Vanavond met een bang hartje de zumba begonnen, ik vroeg mij af of ik alle liedjes zou kunnen uitdansen of dat de angst dat ik plots verplicht zou moeten stoppen waarheid zou worden. Ik had mezelf echt voorgenomen om elke overdreven voetbeweging achterwege te laten en niet te springen, en ik stond er versteld van hoe goed en snel ik een andere combinatie vond voor elke beweging die ik niet kon doen. Ik zou nog durven denken dat ik lichtjes verstand heb van choreo's. Alhoewel ik mij nog niet direct een liedje in elkaar zie steken. Manlief vroeg het mij onlangs waarom ik niet voor zumba instructrice ga, gewoon omdat ik en choreo's gewoon niet samengaan, en ik heb er ook geen zin in om daarmee bezig te zijn eerlijk gezegd.
Ik heb dus het uurtje zumba probleemloos uitgedaan, mijn benen voelde ik maar het was verdraagbare pijn, thuis toch maar meteen coldpacks erop gelegd, iets wat ik echt als een gewoonte zal moeten doen de komende weken, want het zal echt nodig zijn.
Ondertussen weten we terug iets bij dat zumba op ijs, niet echt op ijs is. Ik vraag mij af of ze dat nu een achterlijke vraag vonden of dat het gewoon een logische gedachte van mij was? lol Ik was eventjes in de verleiding om mij er verlof voor te vragen maar na lang nadenken heb ik toch maar besloten het niet te doen. Ten eerste; ik heb al weinig verlof en ten tweede; wat extra zumba met mijn blessure moet ik zoveel mogelijk voorkomen.
Morgen een rustdag, toch voor mijn benen, niet voor mezelf, want dinsdag is een zware dag op het werk.
02-02-2015 om 22:25
geschreven door Girl on the move
Doe maar
En dan krijg je een e-mail met de link naar een trainingsprogramma voor de ten miles 'want jij doet toch ook mee?'. Ja, ja, duw me er maar nog eens met mijn neus diep in. Zie mij hier zitten. Ik heb verdorie een ganse middag mijn gedachten moeten verzetten om mezelf niet in de fitness te laten belanden, mezelf laten beloven dat ik woensdag zeker en vast dat uurtje ga inhalen, echt waar, beloofd. Want woensdag ben ik terug de oude en kan ik er weer volledig tegenaan.
Ik ben volledig uit mijn normale doen, loop mezelf voorbij, raak niet door mijn huishoudelijke taakjes en net nu dat ik er echt eens tijd voor heb, ik ben gewoon mijn drive kwijt, de drive van dagen die propvol zitten en waar elke minuutje nuttig ingevuld word door iets.
Kreeg ik daarnet een smsje van mijn collega dat ik morgen de eer en het genoegen heb om een 'wellicht' nieuwe collega op te leiden voor onze nieuwe vestiging. En volgende week maandag komt de 2 de 'wellicht' verkoopster ook bij mij om opgeleid te worden. Ik vraag mij af waarom de bazin bewust voor mij gekozen geeft en niet voor mijn andere collega? Ik denk dat ze dacht van 'laten ze we maar meteen in de diepe smijten, de andere collega leert ze stap voor stap dingen, E. daarentegen smijt ze van de eerste keer in de diepe zonder te weten of ze kunnen zwemmen.' Maar is het niet belangrijk om ook meteen te zien hoe goed ze zich uit de slag kunnen trekken want het is zo dat ze al van dag één als hun winkel opengaat er voor het grootste deel alleen voor komen te staan en dan moeten ze zich in elke situatie kunnen redden, en dan zullen ze ook gans het pakket taken op hun boterham krijgen van het eerste moment...
Ik moet eerlijk toegeven, zoiets geeft mijn zelfvertrouwen wel een boost want het wil evengoed zeggen dat mijn bazin mij volledig vertrouwd en zal afgaan op mijn oordeel of ze passen in onze keten of niet. Mijn bazin mag dan wel een speciale madam zijn, toch zijn er wel een paar herkenbare punten tussen ons twee. (al zal geen van de twee het ooit toegeven, maar dat hoeft ook niet)
02-02-2015 om 16:57
geschreven door Girl on the move
Betrapt...
En dan vind je in je mailbox een mail met daarin geschreven 'ik denk dat ik jouw blog tegengekomen ben, leuk om te lezen'. Angstzweet parelt in kleine stroompjes naar beneden; euhm...Welke blog? De blog waarin ik zo openlijk schreef over mijn ervaringen met jou? Of die andere waar ik jou niet bij naam genoemd heb en amper gesproken heb over je?
Beginnen nadenken hoe die persoon bij mijn blog uitgekomen is, in zijn hoofd gekropen en zo wist ik meteen dat hij de blog gevonden had waar ik openlijk over mijn ervaringen met hem gesproken had (lang leve google 'naam + ervaringen' ). Nu ja, eerst wat gênant, maar kom, ik was gewoon eerlijk, ik schreef gewoon hoe ik bepaalde zaken aanvoelde en hoe het over kwam, het is niet dat ik schreef dat hij niet deugde, integendeel. (en ja, er was een moment waarop ik twijfelde aan hem, dat hij hem te snel van zijn clïenten wou afdoen, maar dat was mijn eerste gedacht en daarin zat ik COMPLEET fout! Maar dat heb je soms met mensen die je niet goed kent, je trekt soms foute conclusies)
Maar ik ben toch blij dat hij niet hier uitgekomen is, want bloggen is niet meer hetzelfde als je weet dat ze over jouw schouder meelezen, ook al hou je er altijd rekening mee dat er iemand kan meelezen die je kent, maar toch, ik weet het liever niet, want dan krijg ik teveel het gevoel dat ik op mijn woorden moet letten, dat 'ik' niet mezelf kan zijn.
Al zal ik nooit mijn diepste en donkerste geheimen hier neerschrijven, nu ja, niet dat ik die echt heb. Maar je weet nooit dat er een verkoopster van winkel x hier meeleest en zich nog dat brood herinnert tussen de rekken waar er al een stuk van gegeten was en gewoon achtergelaten is. (sorry, maar ik lustte het écht niet, en is echt mijn gewoonte niet zoiets te doen, integendeel)
Word vervolgd... Allez, mijn blog dan, mijn donkere geheimen, dat is wat anders.
02-02-2015 om 14:52
geschreven door Girl on the move
Tweestrijd...
Van december 2013 tot juni 2014 met shin splints gezeten; zo lang omdat ik het te lang negeerde en ook omdat ik weigerde te luisteren naar de sportdokter... Februari 2015 part 2... En ja het moet al een tijdje aan de gang geweest zijn, ja ik voelde de lichte pijn ergens wel, maar iets in mij geeft de pijn gewoon gecatologeerd onder 'normaal'. Tot eergisteren ik begon te vergaan van de pijn en ik gisteren na 10 u rechtstaan op mijn werk, ik bijna in elkaar viel van de steken in mijn benen. Toen realiseerde ik mij dat ik in een wellicht nog ergere toestand zit dan vorig jaar; ik ben misschien maar een kleine stap verwijderd van een operatie, al krimp ik niet in elkaar van de pijn als ik druk zet op mijn enkelgewrichten, de pijn zit precies hoger nu. Mijn verstand zegt 2 weken totaal niet sporten, mijn hart zegt 'onbespreekbaar'.
De vraag is; hoe maak ik een goed compromis tussen mijn hart en mijn verstand? Want als ik niet naar mijn hart luister dan loop ik gegarandeerd de muren op van frustratie.
Ik zit nu op een dikke 2 maand van de eerste run. Ik loop nu probleemloos 15 km. Maar nu een paar weken niet lopen gaat mij terug in dezelfde situatie steken of vorig jaar; de ten miles lopen en meer halfdood dan levend over de streep komen.
Ik ga keuzes moeten maken. Ik kan enkel het lopen overhouden en éénmaal per week mijn 15 km lopen... Maar dan geen zumba, bokwa en spinning meer...
één ding is een feit, als mijn beurtenkaart van bokwa op is dan stopt het voor mij, want ik blijf erbij dat bokwa de druppel is die ik net niet aan kan. Alles ging altijd goed zolang bokwa niet op het toneel verscheen, sindsdien was het altijd iets. Maar dat is dus nog 15 weken bokwa...
De zumba minderen is ook nog een optie, maar de zumbaclub is mijn 2 de thuis...
Laat ons gewoon proberen de zumba minder energiek mee te doen en we zien wel hoe ver we raken.
02-02-2015 om 11:04
geschreven door Girl on the move
01-02-2015
Dikke ellende...
Loop met de minuut ambetanter, zit ik terug opgezadeld met shin splints, één van de meest erge dingen die je als fanatiek sporter kan tegenkomen, want shin splints staan gelijk aan 12 weken niets van sporten waar ik mijn voeten voor moet gebruiken. (buiten zwemmen en wandelen)
Alles wat ik opgebouwd heb weer moeten on hold zetten, ik word gewoon gek van de gedachte; vorig jaar zat ik er meer dan 20 weken mee aan mijn been, letterlijk, en nu wéér van dat, weeral oponthoud. En ik weet dat ik het serieus moet opnemen, het geeft geen zin om het te negeren want dan komt het helemaal niet meer goed.
Deze morgen voor ik vertrok naar mijn werk een coldpack, deze avond terug een coldpack maar heb er momenteel heel veel pijn in, het voelt heel serieus aan en dit in beide benen, ik kan niet zeggen ik ontzie het ene been wat... Brandend zand.
Ik weet nog niet hoe ik het ga aanpakken de komende tijd... Stoppen met sporten is geen optie dat is een feit, maar ik weet dat ik beter 2 x na denk bij elke stap die ik nu ga zetten.
01-02-2015 om 22:53
geschreven door Girl on the move
Slapjes...
Vannacht weer ongelofelijk veel gedroomd, ik herinner mij amper flarden, maar ik ben deze morgen gewoon wakker geworden met een ferm 'vod' gevoel. Ik zou eigenlijk het liefst een ganse dag in mijn bed blijven liggen want alles aan mijn lijf protesteert; mijn hoofd voelt houterig aan, mijn ogen pieken van de vermoeidheid, mijn rug doet pijn, mijn benen voelen zwaar aan,... Zou de periode van de maand eraan komen toch?
De regen buiten deze morgen klonk bijna als muziek in mijn oren, niets dat je een beter gevoel geeft dan regen te horen en zeker als je niet kan sporten, hoef je je niet schuldig te gaan voelen dat je eens één dag niks doet want 'oh ja, het is toch maar vuil weer'. Toch iets dat je luiheid rechtvaardigt... Alhoewel luiheid; het begin van shin splints is volgens mij wel een geldig excuus om het de komende tijd weer wat rustiger aan te doen, maar rustiger staat helaas niet voor lang in mijn woordenboek. Voor een dagje ja...
Deze morgen mij terug toegelegd op mijn zelfhypnose om mijn eten terug onder controle te krijgen, want het blijft moeilijk als ik mijn regels ga krijgen om dan van de chocolade te blijven...
01-02-2015 om 09:39
geschreven door Girl on the move
31-01-2015
Spieren in opstand
Ik ben vermoeid, lichamelijk vraagt mijn lichaam rust, en voornamelijk mijn spieren. Het voelt net aan alsof ik overtraind ben, nochthans had ik woensdag een hersteldagje (buiten mijn fit star oefeningen gerekend natuurlijk) maar mijn lichaam geeft precies meer rust nodig. Ik voel mijn enkels reclameren, mijn knieën, mijn armen,... Er is eigenlijk weinig nog die pijnloos verder wil trainen.
Morgen weet ik totaal nog niet wat ik op de planning zal zetten; spinning? Lopen? Het word dus een last minute beslissing, maar als ik loop is het maximum 10 km. Meer zou echt wel onverstandig zijn.
Al zou een hersteldagje echt wel een aanrader zijn, zeker omdat ik maandag met 3 trainingen zit. :-/
We zien nog wel.
31-01-2015 om 18:32
geschreven door Girl on the move
30-01-2015
Goed nieuws
Gisteren met een bang hartje naar de dokter gebeld voor de uitslag van mijn bloed, en buiten een tekort aan B 12, ijzer en vitamine D was alles blijkbaar goed, kon ik eindelijk weer opgelucht ademhalen.
Gisterenavond kreeg ik het zwaar bij de core en zumba, mijn spieren waren blijkbaar nog niet hersteld van de training van dinsdag.
Deze morgen mijn loopkleren aangetrokken maar toen ik naar buiten keek was het toch maar twijfelachtig loopweer, en toen ik aan basic fit kwam veranderde ik van idee en wou ik gaan spinnen, mij vlug verkleed om dan te horen te krijgen dat er geen spinning was, ja, je moet geen verstand hebben om bij basic fit te gaan werken precies want wie legt er nu een aanwezigheidsblad voor spinning als er geen spinning is? Dus terug loopkleren aan en gaan lopen. Wel maar 10 km want mijn spieren protesteerden.
30-01-2015 om 20:15
geschreven door Girl on the move
29-01-2015
Spanning...
Gisteren veel te vroeg wakker geworden zoals gewoonte tegenwoordig en ook al had ik mij plechtig voorgenomen mijn fit star oefeningen eens niet te doen, heb ik ze uiteindelijk toch gedaan, kwestie van toch iets nuttigs te doen met mijn tijd... Het was niet mijn dagje op het werk, liep er met mijn gedachten niet bij, het werk ging niet voorruit en kon niet vooruitdenken waardoor ik te laat reageerde op bepaalde zaken en waar mijn andere collega er nu voor zal opdraaien vandaag...
Deze morgen mezelf toch verplicht om een uurtje extra te slapen, al zeker 6 nachten na elkaar amper 4 u kunnen slapen en het begon in mijn lijf te kruipen en het is ook zo dat ik mij gisteren schandalig misdragen heb, ik heb mij in de suiker gesmeten, gebeurd zelden nog maar gisteren was het toch zo, en nu voel ik het nog steeds in mijn lijf hangen, net of ik een kater heb. Bij het idee aan suiker word ik nu zelfs gewoon misselijk.
Deze morgen geeft Isa al gebeld om mij te zeggen hoe ik mijn loopprobleem kan aanpakken en blijkbaar moet het niet gebeuren via een trigger maar via deelwerk. Morgenochtend ben ik voor de eerste keer alleen thuis en zal ik het ook proberen, is best wel spannend want ik heb nog nooit deelwerk in zelfhypnose gedaan. Laat ons zeggen dat dat toch iets is voor de meer gevorderden. Want het is toch vrij complex om het zelf te doen denk ik. Het doel is het deel te vinden die ervoor zorgt dat ik in paniek schiet en dat deel om te vormen. En het volgende week dan uit te testen of het wel degelijk werkt.
En deze middag rond 17u mijn eerste telefoontje naar de huisarts... Morgen het 2 de... Ik tril als een espenblad, het is nog nooit zo gemakkelijk geweest om af te vallen, ik ril de kilo's er gewoon af.
En ondertussen erger ik mij DOOD aan het feit dat als ik iemand mail om iets te vragen die persoon het gewoon vertikt om te antwoorden, terwijl die persoon wél tijd vind om op fb te zitten. Nu ja, ze kunnen niet zeggen dat ik het niet gevraagd heb. En dus zal ik zaterdag terug naar de zumba gaan en de les terug 5 minuten vroeger verlaten... Of hij het nu graag geeft of niet. En hem live vragen? Ik heb hem nooit alleen en vrouwen en nijd zijn meestal onvermijdelijk aan elkaar verbonden, ik wil niet dat er iemand weet dat er uitzonderingen gemaakt worden voor mij, hij moet mij maar persoonlijk aanspreken als hij er niet mee kan leven dat ik vroeger vertrek; trouwens moest hij zijn les stipt beginnen dan zou ik helemaal niet vroeger moeten vertrekken maar hij geeft mij geen andere opties. :-/
29-01-2015 om 10:55
geschreven door Girl on the move
27-01-2015
Knock out
Vandaag een zwaar trainingsdagje, s'morgens een uurtje op kracht getraind en daarna mee gaan lopen met mijn wederhelft, hij beweerde maar 8 te lopen, dus waarom zou ik niet meegaan, maar de 8 was een 11, ... Dacht op een gegeven moment dat ik dood ging neervallen. Ik wist sowieso al dat de combinatie kracht en lopen nooit niet samengaat en dan nog snel lopen. De volgende keer mag hij terug alleen gaan lopen als ik kracht gedaan heb...
En deze avond core gedaan en zumba, in core heb ik een vlekkeloos parcours afgelegd en ben ik altijd blij dat ik bij de beste hoor, van de 10 man hoor ik toch zeker bij de 3 beste. Maar de zumba was er teveel aan, lang geleden dat ik met een knalrode kop daar stond, maar zat er echt compleet door op cardiovlak.
En dan kwam ik iets tegen waar ik nog aan terugdenk... Werd er iemand bijna half agressief omdat ik weigerde een beurtenkaart over te kopen van een andere fitness waar ik ook nog ga. Een fitness waar ik ook nog mijn twijfels heb of ik ga blijven of niet... Ik heb nu al per ongeluk een beurtenkaart van 20 gekocht omdat ik mij in de hoek geduwd voelde en dan zou ik er nog eens 12 beurten bijkopen? Yeah right. En ja ik was diegene die haar toen gevraagd geeft van toch nog een nieuwe beurtenkaart te kopen dat is waar, maar dat wil niet zeggen dat ik ze nu moet gaan overkopen. :-/ Ik zal wel eens lobbyen ervoor, misschien vind ik wel een andere geïnteresseerde.
De bokwa doe ik wel graag, enkel ligt de fitness mij niet zo, vind het zo'n vervelende zaal en vervelende groep. Pfff En ook soms is trop teveel, ik ben nu al zoveel van huis weg en het blijft een stresserend iets om het na mijn werk ook te gaan doen, ik overweeg om daar in de toekomst van af te stappen, geef mij maar mijn zumba, core, lopen, spinnen en krachttraining.
27-01-2015 om 22:32
geschreven door Girl on the move
Automatische piloot
Ik wil eigenlijk maar één ding momenteel en dat is huilen, ik wil huilen en niet meer stoppen, huilen tot ik gewoon in slaap val,... Maar huilen vergt zoveel energie, dat het het laatste restje krachten uit mij zal zuigen en ik gewoon als een vod in elkaar zal vallen en dat gaat niet.
Daarom probeer ik op automatische piloot alles te doen, mijn routines vol te houden, mijn gedachten te verzetten. Elke minuut lijkt wel een uur te duren, het is zelden dat dagen zo lang duren.
Deze morgen is mijn bloed getrokken, het word onderzocht op alles wat je je maar kan inbeelden, de dokter kon mij helaas niet geruststellen, maar laat ons zeggen dat het niet het type dokter is van veel woorden, dus om die reden moet ik er zeker niets achter gaan zoeken maar het zou ergens wel geruststellender geweest zijn moest hij kunnen zeggen hebben dat hij de kans wel heel klein achtte voor zoiets. Hij zei dat er in zijn praktijk slecht 3 gevallen waren in gans zijn carrière tot nu toe (en die is vrij lang al) dat het wel heel erg zou moeten lukken dat ik nummer 4 zou zijn...Maar er moet iemand nummer 4 zijn natuurlijk.
Afwachten tot donderdag en wellicht vrijdag, want donderdag zullen alle resultaten misschien nog niet binnen zijn. En tot dan proberen we te overleven, ons gedachten te verzetten al brengen mijn gedachten mij constant naar hetzelfde punt terug.
Het is niet omdat je je lichamelijk volledig gezond voelt dat je het automatisch ook bent...
Deze morgen een uurtje krachttraining gedaan, en straks een eindje gaan lopen met mijn man, de eerste keer dat hij het spontaan vroeg want meestal gaat hij alleen gaan lopen. Vanavond dan nog een stabiliteitstraining en een uurtje zumba en zo is er al één dag voorbij... Daarna nog 2 of 3 te gaan.
27-01-2015 om 13:19
geschreven door Girl on the move
26-01-2015
Zo moeder, zo dochter...
Loop sinds vrijdag uit mijn normale doen, ik maak mij enorme zorgen om mijn gezondheid. Ik ben al naar de dokter geweest maar de woorden van de dokter stelden mij niet gerust, ook niet de behandeling die ik gestart ben. Ik denk constant dat ik iets ergers heb. Ik doe s'nachts geen oog meer dicht, kan aan niets ander meer denken dan aan al hetgeen ik zou kunnen hebben, ik word bijna gek in mijn hoofd.
Morgen is het mijn vrije dag en zal ik mijn vrije dag terug beginnen in de wachtzaal van de dokter, en ik zal eisen dat hij mijn bloed prikt ook al zal hij hoog en laag volhouden dat het overbodig is. Het moet gewoon, ik moet gewoon gemoedsrust krijgen.
Ik zie hem al denken als ik hem mijn zorgen vertel, ... Juist haar moeder. Want mijn moeder gaat wel 4 x in de week naar de dokter en telkenmale denkt ze dat ze een andere ernstige ziekte geeft om telkenmale te horen dat ze écht niets mankeert. De dokter word gewoon nuts van haar.
Ik probeer mij daarom een beetje in te houden en niet voor het minste pijntje te gaan maar ditmaal moet ik gewoon gaan, ik moet zekerheid krijgen, ik moet weer rust vinden in mijn hoofd, ik moet weer beter kunnen slapen want mijn gezondheid begint er onder te lijden. Daarnet in de bokwa was mijn lichaam zo uitgeput dat het gewoon niet meer ging de laatste helft, ik viel bijna over mijn eigen voeten omver. Ik ben thuisgekomen en heb meteen nootjes gegeten om mij terug wat krachten te geven maar helaas veel effect had het niet.
Hopelijk deze nacht een betere nacht na een nacht van amper 3 u slaap...
26-01-2015 om 22:34
geschreven door Girl on the move
25-01-2015
Koud...
Deze nacht toch beter geslapen. En ik werd nog beter gezind toen ik naar buiten keek en ik zag dat het ideaal loopweer was. Maar helaas te laat vertrokken om aan mijn doel van 15 km te raken, eerst 7 km alleen gelopen toen ik zag dat mijn loopmaatje er bijna was en ben ik in hoger tempo terug gekeerd wat mij zuur opbrak want de verzuring was begonnen en dat zorgde ervoor dat de volgende 5 km de hel voor mij werden, ook al liep hij traag, ik kon het amper volhouden. Maar al bij al was het toch leuk om samen met hem te lopen, ik hoop dat ik hem in de toekomst meer eens kan overhalen om samen te gaan lopen.
Na onze loop nog een kwartiertje staan praten met hem, en bijna onderkoeld thuisgekomen. Ik denk dat ik nog nooit zolang onder de douche gestaan heb, ik raakte maar niet opgewarmd.
In de namiddag zijn we dan eens gaan wandelen in Knokke, en terug thuis raakte ik weer niet opgewarmd. Een half uur staan strijken met een warm blazertje op mij gericht en erna mij voor de open haard gesetteld.
Nu rustig de avond afsluiten en morgen weer vroeg uit mijn bed voor een nieuwe werkdag.
25-01-2015 om 21:30
geschreven door Girl on the move
24-01-2015
Uren tellen...
Vorige nacht amper een oog dicht gedaan, ik denk dat ik alle uren van de nacht heb zien voorbijgaan op mijn klok. Deze morgen om 7u al vertrokken richting de dokter want zou zeker mijn zumba niet laten vallen voor een doktersbezoek, maar de dokter moest ik zien aangezien ik mij grote zorgen maakte over een bacterie die zich meester gemaakt geeft van mij. Gelukkig zat er maar 1 iemand voor mij en was ik ruim op tijd terug buiten.
Erna nog op mijn gemak in Delhaize rondgelopen, de voorraad Cavalier stevia chocolade opgekocht en mijn runners world gekocht.
De zumba was terug vrij heftig erna vlug naar huis, een doosje frambozen gegeten en mijn medicatie ingenomen maar blijkbaar was een doosje frambozen net iets te weinig want ik werd zo misselijk of iets door die medicatie, ik heb er bijna 2 u slecht door gelopen, durfde mij amper bewegen uit angst dat ik zou moeten overgeven. Het was een marteling want ik was samen met het gezin aan het winkelen in Antwerpen. Nog 9 dagen te gaan ... Als ik geluk heb, anders moet ik de kuur nogmaals herhalen.
Deze avond is de tuinarchitect dan langs geweest om alles op papier te zetten en volgende maand zien we het resultaat, ik ben benieuwd want hij geeft voor een groot deel carte blanche gekregen.
24-01-2015 om 21:02
geschreven door Girl on the move
23-01-2015
Bijna weekend...
Gisteren weer zo snel in slaap gevallen dat ik weer de tijd niet had om mijn jawbone op nacht te zetten maar om 4u werd ik klaarwakker, en begon mijn brein op volle toeren te draaien, hoe hard ik het ook probeerde tegen te houden, het begon gewoon na te denken al was het zeker niet piekeren of iets anders in de negatieve zin... En in de verte voelde ik honger, maar opstaan om iets te eten was geen optie, deze gewoonte zou ik mijn lichaam niet terug gewoon maken. Uiteindelijk na een uur keren en draaien toch weer in een diepe slaap gevallen en deze morgen toen de wekker bijna afliep werd ik terug vanzelf wakker, maar nu alles behalve klaarwakker, ik was helemaal groggy en stijf, ik denk dat ik zeker 8 minuten nog blijven liggen hebben maar dan moest ik eruit want anders zou ik geen tijd meer gehad hebben voor mijn fit star sessie. Dat maakte mij toch volledig klaarwakker en deed mij echt deugd.
Dan de weg naar het werk was er één vol met files, ik deed er weer dubbel zo lang over dan ik normaal doe, met als gevolg dat ik mij serieus mocht reppen om hier op tijd mijn werk gedaan te krijgen voor de winkel open ging. En toen ik 5 minuten voor opening mijn oude pers wou weg doen leek het wel de wal mart toen ik naar buiten wou rijden met mijn karretje, niet dat er duizend man stond te wachten maar de klanten wilden en zouden naar binnen gaan, het was dus een ware uitdaging om geen volk in de winkel te krijgen. Ook al bleef ik herhalen dat ik binnen een kleine 5 minuten ging opengaan.
Amper half tien en de honger overvalt mij terug, normaal probeer ik een tussendoortje tussen mijn ontbijt en mijn middagmaal te skippen maar ditmaal zal het helaas niet gaan want de honger is te erg. Ik denk dat het ofwel een peer word ofwel een halve meloen... (die mij totaal niet aanstaat wegens niet lekker genoeg naar mijn goesting... Ik vrees dat die nog in vuilbak zal belanden als ik hem nu niet eerst als tussendoortje ga nemen)
Gisteren kreeg ik nog een mailtje terug van mijn therapeut dat hij volgende week mijn telefoontje verwacht, hij geeft mij gezegd dat hij mij zal vertellen hoe ik tijdens mijn zelfhypnosesessies een trigger kan gebruiken. Ik ben benieuwd, want zoiets is nog waardevoller dan een suggestie, zodat ik eindelijk mijn angst voor nieuwe looproutes kan overwinnen. Toch raar dat je weet dat je 20 km kan lopen maar van zodra je een andere weg neemt of probeert te nemen ik gewoon begin te hyperventileren en dat angst mij gewoon overvalt. En wanneer de angst mij overvalt stijgt mijn hartslag en komt het niet meer goed.
23-01-2015 om 09:27
geschreven door Girl on the move
22-01-2015
Vreemde in eigen winkel
Deze namiddag rond 15u komt mijn bazin toe, een kwartier later de baas en zijn gevolg en vanaf dan leek ik wel een vreemde in mijn eigen winkel, telkenmale ik iets wou doen gingen er spontaan 2 in de weg gaan staan, het was precies of ze helderziende waren en gewoon naar de plaatsen gingen waar ik iets wou doen, tot zelfs achter de toonbank. Op den duur stond ik gewoon rondjes te draaien omdat ik totaal niet wist wat te doen.
En komen ze net op dat moment vragen of ze mogen filmen voor een tv programma of ik eventjes iets wou doen, maar zoiets is niets voor mij, proberen mijn bazin naar voren duwen maar zij zag het evenmin zitten en uiteindelijk is mijn andere collega dan maar in het beeld gaan staan.
Na een dik uur vertrokken de bazen met hun gevolg terug de winkel en komt de nieuwe werkneemster haar contract tekenen. Euhm welk contract? Afspraak met de bazin? Meteen gebeld naar haar, maar nee, ik moest bij de andere baas zijn, en toen ik naar de andere baas belde moest ik bij de andere zijn. Het leek wel een ping pong spelletje. Moet echt wel professioneel overgekomen hebben bij de nieuwe werkneemster; de ene baas spreekt af met haar en laat haar daar gewoon staan... Uiteindelijk is de ene baas terug gekeerd na een tijdje.
Maar ik heb mijn twijfels bij de nieuwe werkneemster, ik heb een uurtje met haar gesproken tijdens mijn pauze maar iets gaf mij een raar gevoel... Hopelijk komt dat raar gevoel niet uit. Al zat ik er met mijn gevoel nooit niet ver naast tot nu toe wat nieuwe werkneemsters betreft... Misschien moet ik er maandag toch maar eens met mijn bazin over praten. Het zal wel niet veel uitmaken maar een verwittigd baas is er twee waard.
Direct mijn bedje in, ik ben echt op en op vermoeid, vorige nacht een veel te korte nacht en het is duidelijk voelbaar, morgen terug een lange en zware werkdag. En daarna mijn vrij weekend waar ik enorm naar uitkijk ook al heb ik niet veel gepland.
22-01-2015 om 21:58
geschreven door Girl on the move
Puber rebellie
Er is een gouden regel in huis en dat is dat mama nooit niet mag wakker gemaakt worden als ze slaapt, niet dat mama ellenlang in haar bed ligt, integendeel want mama is altijd als eerste wakker maar mama kampt al jaren met een serieus slaapprobleem, ooit was ik de wanhoop gewoon nabij dat ik van de dokter medicatie ingenomen heb waarbij ik goed sliep maar waardoor ik op héél korte tijd, amper 3 weken 20 kg door verdikt ben... Waardoor ik meteen gestopt ben met het nemen van die medicatie en maar terug voor slecht slapen gegaan ben, de 20 kg heb ik jaren en jaren met mij meegesleept en ben ik maar sinds een dik jaar volledig kwijt, maar het is niet vanzelf gegaan, het was de aanzet naar het leven dat ik nu leid; zo gezond en sportief mogelijk.
Nu dankzij de hypnose en zelfhypnose kan ik wel beter slapen, ik slaap gemakkelijker in en als ik wakker word dan lig ik geen uren meer wakker, maar het slapen zal altijd wel een kritiek punt blijven bij mij waar ik altijd enorm veel aandacht zal moeten aan besteden, zo is een nacht doorslapen voor mij iets wat ik nooit kan doen, ik moet minstens 1 keer per nacht uit mijn bed.
Het is zo als ik moet werken en ik de kids naar school moet voeren dat de kids heel vroeg aan de scholen moeten afgezet worden, het kan nu eenmaal niet later omdat ik op tijd op mijn werk moet zijn en laat ons zeggen dat mijn oudste die flink in zijn puberjaren zit daar heel moeilijk mee om kan.
'Je weet niet hoe koud het is zeker zo vroeg, en ik ben daar zo alleen, en het is nog donker'. Wat hij niet lijkt te snappen dat mijn moederhart bloed dat ik hem daar zo vroeg moet droppen en hij nog een uur moet wachten voor de bel gaat. Maar ik kan gewoon niet anders. En zo zette hij deze morgen zijn wekker ultravroeg en ultraluid zodat mama zeker wakker zou worden erdoor, enkel en alleen om zo zijn ongenoegen te uiten, maar het werd nog erger toen hij zich nog eens ging bezighouden, de rolluiken terug dicht deed toen ik ze al open gedaan had om zo mij te saboteren, zijn sleutel niet te vinden....
Dan de middelste waar ik braaf aan vroeg mijn ontbijtplek vrij te maken, in 95% van de gevallen ruim ik hun rommel altijd op maar s'morgens als ze zelf toch niets anders meer te doen hebben dan spelletjes te spelen op hun gsm hou ik wel van wat medewerking, maar na 2 x vragen zei hij gewoon 'je denkt toch niet dat ik dat ga opruimen', toen werd het mij teveel en schoot ik uit 'dat hij verdorie kon maken dat mijn plek vrij was.'
Dan begon de oudste te vitten op de jongste, totaal onterecht, zoals in de meeste gevallen en als ik half geïrriteerd loop dan kan ik daar écht niet meer tegen. Ik vind het zo verschrikkelijk dat de oudste en de middelste constant maar dan ook constant op hun jonger zusje haar dak zitten, dat kind moet daar zoveel van kunnen verdragen mentaal, en wat ik ook doe of zeg, ze lijken het niet te snappen, het houd gewoon nooit op.
En zo begon de ochtend niet in schoonheid, en ik vind het zo erg de dag zo te moeten starten, hun zo te moeten op school afzetten, de oudste stapte uit de auto als een geslagen hond...
Ik wil zo graag een goede moeder zijn, ik doe zoveel voor hun, maar ik krijg zo weinig begrip en respect terug en dat doet mij soms zo twijfelen aan mezelf.
Dan kom ik op mijn werk en dan komen ze meteen naar mij om te klagen dat het een schande is dat de winkel maar zo laat open gaat... Hopelijk blijft het bij die ene ontevreden klant vandaag want ik heb echt geen zin om 10 u dit te moeten doorstaan...
Ik hoop dat ik toch voor iemand iets goeds kan doen vandaag.
22-01-2015 om 08:46
geschreven door Girl on the move
21-01-2015
Vol energie...
Vandaag een dag vol energie, nog voor de zumba mijn boodschappen gaan doen in 3 winkels. De zumba zelf was vrij plezant, we waren uitzonderlijk met maar 5 maar het was best wel gezellig te noemen. Deze avond was het in de zumba full house, wat minder leuk is qua beperking van bewegingsvrijheid, het valt toch op dat velen toch nog Filip prefereren op Els want ik ben zeker dat er een toch minstens 5 forfait gaven deze morgen om die reden.
Deze middag dan mijn huisje gekuist en de snoepzakjes gevuld voor de kindjes van mijn middelste zijn klas, een beetje met weemoed omdat het de laatste keer is dat ik dat kan doen want volgend jaar zit hij in het middelbaar, wat een zware stap zal zijn voor mij, want dan gaat het 'kind' er echt af en dat ga ik missen.
Daarpas eens een mailtje gestuurd naar mijn hypnotherapeut, ik vraag mij af of je door middel van zelfhypnose ook zelf triggers kan plaatsen, ik heb het nooit geleerd in de cursus maar ik vermoed dat het antwoord ja zal zijn. Toen ik in therapie was geeft hij zelf 2 triggers geplaatst bij mij en ik zou graag de eerste trigger kunnen versterken omdat ik er heel veel baat bij heb.
21-01-2015 om 22:12
geschreven door Girl on the move
19-01-2015
Moe maar voldaan
Deze namiddag mijn krachttraining gedaan en oh wat is er nog veel werk aan de winkel, maar het geeft altijd zoveel voldoening te kunnen stoppen met armen en benen die tintelen van de inspanningen, geeft mij het gevoel dat ik echt goed getraind heb.
Deze avond dan mijn cardio workout, oh man, het was duidelijk merkbaar dat Filip zijn schade moet inhalen, het was loodzwaar, dacht op het einde dat ik echt zou doodvallen!
Het uurtje bokwa erna was ook tamelijk fel te noemen, ik was dan ook heel blij toen het eindelijk tijd was, ik denk dat ik direct als een blok in slaap ga vallen, het kan niet anders, nu is mijn lichaam echt op voor vandaag.
Morgen een hersteldag want morgen een zware dag op het werk. Pfff
19-01-2015 om 22:28
geschreven door Girl on the move
Vermoeid... Part 2
Deze morgen werd ik wakker met het gevoel alsof ik gisterenavond goed in de drank gehangen had, zoooo ellendig. En tevens ook zo moe, al 2 dagen na elkaar te laat in mijn bed en zoiets wreekt hem gewoon. Ik zou nu het liefst van al een ganse dag niet uit mijn zetel komen zo ellendig moe en suf voel ik mij maar dat kunnen we ons niet permiteren, mijn huishouden geeft dringend mijn aandacht nodig en tevens staan er vandaag 3 u training op de planning daar ik deze week maar 4 x kan trainen; kwestie van mijn schade in te halen op de dagen dat ik kan. Deze middag een uurtje krachttraining; heb mij echt voorgenomen om er dit jaar meer aandacht aan te besteden zodat ik mezelf daar toch wat sterker in maak. En dan deze avond een uurtje zumba en een uurtje bokwa en zo zal ik vandaag in 3 verschillende fitnesscentra getraind hebben.
Vandaag is ook de start van 8 weken puur healthy food. Alhoewel healthy, na het zien van de reportage van telefacts over hoe giftig de vis niet is die we op ons bord krijgen... Is het 'healthy' met een groot vraagteken vrees ik.
19-01-2015 om 10:19
geschreven door Girl on the move
Maar de zumba was er teveel aan, lang geleden dat ik met een knalrode kop daar stond, maar zat er echt compleet door op cardiovlak.
