We waren dus bij donderdag gekomen. s'Morgens zelfde scenario: de kinderen zijn vroeg wakker en beginnen te spelen in en rond het huis. Om 7.30u wordt er gebeld voor de late vogels: tijd om op te staan. En om 8.30u stormen ze allemaal naar de keuken met een leeg bord om hun portie rijst, dahl en groenten te krijgen van de Aunty. vanaf goed 9u beginnen de eersten in schooluniform te verschijnen, een beetje hulp om alles netjes aan te doen hebben sommigen wel nodig: das knopen, veters vast maken, knoopjes toe enz...

In de school hetzelfde ochtendscenario met gebed en lied; en dan laat de directeur ons weten dat de eigenaar van de school ons verwacht voor de lunch 's middags. We gaan even tot boven bij hem om het uur af te spreken want hij woont op de 2° verdieping boven de klassen. Hij verwacht ons al om 11u, maar dat vinden we wat vroeg voor lunch, en spreken dan om 12u af. Dat geeft ons de tijd om eens rustig te douchen, en zelf wat op te ruimen.

Om precies 12u stappen we weer de school binnen (de schoolpoort staat trouwens altijd toe maar los) en gaan rechtstreeks naar boven. Aan de schoenen en sleffertjes die aan de deur staan kan je zien hoeveel volk er thuis is: de man zelf, zijn vrouw en een nichtje.

We krijgen een heel ander deeltje van Nepal te zien: een salon waar zetels staan en 2 salontafels, mooie muurkasten met alles ingebouwd van aquarium tot groot digitaal TV-scherm, stereo-installatie, boeken, foto's enz. Mocht je de foto's weglaten zou je niet kunnen zien dat dit niet westers is. Alles ziet er pico bello uit. We krijgen gewoon water aangeboden als aperitief, praten wat met de man terwijl vrouw en nichtje in de keuken bezig zijn.

Na redelijk korte tijd worden we aan tafel gevraagd in een aparte eetkamer: een relatief klein vertrek (schat 2m op 4m) met witte muren en waar alleen een netjes gedekte tafel staat met 8 stoelen en alle klaar gemaakte gerechten in t midden: rijst, petatjes, prinsessenboontjes, ajuin en tomaat, soort spinazie, dahl en kip: alles "not spicy"!!! Er zijn messen, vorken en lepels, en water uit flessen! Wat een feest!!! Als dessert krijgen we thee met melk en suiker. Alles is na een uurtje afgehandeld en vertrekt hij terug met een zakenrelatie in zijn 4x4 voor een zakelijke afspraak. De man komt zelf uit een opvangtehuis voor kinderen en kent zijn ouders niet. Na zijn 15 is hij 3 jaar naar college gegaan in Katmandu door zelf te werken, een kamertje te huren en te studeren op eigen houtje. Daarna heeft hij in London managementopleiding gevolgd (met een beurs) en dan in Zwitserland 4 jaar gewerkt en goed geld verdiend. Bij terugkeer in Nepal was zijn huwelijk "geregeld", is hij gelukkig getrouwd en heeft een dochter en zoon. De dochter is nu 25 jaar, huwt volgende maand en heeft ook in Zwitserland gestudeerd. De school heeft hij zelf opgebouwd (met geleend geld dat hij nog steeds aan het afbetalen is). Hij schat de waarde van het hele schoolcomplex inclusief zijn eigen woning op ca 1 mio €. Verder heeft hij 2 zaken waar hij zijn geld echt mee verdient: een muziekshop en landbouwbedrijf(je). Hij vertelt dat het schoolpubliek zeer expliciet wordt gezocht naar een sociale mix: 60% ouders die een ietwat te hoge prijs kunnen betalen, 20% "gesponsorde" kinderen zoals de 20 van Kopilahome, en 20% allerarmsten die niets kunnen betalen (en dus onrechtsreeks door de 60% eersten worden vergoed). De kosten voor school bedragen zo'n 2000 roepies per kind per maand, waarvoor ze schoolboeken krijgen, uniform, 's middags een maaltijd als ze die niet van thuis mee hebben. Verder uiteraard de kostprijs van de leerkrachten , een 30-tal waaronder sport-, muziek- en andere vakleerkrachten. Ook kleuterleerkrachten zijn er apart. Zijn vrouw is één van hen.

Verder vertelt hij ook van een droom die hij nog heeft om te realiseren: geld en landbouwterrein bijeen zoeken om aan kinderen ter beschikking te stellen, samen met plantgoed voor fruitbomen. De kinderen leren hoe ze fruitbomen op 5 jaar groot laten worden en hoe ze de vruchten aan de man kunnen brengen om zo te starten met kleine inkomsten die dan groeien en hun start betekenen voor studie en verder leven...... Vanuit zijn landbouwbedrijf is hij bezig dit "uit de grond" proberen te stampen.

Na deze maaltijd zijn we nog een paar dingetjes gaan kopen, en toch eens een uurtje "siesta" gehouden tot de kinderen thuis kwamen.

Pffff, moeilijk huiswerk! De groten moesten oefeningen maken in de stijl van 20 keer (5uur, 35 minuten en 47 seconden) hoeveel dagen, uren, minuten en seconden zijn dat? Maar soms telde het op tot jaren. Als je weet dat sommigen niet weten dat er 52 weken in een jaar zijn, dat ze amper weten hoeveel 15-8 is (dat moeten ze op hun vingers tellen), dan zie je wel hoeveel uitleg en tijd dit vergde.

Maar ze zijn dapper en willen het wel kunnen, dus telkens weer opnieuw proberen. Een ander moeilijk probleem zijn breuken: hoeveel is 1/2 +1/4 + 1/3? oei, meer dan een hele taart! maar hoe bereken je dat dan? en dan is er het Engels waar een verschrikkelijk uitgebreide woordenschat wordt aangeboden en oefeningen erop, maar de basics om goeie zinnetjes te maken, en correcte uitspraak ontbreekt! Maar ook hier: ze zijn heel dapper om de woordjes van buiten te leren; Waar sommigen heel goed in zijn trouwens.

En dan is er het Nepali natuurlijk, waar wij echt wel moeten passen. Zelfs 5 letters proberen schrijven van het eerste leerjaar is onbegonnen werk :-(

Na het werk is er opnieuw de "poetsrage" waar ze zoeken om om ter meest dingen proper te kunnen maken (tot zelfs kasten uitkuisen..) en komen ze maar steeds "punten" vragen: (mama, give me max, give me max" hebben de kleinsten geleerd). Rond 19.30u weer storm naar de keuken met hun bord voor de gebruikelijk opschepbeurt van rijst, dahl en groenten (zoals gewoonlijk voor ons veel te spicy, maar deze keer hebben we getricheerd door de uitgebreide middagmaaltijd). De thee met suiker (hier zonder melk want dat hebben ze niet) doet wel wonderen om de mond weer wat te blussen.

Na nog wat kaarten is het dan bedtijd.

Over de bedden hebben we nog niets verteld: stalen stapelbedden met een plank en matrasje erop, en elk kind heeft één deken dat overdag opgerold op dat bed ligt. Wij hebben gelukkig van de volunteers-organisatie lakens mee gekregen, want een deken zou veeeel te warm zijn, ook al koelt het hier 's nachts wel goed af.

en dan is het vrijdag: vrij af! festivalday! geen school!

Dat geeft ons de kans om met de kinderen eens iets anders te doen dan de gebruikelijke spelletjes thuis: na het late ontbijt (zelfde maaltijd als gebruikelijk maar een uurtje later -brunch-) gaan we met zijn allen naar de hindoetempel vlak in de buurt op een berg, die ze ons beloofd hebben te tonen. De groteren kennen de weg, sommige kleineren zijn hier nog niet geweest. Het eerste stuk wandeling is langs de "grote" baan waar gek verkeer rijdt, en we dus de kleinsten goed bij de hand houden. eens we de afslag genomen hebben hollen ze vooruit als gek, en kunnen wij niet volgen (veel te steile hellingen....) Ze wachten allemaal netjes bij de start van de grote trappenklim naar de tempel, en boven vinden we ze allemaal terug. Traditionele hindoe-offerrituelen met bloemen, wierook, vuur, rode en oranje henna enz (zoals vroeger al gezegd laat dat alleen een smerige boel na die niet opgekuist wordt). Wel is er drinkbaar water en gratis voedsel, weeral rijst en dahl, ter beschikking door Lions International Kathmandu, en dit op permanente basis.

Op deze hoogte is er een mooi zicht rondom rond en op de hele stad Katmandhu: je ziet van oost naar west van aan de luchthaven , over de dicht bebouwde stad (zonder echte uitschieters qua hoogbouw) tot aan het zowat enige referentiepunt, de monkey-tempel (remember?). Dan nog een fotosessie waar iedereen wel eens alleen op de foto wil.

Als iedereen voldaan is (eten doen de kinderen niet, water drinken wel, het is immers heel warm en de zon steekt - Stefaan heeft zijn pet niet bij en het resultaat is een zonneslag...) keren we terug. Onderweg komen we langs "de watervallen": een riviertje kronkelt in het dal, op enkele plekken staan er steenbakkerijen langs, en zijn mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen en laten drogen in de zon. Op een andere plek zijn er dus grote niveauverschillen in een steenachtige formatie die wel degelijk redelijke watervallen veroorzaken. Andere kinderen zijn er in aan het spelen en duiken, maar de onzen kunnen dat niet. Geen van allen kan zwemmen, en ze vinden het water te vuil. Een andere toevallige attractie trekt hun aandacht: een ploegje is een film-shoot aan het maken tegen de rotsachtige achtergrond. Daar hebben we dan een tijdje naar staan en zitten kijken.

(even een stopje want batterij-probleempje met computer dat we eerst moeten oplossen)

(seffens hopelijk verder)