Gisteren waren we netjes op tijd klaar met onze kleine valiesjes om naar host-family te vertrekken, en uiteraard was de taxi ruim te laat.

Eigenlijk niet zo erg, dat gaf ons de tijd om aan Salve (verantwoordelijke van Quest Volunteers) wat meer uitleg te geven over Kopila Children's Home.

Nog vergeten te vertellen: aan het ontbijt waren 4 Chinese studenten, die voor 1 week vrijwilligerswerk naar hier zijn gekomen. Kennelijk is er in China een speciale daarvoor opgerichte organisatie die studenten recruteert om dit soort reis/werk te doen, voor 1 of 2 weken. Ze dragen trouwens allemaal dezelfde T-shirt waarop staat "we travel to give". Communicatie met de chinezen is zeer moeilijk, want hun Engelse uitspraak is bijna niet verstaanbaar, maar dat vinden zij wellicht van ons ook. Het ontbijt bij Salve was trouwens weeral een feest, want "niet-spicy".

Terug naar onze taxi: voor de eerste keer wist de taxi-chauffeur binnenwegen te nemen waar bijna geen congestie was. 

We rijden de stad zowat uit, richting noord naar de wijk Balaju, een wat meer residentiële wijk tegen de eerste heuvels aan, en waar alle huizen ommuurd zijn (denk aan Cochabamba bij Iris en de abuela's). Binnen de ommuring staan 2 huizen waar  naast de hostmama en -papa, ook zijn broer met echtgenote, kind en moeder wonen. Eén huis heeft 3 verdiepen en weerom 2 dakterrassen (zoals ongeveer alle huizen) en het 2e huis heeft enkel een gelijkvloers. Wegens de schrik na de aardbeving van 2015 sliepen ze de eerste 3 maanden erna toch maar in de laagbouw die ze daar speciaal voor hebben gebouwd. Sindsdien zijn ze dat blijven doen.

Hier zijn er wel een beetje meer faciliteiten zoals een salon met zeteltjes en een normale tafel en stoelen. Deze laatsten worden weliswaar amper gebruikt want eten doen ze toch op een tafellaken op de grond (straks meer).

Samen met Indira -zo heet de host-mum- vertrekken we dan te voet naar het boeddhistisch klooster dat een kwartiertje van hier verwijderd zou zijn. Na een kwartiertje stappen zijn we op de "ring" van Katmandu en neemt Indira een taxi waar we met 5 in moeten. (vooraan alle pakken en zakken bij mij (dat viel wel mee) maar achteraan in een klein autootje met 4...... lijkt wel op sardientjes.

Na een zeer korte rit van nog geen 10 minuutjes worden we gedropt voor de hoofdingang van het grootste ziekenhuis van Kathmandu en gaan we daar samen met Indira binnen. Uit de uitleg die ze probeert te geven menen we te begrijpen dat ze ons wil laten kennis maken met een goede vriend gynaecoloog (om sponsoring voor de heropbouw van het ziekenhuis te bekomen??).

We moeten even wachten in de aanmeld/wachtplaats en worden dan bij hem binnen gelaten. Er zijn ook 2 Indische dokter-stagiaires aanwezig, die hun medische studies in Belice gedaan hadden en nu hier 18 maanden stage gynaecologie aan het doen zijn. De gynaecoloog zelf laat prompt de stagiaires alleen achter en vertrekt met ons naar de ondergrondse garageverdieping van het ziekenhuis waar hij ons in een jeep meeneemt. We rijden verder de bergen op, en zien nu vanop grote afstand het klooster liggen boven op de berg. Duidelijk is nu wel dat je een echte jeep 4x4 nodig hebt om boven te geraken, zo steil is de klim. Te voet zou dat trouwens niet meevallen.

Boven komen we aan een heel mooi versierde poort die na claxoneren open gaat en ons binnen laat. We rijden verder bergop, zowat rond het klooster waar binnen de muren allemaal bruin geklede jonge monikskes rondlopen, en komen aan een 2e poort die op dezelfde manier wordt geopend. Dan zijn we in het "hoofdkwartier" waar de (hoofd-)monnik (?) -guru (?) ons verwelkomt in het nepalees, maar wel een rechterhand heeft die toch een beetje Engels praat. We worden rond geleid in het complex, er is een gorte "tempel", vele slaap- en studeerkamers voor de 56 jonge monikken, klaslokalen enz. Moeilijkheid blijkt nu te zijn dat de monikskes van 8.30u tot 9.30u hetzij Engelse hetzij Tibetaanse les krijgen, en hetvolgende uur omgekeerd. Wij zouden dus met de leraar Engels moeten afspreken wat ze extyra als Engels nodig hebben en dan aansluiten vanaf 10.30u verder les geven tot aan de meditatie om 14u (met een middagpauze van 12 tot 12.30u). Daarna mogen we blijven bij de meditatie zolang we willen, en kunnen we ook zelf kiezen wanneer we terug naar de host-family vertrekken. Dus we spreken af dat we 's anderendaags om 8.30u de Engelse leraar zullen zien.

Dan brengt de dokter ons terug met de jeep tot aan de "ring" van Kathmandu, waar we zelf beslissen om ons bezoek aan de Budanat-stupa te hernemen (waar we de eerste dag te laat "s avonds in donker waren gearriveerd en die toen gesloten was). Met Indira spreken we af dat voor 19u zullen thuis zijn, zodat ze gerust is dat we niet verloren lopen of rijden. Aangezien het ondertussen al na 14u is gaan we toch maar eerst iets eten voor we een taxi nemen naar Budanat-stupa. Een taxichauffeur vinden we onmiddellijk (er zijn er ontelbare) en hij brengt tot vlak voor de ingang van het complex. De gigantisch grote witte stupa, de in 4 richtingen kijken de grote ogen, de vlaggetjes aan de 4 hoeken met alle gebedstekstjes op en alle winkeltjes rondom doen eigenlijk aan Scherpenheuvel denken. We gaan het complex van de Stupa binnen, maar je kan eigenlijk alleen op het terras op niveau +1 helemaal rond lopen (steeds in uurwijzerzin!!) en dat is het. Aan de overzijde van de ingang van de stupa is ook een tempel waar we binnen stappen en waar echte boeddhistische monniken zitten te mediteren en bidden. Op de 2e verdieping worden we door één van uitgenodigd om mee te doen. Hij observeert ons, en trekt zijn conclusies. wat er van klopt is een vraagteken.

Zo, we hebben het wel gezien, nog even in een supermarktje in de buurt (die zijn er hier, maar weinig) wat water, cola en koekjesvoorraad opgedaan, en dezelfde taxichauffeur staat ons nog op te wachten om ons naar huis te brengen waar we netjes om 18.45u arriveren.

Bij Indira krijgen we avondeten, zoals gezegd op kussens op de grond rond een tafellaken op de grond.. Het is rijst, dahl, groenten en krokant plat brood, met thee-citroen (dat is de eerste keer) als toetje. Al het eten is lekker en NIET-pikant. Dus dat smaakt super. naar onze normen is het volume wel beperkt: dik zal je er niet van worden. Hoe komt het dan dat zoveel van de Nepalese vrouwen toch (redelijk) dik zijn? Raadsel!

We zijn wel heel moe intussen en gaan dan maar onmiddellijk na het eten naar bed. 's Morgens zijn we immers altijd vroeg wakker, is het niet van de kraaiende haan, dan van de blaffende honden, of een bel die hier of daar rinkelt. Het wordt immers al voor 6 uur licht.

Voilà, nu zijn we op en klaar voor ontbijt om 7u en vertrek om 7.30u om op tijd te zijn voor de Engelse leraar....Wat blijkt: programma is gewijzigd: ontbijt om 9u, les tussen 12 en 17u. Ze hebben dus kennelijk onder mekaar verder overlegd en schema gewijzigd. Vandaar: flexibiliteit troef.

Maar dat heeft wel het voordeel dat we 's morgens rustig aan kunnen doen, en dus de blog aanvullen.

Als weer niet alles verandert, morgen dus hetzelfde programma. Dan lezen jullie weer verder. Tot dan.