De luchthaven van Kathmandu mag dan al niet groot zijn, zeker het domestic gedeelte was klein, maar wel typisch, maar het luchthaventje van Bairahawa is niet meer dan een tramstationnetje.... De bagage wordt in een grote bak geladen die naar de enige kleine hal getrokken wordt waar iedereen komt aanwijzen welke bagage van hem is, en dan wordt ze je gegeven.

Buiten komt uiteraard snel een taxichaufferur die ons naar Lumbini brengt (ca 20 km). De wegen zijn hier een pak beter als in Kathmandu, breder en in redelijk degelijke staat. Dus geen putten en bulten. Wel is er op één plaats een geweldige verkeersopstropping waar onze taxichauffeur doorheen wringt langs alle kanten van de weg, tot zelfs naast de weg. In Lumbini aangekomen (je merkt het eigenlijk niet want het blijven rijstvelden met net iets meer gebouwtjes ertussen) moeten we even zoeken eer we het juiste hotel hebben gevonden: er is een Lumbini Boeddha Garden (resort) en er is Boeddha garden hotel. Uiteindelijk bleek de eerste de juiste te zijn. We worden uitgebreid ontvangen en krijgen toelichting. Ook voor morgen willen ze hier alles voor ons regelen. Dat spreken we vanavond verder af. Omdat we morgen op tijd willen vertrekken, krijgen jullie vandaag dus voor de 2e keer blog-nieuws.

Er is weinig volk in het hotel: wij hebben 2 kamers en er is nog 1 andere kamer bezet. Ons eten voor vanavond hebben we al besteld zodat ze de nodige inkopen kunnen doen. De kamers zijn super de luxe ten opzichte van de vorige dagen: er is in elke kamer een dubbel- en een enkel bed zodat we zeker plaats genoeg gaan hebben. Er is airco en er zijn muggennetten, of maw het zijn een soort hemelbedden. In de badkamer is er een douchegordijn, zijn er handdoeken en zeep  en is er vooral niets kapot: alles werkt!!

Het is hier wel geweldig warm en vochtig. Als je 1 stap buiten zet (na een airco taxi) dampt je bril direct aan en ben je zelf direct lekkend nat van 't zweet.

Ik moet hier opletten dat de (zweet)druppels niet op het klavier van de laptop vallen.... ;-)

we zitten nu immers rustig op het terras van onze bungalow, uit de zon want die is stilaan achter het groen aan het verdwijnen, maar in een ongelooflijke rust. Alles wat we zien is groen, gras, bomen, struiken, bamboe, enz.... en verschillende vogel- en krekelgeluiden doorbreken de stilte (wel met af en toe achtergrondgeronk van verkeer en toeters)

Nog even dit:Tine is met de nodige medicatie (van thuis en van hier) weer terug op de been. ze eet voorzichtig en toiletbezoek is genormaliseerd. Hopelijk blijft dat zo. In een airco-kamer een dutje of platte rust doet ook wel veel deugd natuurlijk.

De honger begint nu stilaan te knagen, want vanmiddag voor vertrek naar de luchthaven hebben we heel snel en dus niet veel noedels met kip gegeten. Maar geen nood, tegen over 10 minuutjes is het eten besteld. (dan is het hier 19u) Nog even insmeren tegen de muggen want we moeten natuurlijk door de groene vochtige tuin, 

en dan wordt het tot morgen avond voor volgende bericht.

We (zonder Tine want die slaapt) krijgen vandaag ontbijt aan tafel in het gezin waar we slapen: er is toast met ommelet ,  croissants en muffins en thee met melk. We krijgen ook een boeddhabeeldje als cadeau.

We beslissen dat Lode en Stefaan alleen naar de Gumba gaan  en Zahara  ook (dochter van gastgezin kan als architect een dagje vrij nemen en gaat mee les geven). Ook Indira en haar man rijden mee met de moto. Ttz Stefaan achteraan op de moto en Indira en Zahara met Lode met het kleine taxietje. 

Om 18u is ook Deven er om ons om te halen met een jeep zodat we rond 19u terug bij Quest Volunteers zijn en door Salve op een lekker avondmaal worden getrakteerd.  Weliswaar rijst maar met mixed groenten en soort stoofvlees. Tine ligt dan al in bed. (En nu slaapt ze nog, net als Stefaan)

Internet is hier momenteel verschrikkelijk traag.  

Voor vandaag ligt het programma redelijk vast: deze morgen opnieuw valiezen inpakken voor de laatste, deze keer toeristische etappe. Onze was van de eerste 10 dagen ligt proper gewassen te wachten. Om 13u vertrek  naar de luchthaven van Kathmandu waar de vlucht naar Lumbini om 15u  vertrekt.  Ze duurt minder dan een uur en brengt ons zuidoostwaarts tegen de grens met Indië.  Bij aankomst hebben we  nog een rit  van ca 2u. Hopelijk is Tine  beter tegen die tijd. Lumbini is de geboorteplaats van Sidharta Gauthama dus morgen gaan we verkennen wat dat betekent. 

Zo, dat was het weer. Of we morgen Internet hebben is afwachten.

Tot volgende bericht ( af te wachten wanneer)

Gisteren verliep redelijk gelijkaardig aan de vorige dagen. 

Na rustig opstaan ('t is licht vanaf 5.30 u en ontbijt tussen 9 en 9.30 u: vandaar tijd voor de blog) waren er noedels als ontbijt met gekookte groentjes ertussen en een dikke witte boterham met heeeel zoete rode confituur. rare combinatie, maar het smaakt wel als je honger hebt.

Hetzelfde kleine taxietje pikte ons op, en reed weer (noodgedwongen) in 2 keer het laatste steile stuk op.

Er was dan tijd voor een mooie wandeling voor Stefaan en mij, en tijd voor bezinning voor Lode en Tine. 

De wandeling bracht ons bij de hele plaatselijke kleine huisjes waar wat landbouwactiviteiten rond gebeuren: de koe staat mee onder de blauwe golfplaten die beschermen tegen regen en zon, en de honden houden ons er vanaf om nog dichterbij te gaan. We kijken van bovenuit neer op rondcirkelende arenden, en de soorten bloemetjes en vlinders zijn ontelbaar.

Om 12 u is er dan weer rijst met dahl samen met de monnikjes, en de harde appel-peer erna.

Van 13 tot 15 en van 15.30 tot 16.30 u proberen we weer wat basic Engels te "repeteren" want dat is het soms wel: als aapjes brullen ze zinnetjes achterna (of woorden, of zelfs letters....)

Na die tijd hebben we een babbel met de verantwoordelijke voor de kinderen, die boeddhist is in hart en nieren, en ons hun levensfilosofie uitlegt, en ook hoe dat repercuteert op de aanpak naar de kinderen toe. De kinderen zijn hier sinds 2 jaar, en de meesten komen uit een ruraal gebied waar geen educatie is en wiens ouders ook niet kunnen betalen voor een school. Hier worden ze gratis opgevangen. Ze zijn volledig vrij zolang of kort te blijven als ze zelf willen. De klusjesman bij voorbeeld leeft hier al 20 jaar. Ook is elke mens vrij in doen en laten en gaat een boeddhist ervan uit dat alles wat iemand doet, voor de persoon zelf "goed" is. Er bestaat met andere woorden geen kwaad. Dit leidt er wel toe dat niemand anderen kan corrigeren, ook kan je kinderen niet corrigeren, en dus een vechtpartij zoals de dag voorheen in de klas van Tine en Stefaan zijn normaal en moet je laten gebeuren. Gisteren morgen vroeg moet er trouwens weer zoiets gebeurd zijn waardoor een jongen met gebroken arm/pols naar het ziekenhuis is gevoerd. Normaal???

We worden ook door de monnik die Tibetaanse leraar is  (en leerling van Lode) rond geleid in de boeddhistische tempel, die ze volop aan het restaureren zijn. Er staan 3 grote gouden boeddhabeelden binnen, en een 10-tal rechtopstaande beelden van "goede leerlingen" die nog moeten hersteld en verguld worden en terug hun plaats moeten krijgen. Aan de buitenzijde zijn er minutieuze tekeningen van Tibet en omgeving, en ook mythische taferelen waar de hindoe-invloed niet is weg te denken.

Na de uitgebreide babbel begint de Tibetaanse les. De kinderen reciteren lange teksten, samen luidop vanuit hun "misboekje', de oudste heeft een soort voorgangersfunctie, en de leraar is niet te zien. Tegen 19 u gaan ze weer eten en vertrekken wij naar huis, waar ons eten ook staat te wachten: we vroegen gisteren of ze ooit vlees aten, en prompt staat er vanavond rijst met stukjes kip en dahl met noten op het menu. Uiteraard yoghourt erna. 

Na nog een frisse douche gaan we weer moe naar bed

Hoe vandaag zal verlopen weten we nog niet precies, want zoals gewoonlijk "zullen we wel zien" wanneer we hier vertrekken terug naar het volunteershouse bij Salve.

Dat is dus weer voor het volgende bericht. Tot zolang

Het ontbijt gisteren was rijst, komkommer, pannekoekenbrood en geroerd ei met thee met melk. Dus daarna konden we er weer tegen.

Om 10 u was de chauffeur er om ons naar de "Gumba" te brengen met zijn klein taxietje, waar we deze keer maar met ons 4 in moesten zonder Indira. We kennen nu immers de weg wel alleen.

Bij de laatste klim naar de Gumba vraagt hij prompt dat 2 mensen zouden uitstappen want anders geraakt hij niet boven. Verstandig gezien: hij rijdt het laatste stukje gewoon 2 keer.

Omdat de eerste Engelse les vandaag pas om 13 u begint, proberen we nog even met de Nepalese ochtend-teacher te praten over het programma Engels en het niveau van de 2 klassen, maar ze begrijpt onze vragen niet, nochtans zijn ze in redelijk Engels gesteld....

We beslissen dan maar om er niet meer tijd aan te spenderen en de prachtige omgeving van de Gumba, op de top van de heuvel, te gaan verkennen. (Tine zoekt een rustig plekje onder een boom om wat te liggen lezen..... nadien blijkt ze verbrand te zijn van de zon)

Onze wandeling brengt ons bij de volgende Gumba, de white Gumba, waar wat oudere monniken buiten komen, met een iets ander "uniform", bruine speciale petten op hun hoofd. De toegangspoort van deze Gumba is duidelijk ineen gezakt bij de aardbeving en zo blijven staan sindsdien. 

De zichten rondom rond zijn prachtig, het wolken- en zonspel tussen alle heuvels rond Kathmandu is een bijzonder schouwspel, en verklaren het grillige weer: van hevige regenbuien die alles in een modderpoel omtoveren tot zonovergoten bergen met prachtige blauwe lucht. Verder is het landschap heel gevarieerd van echte dennenbossen op de heuvels tot mais- en rijstvelden, serres, huisjes en veldweggetjes tussendoor, veel verschillende soorten bloemen en planten, en arenden in de lucht (die heel dichtbij komen gevlogen trouwens).

Tegen 12 u zijn we terug in de Gumba en eten we samen met de monniken rijst, dahl en groene groenten, en we krijgen er een stuk fruit bij, iets dat het midden houdt tussen een appel en een harde peer. Mesjes om te schillen zijn zeldzaam, maar met een soort kapmes lukt het ook.

Dan is het les van 13 tot 15 u. Eenvoudige zinnetjes maken, de klok en dagen van de week, maanden enz. Tussen 15.30 en 16.30 u leren we gezamenlijk met de 2 klassen een liedje over "the wheels from the bus go round and round....." met de nodige gebaren. Gelukkig was het einde van het liedje dat de "mums say sssstttt" en kunnen we ze daarmee wat kalm krijgen om te stoppen.

In de klas van Tine en Stefaan is trouwens een incidentje gebeurd tussen 2 jongens (monnikjes): op een gegeven moment blijkt één van de jongens achteraan zijn hoofd te bloeden. Nadien blijkt dat een andere er met een pen heeft in gestoken. Bij de ruzie/strubbeling die daarop volgt tussen de 2 krijgt hij bovendien een ferme boks in zijn gezicht waardoor hij ook op zijn gezicht bloedt, en beiden uit de klas moeten gehaald worden voor verzorging, en -wellicht- straf. Het vervolg kennen we niet.

(Later vernemen we dat het "slachtoffer" naar het ziekenhuis is gegaan en daar 1 dag is moeten blijven)

Onze chauffeur is er stipt om 16.30 u en op de terugweg naar beneden krijgen we een fantastische dubbele regenboog te zien, enorm breed en helder! 

Thuis hebben we afspraak om naar de "water garden" te gaan, en naar het "werk" van Indira's echtgenoot (naam vergeten). Het park waar waterpartijen en vijvers in liggen is echter een vergane glorie (door de aardbeving is het watervoedingssysteem kapot, en er zijn wellicht andere prioriteiten naar herstellingen toe). Vroeger moet het wel mooi geweest zijn. Er is ook een klein tempeltje van een "liggende Shiva" waar jongeren muziek aan het oefenen zijn. De dochter van Indira's broer is erbij en geeft ons wat uitleg. Bij het buitenlopen uit het waterparkje staan we schuin voor het ouderlijk huis van Indira en nodigt ze ons uit even kennis te maken met haar ouders (mama is 65 en papa 74). Via een donkere betonnen trap in een smalle gang gaan we naar de eerste verdieping waar we in een "betonnen" vertrek komen met wat kussens tegen de muren en een rieten mat in het midden. In de hoek op een kastje staat een TV. We krijgen thee aangeboden, het dochtertje van haar broer dat in hetzelfde huis woont doet een praatje met ons (ze is 10 jaar en we hebben haar gisteren al bij Indira gezien toe ze naar school vertrok) Ze legt in behoorlijk Engels uit dat ze een week examens voor de boeg heeft en zingt het liedje dat wij in het Kopila home hebben geleerd.

Dan gaat de wandeling verder naar de studio voor "digital music recording" van Indira's echtgenoot. Met 2 broers en nog 2 andere collega's maken ze typisch Nepalese muziek die ze aan de radio "verkopen". Alles is gehuisvest in een 3-tal kleine lokaaltjes en tegen dat we terug naar huis gaan is het donker, wat wel een beetje lastig is om alle putten en stenen goed te onderscheiden. Maar eigenlijk zijn we al bijna terug thuis, 't is helemaal niet ver.

We gaan met Zahara (architectje, dochter des huizes) Kathmandu by night bekijken op het dak. Er volgt wel wat uitleg over de gevaarlijke dieren in het bos, die 's nachts tot bij de huizen komen en huisdieren aanvallen. Achter het bos zien we lichtjes waar de voormalige koning zijn verblijfplaats blijkt te hebben, ver weg van de gewone bevolking.

Na een douche krijgen we dan weer avondeten: rijst, dahl, komkommer, 7 frietjes en prinsessenboontjes: alles op 1 bord. Ook een kommetje yoghourt erna. 

Dan is het weer bedtijd, en stellen we elke avond vast hoe vermoeiend dit eigenlijk is (zoveel kinderen in toom houden waar je eigenlijk amper mee kan communiceren). We stellen ook vast dat de Gumba ook een sociaal opvangcentrum voor jongens is, van hogere kwaliteit als Kopila's home, maar wat onderwijs betreft bijzonder laag niveau. Dat hadden we wel anders verwacht.

Een andere vraag is wie dit financiert: voor zover we het juist begrijpen leven ze van donaties van boeddhisten. Maar hoe dan de keuze valt op welke kinderen hier mogen verblijven, is ons nog niet duidelijk.

Vanavond proberen we eens wat langer te blijven om het mediteren bij te wonen en de zonsondergang boven de stad te zien (als het niet bewolkt is of regent uiteraard). Vannacht heeft het trouwens weer veel geregend, maar nu is alles wel nat, maar de zon is in aantocht.

zo, weer tijd voor het ontbijt.

Tot morgen

om 10u was de chauffeur er al om ons naar de monastery te brengen ("white gumba", heet het. Er is ook een red gumba en een yellow gumba, allemaal gesitueerd op toppen van verschillende heuvels boven de stad dus).

We hadden echter 11u als vertrekuur in ons hoofd, dus de man heeft wel even moeten wachten. Het ontbijt (dat Tine wat later at dan wij) bestond uit pasta met wat groentjes tussen en een sausje dat op ketch-up leek maar eerder zoet-zuur smaakte met een pikant tintje eraan. Er was dik gesneden wit brood bij, belegd met een beetje rode maar heeeel zoete confituur, een soort rode fruitsap met heel veel zoetstof en een thee citroen erna.

Dus zoals voorzien, vertrekken we samen met de chauffeur en Indira in een heel klein taxietje: zoiets als kleine fiatjes van vroeger. Daar moeten we met 6 in, en vooraan mag je niet met 3. Het resultaat: Stefaan in het midden achteraan met Tine op de schoot.... die met haar hoofd tegen het dak zit, en beiden allerlei ledematen niet echt "kwijt" kunnen. Voor het laatste deel heeft de chauffeur dan toch wel begrepen dat dit niet houdbaar is, hij doet teken naar zo'n ander taxietje, en we verdelen over 2 auto's. Trouwens voor het laatste steile stuk zouden we anders met de beperkte pk'tjes niet boven zijn geraakt.

Aangekomen in de rust van de rode gumba, worden de verantwoordelijken voor de kinderen opgesnord, en mogen we even in een vrij lokaaltje wachten, waar ons koekjes en snoepjes aangeboden worden (lekker trouwens, er waren zelfs caramelletjes en chocolaatjes bij) Dan spreken we af dat ze toch eerst de lunch serveren aan de kinderen om 12 u, en dat we met de les beginnen om 12.30 u. We worden "uiteraard" uitgenodigd om mee te lunchen en krijgen -wat dacht je- rijst met dahl en "verdachte" groene op pilipili-lijkende groenten. Uiteindelijk valt het best te eten. De thee die we daarna krijgen is echt vies (bha, niet drinkbaar, maar we doen toch maar ons best). Als iedereen zijn bord heeft weg gedragen, kunnen we naar de klas.

We splitsen op voor hun 2 groepen die ze kennelijk voor alle lessen hebben; of er enig verschil is, hebben we nog niet kunnen uitmaken.

Lode en ik hebben een echte klas van 28 leerlingen, allen in bruine boeddhistische monnikenkledij, Tine en Stefaan de rest in een heel groot lokaal dat behalve aan de klaszijde volledig vrije ruimte is (op de gespannen wasdraden na, en nog wat gestapelde rommel)

Gelukkig is er één van de verantwoordelijken die Engels kan, en af en toe eens kan bijspringen en een beetje vertalen. Nadat we (Lode en Greet) oefeningen hadden gedaan met één zinnetje "I go to my room", vervoegd volgens alle persoonsvormen, negatie en vraagvorm, vraagt hij in het Nepalees welke kinderen het verstaan hebben. 4 steken hun hand op. Welke kinderen het niet verstaan hebben? alle anderen steken hun hand op..... dus herbeginnen. De man legt ons uit dat de Nepalese cultuur parten speelt, omdat het niet gebruikelijk is dat je durft vragen stellen of zeggen dat het te vlug gaat of dat je het niet begrijpt. Zijn vraag is dan ook, eerder dan vele vorderingen proberen te maken met Engels, hen die attitude aan te leren om te durven zeggen dat ze het  niet begrijpen.

We spreken dus af dat ze, telkens als ze iets niet verstaan 'budhjanat" (ik versta u niet) roepen, tot dat omkeert naar "budhjo" (ik versta het).

Na een korte pauze doen we verder. Lode neemt de 4 die wel hadden kunnen volgen apart, om er verder mee te gaan. Ik begin opnieuw met de rest.

Intussen hebben Tine en Stefaan het anders aangepakt: al spelend en wijzend zijn ze woordjes aan het leren: de namen van de belangrijkste lichaamsdelen, alfabet en uitspraak van de letters, tellen, maanden van het jaar enz .

In elk geval stellen we vast dat het niveau van Engels zeeeer zeeeer basic is, om niet te zeggen voor sommigen bijna nihil. Je vraagt j af wat ze in hun eigen lessen Engels eigenlijk wel hebben geleerd.

Dan komt er nog een half uurtje thee-met-koekjes-pauze en daarna opnieuw nog les van 15.30 u tot 16.30 u. De chauffeur die ons zou komen ophalen tussen 16 en 17 u blijkt er al te zijn om 15.30 u als de laatste les pas begint. Maar de omgeving hier is zo rustig en mooi, dat hij het zich wellicht niet beklaagt dat hij een uurtje moet wachten.

De laatste les pakken we wat ludieker aan (toevallig redelijk gelijklopend tussen de 2 klassen): we beelden werkwoorden uit, geven het Engelse woord, schrijven het Engelse woord op bord (en overschrijven in hun schriftjes) en laten de kinderen het uitbeelden als wij de woorden zeggen en aanwijzen op bord. het resultaat laat zich raden: sit, stand up, go, run, jump, sleep, wake up, eat, drink, play, pray, swim, write, shout......lay down! gelukkig is dat er ook bij om ze weer stil te krijgen.

Als we in de grote klas stoppen, blijken ze in de grote zaal hetzelfde aan het doen en lopen ze allemaal rond. iedereen dan samen als apotheose! 

En dan is het tot morgen, en rijden we met de taxi naar huis.

We krijgen van Indira "lunch", maar eigenlijk is dat wat namiddagfruit (banaan, peer, appel en zoete nepalese krokante koek), en spreken af voor avondeten om 20 u. Tine en Lode nemen alvast wat platte rust en een rustige douche. Ik ga met Stefaan wandelen langs het bos op de bergheuvel waar we vlak tegen wonen (50 m verder loopt een paadje) Het bos is staatsbezit en volledig ommuurd, en trouwens te gevaarlijk om in te gaan wegens gevaarlijke dieren. Het paadje aan de buitenzijde van de ommuring wordt alsmaar smaller en meer dicht gegroeid zodat we het uiteindelijk maar opgeven om door het struikgewas verder te klieven. We hangen trouwens vol met stekels in onze kleren (gelukkig heb ik lange kleren aan, maar Stefaan niet ....) en staan Stefaan zijn benen vol beten (die lijken op muggenbeten). We gaan terug via een klauterweg naar beneden. We komen een heel eind verder uit op "onze" straat, en lopen ze terug langs tal van winkeltjes en "cafeetjes" waar mannen sport zitten te volgen op relatief kleine TV-schermen. 

We stellen vast dat onze normen naar properheid en netheid enorm zijn aangepast. we vinden het hier relatief proper omdat er geen "open afvalbelten" zijn maar alleen wat kleiner afval overal opzij van de weg.

Over de toestand van de wegen hebben we het trouwens nog niet gehad. We waren een beetje in de veronderstelling dat de aardbeving veel had vernietigd. Maar alle Nepalezen waar we mee praten zeggen dat het ook voor de aardbeving reeds zo was. De oorzaak is corrupte van de overheid. Ze hebben (en krijgen) veel steun van internationale organisaties maar gebruiken die voor eigen gewin. Bijvoorbeeld met betrekking tot de wegen: iplv structurele werken te laten doen, gebeurt er een klein beetje oplapwerk, dat binnen de kortste keren weer kapot is. De overschot van het geld verdwijnt.....

Dus wegen zijn eigenlijk maar wat hard aangereden aardewegen waar hier en daar nog wat resten of smalle grillige strookjes verharding over zijn gebleven. Diepe putten tot een halve meter zijn geen uitzondering. Bovendien is er geen afwatering, dus als het regent onmiddellijk wateroverlast op de lagere delen enz. 

Over de toestand van afvalinzameling en -verwerking moet ik wellicht niet meer veel vertellen: dat bestaat gewoon NIET: kap alles maar over het muurtje...

En dan de dieren in het bos. neen, ik bedoel gewoon de dieren in de stad!! Aapjes zie je overal, niet alleen aan de monkey-tempel. Op de muurtjes rond de huizen (ook hier aan ons huis liep er vanmorgen eentje), in de wirwar van electriciteitsdraden die overal hangen hebben ze natuurlijk een super speeltuin, en verder waar je maar kan denken, op de tempels, op de daken enz. In de lucht zijn er regelmatig zwermen arenden die boven delen van de stad cirkelen. En één keer hebben we voor de auto een lange slang de weg zien over kronkelen. Hij was -geschat- wel 1,5 m lang. We zaten in de auto, dus geen probleem. Maar de gynaecoloog die toen bij ons was, verzekerde ons dat het geen gevaarlijke slangen zijn.

terug naar onze wandeling langs het bos: eigenlijk waren we dus vrij snel terug en hadden we voor 20 u ook nog rustig tijd voor een deugddoende douche.

Het eten was zoals gewoonlijk veel rijst met dahl (deze keer met echte zwarte linzen erin), petatjes en groentjes erbij en krakkebrood. Thee citroen als dessert. 

Op tijd bed in, want alles lijkt wel redelijk vermoeiend: 's avonds zijn we toch elke keer goed moe.

Zo, intussen is het dan woensdagmorgen en worden we door Indira geroepen dat "cooking is finished" of met andere woorden tijd om te gaan eten. Benieuwd wat het ontbijt vandaag brengt.

Jullie horen dat morgen weer verder.  Tot dan.

Gisteren waren we netjes op tijd klaar met onze kleine valiesjes om naar host-family te vertrekken, en uiteraard was de taxi ruim te laat.

Eigenlijk niet zo erg, dat gaf ons de tijd om aan Salve (verantwoordelijke van Quest Volunteers) wat meer uitleg te geven over Kopila Children's Home.

Nog vergeten te vertellen: aan het ontbijt waren 4 Chinese studenten, die voor 1 week vrijwilligerswerk naar hier zijn gekomen. Kennelijk is er in China een speciale daarvoor opgerichte organisatie die studenten recruteert om dit soort reis/werk te doen, voor 1 of 2 weken. Ze dragen trouwens allemaal dezelfde T-shirt waarop staat "we travel to give". Communicatie met de chinezen is zeer moeilijk, want hun Engelse uitspraak is bijna niet verstaanbaar, maar dat vinden zij wellicht van ons ook. Het ontbijt bij Salve was trouwens weeral een feest, want "niet-spicy".

Terug naar onze taxi: voor de eerste keer wist de taxi-chauffeur binnenwegen te nemen waar bijna geen congestie was. 

We rijden de stad zowat uit, richting noord naar de wijk Balaju, een wat meer residentiële wijk tegen de eerste heuvels aan, en waar alle huizen ommuurd zijn (denk aan Cochabamba bij Iris en de abuela's). Binnen de ommuring staan 2 huizen waar  naast de hostmama en -papa, ook zijn broer met echtgenote, kind en moeder wonen. Eén huis heeft 3 verdiepen en weerom 2 dakterrassen (zoals ongeveer alle huizen) en het 2e huis heeft enkel een gelijkvloers. Wegens de schrik na de aardbeving van 2015 sliepen ze de eerste 3 maanden erna toch maar in de laagbouw die ze daar speciaal voor hebben gebouwd. Sindsdien zijn ze dat blijven doen.

Hier zijn er wel een beetje meer faciliteiten zoals een salon met zeteltjes en een normale tafel en stoelen. Deze laatsten worden weliswaar amper gebruikt want eten doen ze toch op een tafellaken op de grond (straks meer).

Samen met Indira -zo heet de host-mum- vertrekken we dan te voet naar het boeddhistisch klooster dat een kwartiertje van hier verwijderd zou zijn. Na een kwartiertje stappen zijn we op de "ring" van Katmandu en neemt Indira een taxi waar we met 5 in moeten. (vooraan alle pakken en zakken bij mij (dat viel wel mee) maar achteraan in een klein autootje met 4...... lijkt wel op sardientjes.

Na een zeer korte rit van nog geen 10 minuutjes worden we gedropt voor de hoofdingang van het grootste ziekenhuis van Kathmandu en gaan we daar samen met Indira binnen. Uit de uitleg die ze probeert te geven menen we te begrijpen dat ze ons wil laten kennis maken met een goede vriend gynaecoloog (om sponsoring voor de heropbouw van het ziekenhuis te bekomen??).

We moeten even wachten in de aanmeld/wachtplaats en worden dan bij hem binnen gelaten. Er zijn ook 2 Indische dokter-stagiaires aanwezig, die hun medische studies in Belice gedaan hadden en nu hier 18 maanden stage gynaecologie aan het doen zijn. De gynaecoloog zelf laat prompt de stagiaires alleen achter en vertrekt met ons naar de ondergrondse garageverdieping van het ziekenhuis waar hij ons in een jeep meeneemt. We rijden verder de bergen op, en zien nu vanop grote afstand het klooster liggen boven op de berg. Duidelijk is nu wel dat je een echte jeep 4x4 nodig hebt om boven te geraken, zo steil is de klim. Te voet zou dat trouwens niet meevallen.

Boven komen we aan een heel mooi versierde poort die na claxoneren open gaat en ons binnen laat. We rijden verder bergop, zowat rond het klooster waar binnen de muren allemaal bruin geklede jonge monikskes rondlopen, en komen aan een 2e poort die op dezelfde manier wordt geopend. Dan zijn we in het "hoofdkwartier" waar de (hoofd-)monnik (?) -guru (?) ons verwelkomt in het nepalees, maar wel een rechterhand heeft die toch een beetje Engels praat. We worden rond geleid in het complex, er is een gorte "tempel", vele slaap- en studeerkamers voor de 56 jonge monikken, klaslokalen enz. Moeilijkheid blijkt nu te zijn dat de monikskes van 8.30u tot 9.30u hetzij Engelse hetzij Tibetaanse les krijgen, en hetvolgende uur omgekeerd. Wij zouden dus met de leraar Engels moeten afspreken wat ze extyra als Engels nodig hebben en dan aansluiten vanaf 10.30u verder les geven tot aan de meditatie om 14u (met een middagpauze van 12 tot 12.30u). Daarna mogen we blijven bij de meditatie zolang we willen, en kunnen we ook zelf kiezen wanneer we terug naar de host-family vertrekken. Dus we spreken af dat we 's anderendaags om 8.30u de Engelse leraar zullen zien.

Dan brengt de dokter ons terug met de jeep tot aan de "ring" van Kathmandu, waar we zelf beslissen om ons bezoek aan de Budanat-stupa te hernemen (waar we de eerste dag te laat "s avonds in donker waren gearriveerd en die toen gesloten was). Met Indira spreken we af dat voor 19u zullen thuis zijn, zodat ze gerust is dat we niet verloren lopen of rijden. Aangezien het ondertussen al na 14u is gaan we toch maar eerst iets eten voor we een taxi nemen naar Budanat-stupa. Een taxichauffeur vinden we onmiddellijk (er zijn er ontelbare) en hij brengt tot vlak voor de ingang van het complex. De gigantisch grote witte stupa, de in 4 richtingen kijken de grote ogen, de vlaggetjes aan de 4 hoeken met alle gebedstekstjes op en alle winkeltjes rondom doen eigenlijk aan Scherpenheuvel denken. We gaan het complex van de Stupa binnen, maar je kan eigenlijk alleen op het terras op niveau +1 helemaal rond lopen (steeds in uurwijzerzin!!) en dat is het. Aan de overzijde van de ingang van de stupa is ook een tempel waar we binnen stappen en waar echte boeddhistische monniken zitten te mediteren en bidden. Op de 2e verdieping worden we door één van uitgenodigd om mee te doen. Hij observeert ons, en trekt zijn conclusies. wat er van klopt is een vraagteken.

Zo, we hebben het wel gezien, nog even in een supermarktje in de buurt (die zijn er hier, maar weinig) wat water, cola en koekjesvoorraad opgedaan, en dezelfde taxichauffeur staat ons nog op te wachten om ons naar huis te brengen waar we netjes om 18.45u arriveren.

Bij Indira krijgen we avondeten, zoals gezegd op kussens op de grond rond een tafellaken op de grond.. Het is rijst, dahl, groenten en krokant plat brood, met thee-citroen (dat is de eerste keer) als toetje. Al het eten is lekker en NIET-pikant. Dus dat smaakt super. naar onze normen is het volume wel beperkt: dik zal je er niet van worden. Hoe komt het dan dat zoveel van de Nepalese vrouwen toch (redelijk) dik zijn? Raadsel!

We zijn wel heel moe intussen en gaan dan maar onmiddellijk na het eten naar bed. 's Morgens zijn we immers altijd vroeg wakker, is het niet van de kraaiende haan, dan van de blaffende honden, of een bel die hier of daar rinkelt. Het wordt immers al voor 6 uur licht.

Voilà, nu zijn we op en klaar voor ontbijt om 7u en vertrek om 7.30u om op tijd te zijn voor de Engelse leraar....Wat blijkt: programma is gewijzigd: ontbijt om 9u, les tussen 12 en 17u. Ze hebben dus kennelijk onder mekaar verder overlegd en schema gewijzigd. Vandaar: flexibiliteit troef.

Maar dat heeft wel het voordeel dat we 's morgens rustig aan kunnen doen, en dus de blog aanvullen.

Als weer niet alles verandert, morgen dus hetzelfde programma. Dan lezen jullie weer verder. Tot dan.

Na de video-clip-sessie terug huiswaarts: onderweg kopen we toch maar wat flessen water en wat zakjes chips om te verdelen. Ook wij zijn er even gretig naar als de kinderen. 

Thuis is er wat rust, sommigen kuisen weeral, anderen spel, of werken nog wat aan hun huiswerk. Wat later in de namiddag als het niet meer zo warm is, en zelfs een beetje dreigt te regenen, willen we nog wel een wandelingetje doen: er is een moskee niet ver weg, en we zijn zelf wel benieuwd hoe die er uitziet van wat dichterbij. (vanop ons dak kunnen we ze wel goed zien)

Een 10-tal kinderen gaan mee. 2 meisjes zijn deze morgen door een Aunty (tante van Rita opgehaald, overladen met cadeautjes en mooie zondagse kleren om naar Pasupathinath te gaan - remember hindoe-bedevaartsoord). De overigen blijven thuis.

Het is een redelijk korte wandeling, en we vinden een ingangspoort van het ommuurde moslim-complex. We kloppen aan en een man komt open doen maar spreekt geen Engels. Hij doet de deur weer dicht maar doet teken dat hij iemand gaat halen. Dan gaat de deur weer open en rijdt een moto buiten. Een beetje later gaat de deur weer open en een Engelstalige "verantwoordelijke?" staat ons te woord. Hij wil ons wel binnen laten en wat uitleg geven over het complex: een opleidingscentrum voor ca 150 moslimjongens die hier op internaat zijn, school krijgen en vooral de koran moeten studeren. We mogen binnen in de moskee, die een volledig open wand heeft, waar uiteraard de schoenen op de trappen staan buiten, en die vol groene dikke tapijten ligt.2 jongens in witte moslimkledij zijn luidop de koran aan het reciteren. De man die ons begeleidt geeft heel vriendelijk uitleg op kindermaat in het Nepalees en antwoord onze vragen in het Engels. We krijgen zelfs allemaal een (kartonnen) bekertje limonade aangeboden. Als alle vragen beantwoord zijn klinkt de roep uit de minaret voor het namiddaggebed, en stormen 150 moslimjongens na het wassen van handen en voeten richting moskee. Tijd om weer te vertrekken dus. 

Buiten blijkt dat we vlakbij een ander Kopila-Childrens-home staan (100m verder) waar sommige jongens voorheen hebben gezeten en waar ze wel even naartoe willen gaan kijken en ons laten zien. 

Op de terugweg naar huis, wijzen de kinderen ons een binnenweg (steil en modderig) maar veel korter. We komen voorbij de school en als we op de grote baan komen , horen we "het festival". Nieuwsgierig gaan we kijken: een groepje straatmuzikanten (met vooral drums en wat uitgevonden slagwerk) staat muziek te maken langs de baan, en vanuit een "cafeetje" komt een gemaskerde man die dansen doet op straat op het ritme van de muziek. Onze kleinste Bupendra (6j) pakt een schrik en wil weghollen, maar als ik hem op de arm neem, komt het wel goed en kijkt hij geboeid zoals de anderen. Na de dansen zijn we dan op een paar minuutjes thuis.

Avond ritueel zoals gewoonlijk maar wel vroeger want het is sinds de "brunch" geleden dat we iets hebben gegeten en dus iedereen grote honger, maar met wat extra noten en bonen in de dahl bij het eten. En dan weer slapenstijd. (en ja, we kennen nu wel echt het gevoel van honger....)

We waren dus bij donderdag gekomen. s'Morgens zelfde scenario: de kinderen zijn vroeg wakker en beginnen te spelen in en rond het huis. Om 7.30u wordt er gebeld voor de late vogels: tijd om op te staan. En om 8.30u stormen ze allemaal naar de keuken met een leeg bord om hun portie rijst, dahl en groenten te krijgen van de Aunty. vanaf goed 9u beginnen de eersten in schooluniform te verschijnen, een beetje hulp om alles netjes aan te doen hebben sommigen wel nodig: das knopen, veters vast maken, knoopjes toe enz...

In de school hetzelfde ochtendscenario met gebed en lied; en dan laat de directeur ons weten dat de eigenaar van de school ons verwacht voor de lunch 's middags. We gaan even tot boven bij hem om het uur af te spreken want hij woont op de 2° verdieping boven de klassen. Hij verwacht ons al om 11u, maar dat vinden we wat vroeg voor lunch, en spreken dan om 12u af. Dat geeft ons de tijd om eens rustig te douchen, en zelf wat op te ruimen.

Om precies 12u stappen we weer de school binnen (de schoolpoort staat trouwens altijd toe maar los) en gaan rechtstreeks naar boven. Aan de schoenen en sleffertjes die aan de deur staan kan je zien hoeveel volk er thuis is: de man zelf, zijn vrouw en een nichtje.

We krijgen een heel ander deeltje van Nepal te zien: een salon waar zetels staan en 2 salontafels, mooie muurkasten met alles ingebouwd van aquarium tot groot digitaal TV-scherm, stereo-installatie, boeken, foto's enz. Mocht je de foto's weglaten zou je niet kunnen zien dat dit niet westers is. Alles ziet er pico bello uit. We krijgen gewoon water aangeboden als aperitief, praten wat met de man terwijl vrouw en nichtje in de keuken bezig zijn.

Na redelijk korte tijd worden we aan tafel gevraagd in een aparte eetkamer: een relatief klein vertrek (schat 2m op 4m) met witte muren en waar alleen een netjes gedekte tafel staat met 8 stoelen en alle klaar gemaakte gerechten in t midden: rijst, petatjes, prinsessenboontjes, ajuin en tomaat, soort spinazie, dahl en kip: alles "not spicy"!!! Er zijn messen, vorken en lepels, en water uit flessen! Wat een feest!!! Als dessert krijgen we thee met melk en suiker. Alles is na een uurtje afgehandeld en vertrekt hij terug met een zakenrelatie in zijn 4x4 voor een zakelijke afspraak. De man komt zelf uit een opvangtehuis voor kinderen en kent zijn ouders niet. Na zijn 15 is hij 3 jaar naar college gegaan in Katmandu door zelf te werken, een kamertje te huren en te studeren op eigen houtje. Daarna heeft hij in London managementopleiding gevolgd (met een beurs) en dan in Zwitserland 4 jaar gewerkt en goed geld verdiend. Bij terugkeer in Nepal was zijn huwelijk "geregeld", is hij gelukkig getrouwd en heeft een dochter en zoon. De dochter is nu 25 jaar, huwt volgende maand en heeft ook in Zwitserland gestudeerd. De school heeft hij zelf opgebouwd (met geleend geld dat hij nog steeds aan het afbetalen is). Hij schat de waarde van het hele schoolcomplex inclusief zijn eigen woning op ca 1 mio €. Verder heeft hij 2 zaken waar hij zijn geld echt mee verdient: een muziekshop en landbouwbedrijf(je). Hij vertelt dat het schoolpubliek zeer expliciet wordt gezocht naar een sociale mix: 60% ouders die een ietwat te hoge prijs kunnen betalen, 20% "gesponsorde" kinderen zoals de 20 van Kopilahome, en 20% allerarmsten die niets kunnen betalen (en dus onrechtsreeks door de 60% eersten worden vergoed). De kosten voor school bedragen zo'n 2000 roepies per kind per maand, waarvoor ze schoolboeken krijgen, uniform, 's middags een maaltijd als ze die niet van thuis mee hebben. Verder uiteraard de kostprijs van de leerkrachten , een 30-tal waaronder sport-, muziek- en andere vakleerkrachten. Ook kleuterleerkrachten zijn er apart. Zijn vrouw is één van hen.

Verder vertelt hij ook van een droom die hij nog heeft om te realiseren: geld en landbouwterrein bijeen zoeken om aan kinderen ter beschikking te stellen, samen met plantgoed voor fruitbomen. De kinderen leren hoe ze fruitbomen op 5 jaar groot laten worden en hoe ze de vruchten aan de man kunnen brengen om zo te starten met kleine inkomsten die dan groeien en hun start betekenen voor studie en verder leven...... Vanuit zijn landbouwbedrijf is hij bezig dit "uit de grond" proberen te stampen.

Na deze maaltijd zijn we nog een paar dingetjes gaan kopen, en toch eens een uurtje "siesta" gehouden tot de kinderen thuis kwamen.

Pffff, moeilijk huiswerk! De groten moesten oefeningen maken in de stijl van 20 keer (5uur, 35 minuten en 47 seconden) hoeveel dagen, uren, minuten en seconden zijn dat? Maar soms telde het op tot jaren. Als je weet dat sommigen niet weten dat er 52 weken in een jaar zijn, dat ze amper weten hoeveel 15-8 is (dat moeten ze op hun vingers tellen), dan zie je wel hoeveel uitleg en tijd dit vergde.

Maar ze zijn dapper en willen het wel kunnen, dus telkens weer opnieuw proberen. Een ander moeilijk probleem zijn breuken: hoeveel is 1/2 +1/4 + 1/3? oei, meer dan een hele taart! maar hoe bereken je dat dan? en dan is er het Engels waar een verschrikkelijk uitgebreide woordenschat wordt aangeboden en oefeningen erop, maar de basics om goeie zinnetjes te maken, en correcte uitspraak ontbreekt! Maar ook hier: ze zijn heel dapper om de woordjes van buiten te leren; Waar sommigen heel goed in zijn trouwens.

En dan is er het Nepali natuurlijk, waar wij echt wel moeten passen. Zelfs 5 letters proberen schrijven van het eerste leerjaar is onbegonnen werk

Na het werk is er opnieuw de "poetsrage" waar ze zoeken om om ter meest dingen proper te kunnen maken (tot zelfs kasten uitkuisen..) en komen ze maar steeds "punten" vragen: (mama, give me max, give me max" hebben de kleinsten geleerd). Rond 19.30u weer storm naar de keuken met hun bord voor de gebruikelijk opschepbeurt van rijst, dahl en groenten (zoals gewoonlijk voor ons veel te spicy, maar deze keer hebben we getricheerd door de uitgebreide middagmaaltijd). De thee met suiker (hier zonder melk want dat hebben ze niet) doet wel wonderen om de mond weer wat te blussen.

Na nog wat kaarten is het dan bedtijd.

Over de bedden hebben we nog niets verteld: stalen stapelbedden met een plank en matrasje erop, en elk kind heeft één deken dat overdag opgerold op dat bed ligt. Wij hebben gelukkig van de volunteers-organisatie lakens mee gekregen, want een deken zou veeeel te warm zijn, ook al koelt het hier 's nachts wel goed af.

en dan is het vrijdag: vrij af! festivalday! geen school!

Dat geeft ons de kans om met de kinderen eens iets anders te doen dan de gebruikelijke spelletjes thuis: na het late ontbijt (zelfde maaltijd als gebruikelijk maar een uurtje later -brunch-) gaan we met zijn allen naar de hindoetempel vlak in de buurt op een berg, die ze ons beloofd hebben te tonen. De groteren kennen de weg, sommige kleineren zijn hier nog niet geweest. Het eerste stuk wandeling is langs de "grote" baan waar gek verkeer rijdt, en we dus de kleinsten goed bij de hand houden. eens we de afslag genomen hebben hollen ze vooruit als gek, en kunnen wij niet volgen (veel te steile hellingen....) Ze wachten allemaal netjes bij de start van de grote trappenklim naar de tempel, en boven vinden we ze allemaal terug. Traditionele hindoe-offerrituelen met bloemen, wierook, vuur, rode en oranje henna enz (zoals vroeger al gezegd laat dat alleen een smerige boel na die niet opgekuist wordt). Wel is er drinkbaar water en gratis voedsel, weeral rijst en dahl, ter beschikking door Lions International Kathmandu, en dit op permanente basis.

Op deze hoogte is er een mooi zicht rondom rond en op de hele stad Katmandhu: je ziet van oost naar west van aan de luchthaven , over de dicht bebouwde stad (zonder echte uitschieters qua hoogbouw) tot aan het zowat enige referentiepunt, de monkey-tempel (remember?). Dan nog een fotosessie waar iedereen wel eens alleen op de foto wil.

Als iedereen voldaan is (eten doen de kinderen niet, water drinken wel, het is immers heel warm en de zon steekt - Stefaan heeft zijn pet niet bij en het resultaat is een zonneslag...) keren we terug. Onderweg komen we langs "de watervallen": een riviertje kronkelt in het dal, op enkele plekken staan er steenbakkerijen langs, en zijn mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen en laten drogen in de zon. Op een andere plek zijn er dus grote niveauverschillen in een steenachtige formatie die wel degelijk redelijke watervallen veroorzaken. Andere kinderen zijn er in aan het spelen en duiken, maar de onzen kunnen dat niet. Geen van allen kan zwemmen, en ze vinden het water te vuil. Een andere toevallige attractie trekt hun aandacht: een ploegje is een film-shoot aan het maken tegen de rotsachtige achtergrond. Daar hebben we dan een tijdje naar staan en zitten kijken.

(even een stopje want batterij-probleempje met computer dat we eerst moeten oplossen)

(seffens hopelijk verder)

Het scenario is dus een beetje zoals gisteren - de festival-verlofdag: late brunch en iets vroeger avondmaal

tussenin gaan we vandaag naar het grote boeddhabeeld dat we op onze eerste wandeling vanop afstand hebben zien staan. het lijkt ver, maar dat blijkt uiteindelijk heel goed mee te vallen. Wel is het eerste deel van de wandeling weer langs de gevaarlijke grote baan en moeten we de kinderen toch wel in de gaten houden. Als we afslaan om de klim aan te vatten, hollen ze opnieuw vooruit: niet te volgen!

boven zijn er uiteraard weer trappen waar zij eerst boven geraken. dan een fotosessie, een spelletje met regenbaches en paraplu's want het begint te regenen. Gelukkig duurt dat niet lang en kunnen we al dat regengerief snel weer opbergen. Deze keer zijn de groten snel vooruit om terug naar huis te gaan en missen we een heel aantal kinderen (wat vooral bij Lode ongerustheid brengt, maar gelukkig zijn ze allemaal lang voor ons veilig thuis gekomen).

En nu het grote moment: de uitreiking van de prijzen voor de "beste kuisploeg"....

Met de volunteers-organisatie hebben we afgesproken dat er 3 prijzen zullen zijn: eerste prijs een voetbal, 2° prijs 4 springtouwen, en 3° prijs 2 sets badminton-racketjes en pluimpjes. 

We hebben de 2 aunti's de 2° en 3° prijs laten uitreiken, elk 2 springtouwen en een badmintonset, en dan de eerste prijs voor kamer 1 die duidelijk veeeel meeer inspanningen hebben geleverd: de bal.

Onmiddellijk werd uiteraard alles uitgeprobeerd: Sommigen hadden duidelijk nog nooit een springtouw vast gehad. Enkelen waren er snel mee weg, anderen wat moeizamer. In elk geval was het welkome afwisseling naast de kaartspelletjes en mikado.

s'Avonds was er na het vroegere avondmaal een "toetje": op gewoon afvalpapier werden door Moina witte bonen in de peul uitgedeeld, die de kinderen duidelijk appreciëren. Evident, dat vult enorm de maagjes. De grootsten hebben er stiekem een voorraad van bijgehouden. Maar nevenresultaat: het hele huis lag onmiddellijk weer vol met peulen. Op eenvoudige vraag hebben ze dat wel opgeruimd, maar.... je moet het wel vragen, en we hebben de indruk dat die vrouwkes dat niet doen. 

....dus nog veel werk aan de winkel.

En dan was het zondag: dag van vertrek na hetzelfde ochtendritueel, eerste schoolweekdag/ Dus bel om 7.30u, eten 8.30u school 9.30u.

Daarna hebben wij onze kamer dan maar een extra beurt gegeven om die netjes achter te laten.

Een chauffeur en Deven (van de vrijwilligersorganisatie) kwamen ons netjes op tijd halen, maar de trafiek was weer verschrikkelijk zodat we pas na 13u terug in Katmandu waren in het guesthouse. 

Daar kregen we not-spicy-food wat zeer zeer welkom was !

Zondagnamiddag was "bloggen" zodat jullie weer wat bij gebeend geraken, en wasgoed wegbrengen en weer ophalen, en de plannen voor onze laatste week geregeld.

Nu is het hoog tijd om weer in te pakken om naar een host-familie te gaan in de buurt van het boeddhistische monnikenklooster.

dat horen jullie dan verder in het volgende bericht

tot dan.