Nog maar pas de deur achter zijn rug gesloten, en toch heb ik al het gevoel dat hij ver weg is.

Krom naar de wc strompelen om het gif van de chemo uit te braken, liggen  rillen van de koorts of mijn dagelijkse ritjes naar de bestralingsclub lijken even een ver verleden.

Ik heb andere 'zorgen' nu.

Welke ligstoel lijkt het meest comfortabel? Welke cocktail is lekker zoet? Aan welk buffet zullen we nog eens aanschuiven?

Kreta lijkt écht kankerloos.

Ok, ik heb factor 50 nodig om mijn port-à-cath en bestraalde huid te beschermen.

En ik zet een petje op onder mijn parasolletje in de zon.

En ik ben nog uitgeput als het lekkere eten op een andere verdieping te vinden is.

En van Chania-city heb ik niet meer dan het oude haventje kunnen bezichtigen, om dan neer te ploffen op het eerste terras bij een megacola.

En ja, zoals het 'wij-Belgen-gevoel' telkens een band schept op vakantie durven mensen al eens rechtstreeks te vragen naar mijn 'speciale coupeke', om dan toch wel iet of wat gegeneerd door het kankerantwoord af te druipen met 'maar het staat je wel prachtig'...

Maar zolang ik hier kan genieten van mijn 3 kinderen en het goede weer denk ik niet aan september, de maand van nieuwe onderzoeken en resultaten, en lijkt de schurk van een Hodgkin héél ver weg.