Neehee, ik bén niet doodziek, maar ze bombarderen mij hier gewoon tot doodziek. 

In een recordtempo.

Toen eenmaal bekend was waarom ik al een aantal dagen koorts had, nl. omdat de chemo, waarvan ik tot nu toe dacht dat die aan mijn kant stond, mij vergiftigd had waardoor mijn longen geen zuurstof meer aan mijn bloed konden geven, gebeurde het allemaal op een klein half uurtje: van een gewone kamer naar intensieve zorgen, van mijn eigen pyjama naar een ziekenhuisschortje, geen bril, geen gsm,geen bezoek en in bed blijven.

Ook niet naar het toilet dus. 

En dan moet je natuurlijk plassen...

Geen probleem, terwijl 5 man rond m'n bed bezig was met draden en monitors, schoof iemand een ijskoude ijzeren pan onder mijn kont met de boodschap : 'laat maar lopen'. 

Faalangst...

Ik kan dat niet...

Het heeft echt veel tijd, energie en 'overzettingsvermogen' gekost om 'het te laten lopen'. 

Dan werd het nog even spannend toen de alternerende matras besloot dat het tijd was voor actie, maar we hebben geen tsunami veroorzaakt. 

Alles went, want intussen ben ik een ervaren bedplasser.

Mijn eerste nacht op intensieve zorgen heeft mij ook wel iets moois opgeleverd. Ik heb er mijn eerste drugervarinng opgedaan. Noem het gerust een midlifecrisis om op deze leeftijd met die dingen te experimenteren, maar het was wel een medisch verantwoorde en volkomen legale drug. Denk ik.

 De spuit werd aangekondigd als: 'dit is tegen de pijn en gaat onmiddellijk naar je hoofd trekken. Niet tegen vechten, gewoon laten gaan, mevrouw Van Houtven'

En of ik ging...

Langs grote bomen met op elke tak een zingend kind, en langs een heel gezellig kringgesprek tussen oa mijn grootmoeder (die ik amper gekend heb), een mooi ex-lief, een schoolvriendin en mijn kinderen, en dat in het salon van 'de voorkamer' van ons ouderlijk huis. Geen idee waar het over ging, maar het was supergezellig, en ik had spijt dat ik in een diepe slaap viel.

Geen paniek, ik denk niet dat ik nog verder ga experimenteren met drugs of bedpannen.

Toen ik amper 24u later met loeiende sirene over de tramsporen naar het UZA werd overgebracht, begon ik toch te vermoeden dat er iets ernstig aan de hand was.

Intussen ben ik natuurlijk beter, anders zou ik dit niet kunnen schrijven, en ik beloof jullie één van de volgende dagen een schrijfseltje over mijn UZA-ervaring.

Maandagnacht  3u30.

Op kamer 254 van heelkunde, daar terecht gekomen omdat ze zelf niet goed wisten waar 'infectie en nijpend tekort aan witte bloedcellen' eigenlijk thuishoort, is het akelig stil.

Waarom slaap ik dan niet?

Is het het geborrel van mijn zuurstofmasker, de pijn in zowat alle botten en spieren, de ademnood of de 2 giechelende nachtverpleegsters die mij wakker houden?

Of de rochelende man in de verte?

Ik vulde alvast op het klachtenformulier in dat ik het belachelijk vind dat enkel de patiënt zelf zich beneden aan het onthaal kan aanmelden om toegang tot wifi te krijgen, wat dus in mijn geval echt niet kan, en ook dat digitale tv toch geen overbodige luxe zou zijn voor zo'n lange slapeloze nachten.

Allicht heeft het bericht van 'er ligt weer een moeilijke die een klachtenformulier heeft ingevuld' zich snel verspreid en mijden ze daarom mijn kamer.

Is er iemand die mij in slaap wil komen wiegen aub? 

En dan word ik pas wakker als heel de slechte film voorbij is.

Met aftiteling en al.

Ach, over enkele uurtjes lezen de eerste vroege vogels deze blog alweer en voel ik me weer wat beter door de lieve reacties.