't Is gedaan. 't Is uit. 't Is af.

Ik nam afscheid van De Zonnestraaltjes in Duffel.

Het Middelheim, het UZA en het Heilig Hartziekenhuis hebben mij al lang gewist uit hun herinneringen.

En Hodgkin...is vertrokken!

Althans,  naar mijn gevoel toch.

Ik heb hem in ieder geval aan de deur gezet.

Maar ik durf niet te vroeg victorie kraaien, want hij is sluw natuurlijk. Misschien heeft hij wel een huissleutel van me meegenomen of misschien sluipt hij ooit nog langs een raam of kier naar binnen...

Brrr... ik mag er niet aan denken.

Maar met hem weet je nooit natuurlijk, ik had hem vorige keer ook niet gevraagd.

En waarschijnlijk denkt iedereen dat ik nu vrolijk en opgelucht rondhuppel?

Wel, niet echt dus.

Want na een half jaar gezelschap van een rotzak, besluipt me nu toch weer een onverklaarbare angst.

Heb ik hem ver en duidelijk genoeg aan de deur gezet? Gaat hij geen vriendjes optrommelen voor een tegenaanval? Of sta ik er nu alleen voor, zonder medestrijders?

En intussen doet alles in huis hier nog aan hem denken natuurlijk. 

Mijn afgeschoren kopje bv. Dat was in opdracht van hem...

De verbrande huidvlekken. Opgelopen tijdens één van mijn laatste aanvallen...

De doorligwonden van mijn zetel. Het was echt een uitputtende relatie...

Niet bevorderlijk voor het 'loslatingsproces' natuurlijk.

Maar de vele kaartjes aan mijn muur en de slingers en spandoeken van het 'eindelijk-is-hij-buiten-verrassingsfeestje' herinneren mij dan weer aan mijn legertje medestrijders.

Voor een 'vrijgezellenfeest' is het nog wat vroeg. 

 Ik ga ervan uit dat ik nog wel een tijdje de naweeën van onze relatie zal moeten verdragen, maar dat hij zich tenminste een tijdje gedeisd houdt.

Hopelijk krijg ik die zekerheid in september, al zal ik pas over een jaar of 5 een echt 'begrafenisfeest' kunnen organiseren.

Het is rustig in de bestralingsclub.

Sinds de voorzitster van De Zonnestraaltjes, een prominente dame met borstkanker die de hele groep zowat aan de praat kreeg, vorige week haar ontslag gaf (of beter 'kreeg' van het ziekenhuis) was er niet veel coherentie meer te bespeuren in het clubje.

Er werden nog wel wat vriendelijke 'goeiemorgens', 'het-beste-nogs' en 'nog-zoveel-beurten-te-gaans' over en weer gegooid, maar van echte koffieklets was geen sprake meer.

Iedereen een beetje onthutst over het plotse vertrek van de voorzitster, die binnenkwam met de woorden 'tis mijne leste'. Verslagenheid alom want zij had het afscheid niet vooraf aangekondigd.

Maar De Zonnestraaltjes zouden De Zonnestraaltjes niet zijn als ze bij de pakken bleven zitten natuurlijk. Want na regen komen De Zonnestraaltjes.

Ik weet niet juist wanneer en hoe het gebeurd is, maar sinds kort heb ik het gevoel dat ze al hun hoop op de nieuwe voorzitster gesteld hebben...

Misschien hielden ze één van de voorbije dagen een anonieme stemming terwijl ik onder de machine lag ofzo, en misschien heeft iemand geopperd dat het toch goed zou zijn om een nieuwe, jonge voorzitter te hebben...

En dus voel ik nu een zware druk op mijn schouders.

Ik kom niet meer weg met een vriendelijke goeiemorgen, ik voel duidelijk dat ik er wat meer moet zíjn voor hen. Want de ene heeft zopas voor het eerst haar pruik durven aflaten, de andere wil toch ook graag haar verbrande borstkas laten zien en de derde zit in zak en as omdat haar dochter van 15 zwanger is... 'en dat nu juist samen met die smerige ziekte'...

Ik voelde me eerst wat ongemakkelijk bij al die ellende, maar gelukkig had ik van de psychologe die zich in het ziekenhuis geregeld op mijn bed zette, geleerd van heel begrijpend te knikken, de gepaste bijvragen te stellen en uiteraard de nodige, soms pijnlijke stiltes te laten.

Ik moet zeggen, ik ben er goed in geworden. 

Maar dames, let op, zaterdag is het mijn 'afscheidsfeest' en volgende week moeten jullie weer op zoek naar een andere voorzitter!

Ik ga echt niet langer blijven omdat die eer mij nu te beurt valt...