Kunnen wij verandering brengen in Kopila Children's Home?
Je raadt het al: "Ja, maar voor even."
Woensdagochtend voor school verloopt volgens hetzelfde stramien als dinsdag. Maar de oudste jongen, Hira, komt te laat op school omdat er een probleem was met zijn schoolpasje en wordt terug naar huis gestuurd. Mama geeft hem de opdracht om zijn kamer en bed eens grondig te kuisen. Ondertussen doen wij een wandeling in de buurt. Tine gaat niet mee omdat ze diarree heeft. We zoeken een weg op die we vanop het dak hebben gezien en volgen die. Langs de modderige weg vinden we mooie bloemen, rijstvelden, een hospitaaltje en zelfs een tempeltje met gouden dak. Van de overkant van het valleitje kijkt ondertussen een bouddhastandbeeld op ons neer. We proberen de vallei over te steken om via een andere weg terug te gaan maar stranden in de rijst- en maïsvelden. We gaan dan maar via dezelfde weg terug. Hira heeft in de tussentijd braaf zijn werk gedaan en mama stelt samen met hem een plan op voor de rest van de week: alle kamers, de toiletten, de trappen, de eetruimte,... worden verdeeld over de drie kamers om beurtelings een kuisbeurt te krijgen. De kinderen kunnen daarmee punten verdienen en de winnende kamer krijgt "een prijs" op zaterdagavond. Bij thuiskomst van de andere kinderen wordt het plan uitgelegd. Eén kamer probeert extra punten te verdienen door extra dingen te kuisen. Als de andere kamers dit merken is het hek van de dam: over de volgende dagen ondergaat het huis een transformatie! En dat houden ze vol, jawel, tot zaterdag. Spijtig dat we ze nog niet hebben kunnen bijbrengen dat minder vuil maken ook minder kuisen betekent. Het kuisen begon al 's ochtends vroeg, nog voor 7u, of 's avonds na het huiswerk, maar daarna was er nog altijd genoeg tijd om te spelen: kaarten, mikado, zingen, ninja, knikkeren en tollen met noten,... .
Donderdag was hun laatste dag school van de week want vrijdag was er vakantie. Maar daarover vertellen we straks want we gaan nu eerst onze vele kilo's was ophalen zodat we weer proper verder kunnen.
Na een lange radiostilte eindelijk nog eens een bericht, we hebben wel geprobeerd op internet te geraken, maar in het Kopila Children's home was er met een beetje chance soms maar één vierkante meter met wifi van de buren op het dak.
Maandagochtend (voor hen reeds de tweede dag van de werk/schoolweek) eerst nog ontbijt in het volunteer's house en daarna inpakken voor een week. Tegen iets na 11 zijn we vertrokken met de taxi. Stefaan volgde op de gps de route, naar het zuiden, voorbij "Patan", dat we al bezocht hadden, en naar een iets ruraler gedeelte van Kathmandu. Na een uurtje rijden stopt de taxi omdat hij eigenlijk niet weet waar we moeten zijn, gelukkig is iemand van "Quest" mee op de brommer, die iets verder stond te wachten. We rijden een klein, modderig, zijweggetje in en 50m verder komen we aan bij onze bestemming: een 3-verdiepen hoog ommuurd huis wacht ons op. We worden verwelkomd door 3 vrouwen: 1 van circa 60, Moina, en 2 wat jongere: tussen 30 en 40, "de Aunty's". De jongste van hen heeft een gehandicapt dochtertje dat mee inwoont, wat motorische problemen heeft en niet kan spreken. We komen binnen en worden meteen naar onze kamer gebracht. We zien 1 stapelbed en 1 gewoon bed, de 4e man improviseren we een bed op de grond met de aanwezige matrassen. Verder zijn er nog 4 kamers: 2 jongenskamers met elks 6 of 7 jongens, 1 meisjeskamer waar 4 meisjes, 1 jongetje van 6 en de Aunty slapen en dan nog 1 kamer voor Moina en twee jongens. Qua sanitair is het redelijk pover, en vooral vuil: 3 badkamers -op elk verdiep 1- met een toilet en een douche. Als chasse moet je een emmer water gebruiken. Het resultaat in een huis met 20 kinderen laat zich gemakkelijk raden, zeker als we er bij vertellen dat de toiletten toch niet zo degelijk gekuist werden. Op het gelijkvloers bevinden zich ook nog de keuken en de eetplaats. De laatste is ongeveer 3 op 4 meter groot en er staan twee tafels en 4 banken. De keuken heeft twee gasvuurtjes en wat schamele kasten waarvan de deurtjes stuk zijn. Het kraantje voor de afwas bevindt zich buiten en het afgewassen servies ook. Bovenop kun je ook nog buiten: een half dakterras op de tweede verdieping waarvan een ijzeren wenteltrap leidt naar het dak zelf dat gewoon een dakterras is. Verder is er nog een kip in huis die zich van niets of niemand iets aantrekt en haar behoefte overal achterlaat. Tot zover de huisvesting
We waren dus ondertussen geïnstalleerd en omdat de kinderen nog op school waren proberen we een babbel te beginnen met de 3 dames en een jongetje dat die dag niet naar school was: Surendra. We stranden al snel bij de getallen want de Aunty's spreken amper Engels, Surendra is nog verlegen en Moina was een beetje ziek. We hebben daarbij al een lekker theetje gekregen. Dat was een constante tijdens de week: 1 na het ontbijt, 1 in de namiddag en 1 na het avondeten. Wij gaan nu op zoek naar een plek om te eten. Ver moeten we niet gaan want aan de overkant van de grote straat is een lokaal restaurantje dat er netjes en proper uitziet. Aan de kok -die in een rolstoel zat- hadden we niet duidelijk genoeg gezegd dat we liever niet pikant eten. Tegen twee uur kwamen we terug en gingen mama en papa met Moina en de jongste Aunty mee naar de winkel. "Wij en zij elk 1 zak van 30kg rijst kopen voor 1500 Roepies (ca 15) ?" Daarop wou mama wel ingaan, ook al waren we gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor aftroggelarij. Nu blijkt Moina zelf niets te kopen, en blijft ze achter bij de verkoper om nog wat zaakjes te regelen. Ze jaagt ons letterlijk weg samen met de Aunty die de zak van 30kg op haar hoofd naar huis draagt. Dag 1 en het vertrouwen in Moina is al weg. Maar goed, we zijn hier voor de kinderen en die komen tegen half 4 terug van school.
Na hun handen te hebben gewassen en hun school-uniform uit te doen beginnen ze braaf hun huiswerk te maken. Wij helpen waar we kunnen. Voor de Nepalese les is dat wat moeilijk, de andere vakken lukken wel want die worden in het Engels gegeven, ook de boeken zijn in het Engels. De ene is wat sneller klaar dan de andere en ze beginnen te spelen. Tegen half 8 hebben we dan onze eerste maaltijd daar. De jongste Aunty bereidt 1 pot rijst, 1 pot dahl (een soort vloeibare linzensoep), en 1 pan groenten, waaruit ze rechtstreeks vanuit de pannen op het vuur de borden van de kinderen vult waarmee ze één voor één zelf bij haar komen. Dit gerecht: dahl bat, wordt onze maaltijd voor de hele week: elke ochtend als ontbijt en avond als dîner. Er zijn 7 eetlepels: 4 voor ons, één voor het jongste kind (Bupendra) en de rest wordt niet gebruikt. De andere kinderen eten zoals iedereen in Nepal met hun rechterhand. Ze schuiven snel het pikante eten naar binnen. Voor ons was de thee welkom om de pikante smaak weg te krijgen. Met 24 aan de 2 tafels is onbegonnen werk en enkele kinderen eten op de trap en op de vloer in de hal. Het is al snel 20u en na nog een laatste uur spelen gaat iedereen naar bed, wij ook. Maar goed ook want de volgende ochtend (dinsdag) om half zeven horen we veel lawaai boven onze hoofden. Op het dakterras lopen de kinderen in karate-tenue rond in een cirkel en zijn ze zich aan het opwarmen voor een les. Door de regen in de stad komt de instructeur niet opdagen en blijft het bij opwarming en stretchen. We beginnen te spelen en tegen half negen is het ontbijt: een herhaling van de vorige avond. We zijn nog niet goed en wel klaar of de eerste kinderen verschijnen in uniform om naar school te vertrekken. We nemen hen bij de hand en lopen samen naar school, slechts 5 minuutjes stappen. Daar aangekomen worden we verwelkomd door de directeur en de eigenaar van de school. We worden prompt uitgenodigd om bij de eigenaar -zelf een weeskind- te komen lunchen één van de volgende dagen. Om 9u30 gaat de bel en komen alle kinderen op de koer in rijen per klas staan. Ze bidden samen en zingen het Nepalese volkslied met de Nepalese vlag erbij gehesen en gaan dan samen naar binnen. Op de school is de disciplinegraad duidelijk wat hoger dan in het huis: zelfs de nagels van de kinderen worden eenmaal per week gecontroleerd!
Wij gaan terug naar het huis en kunnen het niet laten om wat te kuisen. Met eigen gekocht product, waarvoor we enkele keren over en weer zijn gelopen, begint mama de strijd om het sanitair terug een witte kleur te geven. Ondertussen verwijderen wij stofnetten van het plafond en lagen stof van raamkozijnen en deuren. Tine ontdekt dat de deur van de keuken eigenlijk wit was! Tegen de middag gaan we terug naar hetzelfde restaurantje waar we deze keer zeer goed duidelijk maken dat we geen pikant eten lusten. De kok was een vakman want hij kookt à la tête du client en voorziet ons van een zoet sausje. De kinderen moeten het met een tussendoortje doen op school. Daarna was een korte middagsiëst welkom. 's Avonds opnieuw hetzelfde scenario: huiswerk, spelletjes, eten, spelletjes, slapen.
een paar woordjes over het "volunteer guest house":
het is een 6verdiepen hoog huis, waar Salve met haar familie woont op zo'n 10 minuutjes wandelen van het stadscentrum. Zij is zowat de verantwoordelijke van de organisatie die "Quest" noemt. Ze is mama van Justin (jongen van 15j) en Gamela(meisje 7j), en haar schoonouders wonen boven.
De verdieping 3 is voor ons, 3 aaneenpalende kamers en een WC-badkamer.
Ondertussen zijn er ook 3 chinese meisjes die op gelijkvloers slapen, en zijn er nog wat kamers her en der (momenteel is er ook een spanjaard die net terug is van vietnam)
er zijn wel ventilatoren, maar geen airco: dus wel erg warm om te slapen, maar we zullen dat wel gewoon worden. Tine en Lode hebben daar alvast geen last van.
Waar was ik dan gebleven? Zondagmorgen: start van de "opleiding"
ontbijt zoals zaterdag.
dan in zelfde kamer op 2° verdieping: de 4 chinezen en wij kregen van Alisha (medewerkster, vrouw van 32, en 6 maanden zwanger voor eerste kindje) toelichtingen over alle gewoontes en hoe de maatschappij in mekaar zit met het kastensysteem, beleefdheidsregels, enz.
Hoe dat allemaal ineen zit, vertellen we wel als we terug zijn, we gaan het nu ook nog eerst ondervinden de volgende weken.
s middags hebben we hier heel lekker eten gekregen: een grote gekookte mix van groenten, bloemkool, champignons, pepers, ajuin, petatjes..... een andere schaal met een gekookte mix van andere groenten en kip en noedels, en ook rijst, en soort currysaus.
Na de middag was het heel intensieve les nepalees! eerste woordjes, zinnetjes, werkwoorden, negatie, ..... en dat nog gewoon fonetisch. De geschreven karakters zijn helemaal niet te doen: het meisje heeft geprobeerd ons er 5 te laten schrijven, maar dat is gewoon onbegonnen werk.
Om 16.30 zouden we met een busje opgepikt worden om naar de grote Boudanat stupa te gaan. Echter: het busje arriveerde pas om 18u! onderweg was het opnieuw heel erg aan het regenen/gieten met de nodige wateroverlast en diepe plassen enz als gevolg, en dus enorme verkeerschaos!! we kwamen pas om 19u aan, al aan het duisteren. We hebben dan wel alle kaarsjes enz bij avond/donker gezien, en we gaan vast nog een keer terug want de grote stupa was dicht (te laat!)
Op de terugweg was het evenveel verkeerschaos, zodat we pas om 21u terug in de buurt van thuis waren, daar een "quick" fast nepalees eten zijn gaan eten (in een hamburgertent van hier), en waren we dus laat thuis, weeral in de regen.
En nu zijn we aan het voorbereiden om naar het kinderopvangtehuis te gaan: bagage voor 1 week meenemen. De rest van de bagage blijft hier in huis. Het is trouwens ook niet zo heel ver hier vandaan, dus als we iets vergeten, komen we het gewoon halen.
Ons ontbijt zit er nu op (hetzelfde als gisteren), en we gaan nu inpakken en vertrekken.
Voor de volgende dagen tot volgende zondag, zal er misschien niets op de blog komen, want in het weeshuis is er geen internet
dus niet ongerust zijn als hier enkele dagen niets verschijnt.
momenteel zit tine te babbelen met de puertoricaanse en de spanjaard, over alle reisperikelen.
eerst een beetje verklaring waarom er een paar dagen stilte was:
zaterdagavond na aankomst thuis is er onweer opgedoken, en is er een algemene stroompanne geweest: je raadt het: geen electriciteit, geen licht maar ook geen internet.
gisterenavond waren we te moe en was het ook al laat als we thuis kwamen.
Dus nu halen we de achterstand in, maar we moeten soms al even goed nadenken wat we precies wanneer gedaan hebben, zoveel is er gebeurd. Echt rust was het dus (nog) niet.
Dus zoals gezegd zouden we zaterdagmorgen naar de "monkey-temple" gaan: we vertrokken een beetje na 7u te voet langs de grote baan. Het was net gestopt met regenen, dus er lagen overal grote plassen. Maar t deed wel deugd dat het niet te warm was, want het was een mooi klimmetje in de zon! dus toch goed gezweet eer we boven waren. Het was er al vol volk die allemaal kwamen offeren en bidden. Bidden doe je hier door in wijzerzin rond de stupa te lopen en de bidrollen die errond staan allemaal te laten draaien ook in uurwijzerzin. op de bidrollen/gebedsrollen staan de gebeden opgetekend, dus door ze te laten ronddraaien kan je er heel veel tegelijk bidden.
op de terugweg naar beneden zijn we nog de 3 grote nieuwe boeddhabeelden gaan kijken (nieuw sinds 2002). en dan back home for breakfast.
ontbijt was keuze tussen vers fruit met yuoghourt, een verse kaas-salade, gevulde ommelet, toasten en nepalese thee.
Daarna zijn we zelf op stap gegaan, met een meisje uit Puerto Rico die al een week hier is en een chinese jongen die de avond vooraf was aangekomen. Het koninklijk paleis-museum stond op ons programma en de garden of dreams. Overal betaal je inkomgeld, voor de wederopbouw (na de aardbeving nog steeds), en echt spectaculair is het niet. De grote hal in het paleis was wel bijzonder qua hoogte en vorm van de kolommen (maar je mocht geen foto's nemen). dan was het een stuk in de namiddag en zijn de puertoricaanse met de chinees apart verder gegaan en wij eerst gaan eten en dan door het centrum gelopen en wat "inkopen gedaan" nl nieuwe sandalen voor tine (die ze bij had hadden het begeven), voor mij een langere (oranje!!) tuniek van hier om in de monastery "gepast" gekleed te zijn, en dan voor papa en Lode een T-shirt van hier.
we waren zowat eerst thuis, en hadden dus tijd voor de blog..... maar groot onweer opkomst: super mooie lucht met demonstratie van arenden die zond zwermden boven de stad, en dus uitval electriciteit!
