Ik kan het niet... ik vind het leven te moeilijk, niet leuk, ik vind er echt helemaal niks aan. Er moet zoveel en ik lijk nergens in te lukken. Ik voel me falen op alle vlakken. Ik spartel, trappel maar lijk geen meter vooruit te komen. Ik wil niet meer.
Ik ben niet suïcidaal... maar ik wil niet meer. Als ik morgen per ongeluk niet meer zou wakker worden, vind ik dat prima. Dan moet ik niks meer, voel ik niks meer, denk ik niks meer. Dat lijkt me een hele fijne gedachte...
Ik kan niks anders doen dan huilen... huilen en denken, denken en huilen. Ik voel me zo gefaald in dit leven. Ik krijg dit nooit meer rechtgetrokken. Ik heb de energie ook niet om het recht te trekken. Ik kan me alleen nog maar moe, eenzaam en alleen voelen. Voor de mensen rondom mij, ben ik ook geen plezier meer. De opgewekte, levenslustige Joke is al 2 jaar zoek. Ik kan ze zelf ook niet meer vinden. De Joke die ik nu ben, vind ik zelf niet leuk. Laat staan dat anderen dat zouden vinden. Ik kan alleen nog maar zeuren, of doen alsof. Wie ben ik dan? Er is geen ene fuck aan, aan dit ganse leven. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het voelt om blij te zijn dat ik leef...
Ik werk het ook uit op de kinderen. Wat het gevoel van falen en mislukken alleen nog maar uitvergroot. Ik ben geen moeder voor hen. Ik ben een emotioneel wrak, een tikkende tijdbom die elk moment kan ontploffen. Ik ben er dan al maar halftijds voor hen en als ik er ben, dan functioneer ik niet naar behoren. Ze hebben niks aan mij, helemaal niks. Ik doe hen alleen maar verdriet, maak het hen nog moeilijker dan het al is.
echt... ik wil niet meer... ik wil morgen niet meer wakker worden... het hoeft allemaal niet meer voor mij...
Ik heb al de ganse dag de neiging om op mijn gsm te kijken. Het geluid staat aan dus ik hoor echt wel wanneer er een bericht zou binnenkomen. Toch sta ik er van versteld hoe vaak ik hem vastpakken om te checken of ik toch niks miste. (onmogelijk want het geluid staat echt wel loeihard...) ik word bloednerveus van mezelf. waarom is dit zo moeilijk?
mijn gsm zwijgt ook al wel de ganse dag. er komt geen enkel berichtje binnen. Enkel VRTnieuws geeft me soms een update van de meest recente ontwikkelingen in de wereld. wat is dit stil. Ik word er helemaal down van. Ik moet heel erg oppassen nu om niet te verglijden in een negatieve spiraal. Dit dreigt meer en meer een "kakdag" te worden. De angst voor eenzaamheid slaat vol in mijn gezicht. Het besef dat ik alleen ben ook. Tranen zijn nabij. Mijn zelfbeeld en zelfwaardegevoel zakken af naar een onpeilbare diepte.
ik wil armen om me heen... ik wil iemand die me vasthoudt en zegt dat het allemaal goed gaat komen. Ik wil perspectief... ik wil zoveel dingen. het gaat allemaal niet snel genoeg voor mij. ik wil niet ooit, niet later... ik wil nu...
vorige week mijn brief toch nog doorgemaild naar Filip. Gek hoe de dingen uitspreken soms helderheid en inzicht kan geven. Want ik voelde me nadat hij het gelezen had en nadat ik het zelf dan ook nog eens las meteen helemaal anders.
Ik wil filip niet als mijn partner. Ik wil een partner. ik wil iemand voor wie ik het meest belangrijk ben, iemand die er altijd voor me is. iemand om mee te lachen en mee te huilen. Iemand die me affectie geeft. en filip komt het dichtst in de buurt van zo iemand. Hierdoor ga ik dat verwarren met liefde... Ik merk tegelijkertijd dat ik al mijn opties nog wil openlaten. Dat ik mijn voelsprieten uitsteek overal waar ik kom. Dat ik me tot andere mannen ook aangetrokken kan voelen. Dat is ook veelzeggend over mijn gevoel naar Filip toe.
ik wil gewoon heel graag dat iemand me lief heeft... ik voel me gewoon eenzaam... alleen...
en ik merk ook dat ik heel erg afhankelijk geworden ben met de vele geluidjes die mijn gsm maakt. Ik ben verslaafd aan die geluidjes. Als mijn GSM zwijgt, word ik ontzettend onrustig. Ik moet precies constant in verbinding staan met iemand. ook daar helpt Filip om die onrust in mij te temperen. als ik honger heb naar contact via GSM dan is hij iemand die ik iets kan sturen.
Ik heb besloten dat ik dringend moet afkicken van die voortdurende drang naar contact. Er is niks mis met af en toe geen contact. of maar weinig contact. Het is zelfs zo dat ik op momenten dat ik fysiek tussen de mensen zit, toch nog op zoek ga naar meer, via mijn smartphone. Dat is toch niet meer gezond? het geeft mij zoveel onrust. ik moet daar vanaf. Dus... heb ik besloten om minder mijn gsm mee te pakken, er minder op te kijken, mezelf te bedwingen als ik weer de drang voel om met een fait divers een bericht te sturen naar eender wie. Ik mag gerust af en toe alleen mezelf. of alleen mijn werk. of alleen de mensen bij wie ik effectief ben.
maar dat is moeilijk!!!! echt, vreemd he... dat je zo afhankelijk kan worden van zo'n toestel en de sociale media... verslaafd...
net een heel rustig avondloopje gedaan. Ik heb getwijfeld of ik zou gaan, vermits mijn hart soms rare sprongen maakt de afgelopen dagen/weken. Maar de avond gaapte lang en leeg, dus trok ik toch maar mijn loopschoenen aan. Het was op mijn gemakske maar t deed wel deugd. Vrolijke muziek in mijn oren, het geluid van mijn voeten op het asfalt, de heerlijke koude avondlucht in mijn longen. Ik ben blij dat ik buiten ging en mijn lijf moe maakte. De avond ook doorbroken, minder lang en alleen.
Het is nochtans de enige avond deze week dat er niks op het programma staat. wanneer ga ik eens echt leren genieten van avonden als deze? wanneer ga ik es niet opzien tegen alleen thuis zijn? ik dacht nochtans dat ik er beter in werd. En toch... doeme... dan ben ik ontgoocheld in mezelf dat ik daar nu nog altijd niet beter tegen kan. heel dat proces gaat voor mij niet snel genoeg. Hoor ik ondertussen nog niet mezelf en mijn leven op orde te hebben? of leg ik voor mezelf de lat te hoog?
Mijn brief aan filip blijft voorlopig nog gewoon op mijn laptop staan. Ik heb hem nog niet verzonden. Daar ben ik nog niet klaar voor... gisterenavond met hem nog meer dan een uur gebeld. onze gesprekken zijn zo fijn. Ik kan daar nog geen afscheid van nemen. Ik kan het nog niet afsluiten. hoewel ik ook wel weet dat het allemaal uitstel van executue is. Ik maak het zelfs alleen maar erger voor mezelf. Want hoe langer dit duurt, hoe meer ik me aan hem hecht en hoe moeilijker het wordt als hij uiteindelijk afscheid van me neemt. Dan moet ik nogmaals zeggen... en toch... ik kan het hem nog niet zeggen... nog niet laten lezen of aan hem voorlezen.
waarom lopen verstand en gevoel soms zo erg uit mekaar? waarom krijg ik die twee niet mooi synchroon?
verzenden of niet verzenden... that's the question
Lieve Filip
Mijn lood in mijn schoenen en een zwaar gemoed begin ik aan
een brief naar jou Ik weet dat ik straks, als jij dit gelezen hebt, hier
hoogstwaarschijnlijk spijt van ga hebben. Maar ik heb het gevoel dat ik eerlijk
moet zijn tegen jou. Jij bent veel te goed en veel te lief om niet open en
eerlijk te zijn met je
Goh ik vind dit moeilijk. Ik weet niet goed waar ik moet
beginnen eigenlijk
T zit zo dat ik dit, wat wij hebben, te moeilijk vind.
Versta me niet verkeerd, ik vind het heerlijk! Maar ik geraak veel te erg
emotioneel betrokken bij dit, bij ons. Waar ik in het begin heel erg overtuigd
was van Als hij zegt we stoppen ermee, is dat zo en heb ik daar geen problemen
mee is die overtuiging er helemaal niet meer.
Je spookt te erg door mijn hoofd, Filip
Er zijn teveel momenten dat ik denk was Filip hier maar bij
of kon Filip maar mee. Ik wil zo graag dingen met je samen doen, plezier
maken, gekke dingen doen maar ook hele duffe saaie zetelmomenten hebben. Ik wil
echt kunnen zijn in je leven en niet je stiekeme neukvriendinnetje. Ik betrap
mezelf erop dat ik je soms zelfs echt lijk te missen.
Ik ben me aan jou aan het hechten en dat is niet de bedoeling.
Het is niet de bedoeling dat ik stiekem jaloers ben op alle mensen die zomaar
deel mogen uitmaken van jouw leven. Of erger nog, dat ik stiekem hoop dat je
nog niemand leert kennen omdat ik je niet kwijt wil. Dat is niet het plan, niet
de afspraak.
Ben ik verliefd op jou geworden? Misschien wel Daar ben ik
voor mezelf nog niet helemaal uit. Ik weet alleen dat ik me superfijn voel in
jouw gezelschap. Dat berichtjes van jou en telefoongesprekken met jou me enorm
deugd doen. Ik voel me zo thuis en op mijn gemak bij je. Ik kijk naar je uit en
ja ik mis je als ik je een paar dagen niet zag of sprak.
Sorry daarvoor
echt, het spijt me dat was echt niet mijn bedoeling
Ik ben in de war door mijn eigen gedachten en mijn eigen
gevoelens. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Maar het is het fairst zowel
naar mezelf als naar jou toe, dat ik daar eerlijk over ben. Ook al betekent het
9 kansen op 10 dat ik je daardoor verlies
Ik wil je niet in de weg staan, Filip, jij bent een mooie en
lieve man die een net zo mooie en lieve vrouw verdient. Dat is iets wat ik jou
van in het begin heb gegund en daar is niks aan veranderd. Ik heb je ook van in
het begin gezegd, dat als jij iemand leert kennen, ik met plezier een stap
opzij zal doen. Misschien is het nu al tijd om een stap opzij te doen. Ik kan
wel niet meer zeggen dat het met plezier is. Maar wel omdat dat het eerlijkst
is naar jou toe
Onze jaarlijkse familievakantie in Cadzand. Elk jaar opnieuw een zalige week met de ganse familie. De kinderen kijken er telkens al weken op voorhand naar uit. Zelfs het oudste kleinkind, 18 ondertussen, gaat nog elk jaar met veel plezier mee. Ook ik kijk elke keer opnieuw reikhalzend uit naar deze week.
Maar nu ik hier ben, vind ik het onverwachts veel moeilijker dan ik had verwacht. Het is het eerste jaar dat ik hier helemaal alleen ben. Dat geeft me langs een kant heel veel rust. ik kan doen en laten wat ik wil, mijn eigen tempo bepalen in alles, qualitytime met de kids. daar geniet ik van.
Maar het leven valt hier ook een stuk stil. Ik heb hier massa's rustmomenten. Laat het nu net die momenten zijn waar ik al weken van wegvlucht. Hier krijg ik daar de kans niet toe. ik word verplicht van te rusten. Ik word verplicht van kei hard door de stilte en het alleen zijn door te gaan. Het is sommige momenten heel confronterend.
ik ben hier heel erg "degene zonder partner" moeilijk...
in die stiltes kom ik wel tot de conclusie dat ik blij ben dat Tom er niet bij is zoals gepland. Moest hij er nog geweest zijn, dan had dit een heel stressvolle week geweest voor mij. ik ben er echt rotsvast van overtuigd dat ik hem absoluut niet mis. Waar ik aanvankelijk dacht dat ik hem nooit zou kunnen missen, ben ik nu opgelucht dat hij uit mijn leven is. daar zijn deze stiltes goed voor. het geeft me besef, sterkt me op één of andere manier. ik word zekerder van mezelf wat Tom betreft.
Filip speelt heel erg door mijn hoofd in deze dagen. Misschien denk ik veel te hard na nu ik er de kans voor heb. Wat betekent die man voor mij? wat wil ik van hem? wat voel ik voor hem? Ik kan en mag niet verliefd worden op hem. Hij is zelf heel duidelijk over het "we zijn gewoon vrienden-stuk" Ik was dat ook, ben dat ook... dacht ik... Maar ik twijfel... Ik kan ook niet verliefd op hem zijn, wij zijn niet voor mekaar gemaakt. hij is... klinkt mss grof of kortzichtig... hij is te eenvoudig. ik kan toch niet verliefd worden op een gemeente-arbeider die zwerfvuil ophaalt? da's toch niks voor mij...??? ik zie mezelf met een intelligente man, waar ik mee kan filosoferen...
Ik voel me heel goed bij hem. ik mis hem soms echt. Maar hij is een vriend... meer niet... eentje met benefits... meer niet... toch???
Ik ben in de war. En er is niemand om daarover te spreken...
vanmorgen al om 6u wakker geworden. Dan begint mijn hoofd te malen en lukt het slapen met niet meer...
Deze week een aantal fijne gesprekken gehad. Die moesten allemaal nog eens herkauwd worden in mijn hoofd. er zijn fijne dingen gezegd maar ik heb ook een aantal minder leuke zaken gehoord.
woensdag ben ik een koffie gaan drinken met Walter na de toneelrepetitie. Walter is een man die 17jaar ouder is dan ik. Ik hou van zijn levenswijsheid, zijn oprechtheid, zijn levensfilosofie. Het is heerlijk om samen met hem te praten over het leven en alle rollen die we in dat leven te vervullen hebben. Het is ook fijn om vanuit een mannelijke brein naar de wereld te kijken. ik zou walter kunnen omschrijven als een soort van vaderfiguur voor mij. Walter kent Tom ook goed. Dus heeft het gesprek ook een deel van de avond over hem gegaan: over wie hij voor mij geweest is, wat hij voor mij betekend heeft en waar het misgelopen is. Er wordt in de toneelvereniging blijkbaar stevig over mij geroddeld. Ik zou Tom "binnen gedaan hebben". Ik heb Tom versierd en gemanipuleerd zodat hij bij zijn vrouw zou weggaan en daarna was ik hem beu en heb ik hem laten vallen. OMG... wat denken die van mij? Ze hebben geen enkel idee van het echte verhaal. Wie zijn zij om zo over mij te oordelen? Ik heb een hekel aan kortzichtige mensen die zo snel een oordeel klaar hebben en dat dan ook nog eens verspreiden in de wereld. Ik vind dat zo ontzettend oneerlijk. Maar ik moet dat loslaten. Ik wéét dat die mensen mijn energie niet waard zijn. Ik moet me focussen op de positieve mensen in mijn leven. Maar ik kan helemaal niet ontkennen dat het me heel erg kan raken...
gisterenavond heb ik bijna 2u met filip gebeld. Wat is dat met die man? wat betekent hij eigenlijk voor mij? Het was zo fijn om hem te horen en de minuten aan de telefoon vlogen voorbij. En al wat ik kon denken was: "kom naar mij toe en hou me vast. Kus mij, vrij met mij" Waar komt dat in godsnaam vandaan? Ik wil helemaal geen relatie met hem. Ik vind hem... hoe moet ik het zeggen... niet intelligent genoeg. We kunnen het heel goed met mekaar vinden, maar ergens zitten we toch op een ander niveau. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik vind hem ook niet knap ofzo... Maar hij is zo lief, zo rustig, zo warm en zacht. En ik kan hem soms toch missen... vreemd...
Wat is dat plots met mij en mannen anyway? Tinder is nog geinstalleerd en weer verwijderd. Maar toch nog 2 mannen overgehouden waar ik contact mee heb. Een derde man likete ik zelf niet maar zocht en vond mij via instagram. Ze willen allemaal een afspraak met mij. De ene (instagram) is een nederlandse zakenman die heel graag seks met me zou willen. Daar is hij heel erg duidelijk in. Ik vind hem helemaal niet aantrekkelijk en vind het idee aan seks met hem niet eens aanlokkelijk. Elke keer denk ik, ik ga hem negeren. En toch elke keer weer opnieuw, stuur ik hem berichtjes terug.
De tweede man woont bijna aan de andere kant van het land. Hij vindt mij lief, mooi (hoe kan je dat weten op basis van berichtjes??? vreemde man...) Hij wil een date, ziet mij als iemand met wie hij wel een relatie zou kunnen beginnen. Ikzelf zie geen toekomst met iemand die zo ver weg woont. Maar toch... onderhoud ik het contact.
Nummer 3 was heerlijk om mee te chatten. 't klikte zo in taal en humor. Blijkt hij op het einde van de dag samen te wonen met een andere vrouw en op zoek te zijn naar een maitresse. Tegen hem ben ik heel duidelijk geweest. Ik word nooit een minnares. Ik zoek iets anders en wil niks gecompliceerd. Hij zal mij nooit in zijn bed krijgen. En toch blijft hij mij berichtjes sturen. Die berichtjes zijn leuk. er zijn al chatgesprekken geweest waarin er zo fijn gefilosofeerd wordt. waarin ik zo op hetzelfde niveau zit als hem. dus laat ik zijn berichtjes toe.
wie is hier nu eigenlijk vreemd??? ik ken mezelf niet meer terug....
misschien maar goed dat de vakantie begonnen is...
Morgen een afspraak bij mijn psycholoog. Ik weet niet goed
wat ik haar ga moeten vertellen. Er is wel vanalles te vertellen dat er gebeurd
is. Maar die dingen passeren, ik weet niet of ik ze nog eens allemaal wil
herhalen, herkauwen. Mss wil ik ze gewoon achter me laten
Ze vroeg me om op piekermomenten eventueel eens te noteren
waarover ik dan pieker. Omdat er op zulke momenten zoveel door mijn hoofd gaat
maar ik het achteraf niet krijg gereproduceerd. Als ik er nu zo over nadenken
en voor mezelf op een rij moet zetten waar ik het moeilijk mee heb?
Ten eerste de enorme angst om voor altijd alleen te blijven.
Het gemis van een partner, een klankbord, een soulmate. Ik ben zo bang dat ik
voor altijd op mezelf ga aangewezen zijn. Dat ik ga moeten wennen aan deze
situatie. Ik weet niet of ik dat ga kunnen ik ben zo bang elke stil moment
lijkt een moment teveel. Ik plan mijn dagen vol en toch kan ik me zo vreselijk
eenzaam voelen.
Dat geeft me een tweede punt waar ik over pieker. Mijn
toekomst is één grote mist. Ik heb geen idee wat er nog voor me ligt. Tijdens mijn
ganse leven wat het heel duidelijk hoe mijn leven er in grote lijnen uit zou
zien. Ik was getrouwd, ging oud worden in het huis waar ik woonde, met de man
bij wie ik hoorde. Ik zou mss kleinkinderen krijgen, het lag vast,
uitgestippeld. Na mijn scheiding kwam Tom. Ook met hem had ik een plan, een
doel, een richting. We zouden stilletjes aan onze levens met elkaar verweven,
gaan samenwonen, samen oud worden met de 4 kinderen. Ik zag dat echt wel voor
me. Maar nu weet ik niks, helemaal niks. Waar ga ik staan binnen een jaar? 5
jaar? 20jaar? Geen idee
En dan kan ik boos worden. (puntje 3) boos worden op Joris.
Dat ik zo gevochten heb, mijn best gedaan heb, maar dat hij het nooit heeft
willen zien. Dat hij zo gefocust is op zichzelf waardoor hij de kans op een
mooi warm gezin, een fijne familie heeft verspeeld. Maar vooral op Tom kan ik
nog boos zijn. Hem heb ik echt heel graag gezien. Hoe fragiel ik ook was, hoe
erg ik ook dacht dat ik nog lang niet klaar was voor een relatie. Ik hield zo
van hem dat ik al mijn twijfels opzij wilde zetten. Dat ik het risico met
plezier wilde nemen. Ik heb me helemaal gegeven, alles wat ik in me had. En
hij? Hij heeft gelogen, me bedrogen, me gekleineerd en neergehaald, terwijl we
zo mooi hadden kunnen zijn. Ik word daar soms heel erg boos om en heel diep
teleurgesteld. Diep en diep teleurgesteld in een man van wie ik dacht dat hij
mijn vriend was en van wie ik ontzettend veel gehouden heb. Hij heeft mijn
liefde voor hem nooit geloofd. Zo jammer
Waar ik dan nog boos om word, wat ik echt oneerlijk vind, is
dat joris en Tom wél die partner hebben die ik zo mis. Zij hebben mij zo
neergehaald en zij zijn wel degenen die gelukkig zijn momenteel. Zij hebben
iemand die hen wakker kust en hen zoete dromen wenst voor het slapen. Ja, ik
geef toe, ik vind dat reuze onfair en ben stikjaloers op hen. Ik wil wat zij
hebben
Als vierde zijn er dan een heleboel kleine situaties die
gebeuren, vooral met de kinderen, die ik moeilijk vind en waarvoor ik precies
de enige ben die haar verantwoordelijkheid lijkt op te nemen. Joris lijkt het
zich allemaal niet aan te trekken. Ik voel me dan zo alleen staan. En dan komt
dat gevoel van oneerlijkheid weer opzetten. Hij maakt grote sier, ik lijm de
brokken telkens weer. Ik merk dat de kinderen het soms moeilijk hebben. De
onmacht dat ik er niet altijd voor hen kan zijn, maalt ook soms heel erg door
mijn hoofd. Ik vind het niet leuk om maar halftijds moeder te zijn. Maar haaks
daarop staat mijn gevoel dat het goed is om ook af en toe zonder kinderen te
zijn. Want hoe kan ik anders ooit mijn soulmate, mijn partner die ik zo graag
wil, vinden? Een tweestrijd in me waar ik me dan ook wel weer een beetje
schuldig over voel. Omdat ik het precies niet vind kunnen dat ik niet zomaar
denk ik wil de kinderen altijd bij mij
Een laatste punt waar ik mee bezig ben, zijn alle mensen
rondom mij. Alle verschillende relaties die ik met heel veel verschillende
mensen heb. Ik vraag me af wat ik dan echt voor hen beteken, wie ik voor hen
ben, wat ze van mij verwachten, of ze me echt graag hebben. Wie echt is en wie
niet ik kan daar soms erg over twijfelen
Ik vind het leven soms echt ontzettend moeilijk. Soms denk
ik echt, voor mij hoeft het niet meer. Het is ok als ik morgen gewoon niet meer
zou wakker worden. Maar ook dat is weer heel dubbel. Want ik wil er zo graag
zijn voor mijn kinderen. En er zijn ook een heleboel leuke momenten die ik niet
wil missen. Ik wil niet echt dood, maar ben soms wel het allemaal moe. Zo moe
dat ik niet meer wil klinkt vies als ik dat zo zwart op wit neerschrijf
Zondagavond, laatste avond van een emotioneel moeilijke
week. Wat een rollercoaster ik krijg het precies allemaal niet geplaatst.
Mijn vriendin, Sofie, zegt dat ik moet leren om beroep te
durven doen op mensen. Dat het onzin is om te denken dat ik stoor. Dat ik het
echt niet allemaal alleen hoef te kunnen en dat ik ook niet altijd even sterk
hoef te zijn. Maar dat blijf ik toch wel heel erg moeilijk vinden, hoor. Hoe
kan ik nu telkens weer opnieuw komen aankloppen met mijn gezeur over
eenzaamheid, gemis, boosheid en teleurstelling?En iedereen heeft sowieso al zijn eigen katjes te geselen. De mijne
hoeven daar heus niet altijd bij...
Neem nu Sofie mama van twee kinderen waarvan eentje een
echte huilbaby. Ze is zelf zo moe, vlucht thuis weg, werkt veel te veel uren.
Op momenten dat ze eens niets gepland heeft, laat ik haar ook liever met rust.
Dan ga ik echt niet aan haar deur staan kloppen. Vrijdag stuurde haar man me
nog een berichtje om te vragen of ik wist of ze iemand anders heeft. Omdat ze
nooit nog thuis is, altijd overwerkt. Dat ze nooit meer praten en nooit meer
tijd hebben voor mekaar. Wat moet ik dan? Dan mag ze me 100 keer zeggen dat ik
altijd welkom ben ik doe dat niet
Mijn zus is er ook altijd voor me als ik wil. Die zal niet
weglopen, hoe hard ik ook zaag of zeur. Dat weet ik. Maar op momenten dat ik
geen kinderen heb, werkt zij met de vroege shift en kruipt ze vroeg in bed. t Is
zo lastig om met haar iets af te spreken. Ik wil haar s avonds niet lastig
vallen als ze moe is
Jessie, lieve lieve jessie ze veranderde van werk en maakt
werkdagen van 7u s morgens tot 21u s avonds. Als ik haar een berichtje stuurt,
duurt het soms dagen eer ze antwoordt. Ze heeft het te druk, ook nog met haar
tweede job, haar huis dat ze gaat bouwen, tennistornooien die ze speelt ik pas
er niet tussen.
Gert, mijn maatje van toen ik 16jaar was. Altijd is hij er
al voor mij geweest. Hij maakt tijd voor mij als ik dat wil. Maar hij heeft ook
een vrouw en 2 kinderen. Ik kan hem moeilijk elke week gaan wegkapen thuis.
Filip vreemde relatie heb ik met hem hoe leerde ik hem ook kennen?? Begin augustus,
t was net gedaan tussen Tom en mij. Ik installeerde tinder op mijn gsm. Geen idee
waarom, want ik geloof zelf helemaal niet in zon dingen. Ik ben nog altijd van
het romantische idee dat als ik iemand leer kennen, het me zal overkomen. Dat
ik er niet naar op zoek hoef te gaan. Ik kan dat ook niet, iemand beoordelen op
basis van een foto. Ik wil mensen die bewegen, hun mimiek zien, de lichtjes in
hun ogen, horen hoe hun stem klinkt. Met als gevolg dat ik ook enkel naar links
swipete. Bij filip weet ik niet waarom,maar swipete ik toch naar rechts. Hij had iets liefs over zich op de
foto. En ik dacht, laat ik es proberen. Meteen een match beetje over en weer
gechat. Maar dan heel eerlijk tegen hem geweest. Die tinder was een vergissing.
Ik had teveel unfinished bussiness. Ik was niet klaar voor een date, laat staan
voor een relatie. Maar ik vond hem zo lief, dat ik niet zomaar kon afsluiten. Dus
schreef ik het hem heel open en eerlijk. Hij vroeg toch mijn gsm-nummer. Hij
verwachtte niks van mij. Maar wilde wel nog wat blijven verder praten. Ik gaf
mijn nummer s anderendaags kwam ik filip tegen op straat. En nog es, en nog
es, heel toevallig. Zijn stem klonk leuk, hij was vlot, had humor. En drie
weken later ben ik samen met hem een koffie gaan drinken. Supergezellige avond
was dat! Gewoon vriendschappelijk, een hele avond gepraat tot het echt wel heel
erg laat bleek te zijn geworden. Ondertss was hij heel eerlijk tegen mij en bleef
hij gewoon dates plannen. En ik vond dat prima.
3 weken geleden ben ik met hem in bed beland. Het had iets
uit een filmscene. Eerst heel gezellig iets gaan drinken. Een beetje teveel
alcohol voor beiden. Hij kon niet meer met de auto naar huis. Ik heb hem een
logeerbed aangeboden. Na een rondleiding in mijn appartement, stonden we samen
op mijn terras. Het was een hele mooie avond met veel sterren aan een open
hemel. Plots stonden we heel erg dicht bij mekaar. Een kleine aarzeling en dan
weet ik niet wie wie als eerste kuste. (hij beweert ik ik denk hij) Hij is
niet in het logeerbed geraakt, wel in het mijne. Het was 5u in de ochtend, hij
moest om 8u weer op. Die drie uren bij mij in bed, heeft hij mij voortdurend
vastgehouden. Het voelde zo fijn om armen om me heen te hebben, een ademhaling
te horen in het donker. s Morgens is hij vertrokken zonder dat ik wist of ik
hem ooit nog zou terugzien
Vorige week heb ik een feestje op mol in scene laten liggen
om naar hem toe te rijden. We hebben gevreeën en ik ben bij hem blijven slapen.
Vandaag was ik kinderloos. Samen iets gaan eten vanmiddag, film gekeken en
opnieuw in bed beland.
Waarom doe ik dat? Filip is een hele fijne man, maar ik ben
niet verliefd op hem. We hebben geen toekomst samen. Hij is compleet mijn type
man niet. We hebben elk onze kinderen op momenten dat de andere er geen heeft. Toch
kan ik het niet laten hem te contacteren. En te zoeken naar gestolen momentjes
om toch af te kunnen spreken samen. Wanneer hij bij me is, wil ik hem kussen,
met hem vrijen. Wanneer hij vertrekt, vind ik het jammer.
Wat is dit? Troost? Ik weet het niet hij noemt zich mijn
vriend (niet in de betekenis van partner) Hij zegt dat ik hem altijd mag bellen
als er iets is. Maar ik heb zo een vreemde relatie met hem. Ik weet absoluut
niet wat ik ervan moet denken. Dat ik hem ook niet altijd durf lastig vallen.
Trouwens, nadat we gevreeën hebben, is hij altijd wat stiller via whatsapp. Dan
lijkt hij altijd wat afstand te nemen.
Er zijn nog een heleboel andere mensen die ik ken, maar niet
goed genoeg om mijn ziel bloot te leggen.
Het is moeilijk, om niet constant een klankbord te hebben.
Ik kan dat echt heel erg missen. Iemand om mee te overleggen, om mijn zorgen te
bespreken, een mening aan te vragen. Deze week bijvoorbeeld ook met de kinderen
een aantal moeilijke situaties gehad. Het is dan zo lastig om er alleen voor te
staan. Om eens niet met iemand te kunnen praten over wat ik moeilijk vind, om
geen raad te krijgen, of bevestiging. Dan voel ik me zo ontzettend alleen
Dat alleen voelen, toch wel een emotie die erg overheerst
doeme toch
Het leven
is heel hectisch geweest de afgelopen weken. Met mijn deelname aan
massaspektakel, Mol-in-scène, denderde het met een rotvaart vooruit. Drukke
werkdagen, avonden vol optredens, nachten met veel te weinig slaap. ik bevond
mezelf voortdurend tussen de mensen. Laat dat nu de plaats zijn waar ik me het
liefst bevind
Zondagavond
viel definitief het doek. Het normale leven herbegint weer. Samen met dat
normale leven ook de stilte, de tijd om uit te rusten, mijn huishouden op orde
te krijgen. Maar ook jawel, de tijd om na te denken. Die stilte maakt me zo
bang. Mijn hoofd geraakt dan eivol met allerlei piekergedachten. Ik lijk te
verzwelgen in zelfmedelijden. De eenzaamheid in mijn leven lijkt dan eindeloos
groot en eeuwigdurend. Ik heb dan het gevoel dat ik voor altijd alleen ga
blijven. Dat ik nooit nog het geluk ga vinden om iemand tegen te komen om
verliefd op te worden of die verliefd op mij gaat worden. Als ik dan op zoek ga
naar gelegenheden waarbij me deze verliefdheid wel eens per ongeluk zou kunnen
overkomen, vind ik ook geen enkele mogelijkheid. Ik lijk dan in mijn hoofd echt
gedoemd om voor altijd alleen op de wereld te staan.
En ja, ik
weet wel, ik ben niet echt alleen. Ik heb mensen rondom mij: familie, vrienden,
kennissen. Fantastische mensen, stuk voor stuk. Allemaal mensen met een leven
dat in orde lijkt. Iedereen heeft het zo voor mekaar en ik bak er helemaal niks
van. Zwarte gedachten vullen mijn hoofd. Ik probeer de cirkel te doorbreken
maar bij alles wat ik probeer, vind ik nieuwe argumenten om aan te tonen hoe
alleen ik ben, wat een puinhoop ik ben, dat ik gedoemd ben tot een leven vol
eenzaamheid.
Ik ben zo
bang voor een leven vol eenzaamheid doodsbenauwd
Ik zou zo
graag iemand hebben die me vasthoudt, die me knuffelt, kust. Iemand die me
goeiemorgen wenst en zoete dromen voor ik ga slapen. Iemand die aan me denkt
als ie wakker wordt en met mij in zijn hoofd in slaap valt. Iemand voor wie
ikzelf speciaal ben. Iemand die er altijd voor me is. Maar net zo goed
omgekeerd. Ik wil zelf ook zo graag kunnen liefhebben, kunnen zorgen, kunnen
lachen en huilen met iemand. Ik mis een partner zo ontzettend erg
Ik las een quote op internet:
I literally crave affection. Its not about seks.
I crave somebody to cuddle with men and to lay their head on my lap. I crave
kissen, holding hands and running my thumbs across theirs. Just looking at
someone and thinking how did i get this lucky?
de ene dag komen de muren op je af, de andere dag lijk je door de dag heen te vliegen.
Gisteren zijn mijn kinderen terug thuis gekomen na een weekje bij hun papa. Als zij er zijn, voel ik me altijd weer heel. ze maken me completer. Het zorgt voor gezellige drukte in huis. Er zijn gesprekken, er is gelach. Ze geven me een doel, een reden om thuis te komen.
We spelen ook samen met ons drietjes mee met een massaspektakel hier. Door Mol-in-scène (MIS) zijn mijn dagen vol gepland met voorstellingen en heel veel sociale contacten. Vreemd dat dan toch op die enkele lege momenten die er toch zijn, zo zwaar wegen. Ik ben ook al bang voor het gat dat er gaat zijn als MIS stopt binnen twee weken.Wat ga ik dan in mijn weekends moeten doen? Ik kan er nu al benauwd van worden...
Ik moet proberen om te denken en te focussen op het positieve, alles wat wél goed loop...
zondagmiddag, in de complete stilte en rust, met een tas koffie en alle tijd van de wereld voor mezelf. Als mensen dit zinnetje horen, zeggen ze vaak "waw, ik wou dat ik dat ook had" of "geniet er van, klinkt heerlijk!" En toch lukt het mij op dagen als vandaag niet om op die manier over mijn dag te denken. Terwijl zoveel mensen snakken naar rust, lekker niks doen, ben ik jaloers op alle mensen met een partner, kinderen die aandacht vragen, vrienden op bezoek, gesprekken over koetjes en kalfjes, gelach en ja, zelfs gemopper lijkt me fijn.
Toch is het niet zo dat ik helemaal geen sociaal leven heb, hoor. Ik kom buiten, heb goeie vriendinnen, maak plezier. Maar op het einde van de dag kom ik wel altijd alleen thuis. Af en toe is dat leuk, af en toe is dat ontzettend eenzaam. Ik weet ook niet goed hoe ik er mee overweg moet, met al die tijd voor mezelf. Ik heb dat nooit geleerd. Ik heb mijn ex-man, Joris, leren kennen op mijn 16 jaar. ik ben nooit alleen geweest. Er was altijd iemand. Na mijn scheiding was er meteen Tom om me op te vangen. Maar nu ook die uit mijn leven is, moet ik het helemaal alleen beredderen. En dat is serieus wennen, ik kan het niet anders omschrijven. Ik moet dan altijd denken aan het lied van Bram Vermeulen, Rode wijn:
"Ik ben niet meer gewend aan stilte
En zeker niet zolang
De vrijheid die ik terug wou hebben
Maakt me eigenlijk bang.
Toch is het niet
Dat ik haar (hem) mis
T is nog ongewoon
heel even
niemand heeft zich vergist
het is wennen aan mijn eigen leven"
Er zijn dagen, zoals gisteren, dat ik de stilte heel goed kan verdragen. Dan durf ik bijna het woord "genieten" in de mond nemen. Dan poets ik mijn appartement, rommel wat op, doe de was en de strijk en plof met mijn eten op schoot in de zetel bij een TV-serie. Maar vandaag klinkt de stilte te luid en krijg ik het gepieker in mijn hoofd niet uitgezet. Waar ik dan over pieker? over mijn leven, wie ik ben, waar ik sta. Over wat Joris deed, over hoe Tom me misbruikte. Verdrinken in zelfbeklag ook wel. Men zegt dat ik die stiltes af en toe moet toelaten omdat het me helpt de dingen te verwerken. En mijn psycholoog raadde me aan om op piekermomenten van me af te schrijven wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Dus... waarom niet in een blog? Laat ik dat maar es proberen...
