Onze laatste dag Nepal vertrekt vanuit Kathmandu naar Bhaktapur: we hebben het beste tot het laatste gehouden. Bakhtapur heeft namelijk niet 1 durbar square maar 3, en bovendien zijn de gebouwen er enkele eeuwen oud (500 a 600 jaar) en staan er toch nog wel wat recht, naast de vele die door de aardbevingen verdwenen zijn. Het stadje is volop in heropbouw : als toerist betaal je hier het meeste van alle steden. (1500 roepies, waar dat elders 1000 roepies is). Dit is ook wel te merken in de straten die allemaal volledig betegeld zijn met rode bakstenen. De hindoetempels en boeddhistische tempels staan hier ook door mekaar, en zijn zelfs soms moeilijk van mekaar te onderscheiden, zo zijn ze eigenlijk dooreenlopend. Er is zeer veel en mooi houtsnijwerk dat vele gevels versiert: hoogtepunt is een pauw-versiering van 500 jaar oud. het hout heeft verschillende kleuren, maar dat komt door de schilderingen die ze doen bij de festivals en heeft niet met de houtsoort te maken.
s middags eten we op een open terrasje met zicht op één van de pleintjes. er komt ook nog een "feeststoet" voorbij van jongeren in speciale kledij en die musiceren. De befaamde yoghurt van Bhaktapur, de beste van heel Nepal, heeft ons heel goed gesmaakt.
In de latere namiddag rijden we dan terug naar Kathmandu, onze bagage gaan ophalen bij Quest Volunteers en afscheid nemen van Salve, Sila en Alisha. Deven was er niet. Als we nog iets voor hen willen doen, vragen ze met aandrang om meer vrijwilligers te sturen; daar ontbreekt het aan! uiteraard is sponsoring ook welkom, maar mensen die helpen blijven het belangrijkste. We babbelen nog wat over Nepalese tradities, ook over Filipijnse tradities, want Salve is Filipijnse. Over de overstromingen, over de verschillende culturen binnen de kastes in Nepal enz.
Dan terug met alle bagage naar het hotel, nog een laatste keer eten in een Nepalees restaurant (één van de betere hier vlakbij), en nu staat alles gepakt en gezakt om morgen om 5u te vertrekken naar de luchthaven. (dit is 01.15u Belgische tijd)
Dit was het dan, veel ervaringen op allerlei vlakken, en vooral de boodschap dat er in de wereld nog veel werk aan de winkel is!!!
2 dagen verder, want: In Bandipur niks van wifi, en zelfs amper electriciteit....dus geen berichten.
Gisterenmorgen (vrijdag 11 augustus) om 10 uur vertrokken vanuit Pokhara, richting Bandipur. Dit ligt op de terugweg naar Kathmandu, zo ongeveer 1/3 van de afstand maw ca 70 km. De weg loopt langs een prachtig bebost berglandschap waarin rivieren zich een weg hebben gebaand. Op elk plekje waar geen bos is, zijn er rijstvelden in terrasjes aangelegd. De wolken hangen ook hier als sluiers tussen de bergen en af en toe rij je erdoor met regen als gevolg.
Tegen de middag aan, slaat de chauffeur onverwacht een onnoemelijk klein weggetje is. "ja, dit is de weg naar Bandipur", bevestigt hij. Het is zo'n half uur klimmen om 8 km af te leggen per jeep, en een onophoudelijke aaneenschakeling van haarspeldbochten en prachtige vergezichten.
Aangekomen in het dorpje, blijkt het te bestaan uit één lang gerekte (beetje kromme) straat op de kam van de berg. Aan beide zijden van het straatje alleen maar hotelletjes en restaurantjes, en midden in de straat ook nog 3 tempeltjes.
Ons hotel, Old Inn, blijkt het beste te zijn van het hele dorp. Het is een oud gebouw van zowat 250 jaar, met zeer lage plafonds uit houten balken. Ook de deuren, ramen en luiken zijn uit hetzelfde donkere hout. De meubels, kisten, bedden, binnendeuren enz zijn allemaal in dezelfde stijl. Aan de achterzijde van het gelijkvloers is een ruim terras met prachtige uitkijk op de vallei, en in het droge seizoen ook weer op het Himalayagebergte, dat nu echter verstopt zit achter dikke wolkenmassa's.
We vinden voor het middageten een terrasje met zicht op het dal aan de andere kant van de berg, en in de zon is het daar zelfs heel heet. Er zitten weeral Spanjaarden (die zijn we al veel tegen gekomen).
Na het middageten rijden we naar de speciale uitkijkpunten op de vallei die zo'n 500 m dieper ligt en zowel de weg van Pokhara als de weg naar Kathmandu duidelijk laat zien. We spelen een spelletje met een vlinder, die aan de buitenzijde wit met zwarte tekeningetjes heeft, maar tussen zijn vleugeltjes prachtig blauw laat zien als hij vliegt. probeer daar maar eens een foto van te nemen ;-) !!
Boven kunnen we ook nog een klimmetje naar de echte top boven het dorp doen, waar het uitzicht alleen nog maar impressionanter wordt.
Met de jeep verder naar het boeddhistische klooster, mislukt omdat de weg er zo glad en modderig bijligt, dat het één slippartij wordt, de wielen patineren langs welke kant van de weg we ook proberen. Dan maar onverrichterzake terug naar het "dorpsplein" voor een rustige thee met prachtig uitzicht.
's avonds eten we weeral op hetzelfde pleintje natuurlijk, maar in een ander restaurantje, waar een hele zwerm Chinezen binnenkomt, en ook een koppeltje Nederlanders (nog niet veel tegen gekomen, Chinezen des te meer)
Misschien ook nog vergeten te vertellen: donderdag bij de afdaling na bezoek aan de World Peace Pagoda, kwamen we een groep Slovenen tegen waarmee we een babbel hebben gedaan over Europa.
Dan naar ons lage kamertje, waar een ventilator die af en toe aanspringt, ons vertelt dat de elektriciteit meer uit dan aan was. de zaklampen hebben dus goed dienst gedaan.
Dan vanmorgen uitgebreid ontbijt: als dat 250 jaar geleden ook al zo was, moesten ze niet klagen! Eerst mangosap, musly met yoghurt, eieren met petatjes, tomaatjes en paprika, toast en boter en confituur. koffie en thee naar keuze.
Dus we konden er wel een tijdje tegen.
De weg naar Kathmandu ziet er zowat uit als gisteren. Naarmate we dichter de hoofdstad naderen wordt de kwaliteit echter slechter en slechter. Op sommige plekken staat het verkeer ook gewoon stil, omdat er ofwel werken aan de gang zijn, ofwel voertuigen mekaar blokkeren, of er gewoon zo'n steile hellingen zijn dat sommige voertuigen bijna niet boven geraken, en er dus een lange rij achter blijft hangen. Bij het binnen rijden van Kathmandu kiest de chauffeur een kleinere weg, die de "grote" baan verlaat omdat er dan minder verkeer is. We komen op redelijk gekende aard van straten (vol putten, modder, smal en met toch kruisend verkeer allerhande zoals voetgangers, honden, geiten, koeien, kippen, kinderen, brommers, vrachtwagens enz: alles rijdt en loopt door mekaar)
We komen terug voorbij de monkeytempel, zien de gumba, waar we Engelse les hebben gegeven, in de verte op de heuvel liggen, en rijden dan het stadscentrum in naar ons eerste hotelletje "Dream Nepal", waar ze ons duidelijk verwachten. De rit van ca 130 km heeft geduurd van 10 tot 15.30 u (met een middagstop van een klein uurtje): dus reken de gemiddelde snelheid maar uit op de grootste en belangrijkste weg van Nepal......
Voor vandaag hadden we geen andere uitstappen meer voorzien, we wisten immers niet hoe lang de rit zou duren (nog meer file?). Daarom gaan we maar nog eens opnieuw het commerciële centrum van de stad in voor nog enkele laatste inkoopjes. We krijgen plots een fameuze regenbui die ons op een overdekt terras laat belanden voor een grote pot thee, chocolademelk en koffie. De overdekking is een groot plastieken zeil dat schuin afhangt en het regenwater opvangt en afvoert. Omdat de bui zolang duurt, beslissen we maar om meteen hier ook te eten. We kiezen toch maar voor de voorlaatste maal chomien en momo's (Lode neemt er ook al frieten bij, kwestie om wat voorbereid te zijn op de terugkeer...). Als we goed en wel aan het eten zijn, stopt het met regenen, en dus kunnen we "droog" terug naar ons hotel. "Droog" betekent echter wel nog steeds dat de straten kleddernat en vol modder liggen....Een goeie douche doet dus weeral deugd, en dan de blog weer bijgewerkt.
Weeral veel geluk gehad vandaag met de afstemming van ons
programma op het weer:
Vanmorgen lichte regenval, maar dat belette niet dat we de zwaarste
waterval ooit hebben gezien. Een gigantische stroming, snelheid en volume water
vliegt door een smalle zwaar begroeide vallei. Enkele drupjes regen erbij
hinderen niet, want de zware stroming doet tussen de smalle kloof warme dampen
naar boven komen: zo bijna een stoombad?
Aan de overkant van de baan daalden we af in een grot die
echter deze keer helemaal was ingericht als hindoetempel. Al van bovenaan
zijn langs de naar beneden cirkelende trap allerlei godenbeelden aangebracht. Beneden
is het wat primitiever, niet in het minst door de vochtigheid, en de juist
beginnende stalagtieten.
Daarna zijn we naar een vluchtelingenkamp van Tibetanen
gereden, vlak in de buurt. De omgeving is zeer proper en rustig, weliswaar met
2 vechtende koeien en waterbuffels. Binnen is er een museumke dat het
imperialisme van China in Tibet aanklaagt. Er worden taferelen beschreven die
doen denken aan de oorlogen in Vietnam en Cambodja. De Tibetanen vluchtten naar
India, Butan en Nepal en koesteren weinig hoop ooit nog hun eigen Tibet als
eigen land terug te kunnen bekomen. Toch blijven ze Tibetaan in hart en nieren,
en zelfs na 50 jaar in Nepal noemen ze zichzelf nog steeds Tibetaanse
vluchteling, en niet Nepalees. s Middags eten we dan in het Tibetaans
restaurantje dat er vlak naast ligt, Tibetaanse gerechten die wel lekker smaken.
Soort noedels of spaghetti in kippensoep, en een soort vleesflapjes (uit deeg
met vlees en ajuin ertussen: lijkt op empanadas). Naast het museum staan er nog
wel enkele andere gebouwkes waar de vluchtelingen allerlei beroepen worden
aangeleerd, en ook een verkoopzaal van Tibetaanse tapijten. Mooi, maar wel wat
omvangrijk om mee te nemen.
Wanneer we het vluchtelingenkamp verlaten, komt de zon er
her en der een beetje door, ook al blijven er laaghangende wolken tegen de
bergen aan. We rijden zwaar bergop naar de 2e(die wij zien) world peace pagoda
door de japanners gebouwd. Hij staat boven op een bergtop en kijkt uit over
Pokhara, het meer, het eilandje waar we naartoe zijn gevaren, en de wolken die
de Himalaya en de Annapurna verbergen. Ook de weg waarlangs we van Lumbini zijn
gekomen, is terug in beeld, en tevens de vallei waarlangs we morgen onze
terugweg richting Kathmandu aanvangen. Kortom een 360°-zicht over valleien en
bergen: prachtig!
Op de afdaling nemen we nog even rust om van dat prachtige
zicht te genieten, met een locale thee (en ook chocolademelk ;-) ) Het is
immers ook wel een klimmetje geweest te voet met nogal wat trappen.
Zo zit ons bezoek aan Pokhara erop, en gaan we ons klaar
maken om morgen richting Bandipur te vertrekken.
Wat hebben we gisteren geluk gehad met de flard van de Annapurna en met het zonovergoten dobberen op het meer....
En wat hebben we deze namiddag geluk gehad dat er een museumbezoek op ons programma stond terwijl het buiten hevig regende!!!
Vanmorgen na het ontbijt stond de chauffeur ons om 10u op te wachten. Vandaag staat bezoek aan het noordelijk deel van de stad op het programma.
Eerst reden we door het oude gedeelte van Pokhara, waar oude houten huizen (zo een beetje Normandische stijl) nog te zien zijn, en afgewisseld worden met mooi moderne huizen waarvan de gevels gebouwd zijn met kleurrijke tegels die specifieke patronen vormen, van gevel tot gevel verschillend. Midden op de hoofdstraat staan verschillende kleine tempeltjes die telkens de rijvakken uiteen doen gaan en weer laten samen komen er voorbij.
Onze eerste stop is bij het Bindhyabasini-hindoe-tempelcomplexje. Er is een klein parkje van waaruit trappen je naar boven leiden tot bij verschillende tempeltjes. Mensen komen hier offeren, bel laten rinkelen, bidden enz in ruil voor een tika op hun voorhoofd. We gaan toch ook nog maar even te voet de straatjes door. De straten zijn hier in veel betere staat als in Kathmandu: ze zijn tot aan de kanten geasfalteerd, er loopt een goede afwatering langs en er zijn voetpaden. Er is ook weinig tot bijna geen zwerfvuil langs de kanten. We komen een oude man tegen die ons vertelt dat hij 81 jaar is, ons fier zijn straat laat zien en ons weer terug tot aan de tempel brengt.
Dan gaat de rit naar de Sati river bridge. Pas als we eraan zijn gekomen en kunnen zien hoe dat eruit zien, begrijpen we wat ze bedoelen met een "river bridge": er loopt een redelijk diepe kloof beneden waar snel stromend water uit de bergen naar beneden kolkt. Je merkt de kloof amper op, we zijn er met de auto over gereden zonder dat we ze opgemerkt hadden omdat ze volledig met weelderig groen is begroeid. Alleen als je te voet over de brug loopt, hoor je in de diepte het kolkende water. Maar als we dan door de weelderige plantengroei een verdiepje lager afdalen, zien we pas de boogbrug waarover snel stromend water is gekanaliseerd en vanuit een tunnel over de brug weer in een andere tunnel stroomt. Ze hebben dus 2 verschillende stromen water mekaar laten kruisen op een ander niveau: het ene niveau voedt mee het meer, het andere niveau voedt landbouwgebieden.
Daarna gaan we een bezoek brengen aan grotten waar vleermuizen worden "gesoigneerd" als beschermde diersoort. In de grot is het verschrikkelijk nat en koud: er vallen zeer grote druppels water langs alle kanten zodat je helemaal nat en koud wordt. Verder is het een grote klauterpartij over glibberige stenen, zodat we het al snel voor bekeken houden en de kids maar verder laten gaan (wat ook helemaal niet ver blijkt te zijn). Een tweede gelijkaardige grot zonder vleermuizen, laten we dan maar voor wat het is.
We rijden terug naar de zone aan het meer, want kennelijk vindt de chauffeur dat we best een restaurant opzoeken in het toeristische gedeelte van de stad. Op onze menu staan ondertussen ook al wel wat andere dingen dan rijst en dahl. We hebben hier al vis kunnen eten, steak en frietjes, spaghetti en pizza, maar ook wel steeds nog chowmien en noedels of momo's.
Na de middag zoals al aangekondigd, rijden we naar het "international mountain museum". Boeiend en leerrijk, met info, foto's en didactisch materiaal over ontstaan van de Himalaya, van de volkeren die er verblijven, van de trekkers die de toppen hebben bereikt, en met de bedreigingen die er zijn zoals klimaatopwarming die overstromingen en modderstromen veroorzaakt en anderzijds droogtes die oogsten doet mislukken, over toch wel weerkerende aardbevingen in het gebied (het gebergte beweegt immers nog steeds zo'n 2 cm per jaar omhoog en 5 cm per jaar noordwaarts). We hebben zowat de deuren van het museum gesloten en het was nog steeds pijpenstelen aan het gieten. Paraplu's en een wachtende jeep maken dit wel redelijk draagbaar.
Terug in het hotel zijn we onder de paraplu's richting restaurantje langs het meer gelopen. Boven het meer waren eigenlijk alleen slierten wolken te zien en regen. Wat een verschil met de prachtige zonsondergang van gisteren! In het restaurantje werden we (naast lekker eten) ook vergast op traditionele dansen. Echt spectaculair is dat hier niet: het lijkt wat op wat we in Cambodja hebben gezien.
nu is het weer bedtijd; morgen komt het zuidelijk deel van de stad aan de beurt (waarschijnlijk met evenveel regen als vandaag....)
Gisteren avond een tafeltje gevonden langs de promenade langs het meer, waar we lekker hebben gegeten. Alleen was er wat te luide muziek die moest opboxen tegen de muziek van het naastliggende restaurantje enz, en zo de rust echt wel verstoorde.
Vanmorgen pikte de chauffeur ons op om 4u45 en na een 3 kwartiertjes bergop rijden in 't donker konden we bij dageraad te voet verder de berg op in Sarangkot. Van hieruit heb je prachtig zicht rondom rond, op het meer van Pokhara aan één zijde en op de Annapurnaketen aan de andere zijde, met de verschillende toppen van ruim boven de 8000m!! Alleen, de weersomstandigheden moeten goed zijn om de toppen te kunnen zien, zonder dat ze gehuld zijn in een wolkendek. 's Morgens is het daar het beste moment voor, want in deze periode van het jaar, warm en vochtig, gaat de waterdamp onmiddellijk stijgen vanaf de zon opkomt, en vormen de wolken zich rond de toppen zodat in de rest van de dag alleen nog wolken te zien zijn, en de hoge besneeuwde toppen onzichtbaar worden.
Aangezien de weersvoorspellingen voor de volgende dagen meer regen (en op de toppen meer sneeuw) geven, was het vanmorgen wellicht beste moment. Er was lichte bewolking, en heel kort is de Annapurna 1 tussen de slierten komen pieken: veeel hoger in de lucht dan je eerst zoekt. Gelukkig waren er kenners in de buurt voor uitleg wat waar te zien was.
Impressionant is het in elk geval: je ziet de wolkenslierten zich voor je ogen vormen en tussen de bergen naar boven stijgen; ook rond het meer ontstaan slierten en daarbij is er dan nog de weerspiegeling in het water: prachtig schouwspel!!
Rond 8u begon de honger toch te knagen en zijn we terug naar beneden gereden om te gaan ontbijten. Even terug platte rust resulteerde in een fameus dutje tot bijna 's middags. Alleen Stefaan is nog te voet de buurt gaan verkennen.
Rond de middag zijn we dan terug naar de promenade langs het meer gaan wandelen in de andere richting dan gisteren. Een prachtige tuin nodigde uit om te eten (heel lekker en rustig, daar gaan we zeker nog terug), en daarna wandelden we verder tot de aanlegplaats van de roeibootjes, die je kan huren met of zonder bestuurder. We hebben ons maar "laten" varen, eerst naar het eilandje met tempel(tje) in het midden van het meer, en daarna wat stroomafwaarts tot aan de dam. De "driver" (=roeier) gaf wat uitleg over vogels (naast arenden, ook prachtig blauwe (soort van)peroquet, vissen, planten, oorverdovend krekelconcert (!nog nooit gehoord) enz. Wij hebben hem maar wat van ons water gegeven, want de man zat zo te zweten......het druppelde eraf. Dus echt genoten van een luie namiddag op het meer met alle rust die dat geeft want er mogen geen gemotoriseerde vaartuigen rondvaren. Een verse ananas hebben we met 2 (Lode en Tine riskeerden het niet) verorberd, en het sap liep niet alleen van duim en wijsvingers, maar van heel onze armen...echt smullen
En dan was er de prachtige zonsondergang boven het meer achter de bergen, waardoor de bergen terug in een mist en ook in donkerdere wolken gehuld werden, en de gloed van de zon weerspiegelde in het meer, met de schaduwen van dobberende bootjes ertussendoor. Echt idyllisch!
Op hetzelfde plekje langs de rand van het meer hebben we dan gegeten terwijl het duisterde, om in donker naar het hotel terug te keren, en weeral na een deugddoende douche seffens te gaan slapen.
Morgen pikt de chauffeur ons op om 10u om in de iets ruimere omgeving van Pokhara een en ander te gaan bezoeken. Hopelijk wordt het toch weer een zonnige dag zoals vandaag.
Zondag 6/8 (Lumbini) en maandag 7/8 (Lumbini-Pokhara)
Zo ondertussen weer even geleden want geen of zéééér traag
internet.
Het is nu maandag late namiddag en we zijn in Pokhara
aangekomen. Gisteren, zondag, hebben we de tempelsite van Lumbini bezocht (een
park van 4 op 2,5 km groot!). Lumbini is de geboorteplaats van Siddharta
Gautama en op de exacte plaats van zijn geboorte ligt een steen met zijn eerste
voetafdruk erin. De dag begon met een ritje met de taxi naar een
fietsenverhuurplaats waar we ook onze gids ontmoetten. Eerst bracht hij ons
naar de eerste Boedhistische tempel waar een monnik ons alle voorspoed toewenste
door een wensbandje rond te binden. Vervolgens gingen we naar het
Unesco-erfgoed gedeelte van de site: funderingen van 29 stupas en van 2
kloosters die dateren van circa 400 jaar voor Christus. Het centrale
tempelgebouw wordt geflankeerd door de Ashoka-zuil, bewijs van de
authenticiteit van de site, en twee Boedha-bomen nog voller met gebedsvlaggetjes
omwikkeld dan wat we tot nu toe al zagen. In de verte zien we ook al de standing
baby-Boedha, een gouden standbeeld, en het rechte waterkanaal dat de site in
twee verdeeld. Dan rijden we naar de oostelijke helft van de site waar we
tempels bezoeken van Boedhagemeenschappen uit Birma, Cambodja, Thailand en
India. Hier ook bevindt zich een internationaal Boedhistisch nonnenklooster.
Nonnen zijn immers in de andere niet welkom. De Thaise, volledig in het wit,
vonden we de mooiste. De poort van de Cambodiaanse was een miniatuur van Angkor
Wat en de tempel zelf leek sterk op de tempels in Pnom Pen.
Daarna was het tijd voor het middageten in een lokaal
restaurantje net aan de overzijde van de inkompoort. Vooral ons vochtgehalte
moesten we op peil brengen want door de warme vochtige lucht hadden we vast al
liters zweet gelaten. Al onze kleren waren alsof we onder de douche hadden
gestaan.
Vervolgens terug met de fiets tot aan de westkant van het
kanaal, waar we opnieuw een aantal tempels bewonderen: China, Butan, Oostenrijk
& Zwitserland, Duitsland, Canada (waar ook nonnen zijn). Tot slot zijn we
naar de World Peace Pagode van Japan gereden, de witste stupa die we tot nu
te zien kregen. Op dat ogenblik begonnen ook de gebeden zodat we daar ook een
glimp van hebben kunnen opvangen.
We zullen ons vooral de uitgestrektheid en rust van de
groene jungle herinneren met ook nog volop in aanbouw zijnde nieuwe tempels
(Nepal, Tibet, Vietnam, ). De vochtige warmte en het zweet dat we daarbij
hebben gelaten en Stefaan zijn ketting die wel 6 keer van het tandwiel is
gevallen verdienen een mooie tweede en derde prijs. De koude douche in de avond
deed dan ook hééééél vééééél deugd. Na het eten terug zalig in ons hemelbed
(ook al is er s nachts één of ander insect bij Tine komen kriebelen en aan een
cakeje komen knabbelen).
Met de chauffeur hadden we afgesproken om 8u30 vertrekken
deze ochtend. De rit ging eerst terug door de uitgestrekte rijstvelden tussen
koeien, geiten, waterbuffalos, honden, wandelaars, brommers, fietsers, autos,
riksjas, camions, bussen en jeeps zoals wij -en dat op een dodemansweg. We
hebben 1 klein stukje echte 4-baansweg met middenberm gehad maar die werd
eveneens door al het genoemde verkeer gebruikt. Na de highway ging het
bergopwaarts, de Middle Hills in. Heuvels tot circa 1000m hoog, begroeid met
een ware jungle en doorsneden door bruine rivieren. Wolkenslierten hingen soms
op onze hoogte, soms zelfs lager dus de regen was ook wel eens van de partij.
Overal waar ze een klein of groot terrasje kunnen aanleggen waren er
rijstvelden. Op de middag hebben we in een lokaal restaurantje onderweg gegeten
en vanaf 15 uur konden we Pokhara in de verte zien.
Na aankomst en wat info over de mogelijkheden hier hebben we
beslist om morgenvroeg de zonsopgang over de bergen te gaan bekijken zodat we
nu (na dit kort intermezzo bloggen) gaan avondeten aan het meer van Pokhara.
