Na 6 blogjes van 'hahaha die gekke Greet toch'vragen hoe langer hoe meer mensen hoe het écht met me gaat.

Ik hang een hele dag doodziek in de zetel, met een grote kom naast mij die geregeld geledigd moet worden voor ze overloopt.

Voor dat ledigen moet ik dan de compassiewet aanspreken, want met mijn 38 kilo heb ik echt de kracht niet meer om dat zelf te doen.

Het verhaal van hoe ik me echt voel is saai en zal vele lezers wegjagen die ik misschien voor goed kwijt ben.

En, noem het gerust ijdelheid die samen met Hodgkin in mij gegroeid is, het doet me nu eenmaal ongelooflijk veel deugd om te zien hoeveel mensen deze blog lezen en soms becommentariëren.

Wat is er saaier dan lezen dat ik me helemaal niet ziek voel, nog niet ben afgevallen en nog alles kan eten?

Dit heb ik inmiddels 'ondergaan' : 

(en ik noem het echt 'ondergaan' want meestal lever ik me volledig over aan alles wat een witte schort draagt zonder te weten wat ze met me van plan zijn. Ik heb tijdelijk afscheid genomen van de controlefreak in me!)

- Plaatsen van de port-a-cath.

Niet leuk. Had ik duidelijk onderschat want deed behoorlijk pijn. En intussen is hij nog steeds niet mijn beste vriend, maar het klikt al beter.

- Pet-scan in Middelheim

Middelheim investeert in goede machinerie om te zien waar de kanker zich juist bevindt.

Jammer dat er geen geld overbleef voor Wifi, dat had leuk geweest als je daar 2u ligt.

Uitslag: hodgkin stadium 2. Had erger gekund.

- Eerste chemo

Veel meer binnengekregen dan ik verwacht had, ook veel langer geduurd dan gepland.

's Avonds misselijk en moe en duizelig, en de volgende dag ook nog wat.

- Kennismaking met mijn hele 'begeleidingsteam'

Niks voor mij. Zoals een kapper mij met rust moet laten als ik een boekje lees, zo word ik ook niet graag gestoord op mijn ziekenbed. Althans, toch niet door vreemden die met een heel bedrukt gezicht, bijhorende zorgelijke frons en gedempte stem op mijn bed komen zitten en vragen hoe het nu gaat en hoe het nu verder moet. Lief bedoeld hoor, dat weet ik wel, maar om één of andere reden ben ik daar allergisch aan. En als er een zus in de buurt is slaat die allergie op mijn lachspieren. Gênant!

- Voorbereiding op de radiotherapie in Duffel

Na 8 beurten chemo zal ik in Duffel nog bestralingen krijgen. Daarvoor gebeurden woensdag de voorbereidingen, omdat de Hodgkinvriend nu nog duidelijker te lokaliseren is dan binnen 4 maanden.

Hele lieve dokter. Maar even dacht ik dat er een verborgen camera stond toen hij zei dat ze een afdruk van mijn hoofd en schouders gingen maken uit warme was of zoiets.

Enfin, er hangt dus nu een Greet-masker te drogen in het ziekenhuis van Duffel. Misschien maken ze daar van al hun patiënten zo'n aandenken?

Mijn beide armen bont en blauw geprikt omdat ze mijn aders niet vonden, en dan 'al eens oefenen onder de bestralingsmachine' pasten nog bij het verborgen camera-verhaal, vond ik.

- Naar de kapper

Toen zat ik echt met een ei.

De mannen rondom mij werden allemaal onder dezelfde tondeuse gelegd, en ik dacht dat ik gewoon moest aansluiten.

Gelukkig wist 'Den David' wel van aanpakken en had hij veel ervaring met chemo-patiënten.

Hij is blijven knippen tot we het allebei 'kort genoeg maar toch nog geen tondeuse-coupeke' vonden.

Ik vind het wel ok zo, maar Den David heeft me ook nog wel eens duidelijk gezegd dat het nog maar voor een goeie week dit coupeke zal zijn...

Dus al bij al valt dit allemaal nog mee tot nu toe.

Hout vasthouden, maar dat kan ik ook vanop mijn zeteltje waar ik geregeld moet gaan rusten!

Wanneer je iets ergs overkomt, erger dan aangebrande bechamelsaus of een afgebroken nagel, dan heb je dus recht op het gebruik van de compassiewet.

Het vervelende is dat niet iedereen dat kent. 

Dat is lastig als je er net gebruik wil van maken en de persoon tegenover je kijkt heel bedenkelijk voor zoveel vrijpostigheid.

Vandaar dat ik het tot mijn plicht zie het jullie even uit te leggen en eventueel verdere stappen te ondernemen om deze wet in het parlement te laten goedkeuren.

Maar ik weet niet zo goed bij welke minister ik dan best aanklop.

De compassiewet kan dus aangewend worden tot een 2-tal jaren na je 'erge gebeurtenis' in je leven. Daarna kan je hem nog af en toe aanspreken, maar zijn werking heeft dan al veel van zijn kracht verloren.

Maar goed, de eerste jaren kan je er dus volop beroep op doen.

Dat betekent dat je al eens fout mag parkeren zonder dat je daar een boete voor krijgt, dat je sowieso ook een parkeerplekje vindt vlakbij je bestemming, dat je mag winnen bij gezelschapsspelletjes, dat je niet zelf de grote spin in de badkamer moet doden, dat je de hele avond mag beschikken over de TV-zapper, én dat je recht hebt op het grootste stuk taart.

Dat zijn maar enkele voorbeelden, de lijst is creatief aanvulbaar.

En ja, ik maak weer volop gebruik van deze wet.

Maar vooraleer dit officieel goedgekeurd wordt in het parlement zou ik willen vragen of jullie de parkeerwachter, de politie, de spinnen, de gezinsleden én de mensen bij de bakker daarvan op de hoogte kunnen brengen?

Het zal gewoon makkelijker zijn als iedereen al vertrouwd is met de compassiewet vooraleer onze koning zijn handtekening eronder zet.