen voor 2015 vanwege mijn hele gezin! 

Han, Perry, Brett en Nette! 

Tot binnenkort voor een nieuw engelen verhaal !

En tot binnenkort in 2015 ergens voor de lancering van mijn derde boek,ik hou jullie op de hoogte

X

Domenico gezellige snor samen met zijn kleinzoon 

De gelijkenis is treffend met Domenico

17-12-2014 om 11:25 geschreven door han  

Beste Engelenvrienden allemaal, 

Nu dat de zomermaanden zijn begonnen proberen Per en mezelf zo nu en dan ook eens de riem wat minder aan te spannen en er regelmatig eens op uit te trekken. 

Zo gaan we graag met onze Vespa’s toeren en laten we ons verrassen door de plaatselijke cultuur aldaar waar we belanden.

Enige tijd geleden schreef ik hier een verhaal over de zienares van Onkerzele. 

Namelijk,Leonie van den Dijck alias Nienken in de volksmond genoemd.

(zie enkele blog verhalen hieronder het verhaal: „Godfried, Nienken en ons lieve Vrouwke”)

Ik werd attent gemaakt over het leven van Leonie van den Dijck  door Godfried en zijn vrouw Maria, beide afkomstig uit Retie. 

Ik had toen ik Godfried voor het eerst ontmoete bij mij thuis en ik zijn verhaal aanhoorde beloofd om als er ooit de tijd en ruimte kwam om samen eens af te spreken en naar Onkerzele met hun te gaan. 

Ik was geboeid door het verhaal van Leonie, meer bepaald over haar leven en hoe dat ze toch voet bij stuk had gehouden wat ze destijds allemaal voorspelde, ondanks dat er vele mensen de spot met haar dreven in die tijd.

Ik heb altijd al van jongs af aan een voorliefde gehad voor oude volksverhalen. 

Als mijn grootvader die vroeger vertelde als ik bij hem in zijn werkhuis zat hing ik echt aan zijn lippen gekluisterd. 

En na dat ik naar Godfried had geluisterd stond mijn besluit vast, het eerste volgende vrije weekend dat we er met de Vespa’s op uit zouden trekken zou richting de Vlaamse Ardennen zijn, richting Onkerzele.

Ik wou laten we zeggen de sfeer eens gaan opsnuiven aldaar.

Eens gaan kijken naar het graf van Leonie van den Dijck, althans dat was de bedoeling.

Ik was nieuwsgierig geworden nadat ik haar levensverhaal had gehoord ik wou het museum in haar huisje eens zien zeker nadat Godfried zoveel over deze dame aan me had verteld. 

De Vrt en zelfs enkele maanden geleden nog op één bij Marcel Vantilt was Leonie van den Dijck nog in het nieuws geweest. 

Hemelvaart was het zover, onze kinderen waren op kamp met de jeugdbrandweer. 

Per en ik hebben de Vespa’s geladen en zijn richting Geraardsbergen gereden. 

Onkerzele ligt daar maar enkele kilometers vandaan.

We zouden enkele dagen verblijven in een B&B in de buurt. 

Met Godfried en Maria hadden we afgesproken dat we die zaterdag rond 14 uur elkaar zouden ontmoeten aan de kerk in Onkerzele.

En eindelijk was het zover, onder een schitterende zon zagen we de mobilhome van Godfried en Maria al geparkeerd staan. 

Pal tegenover de kerk van Onkerzele. 

Het was een blij weerzien en Godfried vond het geweldig leuk dat ik met hem naar Leonie zou gaan. 

We zijn eerst in de kerk binnen gewandeld, maar dat zei me eerlijk gezegd niet zoveel. 

Ze was groot, kil en donker en had duidelijk dringend een grote opknapbeurt nodig. 

Het plafond was vochtig, de stukken pleister waren hier en daar al naar beneden gedonderd. 

Kortom ik had wel mooiere kerken gezien bij mijn vorige uitstappen dan deze kerk, maar uiteindelijk was ik gekomen om naar het graf van Leonie te gaan en om de kapel te gaan bezichtigen die vlak aan de kerk gelegen is en waar Leonie al haar  verschijningen van Moeder Maria zou hebben gehad. 

Ik wou voelen wat voor sfeer dat er hing, wat er in me opkwam als ik daar ter plekke stond. 

De kerk zelf hebben we snel links laten liggen en Godfried’s vrouw Maria liep voor ons op richting de begraafplaats van Leonie gelegen achter de kerk. 

Eén specifiek graf springt er echt wel tussen uit daar op het kerkhof van Onkerzele, 

want je kan echt niet naast het graf van Leonie kijken.

Het ligt helemaal aan de linkse zijde achter de kerk. 

Het is bezaaid met gedenkstenen, bedankjes, bloemen, paternosters ……

We moesten even wachten want er stond een koppel aan haar graf. 

Deze dame maakte niet enkel mij nieuwsgierig naar haar laatste rustplaats maar is toch wel nog een stevige houvast in het leven van vele mensen. 

Zo bleek het toch toen ik las hoeveel bedank & gedenk steentjes er lagen van mensen voor hun bekomen gunsten. 

Alsof het zo moest zijn was ik blij dat ik even de tijd kreeg om haar graf van op een afstand te bekijken. 

We gaven dit koppel rustig de tijd om bij het graf van Leonie van de Dijck te staan. 

Rustig en van op een afstand nam ik alles in me op. 

Toen het koppel aanstalten maakte en vertrok ben ik samen met Godfried aan haar graf gaan staan. 

Waw, in één woord waw. 

Het kwam gewoon binnen, BAF !!! ,in volle vaart en totaal onverwacht. 

Ik werd heel emotioneel daar aan het graf van Leonie een vrouw die ik van haar noch pluim kende. 

Een vrouw waarin ik gewoon geboeid was door haar levensverhaal. 

Mijn hele lichaam tintelde het leek net of ik onder stroom stond. 

Een raar gevoel maar zeker niet beangstigend. 

Even nam ik de tijd om stil te zijn en Godfried had het grootste respect om me even in stilte te laten voelen, te ondergaan en te beleven. 

Toen ik naar de achterzijde van haar graf liep en de steen met mijn handen aanraakte gebeurde het nog sterker. 

Godfried keek me aan en zei, je voelt het hé Han dit is een hélé speciale plek. 

Je voelt net hetzelfde als ik me voel als ik in de buurt ben van Leonie haar graf en ik ben blij dat ik dit vandaag aan jou kan laten zien. 

Ik kon alleen maar knikken naar Godfried en met een flauwe lach enkele tranen van mijn gezicht vegen.

Nienken haar zoon Richard heeft nooit echt hoog opgelopen met de verhalen die over zijn moeder in die tijd de ronde deden. 

Maar toen ze voorspelde dat ze mocht opgegraven worden, zovele jaren naar haar dood en ze ongeschonden in haar graf zou liggen. 

Toen dit ook daadwerkelijk gebeurde in de jaren zeventig in het bijzijn van een cameraploeg van de VRT en er daadwerkelijk wetsdokters moesten toegeven dat Leonie wel een heel straffe voorspelling had gedaan heeft haar zoon zijn mening in zijn eigen moeder moeten herzien. 

Het was zelfs zijn wens om na zijn dood bij zijn moeder begraven te worden. 

Zijn laatste wil is ook nageleefd en Leonie heeft haar zoon die haar eerst niet wou geloven nu naast haar liggen. 

Er is een boek geschreven over het leven van Leonie van den Dijck en Godfried wist zoveel over haar te vertellen dat ik ook aan zijn lippen hing en geboeid luisterde. 

Nadat we een tijdje bij haar graf hadden gestaan zijn we de kapel gaan bezoeken waar Leonie al haar verschijningen heeft gehad. 

De kapel was veel mooier dan de kerk en er hingen foto’s van Leonie zelf in het groot tegen de muur. 

Eén ding was duidelijk deze vrouw had een gave en héél véél mensen waren toch op een of andere manier geïnteresseerd in haar levensverhaal. 

Het was voor mij geen opgeklopte bedoening zoals in Lourdes waar de commerce alle hoogtij viert met de verkoop van kaarsen, wijwater en Mariabeeldjes. 

Het was een stille plek waar je een andere energie voelde hangen, althans wat was mijn ervaring. 

Elke eerste zaterdag van de maand wordt er nog steeds in Onkerzele een ommegang (gebedswake) gehouden voor Leonie. 

Mensen bidden dan samen al lopend naar haar huisje dat op een boogscheut van de kerk ligt. 

Ook wij gingen al pratend Per met Maria en Godfried en mezelf richting haar huisje. 

Helaas was het gesloten en hing er een bordje met een telefoonnummer tegen de muur dat je kon opbellen wou je toch het kleine huisje dat ingericht was als museum gaan bezoeken. 

Ik heb het nummer gebeld maar kreeg geen gehoor, dus zijn we dan maar lekker gaan eten. 

Per en ik hadden een restaurantje ontdekt kort bij Onkerzele waar de man des huizes getrouwd was met een Braziliaanse. 

De dag ervoor hadden we er super lekker gegeten en stelden voor aan Maria en Godfried om daar de dag af te sluiten. 

Wat bleek? De broer van de man die het restaurant uitbaatte hielp mee opdienen in de zaak en was geboren en getogen in Onkerzele.

Toen we in gesprek raakte dat we net het graf van Leonie hadden bezocht flapte hij er het volgende uit. 

O Nienken Zoope ! 

Uuh??? Dat begrepen we niet goed dat taaltje klonk ons iets te vreemd in de oren. 

Die lieve meneer heeft ons dan maar in het Algemeen Nederlands uitgelegd dat de mensen van Onkerzele haar zo noemen. 

Nienken Zoope ( beter vertaald als Nienke die altijd teveel dronk.)

Toen ik hem dan vroeg welke mening dat hij had bij de opgraving van Leonie,  moest hij toch wel toegeven dat dat inderdaad wel straf was. 

Jammer dacht ik bij mezelf, zoals in zoveel dorpen het geval was. 

Als er dan al iemand geschiedenis schreef voor zijn of haar dorp/stad moet dat altijd de kop ingedrukt worden met een flauwe grap. 

In plaats van blij te zijn dat zo iemand even zijn kleine dorp in de kijker zet, er een boek over wordt geschreven en er de tv zelfs een item aanwijdt.

Jammer dat mensen elkaar tegenwoordig niet veel meer gunnen, zo snel een etiket op iemand kleven,maar dat zal altijd wel zo geweest zijn toen in de vroege jaren 1940-1950 wat Leonie betreft alsook nu tegenwoordig in onze snel groeiende maatschappij. 

in ieder geval heb ik ontzettend genoten van deze uitsap samen met Godfried en zijn vrouw Maria. 

En toen we afscheid namen van elkaar had Godfried nog een verrassing voor mij. 

Hij had het boek van Leonie van den Dijck haar levensverhaal voor mij gekocht. 

Het ligt klaar om in de warme zomermaanden die nu gaan komen te lezen. 

Godfried en Maria bedankt voor deze schitterende dag Per en ik hebben er echt van genoten. 

En buiten het verhaal van Nienken had ik nog iets goed te maken want belofte maakt schuld zeggen ze. 

Want ook Wies had ik ooit beloofd om eens naar haar verzameling van beelden te komen kijken. 

Wies is een schitterende vrouw met het hart op de juiste plaats. 

Iedereen is welkom bij haar en als ze kon zou ze haar laatste boterham nog wegschenken. 

Ik leerde haar kennen toen ze vorig jaar bij mij cursus kwam volgen. 

Ze was eerst wat argwanend wat ze allemaal op mijn cursus zou leren en keek de eerste twee weken de kat wat uit de boom. 

Maar langzaam ontdooide ze en kregen we wel sympathie voor elkaar. 

Wies en haar echtgenoot baten samen „Den Houben” uit in Grote Brogel bij Peer. 

Je kan er een drankje nuttigen, er is een vakantieverblijf bij het domein en een kinderboerderij. 

En daar bovenop ligt het op het prachtige fietsroutenetwerk van Limburg. 

Ook komen er veel ruiters met hun paarden en fokt de man van Wies met van die kleine pony’s. 

Hij heeft er méér dan tachtig. 

Weide’s vol, echt schattig van die innie-minie paardjes. 

Maar daar kwam ik niet voor, Wies heeft enige tijd geleden met enkele mensen de groep „Engelenvrienden” opgestart. 

En toen ze me een hele tijd terug uitnodigde om naar de opening te komen van haar museum was ik helaas die avond bezet. 

Ik beloofde haar zodra ik de tijd vond om zeker eens te komen kijken naar haar verzameling Heiligenbeelden. 

Maandag enkele weken geleden was het zover, Brett en Nette hadden de laatste week school en het was prachtig weer. 

Grote Brogel ligt op 20 minuutjes van mijn thuis en we stapte op onze Vespa. 

Toen we stopte moet Wies gedacht hebben wie komt hier nu op de Vespa aan. 

En toen ik mijn helm afzette kon ze niet geloven dat ik het was. 

Maar Han riep ze dat vind ik nu eens fijn dat had ik niet verwacht. 

Ja, belofte maakt schuld hé Wies en ik gaf haar een dikke knuffel. 

Kom je naar mijn beelden kijken vroeg ze. 

Ja wat had jij gedacht ik wil de engelenbeelden van jou nu wel eens in levende lijven zien. 

Wies heeft er de sleutel van haar museum bijgehaald en liep voor me op langs haar huis/annex fietscafé-vakantieverblijf richting museum.

Toen ze de deur voor me openhield kon ik mijn ogen niet geloven. 

Dit had ik nog nooit bij elkaar gezien laat staan verwacht in haar huis. 

Beelden zo groot als je in de kerk ziet staan inclusief op zuilen stonden en hingen daar in de ruimte. 

Er waren vele heiligen beelden maar ook prachtige engelen. 

Amai, Wies zei ik dit had ik niet verwacht hoor. 

Mensen brengen ze naar hier Han, zomaar spontaan naar me toe omdat ze het zonde vinden dat ze anders na de dood van ouders en grootouders op de vuilnisbelt belanden. 

En ik geef ze dan hier een ere plaatsje Han. 

En wat voor een plaats amai, er stond als het ware een heel altaar. 

En tussen alle beelden groot en klein lag ook iets wat ik Wies had gegeven. 

Het deed me wel iets dat dat er lag. 

Een klein houten plankje die ik elke cursist geef die hier bij mij de engelencursus komt volgen met een persoonlijke boodschap erop.

Wies zag de glimlach op mijn gezicht en zei, ja Han dat kan hier nu toch niet ontbreken hé. 

Ik was vereerd dat mijn houten plankje inclusief boodschap tussen haar beelden mocht staan.

Er zaten echt pareltjes tussen en een héél speciale engel trok mijn aandacht. 

Hij/zij had een prachtig gezicht, met een beetje een Mona Lisa glimlach. 

Het had wel iets het ademde voor mij persoonlijk een heel rustige sfeer uit, er hing iets in de lucht zeg maar. letterlijk de beelden dan en figuurlijk een enorme rust. Echt een speciaal iets. 

Wies geeft mensen ook de kans om er rustig even te verpozen en een kaarsje op te steken. 

Dus als uw eens in de buurt van het mooie Limburg aan het fietsen bent, dorst hebt en graag tussen de engelen vertoeft moet uw zeker eens bij Wies stoppen en gaan kijken. 

„Den Houben” is een aanrader als je graag engelen-& heiligen beelden ziet. 

Alle info vindt uw via www.denhouben.be

Op naar een volgend avontuur want ik laat me graag verrassen door de engelen. 

Ik wens jullie allemaal hele mooie warme vakantiedagen met elkaar. 

Tot in het najaar ! 

Warme engelen knuffel 

Han Beeren. 

17-07-2014 om 00:00 geschreven door han  

09-02-2014 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden, 

Het heeft even iets langer geduurd maar er is weer een nieuw engelenverhaal dat ik met jullie wil delen. 

De afgelopen maanden heb ik er ontzettend druk ingezeten. 

Mijn ouders zijn verhuisd wat het nodige poets, sleur en hefwerk met zich meebracht. 

Er was net in die periode ons engelenweekend ten voordele van Wiebe en op 

de zaak was het belachelijk druk en mijn agenda staat nog steeds knettervol.

Maar dit geheel ter zijde. Het engelenweekend was voor mezelf, alle teamgenoten en onze gasten een magisch weekend. 

We hebben er echt van genoten. Maar in een volgend blog verhaal hier meer over en de foto’s volgen nog. 

Nu het Allerheiligen en Allerzielen is vind ik het een leuk idee om Ingrid haar verhaal hier te posten.

Door Ingrid haar verhaal te delen vinden jullie misschien op een of andere manier troost tijdens deze dagen.

Ingrid die een tijdje geleden hier een reading had. 

Ze kwam samen met een vriendin en wilde apart een reading ondergaan bij mij in de engelenkamer.

Het werd een mooie warme engelen reading waar ik met veel plezier aan terug denk. 

Ingrid (Grietje) zoals de mensen haar meestal noemen heeft haar verhaal zelf geschreven. 

En Ingrid zelf wil heel graag haar persoonlijke relaas met jullie delen. 

Ze noteerde alles op een papiertje en schreef zelf haar eigen beleving, bij mij in de engelenkamer.

Heel veel plezier met Ingrid’s verhaal. 

Ik ben heel vereerd dat Han aan mij gevraagd heeft om mijn verhaal te mogen plaatsen op haar blog.  Geen moment heb ik getwijfeld om ja te zeggen.

Maar vooraleer jullie mijn verhaal lezen wil ik dit nog meegeven.

Ook ik – heb net zoals velen onder jullie die dit nu zullen lezen –een hele lange weg afgelegd.  Drie jaar geleden op Kerstavond verloor ik mijn dierbare mama, ze was mijn alles, mijn mama, mijn vader, mijn partner, mijn dochter, mijn zoon, mijn vriendin, mijn kind, mijn zielsverwant…  We waren twee handen op één buik en voelden elkander perfect aan!

Toen plots kanker in ons leven kwam… Net zoals bij velen, de confrontatie met het grote boze woord kanker…  Ik heb me sterk gehouden, voor mama, voor vader, voor haar vader en voor mijn broer… En toen ze allemaal na het overlijden van ons mama na enige tijd de draad in hun leven opnieuw hadden opgenomen, had ik het gevoel dat ik er nu helemaal alleen voor stond.  Tenminste, zo voelde het aan…

In 2012 verloor ik op korte tijd ook nog eens twee van mijn dierbare hondjes die ik zo liefhad.

Eigenlijk wist ik niet wat aan te vangen met mijn leven, ik vroeg me werkelijk af wat ik hier in godsnaam nog deed?  Toen ook nog bleek dat ik hooggevoelig was, was het hek helemaal van de dam!

Half september vorig jaar nam ik de telefoon om in oktober van datzelfde jaar (omdat mama op 20 oktober verjaart) een afspraak te kunnen maken bij Han.  Verbaasd moest ik aanhoren dat de wachttijd een jaar was en ik pas het jaar erop in oktober bij haar langs kon.  

Ze zeggen dat alles een reden heeft… Ik ben er zeker van dat ik toen nog niet klaar was voor dat wonderbaarlijke moment.  Geduldig heb ik dan ook een jaar vol spanning uitgekeken naar dat ene moment.

Toen ik op 1 december 2012 voor mijn verjaardag het boek “Engelen op mij zolderkamer” cadeau vroeg aan mijn man en het boek las, had ik nog meer het gevoel dat ik hier niet meer thuishoorde… Op dat moment was het in mijn ogen veel mooier aan de andere kant.

Huilend zat ik voor de PC, niet wetende wat aan te vangen met mezelf.  Maar om de één of andere reden was er een kracht in mij die zei, hé, kop op! Er is nog zoveel moois voor te leven, nog zoveel voor te gaan!  Mama heeft zoveel voor jou opgeofferd, dit kan toch niet voor niks geweest zijn?

Vanaf dan heb ik zoveel mogelijk het negatieve in mijn leven geweerd en mij voorgenomen om positief te denken en in alles het positieve te zien.  Begin 2013 was voor mij dan ook een nieuwe start!  Ik begon mij elke dag beter in mijn vel te voelen, wat negatief was keerde ik de rug toe en wat positief was lachte ik toe.  Ik vond de rust in Yoga en ik kon vooral opnieuw genieten van de liefde van mijn hondjes en mijn man…

Door het feit dat ik mij zo goed begon te voelen, is het jaar in een mum van tijd voorbijgevlogen en moest ik toegeven dat ik eindelijk klaar was voor die mooie ontmoeting, met Han, met mama en de Engelen.

Als ik vandaag met mijn verhaal dan ook maar één iemand gelukkig kan maken, dan ben ik in mijn opzet geslaagd!  Het leven is de moeite waard, zeker en vast!  

Geniet van mijn verhaal!

Bezoek aan Han Beeren dd. 17 oktober 2013

17 oktober 2013

Eindelijk was het dan zover!  Reeds een jaar geleden belde ik Han op met de vraag om een afspraak te maken… Op dat ogenblik nooit gedacht dat ik één jaar lang vol spanning en ongeduld zou moeten wachten… Maar het jaar is voorbijgevlogen en mijn geduld werd beloond.

Het werd een lange rit van 2u20min maar met mijn vriendin aan mijn zijde is de rit in een mum van tijd aan ons voorbijgegaan.

Om 5u opgestaan en om 5u45 vertrokken…  De eerste afspraak was voorzien om 9u30 en met een tussenstop van een half uur waren we net op tijd, nl. 9u20.

Ik mocht als eerste meegaan naar boven naar de prachtige zolderkamer, heel licht en sfeervol ingericht, met engelen en kaarslicht.   Je kreeg er onmiddellijk een rustgevend gevoel bij.

Han wist me te vertellen dat reeds de avond voordien twee vrouwelijke energieën op mij aan het wachten waren en na contactlegging ermee bleek het om mijn mama en mijn grootmoeder aan mama’s zijde te gaan.

Han vraagt me hoe ze mij moet aanspreken, als Grietje of als Ingrid? Ik zeg om het even, waar jij je goed bij voelt… maar in de loop van het gesprek zegt Han heel duidelijk dat mama erop staat dat er Ingrid wordt gezegd.  Mama zei inderdaad nooit Grietje en ik kan me herinneren dat ze mijn naam heel belangrijk vond.

Toen Han begon met contact te leggen begon ze spontaan het nummer “Kom bij mij, och och och, kom bij mij… “ te zingen.  Een klassieker van Paul Severs! Hoe zou dat komen?

We waren beiden fan van Paul Severs en ik moest toegeven dat ik nog weinig ging naar optredens, alleen is maar alleen maar Han drukte mij op het hart dat mama er steeds bij is, als ik naar optredens van Paul Severs ga.

Han laat weten dat ze pijn voelt in de onderbuik en vraagt me waaraan mama gestorven is… ja, mama had inderdaad pijn door de kanker in haar blaas en baarmoeder… Mama laat nu pas weten dat ze veel meer pijn heeft gehad dan ze ooit liet merken… Om ons te sparen… Ja, dat was beslist ons mama…

Ze had ook moeite op het laatst om haar armen omhoog te heffen door de pijn aan de zijkant van haar borsten laat Han me weten.  Ook dit klopt want mama had uitzaaiingen op de longen…

Ze laat weten dat haar haren nu ze gestorven is weer voller zijn geworden!  Ik denk dat mama hier blij om was…  Haar uiterlijk was toch wel belangrijk…

Mama laat weten dat ze trots is op mij en vooral trots op de manier hoe ik sinds haar overlijden anders naar het leven toe kijk… het was nodig… dat ik de dingen anders ging gaan zien…

Ze bedankte mij voor de laatste maanden in haar leven, dat ik er was en voor – wat voor mij zo vanzelfsprekend was – wat ik gedaan heb in de laatste fase van haar leven.  Ze vertelde me dat ze zich nog kan herinneren hoe ze voelde dat iemand op haar arm wreef… en dat ze alles gehoord heeft in de laatste momenten van haar leven.  Ikzelf kan me ook nog herinneren dat ik mama’s hand vasthield en haar stilletjes zei, mama, ga nu maar… het is tijd om te gaan… ik red het wel zonder jou…

Haar mama, mijn grootmoeder, was al die tijd al op haar aan het wachten… Han tekende de kamer die ze voor haar zag en toonde aan waar mémé stond te wachten… Mama is nooit alleen geweest bij het overgaan en daar was ik heel blij om, dat ze onmiddellijk mocht omringd worden door geliefden die ze hier ooit gekend heeft, in ons aardse bestaan.

Ze liet weten aan Han dat ik enorm op mijn voeding en gezondheid let en dat ik een zwakke rug heb, en dat ik vooral voorzichtig moest zijn bij het heffen…  Ze drukte mij op het hart dat ik wat meer moest genieten van het leven en wat minder poetsen…  mja… daar heeft ze wel een punt!

Onze woning is in de periode dat mama ziek werd helemaal behangen en geschilderd.  Er kwamen nieuwe meubeltjes en een dressing.  Ik vond het spijtig dat mama onze uitgevoerde plannen niet meer gezien heeft maar ze liet weten aan Han dat onze living mooi geworden was, dat ze het graag zag… die lichte kleuren…

Han vroeg me of ik onlangs veranderingen deed in de tuin… Ja dus, ze zag bloempotten en boompjes… dat het mooi was… dat het veel onderhouds vriendelijker was en ook gemakkelijker met de hondjes nu… Ze zei dat het poortje langs de woning moeilijk sluit en dat Luc maar eens een schroevendraaier moest uithalen om de bovenste schroef wat vast te zetten.

Ook vroeg Han me of ik een tuinbank staan had.  Mama ging er vaak gaan zitten als het mooi weer was en kon dan genieten van ons tuintje.

Ze vond de bloemstukken mooi die ik maakte en beschreef in geuren en kleuren het voorlaatste bloemstuk die ik maakte.  Deze vond ze heel mooi!

Han wist me ook te vertellen dat er twee hondjes bij haar waren.  Dat was voor mij één van de allerbelangrijkste punten die ik bij dit consult wou weten.  Hoe is het met hen?  En zonder dat ik zelf het onderwerp aanhaalde kwam het dus ter sprake.  De witte, Capito, en het rostje, Luna, waren in goede handen bij haar en ze drukte mij ook op het hart dat ze tevens zorgt voor de hondjes die nog bij mij zijn.  Dat ze waakt over ons.

Ze laat weten aan Han dat de hondjes als mijn kindjes zijn, en dat ze veel meer gerief en mandjes hebben dan nodig is, dat ze echt super verwend zijn!  Mja, ik moet toegeven dat mijn kasten overvol zitten met gerief voor die kleine rakkers van mij!

Luna is heel onverwachts en op onverklaarbare wijze gestorven en ik vroeg aan Han of ze mij misschien iets over het overlijden van Luna kon vertellen want uit de autopsie is niet direct een doodsoorzaak gebleken.  Han vroeg me of Luna gestopt was met eten?  Ik weet het niet, echt niet… ik weet wel dat mijn dierenarts vaststelde dat Luna leeg, maar dan ook helemaal leeg was vanbinnen… Er wordt doorgegeven aan Han dat Luna een knik in de darmen had?… het zou kunnen… maar ik denk dat we hieromtrent nooit de volle waarheid te weten gaan komen.

Ik vroeg vol ongeduld waar Benji was? Waar is mijn Benji? Benji was nl. onze allereerste hond van Luc en mezelf…  Nee, niet bij mama… ik dacht och nee, het kan toch niet waar zijn dat Benji niet bij haar is?

Maar algauw werd ik gerustgesteld, Benji was bij mijn grootmoeder…  De link was snel gelegd… Benji en meter Mol (zo noemde ik ons mémé) zijn beiden in hetzelfde jaar gestorven met drie maanden verschil… Logisch dan dat zij als allereerste mijn grootste schat heeft opgevangen!

Wat was ik blij dit allemaal te horen!  

Han zei me dat intussen de hondjes op mijn schoot waren komen zitten en dat mama rechts van mij zat.   De hondjes waren aan het drummen om comfortabel op mijn schoot te zitten.   Zo herkenbaar, ja, dat waren beslist Luna en Capito!

En of ik de warmte voelde? Ik voelde mij eigenlijk een beetje ongemakkelijk hierbij maar neen, ik voelde de warmte niet en toch ben ik voor de volle 100% overtuigd dat ze er waren!

Ik vroeg tevens aan Han wat zo speciaal is aan onze Gilles, de witte.  Ik verwachtte eigenlijk het antwoord dat ze zou zeggen dat Gilles een naam was die mama zo graag hoorde…  Ik wist dat ze die naam mooi vond en daarom gaf ik Gilles deze naam.

Ik kreeg een heel ander antwoord, dat ook bleek te kloppen… Gilles kan plots uit het niks, bv. in de zetel, beginnen blaffen… zonder aanleiding… mja… de aanleiding is bewezen nu, hij voelt de aanwezigheid van mama en/of mémé.  

Han, vroeg ik, hoe kan ik weten dat mama in de buurt is.  Het antwoord was het volgende… ze blaast vaak heel lichtjes in mijn gezicht… en ja, dat heb ik inderdaad al gevoeld…  ik kan me nog goed herinneren bij de kerstconcerten van Paul Severs dat ik meermaals aan mijn broer vroeg, voel jij ook die wind in je gezicht?

Als er muntjes op mijn pad komen of heel veel veertjes, wees maar zeker dat ze in de buurt zijn, die geliefden van ons aan de overkant!  Han raadde me dan ook aan een potje aan te leggen en de veertjes te verzamelen… Te laat Han, ik was er al druk mee bezig… in september aan zee heb ik al heel wat veertjes verzameld…

Han ziet huisjes en veel bomen en vraagt me of we vaak op weekend gaan? Ik zeg neen, maar wel op vakantie naar Centerparcs.  Ze zegt dat ze ook meegaat op vakantie, samen met de overleden hondjes en dat ze daar speelt met de electriciteit.  Ik kan me niet herinneren dat er daar in juni ll. flikkerende lampen waren maar volgend jaar ga ik er beslist op letten…

Han vraagt me ook of er een verjaardag binnenkort in het verschiet is.  Ik zeg ja, mama verjaart zondag, 20 oktober.  Han ziet bloemen… Maar ik vertel haar ook dat ik binnenkort verjaar en vraag mama’s mening.  Ik wordt nl. 40 en weet niet wat ik er moet mee aanvangen? Feestje of geen feestje.

Han laat me weten dat ze doorgeeft dat ik niet graag meer verjaar.  Mja… toen ben ik in tranen uitgebarsten.  Neen, mijn twee grootmoeders zijn op mijn verjaardag begraven en nu mijn 40^ste verjaardag eraan komt ontbreekt opnieuw één belangrijke persoon in mijn leven, de persoon die alles voor mij was, nl. mama.

Mama laat weten dat ik deze verjaardag beslist niet aan mij mag laten voorbijgaan.  Hoe klein of hoe groot, dat is aan mij om te bepalen…  En ook dat ze er beslist bij zal zijn, op deze mooie dag!

Ze laat ook weten dat ik onlangs ben gaan shoppen en dat ze er altijd bij is… Dat ik onlangs een nieuw bloesje kocht en getwijfeld heb.  Ik maar denken en denken.  Dacht er was toch maar één bloesje?  Maar ook dit bleek te kloppen, ik heb enorm getwijfeld op dat moment aan de maat.

Ook dat ik met de gedachte speelde om een nieuwe winterjas te kopen bleek te kloppen.

Wat ben ik blij te weten dat ik nooit meer alleen ben als ik aan het shoppen ben!  Het is nog steeds zoals vroeger, ze is er bij, zoals altijd…

Van in den beginne zijn oorbellen spoorloos, ook dit kwam ter sprake.  De oorbellen zouden ergens aan de zijkant van een handtas camelkleur zitten… het zakje is gescheurd en de oorbellen zouden zijn doorgevallen… Mama is drie jaar geleden gestorven,  heel wat spullen van haar zijn intussen verdeeld dus ik vrees dat de oorbellen nooit meer zullen terecht komen…

Ik vroeg aan Han mama te vragen of ik nog iets kon doen voor haar en ze vroeg me om een dikke knuffel te geven aan vader en aan broer.  Bij vader is dit niet gebeurd… ik voel me hier ongemakkelijk bij maar ik heb er hem wel over aangesproken.

Ze vertelde me dat ze trots was op papa, dat hij zo goed zijn plan trekt… en dat ze dit nooit gedacht had!  Ze gaf door dat vader geen prater is… als je er niet over praat, doet het ook geen pijn… maar hij denkt nog ontzettend veel aan haar…  Ik twijfel hier geen seconde meer aan als ik het water in de ogen van mijn vader zie opkomen als ik dit aan hem vertel…  Dan antwoordt hij me kil, goh, ik weet niet wat ik hiervan moet denken?  Ik heb geantwoord, denk er het jouwe van…

Van pépé geeft ze door dat het een kranige man is, die een sterk hart heeft en zeker nog een tijdje bij ons gaat blijven.  Ik vraag aan mémé of ze het erg vindt dat pépé een nieuwe vriendin heeft?  Het antwoord is neen, pépé is geen man om alleen te blijven en te zijn en ook dit klopt!  Ze laat weten dat de nieuwe vrouw iemand is die het goed meent met pépé en hem oprecht graag ziet.

Mama vraagt me ook de groeten aan hen te doen en ik moest mededelen dat ze over ons allen waakt, ook over de kleinkinderen…

Een fantastische ervaring en zo’n goed gevoel te weten dat ze er nog steeds bij is en de dingen van dichtbij kan volgen… Zij hoort ons, maar spijtig genoeg kunnen wij haar niet horen, maar toch, heel even, zijn er de tekens op onze weg die toch laten vermoeden dat ze op hun manier, hun antwoord duidelijk maken.

Bedankt Han, bedankt mama, bedankt mémé, het was fijn jullie (nogmaals) te ontmoeten.

PS: terwijl ik mijn tekst nog even nalees en verbeter, voel ik op mijn rechterarm een frisse bries, Gilles komt naar me toegelopen en kijkt omhoog, rechts van mij, en begint te blaffen… Bedankt mama voor dit mooie teken, xxx

Lieve engelenvrienden, laat het verhaal van Ingrid een bewijs zijn dat er meer tussen hemel en aarde is. 

En Ingrid (Grietje) bedankt dat je het toeliet jou verhaal op mijn blog te plaatsen. 

Dikke engelenknuffel aan jullie allen. 

x Han.

02-11-2013 om 09:36 geschreven door han  

Lieve engelenvriend, 

Dit blog verhaal is een heel bijzonder verhaal maar ook een oproep naar jullie lezers toe. 

En ik hoop van harte dat diegene die dit verhaal kunnen staven niet meer zwijgen en uit hun schulp zullen komen. 

Ik ben namelijk op zoek naar mensen die een gelijkaardige ervaring hebben meegemaakt zoals hier in dit verhaal beschreven gaat worden. 

Heel veel mensen maken iets bijzonders mee, iets wat ze niet kunnen verklaren. 

Maar waar ze wel zeker van zijn dat het hun overkomen is !

Een ervaring die ze niet meer uit hun systeem krijgen zeg maar, het blijft als het ware aan hun kleven.

Maar de meesten mensen zwijgen om verschillende redenen. 

Bang om misschien uitgelachen te worden, of angstig en weigerachtig om de waarheid te vertellen om niet als een raar individu bestempeld te worden. 

Lieve lezer, ook ik heb gezwegen, wel zes jaren lang, gewoon omdat mensen zo snel een stempel, een etiket op je kleven. 

Ik weet heus wel (zo naïef ben ik nu ook niet) dat er mensen zijn die denken dat die van Beeren haast naar een of andere instelling mag gebracht worden. En eens goed met me lachen als ze weer een of ander verhaal van me horen of lezen, misschien gewoon omdat ze het raar en van lotje getikt vinden met hetgeen dat ik bezig ben. 

Maar gelukkig heb ik een olifantenhuid en kan ik deze dingen echt langs me neerleggen. 

Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik niet moet wakker liggen van roddels en achterklap wat bepaalde individuen over me denken en zeggen. 

Wat ik gezien heb is ECHT en daar blijf ik bij !!!

En wat het allerbelangrijkste is ?   

De motivatie om door te gaan zijn jullie, die mensen die ik privé mag helpen.

Wat ik door de jaren heen al allemaal heb mogen doorgeven aan mensen en dat dan ook bleek te kloppen wat hun overleden dierbaren doorgaven, is iets waar ik me aan vasthou.

Toch merk ik ook dat de zogenaamde non-believers wel allemaal hartstikke nieuwsgierig zijn en willen ze heel graag weten hoe de vork in de steel zit wat de engelen betreft. 

Weliswaar van op een afstand misschien omdat ze bang zijn voor het onbekende, of omdat ze net datgene zeker niet willen, dat er met hen gelachen wordt.

En het zou toch zo mooi zijn als we allemaal eens stil zouden staan bij wat de engelen voor ons zouden kunnen betekenen. 

Voor die groep van non-believers : ik zou willen dat uw eens gewoon de proef op de som neemt, zomaar zonder dat iemand het weet. 

Dat u uw eigen teken eens aan de engelen zou gaan vragen. 

Ik wil niemand overtuigen en al helemaal niet op de barricade springen met de mededeling “Follow Me” want dat interesseert me niet, waar het me dan wel om te doen is? 

Mensen wakker maken, prikkelen met datgene wat ik in mijn leven heb toegelaten, namelijk die geweldige lieve engelen. 

Het verrijkt zo erg je leven!

Ik wens jullie allemaal heel erg veel genot met het verhaal van een moedige man van 75 jaar namelijk “Godfried uit Retie” die er voor kiest om zijn verhaal met jullie allemaal te delen.

Veel leesplezier !

Godfried’s verhaal:

Alles begon 40 jaar geleden. 

Godfried en zijn vrouw baten een ijssalon uit in de gemeente Retie wat behoord tot de provincie Antwerpen.

Achter het ijssalon wordt op een bepaald moment een groot stuk bos te koop aangeboden. 

En Godfried doet een bod om dit bos te kopen.

Maar door een ingewikkelde procedure en tussenkomst van de vrederechter bleek dat het onmogelijk was om het Bos in zijn totaliteit aan te kopen. 

Het bleek namelijk natuurgebied te zijn en er waren plannen om op termijn vijvers aan te leggen. 

Godfried had tijdens de lange wachttijd en onderhandelingen tegen zijn vrouw Maria het volgende gezegd:

“Maria als het me lukt en ik dat Bos toch in een keer kan kopen maak ik daar een “kappelletje”, speciaal voor Moeder Maria.

Godfried had dikwijls met de gedachte gespeeld dat hij via zijn kappel dan een ode kon brengen aan “ons Lieve Vrouwke” zoals wij haar in de volksmond noemen.

Dit idee kwam voort uit één grote wens die hij namelijk al van kleins af aan had en dat was om Moeder Maria toch eens in het echt te kunnen zien.

Maar helaas voor Godfried, het bos moest en zou in zes delen verkocht worden volgens de wet. 

Uiteindelijk wegens een ingewikkelde procedure kwam Godfried in de mogelijkheid om samen met zijn vrouw Maria toch een halve hectare bos aan te kopen, maar niet de volledige oppervlakte.

Vele jaren gaan voorbij en Godfried verkoopt samen met zijn vrouw hun ijssalon in Retie.

Hij gaat samen met haar een welverdiend pensioen tegemoet.

Hij is dikwijls s’avonds naar zijn stukje bos gewandeld, om er tot rust te komen en er te bidden tot Moeder Maria maar het kapelletje is er nooit gekomen.

En dan schrijven we vele jaren later namelijk 2011. 

In het weekblad Dag allemaal verschijnt een artikel over de “Zieneres van Onkerzele” 

Leonie Van Den Dijck - “Nienken” in de volksmond genoemd. 

Maria de vrouw van Godfried koopt dit weekblad en Godfried wordt zo geraakt door dit verhaal dat hij tot tranen toe bewogen is. 

Hij heeft geen idee wat hem overkomt, maar hij voelt tot in het diepste van zijn lichaam dat hij naar deze plaats wordt getrokken. 

Godfried moest en zou eens een kijkje gaan nemen in het dorpje Onkerzele dat een deelgemeente is van Geraardsbergen.

Deze Oost-Vlaamse gemeente ligt niet bij de deur en Godfried heeft ondertussen ook al de kaap van 73 jaar bereikt. 

Maar het laat hem niet los en hij speurt op internet alles af wat hij over deze vrouw kan vinden. 

Hij komt het volgende over haar te weten.

Leonie Van Den Dijck (ik ga haar in dit verhaal Nienken noemen, zoals ze toen genoemd werd)  ze leed een hard leven zoals zovele in die jaren, en kreeg 13 kinderen.

Waar er in totaal negen van in leven zijn gebleven.

Toen Nienken haar jongste kind drie jaar oud was, erfde haar man een kleine som geld en verliet het gezin. 

Ze heeft haar kinderen toen zelf grootgebracht en verdiende de kost met sigaren draaien en verkoop van deur tot deur. 

Nienken heeft in haar leven vele visioenen gehad en beweerde dat Moeder Maria in totaal 36 keer aan haar verschenen was. 

In de periode van 4 augustus tot 19 oktober in het jaar 1933 zou Maria boodschappen hebben doorgegeven aan Nienken.

Nienken voorspelde zelfs het overlijden van Koning Albert 1 in Marche-les-Dames. 

Toen de koning ook daadwerkelijk overleed zijn ze Nienken komen halen in Onkerzele. 

Ze heeft toen de plek aangeduid waar gezocht moest worden en daar hebben ze de bril van Koning Albert 1 gevonden. 

Maar Nienken deed er nog een schepje bovenop en zei dat ze had gezien dat de koning van de rotsen geduwd was. 

Hij was volgens haar niet verongelukt maar vermoord.

Maar Nienken heeft nooit een naam willen noemen van de dader. 

Soms was Nienken alleen tijdens haar visioenen maar meestal waren er ook getuigen bij. 

Zo was er een man in Onkerzele die beweerde dat men een kaars onder de hand van Nienken had gehouden op het moment dat ze contact had met Moeder Maria , en Nienken  “zij” gaf geen krimp. 

Ze was helemaal in de ban van haar visioenen 

De kaars was in die tijd een typische test om te zien of de extase waar in Nienken verkeerde wel echt was. 

Maar Nienken voelde geen enkele pijn en is er altijd heilig van overtuigd geweest dat ons “Lieve Vrouwke” tot haar sprak. 

Voor Nienken stierf in 1949 deed ze nog een voorspelling. 

Ze liet namelijk optekenen dat ze haar lichaam na twintig jaar moesten opgraven. 

Het zou namelijk ongeschonden in haar kist liggen. 

Ze zou zelf een teken geven wanneer het zover was en de opgraving moest gebeuren.

Na haar dood is er in het huisje van Nienken een museum geopend en elke eerste zaterdag van de maand is er in Onkerzele een ommegang en wordt er gebeden voor Nienken. 

Tijdens een van deze ommegangen in 1971 is er iemand die tijdens de processie het graf van Nienken filmt.

En op deze film verschijnt er plots het beeld van Moeder Maria, ze staat aan het graf van Nienken. 

Men neemt aan dat dit het teken is dat Nienken zou geven en besluit haar op te graven.

Jan van Rompaey die toen in die tijd voor de VRT werkte ging met een cameraploeg voor zijn programma Echo de opgraving filmen. 

Die reportage is ook uitgezonden op de VRT.

En terwijl men Nienken boven aarde haalde werd duidelijk dat haar lichaam inderdaad ongeschonden was. 

De doodskist van Nienken was vergaan en de zinken bak waarin ze lag was gescheurd, de lijkwade waarin ze gewikkeld was viel uit elkaar van de vocht. 

Maar Nienken haar lichaam was ongeschonden.

Men heeft in die tijd ook de grondsoort getest daar bepaalde grondstoffen een lichaam intact kunnen houden, maar de lijken die links en rechts van Nienken lagen waren wel vergaan. 

In het verslag dat toen door de wetsdokter is opgemaakt staat zwart op wit dat Nienken ongeschonden uit haar graf is gehaald. 

Elf jaar later namelijk in 1982 hebben ze nogmaals de proef op de som genomen en hebben ze Nienken opnieuw opgegraven en nog steeds was ze ongeschonden. 

Tegenwoordig ligt Nienken in een grafkelder en haar kist heeft een venstertje waardoor je haar gezicht nog steeds kan zien. 

Er is een speciaal comité in Onkerzele die willen dat Nienken Heilig verklaard wordt. 

Dat is een lange en moeilijke procedure maar ze blijven erin geloven. 

En terwijl Godfried al deze informatie over Nienken leest en opzoekt in 2011 verschijnt er drie weken na het verhaal over Leonie Van Den Dijck (Nienken) een nieuwe Dag allemaal voor zijn neus. 

Ditmaal met het verhaal van een zekere Han Beeren uit Bree die beweerd dat ze engelen heeft gezien en gevoeld. 

Godfried leest het artikel van mij meerdere malen en laat weten aan zijn vrouw dat hij me wil ontmoeten hij voelt aan zijn kleine teen dat dit verhaal klopt. 

Ondertussen schrijven we het jaar 2013 en heeft Godfried 2 jaar lang gewacht om me te bellen. 

Wanneer de telefoon bij mij thuis overgaat komt er een diepe zucht door de hoorn mijn oor binnen. 

Godfried laat me weten dat hij misschien wel 100 keer de hoorn heeft vastgenomen en weer terug heeft ingehaakt. 

Maar wat ben ik blij dat hij heeft doorgezet. 

Zeer emotioneel vertelt hij me aan de telefoon dat hij iets gezien heeft. 

Hij durft er al jaren met niemand over praten, maar heeft op een of ander manier het idee dat hij zijn verhaal wel tegen mij kan vertellen. 

Kijk en dan komt mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid naar boven, want ik ben sinds de jaren dat ik naar buiten ben gekomen met mijn verhaal altijd toch wel wat opzoek geweest naar mensen die op de een of andere manier ook iets hebben meegemaakt wat ze niet kunnen verklaren. 

Het moeten wel geloofwaardige verhalen zijn en niet met veel geblaas en fantasie, want daar hou ik niet van. 

Ik maak met Godfried een afspraak en precies 14 dagen na ons eerste telefoontje zie ik Godfried en zijn vrouw Maria voor het eerst. 

We gaan naar boven naar mijn engelenkamer en ik bied hun een tasje koffie aan. 

Ondanks dat ik sta te popelen om Godfried zijn verhaal te aanhoren staat hij erop om zich eerst te verontschuldigen. 

Als ik vraag waarom, geeft hij me te kennen dat het helemaal zijn bedoeling niet was geweest dat zijn telefoongesprek van 14 dagen eerder zo emotioneel beladen zo zijn. 

Maar ik zit daar totaal niet mee in, ik weet namelijk wat deze man gevoeld heeft en ook ik kan nog steeds emotioneel worden als ik aan mijn moment terug denk dat ik voor de eerste keer de engelen mocht ontmoeten. 

Ik ga bij Godfried en Maria op de bank in de engelenkamer zitten en vraag aan Godfried of hij er klaar voor is om zijn verhaal aan mij te vertellen. 

En hij begint te vertellen over het moment dat zijn vrouw Maria terug komt van de winkel met de Dag Allemaal en dat daar het verhaal van Leonie Van Den Dijck alias Nienken in staat. 

Dat er drie weken daarna mijn verhaal voor zijn ogen verschijnt en ook dit verhaal door hem meermaals gelezen wordt. 

Uit de brieftas die hij heeft meegebracht gritst hij prompt de beide Dag Allemaal’s van 2011 te voorschijn.

Ik krijg een glimlach op mijn lippen en sta verstelt dat iemand een weekblad twee jaar heeft kunnen bijhouden. 

Han zegt hij, ik heb altijd tegen mijn vrouw gezegd naar Leonie in Onkerzele wil ik eens gaan maar naar deze mevrouw van Bree, en hij tikt met zijn wijsvinger tegen mijn artikel in het tijdschrift, die wil ik ook ontmoeten en hier zit ik nu. 

75 jaar ben ik ondertussen en wat ben ik blij dat ik doorgezet heb na al die jaren en de moed heb gehad om u te bellen zegt hij met een diepe tevreden zucht.

Ik moet uw iets vertellen waar ik met niemand over kan praten dan alleen met mijn eigen vrouw Maria. 

Ik ben in Onkerzele geweest en heb de processie van Leonie meegedaan. 

Ik ben naar de kapel geweest waar Leonie (Nienken) haar verschijningen heeft gezien, ik heb de mis gevolgd in de kerk die vlak bij de kapel ligt. 

Ik heb haar graf bezocht en ben ook het kleine museum in haar huisje gaan bezichtigen. 

En Han ik heb de hele tijd geweend, het was een gevoel dat ik niet van mij af kon zetten, niet kon thuisbrengen. 

Ik voelde dat ons Lieve Vrouwke bij mij was, samen met Leonie.

Ik was blij dat ik dat gedaan heb, meer daar houdt het nog niet mee op. 

In het museum heb ik een boek gekocht. 

En weer grijpt Godfried naar zijn brieftas. 

Ditmaal haalt Godfried een dik boek uit zijn brieventas naar boven. 

Het is een boek waar het levensverhaal van Leonie Van Den Dijk in staat beschreven. 

Op de kaft staat een foto van Leonie samen met Moeder Maria. 

Ik ben naar huis gereden en ben in het boek beginnen lezen Han, en ..................................

Godfried moet slikken en krijgt de woorden niet over zijn lippen. 

Hij bladert door het boek en is duidelijk naar iets op zoek. 

Hij weet precies de pagina, pagina 136 daar moet hij zijn. 

Als hij het boek openslaat op pagina 136 en het boek mijn richting op draait staart mij het gezicht van Christus aan gemaakt in pentekening en afgedrukt op pagina 136 in het boek.

Godfried neemt een flinke ademteug en vertelt verder.

Ik ben in de veranda aan het lezen en ik kreeg een pijnlijke nek, ook voelde ik dat er een rust over me kwam en ik heb het boek weggelegd. 

Ik ben achterover in mijn stoel gaan zitten Han en toen gebeurde het.

Voor mijn stoel in de veranda bij de bloempotten van mijn vrouw verschijnt eerst dit beeld het gezicht van Christus . 

Ik roep Maria en vraag haar: ziet gij dat ook? 

Wat? 

Wel daar het gezicht van Christus daar bij die bloempot. 

Maar Maria ziet niks. 

Maar Han slikt Godfried, toen het beeld van Christus verdween kwam de gedaante van ons Lieve Vrouwke op diezelfde plaats. 

Ik heb ze allebei mogen zien Han, zegt Godfried tegen mij.

Ik heb Christus en Moeder Maria gezien !!!

Mijn vraag die ik al jaren stelde namelijk om ons Lieve Vrouwke te zien is waarheid geworden. 

Godfried weent, maar niet van verdriet hoor, nee van puur contentiment zoals wij zeggen, van puur geluk en tevredenheid.

Langs mij op de bank in mijn eigen engelenkamer zit een zéér tevreden en gelukkig man. 

Door dat hij zo beladen is en zeer emotioneel vertelt over zijn gebeurtenis, weet ik dat deze man ook echt iets gezien heeft. 

De manier die hij beschrijft hoe het voelde, welk gevoel dat hem dat nu nog steeds geeft als hij erover nadenkt, de warmte die hij kan beschrijven, de kleuren...........daaraan weet ik dat het echt is. 

Ook ik kan nog precies tot in de kleinste details beschrijven wat ik voelde en zag die fantastische avond in september 2004.

En nu nog steeds maakt mij dat een zéér gelukkig en tevreden mens. 

Ook Godfried is er net zoals mezelf heilig van overtuigd dat als we sterven we naar een wondermooie plek gaan. 

We vergelijken elkaars verhaal en komen tot de vaststelling dat ondanks dat ik nog nooit Christus of Moeder Maria heb gezien het gevoel van mijn geziene stralen en Godfried zijn gevoel met zéér grote stukken overeen komen. 

Het wordt een zeer gezellige voormiddag bij mij op de engelenkamer.

En als we een tijdje daarna afscheid van elkaar nemen kan ik het niet laten om Godfried een dikke welgemeende knuffel te geven. 

Maar voor dat hij in zijn auto stapt verklapt hij me nog het volgende: 

Han, het kappeltje voor ons “Lieve Vrouwke” is nooit in mijn bos gekomen, maar ik ben er bij mij thuis eentje aan het bouwen in de veranda. 

Super zeg ik.

Godfried, als het af is dan kom ik eens kijken naar jou Kapel voor ons “Lieve Vrouwke”. 

Het ga je goed samen met je vrouw en wie weet komen we elkaar wel ooit eens tegen in Onkerzele want daar wil ik nu na Godfried zijn verhaal ook wel eens een kijkje gaan nemen hoor. 

Misschien komt het er wel ooit van samen met mijn man Per tijdens een van onze Vespa ritjes. 

We zien wel. 

En als u na het verhaal van Godfried gelezen te hebben ook u verhaal wil delen en besluit om niet langer te zwijgen wat u gezien heeft?

Doen !!!!  Hoe meer mensen geraakt worden door zo een mooie energie hoe liever en mooier de mensen met elkaar omgaan. 

Daar ben ik nu eens héél zeker van !

Ik wens u lieve lezer een hele leuke tijd samen met uw engelen, tot een volgend blogverhaal! 

warme groeten,
Han Beeren 

Leonie Van Den Dijck "Nienken" voor haar huisje in Onkerzele

De kapel waar Maria verscheen aan Nienken

De opgraving van Nienken in 1971, ze lag ongeschonden in haar kist.
Deze opgraving is uitgezonden in het programma Echo op (toen nog) de VRT.

Maria verscheen in totaal 36 keer aan Leonie Van Den Dijck alias "Nienken".
Dit is ook de cover van het boek waar het levensverhaal van Leonie Van Den Dijck in staat beschreven.

07-09-2013 om 00:00 geschreven door han  

Linda en Pat (Patricia) op vakantie in Turkey en ze namen hun mannen gewoon mee.

Linda leerde ik kennen ruim 2 jaar geleden. Ze kwam voor een privé reading om in contact te komen met haar overleden echtgenoot Alex.

Op de één of andere manier was er een klik tussen ons twee en werd er na de reading nog lekker wat bij gekeuveld met een tasje koffie. 

Ook bleven we via facebook met elkaar in contact. 

Enkele maanden later schreef Linda zich in om helemaal vanuit het verre Ertvelde engelencursus bij mij te komen volgen.

En zo gebeurde het dat we elkaar nog net iets beter leerde kennen. 

Ondertussen werkte ik aan mijn tweede boek en mocht ik profiteren van Linda haar correcte taalkunsten en vertaalde ze mijn boek “Engelen in mijn zolderkamer” op spelfouten. 

Het bleek zo goed te klikken tussen Linda en mij dat ik samen met Myriam, ook een super leuke dame uit Mortsel die toevallig bij Linda in de groep van de engelencursus zat, uitgenodigd werd om in Ertvelde Linda’s 50 ste verjaardag mee te komen vieren. 

Ik vond het een hele eer om op dit feest aanwezig te mogen zijn, en wou ook werkelijk met mijn aanwezigheid aantonen dat ik dankbaar was voor wat Linda allemaal voor mijn boek had betekend. 

En daar op Linda haar geweldig leuk feest, leerde ik Pat (Patricia) kennen, we werden namelijk die avond aan dezelfde tafel gezet om het diner te consumeren.

Linda en Pat kenden elkaar al enkele jaren, en deelde samen een groot verdriet namelijk: allebei waren ze weduwen.

Pat had haar man Filip verloren en Linda haar man Alex. 

Ons gesprek kwam op een bepaald moment op haar overleden achtgenoot Filip en mijn tweede boek waar het verhaal van Linda en haar wijlen echtgenoot Alex in vermeld stond.* 

* Zie verhaal “Wijze Alex” in “Engelen in mijn zolderkamer”.

Pat was een schat van een vrouw met het hart op de juiste plaats dat merkte je onmiddellijk. 

Een warme vrouw die voor iedereen klaar stond. 

Ondanks dat zowel Linda en Pat hun echtgenoten verloren hadden, hebben ze elkaar gevonden in hun verdriet. 

En zijn ze ervoor elkaar in moeilijke tijden. 

Ondertussen heeft Linda een nieuwe vriend waar ze mee samen woont Et genaamd en het mag gezegd dit is een super kerel. 

Gek van zijn Suske zoals hij Linda liefkozend noemt. 

Hij had er dan ook totaal geen enkel probleem mee dat Linda, Pat zou meenemen op een reisje naar Turkey, want zoals Linda zelf zei, Pat moet er eens uit en ik neem haar gewoon mee willen of niet. 

Nu moeten jullie weten lieve lezers Linda is geboren met en dit zijn haar eigen woorden, een stevige hoek af zoals we zeggen.

Zo noemt ze zichzelf niet iemand met een hoek eraf, maar volledig rond. 

En als je haar kent vind je haar meteen super sympathiek. 

Pat zag het volledig zitten om er eens een weekje tussen uit te gaan. 

En zo gezegd, zo gedaan de dames vertrokken vorige week naar Turkey. 

Regelmatig kreeg ik een mailtje van ons twee afgeronde hoeken inclusief foto’s. 

Het zag er allemaal super gezellig uit tot ik in de week een mailtje kreeg van Linda. 

De twee dames hadden toch wel iets heel leuks meegemaakt. 

Bij deze de mail van Linda op 17 april 2013 22,58 uur. 

Hei lieve Han,

Een mailtje van Pat en mij vanuit Turkije.

We hebben hier al heel wat plezier beleefd, heel wat afgelachen, onnozel gedaan, veel gezien, veel in de zon gelegen, van alles eigenlijk.

Pat en ik doen dat hier perfect samen. Naast de nachtmerries van Pat die spinnen ziet op het plafond 's nachts (de rookmelder) en ik die haar zo ineens vastpak tijdens mijn droom, lukt het ons hier best.

Maar we hebben 2 rare dingen meegemaakt die we toch met jou willen delen.

Het eerste was in het zeewaterbad. Ik maakte een foto van Pat en schrok me een aap. Zo'n orb vlak bij haar! Ik heb het haar direct gezegd. Ik zei: Filip is bij je!

Daarna neemt zij een foto van mij en van het hetzelfde laken een broek. Dat kan geen toeval zijn. Filip en Alex zijn bij ons.

Het tweede was tijdens mijn schoonheidsslaapje in de zon... Mijn ketting had ik nog aan, daar hangt mijn hartje aan met as, en ook een juweeltje van ET.

Zonder mijn weet lagen die naast elkaar en zijn dus in mijn huid gebrand, allé, er rond. Je moet maar eens naar de foto's kijken. Zo mooi broederlijk naast elkaar. Daarna hebben Pat en ik nog geprobeerd om mijn ketting terug op die plaats te leggen, heel moeilijk, en zo ook een foto genomen, kwestie van te weten waar je naar kijkt.

En nu weet ik zeker dat ET de juiste persoon voor mij is, broederlijk naast Alex... Dat deed en doet mijn hart zo warm worden.

Wat denk jij over deze 2 dingen?

We hebben het hier echt naar onze zin. Ik sleur Pat letterlijk overal mee. Gisteren zijn we zelfs op babybezoek geweest bij Turken thuis. Dat is een ganse eer als je dat mag doen. 

Nu deze namiddag hebben we nog afgesproken met andere Turkse vrienden. Van geen wonder dat er zoveel Turken bij mijn facebookvrienden zitten hé!

Het is hier echt een paradijs.... ook omdat we weten dat onze mannen bij ons zijn en ons beschermen.

Want ik zeg steeds aan Pat: Pat, geen schrik hebben, Filip is bij je... Ikzelf heb geen greintje schrik hier, ook 's avonds niet, want ik word hier sowieso beschermd, ik voel dat.

Heb je de foto's op facebook al gezien? En ze staan er nog maar voor een deeltje op...

Superzonnige groeten uit Gündogdu

Pat en je irweetn in wurtels forever

Bekijk de foto’s eens lieve lezer van mijn blog.

Ik word er goed gezind van als ik naar deze foto’s kijk gewoon wetende dat deze dames zo geholpen zijn met de gedachte dat ze ervan overtuigd zijn dat hun mannen nog over hun schouders meekijken. 

En dat is een mooie warme gedachte. 

Wat die Irtween in wurtels betreft zoals je onderaan de mail kunt lezen is een andere story. 

Tijdens de engelencursus van Linda en Myriam wordt er op een bepaald moment plat Brees gepraat en heeft een dame het over “Ertjes en Peetjes” dit betekent in ons taaltje heel gewoon: erwten en wortelen. 

O laat Linda heel droog weten “Irweetn in wurtels “de hele groep kijkt elkaar vragend aan. 

Wat zei Linda? 

We hebben op de cursus dus ook een klein beetje Ertvelds leren klappen zoals ze daar zeggen. 

En vanaf die dag is Linda mijn Irweetn in Wurtels voor altijd. 

Kwestie dat jullie weten waar het einde van de mail op slaat. 

Ik wens jullie een hele mooie engelentijd

Tot binnenkort

Warme groet, 

Han 

Linda en orbs !


Pat en orbs !


Linda en haar ketting gebrand in haar huid : de assen van Alex en het juweel van Et broederlijk naast elkaar!

24-04-2013 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden,

Voor ik mijn nieuw blog verhaal aan jullie presenteer, wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om jullie mijn nieuwe website voor te stellen. Aan de rechtse zijde van dit blog (zie de tekst in het rood) kan je rechtstreeks eens een kijkje gaan nemen op mijn persoonlijke website.

Op www.hanbeeren.be vind je alle informatie van wat ik voor jou kan betekenen. 

En dat is natuurlijk contact maken met een van jou dierbaren overledenen. 

Ik ben dan ook van plan om in de toekomst filmpjes op mijn website te gaan plaatsen waar ik contact maak met een of ander overleden familielid of vriend . 

Maar daarover later meer.

En laat ik dan maar ook onmiddellijk met de deur in huis vallen, het blog verhaal van deze maand gaat over onze overleden dierbaren. 

Heel veel mensen vragen mij, Han: 

-Is er inderdaad meer tussen hemel en aarde? 

-Kunnen onze overleden dierbaren ons tekens geven en ons laten weten dat het goed met    hen gaat? 

-Vertoeven ze nog met regelmaat van de klok in onze buurt? 

-Hoe ziet het daar boven dan eigenlijk uit? 

-En kan het : dat bijvoorbeeld als iemand die mij dierbaar is en hij/zij sterft, mij nog een teken is komen geven net op dat moment toen hij/zij overging naar gene zijde? 

Lieve lezer, 

Gelukkig weet ik nog niet hoe het er “daarboven” uitziet en dat hoop ik nog even zo te houden. maar één ding staat wel als een paal boven water voor mij. 

“ ER IS MEER TUSSEN HEMEL EN AARDE EN ONZE OVERLEDEN DIERBAREN LATEN ONS MET REGELMAAT VAN DE KLOK TEKENS ACHTER “.

Alleen zien wij die tekens niet altijd. 

Toch zijn er genoeg voorbeelden en verhalen van mensen die weet hebben dat ze bijvoorbeeld s’nachts aanvoelde dat er iets ernstigs met een van de ouders aan de hand was. 

Als ze dan naderhand de juiste toedracht en tijd te horen kregen dat hun overleden dierbaren was overgegaan, bleek dat, dat nu net het tijdstip was dat ze zelf inderdaad ook waren wakker geworden en iets gevoeld hadden. 

Een mooi voorbeeld is het verhaal van Sigrid.

Ze woont op dit moment in Panama en is een gemeenschappelijke vriendin van onze toffe vrienden, Hilde en Erwin die hun thuisbasis hebben in Bocas del Toro (Panama). 

Toen Hilde, Sigrid over mij vertelde en waar ik me mee bezig hield, was haar interesse dan ook gewekt? 

De dagen die volgde schreef ze me verschillende mails waarin ze vroeg of ik haar kon helpen met enkele levensvragen waar ze al geruime tijd mee in haar hoofd rondliep. 

Het waren leuke spontane mails waar ook ikzelf dan weer wat van opstak, dus twee vliegen in één klap.

Ik heb Sigrid gevraagd of we haar persoonlijke verhaal mochten publiceren en gelukkig kwam er een heel spontane mail terug waarin ze schreef dat ze daar geen bezwaar tegen had. 

Integendeel, we mochten zelfs een foto van haar en haar vader mee op het blog plaatsen. 

Dus bij deze Sigrid haar verhaal, geniet ervan. 

Lieve Han,

Allereerst wil ik je heel erg bedanken voor het feit dat je mijn email zo aandachtig gelezen hebt en je de moeite hebt genomen om (zo snel) te reageren!

Gisteren heb ik met veel interesse je boek gelezen en ik heb er erg van genoten.

De liefdevolle wijze zoals je schrijft over je gezin, je man en je 2 lieve kinderen waren erg ontroerend!

Ook het verhaal mbt de engelen is prachtig, helder en eenvoudig geschreven!!!

De conclusie die ik kan trekken nav je boek is dat ik al mijn hele leven ervaringen heb met dit fenomeen, zonder me echter bewust te zijn of het te formuleren als tekens van engelen. Ik noem het zelf altijd flitsen of simpelweg intuitie.

Ik weet dat het niet ontstaat nav denken of gevoelens, maar ik worstel zoals iedereen met vragen en krijg dan inderdaad dingen toegespeeld op de wijze zoals je het beschrijft

Liedjes, die irritant in je hoofd blijven hangen de hele dag, tekst waar je oog op valt in boeken of op straat, dingen die je direct op de radio of tv hoort, als je hem aanzet.

Dit fenomeen werkt echter bij mij uitsluitend als ik goed in mijn vel zit en God weet, dat dat soms maandenlang niet het geval is geweest in de jaren van mijn leven.

Erg jammer, maar dankzij jouw boek en dankzij de ontmoeting met Hilde en Erwin, toeval bestaat niet, alles gebeurt om een reden en meer van dit soort zeer ware 'cliche's' ben ik er weer mee begonnen. Dank je wel!!!

Ik kan me bv nog goed herinneren dat ik mijn opleiding voor schoonheidsspecialiste deed en in 1989, hetzelfde jaar, mijn examen moest doen in Den Haag. Ik was al een keertje gezakt voor mijn praktijk en deed een herexamen.

Ik zit in een taxi met mijn model, een vriendin en ben heel zenuwachtig voor dat examen en dan klinkt er op de radio het liedje, “Everything is gonna be all right tonight” van David Bowie en Tina Turner en ik ben iets minder zenuwachtig. Het gaat goed komen. Ik slaag die dag! Dank je wel engelen!

Nu wil ik je graag iets schrijven.

Ik kopieer het je en het zal je ontzettend aanspreken. Mocht je het willen gebruiken in een volgend boek of op je blog, bij deze toestemming!!!

Het is maart 2009 en ik woon in het verre Zuid-Amerika. Venezuela om precies te zijn, Toen ik daar jarenlang geleden op vakantie ging, werd ik verliefd op dat mooie land. Twee vakanties daarna, besloot ik de gok te wagen en me daar te gaan vestigen. Mijn ouders, ondersteunend als altijd, gaven mij hun zegen, bij wijze van spreken. Vooral mijn vader was een grote stimulator. "Doe het", zei hij, "en wacht niet te lang". "Als je wacht, ga je het waarschijnlijk uitstellen en van uitstel komt vaak afstel". "Je zult je je hele leven blijven afvragen hoe het zou zijn geweest, als...".Mijn lieve, wijze vader.

Mijn moeder heeft me kortgeleden gebeld, om me te vertellen dat het niet goed gaat met mijn vader. Hij heeft allerlei klachten, is veel ziek en hij is doorgestuurd door zijn huisarts, om nadere onderzoeken te ondergaan in het academisch ziekenhuis. Mijn moeder doet haar best het hoofd koel te houden. "Hopelijk valt het allemaal mee", "We moeten positief blijven denken". Ik bewonder haar optimisme en laat haar beloven, om me meteen op de hoogte te stellen, zodra er meer nieuws is. Ik ben ongerust. Probeer me een voorstelling te maken, om mijn vader te verliezen. Nee, nog niet, ik ben er nog niet klaar voor om zonder mijn vader verder te moeten.

Ik herinner me de dag dat ik naar Venezuela zou vertrekken. Mijn zwager zou me naar Schiphol brengen met 2 zware koffers en de bench met mijn kat. Ook die gaat mee. Mijn moeder is een aantal dagen weg. We hebben reeds afscheid genomen en diep in mijn hart, ben ik blij dat ze er vandaag niet is. Het zou te emotioneel zijn geweest en ik wil mijn hoofd helder en koel houden. Ik ga vandaag alleen emigreren naar een ander continent. Dan heb ik liever op het laatste moment te maken met mijn vader, nuchter en relationeel. Hoewel, vandaag voel ik toch, dat het hem ook niet ongemoeid laat. Hij omhelst me en zachtjes zegt ie: "en als het nou niet mocht lukken, om welke reden dan ook, wees dan niet koppig om kost wat kost vol te houden, maar kom dan gewoon terug". Wat kent ie me goed.

Gedachten malen door mijn hoofd en ik wacht vol spanning op het bericht van mijn moeder. Het is een mooie dag, zoals dat meestal in Venezuela is en ik voel het zonnetje op mijn huid branden. Mijn telefoon gaat over en ik zie op het screen dat het telefoontje uit Nederland komt. Ik neem op, mijn hart bonst, Mijn moeder komt meteen tot de orde. "Sigrid, het is niet goed", "Hij heeft alvleesklierkanker en het is terminaal". Tranen beginnen uit mijn ogen te stromen. Dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Hij is nog niet zo oud, hij heeft altijd gezond geleefd, hij is al eerder vlakbij de dood geweest en heeft het toen ook gered". Een vriend probeert me tevergeefs te troosten. Omhelst me en laat me huilen.

Hooguit een half jaar, heeft de behandelend arts gezegd. Ik besluit als de bliksem een reis naar Nederland te boeken, Mijn familie is zo lief om aan te bieden, die voor mij te betalen, mocht dat een probleem zijn. Maar dat is niet nodig en ik heb in no time mijn vlucht geregeld. Het zal de eerste keer in 4 jaar zijn, dat ik terug naar Nederland ga. Ik vind het eng, ik ben bang, voor alles wat er op me af zal komen.

Mijn nieuwe tante (de broer van mijn moeder is hertrouwd) komt me ophalen, samen met mijn neef en nicht, die opeens heel groot zijn geworden. In tienerjaren maken 4 jaren een wereld van verschil. Ik ben een beetje confuus, geniet van het bekende maar toch vreemde landschap. Probeer te ontdekken wat er anders is dan voorheen. Het is fijn om weer bij mijn familie te zijn. Er wordt gelachen, gepraat, gegeten, gedronken. Mijn vader ziet er moe uit. Ik ben blij dat ik bij hem ben. Ik blijf 3 weken en probeer zoveel mogelijk van mijn tijd te genieten. Mijn moeder, is als altijd, de zorgzaamheid zelve. Voor mij, voor mijn vader. Ze is een sterke vrouw en beiden hebben ze veel steun aan hun geloof.

Het is een van de laatste dagen van mijn verblijf en mijn vader en ik zijn alleen. Daar had ik om verzocht, bij mijn moeder. Ik wil een gesprek met hem alleen. Ze geeft ons de ruimte, gelukkig. Ik vraag mijn vader alles wat ik hem vragen wil. Hoe voelt ie zich, heeft ie pijn, hoe denkt ie over doodgaan, is hij bang? Al die dingen wil ik weten. Hij beantwoordt alles geduldig, zorgvuldig, eerlijk. Hij heeft hoop, maar is tevens realistisch. "Wonderen bestaan", zegt ie. "Waarom zou het mij niet kunnen overkomen?" "Ik reken nergens op, maar heb wel hoop". "Ik ga genieten van elke dag, die me nog gegeven is". Hij vertelt dat ie tevreden is met zijn leven,dat ie trots is op zijn kinderen en kleinkinderen, dat hij dankbaar is voor zijn huwelijk en zijn carrière. Dat ie nog wat van de wereld heeft kunnen zien. Ik stel hem mijn vraag, die ik al zolang wil stellen. "Als het mogelijk is pa, als het zover is, laat me dan iets weten alsjeblieft". "Geef me een teken". Hij belooft het.

Op de dag dat ik terugga naar Venezuela, weet ik dat het moment van definitief afscheid is aangebroken. Tenzij er een wonder gebeurd, zal ik mijn vader niet meer terugzien. Ik huil en hou hem stevig vast. Opnieuw. En ik zeg hoeveel ik van hem hou. Het is een moeilijk en emotioneel afscheid. Mijn oom probeert me een beetje op te monteren onderweg, maar dat valt niet echt mee. Hij begrijpt het uiteraard. Ik ga naar huis met een loodzwaar hart en het voorbereiden op het nagenoeg onvermijdelijke is begonnen.

Ik heb met mijn familie afgesproken om op de hoogte te worden gehouden van iedere ontwikkeling met betrekking tot mijn vader. Hij is gelukkig weinig ziek, voelt zich redelijk goed op een enorme vermoeidheid na. Hij heeft veel buikloop, dat wel. We maken er vaak grapjes over. Eind augustus begint het echt achteruit te gaan en men neemt hem op in het hospitium.

Het moet een prachtig huis zijn, heel licht en met een ontzettend toegewijde verzorging van vrijwilligers. Er wordt ongeloofiijk veel moeite gedaan om het een thuis te maken voor de patiënten en hun familie en dat lukt goed, zoals ik begrijp. Het troost me, dit te horen.

Mijn zus belt me, kort na de verjaardag van mijn moeder. Het gaat heel slecht met mijn vader en ze vindt dat ik nog even met hem moet spreken. Het gesprek gaat moeizaam, de woorden komen langzaam en ik moet me inspannen om hem goed te kunnen verstaan. We huilen en we spreken beiden onze liefde voor mekaar uit. Het is, zonder twijfel, het meest emotionele telefoongesprek dat ik ooit heb gevoerd. Ik zeg hem dat als ik half de mens kan zijn die hij is, ik het goed doe. De laatste keer dat ik hem zeggen kan: "ik hou van je pap". Het gesprek is ten einde en ik huil opnieuw, urenlang.

Het is 18 september 2009 en ik ben thuis en kijk televisie. Ik heb mijn telefoon aan de oplader. Hij ligt op de grond, want het stopcontact zit laag in de muur. Ik wil kijken of de telefoon voldoende is opgeladen en buk me om hem te pakken. Ik kom overeind en een heftige duizeligheid overvalt me. Dat is op zich normaal, als je te snel overeind komt. Maar dit is anders, veel extremer. Het gevoel trekt weg, even plotseling als het is gekomen en wordt gevolgd door een intense misselijkheid die me als een golf overspoelt. Wat gebeurt er met me? Hooguit 8 seconden en dan is de misselijkheid weg, maar deze wordt direct gevolgd door een gigantische druk op mijn hartstreek. Wederom slechts enkele seconden en op dát moment realiseer ik me, dat mijn lieve papa is heengegaan.

Ik kijk op de klok, tel het aantal uren van tijdsverschil op bij de huidige tijd en ga op de bank zitten wachten voor het onvermijdelijke. Ik ben kalm en berust. Ik weet dat de telefoon binnen nu en een half uur zal overgaan met het nieuws, dat ik reeds weet. Ik ben blij dat mijn reis is geboekt, een dag ervoor en dat ik op tijd zal zijn voor de begrafenis. Een half uur later belt mijn moeder me. Ze huilt en voordat ze iets kan zeggen, vertel ik haar dat ik weet waarom ze belt; pap is overleden. Hoe ik dat weet? Omdat hij het me heeft laten weten. Ze is verrast, een beetje achterdochtig ook. Hoe laat was dat dan. Ik vertel haar het exacte tijdstip en ze bevestigt het. "We hadden een afspraak gemaakt", zeg ik. Ze is er erg van onder de indruk. Ik ook nog steeds. Mijn lieve vader was een man van zijn woord !!!

Lieve Han, ik heb wederom heel veel van je tijd 'gestolen'. Ik hoop dat je het de moeite waard vond. Hoor graag van je, wat je van mijn mail en ook van mijn verhaal vond!

Ps. mocht je nog een iets doorkrijgen, mbt mij, dan hoor ik dat graag!

Dikke knuffel,

Sieg

En zo eindig Sigrid haar verhaal, wetende dat net op dat moment dat haar lieve vader overging naar gene zijde, hij haar het beloofde teken had gegeven. 

Er zijn zo tal van verhalen waar ik weet van heb, die mensen mij zijn komen vertellen. 

En allemaal hebben ze iets speciaals,allemaal hebben ze, laat ik het een gouden randje noemen. 

Want voor hun is net dat speciale teken van hun zo geliefde dierbare net zo uniek.

En dat maakt nu net het leven ook mooier, wetende dat je elkaar ooit terug in de armen kan sluiten, dat je elkaar ooit terug mag zien, maar vooral wetende dat ze nog zovéél tekens kunnen geven als ze overleden zijn. 

En net die tekens, net die bijzondere indruk, maakt het leven de moeite waard. 

Heb geen verdriet lieve mensen, natuurlijk is er een gemis, het zou ons niet netjes stemmen als we hun niet zouden missen . 

Het niet meer kunnen knuffelen, praten en zoveel meer maakt het met momenten ontzettend zwaar. 

Maar put kracht uit het feit dat ze nog elke dag met héél véél liefde bij je zijn. 

En dat probeer ik de mensen die met mij een afspraak maken en contact leggen met hun overleden dierbaren bij te brengen.  

                                                                        NET DAT !!!

                                         DAT ER  MEER  IS TUSSEN HEMEL EN AARDE ! 

Tot binnenkort, 

warme groet, 

Han 

12-03-2013 om 00:00 geschreven door han