Hij valt niet alleen mij aan, maar ook mijn hele omgeving.

Want ik heb mogen ondervinden dat heel veel lieve mensen uit mijn omgeving samen met mij gewapend klaarstaan om hem te lijf te gaan.

Om te beginnen heb ik 3 fantastische kinderen. Zij steunen mij niet alleen in het huishouden of met kleine verwennerijtjes als een tasje thee mét praline, maar ook de vele supporterende smsjes vanop de schoolbanken of vanuit het verre Kreta, en de armen rondom mij of het heel dicht tegen me aankruipen in de zetel doen ontzettend deugd.

Ik probeer ze geweldloos op te voeden, maar ik ben toch wel trots dat ze nu tot op de tanden gewapend zijn om ten oorlog te trekken tegen Hodgkin!

Daarnaast zijn er nog de 'vaste' vrienden en familieleden.

En met vast bedoel ik dan diegene die op het juiste moment vragen hoe het gaat, aanbieden om wat boodschappen te doen, wéten wanneer mijn volgende chemo of onderzoek volgt en aangeven dat ik niet altijd die sterke madam hoef te zijn.

Ik begin die bemoedigende berichtjes al bijna als vanzelfsprekend te vinden, maar ze doen ontzettend deugd!

Het mooie boeket bloemen als ik van het zielenhuis terugkeer.

Ik wéét intussen al dat ze aan mijn voordeur liggen te wachten, en toch ontroert het me elke keer weer.

Ook de vele kaartjes en mailtjes van collega's dichtbij of veraf maken mij echt gelukkig.

Of  mensen waar ik amper een woord mee gesproken heb die nu toch de moed hebben om te vragen hoe het gaat.

Het doet zo'n deugd en het maakt me tegelijk nederig en dankbaar.

De vele tekeningen en tekstjes van kadee-kinderen bewonder ik regelmatig.

Of de lezers van deze teksten. Ik houd jullie soms aan het lijntje met een hele tijd niets te posten, en dan weer enkele blogs kort na elkaar, maar toch houden jullie vol om deze site te bezoeken en te lezen. 

Geloof me, ik heb daar écht iets aan!

En tenslotte zijn er nog die 1, 2 en 3.

Tja, zij hebben hetzelfde bloed als ik en Hodgkin stroomt dus ook in hún aderen.

En dan heeft hij dus een verkeerde familie uitgekozen...

Want bij elk onderzoek, bij elke chemodruppel die in mijn lijf stroomt, maar ook bij elk pintje dat ik wil gaan drinken of babbeltje dat ik wil doen is er altijd wel 1 van de 3 die verlof neemt om me te vergezellen. Of 2... Of 3...

Zussen, ik hoop dat ik nooit zal moeten teruggeven wat jullie nu allemaal voor mij doen.

Ik ben altijd het kleine verwende nest geweest, maar nu gaan jullie toch wel erg ver voor mij!

Danku Kanker, dat ik nu mag ervaren hoeveel lieve mensen met mij meeleven!