om 10u was de chauffeur er al om ons naar de monastery te brengen ("white gumba", heet het. Er is ook een red gumba en een yellow gumba, allemaal gesitueerd op toppen van verschillende heuvels boven de stad dus).

We hadden echter 11u als vertrekuur in ons hoofd, dus de man heeft wel even moeten wachten. Het ontbijt (dat Tine wat later at dan wij) bestond uit pasta met wat groentjes tussen en een sausje dat op ketch-up leek maar eerder zoet-zuur smaakte met een pikant tintje eraan. Er was dik gesneden wit brood bij, belegd met een beetje rode maar heeeel zoete confituur, een soort rode fruitsap met heel veel zoetstof en een thee citroen erna.

Dus zoals voorzien, vertrekken we samen met de chauffeur en Indira in een heel klein taxietje: zoiets als kleine fiatjes van vroeger. Daar moeten we met 6 in, en vooraan mag je niet met 3. Het resultaat: Stefaan in het midden achteraan met Tine op de schoot.... die met haar hoofd tegen het dak zit, en beiden allerlei ledematen niet echt "kwijt" kunnen. Voor het laatste deel heeft de chauffeur dan toch wel begrepen dat dit niet houdbaar is, hij doet teken naar zo'n ander taxietje, en we verdelen over 2 auto's. Trouwens voor het laatste steile stuk zouden we anders met de beperkte pk'tjes niet boven zijn geraakt.

Aangekomen in de rust van de rode gumba, worden de verantwoordelijken voor de kinderen opgesnord, en mogen we even in een vrij lokaaltje wachten, waar ons koekjes en snoepjes aangeboden worden (lekker trouwens, er waren zelfs caramelletjes en chocolaatjes bij) Dan spreken we af dat ze toch eerst de lunch serveren aan de kinderen om 12 u, en dat we met de les beginnen om 12.30 u. We worden "uiteraard" uitgenodigd om mee te lunchen en krijgen -wat dacht je- rijst met dahl en "verdachte" groene op pilipili-lijkende groenten. Uiteindelijk valt het best te eten. De thee die we daarna krijgen is echt vies (bha, niet drinkbaar, maar we doen toch maar ons best). Als iedereen zijn bord heeft weg gedragen, kunnen we naar de klas.

We splitsen op voor hun 2 groepen die ze kennelijk voor alle lessen hebben; of er enig verschil is, hebben we nog niet kunnen uitmaken.

Lode en ik hebben een echte klas van 28 leerlingen, allen in bruine boeddhistische monnikenkledij, Tine en Stefaan de rest in een heel groot lokaal dat behalve aan de klaszijde volledig vrije ruimte is (op de gespannen wasdraden na, en nog wat gestapelde rommel)

Gelukkig is er één van de verantwoordelijken die Engels kan, en af en toe eens kan bijspringen en een beetje vertalen. Nadat we (Lode en Greet) oefeningen hadden gedaan met één zinnetje "I go to my room", vervoegd volgens alle persoonsvormen, negatie en vraagvorm, vraagt hij in het Nepalees welke kinderen het verstaan hebben. 4 steken hun hand op. Welke kinderen het niet verstaan hebben? alle anderen steken hun hand op..... dus herbeginnen. De man legt ons uit dat de Nepalese cultuur parten speelt, omdat het niet gebruikelijk is dat je durft vragen stellen of zeggen dat het te vlug gaat of dat je het niet begrijpt. Zijn vraag is dan ook, eerder dan vele vorderingen proberen te maken met Engels, hen die attitude aan te leren om te durven zeggen dat ze het  niet begrijpen.

We spreken dus af dat ze, telkens als ze iets niet verstaan 'budhjanat" (ik versta u niet) roepen, tot dat omkeert naar "budhjo" (ik versta het).

Na een korte pauze doen we verder. Lode neemt de 4 die wel hadden kunnen volgen apart, om er verder mee te gaan. Ik begin opnieuw met de rest.

Intussen hebben Tine en Stefaan het anders aangepakt: al spelend en wijzend zijn ze woordjes aan het leren: de namen van de belangrijkste lichaamsdelen, alfabet en uitspraak van de letters, tellen, maanden van het jaar enz .

In elk geval stellen we vast dat het niveau van Engels zeeeer zeeeer basic is, om niet te zeggen voor sommigen bijna nihil. Je vraagt j af wat ze in hun eigen lessen Engels eigenlijk wel hebben geleerd.

Dan komt er nog een half uurtje thee-met-koekjes-pauze en daarna opnieuw nog les van 15.30 u tot 16.30 u. De chauffeur die ons zou komen ophalen tussen 16 en 17 u blijkt er al te zijn om 15.30 u als de laatste les pas begint. Maar de omgeving hier is zo rustig en mooi, dat hij het zich wellicht niet beklaagt dat hij een uurtje moet wachten.

De laatste les pakken we wat ludieker aan (toevallig redelijk gelijklopend tussen de 2 klassen): we beelden werkwoorden uit, geven het Engelse woord, schrijven het Engelse woord op bord (en overschrijven in hun schriftjes) en laten de kinderen het uitbeelden als wij de woorden zeggen en aanwijzen op bord. het resultaat laat zich raden: sit, stand up, go, run, jump, sleep, wake up, eat, drink, play, pray, swim, write, shout......lay down! gelukkig is dat er ook bij om ze weer stil te krijgen.

Als we in de grote klas stoppen, blijken ze in de grote zaal hetzelfde aan het doen en lopen ze allemaal rond. iedereen dan samen als apotheose! 

En dan is het tot morgen, en rijden we met de taxi naar huis.

We krijgen van Indira "lunch", maar eigenlijk is dat wat namiddagfruit (banaan, peer, appel en zoete nepalese krokante koek), en spreken af voor avondeten om 20 u. Tine en Lode nemen alvast wat platte rust en een rustige douche. Ik ga met Stefaan wandelen langs het bos op de bergheuvel waar we vlak tegen wonen (50 m verder loopt een paadje) Het bos is staatsbezit en volledig ommuurd, en trouwens te gevaarlijk om in te gaan wegens gevaarlijke dieren. Het paadje aan de buitenzijde van de ommuring wordt alsmaar smaller en meer dicht gegroeid zodat we het uiteindelijk maar opgeven om door het struikgewas verder te klieven. We hangen trouwens vol met stekels in onze kleren (gelukkig heb ik lange kleren aan, maar Stefaan niet ....) en staan Stefaan zijn benen vol beten (die lijken op muggenbeten). We gaan terug via een klauterweg naar beneden. We komen een heel eind verder uit op "onze" straat, en lopen ze terug langs tal van winkeltjes en "cafeetjes" waar mannen sport zitten te volgen op relatief kleine TV-schermen. 

We stellen vast dat onze normen naar properheid en netheid enorm zijn aangepast. we vinden het hier relatief proper omdat er geen "open afvalbelten" zijn maar alleen wat kleiner afval overal opzij van de weg.

Over de toestand van de wegen hebben we het trouwens nog niet gehad. We waren een beetje in de veronderstelling dat de aardbeving veel had vernietigd. Maar alle Nepalezen waar we mee praten zeggen dat het ook voor de aardbeving reeds zo was. De oorzaak is corrupte van de overheid. Ze hebben (en krijgen) veel steun van internationale organisaties maar gebruiken die voor eigen gewin. Bijvoorbeeld met betrekking tot de wegen: iplv structurele werken te laten doen, gebeurt er een klein beetje oplapwerk, dat binnen de kortste keren weer kapot is. De overschot van het geld verdwijnt.....

Dus wegen zijn eigenlijk maar wat hard aangereden aardewegen waar hier en daar nog wat resten of smalle grillige strookjes verharding over zijn gebleven. Diepe putten tot een halve meter zijn geen uitzondering. Bovendien is er geen afwatering, dus als het regent onmiddellijk wateroverlast op de lagere delen enz. 

Over de toestand van afvalinzameling en -verwerking moet ik wellicht niet meer veel vertellen: dat bestaat gewoon NIET: kap alles maar over het muurtje...

En dan de dieren in het bos. neen, ik bedoel gewoon de dieren in de stad!! Aapjes zie je overal, niet alleen aan de monkey-tempel. Op de muurtjes rond de huizen (ook hier aan ons huis liep er vanmorgen eentje), in de wirwar van electriciteitsdraden die overal hangen hebben ze natuurlijk een super speeltuin, en verder waar je maar kan denken, op de tempels, op de daken enz. In de lucht zijn er regelmatig zwermen arenden die boven delen van de stad cirkelen. En één keer hebben we voor de auto een lange slang de weg zien over kronkelen. Hij was -geschat- wel 1,5 m lang. We zaten in de auto, dus geen probleem. Maar de gynaecoloog die toen bij ons was, verzekerde ons dat het geen gevaarlijke slangen zijn.

terug naar onze wandeling langs het bos: eigenlijk waren we dus vrij snel terug en hadden we voor 20 u ook nog rustig tijd voor een deugddoende douche.

Het eten was zoals gewoonlijk veel rijst met dahl (deze keer met echte zwarte linzen erin), petatjes en groentjes erbij en krakkebrood. Thee citroen als dessert. 

Op tijd bed in, want alles lijkt wel redelijk vermoeiend: 's avonds zijn we toch elke keer goed moe.

Zo, intussen is het dan woensdagmorgen en worden we door Indira geroepen dat "cooking is finished" of met andere woorden tijd om te gaan eten. Benieuwd wat het ontbijt vandaag brengt.

Jullie horen dat morgen weer verder.  Tot dan.

Gisteren waren we netjes op tijd klaar met onze kleine valiesjes om naar host-family te vertrekken, en uiteraard was de taxi ruim te laat.

Eigenlijk niet zo erg, dat gaf ons de tijd om aan Salve (verantwoordelijke van Quest Volunteers) wat meer uitleg te geven over Kopila Children's Home.

Nog vergeten te vertellen: aan het ontbijt waren 4 Chinese studenten, die voor 1 week vrijwilligerswerk naar hier zijn gekomen. Kennelijk is er in China een speciale daarvoor opgerichte organisatie die studenten recruteert om dit soort reis/werk te doen, voor 1 of 2 weken. Ze dragen trouwens allemaal dezelfde T-shirt waarop staat "we travel to give". Communicatie met de chinezen is zeer moeilijk, want hun Engelse uitspraak is bijna niet verstaanbaar, maar dat vinden zij wellicht van ons ook. Het ontbijt bij Salve was trouwens weeral een feest, want "niet-spicy".

Terug naar onze taxi: voor de eerste keer wist de taxi-chauffeur binnenwegen te nemen waar bijna geen congestie was. 

We rijden de stad zowat uit, richting noord naar de wijk Balaju, een wat meer residentiële wijk tegen de eerste heuvels aan, en waar alle huizen ommuurd zijn (denk aan Cochabamba bij Iris en de abuela's). Binnen de ommuring staan 2 huizen waar  naast de hostmama en -papa, ook zijn broer met echtgenote, kind en moeder wonen. Eén huis heeft 3 verdiepen en weerom 2 dakterrassen (zoals ongeveer alle huizen) en het 2e huis heeft enkel een gelijkvloers. Wegens de schrik na de aardbeving van 2015 sliepen ze de eerste 3 maanden erna toch maar in de laagbouw die ze daar speciaal voor hebben gebouwd. Sindsdien zijn ze dat blijven doen.

Hier zijn er wel een beetje meer faciliteiten zoals een salon met zeteltjes en een normale tafel en stoelen. Deze laatsten worden weliswaar amper gebruikt want eten doen ze toch op een tafellaken op de grond (straks meer).

Samen met Indira -zo heet de host-mum- vertrekken we dan te voet naar het boeddhistisch klooster dat een kwartiertje van hier verwijderd zou zijn. Na een kwartiertje stappen zijn we op de "ring" van Katmandu en neemt Indira een taxi waar we met 5 in moeten. (vooraan alle pakken en zakken bij mij (dat viel wel mee) maar achteraan in een klein autootje met 4...... lijkt wel op sardientjes.

Na een zeer korte rit van nog geen 10 minuutjes worden we gedropt voor de hoofdingang van het grootste ziekenhuis van Kathmandu en gaan we daar samen met Indira binnen. Uit de uitleg die ze probeert te geven menen we te begrijpen dat ze ons wil laten kennis maken met een goede vriend gynaecoloog (om sponsoring voor de heropbouw van het ziekenhuis te bekomen??).

We moeten even wachten in de aanmeld/wachtplaats en worden dan bij hem binnen gelaten. Er zijn ook 2 Indische dokter-stagiaires aanwezig, die hun medische studies in Belice gedaan hadden en nu hier 18 maanden stage gynaecologie aan het doen zijn. De gynaecoloog zelf laat prompt de stagiaires alleen achter en vertrekt met ons naar de ondergrondse garageverdieping van het ziekenhuis waar hij ons in een jeep meeneemt. We rijden verder de bergen op, en zien nu vanop grote afstand het klooster liggen boven op de berg. Duidelijk is nu wel dat je een echte jeep 4x4 nodig hebt om boven te geraken, zo steil is de klim. Te voet zou dat trouwens niet meevallen.

Boven komen we aan een heel mooi versierde poort die na claxoneren open gaat en ons binnen laat. We rijden verder bergop, zowat rond het klooster waar binnen de muren allemaal bruin geklede jonge monikskes rondlopen, en komen aan een 2e poort die op dezelfde manier wordt geopend. Dan zijn we in het "hoofdkwartier" waar de (hoofd-)monnik (?) -guru (?) ons verwelkomt in het nepalees, maar wel een rechterhand heeft die toch een beetje Engels praat. We worden rond geleid in het complex, er is een gorte "tempel", vele slaap- en studeerkamers voor de 56 jonge monikken, klaslokalen enz. Moeilijkheid blijkt nu te zijn dat de monikskes van 8.30u tot 9.30u hetzij Engelse hetzij Tibetaanse les krijgen, en hetvolgende uur omgekeerd. Wij zouden dus met de leraar Engels moeten afspreken wat ze extyra als Engels nodig hebben en dan aansluiten vanaf 10.30u verder les geven tot aan de meditatie om 14u (met een middagpauze van 12 tot 12.30u). Daarna mogen we blijven bij de meditatie zolang we willen, en kunnen we ook zelf kiezen wanneer we terug naar de host-family vertrekken. Dus we spreken af dat we 's anderendaags om 8.30u de Engelse leraar zullen zien.

Dan brengt de dokter ons terug met de jeep tot aan de "ring" van Kathmandu, waar we zelf beslissen om ons bezoek aan de Budanat-stupa te hernemen (waar we de eerste dag te laat "s avonds in donker waren gearriveerd en die toen gesloten was). Met Indira spreken we af dat voor 19u zullen thuis zijn, zodat ze gerust is dat we niet verloren lopen of rijden. Aangezien het ondertussen al na 14u is gaan we toch maar eerst iets eten voor we een taxi nemen naar Budanat-stupa. Een taxichauffeur vinden we onmiddellijk (er zijn er ontelbare) en hij brengt tot vlak voor de ingang van het complex. De gigantisch grote witte stupa, de in 4 richtingen kijken de grote ogen, de vlaggetjes aan de 4 hoeken met alle gebedstekstjes op en alle winkeltjes rondom doen eigenlijk aan Scherpenheuvel denken. We gaan het complex van de Stupa binnen, maar je kan eigenlijk alleen op het terras op niveau +1 helemaal rond lopen (steeds in uurwijzerzin!!) en dat is het. Aan de overzijde van de ingang van de stupa is ook een tempel waar we binnen stappen en waar echte boeddhistische monniken zitten te mediteren en bidden. Op de 2e verdieping worden we door één van uitgenodigd om mee te doen. Hij observeert ons, en trekt zijn conclusies. wat er van klopt is een vraagteken.

Zo, we hebben het wel gezien, nog even in een supermarktje in de buurt (die zijn er hier, maar weinig) wat water, cola en koekjesvoorraad opgedaan, en dezelfde taxichauffeur staat ons nog op te wachten om ons naar huis te brengen waar we netjes om 18.45u arriveren.

Bij Indira krijgen we avondeten, zoals gezegd op kussens op de grond rond een tafellaken op de grond.. Het is rijst, dahl, groenten en krokant plat brood, met thee-citroen (dat is de eerste keer) als toetje. Al het eten is lekker en NIET-pikant. Dus dat smaakt super. naar onze normen is het volume wel beperkt: dik zal je er niet van worden. Hoe komt het dan dat zoveel van de Nepalese vrouwen toch (redelijk) dik zijn? Raadsel!

We zijn wel heel moe intussen en gaan dan maar onmiddellijk na het eten naar bed. 's Morgens zijn we immers altijd vroeg wakker, is het niet van de kraaiende haan, dan van de blaffende honden, of een bel die hier of daar rinkelt. Het wordt immers al voor 6 uur licht.

Voilà, nu zijn we op en klaar voor ontbijt om 7u en vertrek om 7.30u om op tijd te zijn voor de Engelse leraar....Wat blijkt: programma is gewijzigd: ontbijt om 9u, les tussen 12 en 17u. Ze hebben dus kennelijk onder mekaar verder overlegd en schema gewijzigd. Vandaar: flexibiliteit troef.

Maar dat heeft wel het voordeel dat we 's morgens rustig aan kunnen doen, en dus de blog aanvullen.

Als weer niet alles verandert, morgen dus hetzelfde programma. Dan lezen jullie weer verder. Tot dan.

Na de video-clip-sessie terug huiswaarts: onderweg kopen we toch maar wat flessen water en wat zakjes chips om te verdelen. Ook wij zijn er even gretig naar als de kinderen. 

Thuis is er wat rust, sommigen kuisen weeral, anderen spel, of werken nog wat aan hun huiswerk. Wat later in de namiddag als het niet meer zo warm is, en zelfs een beetje dreigt te regenen, willen we nog wel een wandelingetje doen: er is een moskee niet ver weg, en we zijn zelf wel benieuwd hoe die er uitziet van wat dichterbij. (vanop ons dak kunnen we ze wel goed zien)

Een 10-tal kinderen gaan mee. 2 meisjes zijn deze morgen door een Aunty (tante van Rita opgehaald, overladen met cadeautjes en mooie zondagse kleren om naar Pasupathinath te gaan - remember hindoe-bedevaartsoord). De overigen blijven thuis.

Het is een redelijk korte wandeling, en we vinden een ingangspoort van het ommuurde moslim-complex. We kloppen aan en een man komt open doen maar spreekt geen Engels. Hij doet de deur weer dicht maar doet teken dat hij iemand gaat halen. Dan gaat de deur weer open en rijdt een moto buiten. Een beetje later gaat de deur weer open en een Engelstalige "verantwoordelijke?" staat ons te woord. Hij wil ons wel binnen laten en wat uitleg geven over het complex: een opleidingscentrum voor ca 150 moslimjongens die hier op internaat zijn, school krijgen en vooral de koran moeten studeren. We mogen binnen in de moskee, die een volledig open wand heeft, waar uiteraard de schoenen op de trappen staan buiten, en die vol groene dikke tapijten ligt.2 jongens in witte moslimkledij zijn luidop de koran aan het reciteren. De man die ons begeleidt geeft heel vriendelijk uitleg op kindermaat in het Nepalees en antwoord onze vragen in het Engels. We krijgen zelfs allemaal een (kartonnen) bekertje limonade aangeboden. Als alle vragen beantwoord zijn klinkt de roep uit de minaret voor het namiddaggebed, en stormen 150 moslimjongens na het wassen van handen en voeten richting moskee. Tijd om weer te vertrekken dus. 

Buiten blijkt dat we vlakbij een ander Kopila-Childrens-home staan (100m verder) waar sommige jongens voorheen hebben gezeten en waar ze wel even naartoe willen gaan kijken en ons laten zien. 

Op de terugweg naar huis, wijzen de kinderen ons een binnenweg (steil en modderig) maar veel korter. We komen voorbij de school en als we op de grote baan komen , horen we "het festival". Nieuwsgierig gaan we kijken: een groepje straatmuzikanten (met vooral drums en wat uitgevonden slagwerk) staat muziek te maken langs de baan, en vanuit een "cafeetje" komt een gemaskerde man die dansen doet op straat op het ritme van de muziek. Onze kleinste Bupendra (6j) pakt een schrik en wil weghollen, maar als ik hem op de arm neem, komt het wel goed en kijkt hij geboeid zoals de anderen. Na de dansen zijn we dan op een paar minuutjes thuis.

Avond ritueel zoals gewoonlijk maar wel vroeger want het is sinds de "brunch" geleden dat we iets hebben gegeten en dus iedereen grote honger, maar met wat extra noten en bonen in de dahl bij het eten. En dan weer slapenstijd. (en ja, we kennen nu wel echt het gevoel van honger....)

We waren dus bij donderdag gekomen. s'Morgens zelfde scenario: de kinderen zijn vroeg wakker en beginnen te spelen in en rond het huis. Om 7.30u wordt er gebeld voor de late vogels: tijd om op te staan. En om 8.30u stormen ze allemaal naar de keuken met een leeg bord om hun portie rijst, dahl en groenten te krijgen van de Aunty. vanaf goed 9u beginnen de eersten in schooluniform te verschijnen, een beetje hulp om alles netjes aan te doen hebben sommigen wel nodig: das knopen, veters vast maken, knoopjes toe enz...

In de school hetzelfde ochtendscenario met gebed en lied; en dan laat de directeur ons weten dat de eigenaar van de school ons verwacht voor de lunch 's middags. We gaan even tot boven bij hem om het uur af te spreken want hij woont op de 2° verdieping boven de klassen. Hij verwacht ons al om 11u, maar dat vinden we wat vroeg voor lunch, en spreken dan om 12u af. Dat geeft ons de tijd om eens rustig te douchen, en zelf wat op te ruimen.

Om precies 12u stappen we weer de school binnen (de schoolpoort staat trouwens altijd toe maar los) en gaan rechtstreeks naar boven. Aan de schoenen en sleffertjes die aan de deur staan kan je zien hoeveel volk er thuis is: de man zelf, zijn vrouw en een nichtje.

We krijgen een heel ander deeltje van Nepal te zien: een salon waar zetels staan en 2 salontafels, mooie muurkasten met alles ingebouwd van aquarium tot groot digitaal TV-scherm, stereo-installatie, boeken, foto's enz. Mocht je de foto's weglaten zou je niet kunnen zien dat dit niet westers is. Alles ziet er pico bello uit. We krijgen gewoon water aangeboden als aperitief, praten wat met de man terwijl vrouw en nichtje in de keuken bezig zijn.

Na redelijk korte tijd worden we aan tafel gevraagd in een aparte eetkamer: een relatief klein vertrek (schat 2m op 4m) met witte muren en waar alleen een netjes gedekte tafel staat met 8 stoelen en alle klaar gemaakte gerechten in t midden: rijst, petatjes, prinsessenboontjes, ajuin en tomaat, soort spinazie, dahl en kip: alles "not spicy"!!! Er zijn messen, vorken en lepels, en water uit flessen! Wat een feest!!! Als dessert krijgen we thee met melk en suiker. Alles is na een uurtje afgehandeld en vertrekt hij terug met een zakenrelatie in zijn 4x4 voor een zakelijke afspraak. De man komt zelf uit een opvangtehuis voor kinderen en kent zijn ouders niet. Na zijn 15 is hij 3 jaar naar college gegaan in Katmandu door zelf te werken, een kamertje te huren en te studeren op eigen houtje. Daarna heeft hij in London managementopleiding gevolgd (met een beurs) en dan in Zwitserland 4 jaar gewerkt en goed geld verdiend. Bij terugkeer in Nepal was zijn huwelijk "geregeld", is hij gelukkig getrouwd en heeft een dochter en zoon. De dochter is nu 25 jaar, huwt volgende maand en heeft ook in Zwitserland gestudeerd. De school heeft hij zelf opgebouwd (met geleend geld dat hij nog steeds aan het afbetalen is). Hij schat de waarde van het hele schoolcomplex inclusief zijn eigen woning op ca 1 mio €. Verder heeft hij 2 zaken waar hij zijn geld echt mee verdient: een muziekshop en landbouwbedrijf(je). Hij vertelt dat het schoolpubliek zeer expliciet wordt gezocht naar een sociale mix: 60% ouders die een ietwat te hoge prijs kunnen betalen, 20% "gesponsorde" kinderen zoals de 20 van Kopilahome, en 20% allerarmsten die niets kunnen betalen (en dus onrechtsreeks door de 60% eersten worden vergoed). De kosten voor school bedragen zo'n 2000 roepies per kind per maand, waarvoor ze schoolboeken krijgen, uniform, 's middags een maaltijd als ze die niet van thuis mee hebben. Verder uiteraard de kostprijs van de leerkrachten , een 30-tal waaronder sport-, muziek- en andere vakleerkrachten. Ook kleuterleerkrachten zijn er apart. Zijn vrouw is één van hen.

Verder vertelt hij ook van een droom die hij nog heeft om te realiseren: geld en landbouwterrein bijeen zoeken om aan kinderen ter beschikking te stellen, samen met plantgoed voor fruitbomen. De kinderen leren hoe ze fruitbomen op 5 jaar groot laten worden en hoe ze de vruchten aan de man kunnen brengen om zo te starten met kleine inkomsten die dan groeien en hun start betekenen voor studie en verder leven...... Vanuit zijn landbouwbedrijf is hij bezig dit "uit de grond" proberen te stampen.

Na deze maaltijd zijn we nog een paar dingetjes gaan kopen, en toch eens een uurtje "siesta" gehouden tot de kinderen thuis kwamen.

Pffff, moeilijk huiswerk! De groten moesten oefeningen maken in de stijl van 20 keer (5uur, 35 minuten en 47 seconden) hoeveel dagen, uren, minuten en seconden zijn dat? Maar soms telde het op tot jaren. Als je weet dat sommigen niet weten dat er 52 weken in een jaar zijn, dat ze amper weten hoeveel 15-8 is (dat moeten ze op hun vingers tellen), dan zie je wel hoeveel uitleg en tijd dit vergde.

Maar ze zijn dapper en willen het wel kunnen, dus telkens weer opnieuw proberen. Een ander moeilijk probleem zijn breuken: hoeveel is 1/2 +1/4 + 1/3? oei, meer dan een hele taart! maar hoe bereken je dat dan? en dan is er het Engels waar een verschrikkelijk uitgebreide woordenschat wordt aangeboden en oefeningen erop, maar de basics om goeie zinnetjes te maken, en correcte uitspraak ontbreekt! Maar ook hier: ze zijn heel dapper om de woordjes van buiten te leren; Waar sommigen heel goed in zijn trouwens.

En dan is er het Nepali natuurlijk, waar wij echt wel moeten passen. Zelfs 5 letters proberen schrijven van het eerste leerjaar is onbegonnen werk

Na het werk is er opnieuw de "poetsrage" waar ze zoeken om om ter meest dingen proper te kunnen maken (tot zelfs kasten uitkuisen..) en komen ze maar steeds "punten" vragen: (mama, give me max, give me max" hebben de kleinsten geleerd). Rond 19.30u weer storm naar de keuken met hun bord voor de gebruikelijk opschepbeurt van rijst, dahl en groenten (zoals gewoonlijk voor ons veel te spicy, maar deze keer hebben we getricheerd door de uitgebreide middagmaaltijd). De thee met suiker (hier zonder melk want dat hebben ze niet) doet wel wonderen om de mond weer wat te blussen.

Na nog wat kaarten is het dan bedtijd.

Over de bedden hebben we nog niets verteld: stalen stapelbedden met een plank en matrasje erop, en elk kind heeft één deken dat overdag opgerold op dat bed ligt. Wij hebben gelukkig van de volunteers-organisatie lakens mee gekregen, want een deken zou veeeel te warm zijn, ook al koelt het hier 's nachts wel goed af.

en dan is het vrijdag: vrij af! festivalday! geen school!

Dat geeft ons de kans om met de kinderen eens iets anders te doen dan de gebruikelijke spelletjes thuis: na het late ontbijt (zelfde maaltijd als gebruikelijk maar een uurtje later -brunch-) gaan we met zijn allen naar de hindoetempel vlak in de buurt op een berg, die ze ons beloofd hebben te tonen. De groteren kennen de weg, sommige kleineren zijn hier nog niet geweest. Het eerste stuk wandeling is langs de "grote" baan waar gek verkeer rijdt, en we dus de kleinsten goed bij de hand houden. eens we de afslag genomen hebben hollen ze vooruit als gek, en kunnen wij niet volgen (veel te steile hellingen....) Ze wachten allemaal netjes bij de start van de grote trappenklim naar de tempel, en boven vinden we ze allemaal terug. Traditionele hindoe-offerrituelen met bloemen, wierook, vuur, rode en oranje henna enz (zoals vroeger al gezegd laat dat alleen een smerige boel na die niet opgekuist wordt). Wel is er drinkbaar water en gratis voedsel, weeral rijst en dahl, ter beschikking door Lions International Kathmandu, en dit op permanente basis.

Op deze hoogte is er een mooi zicht rondom rond en op de hele stad Katmandhu: je ziet van oost naar west van aan de luchthaven , over de dicht bebouwde stad (zonder echte uitschieters qua hoogbouw) tot aan het zowat enige referentiepunt, de monkey-tempel (remember?). Dan nog een fotosessie waar iedereen wel eens alleen op de foto wil.

Als iedereen voldaan is (eten doen de kinderen niet, water drinken wel, het is immers heel warm en de zon steekt - Stefaan heeft zijn pet niet bij en het resultaat is een zonneslag...) keren we terug. Onderweg komen we langs "de watervallen": een riviertje kronkelt in het dal, op enkele plekken staan er steenbakkerijen langs, en zijn mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen en laten drogen in de zon. Op een andere plek zijn er dus grote niveauverschillen in een steenachtige formatie die wel degelijk redelijke watervallen veroorzaken. Andere kinderen zijn er in aan het spelen en duiken, maar de onzen kunnen dat niet. Geen van allen kan zwemmen, en ze vinden het water te vuil. Een andere toevallige attractie trekt hun aandacht: een ploegje is een film-shoot aan het maken tegen de rotsachtige achtergrond. Daar hebben we dan een tijdje naar staan en zitten kijken.

(even een stopje want batterij-probleempje met computer dat we eerst moeten oplossen)

(seffens hopelijk verder)

Het scenario is dus een beetje zoals gisteren - de festival-verlofdag: late brunch en iets vroeger avondmaal

tussenin gaan we vandaag naar het grote boeddhabeeld dat we op onze eerste wandeling vanop afstand hebben zien staan. het lijkt ver, maar dat blijkt uiteindelijk heel goed mee te vallen. Wel is het eerste deel van de wandeling weer langs de gevaarlijke grote baan en moeten we de kinderen toch wel in de gaten houden. Als we afslaan om de klim aan te vatten, hollen ze opnieuw vooruit: niet te volgen!

boven zijn er uiteraard weer trappen waar zij eerst boven geraken. dan een fotosessie, een spelletje met regenbaches en paraplu's want het begint te regenen. Gelukkig duurt dat niet lang en kunnen we al dat regengerief snel weer opbergen. Deze keer zijn de groten snel vooruit om terug naar huis te gaan en missen we een heel aantal kinderen (wat vooral bij Lode ongerustheid brengt, maar gelukkig zijn ze allemaal lang voor ons veilig thuis gekomen).

En nu het grote moment: de uitreiking van de prijzen voor de "beste kuisploeg"....

Met de volunteers-organisatie hebben we afgesproken dat er 3 prijzen zullen zijn: eerste prijs een voetbal, 2° prijs 4 springtouwen, en 3° prijs 2 sets badminton-racketjes en pluimpjes. 

We hebben de 2 aunti's de 2° en 3° prijs laten uitreiken, elk 2 springtouwen en een badmintonset, en dan de eerste prijs voor kamer 1 die duidelijk veeeel meeer inspanningen hebben geleverd: de bal.

Onmiddellijk werd uiteraard alles uitgeprobeerd: Sommigen hadden duidelijk nog nooit een springtouw vast gehad. Enkelen waren er snel mee weg, anderen wat moeizamer. In elk geval was het welkome afwisseling naast de kaartspelletjes en mikado.

s'Avonds was er na het vroegere avondmaal een "toetje": op gewoon afvalpapier werden door Moina witte bonen in de peul uitgedeeld, die de kinderen duidelijk appreciëren. Evident, dat vult enorm de maagjes. De grootsten hebben er stiekem een voorraad van bijgehouden. Maar nevenresultaat: het hele huis lag onmiddellijk weer vol met peulen. Op eenvoudige vraag hebben ze dat wel opgeruimd, maar.... je moet het wel vragen, en we hebben de indruk dat die vrouwkes dat niet doen. 

....dus nog veel werk aan de winkel.

En dan was het zondag: dag van vertrek na hetzelfde ochtendritueel, eerste schoolweekdag/ Dus bel om 7.30u, eten 8.30u school 9.30u.

Daarna hebben wij onze kamer dan maar een extra beurt gegeven om die netjes achter te laten.

Een chauffeur en Deven (van de vrijwilligersorganisatie) kwamen ons netjes op tijd halen, maar de trafiek was weer verschrikkelijk zodat we pas na 13u terug in Katmandu waren in het guesthouse. 

Daar kregen we not-spicy-food wat zeer zeer welkom was !

Zondagnamiddag was "bloggen" zodat jullie weer wat bij gebeend geraken, en wasgoed wegbrengen en weer ophalen, en de plannen voor onze laatste week geregeld.

Nu is het hoog tijd om weer in te pakken om naar een host-familie te gaan in de buurt van het boeddhistische monnikenklooster.

dat horen jullie dan verder in het volgende bericht

tot dan.

Op de terugweg kwamen we een "nice" reisbureautje tegen, waar we zijn binnen gestapt en meteen de laatste vakantieweek hebben geboekt.

Wat dat dan zal worden, lezen jullie dan wel.

Nu hebben we nog wat chowmein en momo's gegeten, en gaan we toch maar eerst slapen voor we het verhaal van vorige week verder zetten.

(wellicht) tot morgen (tenzij in de host-family geen internet zou zijn want dan moeten we jullie geduld nog langer op de proef stellen)

Woensdagochtend voor school verloopt volgens hetzelfde stramien als dinsdag. Maar de oudste jongen, Hira, komt te laat op school omdat er een probleem was met zijn schoolpasje en wordt terug naar huis gestuurd. Mama geeft hem de opdracht om zijn kamer en bed eens grondig te kuisen. Ondertussen doen wij een wandeling in de buurt. Tine gaat niet mee omdat ze diarree heeft. We zoeken een weg op die we vanop het dak hebben gezien en volgen die. Langs de modderige weg vinden we mooie bloemen, rijstvelden, een hospitaaltje en zelfs een tempeltje met gouden dak. Van de overkant van het valleitje kijkt ondertussen een bouddhastandbeeld op ons neer. We proberen de vallei over te steken om via een andere weg terug te gaan maar stranden in de rijst- en maïsvelden. We gaan dan maar via dezelfde weg terug. Hira heeft in de tussentijd braaf zijn werk gedaan en mama stelt samen met hem een plan op voor de rest van de week: alle kamers, de toiletten, de trappen, de eetruimte,... worden verdeeld over de drie kamers om beurtelings een kuisbeurt te krijgen. De kinderen kunnen daarmee punten verdienen en de winnende kamer krijgt "een prijs" op zaterdagavond. Bij thuiskomst van de andere kinderen wordt het plan uitgelegd. Eén kamer probeert extra punten te verdienen door extra dingen te kuisen. Als de andere kamers dit merken is het hek van de dam: over de volgende dagen ondergaat het huis een transformatie! En dat houden ze vol, jawel, tot zaterdag. Spijtig dat we ze nog niet hebben kunnen bijbrengen dat minder vuil maken ook minder kuisen betekent. Het kuisen begon al 's ochtends vroeg, nog voor 7u, of 's avonds na het huiswerk, maar daarna was er nog altijd genoeg tijd om te spelen: kaarten, mikado, zingen, ninja, knikkeren en tollen met noten,... .

Donderdag was hun laatste dag school van de week want vrijdag was er vakantie. Maar daarover vertellen we straks want we gaan nu eerst onze vele kilo's was ophalen zodat we weer proper verder kunnen.

Maandagochtend (voor hen reeds de tweede dag van de werk/schoolweek) eerst nog ontbijt in het volunteer's house en daarna inpakken voor een week. Tegen iets na 11 zijn we vertrokken met de taxi. Stefaan volgde op de gps de route, naar het zuiden, voorbij "Patan", dat we al bezocht hadden, en naar een iets ruraler gedeelte van Kathmandu. Na een uurtje rijden stopt de taxi omdat hij eigenlijk niet weet waar we moeten zijn, gelukkig is iemand van "Quest" mee op de brommer, die iets verder stond te wachten. We rijden een klein, modderig, zijweggetje in en 50m verder komen we aan bij onze bestemming: een 3-verdiepen hoog ommuurd huis wacht ons op. We worden verwelkomd door 3 vrouwen: 1 van circa 60, Moina, en 2 wat jongere: tussen 30 en 40, "de Aunty's". De jongste van hen heeft een gehandicapt dochtertje dat mee inwoont, wat motorische problemen heeft en niet kan spreken. We komen binnen en worden meteen naar onze kamer gebracht. We zien 1 stapelbed en 1 gewoon bed, de 4e man improviseren we een bed op de grond met de aanwezige matrassen. Verder zijn er nog 4 kamers: 2 jongenskamers met elks 6 of 7 jongens, 1 meisjeskamer waar 4 meisjes, 1 jongetje van 6 en de Aunty slapen en dan nog 1 kamer voor Moina en twee jongens. Qua sanitair is het redelijk pover, en vooral vuil: 3 badkamers -op elk verdiep 1- met een toilet en een douche. Als chasse moet je een emmer water gebruiken. Het resultaat in een huis met 20 kinderen laat zich gemakkelijk raden, zeker als we er bij vertellen dat de toiletten toch niet zo degelijk gekuist werden. Op het gelijkvloers bevinden zich ook nog de keuken en de eetplaats. De laatste is ongeveer 3 op 4 meter groot en er staan twee tafels en 4 banken. De keuken heeft twee gasvuurtjes en wat schamele kasten waarvan de deurtjes stuk zijn. Het kraantje voor de afwas bevindt zich buiten en het afgewassen servies ook. Bovenop kun je ook nog buiten: een half dakterras op de tweede verdieping waarvan een ijzeren wenteltrap leidt naar het dak zelf dat gewoon een dakterras is. Verder is er nog een kip in huis die zich van niets of niemand iets aantrekt en haar behoefte overal achterlaat. Tot zover de huisvesting

We waren dus ondertussen geïnstalleerd en omdat de kinderen nog op school waren proberen we een babbel te beginnen met de 3 dames en een jongetje dat die dag niet naar school was: Surendra. We stranden al snel bij de getallen want de Aunty's spreken amper Engels, Surendra is nog verlegen en Moina was een beetje ziek. We hebben daarbij al een lekker theetje gekregen. Dat was een constante tijdens de week: 1 na het ontbijt, 1 in de namiddag en 1 na het avondeten. Wij gaan nu op zoek naar een plek om te eten. Ver moeten we niet gaan want aan de overkant van de grote straat is een lokaal restaurantje dat er netjes en proper uitziet. Aan de kok -die in een rolstoel zat- hadden we niet duidelijk genoeg gezegd dat we liever niet pikant eten. Tegen twee uur kwamen we terug en gingen mama en papa met Moina en de jongste Aunty mee naar de winkel. "Wij en zij elk 1 zak van 30kg rijst kopen voor 1500 Roepies (ca 15€) ?" Daarop wou mama wel ingaan, ook al waren we gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor aftroggelarij. Nu blijkt Moina zelf niets te kopen, en blijft ze achter bij de verkoper om nog wat zaakjes te regelen. Ze jaagt ons letterlijk weg samen met de Aunty die de zak van 30kg op haar hoofd naar huis draagt. Dag 1 en het vertrouwen in Moina is al weg. Maar goed, we zijn hier voor de kinderen en die komen tegen half 4 terug van school.

Na hun handen te hebben gewassen en hun school-uniform uit te doen beginnen ze braaf hun huiswerk te maken. Wij helpen waar we kunnen. Voor de Nepalese les is dat wat moeilijk, de andere vakken lukken wel want die worden in het Engels gegeven, ook de boeken zijn in het Engels. De ene is wat sneller klaar dan de andere en ze beginnen te spelen. Tegen half 8 hebben we dan onze eerste maaltijd daar. De jongste Aunty bereidt 1 pot rijst, 1 pot dahl (een soort vloeibare linzensoep), en 1 pan groenten, waaruit ze rechtstreeks vanuit de pannen op het vuur de borden van de kinderen vult waarmee ze één voor één zelf bij haar komen. Dit gerecht: dahl bat, wordt onze maaltijd voor de hele week: elke ochtend als ontbijt en avond als dîner. Er zijn 7 eetlepels: 4 voor ons, één voor het jongste kind (Bupendra) en de rest wordt niet gebruikt. De andere kinderen eten zoals iedereen in Nepal met hun rechterhand. Ze schuiven snel het pikante eten naar binnen. Voor ons was de thee welkom om de pikante smaak weg te krijgen. Met 24 aan de 2 tafels is onbegonnen werk en enkele kinderen eten op de trap en op de vloer in de hal. Het is al snel 20u en na nog een laatste uur spelen gaat iedereen naar bed, wij ook. Maar goed ook want de volgende ochtend (dinsdag) om half zeven horen we veel lawaai boven onze hoofden. Op het dakterras lopen de kinderen in karate-tenue rond in een cirkel en zijn ze zich aan het opwarmen voor een les. Door de regen in de stad komt de instructeur niet opdagen en blijft het bij opwarming en stretchen. We beginnen te spelen en tegen half negen is het ontbijt: een herhaling van de vorige avond. We zijn nog niet goed en wel klaar of de eerste kinderen verschijnen in uniform om naar school te vertrekken. We nemen hen bij de hand en lopen samen naar school, slechts 5 minuutjes stappen. Daar aangekomen worden we verwelkomd door de directeur en de eigenaar van de school. We worden prompt uitgenodigd om bij de eigenaar -zelf een weeskind- te komen lunchen één van de volgende dagen. Om 9u30 gaat de bel en komen alle kinderen op de koer in rijen per klas staan. Ze bidden samen en zingen het Nepalese volkslied met de Nepalese vlag erbij gehesen en gaan dan samen naar binnen. Op de school is de disciplinegraad duidelijk wat hoger dan in het huis: zelfs de nagels van de kinderen worden eenmaal per week gecontroleerd!

Wij gaan terug naar het huis en kunnen het niet laten om wat te kuisen. Met eigen gekocht product, waarvoor we enkele keren over en weer zijn gelopen, begint mama de strijd om het sanitair terug een witte kleur te geven. Ondertussen verwijderen wij stofnetten van het plafond en lagen stof van raamkozijnen en deuren. Tine ontdekt dat de deur van de keuken eigenlijk wit was! Tegen de middag gaan we terug naar hetzelfde restaurantje waar we deze keer zeer goed duidelijk maken dat we geen pikant eten lusten. De kok was een vakman want hij kookt à la tête du client en voorziet ons van een zoet sausje. De kinderen moeten het met een tussendoortje doen op school. Daarna was een korte middagsiëst welkom. 's Avonds opnieuw hetzelfde scenario: huiswerk, spelletjes, eten, spelletjes, slapen.

Vervolg, zie volgend bericht.

het is een 6verdiepen hoog huis, waar Salve met haar familie woont op zo'n 10 minuutjes wandelen van het stadscentrum.  Zij is zowat de verantwoordelijke van de organisatie die "Quest" noemt. Ze is mama van Justin (jongen van 15j) en Gamela(meisje 7j), en haar schoonouders wonen boven.

De verdieping 3 is voor ons, 3 aaneenpalende kamers en een WC-badkamer.

Ondertussen zijn er ook 3 chinese meisjes die op gelijkvloers slapen, en zijn er nog wat kamers her en der (momenteel is er ook een spanjaard die net terug is van vietnam)

er zijn wel ventilatoren, maar geen airco: dus wel erg warm om te slapen, maar we zullen dat wel gewoon worden. Tine en Lode hebben daar alvast geen last van.

Waar was ik dan gebleven? Zondagmorgen: start van de "opleiding"

ontbijt zoals zaterdag.

dan in zelfde kamer op 2° verdieping: de 4 chinezen en wij kregen van Alisha (medewerkster, vrouw van 32, en 6 maanden zwanger voor eerste kindje) toelichtingen over alle gewoontes en hoe de maatschappij in mekaar zit met het kastensysteem, beleefdheidsregels, enz.

Hoe dat allemaal ineen zit, vertellen we wel als we terug zijn, we gaan het nu ook nog eerst ondervinden de volgende weken.

s middags hebben we hier heel lekker eten gekregen: een grote gekookte mix van groenten, bloemkool, champignons, pepers, ajuin, petatjes..... een andere schaal met een gekookte mix van andere groenten en kip en noedels, en ook rijst, en soort currysaus.

Na de middag was het heel intensieve les nepalees! eerste woordjes, zinnetjes, werkwoorden, negatie, ..... en dat nog gewoon fonetisch. De geschreven karakters zijn helemaal niet te doen: het meisje heeft geprobeerd ons er 5 te laten schrijven, maar dat is gewoon onbegonnen werk.

Om 16.30 zouden we met een busje opgepikt worden om naar de grote Boudanat stupa te gaan. Echter: het busje arriveerde pas om 18u! onderweg was het opnieuw heel erg aan het regenen/gieten met de nodige wateroverlast en diepe plassen enz als gevolg, en dus enorme verkeerschaos!! we kwamen pas om 19u aan, al aan het duisteren. We hebben dan wel alle kaarsjes enz bij avond/donker gezien, en we gaan vast nog een keer terug want de grote stupa was dicht (te laat!)

Op de terugweg was het evenveel verkeerschaos, zodat we pas om 21u terug in de buurt van thuis waren, daar een "quick" fast nepalees eten zijn gaan eten (in een hamburgertent van hier), en waren we dus laat thuis, weeral in de regen.

En nu zijn we aan het voorbereiden om naar het kinderopvangtehuis te gaan: bagage voor 1 week meenemen. De rest van de bagage blijft hier in huis. Het is trouwens ook niet zo heel ver hier vandaan, dus als we iets vergeten, komen we het gewoon halen.

Ons ontbijt zit er nu op (hetzelfde als gisteren), en we gaan nu inpakken en vertrekken.

Voor de volgende dagen tot volgende zondag, zal er misschien niets op de blog komen, want in het weeshuis is er geen internet

dus niet ongerust zijn als hier enkele dagen niets verschijnt.

momenteel zit tine te babbelen met de puertoricaanse en de spanjaard, over alle reisperikelen.

Wij gaan inpakken

Tot de volgende keer xxx

zaterdagavond na aankomst thuis is er onweer opgedoken, en is er een algemene stroompanne geweest: je raadt het: geen electriciteit, geen licht maar ook geen internet.

gisterenavond waren we te moe en was het ook al laat als we thuis kwamen.

Dus nu halen we de achterstand in, maar we moeten soms al even goed nadenken wat we precies wanneer gedaan hebben, zoveel is er gebeurd. Echt rust was het dus (nog) niet.

Dus zoals gezegd zouden we zaterdagmorgen naar de "monkey-temple" gaan: we vertrokken een beetje na 7u te voet langs de grote baan. Het was net gestopt met regenen, dus er lagen overal grote plassen. Maar t deed wel deugd dat het niet te warm was, want het was een mooi klimmetje in de zon! dus toch goed gezweet eer we boven waren. Het was er al vol volk die allemaal kwamen offeren en bidden. Bidden doe je hier door in wijzerzin rond de stupa te lopen en de bidrollen die errond staan allemaal te laten draaien ook in uurwijzerzin. op de bidrollen/gebedsrollen staan de gebeden opgetekend, dus door ze te laten ronddraaien kan je er heel veel tegelijk bidden.

op de terugweg naar beneden zijn we nog de 3 grote nieuwe boeddhabeelden gaan kijken (nieuw sinds 2002). en dan back home for breakfast.

ontbijt was keuze tussen vers fruit met yuoghourt, een verse kaas-salade, gevulde ommelet, toasten en nepalese thee.

Daarna zijn we zelf op stap gegaan, met een meisje uit Puerto Rico die al een week hier is en een chinese jongen die de avond vooraf was aangekomen. Het koninklijk paleis-museum stond op ons programma en de garden of dreams. Overal betaal je inkomgeld, voor de wederopbouw (na de aardbeving nog steeds), en echt spectaculair is het niet. De grote hal in het paleis was wel bijzonder qua hoogte en vorm van de kolommen  (maar je mocht geen foto's nemen). dan was het een stuk in de namiddag en zijn de puertoricaanse met de chinees apart verder gegaan en wij eerst gaan eten en dan door het centrum gelopen en wat "inkopen gedaan" nl nieuwe sandalen voor tine (die ze bij had hadden het begeven), voor mij een langere (oranje!!) tuniek van hier om in de monastery "gepast" gekleed te zijn, en dan voor papa en Lode een T-shirt van hier. 

we waren zowat eerst thuis, en hadden dus tijd voor de blog..... maar groot onweer opkomst: super mooie lucht met demonstratie van arenden die zond zwermden boven de stad, en dus uitval electriciteit! 

Zo  Dat was het voor vandaag. Morgen om 10u komen de mensen van gapXperience ons oppikken voor onze eerste kennismaking met nieuw logement. En de rest is verrassing voor morgen.

Rit naar hotel deed heel erg aan Hanoi denken, alhoewel minder scooters en meer camionettes. De taxi reed als gek, en alles krioelt door mekaar, .voetgangers, scooters, riksja's, alle soorten gemotoriseerd, maar ook koeien..... botsingen hebben we nog niet gezien, je vraagt je af hoe dat kan.

Deze morgen was het heel warm, vochtig en redelijk mooie zon. Maar in de namiddag zijn de wolken geruisloos komen aandrijven met regen als gevolg. Het is wel warm gebleven. Gevolg was wel dat de stoffige straatjes omgetoverd werden in veel plassen en modder. Je ziet trouwens overal werken aan de gang waar nog puin ligt, of waar men terug uit de grond is met heropbouwen ( na de aardbeving van 2015) Vele gebouwen zijn (zij)gevels kwijt of staan er vervallen bij, ook wel mooie historische gebouwen. En dan zijn er overal de bijzondere geuren van wierookstokjes en brandende kaarsen. We hebben ook al een paar mooie boeddhistische tempels bezocht  ( op blote voeten uitetaard) en de hindoetempels worden door de Indisch lijkende bevolking heel frekwent bezocht: kaarsjes branden, wijwater sprenkelen, rood karma in een stip op voorhoofd zetten en bloemetjes in het haar steken ( ook de mannen doen dat), en ook nog de hoekbel laten luiden. De betekenis van al die dingen zullen we de komende weken wel verder proberen te achter halen. In elk geval komen de beelden van vishnu en ganesh ook hier veel terug.

Zo, de rest is voor later want nu worden de oogleden toch wel wat zwaar. Tot volgende bericht

Alvast heel wat verrassingen vandaag: goed op tijd geland. Dan taxi naar t hotel. Eerste verrassing : ze rijden hier links. Tweede verrassing: de taxichauffeur was besteld voor 700 roepie.  Hij kon niet terug geven op een briefje van duizend en verzon dan maar dat het supplement voor de airco was.

Dan toch opnieuw met een kleine taxi terug naar t hotel, avondeten bij nepalese folkloredansen en nu douche en bed in. Moe maar al heel wat beleefd.

Tot snel,

wij.