Onze jaarlijkse familievakantie in Cadzand. Elk jaar opnieuw een zalige week met de ganse familie. De kinderen kijken er telkens al weken op voorhand naar uit. Zelfs het oudste kleinkind, 18 ondertussen, gaat nog elk jaar met veel plezier mee. Ook ik kijk elke keer opnieuw reikhalzend uit naar deze week.
Maar nu ik hier ben, vind ik het onverwachts veel moeilijker dan ik had verwacht. Het is het eerste jaar dat ik hier helemaal alleen ben. Dat geeft me langs een kant heel veel rust. ik kan doen en laten wat ik wil, mijn eigen tempo bepalen in alles, qualitytime met de kids. daar geniet ik van.
Maar het leven valt hier ook een stuk stil. Ik heb hier massa's rustmomenten. Laat het nu net die momenten zijn waar ik al weken van wegvlucht. Hier krijg ik daar de kans niet toe. ik word verplicht van te rusten. Ik word verplicht van kei hard door de stilte en het alleen zijn door te gaan. Het is sommige momenten heel confronterend.
ik ben hier heel erg "degene zonder partner" moeilijk...
in die stiltes kom ik wel tot de conclusie dat ik blij ben dat Tom er niet bij is zoals gepland. Moest hij er nog geweest zijn, dan had dit een heel stressvolle week geweest voor mij. ik ben er echt rotsvast van overtuigd dat ik hem absoluut niet mis. Waar ik aanvankelijk dacht dat ik hem nooit zou kunnen missen, ben ik nu opgelucht dat hij uit mijn leven is. daar zijn deze stiltes goed voor. het geeft me besef, sterkt me op één of andere manier. ik word zekerder van mezelf wat Tom betreft.
Filip speelt heel erg door mijn hoofd in deze dagen. Misschien denk ik veel te hard na nu ik er de kans voor heb. Wat betekent die man voor mij? wat wil ik van hem? wat voel ik voor hem? Ik kan en mag niet verliefd worden op hem. Hij is zelf heel duidelijk over het "we zijn gewoon vrienden-stuk" Ik was dat ook, ben dat ook... dacht ik... Maar ik twijfel... Ik kan ook niet verliefd op hem zijn, wij zijn niet voor mekaar gemaakt. hij is... klinkt mss grof of kortzichtig... hij is te eenvoudig. ik kan toch niet verliefd worden op een gemeente-arbeider die zwerfvuil ophaalt? da's toch niks voor mij...??? ik zie mezelf met een intelligente man, waar ik mee kan filosoferen...
Ik voel me heel goed bij hem. ik mis hem soms echt. Maar hij is een vriend... meer niet... eentje met benefits... meer niet... toch???
Ik ben in de war. En er is niemand om daarover te spreken...
