Je kent dat wel, het einde van een spannende film nadert, je zit op het puntje van je zetel nog wat na te bibberen, maar eindelijk is 'de slechte' dood. 

Althans, dat denk je.

Maar net als je weer relaxed onderuit wil gaan hangen, springt die slechte toch weer recht en valt 'de goeie' aan in de rug.

Hoewel je dit soort films al lang kent, voel je je toch weer wat bekocht omdat je het deze keer écht niet had zien aankomen.

Voldemort heeft dat zeker ook een paar keer gelapt. Ik weet nog dat mijn dochter er nachtmerries van kreeg.

Maar ik ben natuurlijk geen filmrecensent. 

Dan nog eerder een acteur van een echt goedkope, slechte film.

Maar ik mocht wel 'de goeie' spelen.

Dit keer was Hodgkin de slechte, wat een verrassing. 

(Ook een te hoog gewaardeerd acteur, mijn inziens.)

Ik dacht dat ik hem totaal lam had geslagen. Dat ik er enkel nog maar eens moest op spuwen terwijl hij dood lag te bloeden.

Maar hij had blijkbaar een tegengif gevonden tegen mijn 'chemische wapens'.

Tijdens mijn derde baxter spoot hij dat tegengif totaal onverwacht in mijn lichaam, waardoor ik compleet onderuit gehaald werd en mijn chemische aanval moest staken.

Als een verslagen held kon ik het strijdtoneel niet eens verlaten.

De smeerlap. Ik had het écht niet zien aankomen. Het stond zo zelfs niet in het script op voorhand.

Maar ook slechte films lopen meestal goed af. Ik denk  dus dat het zijn laatste stuiptrekking was.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik op chemo 1 of 6 hoopte, maar volgens mij was het een 13. 

Of 007...