om 10u was de chauffeur er al om ons naar de monastery te brengen ("white gumba", heet het. Er is ook een red gumba en een yellow gumba, allemaal gesitueerd op toppen van verschillende heuvels boven de stad dus).

We hadden echter 11u als vertrekuur in ons hoofd, dus de man heeft wel even moeten wachten. Het ontbijt (dat Tine wat later at dan wij) bestond uit pasta met wat groentjes tussen en een sausje dat op ketch-up leek maar eerder zoet-zuur smaakte met een pikant tintje eraan. Er was dik gesneden wit brood bij, belegd met een beetje rode maar heeeel zoete confituur, een soort rode fruitsap met heel veel zoetstof en een thee citroen erna.

Dus zoals voorzien, vertrekken we samen met de chauffeur en Indira in een heel klein taxietje: zoiets als kleine fiatjes van vroeger. Daar moeten we met 6 in, en vooraan mag je niet met 3. Het resultaat: Stefaan in het midden achteraan met Tine op de schoot.... die met haar hoofd tegen het dak zit, en beiden allerlei ledematen niet echt "kwijt" kunnen. Voor het laatste deel heeft de chauffeur dan toch wel begrepen dat dit niet houdbaar is, hij doet teken naar zo'n ander taxietje, en we verdelen over 2 auto's. Trouwens voor het laatste steile stuk zouden we anders met de beperkte pk'tjes niet boven zijn geraakt.

Aangekomen in de rust van de rode gumba, worden de verantwoordelijken voor de kinderen opgesnord, en mogen we even in een vrij lokaaltje wachten, waar ons koekjes en snoepjes aangeboden worden (lekker trouwens, er waren zelfs caramelletjes en chocolaatjes bij) Dan spreken we af dat ze toch eerst de lunch serveren aan de kinderen om 12 u, en dat we met de les beginnen om 12.30 u. We worden "uiteraard" uitgenodigd om mee te lunchen en krijgen -wat dacht je- rijst met dahl en "verdachte" groene op pilipili-lijkende groenten. Uiteindelijk valt het best te eten. De thee die we daarna krijgen is echt vies (bha, niet drinkbaar, maar we doen toch maar ons best). Als iedereen zijn bord heeft weg gedragen, kunnen we naar de klas.

We splitsen op voor hun 2 groepen die ze kennelijk voor alle lessen hebben; of er enig verschil is, hebben we nog niet kunnen uitmaken.

Lode en ik hebben een echte klas van 28 leerlingen, allen in bruine boeddhistische monnikenkledij, Tine en Stefaan de rest in een heel groot lokaal dat behalve aan de klaszijde volledig vrije ruimte is (op de gespannen wasdraden na, en nog wat gestapelde rommel)

Gelukkig is er één van de verantwoordelijken die Engels kan, en af en toe eens kan bijspringen en een beetje vertalen. Nadat we (Lode en Greet) oefeningen hadden gedaan met één zinnetje "I go to my room", vervoegd volgens alle persoonsvormen, negatie en vraagvorm, vraagt hij in het Nepalees welke kinderen het verstaan hebben. 4 steken hun hand op. Welke kinderen het niet verstaan hebben? alle anderen steken hun hand op..... dus herbeginnen. De man legt ons uit dat de Nepalese cultuur parten speelt, omdat het niet gebruikelijk is dat je durft vragen stellen of zeggen dat het te vlug gaat of dat je het niet begrijpt. Zijn vraag is dan ook, eerder dan vele vorderingen proberen te maken met Engels, hen die attitude aan te leren om te durven zeggen dat ze het  niet begrijpen.

We spreken dus af dat ze, telkens als ze iets niet verstaan 'budhjanat" (ik versta u niet) roepen, tot dat omkeert naar "budhjo" (ik versta het).

Na een korte pauze doen we verder. Lode neemt de 4 die wel hadden kunnen volgen apart, om er verder mee te gaan. Ik begin opnieuw met de rest.

Intussen hebben Tine en Stefaan het anders aangepakt: al spelend en wijzend zijn ze woordjes aan het leren: de namen van de belangrijkste lichaamsdelen, alfabet en uitspraak van de letters, tellen, maanden van het jaar enz .

In elk geval stellen we vast dat het niveau van Engels zeeeer zeeeer basic is, om niet te zeggen voor sommigen bijna nihil. Je vraagt j af wat ze in hun eigen lessen Engels eigenlijk wel hebben geleerd.

Dan komt er nog een half uurtje thee-met-koekjes-pauze en daarna opnieuw nog les van 15.30 u tot 16.30 u. De chauffeur die ons zou komen ophalen tussen 16 en 17 u blijkt er al te zijn om 15.30 u als de laatste les pas begint. Maar de omgeving hier is zo rustig en mooi, dat hij het zich wellicht niet beklaagt dat hij een uurtje moet wachten.

De laatste les pakken we wat ludieker aan (toevallig redelijk gelijklopend tussen de 2 klassen): we beelden werkwoorden uit, geven het Engelse woord, schrijven het Engelse woord op bord (en overschrijven in hun schriftjes) en laten de kinderen het uitbeelden als wij de woorden zeggen en aanwijzen op bord. het resultaat laat zich raden: sit, stand up, go, run, jump, sleep, wake up, eat, drink, play, pray, swim, write, shout......lay down! gelukkig is dat er ook bij om ze weer stil te krijgen.

Als we in de grote klas stoppen, blijken ze in de grote zaal hetzelfde aan het doen en lopen ze allemaal rond. iedereen dan samen als apotheose! 

En dan is het tot morgen, en rijden we met de taxi naar huis.

We krijgen van Indira "lunch", maar eigenlijk is dat wat namiddagfruit (banaan, peer, appel en zoete nepalese krokante koek), en spreken af voor avondeten om 20 u. Tine en Lode nemen alvast wat platte rust en een rustige douche. Ik ga met Stefaan wandelen langs het bos op de bergheuvel waar we vlak tegen wonen (50 m verder loopt een paadje) Het bos is staatsbezit en volledig ommuurd, en trouwens te gevaarlijk om in te gaan wegens gevaarlijke dieren. Het paadje aan de buitenzijde van de ommuring wordt alsmaar smaller en meer dicht gegroeid zodat we het uiteindelijk maar opgeven om door het struikgewas verder te klieven. We hangen trouwens vol met stekels in onze kleren (gelukkig heb ik lange kleren aan, maar Stefaan niet :-( ....) en staan Stefaan zijn benen vol beten (die lijken op muggenbeten). We gaan terug via een klauterweg naar beneden. We komen een heel eind verder uit op "onze" straat, en lopen ze terug langs tal van winkeltjes en "cafeetjes" waar mannen sport zitten te volgen op relatief kleine TV-schermen. 

We stellen vast dat onze normen naar properheid en netheid enorm zijn aangepast. we vinden het hier relatief proper omdat er geen "open afvalbelten" zijn maar alleen wat kleiner afval overal opzij van de weg.

Over de toestand van de wegen hebben we het trouwens nog niet gehad. We waren een beetje in de veronderstelling dat de aardbeving veel had vernietigd. Maar alle Nepalezen waar we mee praten zeggen dat het ook voor de aardbeving reeds zo was. De oorzaak is corrupte van de overheid. Ze hebben (en krijgen) veel steun van internationale organisaties maar gebruiken die voor eigen gewin. Bijvoorbeeld met betrekking tot de wegen: iplv structurele werken te laten doen, gebeurt er een klein beetje oplapwerk, dat binnen de kortste keren weer kapot is. De overschot van het geld verdwijnt.....

Dus wegen zijn eigenlijk maar wat hard aangereden aardewegen waar hier en daar nog wat resten of smalle grillige strookjes verharding over zijn gebleven. Diepe putten tot een halve meter zijn geen uitzondering. Bovendien is er geen afwatering, dus als het regent onmiddellijk wateroverlast op de lagere delen enz. 

Over de toestand van afvalinzameling en -verwerking moet ik wellicht niet meer veel vertellen: dat bestaat gewoon NIET: kap alles maar over het muurtje...

En dan de dieren in het bos. neen, ik bedoel gewoon de dieren in de stad!! Aapjes zie je overal, niet alleen aan de monkey-tempel. Op de muurtjes rond de huizen (ook hier aan ons huis liep er vanmorgen eentje), in de wirwar van electriciteitsdraden die overal hangen hebben ze natuurlijk een super speeltuin, en verder waar je maar kan denken, op de tempels, op de daken enz. In de lucht zijn er regelmatig zwermen arenden die boven delen van de stad cirkelen. En één keer hebben we voor de auto een lange slang de weg zien over kronkelen. Hij was -geschat- wel 1,5 m lang. We zaten in de auto, dus geen probleem. Maar de gynaecoloog die toen bij ons was, verzekerde ons dat het geen gevaarlijke slangen zijn.

terug naar onze wandeling langs het bos: eigenlijk waren we dus vrij snel terug en hadden we voor 20 u ook nog rustig tijd voor een deugddoende douche.

Het eten was zoals gewoonlijk veel rijst met dahl (deze keer met echte zwarte linzen erin), petatjes en groentjes erbij en krakkebrood. Thee citroen als dessert. 

Op tijd bed in, want alles lijkt wel redelijk vermoeiend: 's avonds zijn we toch elke keer goed moe.

Zo, intussen is het dan woensdagmorgen en worden we door Indira geroepen dat "cooking is finished" of met andere woorden tijd om te gaan eten. Benieuwd wat het ontbijt vandaag brengt.

Jullie horen dat morgen weer verder.  Tot dan.