zo, na een goeie nacht en voor we inpakken om naar de host family te vertrekken bij het monniken klooster, eerst wat verder bloggen:
We waren dus bij donderdag gekomen. s'Morgens zelfde scenario: de kinderen zijn vroeg wakker en beginnen te spelen in en rond het huis. Om 7.30u wordt er gebeld voor de late vogels: tijd om op te staan. En om 8.30u stormen ze allemaal naar de keuken met een leeg bord om hun portie rijst, dahl en groenten te krijgen van de Aunty. vanaf goed 9u beginnen de eersten in schooluniform te verschijnen, een beetje hulp om alles netjes aan te doen hebben sommigen wel nodig: das knopen, veters vast maken, knoopjes toe enz...
In de school hetzelfde ochtendscenario met gebed en lied; en dan laat de directeur ons weten dat de eigenaar van de school ons verwacht voor de lunch 's middags. We gaan even tot boven bij hem om het uur af te spreken want hij woont op de 2° verdieping boven de klassen. Hij verwacht ons al om 11u, maar dat vinden we wat vroeg voor lunch, en spreken dan om 12u af. Dat geeft ons de tijd om eens rustig te douchen, en zelf wat op te ruimen.
Om precies 12u stappen we weer de school binnen (de schoolpoort staat trouwens altijd toe maar los) en gaan rechtstreeks naar boven. Aan de schoenen en sleffertjes die aan de deur staan kan je zien hoeveel volk er thuis is: de man zelf, zijn vrouw en een nichtje.
We krijgen een heel ander deeltje van Nepal te zien: een salon waar zetels staan en 2 salontafels, mooie muurkasten met alles ingebouwd van aquarium tot groot digitaal TV-scherm, stereo-installatie, boeken, foto's enz. Mocht je de foto's weglaten zou je niet kunnen zien dat dit niet westers is. Alles ziet er pico bello uit. We krijgen gewoon water aangeboden als aperitief, praten wat met de man terwijl vrouw en nichtje in de keuken bezig zijn.
Na redelijk korte tijd worden we aan tafel gevraagd in een aparte eetkamer: een relatief klein vertrek (schat 2m op 4m) met witte muren en waar alleen een netjes gedekte tafel staat met 8 stoelen en alle klaar gemaakte gerechten in t midden: rijst, petatjes, prinsessenboontjes, ajuin en tomaat, soort spinazie, dahl en kip: alles "not spicy"!!! Er zijn messen, vorken en lepels, en water uit flessen! Wat een feest!!! Als dessert krijgen we thee met melk en suiker. Alles is na een uurtje afgehandeld en vertrekt hij terug met een zakenrelatie in zijn 4x4 voor een zakelijke afspraak. De man komt zelf uit een opvangtehuis voor kinderen en kent zijn ouders niet. Na zijn 15 is hij 3 jaar naar college gegaan in Katmandu door zelf te werken, een kamertje te huren en te studeren op eigen houtje. Daarna heeft hij in London managementopleiding gevolgd (met een beurs) en dan in Zwitserland 4 jaar gewerkt en goed geld verdiend. Bij terugkeer in Nepal was zijn huwelijk "geregeld", is hij gelukkig getrouwd en heeft een dochter en zoon. De dochter is nu 25 jaar, huwt volgende maand en heeft ook in Zwitserland gestudeerd. De school heeft hij zelf opgebouwd (met geleend geld dat hij nog steeds aan het afbetalen is). Hij schat de waarde van het hele schoolcomplex inclusief zijn eigen woning op ca 1 mio . Verder heeft hij 2 zaken waar hij zijn geld echt mee verdient: een muziekshop en landbouwbedrijf(je). Hij vertelt dat het schoolpubliek zeer expliciet wordt gezocht naar een sociale mix: 60% ouders die een ietwat te hoge prijs kunnen betalen, 20% "gesponsorde" kinderen zoals de 20 van Kopilahome, en 20% allerarmsten die niets kunnen betalen (en dus onrechtsreeks door de 60% eersten worden vergoed). De kosten voor school bedragen zo'n 2000 roepies per kind per maand, waarvoor ze schoolboeken krijgen, uniform, 's middags een maaltijd als ze die niet van thuis mee hebben. Verder uiteraard de kostprijs van de leerkrachten , een 30-tal waaronder sport-, muziek- en andere vakleerkrachten. Ook kleuterleerkrachten zijn er apart. Zijn vrouw is één van hen.
Verder vertelt hij ook van een droom die hij nog heeft om te realiseren: geld en landbouwterrein bijeen zoeken om aan kinderen ter beschikking te stellen, samen met plantgoed voor fruitbomen. De kinderen leren hoe ze fruitbomen op 5 jaar groot laten worden en hoe ze de vruchten aan de man kunnen brengen om zo te starten met kleine inkomsten die dan groeien en hun start betekenen voor studie en verder leven...... Vanuit zijn landbouwbedrijf is hij bezig dit "uit de grond" proberen te stampen.
Na deze maaltijd zijn we nog een paar dingetjes gaan kopen, en toch eens een uurtje "siesta" gehouden tot de kinderen thuis kwamen.
Pffff, moeilijk huiswerk! De groten moesten oefeningen maken in de stijl van 20 keer (5uur, 35 minuten en 47 seconden) hoeveel dagen, uren, minuten en seconden zijn dat? Maar soms telde het op tot jaren. Als je weet dat sommigen niet weten dat er 52 weken in een jaar zijn, dat ze amper weten hoeveel 15-8 is (dat moeten ze op hun vingers tellen), dan zie je wel hoeveel uitleg en tijd dit vergde.
Maar ze zijn dapper en willen het wel kunnen, dus telkens weer opnieuw proberen. Een ander moeilijk probleem zijn breuken: hoeveel is 1/2 +1/4 + 1/3? oei, meer dan een hele taart! maar hoe bereken je dat dan? en dan is er het Engels waar een verschrikkelijk uitgebreide woordenschat wordt aangeboden en oefeningen erop, maar de basics om goeie zinnetjes te maken, en correcte uitspraak ontbreekt! Maar ook hier: ze zijn heel dapper om de woordjes van buiten te leren; Waar sommigen heel goed in zijn trouwens.
En dan is er het Nepali natuurlijk, waar wij echt wel moeten passen. Zelfs 5 letters proberen schrijven van het eerste leerjaar is onbegonnen werk
Na het werk is er opnieuw de "poetsrage" waar ze zoeken om om ter meest dingen proper te kunnen maken (tot zelfs kasten uitkuisen..) en komen ze maar steeds "punten" vragen: (mama, give me max, give me max" hebben de kleinsten geleerd). Rond 19.30u weer storm naar de keuken met hun bord voor de gebruikelijk opschepbeurt van rijst, dahl en groenten (zoals gewoonlijk voor ons veel te spicy, maar deze keer hebben we getricheerd door de uitgebreide middagmaaltijd). De thee met suiker (hier zonder melk want dat hebben ze niet) doet wel wonderen om de mond weer wat te blussen.
Na nog wat kaarten is het dan bedtijd.
Over de bedden hebben we nog niets verteld: stalen stapelbedden met een plank en matrasje erop, en elk kind heeft één deken dat overdag opgerold op dat bed ligt. Wij hebben gelukkig van de volunteers-organisatie lakens mee gekregen, want een deken zou veeeel te warm zijn, ook al koelt het hier 's nachts wel goed af.
en dan is het vrijdag: vrij af! festivalday! geen school!
Dat geeft ons de kans om met de kinderen eens iets anders te doen dan de gebruikelijke spelletjes thuis: na het late ontbijt (zelfde maaltijd als gebruikelijk maar een uurtje later -brunch-) gaan we met zijn allen naar de hindoetempel vlak in de buurt op een berg, die ze ons beloofd hebben te tonen. De groteren kennen de weg, sommige kleineren zijn hier nog niet geweest. Het eerste stuk wandeling is langs de "grote" baan waar gek verkeer rijdt, en we dus de kleinsten goed bij de hand houden. eens we de afslag genomen hebben hollen ze vooruit als gek, en kunnen wij niet volgen (veel te steile hellingen....) Ze wachten allemaal netjes bij de start van de grote trappenklim naar de tempel, en boven vinden we ze allemaal terug. Traditionele hindoe-offerrituelen met bloemen, wierook, vuur, rode en oranje henna enz (zoals vroeger al gezegd laat dat alleen een smerige boel na die niet opgekuist wordt). Wel is er drinkbaar water en gratis voedsel, weeral rijst en dahl, ter beschikking door Lions International Kathmandu, en dit op permanente basis.
Op deze hoogte is er een mooi zicht rondom rond en op de hele stad Katmandhu: je ziet van oost naar west van aan de luchthaven , over de dicht bebouwde stad (zonder echte uitschieters qua hoogbouw) tot aan het zowat enige referentiepunt, de monkey-tempel (remember?). Dan nog een fotosessie waar iedereen wel eens alleen op de foto wil.
Als iedereen voldaan is (eten doen de kinderen niet, water drinken wel, het is immers heel warm en de zon steekt - Stefaan heeft zijn pet niet bij en het resultaat is een zonneslag...) keren we terug. Onderweg komen we langs "de watervallen": een riviertje kronkelt in het dal, op enkele plekken staan er steenbakkerijen langs, en zijn mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen en laten drogen in de zon. Op een andere plek zijn er dus grote niveauverschillen in een steenachtige formatie die wel degelijk redelijke watervallen veroorzaken. Andere kinderen zijn er in aan het spelen en duiken, maar de onzen kunnen dat niet. Geen van allen kan zwemmen, en ze vinden het water te vuil. Een andere toevallige attractie trekt hun aandacht: een ploegje is een film-shoot aan het maken tegen de rotsachtige achtergrond. Daar hebben we dan een tijdje naar staan en zitten kijken.
(even een stopje want batterij-probleempje met computer dat we eerst moeten oplossen)
zaterdag 29 juli 2017: laatste dag in Kopila's home, en zondag terug Kathmandu
Zaterdag is de wekelijkse rustdag (onze zondag dus) en geen school.
Het scenario is dus een beetje zoals gisteren - de festival-verlofdag: late brunch en iets vroeger avondmaal
tussenin gaan we vandaag naar het grote boeddhabeeld dat we op onze eerste wandeling vanop afstand hebben zien staan. het lijkt ver, maar dat blijkt uiteindelijk heel goed mee te vallen. Wel is het eerste deel van de wandeling weer langs de gevaarlijke grote baan en moeten we de kinderen toch wel in de gaten houden. Als we afslaan om de klim aan te vatten, hollen ze opnieuw vooruit: niet te volgen!
boven zijn er uiteraard weer trappen waar zij eerst boven geraken. dan een fotosessie, een spelletje met regenbaches en paraplu's want het begint te regenen. Gelukkig duurt dat niet lang en kunnen we al dat regengerief snel weer opbergen. Deze keer zijn de groten snel vooruit om terug naar huis te gaan en missen we een heel aantal kinderen (wat vooral bij Lode ongerustheid brengt, maar gelukkig zijn ze allemaal lang voor ons veilig thuis gekomen).
En nu het grote moment: de uitreiking van de prijzen voor de "beste kuisploeg"....
Met de volunteers-organisatie hebben we afgesproken dat er 3 prijzen zullen zijn: eerste prijs een voetbal, 2° prijs 4 springtouwen, en 3° prijs 2 sets badminton-racketjes en pluimpjes.
We hebben de 2 aunti's de 2° en 3° prijs laten uitreiken, elk 2 springtouwen en een badmintonset, en dan de eerste prijs voor kamer 1 die duidelijk veeeel meeer inspanningen hebben geleverd: de bal.
Onmiddellijk werd uiteraard alles uitgeprobeerd: Sommigen hadden duidelijk nog nooit een springtouw vast gehad. Enkelen waren er snel mee weg, anderen wat moeizamer. In elk geval was het welkome afwisseling naast de kaartspelletjes en mikado.
s'Avonds was er na het vroegere avondmaal een "toetje": op gewoon afvalpapier werden door Moina witte bonen in de peul uitgedeeld, die de kinderen duidelijk appreciëren. Evident, dat vult enorm de maagjes. De grootsten hebben er stiekem een voorraad van bijgehouden. Maar nevenresultaat: het hele huis lag onmiddellijk weer vol met peulen. Op eenvoudige vraag hebben ze dat wel opgeruimd, maar.... je moet het wel vragen, en we hebben de indruk dat die vrouwkes dat niet doen.
....dus nog veel werk aan de winkel.
En dan was het zondag: dag van vertrek na hetzelfde ochtendritueel, eerste schoolweekdag/ Dus bel om 7.30u, eten 8.30u school 9.30u.
Daarna hebben wij onze kamer dan maar een extra beurt gegeven om die netjes achter te laten.
Een chauffeur en Deven (van de vrijwilligersorganisatie) kwamen ons netjes op tijd halen, maar de trafiek was weer verschrikkelijk zodat we pas na 13u terug in Katmandu waren in het guesthouse.
Daar kregen we not-spicy-food wat zeer zeer welkom was !
Zondagnamiddag was "bloggen" zodat jullie weer wat bij gebeend geraken, en wasgoed wegbrengen en weer ophalen, en de plannen voor onze laatste week geregeld.
Nu is het hoog tijd om weer in te pakken om naar een host-familie te gaan in de buurt van het boeddhistische monnikenklooster.
dat horen jullie dan verder in het volgende bericht
Kunnen wij verandering brengen in Kopila Children's Home?
Je raadt het al: "Ja, maar voor even."
Woensdagochtend voor school verloopt volgens hetzelfde stramien als dinsdag. Maar de oudste jongen, Hira, komt te laat op school omdat er een probleem was met zijn schoolpasje en wordt terug naar huis gestuurd. Mama geeft hem de opdracht om zijn kamer en bed eens grondig te kuisen. Ondertussen doen wij een wandeling in de buurt. Tine gaat niet mee omdat ze diarree heeft. We zoeken een weg op die we vanop het dak hebben gezien en volgen die. Langs de modderige weg vinden we mooie bloemen, rijstvelden, een hospitaaltje en zelfs een tempeltje met gouden dak. Van de overkant van het valleitje kijkt ondertussen een bouddhastandbeeld op ons neer. We proberen de vallei over te steken om via een andere weg terug te gaan maar stranden in de rijst- en maïsvelden. We gaan dan maar via dezelfde weg terug. Hira heeft in de tussentijd braaf zijn werk gedaan en mama stelt samen met hem een plan op voor de rest van de week: alle kamers, de toiletten, de trappen, de eetruimte,... worden verdeeld over de drie kamers om beurtelings een kuisbeurt te krijgen. De kinderen kunnen daarmee punten verdienen en de winnende kamer krijgt "een prijs" op zaterdagavond. Bij thuiskomst van de andere kinderen wordt het plan uitgelegd. Eén kamer probeert extra punten te verdienen door extra dingen te kuisen. Als de andere kamers dit merken is het hek van de dam: over de volgende dagen ondergaat het huis een transformatie! En dat houden ze vol, jawel, tot zaterdag. Spijtig dat we ze nog niet hebben kunnen bijbrengen dat minder vuil maken ook minder kuisen betekent. Het kuisen begon al 's ochtends vroeg, nog voor 7u, of 's avonds na het huiswerk, maar daarna was er nog altijd genoeg tijd om te spelen: kaarten, mikado, zingen, ninja, knikkeren en tollen met noten,... .
Donderdag was hun laatste dag school van de week want vrijdag was er vakantie. Maar daarover vertellen we straks want we gaan nu eerst onze vele kilo's was ophalen zodat we weer proper verder kunnen.
Na een lange radiostilte eindelijk nog eens een bericht, we hebben wel geprobeerd op internet te geraken, maar in het Kopila Children's home was er met een beetje chance soms maar één vierkante meter met wifi van de buren op het dak.
Maandagochtend (voor hen reeds de tweede dag van de werk/schoolweek) eerst nog ontbijt in het volunteer's house en daarna inpakken voor een week. Tegen iets na 11 zijn we vertrokken met de taxi. Stefaan volgde op de gps de route, naar het zuiden, voorbij "Patan", dat we al bezocht hadden, en naar een iets ruraler gedeelte van Kathmandu. Na een uurtje rijden stopt de taxi omdat hij eigenlijk niet weet waar we moeten zijn, gelukkig is iemand van "Quest" mee op de brommer, die iets verder stond te wachten. We rijden een klein, modderig, zijweggetje in en 50m verder komen we aan bij onze bestemming: een 3-verdiepen hoog ommuurd huis wacht ons op. We worden verwelkomd door 3 vrouwen: 1 van circa 60, Moina, en 2 wat jongere: tussen 30 en 40, "de Aunty's". De jongste van hen heeft een gehandicapt dochtertje dat mee inwoont, wat motorische problemen heeft en niet kan spreken. We komen binnen en worden meteen naar onze kamer gebracht. We zien 1 stapelbed en 1 gewoon bed, de 4e man improviseren we een bed op de grond met de aanwezige matrassen. Verder zijn er nog 4 kamers: 2 jongenskamers met elks 6 of 7 jongens, 1 meisjeskamer waar 4 meisjes, 1 jongetje van 6 en de Aunty slapen en dan nog 1 kamer voor Moina en twee jongens. Qua sanitair is het redelijk pover, en vooral vuil: 3 badkamers -op elk verdiep 1- met een toilet en een douche. Als chasse moet je een emmer water gebruiken. Het resultaat in een huis met 20 kinderen laat zich gemakkelijk raden, zeker als we er bij vertellen dat de toiletten toch niet zo degelijk gekuist werden. Op het gelijkvloers bevinden zich ook nog de keuken en de eetplaats. De laatste is ongeveer 3 op 4 meter groot en er staan twee tafels en 4 banken. De keuken heeft twee gasvuurtjes en wat schamele kasten waarvan de deurtjes stuk zijn. Het kraantje voor de afwas bevindt zich buiten en het afgewassen servies ook. Bovenop kun je ook nog buiten: een half dakterras op de tweede verdieping waarvan een ijzeren wenteltrap leidt naar het dak zelf dat gewoon een dakterras is. Verder is er nog een kip in huis die zich van niets of niemand iets aantrekt en haar behoefte overal achterlaat. Tot zover de huisvesting
We waren dus ondertussen geïnstalleerd en omdat de kinderen nog op school waren proberen we een babbel te beginnen met de 3 dames en een jongetje dat die dag niet naar school was: Surendra. We stranden al snel bij de getallen want de Aunty's spreken amper Engels, Surendra is nog verlegen en Moina was een beetje ziek. We hebben daarbij al een lekker theetje gekregen. Dat was een constante tijdens de week: 1 na het ontbijt, 1 in de namiddag en 1 na het avondeten. Wij gaan nu op zoek naar een plek om te eten. Ver moeten we niet gaan want aan de overkant van de grote straat is een lokaal restaurantje dat er netjes en proper uitziet. Aan de kok -die in een rolstoel zat- hadden we niet duidelijk genoeg gezegd dat we liever niet pikant eten. Tegen twee uur kwamen we terug en gingen mama en papa met Moina en de jongste Aunty mee naar de winkel. "Wij en zij elk 1 zak van 30kg rijst kopen voor 1500 Roepies (ca 15) ?" Daarop wou mama wel ingaan, ook al waren we gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor aftroggelarij. Nu blijkt Moina zelf niets te kopen, en blijft ze achter bij de verkoper om nog wat zaakjes te regelen. Ze jaagt ons letterlijk weg samen met de Aunty die de zak van 30kg op haar hoofd naar huis draagt. Dag 1 en het vertrouwen in Moina is al weg. Maar goed, we zijn hier voor de kinderen en die komen tegen half 4 terug van school.
Na hun handen te hebben gewassen en hun school-uniform uit te doen beginnen ze braaf hun huiswerk te maken. Wij helpen waar we kunnen. Voor de Nepalese les is dat wat moeilijk, de andere vakken lukken wel want die worden in het Engels gegeven, ook de boeken zijn in het Engels. De ene is wat sneller klaar dan de andere en ze beginnen te spelen. Tegen half 8 hebben we dan onze eerste maaltijd daar. De jongste Aunty bereidt 1 pot rijst, 1 pot dahl (een soort vloeibare linzensoep), en 1 pan groenten, waaruit ze rechtstreeks vanuit de pannen op het vuur de borden van de kinderen vult waarmee ze één voor één zelf bij haar komen. Dit gerecht: dahl bat, wordt onze maaltijd voor de hele week: elke ochtend als ontbijt en avond als dîner. Er zijn 7 eetlepels: 4 voor ons, één voor het jongste kind (Bupendra) en de rest wordt niet gebruikt. De andere kinderen eten zoals iedereen in Nepal met hun rechterhand. Ze schuiven snel het pikante eten naar binnen. Voor ons was de thee welkom om de pikante smaak weg te krijgen. Met 24 aan de 2 tafels is onbegonnen werk en enkele kinderen eten op de trap en op de vloer in de hal. Het is al snel 20u en na nog een laatste uur spelen gaat iedereen naar bed, wij ook. Maar goed ook want de volgende ochtend (dinsdag) om half zeven horen we veel lawaai boven onze hoofden. Op het dakterras lopen de kinderen in karate-tenue rond in een cirkel en zijn ze zich aan het opwarmen voor een les. Door de regen in de stad komt de instructeur niet opdagen en blijft het bij opwarming en stretchen. We beginnen te spelen en tegen half negen is het ontbijt: een herhaling van de vorige avond. We zijn nog niet goed en wel klaar of de eerste kinderen verschijnen in uniform om naar school te vertrekken. We nemen hen bij de hand en lopen samen naar school, slechts 5 minuutjes stappen. Daar aangekomen worden we verwelkomd door de directeur en de eigenaar van de school. We worden prompt uitgenodigd om bij de eigenaar -zelf een weeskind- te komen lunchen één van de volgende dagen. Om 9u30 gaat de bel en komen alle kinderen op de koer in rijen per klas staan. Ze bidden samen en zingen het Nepalese volkslied met de Nepalese vlag erbij gehesen en gaan dan samen naar binnen. Op de school is de disciplinegraad duidelijk wat hoger dan in het huis: zelfs de nagels van de kinderen worden eenmaal per week gecontroleerd!
Wij gaan terug naar het huis en kunnen het niet laten om wat te kuisen. Met eigen gekocht product, waarvoor we enkele keren over en weer zijn gelopen, begint mama de strijd om het sanitair terug een witte kleur te geven. Ondertussen verwijderen wij stofnetten van het plafond en lagen stof van raamkozijnen en deuren. Tine ontdekt dat de deur van de keuken eigenlijk wit was! Tegen de middag gaan we terug naar hetzelfde restaurantje waar we deze keer zeer goed duidelijk maken dat we geen pikant eten lusten. De kok was een vakman want hij kookt à la tête du client en voorziet ons van een zoet sausje. De kinderen moeten het met een tussendoortje doen op school. Daarna was een korte middagsiëst welkom. 's Avonds opnieuw hetzelfde scenario: huiswerk, spelletjes, eten, spelletjes, slapen.
een paar woordjes over het "volunteer guest house":
het is een 6verdiepen hoog huis, waar Salve met haar familie woont op zo'n 10 minuutjes wandelen van het stadscentrum. Zij is zowat de verantwoordelijke van de organisatie die "Quest" noemt. Ze is mama van Justin (jongen van 15j) en Gamela(meisje 7j), en haar schoonouders wonen boven.
De verdieping 3 is voor ons, 3 aaneenpalende kamers en een WC-badkamer.
Ondertussen zijn er ook 3 chinese meisjes die op gelijkvloers slapen, en zijn er nog wat kamers her en der (momenteel is er ook een spanjaard die net terug is van vietnam)
er zijn wel ventilatoren, maar geen airco: dus wel erg warm om te slapen, maar we zullen dat wel gewoon worden. Tine en Lode hebben daar alvast geen last van.
Waar was ik dan gebleven? Zondagmorgen: start van de "opleiding"
ontbijt zoals zaterdag.
dan in zelfde kamer op 2° verdieping: de 4 chinezen en wij kregen van Alisha (medewerkster, vrouw van 32, en 6 maanden zwanger voor eerste kindje) toelichtingen over alle gewoontes en hoe de maatschappij in mekaar zit met het kastensysteem, beleefdheidsregels, enz.
Hoe dat allemaal ineen zit, vertellen we wel als we terug zijn, we gaan het nu ook nog eerst ondervinden de volgende weken.
s middags hebben we hier heel lekker eten gekregen: een grote gekookte mix van groenten, bloemkool, champignons, pepers, ajuin, petatjes..... een andere schaal met een gekookte mix van andere groenten en kip en noedels, en ook rijst, en soort currysaus.
Na de middag was het heel intensieve les nepalees! eerste woordjes, zinnetjes, werkwoorden, negatie, ..... en dat nog gewoon fonetisch. De geschreven karakters zijn helemaal niet te doen: het meisje heeft geprobeerd ons er 5 te laten schrijven, maar dat is gewoon onbegonnen werk.
Om 16.30 zouden we met een busje opgepikt worden om naar de grote Boudanat stupa te gaan. Echter: het busje arriveerde pas om 18u! onderweg was het opnieuw heel erg aan het regenen/gieten met de nodige wateroverlast en diepe plassen enz als gevolg, en dus enorme verkeerschaos!! we kwamen pas om 19u aan, al aan het duisteren. We hebben dan wel alle kaarsjes enz bij avond/donker gezien, en we gaan vast nog een keer terug want de grote stupa was dicht (te laat!)
Op de terugweg was het evenveel verkeerschaos, zodat we pas om 21u terug in de buurt van thuis waren, daar een "quick" fast nepalees eten zijn gaan eten (in een hamburgertent van hier), en waren we dus laat thuis, weeral in de regen.
En nu zijn we aan het voorbereiden om naar het kinderopvangtehuis te gaan: bagage voor 1 week meenemen. De rest van de bagage blijft hier in huis. Het is trouwens ook niet zo heel ver hier vandaan, dus als we iets vergeten, komen we het gewoon halen.
Ons ontbijt zit er nu op (hetzelfde als gisteren), en we gaan nu inpakken en vertrekken.
Voor de volgende dagen tot volgende zondag, zal er misschien niets op de blog komen, want in het weeshuis is er geen internet
dus niet ongerust zijn als hier enkele dagen niets verschijnt.
momenteel zit tine te babbelen met de puertoricaanse en de spanjaard, over alle reisperikelen.
eerst een beetje verklaring waarom er een paar dagen stilte was:
zaterdagavond na aankomst thuis is er onweer opgedoken, en is er een algemene stroompanne geweest: je raadt het: geen electriciteit, geen licht maar ook geen internet.
gisterenavond waren we te moe en was het ook al laat als we thuis kwamen.
Dus nu halen we de achterstand in, maar we moeten soms al even goed nadenken wat we precies wanneer gedaan hebben, zoveel is er gebeurd. Echt rust was het dus (nog) niet.
Dus zoals gezegd zouden we zaterdagmorgen naar de "monkey-temple" gaan: we vertrokken een beetje na 7u te voet langs de grote baan. Het was net gestopt met regenen, dus er lagen overal grote plassen. Maar t deed wel deugd dat het niet te warm was, want het was een mooi klimmetje in de zon! dus toch goed gezweet eer we boven waren. Het was er al vol volk die allemaal kwamen offeren en bidden. Bidden doe je hier door in wijzerzin rond de stupa te lopen en de bidrollen die errond staan allemaal te laten draaien ook in uurwijzerzin. op de bidrollen/gebedsrollen staan de gebeden opgetekend, dus door ze te laten ronddraaien kan je er heel veel tegelijk bidden.
op de terugweg naar beneden zijn we nog de 3 grote nieuwe boeddhabeelden gaan kijken (nieuw sinds 2002). en dan back home for breakfast.
ontbijt was keuze tussen vers fruit met yuoghourt, een verse kaas-salade, gevulde ommelet, toasten en nepalese thee.
Daarna zijn we zelf op stap gegaan, met een meisje uit Puerto Rico die al een week hier is en een chinese jongen die de avond vooraf was aangekomen. Het koninklijk paleis-museum stond op ons programma en de garden of dreams. Overal betaal je inkomgeld, voor de wederopbouw (na de aardbeving nog steeds), en echt spectaculair is het niet. De grote hal in het paleis was wel bijzonder qua hoogte en vorm van de kolommen (maar je mocht geen foto's nemen). dan was het een stuk in de namiddag en zijn de puertoricaanse met de chinees apart verder gegaan en wij eerst gaan eten en dan door het centrum gelopen en wat "inkopen gedaan" nl nieuwe sandalen voor tine (die ze bij had hadden het begeven), voor mij een langere (oranje!!) tuniek van hier om in de monastery "gepast" gekleed te zijn, en dan voor papa en Lode een T-shirt van hier.
we waren zowat eerst thuis, en hadden dus tijd voor de blog..... maar groot onweer opkomst: super mooie lucht met demonstratie van arenden die zond zwermden boven de stad, en dus uitval electriciteit!
Vandaag zijn we naar het volunteer guest house verhuisd in de voormiddag. Na kennismaking en wat uitleg zijn we terug op stap gegaan. Eerst een lokaal eethuisje waar we weeral momo's hebben gegeten maar ook lekkere kip-champignonsoep. Alleen duurde het lang: ze leken wel alles een na een klaar te maken. Tegen die tijd was het te laat om naar de grote paleizen te gaan en hebben we dan maar beslist om naar grote Hindoe complex te gaan (zoals Mekka voor de islam, zeggen ze) Paripathunat. Het was een grote verrassing: we zagen een echte crematie, met alle voorbereidende rituelen, wassen in de rivier, dan vele bloemen en kleuren als versiering, dan aandragen van het gereinigde lichaam door de zonen in witte kledij en dan het vuur aanmaken en nog enkele symbolische geschenken meegeven tot alles opgebrand is. Na bezoek van de uitgestrekte site was er de vrijdagavondritus. Weeral veel nieuwe impressies en morgen vroeg op voor een ochtendwandeling naar de "monkeytempel".
Zo, de 2e dag zit er al op. Eerst een rustig en redelijk westers ontbijt met vers fruit, ei naar keuze, spek en boontjes in tomatensaus, maar ook wel noedels en nepalese thee. Die ziet eruit als koffie verkeerd en slaakt redelijk bitter. Dan kwam de taxi ( t was een minibusje) ons oppikken om baar Patan te rijden. Dat is een stad die tegen de zuidzijde van Kathmandu is aangegroeid en er alleen door een brede rivier ervan is gescheiden. Patan heeft de mooiste Durbar Square van Nepal met mooi paleis waar we het koninklijke bad en dat van de vele koninginnen hebben gezien, en ook museum bezocht over boeddhisme en hindoeïsme. De essenties van beiden zo eens bevattelijk naast mekaar zien, is wel verhelderend en frist het geheugen weer eens op. Ook hier zijn vele tempels en stupa's in heropbouw na de aardbeving van 25 april 2015 om 11.45u. Dat staat in ieders geheugen gegrift!!! Daarna hebben we de gouden boeddhistische tempel bezocht met de "golden boeddhist singing bowls" demonstratue van wat dat is hluden we voir thuis. Na weeral lekkere momo's gegeten te hebben waren we net voor de regen terug bij het busje, terug naar Durbar Square in Kathmandu want die was er gisteren over geschoten. Ook hier heeft een gids ons alle rechtstaande, gescheurde en ongevallen paleizen, tempels enz laten zien, met vooral besef hoeveel werk ze hier nog hebben om verder puin te ruimen en herop te bouwen, laat staan onderhouden wat er nog recht staat. Een deel van het bezoek was toch weer in de regen, maar geen nood, deze keer hadden we onze regenponcho"s bij en paraplu's. Dan zijn we stilaan te voet door het centrum terug gewandeld richting hotel, en onderweg bij een Chinees gaan eten. Wel is het wennen aan de modder in de straten die her en der ook niet meer zo netjes geplaveid liggen en nog aan herstel toe zijn. Maar dat belet niet dat alle verkeer er kris kras door mekaar loopt en rijdt.
Zo Dat was het voor vandaag. Morgen om 10u komen de mensen van gapXperience ons oppikken voor onze eerste kennismaking met nieuw logement. En de rest is verrassing voor morgen.
Intussen liggen de kinderen in bed, wij ook na deugddoende douche. Maar de slaap komt nog niet. Gelegenheid om nog wat extra op de blog te noteren.
Rit naar hotel deed heel erg aan Hanoi denken, alhoewel minder scooters en meer camionettes. De taxi reed als gek, en alles krioelt door mekaar, .voetgangers, scooters, riksja's, alle soorten gemotoriseerd, maar ook koeien..... botsingen hebben we nog niet gezien, je vraagt je af hoe dat kan.
Deze morgen was het heel warm, vochtig en redelijk mooie zon. Maar in de namiddag zijn de wolken geruisloos komen aandrijven met regen als gevolg. Het is wel warm gebleven. Gevolg was wel dat de stoffige straatjes omgetoverd werden in veel plassen en modder. Je ziet trouwens overal werken aan de gang waar nog puin ligt, of waar men terug uit de grond is met heropbouwen ( na de aardbeving van 2015) Vele gebouwen zijn (zij)gevels kwijt of staan er vervallen bij, ook wel mooie historische gebouwen. En dan zijn er overal de bijzondere geuren van wierookstokjes en brandende kaarsen. We hebben ook al een paar mooie boeddhistische tempels bezocht ( op blote voeten uitetaard) en de hindoetempels worden door de Indisch lijkende bevolking heel frekwent bezocht: kaarsjes branden, wijwater sprenkelen, rood karma in een stip op voorhoofd zetten en bloemetjes in het haar steken ( ook de mannen doen dat), en ook nog de hoekbel laten luiden. De betekenis van al die dingen zullen we de komende weken wel verder proberen te achter halen. In elk geval komen de beelden van vishnu en ganesh ook hier veel terug.
Zo, de rest is voor later want nu worden de oogleden toch wel wat zwaar. Tot volgende bericht
Alvast heel wat verrassingen vandaag: goed op tijd geland. Dan taxi naar t hotel. Eerste verrassing : ze rijden hier links. Tweede verrassing: de taxichauffeur was besteld voor 700 roepie. Hij kon niet terug geven op een briefje van duizend en verzon dan maar dat het supplement voor de airco was.
Eenmaal in ons dream hotel lonkten de bedden en hebben we onze beperkte nachtrust vh vliegtuig met een paar uurtjes verlengd. De hele dag gaf dat het gevoel dat we al van gisteren avond hier waren.
Vanmiddag straatjes van centrum ingewandeld met als bestemming het grote centrale Durbar square. Onderweg eerste nepalees restaurant uitgeprobeerd: was lekker en we zaten rustig in een tuin. De wandeling bracht ontelbare stupa's en even zoveel kleine Hindoe "kapelletjes", maar ook de dagelijkse regenbuien. Een tasje thee om te schuilen, de eerste woordjes nepalees en tellen van 1 tot 10 waren een mooie aanleiding voor contact met de vriendelijke napelezen.
Dan toch opnieuw met een kleine taxi terug naar t hotel, avondeten bij nepalese folkloredansen en nu douche en bed in. Moe maar al heel wat beleefd.
Rit Antwerpen Schiphol zonder vertraging. Controles ook vlotjes verlopen. Dus nu rustig veel tijd over om pizza en lasagne te eten. Dit was het eerste testje "bloggen"
