Het leven
is heel hectisch geweest de afgelopen weken. Met mijn deelname aan
massaspektakel, Mol-in-scène, denderde het met een rotvaart vooruit. Drukke
werkdagen, avonden vol optredens, nachten met veel te weinig slaap. ik bevond
mezelf voortdurend tussen de mensen. Laat dat nu de plaats zijn waar ik me het
liefst bevind
Zondagavond
viel definitief het doek. Het normale leven herbegint weer. Samen met dat
normale leven ook de stilte, de tijd om uit te rusten, mijn huishouden op orde
te krijgen. Maar ook jawel, de tijd om na te denken. Die stilte maakt me zo
bang. Mijn hoofd geraakt dan eivol met allerlei piekergedachten. Ik lijk te
verzwelgen in zelfmedelijden. De eenzaamheid in mijn leven lijkt dan eindeloos
groot en eeuwigdurend. Ik heb dan het gevoel dat ik voor altijd alleen ga
blijven. Dat ik nooit nog het geluk ga vinden om iemand tegen te komen om
verliefd op te worden of die verliefd op mij gaat worden. Als ik dan op zoek ga
naar gelegenheden waarbij me deze verliefdheid wel eens per ongeluk zou kunnen
overkomen, vind ik ook geen enkele mogelijkheid. Ik lijk dan in mijn hoofd echt
gedoemd om voor altijd alleen op de wereld te staan.
En ja, ik
weet wel, ik ben niet echt alleen. Ik heb mensen rondom mij: familie, vrienden,
kennissen. Fantastische mensen, stuk voor stuk. Allemaal mensen met een leven
dat in orde lijkt. Iedereen heeft het zo voor mekaar en ik bak er helemaal niks
van. Zwarte gedachten vullen mijn hoofd. Ik probeer de cirkel te doorbreken
maar bij alles wat ik probeer, vind ik nieuwe argumenten om aan te tonen hoe
alleen ik ben, wat een puinhoop ik ben, dat ik gedoemd ben tot een leven vol
eenzaamheid.
Ik ben zo
bang voor een leven vol eenzaamheid doodsbenauwd
Ik zou zo
graag iemand hebben die me vasthoudt, die me knuffelt, kust. Iemand die me
goeiemorgen wenst en zoete dromen voor ik ga slapen. Iemand die aan me denkt
als ie wakker wordt en met mij in zijn hoofd in slaap valt. Iemand voor wie
ikzelf speciaal ben. Iemand die er altijd voor me is. Maar net zo goed
omgekeerd. Ik wil zelf ook zo graag kunnen liefhebben, kunnen zorgen, kunnen
lachen en huilen met iemand. Ik mis een partner zo ontzettend erg
Ik las een quote op internet:
I literally crave affection. Its not about seks.
I crave somebody to cuddle with men and to lay their head on my lap. I crave
kissen, holding hands and running my thumbs across theirs. Just looking at
someone and thinking how did i get this lucky?
de ene dag komen de muren op je af, de andere dag lijk je door de dag heen te vliegen.
Gisteren zijn mijn kinderen terug thuis gekomen na een weekje bij hun papa. Als zij er zijn, voel ik me altijd weer heel. ze maken me completer. Het zorgt voor gezellige drukte in huis. Er zijn gesprekken, er is gelach. Ze geven me een doel, een reden om thuis te komen.
We spelen ook samen met ons drietjes mee met een massaspektakel hier. Door Mol-in-scène (MIS) zijn mijn dagen vol gepland met voorstellingen en heel veel sociale contacten. Vreemd dat dan toch op die enkele lege momenten die er toch zijn, zo zwaar wegen. Ik ben ook al bang voor het gat dat er gaat zijn als MIS stopt binnen twee weken.Wat ga ik dan in mijn weekends moeten doen? Ik kan er nu al benauwd van worden...
Ik moet proberen om te denken en te focussen op het positieve, alles wat wél goed loop...
zondagmiddag, in de complete stilte en rust, met een tas koffie en alle tijd van de wereld voor mezelf. Als mensen dit zinnetje horen, zeggen ze vaak "waw, ik wou dat ik dat ook had" of "geniet er van, klinkt heerlijk!" En toch lukt het mij op dagen als vandaag niet om op die manier over mijn dag te denken. Terwijl zoveel mensen snakken naar rust, lekker niks doen, ben ik jaloers op alle mensen met een partner, kinderen die aandacht vragen, vrienden op bezoek, gesprekken over koetjes en kalfjes, gelach en ja, zelfs gemopper lijkt me fijn.
Toch is het niet zo dat ik helemaal geen sociaal leven heb, hoor. Ik kom buiten, heb goeie vriendinnen, maak plezier. Maar op het einde van de dag kom ik wel altijd alleen thuis. Af en toe is dat leuk, af en toe is dat ontzettend eenzaam. Ik weet ook niet goed hoe ik er mee overweg moet, met al die tijd voor mezelf. Ik heb dat nooit geleerd. Ik heb mijn ex-man, Joris, leren kennen op mijn 16 jaar. ik ben nooit alleen geweest. Er was altijd iemand. Na mijn scheiding was er meteen Tom om me op te vangen. Maar nu ook die uit mijn leven is, moet ik het helemaal alleen beredderen. En dat is serieus wennen, ik kan het niet anders omschrijven. Ik moet dan altijd denken aan het lied van Bram Vermeulen, Rode wijn:
"Ik ben niet meer gewend aan stilte
En zeker niet zolang
De vrijheid die ik terug wou hebben
Maakt me eigenlijk bang.
Toch is het niet
Dat ik haar (hem) mis
T is nog ongewoon
heel even
niemand heeft zich vergist
het is wennen aan mijn eigen leven"
Er zijn dagen, zoals gisteren, dat ik de stilte heel goed kan verdragen. Dan durf ik bijna het woord "genieten" in de mond nemen. Dan poets ik mijn appartement, rommel wat op, doe de was en de strijk en plof met mijn eten op schoot in de zetel bij een TV-serie. Maar vandaag klinkt de stilte te luid en krijg ik het gepieker in mijn hoofd niet uitgezet. Waar ik dan over pieker? over mijn leven, wie ik ben, waar ik sta. Over wat Joris deed, over hoe Tom me misbruikte. Verdrinken in zelfbeklag ook wel. Men zegt dat ik die stiltes af en toe moet toelaten omdat het me helpt de dingen te verwerken. En mijn psycholoog raadde me aan om op piekermomenten van me af te schrijven wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Dus... waarom niet in een blog? Laat ik dat maar es proberen...
