1/4 van de chemische rommel zit intussen in mijn lijf.

2 beurten gehad, nog 6 te gaan.

Geen idee hoeveel liter dat is, maar dat het iets doet met een mens, dat begin ik wel te voelen.

Ik kan niet meer naar buiten of naar bed zonder een flesje water binnen handbereik.

Mijn mond is kurkdroog en mijn lippen zijn schuurpapier.

Misschien kan ik vragen of ik volgende keer de chemo niet beter opdrink?

Ik pers elke dag trouw mijn appelsientjes uit.

Ik vind dat ontzettend lekker, heb zo mijn dagelijkse vitamientjes binnen én hoop dat het ook mijn verstoorde darmen wat herstelt.

Krab krab krab krab krab.

Mijn hele lichaam staat vol krablittekens.

Maar die jeuk mag ik niet aan de chemo wijten, daar is Hodgkin verantwoordelijk voor.

Mijn zetel kreunt nog het meest onder een opvallend neveneffect.

Mijn vaste hoekje linksachter in het grote hoeksalon vertoont stilaan maar zeker 'doorligwonden'.

Arme zetel, ofwel moet ik me voortaan in een ander hoekje proberen te nestelen, ofwel laat ik hem gewoon verder afzien, solidair met mij.

En hetgeen waar ik het hardst tegenop zie laat op zich wachten...

Al 4 petjes liggen onaangeroerd in de kast.