Vorige nacht amper een oog dicht gedaan, ik denk dat ik alle uren van de nacht heb zien voorbijgaan op mijn klok. Deze morgen om 7u al vertrokken richting de dokter want zou zeker mijn zumba niet laten vallen voor een doktersbezoek, maar de dokter moest ik zien aangezien ik mij grote zorgen maakte over een bacterie die zich meester gemaakt geeft van mij. Gelukkig zat er maar 1 iemand voor mij en was ik ruim op tijd terug buiten.
Erna nog op mijn gemak in Delhaize rondgelopen, de voorraad Cavalier stevia chocolade opgekocht en mijn runners world gekocht.
De zumba was terug vrij heftig erna vlug naar huis, een doosje frambozen gegeten en mijn medicatie ingenomen maar blijkbaar was een doosje frambozen net iets te weinig want ik werd zo misselijk of iets door die medicatie, ik heb er bijna 2 u slecht door gelopen, durfde mij amper bewegen uit angst dat ik zou moeten overgeven. Het was een marteling want ik was samen met het gezin aan het winkelen in Antwerpen. Nog 9 dagen te gaan ... Als ik geluk heb, anders moet ik de kuur nogmaals herhalen.
Deze avond is de tuinarchitect dan langs geweest om alles op papier te zetten en volgende maand zien we het resultaat, ik ben benieuwd want hij geeft voor een groot deel carte blanche gekregen.
24-01-2015 om 21:02
geschreven door Girl on the move
23-01-2015
Bijna weekend...
Gisteren weer zo snel in slaap gevallen dat ik weer de tijd niet had om mijn jawbone op nacht te zetten maar om 4u werd ik klaarwakker, en begon mijn brein op volle toeren te draaien, hoe hard ik het ook probeerde tegen te houden, het begon gewoon na te denken al was het zeker niet piekeren of iets anders in de negatieve zin... En in de verte voelde ik honger, maar opstaan om iets te eten was geen optie, deze gewoonte zou ik mijn lichaam niet terug gewoon maken. Uiteindelijk na een uur keren en draaien toch weer in een diepe slaap gevallen en deze morgen toen de wekker bijna afliep werd ik terug vanzelf wakker, maar nu alles behalve klaarwakker, ik was helemaal groggy en stijf, ik denk dat ik zeker 8 minuten nog blijven liggen hebben maar dan moest ik eruit want anders zou ik geen tijd meer gehad hebben voor mijn fit star sessie. Dat maakte mij toch volledig klaarwakker en deed mij echt deugd.
Dan de weg naar het werk was er één vol met files, ik deed er weer dubbel zo lang over dan ik normaal doe, met als gevolg dat ik mij serieus mocht reppen om hier op tijd mijn werk gedaan te krijgen voor de winkel open ging. En toen ik 5 minuten voor opening mijn oude pers wou weg doen leek het wel de wal mart toen ik naar buiten wou rijden met mijn karretje, niet dat er duizend man stond te wachten maar de klanten wilden en zouden naar binnen gaan, het was dus een ware uitdaging om geen volk in de winkel te krijgen. Ook al bleef ik herhalen dat ik binnen een kleine 5 minuten ging opengaan.
Amper half tien en de honger overvalt mij terug, normaal probeer ik een tussendoortje tussen mijn ontbijt en mijn middagmaal te skippen maar ditmaal zal het helaas niet gaan want de honger is te erg. Ik denk dat het ofwel een peer word ofwel een halve meloen... (die mij totaal niet aanstaat wegens niet lekker genoeg naar mijn goesting... Ik vrees dat die nog in vuilbak zal belanden als ik hem nu niet eerst als tussendoortje ga nemen)
Gisteren kreeg ik nog een mailtje terug van mijn therapeut dat hij volgende week mijn telefoontje verwacht, hij geeft mij gezegd dat hij mij zal vertellen hoe ik tijdens mijn zelfhypnosesessies een trigger kan gebruiken. Ik ben benieuwd, want zoiets is nog waardevoller dan een suggestie, zodat ik eindelijk mijn angst voor nieuwe looproutes kan overwinnen. Toch raar dat je weet dat je 20 km kan lopen maar van zodra je een andere weg neemt of probeert te nemen ik gewoon begin te hyperventileren en dat angst mij gewoon overvalt. En wanneer de angst mij overvalt stijgt mijn hartslag en komt het niet meer goed.
23-01-2015 om 09:27
geschreven door Girl on the move
22-01-2015
Vreemde in eigen winkel
Deze namiddag rond 15u komt mijn bazin toe, een kwartier later de baas en zijn gevolg en vanaf dan leek ik wel een vreemde in mijn eigen winkel, telkenmale ik iets wou doen gingen er spontaan 2 in de weg gaan staan, het was precies of ze helderziende waren en gewoon naar de plaatsen gingen waar ik iets wou doen, tot zelfs achter de toonbank. Op den duur stond ik gewoon rondjes te draaien omdat ik totaal niet wist wat te doen.
En komen ze net op dat moment vragen of ze mogen filmen voor een tv programma of ik eventjes iets wou doen, maar zoiets is niets voor mij, proberen mijn bazin naar voren duwen maar zij zag het evenmin zitten en uiteindelijk is mijn andere collega dan maar in het beeld gaan staan.
Na een dik uur vertrokken de bazen met hun gevolg terug de winkel en komt de nieuwe werkneemster haar contract tekenen. Euhm welk contract? Afspraak met de bazin? Meteen gebeld naar haar, maar nee, ik moest bij de andere baas zijn, en toen ik naar de andere baas belde moest ik bij de andere zijn. Het leek wel een ping pong spelletje. Moet echt wel professioneel overgekomen hebben bij de nieuwe werkneemster; de ene baas spreekt af met haar en laat haar daar gewoon staan... Uiteindelijk is de ene baas terug gekeerd na een tijdje.
Maar ik heb mijn twijfels bij de nieuwe werkneemster, ik heb een uurtje met haar gesproken tijdens mijn pauze maar iets gaf mij een raar gevoel... Hopelijk komt dat raar gevoel niet uit. Al zat ik er met mijn gevoel nooit niet ver naast tot nu toe wat nieuwe werkneemsters betreft... Misschien moet ik er maandag toch maar eens met mijn bazin over praten. Het zal wel niet veel uitmaken maar een verwittigd baas is er twee waard.
Direct mijn bedje in, ik ben echt op en op vermoeid, vorige nacht een veel te korte nacht en het is duidelijk voelbaar, morgen terug een lange en zware werkdag. En daarna mijn vrij weekend waar ik enorm naar uitkijk ook al heb ik niet veel gepland.
22-01-2015 om 21:58
geschreven door Girl on the move
Puber rebellie
Er is een gouden regel in huis en dat is dat mama nooit niet mag wakker gemaakt worden als ze slaapt, niet dat mama ellenlang in haar bed ligt, integendeel want mama is altijd als eerste wakker maar mama kampt al jaren met een serieus slaapprobleem, ooit was ik de wanhoop gewoon nabij dat ik van de dokter medicatie ingenomen heb waarbij ik goed sliep maar waardoor ik op héél korte tijd, amper 3 weken 20 kg door verdikt ben... Waardoor ik meteen gestopt ben met het nemen van die medicatie en maar terug voor slecht slapen gegaan ben, de 20 kg heb ik jaren en jaren met mij meegesleept en ben ik maar sinds een dik jaar volledig kwijt, maar het is niet vanzelf gegaan, het was de aanzet naar het leven dat ik nu leid; zo gezond en sportief mogelijk.
Nu dankzij de hypnose en zelfhypnose kan ik wel beter slapen, ik slaap gemakkelijker in en als ik wakker word dan lig ik geen uren meer wakker, maar het slapen zal altijd wel een kritiek punt blijven bij mij waar ik altijd enorm veel aandacht zal moeten aan besteden, zo is een nacht doorslapen voor mij iets wat ik nooit kan doen, ik moet minstens 1 keer per nacht uit mijn bed.
Het is zo als ik moet werken en ik de kids naar school moet voeren dat de kids heel vroeg aan de scholen moeten afgezet worden, het kan nu eenmaal niet later omdat ik op tijd op mijn werk moet zijn en laat ons zeggen dat mijn oudste die flink in zijn puberjaren zit daar heel moeilijk mee om kan.
'Je weet niet hoe koud het is zeker zo vroeg, en ik ben daar zo alleen, en het is nog donker'. Wat hij niet lijkt te snappen dat mijn moederhart bloed dat ik hem daar zo vroeg moet droppen en hij nog een uur moet wachten voor de bel gaat. Maar ik kan gewoon niet anders. En zo zette hij deze morgen zijn wekker ultravroeg en ultraluid zodat mama zeker wakker zou worden erdoor, enkel en alleen om zo zijn ongenoegen te uiten, maar het werd nog erger toen hij zich nog eens ging bezighouden, de rolluiken terug dicht deed toen ik ze al open gedaan had om zo mij te saboteren, zijn sleutel niet te vinden....
Dan de middelste waar ik braaf aan vroeg mijn ontbijtplek vrij te maken, in 95% van de gevallen ruim ik hun rommel altijd op maar s'morgens als ze zelf toch niets anders meer te doen hebben dan spelletjes te spelen op hun gsm hou ik wel van wat medewerking, maar na 2 x vragen zei hij gewoon 'je denkt toch niet dat ik dat ga opruimen', toen werd het mij teveel en schoot ik uit 'dat hij verdorie kon maken dat mijn plek vrij was.'
Dan begon de oudste te vitten op de jongste, totaal onterecht, zoals in de meeste gevallen en als ik half geïrriteerd loop dan kan ik daar écht niet meer tegen. Ik vind het zo verschrikkelijk dat de oudste en de middelste constant maar dan ook constant op hun jonger zusje haar dak zitten, dat kind moet daar zoveel van kunnen verdragen mentaal, en wat ik ook doe of zeg, ze lijken het niet te snappen, het houd gewoon nooit op.
En zo begon de ochtend niet in schoonheid, en ik vind het zo erg de dag zo te moeten starten, hun zo te moeten op school afzetten, de oudste stapte uit de auto als een geslagen hond...
Ik wil zo graag een goede moeder zijn, ik doe zoveel voor hun, maar ik krijg zo weinig begrip en respect terug en dat doet mij soms zo twijfelen aan mezelf.
Dan kom ik op mijn werk en dan komen ze meteen naar mij om te klagen dat het een schande is dat de winkel maar zo laat open gaat... Hopelijk blijft het bij die ene ontevreden klant vandaag want ik heb echt geen zin om 10 u dit te moeten doorstaan...
Ik hoop dat ik toch voor iemand iets goeds kan doen vandaag.
22-01-2015 om 08:46
geschreven door Girl on the move
21-01-2015
Vol energie...
Vandaag een dag vol energie, nog voor de zumba mijn boodschappen gaan doen in 3 winkels. De zumba zelf was vrij plezant, we waren uitzonderlijk met maar 5 maar het was best wel gezellig te noemen. Deze avond was het in de zumba full house, wat minder leuk is qua beperking van bewegingsvrijheid, het valt toch op dat velen toch nog Filip prefereren op Els want ik ben zeker dat er een toch minstens 5 forfait gaven deze morgen om die reden.
Deze middag dan mijn huisje gekuist en de snoepzakjes gevuld voor de kindjes van mijn middelste zijn klas, een beetje met weemoed omdat het de laatste keer is dat ik dat kan doen want volgend jaar zit hij in het middelbaar, wat een zware stap zal zijn voor mij, want dan gaat het 'kind' er echt af en dat ga ik missen.
Daarpas eens een mailtje gestuurd naar mijn hypnotherapeut, ik vraag mij af of je door middel van zelfhypnose ook zelf triggers kan plaatsen, ik heb het nooit geleerd in de cursus maar ik vermoed dat het antwoord ja zal zijn. Toen ik in therapie was geeft hij zelf 2 triggers geplaatst bij mij en ik zou graag de eerste trigger kunnen versterken omdat ik er heel veel baat bij heb.
21-01-2015 om 22:12
geschreven door Girl on the move
19-01-2015
Moe maar voldaan
Deze namiddag mijn krachttraining gedaan en oh wat is er nog veel werk aan de winkel, maar het geeft altijd zoveel voldoening te kunnen stoppen met armen en benen die tintelen van de inspanningen, geeft mij het gevoel dat ik echt goed getraind heb.
Deze avond dan mijn cardio workout, oh man, het was duidelijk merkbaar dat Filip zijn schade moet inhalen, het was loodzwaar, dacht op het einde dat ik echt zou doodvallen!
Het uurtje bokwa erna was ook tamelijk fel te noemen, ik was dan ook heel blij toen het eindelijk tijd was, ik denk dat ik direct als een blok in slaap ga vallen, het kan niet anders, nu is mijn lichaam echt op voor vandaag.
Morgen een hersteldag want morgen een zware dag op het werk. Pfff
19-01-2015 om 22:28
geschreven door Girl on the move
Vermoeid... Part 2
Deze morgen werd ik wakker met het gevoel alsof ik gisterenavond goed in de drank gehangen had, zoooo ellendig. En tevens ook zo moe, al 2 dagen na elkaar te laat in mijn bed en zoiets wreekt hem gewoon. Ik zou nu het liefst van al een ganse dag niet uit mijn zetel komen zo ellendig moe en suf voel ik mij maar dat kunnen we ons niet permiteren, mijn huishouden geeft dringend mijn aandacht nodig en tevens staan er vandaag 3 u training op de planning daar ik deze week maar 4 x kan trainen; kwestie van mijn schade in te halen op de dagen dat ik kan. Deze middag een uurtje krachttraining; heb mij echt voorgenomen om er dit jaar meer aandacht aan te besteden zodat ik mezelf daar toch wat sterker in maak. En dan deze avond een uurtje zumba en een uurtje bokwa en zo zal ik vandaag in 3 verschillende fitnesscentra getraind hebben.
Vandaag is ook de start van 8 weken puur healthy food. Alhoewel healthy, na het zien van de reportage van telefacts over hoe giftig de vis niet is die we op ons bord krijgen... Is het 'healthy' met een groot vraagteken vrees ik.
19-01-2015 om 10:19
geschreven door Girl on the move
18-01-2015
Vermoeid...
Gisteren een uur later in mijn bed dan mijn normale gewoonte, ik was aan het kijken naar breaking bad en het was net zo spannend dat ik niet kon stoppen met kijken met alle gevolgen van dien want ook al was het maar een uurtje het was duidelijk voelbaar in mijn lijf deze morgen.
Op het programma stond spinning met Janne, en laat dat nu eens de zwaarste en tevenste knapste spinninginstructrice zijn van basic fit, maar ik heb het ferm zwaar gehad. Al heb ik alle jumpings perfect kunnen meedoen maar ditmaal viel het racen zwaar en ook de runnings op dubbele snelheid zijn nog steeds niet voor mij weggelegd, het is precies of mijn benen op een bepaald moment gewoon niet sneller meer kunnen, al was ik wel gestart op de juiste snelheid... Misschien dat dat ooit nog komt? En tot dan blijf ik maar hekkensluiter van het peleton vrees ik. (al zitten er nog ergere gevallen bij dan ik lol)
Onze kaasboer was er ook weer, echt een knap ventje, volledig mijne touch, (foei, foei, foei) spijtig dat er geen fiets meer naast mij was anders had hij wellicht naast mij gezeten, maar ergens ook wel goed ook dat er iemand tussen ons zat, het is niet dat je er knapper op word naarmate het uurtje spinnen vordert. hihihi Nu ja, knap volk is toch een extra stimulans om het NOG beter te doen en maakt de training er toch nog iets aangenamer op. (en nee het is gene kaasboer denk ik, zijn uitrusting is enkel van die sponsor lol)
Nu kunnen we terug in in onze werkdag vliegen, minder energiek dan gisteren, ik voel mij vermoeid en de training hangt wel een beetje in mijn lijf, weeral niet gestretcht, geen tijd voor en ja, ik weet hoe slecht het is en hoe hard ik zo het lot uitdaag en zeker nu ik volledig blessurevrij ben zou ik er net nu meer aandacht moeten aan geven, maar ja,...
Vanaf nu terug een beetje de riem meer aanspannen wat mijn voeding betreft want ik werd er een beetje te los in, niet dat ik overdreven aan de suiker ging, doe ik trouwens nooit meer, maar ik liet mezelf weer teveel toe dat niet goed is.
Nu zit ik in een serieuze gewetenskwestie, zoonlief die gisteren sandwiches voor mij meegebracht geeft van de winkel omdat ik dat graag eet, maar mijn verstand zegt dat het 0,0 voedingswaarde geeft en ik het beter weggooi en mij hou bij mijn volkorenbrood... Maar dan bloed mijn hart, het ventje bedoelde het zo goed, en hem zo beliegen...
Wat mij terug brengt bij het feit dat het soms moeilijk is om samen te leven met een niet-sportief gezin. Mijn man die mij gewoon met momenten aankijkt alsof ik op mijn kop gevallen ben en blijven botsen ben. Want hij blijft alles wat ik doe op sportvlak en voedingsvlak onnozel vinden.
Ik meen het echt als ik zeg dat ik binnen een paar jaar als de kids groot genoeg zijn mee ga doen aan de marathon van New York en ja, ik meen het echt dat ik voor mijn 40 ste (ten laatste op mijn 40ste!) een goede fiets wil en dan nog het liefst een koersfiets zodat ik eens lange en snelle afstanden kan doen.
En ik zal er nog veel woordenwisselingen voor hebben en ik zal er nog veel moeten voor strijden maar die 2 dingen wil ik écht nog hebben/bereiken in mijn leven.
Sorry manlief, maar je zult je er gewoon moeten bij neerleggen.
En o ja, die loopband komt er écht wel binnen een paar jaar, want ik wil later een goede toegewijde oma zijn die er veel zal zijn voor haar kleinkinderen en nee, dan ga ik echt mijn sporten niet in de kast steken voor enkele jaren, maar loop ik gewoon binnen terwijl de kleintjes hun middagdutje doen of aan het spelen zijn.
18-01-2015 om 12:02
geschreven door Girl on the move
17-01-2015
Vol leven
Toen ik gisteren in mijn bed kroop voelde het net aan alsof ik niet in slaap zou kunnen vallen, op de één of andere manier voelde mijn lichaam te actief aan maar gelukkig ben ik toch sneller in slaap gevallen dat ik dacht, te snel zelfs want mijn Jawbone stond nog mooi op dag ingesteld. En deze morgen mooi op tijd wakker, maar mooi op tijd evolueert bij mij snel naar rushen en haasten om nog op tijd ergens te raken, zo ook deze morgen. Gisteren geen fit star sessie meer kunnen doen, dus deze morgen er 2 op de planning gezet maar dat zorgde er natuurlijk voor dat het race tegen de tijd was om op tijd in de fitness te zijn.
Duidelijk merkbaar dat Filip goed gerecupereerd was en dat hij de schade zou inhalen, het was een loodzware zumbales, maar het deed deugd en vandaag is het voor mij de eerste dag dat ik mij weer vol energie voel. De griep ben ik volledig kwijt nu, mits nog een hoest en een neus die af en toe tegenwerkt.
De weegschaal gaat traag naar beneden, maar nu zitten we in de fase van dat elk klein beetje dat ik nog afval het duidelijk merkbaar is, wat ook wel wil zeggen dat ik bijna op mijn perfecte gewicht zit, ik zal er moeten leren mee leven dat ik nu eenmaal dikkere benen zal blijven hebben, maar kom ik kan toch niet meer zeggen dat ik een peervorm of andere fruitsoortvorm heb, nu lijk ik echt wel op een preistengel; één lijn... Nog 3 kg te gaan en dan heb ik mijn doel bereikt.
Gisteren met een platte ipod op pad, vandaag met een volle ipod op pad, maar dan wel 'vol' wat de batterij betrof, maar niet op het vlak van de muziek die er moest opstaan, ik stond er niet bij stil dat ik bij het wissen van mijn speellijst ook automatisch mijn ipod 'leeg' synchroniseerde natuurlijk, allez, ik besefte het te laat wat ik wellicht gedaan had. Dus deze morgen terug mijn Iphone mogen gebruiken als reddingsmiddel in nood.
Gisteren ook eindelijk het probleem met mijn mailbox opgelost gekregen, hiep, hiep, hoera. Ik word slimmer met de dag. Geen vervelende rare tekens meer in mijn mailbox die mij willen wijzen op een fout.
17-01-2015 om 14:34
geschreven door Girl on the move
16-01-2015
There we go!
Het lijkt precies een gewoonte te worden dat als ik ga sporten er wel altijd één element is die ik vergeet... Nog maar goed op weg en ik realiseer mij dat ik mijn jas vergeten ben om buiten te lopen. Niet evident als je in bikerstenue vertrekt en optie B) mijn looptenue in een rugzak gestoken hebt in case of... Want ja, als het nog donker is buiten is het moeilijk te zien of het nu droog zal blijven of zal regenen, en nee, regen en ik zijn nog steeds geen dikke vriendjes, ik heb niks tegen nat worden bovenaan of onderaan, maar ik kan niet tegen natte voeten en laat mijn loopschoenen nu elke druppel water gewoon opzuigen ( als ik efkes door nat gras loop dan voel ik het meteen :-/)
Nu ja, aangezien ik nu eenmaal weet dat ik altijd wel iets vergeet ligt er een tas met reservespulletjes in de auto, dus de reservejas kon eindelijk eens uit de koffer komen.
In de fitness verkleed ik mij want met een fietsbroek gaan lopen is niet zo interessant trouwens en daar kom ik al op stuk nummer 2 die ik vergeten ben... mijn sportbh... voor dat had ik geen reserveexemplaar in de auto (ditmaal eens awoe voor de t-shirts met ingebouwde bh) dus ja, dan maar een t-shirt met ingebouwde bh aangehouden, daarover mijn hemdje en daarover mijn trui, kou zou ik zeker en vast niet hebben met die extra laag.
En al snel kwam probleem nummer 3 naar boven toen ik mijn ipod aanstak 'low battery', hij kon nog net de woorden uitspreken voor hij helemaal 'off' ging. De reserve had ik niet meegenomen, ik had gegokt en verloren, dus lang leve de iphone... Ik heb daar op liedjes gelopen waar ik nog nooit op gelopen had, dat was nogal een beleving al dat ik toch de voorkeur geef aan mijn ipod waar meer gepaste muziek op staat.
De run ging vrij goed, al kan ik niet zeggen dat de pijnlijke spieren in mijn benen niet echt een voordeel te noemen waren, ik wist al op voorhand dat ik goed op mijn snelheid moest letten want dat mijn niet herstelde spieren er snel zouden voor zorgen dat ik zou moeten opgeven, maar ik heb de 15 km probleemloos uitgelopen onder mijn maximum hartslag zelfs, op geen enkel moment ben ik in het rood gegaan. Van de snelheid was ik minder content, ik kon sneller, maar ik durfde het niet, ik was bang dat ik afgestraft zou worden, ik was te bang dat mijn benen 'foert' zouden zeggen en ik genoodzaakt zou worden om vroeger te stoppen.
Maar alles in mijn lichaam zegt dat ik nog niet volledig de oude ben, mijn lichaam is nog zwak na de griep, het geeft nog veel rust nodig, zo'n inspanning als dat lopen weegt zwaar door momenteel. Enkel ik en rusten...
Volgende week zondag als het weer droog is dan gaan we voor hetgeen ik nu al een tijdje voor train; mijn eerste keer 20 km lopen. Ik voel dat ik het kan!
16-01-2015 om 17:33
geschreven door Girl on the move
14-01-2015
Op de goede weg...
Als ik één ding geleerd heb is dan is het wel dat niet elke dag de zon schijnt en ik heb ook leren aanvaarden dat het zo erg niet is dat niet elke dag de zon schijnt. Ik hoef niet elke dag opgewekt en huppelend door het leven te gaan, soms mag ik ook eens een minder moment hebben en mij eenzaam, hulpeloos en verloren voelen, foert zeggen tegen mijn gezonde etensstijl, het sporten in de diepste hoek proppen die ik maar vind in mijn kast om dan een ganse dag tussen de zetel en mijn bed te pendelen.
Vorige week was zo'n echte 'off' periode, 3 dagen dat ik gewoon in NIKS zin had, niet in mijn zelfhypnose, niet in sporten, in niets. En kreeg ik helemaal de kriebels toen een vriend mij smste 'positief denken'. Yeah right...
Maar sinds enkele dagen voel ik mij terug opleven, ik heb weer zin in de zelfhypnose, en ik heb weer veel zin gekregen in mijn sporten, ik ben zelfs gestart met een app op mijn foon om dagelijks toch een achttal minuutjes oefeningen te doen.
En de weegschaal merkt het ook want ze gaat terug de juiste richting uit en dat maakt mij superblij, zo blijft mijn droomgetal toch nog binnen bereik, ik zal het halen, is het deze maand niet dan is het volgende maand.
De laatste 5 kg gaan er zeker nog af.
14-01-2015 om 16:52
geschreven door Girl on the move
09-01-2015
Hard werken
Degene die zeggen dat gezond leven vanzelf gaat, wel dat is volgens mij de grootste leugenaar die er rondloopt want gezond leven is allesbehalve gemakkelijk. Ik vind het zelfs de moeilijkste opgave die een mens maar kan hebben, zeker als je in een vorig leven namelijk het toonbeeld was van 'ongezond leven'.
Het evenwicht vinden in werken, sporten, ontspannen, eten, leven,... Is soms zo moeilijk. En wanneer de druk te hoog word knapt de lijn en sta je weer aan het nulpunt.
En dan moet je weer opnieuw beginnen.
Het is verdorie heel moeilijk.
09-01-2015 om 10:17
geschreven door Girl on the move
09-12-2014
Loslaten...
Lang geleden dat ik mentaal zo'n zware dag gehad heb, lang geleden dat ik de grond onder mijn voeten voelde wegzakken maar vandaag was het zo ver, vandaag schoof de grond onder mijn voeten weg, ik probeerde mij nog vast te grijpen aan de rand van het ravijn maar ik gleed weg en tuimelde naar beneden... Diep, dieper en nog dieper...
Net nu, net nu ik mijn reis geboekt heb, net nu liet mijn collega mij weten dat ze weggaat, net nu... Er was precies een gat geslagen in mijn hoofd en lijf, een gapende wonde... Wat nu? We waren zo'n goed team, we kwamen zo goed overeen, we waren zo'n mooie eenheid... En nu... Is die eenheid er niet meer. Nu zijn we terug 2 losse projectielen, zonder de lijm die ons samenhoud, want mijn collega was de lijm.
Had ik mijn reis maar niet geboekt dan was de stressfactor voor mijn bazin ietsjes lager geweest, maar anderzijds hadden mijn collega's mij vroeger moeten verwittigen, dan hadden ze mij nog kunnen tegenhouden... En die reis is ondanks het financiële aspect maar het minste van mijn zorgen, maar wat nu, wat gaat er nu komen, wetende dat we jaren zochten achter de juiste collega, nu terug de marteltocht, de revue van dames die wel willen werken maar liefst niet teveel en liefst ook geen weekends en vakanties...
Vandaag was de eerste dag in de 8 jaar dat ik er werk dat ik gewoon de handdoek in de ring wou smijten, dat ik gewoon zin had om te zeggen 'hier zie, mijn ontslag, ook voor mij hoeft het niet meer.' Ik wou dat ik het al veel langer wist, ik wou dat het niet zo plots op mijn bord gesmeten werd, ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld en gekwetst dat mijn collega er mij niets over verteld geeft en mij plots voor feiten gezet geeft.. En misschien om die reden dat ik haar niet kan tonen dat ik haar verdorie zal missen, het was zo moeilijk om mijn emoties tegen te houden deze middag.
Nu terug uit het diepe dal kruipen om er sterker uit te komen... Hopelijk.
09-12-2014 om 22:50
geschreven door Girl on the move
05-12-2014
De hel...
Ik ben niet voor medicatie, ik neem het dan enkel maar in als het écht niet anders kan, vrij vertaald; als ik voel dat mijn werk in het gedrang kan komen, zoals nu met mijn schouderblessure, maar de medicatie maakt mij moe, suf, energieloos en weegt zwaar door op mijn sportprestaties, mijn kilometertjes deze morgen waren zo verschrikkelijk lastig, de laatste vijf kilometer leek ik wel aan fartleklopen te doen; lopen van het ene punt naar het andere, het was echt de hel! En iets in mij zegt dat de medicatie niet zal aanslaan... Daarom ga ik nu maandag naar een osteopaat, in de hoop dat hij mij op zijn manier kan helpen en ik weer pijnloos en medicatieloos door het leven kan gaan.
05-12-2014 om 22:46
geschreven door Girl on the move
04-12-2014
Koud...
Wanneer de temperaturen het vriespunt beginnen te bereiken dan is het gewoon afzien voor mij, ik kan totaal niet tegen de koude, ik weet zeker dat ik in een vorig leven in een heel warm land geleefd heb, het kan niet anders. Het voelt gewoon ver-schrik-ke-lijk aan, en wetende dat ik het zo vaak koud heb, zelfs als anderen het warm hebben. Voor mij zijn temperaturen van 30 graden dan ook perfect, maar helaas komen we die temperaturen in ons belgenlandje niet veel tegen, en al zeker dit jaar niet. Typisch als ik niet op reis ga dan is het hier maar zielig qua temperatuur, ik trek precies altijd het slecht weer aan.
Ik probeer mij daarom nu al mentaal voor te bereiden op morgen want morgen staat er normaal gezien 15 km lopen op de planning...het liefst buiten, maar zal maar in case of emergency een binnenlooptenu meenemen, als het echt niet gaat dat ik gewoon in de fitness mijn kilometertjes kan lopen, al loop ik zoveel liever buiten. Al moet ik mij dringend eens uitkijken voor een tweede sjaal want een sjaal heb ik écht wel nodig met zo'n koud weer buiten.
04-12-2014 om 22:52
geschreven door Girl on the move
03-12-2014
Naakt
Niets voelt vervelender aan dan iets kwijt te raken, het is net alsof een klein stukje van jezelf gewoon 'weg' is, je voelt je gewoon geamputeerd en ambetant erdoor, en er is altijd dat klein beetje ongeloof van dat je het gewoon niet kan geloven dat het weg is, dat je gewoon blijft alle hoekjes, kantjes afgaan in de hoop dat het kwijtgeraakte kleinood misschien toch nog zal tevoorschijn komen, ook al weet je heel goed waar je het verloren bent maar hoop doet leven zeker?
En ook al gebruik ik mijn bankkaart niet elke dag, toch voelt het verschrikkelijk aan om nu een kleine week zonder bankkaart door het leven te moeten gaan, ik voel mij gewoon 'naakt' zonder...we hebben nog altijd onze kredietkaart maar zie mij al bij de slager afkomen 'mag ik met Visa betalen?' Ergens word een kredietkaart toch nog een beetje geassocieerd word met het idee van dat er geen geld ter beschikking is op de gewone bankrekening...
Maar het ergste is dan nog dat je je bankkaart verloren bent in een gebouw, waar het met gemak kan afgegeven worden aan het onthaal of in de winkel zelf waar ik toevallig werk, maar de 'eerlijke' vinder bleek dus niet zo eerlijk want dat geeft hij niet gedaan, ik wens hem er veel succes mee want ze is al lang geblokkeerd en maar goed ook want anders zou hij enkel maar gefrustreerd geworden zijn van het schandalig klein bedrag dat er nog opstond, want hij was net iets te vroeg deze maand want mijn loon is nog niet gestort.
03-12-2014 om 11:42
geschreven door Girl on the move
02-12-2014
Tong afbijten...
Ik raak net zoals menig Belg niet uitgepraat over het overlijden van Luc De Vos... Ongelofelijk hoeveel sympathie iedereen voor deze perfecte mens geeft, ze hadden beter zijn muziek tijdens zijn levensjaren gekocht dan had hij er tenminste ook iets aan gehad en had hij zich misschien minder snel in de drank gesmeten en was hij er misschien nog... Hopelijk stopt de Luc De Vos mania na zaterdag, want nu is het toch wel efkes genoeg geweest vind ik...Straks gaat de kerstman zich nog gediscrimineerd worden van zoveel concurrentie. (om nog maar te zwijgen van Sinterklaas die binnenkort komt)
02-12-2014 om 22:21
geschreven door Girl on the move
01-12-2014
Vervolg: over de doden niks dan goeds
Ik verwacht mij elk moment aan een heiligverklaring voor Luc De Vos, als je ziet hoeveel eerbetoon hij krijgt dan weet menig mens dat hij nog maar een stap verwijderd is van een plaatsje op de kalender als heilige... Niemand die maar een woord durft te schrijven/zeggen over zijn buitensporig drankgebruik... En weet je, stel je nu voor dat Georges van 2 huizen verder zich zou dooddrinken dan zou menig mens gewoon met walging terugdenken aan hem, want Georges is niet bekend, Georges is maar een simpele man. Plots lijkt het alsof de helft van de bevolking Luc De Vos als goede vriend had als ik op bepaalde facebookpagina's ga gaan kijken. Maar die goede vrienden hebben nooit een concert van Luc gezien... Er zijn altijd 2 redenen waarom plots je vriendenkring massaal lijkt uit te breiden en die zijn 1) Je bent dood en je was beroemd of 2) Je hebt geld.
01-12-2014 om 23:29
geschreven door Girl on the move
30-11-2014
Over de doden niks dan goeds
Iets wat ik nooit zal begrijpen en nooit zal mee kunnen leven dat is het feit dat in de wereld ontelbare rotte appels zitten en iedereen is het er ook sprekend mee eens dat die mannen/vrouwen niet deugen, ze praten er zelfs niets dan slechts over maar op het moment dat ze dan komen te overlijden dan is het net of iedereen gebrainwasht word en is de grootste smeerlap de beste mens die er rondgelopen geeft op de aarde precies.
De teksten die er dan voorgelezen worden liegen er ook niet om en zetten al die goede daden en het grote gemis die er zal zijn nog eens extra in de verf; het feit dat die persoon misschien gans zijn leven zijn vrouw geslagen geeft of andere slechte dingen gedaan geeft is dan precies niet meer van belang...
Ik vraag mij nu al af wat ze op de begrafenis van Dutroux gaan voorlezen (ik wil het eerlijk gezegd niet weten, want als het aan mij lag dan liep hij hier gewoon niet meer rond en zat hij zelfs niet in een cel want mensen die levens afnemen van anderen en zeker dan nog van onschuldige kindjes zo'n mensen verdienen het niet om nog te leven, zelfs die Michelle Martin verdient het niet meer om te leven want zij had kunnen helpen voorkomen wat er gebeurd is)
Als ik ooit kom te sterven dan hoop ik echt niet dat ze daar een tekst gaan voorlezen van hoe goed en fantastisch ik was, want ik ben een mens en ik heb evenveel slechte eigenschappen als goede, ik heb dingen in mijn leven die ik ook veel beter had kunnen aanpakken, voor mij geen lofredes en liefst niet teveel teksten die voorgelezen worden want ik ben niet echt de vrouw van veel tekst.
En wellicht heb ik nu veel mensen tegen hun schenen gestampt door mijn reactie op het overlijden van Luc De Vos...Ik vind het inderdaad erg dat hij op zo'n jonge leeftijd kwam te overlijden, maar de perfecte man was hij niet. Ik vond het zelfs iemand waar ik liever met een boog omheen ging want respect kende hij niet altijd...
30-11-2014 om 09:10
geschreven door Girl on the move
29-11-2014
Hertog Jan versus Hof Van Cleve
Vandaag stond er een nieuwe ervaring op het menu; gaan eten bij Gert De Mangeleer.
Goed op tijd daar aangekomen want te laat toekomen was geen optie deze avond. Nog eventjes op de parking gewacht waar er een goed zicht was op de keuken waar we Gert al druk in de weer zagen en ik moet toch eerlijk toegeven dat er toch wel wat zenuwen aan te pas kwamen, ik ga niet elke dag gaan eten bij zo'n chique restaurant. En Gert is toch iemand die bij mij op de nummer 2 stond wat favoriete koks betreft. En ja op nummer 1 staat Peter Goossens zonder twijfel!
Het nieuwe pand van Hertog Jan had wel iets, het was een samensmelting van modern, minimalistisch en landelijk. Alhoewel ik het misschien wel een beetje te minimalistisch vond, het was ook een grote zaal onderbroken door een soort van 'eiland' waar Joachim en zijn gevolg meestal vanuit opereerden maar toch... Gaf het mij niet het rustgevende effect wat ik bij Hof Van Cleve wel vond.
Ook een verschilpunt dat het bij Hof Van Cleve veel strakker eraan toe ging, terwijl het bij Hertog Jan er ietsjes losser aan toe ging. Ook het cliënteel wat zeker niet onder de categorie arme belgen viel waren over het algemeen te klasseren onder de normale belgen zonder hautaine streken. (allez uitgenomen dat één koppel lol)
Eerst waren er een reeks koude hapjes, die op zich lekker waren, maar miste eerlijk gezegd toch de juiste balans van koud/warm, de warme voorgerechten/hapjes waren echt maar 1/5 van het geheel. Ook was het in het begin een vlotte bediening naarmate de avond vorderde liepen de wachttijden meer en meer op en dat was niet altijd even leuk.
Ook waren de borden kleiner dan in Hof Van Cleve, ik denk als je bij Hertog Jan enkel à la carte eet de kans vrij groot is dat je met honger buiten komt, wat dan bij het Hof Van Cleve niet het geval zou zijn, want daar had ik, ondanks dat ik een grote eter ben toch wel zware problemen om alles op te krijgen en zo kon ik niet optimaal van het dessert proeven omdat ik zooooo vol zat.
Maar de lange wachttijden soms(ja ik ben nu eenmaal iemand die graag heeft dat de gangen mooi op elkaar volgen met max. een wachttijd van 10 minuten ertussen) werden snel vergeten toen de desserts kwamen, die waren overheerlijk! Daar overtrof het met glans Hof Van Cleve, want qua originaliteit en smaken zat Gert er volledig op. Conclusie; wat sfeer betreft, vlotheid van de bediening, en portiegrootte en evenwicht tussen koud/warm gaat de overwinning zeker naar Hof Van Cleve, maar bij Gert waren er toch een paar gerechtjes waarbij ik echt kippenvel kreeg, heb ik nog nooit meegemaakt bij eten! Ik wist zelfs niet dat je kippenvel kon krijgen door de perfecte harmonie van smaken en daarin is voor mij echt Hertog Jan onovertrefbaar. Gewoon WAW! En bij deze is er weer een unieke ervaring bijgekomen voor mij...
29-11-2014 om 00:00
geschreven door Girl on the move
