Wat heb ik allemaal gedaan dit weekend? wat is dat toch met mij? Ik herken mezelf soms amper terug...
vrijdagavond had ik met mijn zus en een hele groep van haar vrienden afgesproken om naar een schlagerfestival te gaan. Heel gezellige avond zou het worden... Dat was het ook... maar toch.
Joris liep er ook rond maar die ben ik eigenlijk heel snel vergeten. Ik heb vriendelijk goeiendag gezegd en heb mezelf te pletter gedanst op de meeste stomme liedjes die er bestaan. gewoon losgelaten... en dat was nodig na afgelopen week.
Er was al de hele tijd een jonge man naar mij aan het kijken. Ik ken hem... hij heeft me een jaar of twee geleden eens proberen te versieren toen ik ging helpen op een plaatselijke chirofuif. tot hij hoorde hoe oud ik was en dat ik moeder was van twee kinderen. Zijn mond open van verbazing en plots was het versieren niet meer nodig. Hij een minstens 12 jaar jonger dan ik! grappig toen... Elk liedje bewoog hij zich dichter naar mij toe. Zijn openingszin: "ik heb jou dit jaar niet gezien aan de bonnetjesverkoop, ik ben je komen zoeken daar" En dan regende het complimentjes over hoe hij me nooit vergeten was, wat een knappe vrouw hij mij vindt,... soit... ik heb er es mee gelachen en er nog een glaasje cava op gedronken. Hij vroeg me of ik even meeging om frieten te kopen voor hem, hij wilde frieten... ik wist wat hij wilde... dat waren geen frieten... hij wilde buiten. en toch, ging ik met hem mee. toen ik hem vroeg of hij echt wel wilde eten, zei hij "nee, ik wil je kussen" Ik dacht "ach kom, kus me maar..."
Oh My God, we hebben een ganse avond gezoend als pubers. Hij is ook nog een halve puber... 12 jaar jonger, als hij niet gelogen heeft over zijn leeftijd, misschien zelfs meer. k ben met hem het bos in gegaan. zijn broek op zijn knieen, zijn blote billen in het maanlicht. Seks ging niet meer, hij was te dronken. Een erectie hoog houden, lukte niet meer. Terug naar binnen. Nog meer gekus, nog meer gefrunnik, zomaar op de dansvloer... in het zicht van iedereen... in het zicht van mijn zus, in het zicht van mijn ex-man...
Het was lekker... heel knap manneke met een heel strak lijf...
maar
WHAT WAS I THINKING????
Zodra de avond ten einde liep, overviel me de schaamte al... geef me een onderduikadres. Dit is echt compleet losgeslagen...
Vanmiddag een sms... voor de date die hij voorstelde, heb ik toch maar vriendelijk bedankt.
Ik heb me gedragen zoals het hoort vandaag, als een moeder en als een vrouw van 38...
Like a small boat On the ocean Sending big waves Into motion Like how a single word Can make a heart open I might only have one match But I can make an explosion
And all those things I didn't say Wrecking balls inside my brain I will scream them loud tonight Can you hear my voice this time?
This is my fight song Take back my life song Prove I'm alright song My power's turned on Starting right now I'll be strong I'll play my fight song And I don't really care if nobody else believes 'Cause I've still got a lot of fight left in me
Losing friends and I'm chasing sleep Everybody's worried about me In too deep Say I'm in too deep (in too deep) And it's been two years I miss my home But there's a fire burning in my bones Still believe Yeah, I still believe
Ik kan het niet... ik vind het leven te moeilijk, niet leuk, ik vind er echt helemaal niks aan. Er moet zoveel en ik lijk nergens in te lukken. Ik voel me falen op alle vlakken. Ik spartel, trappel maar lijk geen meter vooruit te komen. Ik wil niet meer.
Ik ben niet suïcidaal... maar ik wil niet meer. Als ik morgen per ongeluk niet meer zou wakker worden, vind ik dat prima. Dan moet ik niks meer, voel ik niks meer, denk ik niks meer. Dat lijkt me een hele fijne gedachte...
Ik kan niks anders doen dan huilen... huilen en denken, denken en huilen. Ik voel me zo gefaald in dit leven. Ik krijg dit nooit meer rechtgetrokken. Ik heb de energie ook niet om het recht te trekken. Ik kan me alleen nog maar moe, eenzaam en alleen voelen. Voor de mensen rondom mij, ben ik ook geen plezier meer. De opgewekte, levenslustige Joke is al 2 jaar zoek. Ik kan ze zelf ook niet meer vinden. De Joke die ik nu ben, vind ik zelf niet leuk. Laat staan dat anderen dat zouden vinden. Ik kan alleen nog maar zeuren, of doen alsof. Wie ben ik dan? Er is geen ene fuck aan, aan dit ganse leven. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het voelt om blij te zijn dat ik leef...
Ik werk het ook uit op de kinderen. Wat het gevoel van falen en mislukken alleen nog maar uitvergroot. Ik ben geen moeder voor hen. Ik ben een emotioneel wrak, een tikkende tijdbom die elk moment kan ontploffen. Ik ben er dan al maar halftijds voor hen en als ik er ben, dan functioneer ik niet naar behoren. Ze hebben niks aan mij, helemaal niks. Ik doe hen alleen maar verdriet, maak het hen nog moeilijker dan het al is.
echt... ik wil niet meer... ik wil morgen niet meer wakker worden... het hoeft allemaal niet meer voor mij...
Ik heb al de ganse dag de neiging om op mijn gsm te kijken. Het geluid staat aan dus ik hoor echt wel wanneer er een bericht zou binnenkomen. Toch sta ik er van versteld hoe vaak ik hem vastpakken om te checken of ik toch niks miste. (onmogelijk want het geluid staat echt wel loeihard...) ik word bloednerveus van mezelf. waarom is dit zo moeilijk?
mijn gsm zwijgt ook al wel de ganse dag. er komt geen enkel berichtje binnen. Enkel VRTnieuws geeft me soms een update van de meest recente ontwikkelingen in de wereld. wat is dit stil. Ik word er helemaal down van. Ik moet heel erg oppassen nu om niet te verglijden in een negatieve spiraal. Dit dreigt meer en meer een "kakdag" te worden. De angst voor eenzaamheid slaat vol in mijn gezicht. Het besef dat ik alleen ben ook. Tranen zijn nabij. Mijn zelfbeeld en zelfwaardegevoel zakken af naar een onpeilbare diepte.
ik wil armen om me heen... ik wil iemand die me vasthoudt en zegt dat het allemaal goed gaat komen. Ik wil perspectief... ik wil zoveel dingen. het gaat allemaal niet snel genoeg voor mij. ik wil niet ooit, niet later... ik wil nu...
vorige week mijn brief toch nog doorgemaild naar Filip. Gek hoe de dingen uitspreken soms helderheid en inzicht kan geven. Want ik voelde me nadat hij het gelezen had en nadat ik het zelf dan ook nog eens las meteen helemaal anders.
Ik wil filip niet als mijn partner. Ik wil een partner. ik wil iemand voor wie ik het meest belangrijk ben, iemand die er altijd voor me is. iemand om mee te lachen en mee te huilen. Iemand die me affectie geeft. en filip komt het dichtst in de buurt van zo iemand. Hierdoor ga ik dat verwarren met liefde... Ik merk tegelijkertijd dat ik al mijn opties nog wil openlaten. Dat ik mijn voelsprieten uitsteek overal waar ik kom. Dat ik me tot andere mannen ook aangetrokken kan voelen. Dat is ook veelzeggend over mijn gevoel naar Filip toe.
ik wil gewoon heel graag dat iemand me lief heeft... ik voel me gewoon eenzaam... alleen...
en ik merk ook dat ik heel erg afhankelijk geworden ben met de vele geluidjes die mijn gsm maakt. Ik ben verslaafd aan die geluidjes. Als mijn GSM zwijgt, word ik ontzettend onrustig. Ik moet precies constant in verbinding staan met iemand. ook daar helpt Filip om die onrust in mij te temperen. als ik honger heb naar contact via GSM dan is hij iemand die ik iets kan sturen.
Ik heb besloten dat ik dringend moet afkicken van die voortdurende drang naar contact. Er is niks mis met af en toe geen contact. of maar weinig contact. Het is zelfs zo dat ik op momenten dat ik fysiek tussen de mensen zit, toch nog op zoek ga naar meer, via mijn smartphone. Dat is toch niet meer gezond? het geeft mij zoveel onrust. ik moet daar vanaf. Dus... heb ik besloten om minder mijn gsm mee te pakken, er minder op te kijken, mezelf te bedwingen als ik weer de drang voel om met een fait divers een bericht te sturen naar eender wie. Ik mag gerust af en toe alleen mezelf. of alleen mijn werk. of alleen de mensen bij wie ik effectief ben.
maar dat is moeilijk!!!! echt, vreemd he... dat je zo afhankelijk kan worden van zo'n toestel en de sociale media... verslaafd...
