Maandagochtend (voor hen reeds de tweede dag van de werk/schoolweek) eerst nog ontbijt in het volunteer's house en daarna inpakken voor een week. Tegen iets na 11 zijn we vertrokken met de taxi. Stefaan volgde op de gps de route, naar het zuiden, voorbij "Patan", dat we al bezocht hadden, en naar een iets ruraler gedeelte van Kathmandu. Na een uurtje rijden stopt de taxi omdat hij eigenlijk niet weet waar we moeten zijn, gelukkig is iemand van "Quest" mee op de brommer, die iets verder stond te wachten. We rijden een klein, modderig, zijweggetje in en 50m verder komen we aan bij onze bestemming: een 3-verdiepen hoog ommuurd huis wacht ons op. We worden verwelkomd door 3 vrouwen: 1 van circa 60, Moina, en 2 wat jongere: tussen 30 en 40, "de Aunty's". De jongste van hen heeft een gehandicapt dochtertje dat mee inwoont, wat motorische problemen heeft en niet kan spreken. We komen binnen en worden meteen naar onze kamer gebracht. We zien 1 stapelbed en 1 gewoon bed, de 4e man improviseren we een bed op de grond met de aanwezige matrassen. Verder zijn er nog 4 kamers: 2 jongenskamers met elks 6 of 7 jongens, 1 meisjeskamer waar 4 meisjes, 1 jongetje van 6 en de Aunty slapen en dan nog 1 kamer voor Moina en twee jongens. Qua sanitair is het redelijk pover, en vooral vuil: 3 badkamers -op elk verdiep 1- met een toilet en een douche. Als chasse moet je een emmer water gebruiken. Het resultaat in een huis met 20 kinderen laat zich gemakkelijk raden, zeker als we er bij vertellen dat de toiletten toch niet zo degelijk gekuist werden. Op het gelijkvloers bevinden zich ook nog de keuken en de eetplaats. De laatste is ongeveer 3 op 4 meter groot en er staan twee tafels en 4 banken. De keuken heeft twee gasvuurtjes en wat schamele kasten waarvan de deurtjes stuk zijn. Het kraantje voor de afwas bevindt zich buiten en het afgewassen servies ook. Bovenop kun je ook nog buiten: een half dakterras op de tweede verdieping waarvan een ijzeren wenteltrap leidt naar het dak zelf dat gewoon een dakterras is. Verder is er nog een kip in huis die zich van niets of niemand iets aantrekt en haar behoefte overal achterlaat. Tot zover de huisvesting

We waren dus ondertussen geïnstalleerd en omdat de kinderen nog op school waren proberen we een babbel te beginnen met de 3 dames en een jongetje dat die dag niet naar school was: Surendra. We stranden al snel bij de getallen want de Aunty's spreken amper Engels, Surendra is nog verlegen en Moina was een beetje ziek. We hebben daarbij al een lekker theetje gekregen. Dat was een constante tijdens de week: 1 na het ontbijt, 1 in de namiddag en 1 na het avondeten. Wij gaan nu op zoek naar een plek om te eten. Ver moeten we niet gaan want aan de overkant van de grote straat is een lokaal restaurantje dat er netjes en proper uitziet. Aan de kok -die in een rolstoel zat- hadden we niet duidelijk genoeg gezegd dat we liever niet pikant eten. Tegen twee uur kwamen we terug en gingen mama en papa met Moina en de jongste Aunty mee naar de winkel. "Wij en zij elk 1 zak van 30kg rijst kopen voor 1500 Roepies (ca 15€) ?" Daarop wou mama wel ingaan, ook al waren we gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor aftroggelarij. Nu blijkt Moina zelf niets te kopen, en blijft ze achter bij de verkoper om nog wat zaakjes te regelen. Ze jaagt ons letterlijk weg samen met de Aunty die de zak van 30kg op haar hoofd naar huis draagt. Dag 1 en het vertrouwen in Moina is al weg. Maar goed, we zijn hier voor de kinderen en die komen tegen half 4 terug van school.

Na hun handen te hebben gewassen en hun school-uniform uit te doen beginnen ze braaf hun huiswerk te maken. Wij helpen waar we kunnen. Voor de Nepalese les is dat wat moeilijk, de andere vakken lukken wel want die worden in het Engels gegeven, ook de boeken zijn in het Engels. De ene is wat sneller klaar dan de andere en ze beginnen te spelen. Tegen half 8 hebben we dan onze eerste maaltijd daar. De jongste Aunty bereidt 1 pot rijst, 1 pot dahl (een soort vloeibare linzensoep), en 1 pan groenten, waaruit ze rechtstreeks vanuit de pannen op het vuur de borden van de kinderen vult waarmee ze één voor één zelf bij haar komen. Dit gerecht: dahl bat, wordt onze maaltijd voor de hele week: elke ochtend als ontbijt en avond als dîner. Er zijn 7 eetlepels: 4 voor ons, één voor het jongste kind (Bupendra) en de rest wordt niet gebruikt. De andere kinderen eten zoals iedereen in Nepal met hun rechterhand. Ze schuiven snel het pikante eten naar binnen. Voor ons was de thee welkom om de pikante smaak weg te krijgen. Met 24 aan de 2 tafels is onbegonnen werk en enkele kinderen eten op de trap en op de vloer in de hal. Het is al snel 20u en na nog een laatste uur spelen gaat iedereen naar bed, wij ook. Maar goed ook want de volgende ochtend (dinsdag) om half zeven horen we veel lawaai boven onze hoofden. Op het dakterras lopen de kinderen in karate-tenue rond in een cirkel en zijn ze zich aan het opwarmen voor een les. Door de regen in de stad komt de instructeur niet opdagen en blijft het bij opwarming en stretchen. We beginnen te spelen en tegen half negen is het ontbijt: een herhaling van de vorige avond. We zijn nog niet goed en wel klaar of de eerste kinderen verschijnen in uniform om naar school te vertrekken. We nemen hen bij de hand en lopen samen naar school, slechts 5 minuutjes stappen. Daar aangekomen worden we verwelkomd door de directeur en de eigenaar van de school. We worden prompt uitgenodigd om bij de eigenaar -zelf een weeskind- te komen lunchen één van de volgende dagen. Om 9u30 gaat de bel en komen alle kinderen op de koer in rijen per klas staan. Ze bidden samen en zingen het Nepalese volkslied met de Nepalese vlag erbij gehesen en gaan dan samen naar binnen. Op de school is de disciplinegraad duidelijk wat hoger dan in het huis: zelfs de nagels van de kinderen worden eenmaal per week gecontroleerd!

Wij gaan terug naar het huis en kunnen het niet laten om wat te kuisen. Met eigen gekocht product, waarvoor we enkele keren over en weer zijn gelopen, begint mama de strijd om het sanitair terug een witte kleur te geven. Ondertussen verwijderen wij stofnetten van het plafond en lagen stof van raamkozijnen en deuren. Tine ontdekt dat de deur van de keuken eigenlijk wit was! Tegen de middag gaan we terug naar hetzelfde restaurantje waar we deze keer zeer goed duidelijk maken dat we geen pikant eten lusten. De kok was een vakman want hij kookt à la tête du client en voorziet ons van een zoet sausje. De kinderen moeten het met een tussendoortje doen op school. Daarna was een korte middagsiëst welkom. 's Avonds opnieuw hetzelfde scenario: huiswerk, spelletjes, eten, spelletjes, slapen.

Vervolg, zie volgend bericht.