Ondertussen in het Lierse straatbeeld:

- Heddet al gehoord? Die joengste van Van Houtven ee ne nieve vrind!

- Echt? Eindelijk! Da mocht na wel hè want die is al lang alleen! We begonnen al te denken da die van de verkeerde kant       is.  Heddem al gezien?

- Nieje, Nieje, mor t'is nor 't schent ne vremde naam.

- Oeioei, nen Turk ofzo? Ze gaat toch genen hoofddoek moeten dragen zeker?

- Nieje, 't kloenk eerder Chinees ofzo...

  Ochot,  as ze mor gelukkig is hè...

Ja, ik heb een nieuwe 'vriend'.

Maar ik heb hem niet zelf gekozen.

Zo gaat dat tegenwoordig wel vaker hè.

Vroeger ging je naar een fuif en had je nog zekerheden: voor 12u had je best iemand op 't oog, om 12u stipt klonken de tonen van 'de kuskesdans' waarop je je doelwit al kon benaderen, steevast gevolgd door enkele slowkes, waarop je al op z'n minst z'n naam kon te weten komen. Tenminste als de muziek niet te luid stond.

En je had een vriendje!

Dat werkt dus zo niet meer. Da's ouderwets.

En intussen ben ik al genoeg mee met de tijd om open te staan voor chatsessies, speeddates of facebookflirting.

Maar een vriend die me plots zomaar toegewezen wordt, zonder dat ik hem kende en zonder dat ik ervoor open stond, dat gaat me toch wat te ver.

Hodgkin heet hij, zeiden ze me, hodgkin, of ook wel lymfenklierkanker.

Lap. Daar zit ik nu dus mee.

En het dringt langzaam door. Ik heb er geen geluk mee. Het is niet echt een winnend biljet van de loterij. Zelfs geen badhanddoek of verzorgingssetje of fles wijn die je kan winnen op de kwis in de parochiezaal.

 Hij is niet eens knap of lief, maar eerder opdringerig en zelfs agressief. Niet echt mijn type dus!

Ik stel hem voor aan vrienden en familie, en iedereen reageert op z'n minst verbaasd. Vijandig zelfs. Niemand staat echt open voor deze nieuwe relatie, en ik nog het allerminst.

Ik besluit om deze week nog een snood plannetje op te stellen om hier weer vanaf te geraken. 

 Want vriendelijk verzoeken weer te verdwijnen uit mijn leven gaat hij zeker niet begrijpen...