Dagboek van een vrouw die dacht dat ze gezond was.
13-03-2013
2. Hoe het allemaal begon
Omdat het mij ongelooflijk veel deugd doet hoeveel reacties ik op deze blog ontvang krijgen jullie deel 2 al:
Augustus 2012
Ik voel 'iets' in mijn borst.
Met de grote poster van een halfnaakte Liliane Saint Pierre, Martine Jonckheere en Gilda De Bal voor ogen (halfnaakt? Dat weet ik eigenlijk niet, want alleen kop en schouders zijn te zien. Zouden die echt halfnaakt geposeerd hebben? Of misschien helemaal naakt? Nee, dat zou te veel kosten. Gewoon gekleed met een bustier kan ook natuurlijk. Maar dan is hun slogan niet eerlijk he:' laat naar uw borsten kijken'. Dat gaat niet als je nog iets aanhebt), enfin, met die poster in gedachte dus, spurt ik naar de gynaecoloog.
- Oh, geen probleem madammeke, dat zijn gewoon cysten. Niets aan de hand, laat die maar zitten.
Voilà, Liliane, Martine, Gilda, ik kan jullie langs de autostrade weer recht in de ogen kijken!
Ah ja, want jullie zijn al zeker 50+, dus ik ben nog véél te jong voor kanker!
(Nvdr: het was eigenlijk Leah Thijs die op de poster stond en niet Martine Jonckheere, maar in mijn gedachten heb ik de halfnaakte borsten van Jonckheere toch ook al ergens zien hangen, en niet in Familie maar eerder als 'functioneel naakt')
Januari 2013
Een hernia in de rug, tintelingen in mijn wintervingers en een kapotgekrabte huid lijken mij weer eens de moeite om tot bij de huisdokter te gaan.
- En, och ja dokter, ik heb hier ook nog een bult naast mijn borst, maar dat zullen wel gewoon die cysten weer zijn zeker?
Hmmm, toch nog maar eens een echo laten maken...
Februari 2013
... En een punctie... En wachten
... En een mammo... En wachten
... En weer een echo... En wachten
... En weer een punctie... En wachten
... En een biopsie... En nog wat wachten
6 maart 2013
- We hebben eindelijk de uitslag, mevrouw Van Houtven, het is slecht nieuws maar van al het slechte nieuws is dit nog het beste. Hodgkin of lymfenklierkanker valt goed te behandelen met chemo. Kan u morgen langskomen om een behandelingsplan op te stellen?
- Euhm..., ik denk het wel, ik zal eens kijken of ik verlof kan nemen morgen.
De nachten daarop
Hoe kan dat nu?
Ik rook niet.
Ik drink niet.
Ik smeer mij in in de zon.
Ik woon niet onder een gsm-mast.
Ik heb als student niet vaak met alcoolstift op mijn armen geschreven en ook niet te veel met Tippex gewerkt.
Ik ga niet met mijn neus tegen tv zitten want dat is slecht voor de ogen.
En ik loop niet op mijn blote voeten op koude stenen want daar krijg je buikpijn van.
En ik eet mijn bord altijd leeg. Elke dag met verse groentjes en/of fruit.
En ik ben eerlijk en rechtvaardig.
Of heeft dat er niks mee te maken?
Bestaat er niet zoiets als 'valse kanker', voor alle mensen die valse doktersbriefjes binnenbrengen op het werk of discriminerende uitspraken doen of hun partner bedriegen?
Nee, ik krijg een 'kanker zonder oorzaak'.
Zomaar, voor niks, en uit het niets.
Niet eens met voorbodes van vermoeidheid of koorts of infecties of wat dan ook.
Nee, gewoon, onaangekondigd, in mijn lichaam.
Behalve dan die boebel onder mijn oksel.
Die geen voorbode van borstkanker bleek te zijn (ah nee, want ik ben nog ver weg van de 50...)
Moet ik nu ook op een poster naast de autostrade gaan staan:
LAAT NAAR JE LYMFENKLIEREN ZIEN, WANT ZIJ ZIJN HET WAARD!
Moet dat dan naakt of halfnaakt of met een bustierke?
1. Heel de wereld mag het weten, ik heb een nieuwe vriend: HODGKIN
Ondertussen in het Lierse straatbeeld:
- Heddet al gehoord? Die joengste van Van Houtven ee ne nieve vrind!
- Echt? Eindelijk! Da mocht na wel hè want die is al lang alleen! We begonnen al te denken da die van de verkeerde kant is. Heddem al gezien?
- Nieje, Nieje, mor t'is nor 't schent ne vremde naam.
- Oeioei, nen Turk ofzo? Ze gaat toch genen hoofddoek moeten dragen zeker?
- Nieje, 't kloenk eerder Chinees ofzo...
Ochot, as ze mor gelukkig is hè...
Ja, ik heb een nieuwe 'vriend'.
Maar ik heb hem niet zelf gekozen.
Zo gaat dat tegenwoordig wel vaker hè.
Vroeger ging je naar een fuif en had je nog zekerheden: voor 12u had je best iemand op 't oog, om 12u stipt klonken de tonen van 'de kuskesdans' waarop je je doelwit al kon benaderen, steevast gevolgd door enkele slowkes, waarop je al op z'n minst z'n naam kon te weten komen. Tenminste als de muziek niet te luid stond.
En je had een vriendje!
Dat werkt dus zo niet meer. Da's ouderwets.
En intussen ben ik al genoeg mee met de tijd om open te staan voor chatsessies, speeddates of facebookflirting.
Maar een vriend die me plots zomaar toegewezen wordt, zonder dat ik hem kende en zonder dat ik ervoor open stond, dat gaat me toch wat te ver.
Hodgkin heet hij, zeiden ze me, hodgkin, of ook wel lymfenklierkanker.
Lap. Daar zit ik nu dus mee.
En het dringt langzaam door. Ik heb er geen geluk mee. Het is niet echt een winnend biljet van de loterij. Zelfs geen badhanddoek of verzorgingssetje of fles wijn die je kan winnen op de kwis in de parochiezaal.
Hij is niet eens knap of lief, maar eerder opdringerig en zelfs agressief. Niet echt mijn type dus!
Ik stel hem voor aan vrienden en familie, en iedereen reageert op z'n minst verbaasd. Vijandig zelfs. Niemand staat echt open voor deze nieuwe relatie, en ik nog het allerminst.
Ik besluit om deze week nog een snood plannetje op te stellen om hier weer vanaf te geraken.
Want vriendelijk verzoeken weer te verdwijnen uit mijn leven gaat hij zeker niet begrijpen...
Dagboek van een vrouw die dacht dat ze gezond was.
