Zondagavond, laatste avond van een emotioneel moeilijke week. Wat een rollercoaster… ik krijg het precies allemaal niet geplaatst.

Mijn vriendin, Sofie, zegt dat ik moet leren om beroep te durven doen op mensen. Dat het onzin is om te denken dat ik stoor. Dat ik het echt niet allemaal alleen hoef te kunnen en dat ik ook niet altijd even sterk hoef te zijn. Maar dat blijf ik toch wel heel erg moeilijk vinden, hoor. Hoe kan ik nu telkens weer opnieuw komen aankloppen met mijn gezeur over eenzaamheid, gemis, boosheid en teleurstelling?  En iedereen heeft sowieso al zijn eigen katjes te geselen. De mijne hoeven daar heus niet altijd bij...

Neem nu Sofie… mama van twee kinderen waarvan eentje een echte huilbaby. Ze is zelf zo moe, vlucht thuis weg, werkt veel te veel uren. Op momenten dat ze eens niets gepland heeft, laat ik haar ook liever met rust. Dan ga ik echt niet aan haar deur staan kloppen. Vrijdag stuurde haar man me nog een berichtje om te vragen of ik wist of ze iemand anders heeft. Omdat ze nooit nog thuis is, altijd overwerkt. Dat ze nooit meer praten en nooit meer tijd hebben voor mekaar. Wat moet ik dan? Dan mag ze me 100 keer zeggen dat ik altijd welkom ben… ik doe dat niet…

Mijn zus is er ook altijd voor me als ik wil. Die zal niet weglopen, hoe hard ik ook zaag of zeur. Dat weet ik. Maar op momenten dat ik geen kinderen heb, werkt zij met de vroege shift en kruipt ze vroeg in bed. ’t Is zo lastig om met haar iets af te spreken. Ik wil haar ’s avonds niet lastig vallen als ze moe is…

Jessie, lieve lieve jessie… ze veranderde van werk en maakt werkdagen van 7u s morgens tot 21u s avonds. Als ik haar een berichtje stuurt, duurt het soms dagen eer ze antwoordt. Ze heeft het te druk, ook nog met haar tweede job, haar huis dat ze gaat bouwen, tennistornooien die ze speelt… ik pas er niet tussen.

Gert, mijn maatje van toen ik 16jaar was. Altijd is hij er al voor mij geweest. Hij maakt tijd voor mij als ik dat wil. Maar hij heeft ook een vrouw en 2 kinderen. Ik kan hem moeilijk elke week gaan wegkapen thuis.

Filip… vreemde relatie heb ik met hem…  hoe leerde ik hem ook kennen?? Begin augustus, t was net gedaan tussen Tom en mij. Ik installeerde tinder op mijn gsm. Geen idee waarom, want ik geloof zelf helemaal niet in zo’n dingen. Ik ben nog altijd van het romantische idee dat als ik iemand leer kennen, het me zal overkomen. Dat ik er niet naar op zoek hoef te gaan. Ik kan dat ook niet, iemand beoordelen op basis van een foto. Ik wil mensen die bewegen, hun mimiek zien, de lichtjes in hun ogen, horen hoe hun stem klinkt. Met als gevolg dat ik ook enkel naar links swipete. Bij filip weet ik niet waarom,  maar swipete ik toch naar rechts. Hij had iets liefs over zich op de foto. En ik dacht, laat ik es proberen. Meteen een match… beetje over en weer gechat. Maar dan heel eerlijk tegen hem geweest. Die tinder was een vergissing. Ik had teveel unfinished bussiness. Ik was niet klaar voor een date, laat staan voor een relatie. Maar ik vond hem zo lief, dat ik niet zomaar kon afsluiten. Dus schreef ik het hem heel open en eerlijk. Hij vroeg toch mijn gsm-nummer. Hij verwachtte niks van mij. Maar wilde wel nog wat blijven verder praten. Ik gaf mijn nummer… s anderendaags kwam ik filip tegen op straat. En nog es, en nog es, heel toevallig. Zijn stem klonk leuk, hij was vlot, had humor. En drie weken later ben ik samen met hem een koffie gaan drinken. Supergezellige avond was dat! Gewoon vriendschappelijk, een hele avond gepraat tot het echt wel heel erg laat bleek te zijn geworden. Ondertss was hij heel eerlijk tegen mij en bleef hij gewoon dates plannen. En ik vond dat prima.

3 weken geleden ben ik met hem in bed beland. Het had iets uit een filmscene. Eerst heel gezellig iets gaan drinken. Een beetje teveel alcohol voor beiden. Hij kon niet meer met de auto naar huis. Ik heb hem een logeerbed aangeboden. Na een rondleiding in mijn appartement, stonden we samen op mijn terras. Het was een hele mooie avond met veel sterren aan een open hemel. Plots stonden we heel erg dicht bij mekaar. Een kleine aarzeling en dan weet ik niet wie wie als eerste kuste. (hij beweert ik… ik denk hij) Hij is niet in het logeerbed geraakt, wel in het mijne. Het was 5u in de ochtend, hij moest om 8u weer op. Die drie uren bij mij in bed, heeft hij mij voortdurend vastgehouden. Het voelde zo fijn om armen om me heen te hebben, een ademhaling te horen in het donker. ’s Morgens is hij vertrokken zonder dat ik wist of ik hem ooit nog zou terugzien…

Vorige week heb ik een feestje op mol in scene laten liggen om naar hem toe te rijden. We hebben gevreeën en ik ben bij hem blijven slapen. Vandaag was ik kinderloos. Samen iets gaan eten vanmiddag, film gekeken en opnieuw in bed beland.

Waarom doe ik dat? Filip is een hele fijne man, maar ik ben niet verliefd op hem. We hebben geen toekomst samen. Hij is compleet mijn type man niet. We hebben elk onze kinderen op momenten dat de andere er geen heeft. Toch kan ik het niet laten hem te contacteren. En te zoeken naar gestolen momentjes om toch af te kunnen spreken samen. Wanneer hij bij me is, wil ik hem kussen, met hem vrijen. Wanneer hij vertrekt, vind ik het jammer.

Wat is dit? Troost? Ik weet het niet… hij noemt zich mijn vriend (niet in de betekenis van partner) Hij zegt dat ik hem altijd mag bellen als er iets is. Maar ik heb zo een vreemde relatie met hem. Ik weet absoluut niet wat ik ervan moet denken. Dat ik hem ook niet altijd durf lastig vallen. Trouwens, nadat we gevreeën hebben, is hij altijd wat stiller via whatsapp. Dan lijkt hij altijd wat afstand te nemen.

Er zijn nog een heleboel andere mensen die ik ken, maar niet goed genoeg om mijn ziel bloot te leggen.

Het is moeilijk, om niet constant een klankbord te hebben. Ik kan dat echt heel erg missen. Iemand om mee te overleggen, om mijn zorgen te bespreken, een mening aan te vragen. Deze week bijvoorbeeld ook met de kinderen een aantal moeilijke situaties gehad. Het is dan zo lastig om er alleen voor te staan. Om eens niet met iemand te kunnen praten over wat ik moeilijk vind, om geen raad te krijgen, of bevestiging. Dan voel ik me zo ontzettend alleen…

Dat alleen voelen, toch wel een emotie die erg overheerst… doeme toch…