Het leven is heel hectisch geweest de afgelopen weken. Met mijn deelname aan massaspektakel, Mol-in-scène, denderde het met een rotvaart vooruit. Drukke werkdagen, avonden vol optredens, nachten met veel te weinig slaap. ik bevond mezelf voortdurend tussen de mensen. Laat dat nu de plaats zijn waar ik me het liefst bevind…

Zondagavond viel definitief het doek. Het normale leven herbegint weer. Samen met dat normale leven ook de stilte, de tijd om uit te rusten, mijn huishouden op orde te krijgen. Maar ook… jawel, de tijd om na te denken. Die stilte maakt me zo bang. Mijn hoofd geraakt dan eivol met allerlei piekergedachten. Ik lijk te verzwelgen in zelfmedelijden. De eenzaamheid in mijn leven lijkt dan eindeloos groot en eeuwigdurend. Ik heb dan het gevoel dat ik voor altijd alleen ga blijven. Dat ik nooit nog het geluk ga vinden om iemand tegen te komen om verliefd op te worden of die verliefd op mij gaat worden. Als ik dan op zoek ga naar gelegenheden waarbij me deze verliefdheid wel eens per ongeluk zou kunnen overkomen, vind ik ook geen enkele mogelijkheid. Ik lijk dan in mijn hoofd echt gedoemd om voor altijd alleen op de wereld te staan.

En ja, ik weet wel, ik ben niet echt alleen. Ik heb mensen rondom mij: familie, vrienden, kennissen. Fantastische mensen, stuk voor stuk. Allemaal mensen met een leven dat in orde lijkt. Iedereen heeft het zo voor mekaar en ik bak er helemaal niks van. Zwarte gedachten vullen mijn hoofd. Ik probeer de cirkel te doorbreken maar bij alles wat ik probeer, vind ik nieuwe argumenten om aan te tonen hoe alleen ik ben, wat een puinhoop ik ben, dat ik gedoemd ben tot een leven vol eenzaamheid.

Ik ben zo bang voor een leven vol eenzaamheid… doodsbenauwd…

Ik zou zo graag iemand hebben die me vasthoudt, die me knuffelt, kust. Iemand die me goeiemorgen wenst en zoete dromen voor ik ga slapen. Iemand die aan me denkt als ie wakker wordt en met mij in zijn hoofd in slaap valt. Iemand voor wie ikzelf speciaal ben. Iemand die er altijd voor me is. Maar net zo goed omgekeerd. Ik wil zelf ook zo graag kunnen liefhebben, kunnen zorgen, kunnen lachen en huilen met iemand. Ik mis een partner zo ontzettend erg…

Ik las een quote op internet:

“I literally crave affection. It’s not about seks. I crave somebody to cuddle with men and to lay their head on my lap. I crave kissen, holding hands and running my thumbs across theirs. Just looking at someone and thinking “how did i get this lucky?”

Hele diepe zucht…